Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.354.2017.2.RK
z 22 grudnia 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2017 r., (data wpływu 3 października 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 listopada 2017 r. (data wpływu 5 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od lokali niemieszkalnych (pytanie Nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 15 listopada 2017 r., Nr 0113-KDIPT1-2.4012.674.2017.1.SM, Nr 0113-KDIPT2-1.4011.354.2017.1.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 15 listopada 2017 r. (data doręczenia 20 listopada 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 24 listopada 2017 r. (data wpływu 5 grudnia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem ….. w dniu 27 listopada 2017 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni w dniu 25 maja 2017 r. założyła działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest: wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi - PKD 68.20.Z. Są to lokale niemieszkalne, których część nabyła w 2012 r. w drodze spadku, a następnie pozostałą część w 2017 r. w drodze darowizny. W prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności z dniem 26 maja 2017 r. zrezygnowała ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Dla opodatkowania dochodów z najmu lokali niemieszkalnych, Wnioskodawczyni wybrała podatek liniowy 19%. Od kilku lat wynajmuje mieszkanie na cele mieszkaniowe. Te dochody Wnioskodawczyni niezmiennie do dziś opodatkowuje na zasadach ogólnych, według skali podatkowej. Dnia 9 czerwca 2017 r. podpisała umowę najmu kolejnego mieszkania na cele mieszkaniowe, które również częściowo nabyła w drodze spadku w 2012 r., a częściowo w drodze darowizny w 2017 r. Dochody z tego najmu także opodatkowuje wg skali na zasadach ogólnych. Wnioskodawczyni stwierdza, że w działalności gospodarczej uzyskuje przychody z najmu lokali usługowych niemieszkalnych, opodatkowuje je podatkiem VAT 23% oraz podatkiem liniowym 19%. Oprócz tego prywatnie wynajmuje 2 mieszkania na cele wyłącznie mieszkalne. Dochody te opodatkowuje wg skali podatkowej (PIT-36) i korzysta ze zwolnienia z VAT - art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług. Przychody z najmu mieszkań nie przekraczają obrotu, o którym mowa w art. 113 w pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Obrót z najmu prywatnego mieszkań na cele wyłącznie mieszkalne wykazuje w pozycji 10 deklaracji VAT-7 „Dostawa towarów oraz świadczenie usług, na terytorium kraju, zwolnione od podatku”.

W piśmie z dnia 24 listopada 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że wszystkie lokale niemieszkalne nabyła w 1/2 części - aktem notarialnym z dnia 2 lipca 2012 r., w kolejnej 1/2 części – aktem notarialnym z dnia 30 maja 2017 r.

W drodze spadku i darowizny, Wnioskodawczyni nabyła 3 lokale niemieszkalne i 1 nieruchomość, w której znajdują się 4 lokale niemieszkalne oraz piwnica i poddasze.

Wnioskodawczyni jest jedynym właścicielem nabytych w drodze spadku i darowizny lokali niemieszkalnych. Lokale niemieszkalne nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od lokali niemieszkalnych. Pierwszy dochód z najmu lokali niemieszkalnych uzyskała 1 czerwca 2017 r.

Wnioskodawczyni wskazuje też, że działalność zamierza zakończyć 1 stycznia 2023 r. i zamierza sprzedać trzy lokale niemieszkalne w 2023 r. Odpłatne zbycie nieruchomości nie nastąpi w ramach wykonywanej działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni pierwsze mieszkanie na cele mieszkaniowe wynajmuje od 5 lat, drugie mieszkanie zaś od 9 czerwca 2017 r. Pierwsze mieszkanie zostało nabyte w drodze umowy sprzedaży aktem notarialnym z dnia 20 stycznia 2001 r., drugie w drodze spadku (część udziałów), aktem notarialnym z dnia 2 lipca 2012 r., drugą część w drodze darowizny (część udziałów) aktem notarialnym z dnia 30 maja 2017 r., Wnioskodawczyni jest jedynym właścicielem mieszkań.

Dla celów działalności gospodarczej Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (pytania Nr 2- 6 ostatecznie sformułowano w uzupełnieniu wniosku):

  1. Czy prawidłowym jest nieopodatkowywanie podatkiem VAT przychodów z najmu mieszkań na cele mieszkalne, pomimo prowadzenia działalności polegającej na wynajmie lokali usługowych, opodatkowanej podatkiem VAT, a jedynie wykazywanie ich w poz. 10 deklaracji VAT-7?
  2. Czy prawidłowym będzie zaliczanie odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych w postaci lokali niemieszkalnych do kosztów uzyskania przychodu w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności, przekazanych Jej w drodze spadku i darowizny?
  3. Czy prawidłowym będzie ustalenie wartości początkowej wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lokali niemieszkalnych, nabytych w drodze spadku i darowizny, w wartości z umowy darowizny, jeżeli nie jest ona wyższa od wartości rynkowej z dnia nabycia lokalu?
  4. Czy prawidłowym będzie zakwalifikowanie przychodów z najmu prywatnego do źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli najem nie będzie zawierany w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy w związku z planowanym przez Wnioskodawczynię zakończeniem działalności gospodarczej i wykreśleniem z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych środków trwałych w postaci lokali niemieszkalnych?
  5. Czy prawidłowym będzie opodatkowanie przychodów z najmu prywatnego w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych stawką 8,5%, jeżeli najem nie będzie prowadzony w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy?
  6. Jakie będą skutki podatkowe sprzedaży środków trwałych w postaci lokali niemieszkalnych, jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie przedstawionego stanu faktycznego w odniesieniu do pytania Nr 2, dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie pytań oznaczonych Nr 3 i Nr 6, dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych oraz w zakresie pytań oznaczonych Nr 4 i Nr 5, dotyczących zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, jak również w zakresie pytania oznaczonego Nr 1, dotyczącego podatku od towarów i usług, wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), prawidłowym będzie zaliczanie do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych od lokali niemieszkalnych przekazanych Jej w drodze spadku i darowizny.

Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku i darowizny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że mają one bezpośredni związek ze źródłem przychodów, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

  • stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
  • został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  • jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  • składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

  • nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw, lub
  • dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
  • nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Jak bowiem stanowi art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3 500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej lub prawnej, albo w miesiącu następnym.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest: wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Dla celów działalności Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, a dla opodatkowania dochodów z najmu lokali niemieszkalnych, wybrała podatek liniowy 19%. W drodze spadku i darowizny, Wnioskodawczyni nabyła 3 lokale niemieszkalne i 1 nieruchomość, w której znajdują się 4 lokale niemieszkalne oraz piwnica i poddasze. Wnioskodawczyni jest jedynym właścicielem ww. lokali niemieszkalnych. Przedmiotowych lokali niemieszkalnych nie wprowadziła do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz nie zaliczała odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na względzie powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że jeżeli przedmiotowe lokale niemieszkalne będą spełniały warunki do uznania ich za środki trwałe i zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to odpisy amortyzacyjne dokonywane w związku z ich amortyzacją będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym te lokale niemieszkalne zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Jednocześnie tutejszy Organ zastrzega, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj