Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.260.2017.2.AP
z 1 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu 3 października 2017 r.), uzupełnionym 26 października 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości amortyzacji podatkowej, wskazanego we wniosku składnika majątku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2017 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości amortyzacji podatkowej, wskazanego we wniosku składnika majątku.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 16 października 2017 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.260.2017.1.AP, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 26 października 2017 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca  Sp. z o.o. (dalej: Spółka), z siedzibą w X powstała 26 kwietnia 2002 r. Głównym rodzajem prowadzonej działalności jest produkcja wyrobów piekarniczych i mącznych
w wyspecjalizowanych sklepach. Spółka została założona przez zstępnych Y, który w 1949 r. otworzył w X swoją pierwszą piekarnię. Obecnie Spółka prowadzi 7 piekarni, w tym pierwszą  założoną w 1949 r. Z uwagi na długą i bogatą tradycję działalności piekarniczej, rozpoznawalność, wysoką jakość oraz popularność produkowanych wyrobów, Spółka podjęła starania o uzyskanie prawa ochronnego do znaku słowno-graficznego, stosowanego od kilku lat, odnoszącego się do rodzaju prowadzonej działalności, osoby założyciela oraz daty otwarcia pierwszej piekarni. W wyniku podjętych działań, decyzją Urzędu Patentowego z dnia 1 marca 2017 r., Wnioskodawca uzyskał prawo ochronne dla znaku towarowego słowno-graficznego PIEKARNIA CIASTKARNIA YX. Powyższy znak słowno-graficzny był i jest używany na opakowaniach wyrobów produkowanych przez Spółkę, na witrynach i szyldach sklepowych, na stronie internetowej Wnioskodawcy, różnego rodzaju materiałach promocyjnych i reklamowych, papierze firmowym i papierze do pakowania wyrobów. Wskazany znak graficzny jest rozpoznawalny i identyfikowany z działalnością Wnioskodawcy. Spółka nie wprowadziła dotychczas prawa ochronnego do ww. znaku słowno-graficznego do ewidencji środków trwałych, nie amortyzuje go, nie wyceniała jego wartości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy uzyskanie prawa ochronnego do ww. znaku słowno-graficznego w drodze decyzji wydanej przez Urząd Patentowy, stanowi nabycie, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uprawniające do amortyzacji tego prawa?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielczo prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r - Prawo własności przemysłowej,
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know how),

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy tub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. (uchylony),
   
2. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w wyniku nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze:
   
   1. kupna,
      
   2. przyjęcia do odpłatnego korzystania, a odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami rozdziału 4a, dokonuje korzystający,
      
   3. wniesienia do spółki na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji,
3. koszty prac rozwojowych zakończonych wynikiem pozytywnym, który może być wykorzystany na potrzeby działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:
   
   1. produkt lub technologia wytwarzania są ściśle ustalone, a dotyczące ich koszty prac rozwojowych wiarygodnie określone, oraz
      
   2. techniczna przydatność produktu lub technologii została przez podatnika odpowiednio udokumentowana i na tej podstawie podatnik podjął decyzję o wytwarzaniu tych produktów lub stosowaniu technologii, oraz
      
   3. z dokumentacji dotyczącej prac rozwojowych wynika, że koszty prac rozwojowych zostaną pokryte spodziewanymi przychodami ze sprzedaży tych produktów lub zastosowania technologii,
4. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami albo uprawnionymi do korzystania z tych wartości - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
   

- zwane także wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Powyższe przepisy określają, jakiego rodzaju warunki muszą zostać spełnione, aby wymienione w nim prawa majątkowe oraz inne składniki majątku mogły zostać zaliczane do kategorii wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji. Można je sprowadzić do następujących przesłanek:

1. prawo (składnik majątku) musi być nabyte przez podatnika,
2. prawo (składnik majątku) nadaje się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
3. przewidywany okres używania danego prawa (składnika majątku) jest dłuższy niż rok,
4. dane prawo (składnik majątku) jest wykorzystywane przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej albo jest przez tego podatnika oddane do używania innemu podmiotowi na podstawie umowy licencyjnej (subwencji), najmu, dzierżawy lub umowy leasingu operacyjnego (czyli umowy określonej w art. 17a pkt 1 updop).
   
   

Wnioskodawca zamierza amortyzować prawo ochronne, określone w ustawie Prawo własności przemysłowej, do wskazanego we wniosku znaku słowno-graficznego.

Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz.U. 2017 poz. 776, dalej: „upwp”), definiuje pojęcie znaku towarowego. Na podstawie art. 120 ust. 1 określono, że jest to każdy symbol, który można przedstawić w sposób graficzny, nadający się do oznaczania towarów lub usług danego przedsiębiorstwa. Definicja zawarta w ww. ustawie jest szeroka, albowiem na jej podstawie za znaki towarowe można uznać wyrazy, litery, liczby, kolory, formę przestrzenną, ornamenty, a także połączenia tych elementów. Znakiem towarowym może być też melodia, sygnał dźwiękowy, a także zapach. Znaki towarowe są składnikami majątku firmy i przedsiębiorca może je amortyzować pod warunkiem, ze spełni wymagania wymienione w art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (winno być: art. 16b ust. 1 updop). Amortyzacji nie podlega sam znak towarowy, ale prawo ochronne do niego. Uwzględniając treść art. 16b updop, prawo ochronne do znaku powinno posiadać następujące cechy:

1. stanowić prawo określone w ustawie „Prawo własności przemysłowej”,
2. zostać nabyte przez podatnika,
3. nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
4. być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (subwencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
   
   

Znak towarowy może być amortyzowany tylko, jeżeli w świetle prawa może zostać uznany za utwór, czyli zostało mu nadane prawo ochronne, a także spełnia definicję utworu zgodnie z ustawą
o prawie autorskim i prawach pokrewnych, nosi cechy indywidualne i został ustalony w jakiejkolwiek formie.

Jakkolwiek spełnienie przesłanek określonych w pkt 1, 3 i 4 nie powinno w przypadku Wnioskodawcy budzić wątpliwości, to w zakresie przesłanki wskazanej w pkt 2  z uwagi na pojawiające się w interpretacjach podatkowych rozbieżności, zachodzi konieczność wydania indywidualnej wiążącej interpretacji podatkowej.

W tym zakresie Wnioskodawca odnosi się do aktualnego orzecznictwa Sądów Administracyjnych dotyczącego indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, w których można było spotkać się ze stanowiskiem, zgodnie z którym, nie było możliwości amortyzowania prawa ochronnego do znaku towarowego, jeżeli został on nabyty w sposób pierwotny (czyli wytworzony we własnym zakresie i na własne potrzeby) lub uzyskany w drodze decyzji Urzędu Patentowego na wniosek podatnika.

W opinii urzędów skarbowych z chwilą rejestracji znak towarowy stawał się wartością wytworzoną, a nie nabytą. Powyższe stanowisko było słusznie kwestionowane w składanych od decyzji urzędów skarbowych, odwołaniach, skutkiem czego doszło do jego podważania.

Nawiązując do powyższego, Wnioskodawca odwołuje się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 stycznia 2017 r. II FSK 3635/14, w którym Sąd wskazał, że nie ma uzasadnionych powodów, które mogłyby być wywodzone czy to z wykładni gramatycznej, czy też systemowej, bądź celowościowej, aby na gruncie art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przyjmować, że w użytym tam pojęciu „nabyte” nie mieści się uzyskanie przez podatnika prawa ochronnego na znak towarowy w drodze konstytutywnej decyzji Urzędu Patentowego, również w sytuacji opisanej we wniosku interpretacyjnym. Na gruncie art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy przyjmować, że w użytym tam pojęciu „nabyte” mieści się uzyskanie przez podatnika prawa ochronnego na znak towarowy w drodze konstytutywnej decyzji Urzędu Patentowego.

„Przechodząc do wykładni art. 16b ust. 1 pkt 6 updop, który stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie Prawo własności przemysłowej, stwierdzić należy, że przez prawa określone w tej ostatniej ustawie należy rozumieć prawa podmiotowe dotyczące wyłącznie prawa do znaku zarejestrowanego, które ten status nabywają ex nunc, tj. z chwilą rejestracji. Przymiotu tego nie ma znak towarowy niezarejestrowany, w tym również zgłoszony do rejestracji (…). Konsekwencją takiego stanowiska jest to, że skutek podatkowy, o który w tym zwrocie normatywnym mowa, powstaje z momentem rejestracji znaku towarowego (nabycia praw ochronnych na znak towarowy). Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, nie ma uzasadnionych powodów, które mogłyby być wywodzone, czy to z wykładni gramatycznej, czy też systemowej bądź celowościowej, aby na gruncie art. 16b ust. 1 pkt 6 updop przyjmować, że w użytym tam pojęciu „nabyte” nie mieści się uzyskanie przez podatnika prawa ochronnego na znak towarowy w drodze konstytutywnej decyzji Urzędu Patentowego również w sytuacji opisanej we wniosku interpretacyjnym. Art. 144 i art. 147 upwp stanowią: „O wydaniu decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy”. Urząd patentowy udziela zatem w drodze decyzji prawa ochronnego na znak towarowy, a adresat tej decyzji prawo to nabywa. Nabycie prawa ze zgłoszenia znaku towarowego oraz otrzymanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy, to dwa różne zdarzenia, które się nie wykluczają i które nie mogą być sobie przeciwstawiane, jak zdaje się to czynić Minister Finansów. Nabycie prawa ze zgłoszenia znaku towarowego oznacza tylko tyle, że podmiot, który to prawo nabył po przeprowadzeniu przez Urząd

Patentowy przewidzianej przepisami upwp procedury rozpatrywania zgłoszenia znaku towarowego, stanie się adresatem wydanej w następstwie tego decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy, bądź odmowy udzielenia takiego prawa. Dodatkowo jeszcze podmiotowi temu będzie przysługiwało pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego, które oznaczane jest według daty zgłoszenia w Urzędzie Patentowym.

Gdyby uznać za prawidłowe prezentowane w skardze kasacyjnej rozumowanie oraz sposób wykładni art. 16b ust. 1 pkt 6 updop, z których wynika, iż uzyskanie prawa ochronnego na znak towarowy w drodze decyzji Urzędu Patentowego, nie stanowi „nabycia” takiego prawa, co w świetle treści powyższego przepisu, jak dowodzi Minister Finansów, stanowi elementarny warunek uznania tego prawa za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne, musiałoby to oznaczać, że żaden podmiot który uzyskał prawo ochronne na znak towarowy w tym trybie tj. poprzez decyzję Urzędu Patentowego, nie miałby możliwości amortyzacji tego prawa. Wynikałoby zatem z tego, iż jedynym sposobem uzyskania takiej możliwości byłoby nabycie takiego prawa od innego podmiotu, np. jego właściciela” (por. wyrok NSA z 10 marca 2015 r.. II FSK 312/13).

Z kolei z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 czerwca 2016 r. II FSK 1408/14, Sąd wskazał, że użyte w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.), określenie „nabyte” należy odnosić do nabycia praw określonych w ustawie z 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tj. Dz.U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 ze zm.), a więc nabycia ich tak pierwotnego, jak i pochodnego (art. 123 w zw. z art. 150 oraz art. 162 ust. 1 i 6 ustawy Prawo własności przemysłowej). Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.), w związku z art. 123 art. 150 oraz art. 162 ust. 1 i 6 ustawy z 30 czerwca 2000 r.  Prawo własności przemysłowej (tj. Dz.U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 ze zm.), amortyzacji podlegają nie tylko prawa ochronne na znak towarowy, ale i prawo ze zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji.

„W piśmiennictwie (jw. s. 184), wskazuje się na coraz większe zainteresowanie przedsiębiorców rejestracją znaków towarowych. Świadczy to o dostrzeganiu przez nich ich używania i znaczenia w działalności gospodarczej i wpływie na wzrost przychodów. Brak więc tak podstaw prawnych (art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, w związku z art. 162 ust. 6 upwp), jak i ekonomicznych do odmawiania prawa ze zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji zdolności amortyzacyjnej. Wbrew poglądom skargi kasacyjnej zdolność ta nie wynika z nabycia pochodnego znaku towarowego (tu w dniu wniesienia aportu), ale jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, z nabycia prawa do znaku towarowego (prawa ochronnego, jak i prawa ze zgłoszenia go do rejestracji), użyte w art. 16b ust. 1 pkt 6 updop, określenie „nabyte” należy odnosić do nabycia praw określonych w ustawie z 30 czerwca 2000 r.  Prawo własności przemysłowej (Dz. U z 2003 r. Nr 119 poz. 1117 ze zm.), a więc nabycia ich tak pierwotnego jak i pochodnego (art. 123 w zw. z art. 150 oraz art. 162 ust. 1 i 6 ustawy  Prawo własności przemysłowej)”, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 stycznia 2015 r. II FSK 3176/12.

Nie ma uzasadnionych powodów, które mogłyby być wywodzone czy to z wykładni gramatycznej, czy też systemowej, bądź celowościowej, aby na gruncie art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.), przyjmować, iż w użytym tam pojęciu „nabyte” nie mieści się uzyskanie przez podatnika prawa ochronnego na wspólnotowy znak towarowy w drodze konstytutywnej decyzji Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego. Treść art. 144 i art. 147 ustawy z 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (tj. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), stanowią „O wydaniu decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy” Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego udziela zatem w drodze decyzji prawa ochronnego na wspólnotowy znak towarowy, a adresat tej decyzji prawo to nabywa. Wniesienie aportem prawa ze zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego oraz otrzymanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na ten znak, to dwa różne zdarzenia, które się nie wykluczają i które nie mogą być sobie przeciwstawiane jak czyni to Minister Finansów. Wniesienie aportem prawa ze zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego oznacza tylko tyle, iż podmiot do którego aport ten wniesiono po przeprowadzeniu przez Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego procedury rozpatrywania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, stanie się adresatem wydanej w następstwie tego decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy, bądź odmowy udzielenia takiego prawa. Dodatkowo jeszcze podmiotowi temu będzie przysługiwało pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego, które oznaczane jest według daty zgłoszenia w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego. Pierwszeństwo takie jest zbywalne i podlega dziedziczeniu.

Pogląd, iż przy nabyciu prawa ochronnego na wspólnotowy znak towarowy, chodzi wyłącznie o „nabycie pochodne” oraz ze podstawowym warunkiem możliwości amortyzacji podatkowej jest to, aby prawo do wspólnotowego znaku towarowego zostało nabyte od innego podmiotu zaprezentowany został w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 13 grudnia 2007 r. sygn. akt I SA/KR 546/07. Pogląd ten pozostaje jednak odosobniony. W sprawach będących przedmiotem powołanych wcześniej wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego, sądy obydwu instancji podzieliły stanowisko organów podatkowych, iż nie mogą stanowić podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych prawa ze zgłoszenia znaków towarowych (a więc do czasu uzyskania praw ochronnych na te znaki), natomiast w najmniejszym stopniu nie była kwestionowana, także przez same organy podatkowe, możliwość dokonywania przez podatników amortyzacji praw ochronnych na znaki towarowe, po tym jak podatnicy ci otrzymali decyzję o udzieleniu im prawa ochronnego na znak towarowy. W powoływanym już wyroku z 28 sierpnia 2008 r. sygn. akt II FSK 412/08 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził m.in., że „Prawo do znaku towarowego może być wprowadzone do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, a następnie amortyzowane zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 updop, gdy jest nie tylko faktycznie wykorzystywane przez oznaczenie towarów i usług znakiem towarowym, ale przede wszystkim prawnie przejęte do używania jako prawo, bowiem pod pojęciem prawa do znaku towarowego mieszczą się tylko podmiotowe prawa do znaku, które mają charakter bezwzględny. Wskazuje na to określona ustawą przesłanka „nabycia” prawa do znaku towarowego, a więc nabycia tego prawa na własność. Na gruncie ustawy o znakach towarowych zgodnie z art. 10 ust. 1, nabycie prawa do znaku towarowego następowało w systemie konstytutywnej rejestracji (obecnie na gruncie przepisów upwp instytucji tej odpowiada wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy). Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, nie ma uzasadnionych powodów, które mogłyby być wywodzone czy to z wykładni gramatycznej, czy tez systemowej bądź celowościowej, aby na gruncie art. 16b ust. 1 pkt 6 updop przyjmować, że w użytym tam pojęciu „nabyte” nie mieści się uzyskanie przez podatnika prawa ochronnego na wspólnotowy znak towarowy w drodze konstytutywnej decyzji Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego. Artykuły 144 i 147 ustawy Prawo własności przemysłowej stanowią o „Wydaniu decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy”.

Wobec powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku że:

Uzyskanie prawa ochronnego do wskazanego we wniosku znaku słowno-graficznego, w drodze decyzji wydanej przez Urząd Patentowy uwzględniającej wniosek Wnioskodawcy stanowi nabycie, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uprawniające do amortyzacji tego prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16b ust. 1 pkt 6 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 776, ze zm., dalej: „upwp”), o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne można uznać m.in. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej, o ile spełniają one łącznie następujące warunki:

• zostały nabyte,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, przy spełnieniu określonych przesłanek, wymienione zostały prawa określone w ustawie Prawo własności przemysłowej. Zgodnie z art. 6 ust. 1 upwp, na warunkach określonych w ustawie udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa (art. 120 ust. 1 upwp). Znakiem towarowym może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 120 ust. 2 upwp). Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 upwp).

Zgodnie z art. 147 ust. 1 upwp, po bezskutecznym upływie terminu na złożenie sprzeciwu, o którym mowa w art. 15217 ust. 1, Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy, chyba że powziął, po ogłoszeniu o zgłoszeniu znaku towarowego, informację o okolicznościach, o których mowa w art. 1291. Udzielone prawa ochronne na znaki towarowe podlegają wpisowi do rejestru znaków towarowych (art. 153 ust. 11 upwp). Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 153 ust. 1 upwp). Ponadto prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu (art. 162 ust. 1 upwp).

Z powyższego wynika, że na warunkach określonych w Prawie własności przemysłowej udzielane są m.in. prawa ochronne na znaki towarowe. Nabyte przez podatnika prawa ochronne na te znaki, potwierdzone wydaną przez Urząd Patentowy decyzją, w myśl art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowią zatem wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca  Sp. z o.o., prowadzi działalność w zakresie produkcji wyrobów piekarniczych i mącznych w wyspecjalizowanych sklepach. Obecnie Spółka prowadzi 7 piekarni, w tym pierwszą  założoną w 1949 r. Z uwagi na długą i bogatą tradycję działalności piekarniczej, rozpoznawalność oraz jakość i popularność produkowanych wyrobów, Spółka podjęła starania o uzyskanie prawa ochronnego do znaku słowno-graficznego, stosowanego od kilku lat. Powyższy znak, odnosi się do rodzaju prowadzonej działalności, osoby założyciela oraz daty otwarcia pierwszej piekarni. Decyzją Urzędu Patentowego z 1 marca 2017 r., Wnioskodawca uzyskał prawo ochronne dla znaku towarowego słowno-graficznego.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacji dla celów podatkowych podlegają wyłącznie nabyte wartości niematerialne i prawne, czyli tylko takie, które zostały przez podatnika nabyte. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie przewiduje amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych, które zostały wytworzone przez podatnika we własnym zakresie.

W przedmiotowej sprawie istotne znaczenie ma fakt, że jak jednoznacznie wynika z wniosku, znak słowno-graficzny stosowany był już uprzednio przez Wnioskodawcę od kilku lat w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Znak ten był i jest od kilku lat używany na opakowaniach wyrobów produkowanych przez Spółkę, na witrynach i szyldach sklepowych, na stronie internetowej Wnioskodawcy, na różnego rodzaju materiałach promocyjnych i reklamowych, na papierze firmowym i papierze do pakowania wyrobów, a następnie w 2017 r. uzyskano na nie prawo ochronne. Oznacza to zarazem, że znak ten został przez Wnioskodawcę wytworzony w toku prowadzonej działalności gospodarczej.

Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy w wyniku otrzymania decyzji z Urzędu Patentowego Wnioskodawca nie dokonał nabycia praw ochronnych do znaku towarowego, a jedynie otrzymał decyzję o udzieleniu prawa ochronnego na ten znak towarowy. Nie można jednocześnie utożsamiać pojęcia nabycia praw z ich uzyskaniem.

Reasumując, uzyskanie przez Wnioskodawcę prawa ochronnego na znak towarowy w drodze decyzji Urzędu Patentowego, nie będzie stanowiło nabycia, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym Wnioskodawca nie będzie uprawniony do dokonywana odpisów amortyzacyjnych od praw ochronnych na znak towarowy, gdyż prawa te nie zostały przez Wnioskodawcę „nabyte” lecz „wytworzone” w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, że wydając niniejszą interpretację indywidualną tut. Organ zapoznał się z powołanymi przez Wnioskodawcę wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego, jednak z przyczyn szczegółowo wskazanych w niniejszej interpretacji, nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Ponadto zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym,

w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.