Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.179.2017.1.KP
z 15 listopada 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2017 r. (data wpływu 16 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu dokonania korekty cen transakcyjnych – jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 16 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu dokonania korekty cen transakcyjnych.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:


Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., podlegającą obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów na terytorium Polski. Jest również czynnym podatnikiem VAT. Podstawowy przedmiot działalności Wnioskodawcy stanowi import i dystrybucja węgla na rynku krajowym. Spółka wchodzi w skład międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca dokonuje zakupów węgla i pochodnych surowców energetycznych od podmiotu powiązanego, będącego jedynym udziałowcem Spółki (dalej: „Kontrahent”). Zakupy dokonywane są w ciągu roku na podstawie umów zawartych między Spółką a Kontrahentem.

Podmioty wchodzące w skład Grupy kierują się polityką cen transferowych, której celem jest implementacja w ramach Grupy zasad cen transferowych zgodnych z zasadą ceny rynkowej określoną w „Wytycznych w sprawie cen transferowych dla przedsiębiorstw wielonarodowych oraz administracji podatkowych” (ang. Transfer Pricing Guidelines for Multinational Enterprises and Tax Administrations) opracowanych przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) oraz regulacji w zakresie cen transferowych mających zastosowanie w poszczególnych krajach członkowskich tej organizacji.

W związku z polityką cen transferowych Grupy, Wnioskodawca ustala ceny stosowane w transakcjach z Kontrahentem w taki sposób, w jaki zostałyby one ustalone pomiędzy podmiotami niezależnymi. W związku z tym, w celu zapewnienia zgodności cen transferowych z zasadą ceny rynkowej. Spółka porównuje marżę wygenerowaną na transakcjach z Kontrahentem do danych dotyczących porównywalnych podmiotów niepowiązanych działających na rynku. W przypadku, kiedy marża uzyskana przez Wnioskodawcę nie spełni zasady ceny rynkowej zgodnej z polityką cen transferowych Grupy, Kontrahent wystawi dokumenty korygujące (odpowiednio noty obciążeniowe lub uznaniowe), w rezultacie czego Spółka uzyska z tytułu prowadzonej działalności dystrybucyjnej w danym roku podatkowym zysk na poziomie zgodnym z zasadą ceny rynkowej.

W związku z koniecznością ustalenia marży faktycznie wygenerowanej przez Spółkę w oparciu o wiarygodne dane, Wnioskodawca otrzyma od Kontrahenta noty uznaniowe lub obciążeniowe dopiero po zakończeniu roku podatkowego, którego dotyczyć będzie korekta wynikająca z otrzymanych od Kontrahenta dokumentów.

Spółka wskazuje, że prawidłowość opisanej korekty kosztów w związku z przyjętym w Grupie modelem cen transferowych, nie była przedmiotem postępowania w trybie Działu IIa Ordynacji podatkowej - Porozumienia w sprawach ustalenia cen transakcyjnych. Ponadto, Wnioskodawca pragnie wskazać, że przedmiotem niniejszego wniosku nie jest prawidłowość zastosowanej przez Spółkę metody szacowania i ustalania cen transferowych, a jedynie prawidłowość dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z otrzymywanymi od Kontrahenta dokumentami wyrównującymi wysokość marży na transakcji do poziomu rynkowego.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:


Czy otrzymane przez Wnioskodawcę od Kontrahenta dokumenty korygujące koszty uzyskania przychodu, odnoszące się do transakcji, które miały miejsce w trakcie poprzedniego roku podatkowego powinny skutkować korektą kosztów uzyskania przychodów w rozliczeniu za okres, w którym Spółka otrzyma noty obciążające / uznaniowe?


Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane przez nią od Kontrahenta dokumenty korygujące koszty, odnoszące się do transakcji, które miały miejsce w trakcie poprzedniego roku podatkowego powinny skutkować korektą kosztów uzyskania przychodów w rozliczeniu za okres, w którym Spółka otrzyma noty obciążające / uznaniowe.

Zasady dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów uregulowane zostały przepisem art. 15 ust. 4i oraz ust. 4j Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4i Ustawy o CIT, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowy m lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty. Natomiast w myśl art. 15 ust. 4j Ustawy o CIT, jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 4i, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.


Biorąc pod uwagę cytowane powyżej przepisy Ustawy o CIT, należy uznać, że istotne dla prawidłowego określenia momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów oraz korekty przychodów są:


  1. przyczyna dokonania korekty,
  2. moment otrzymania dokumentu warunkującego dokonanie korekty.


Zgodnie z przytoczonymi powyżej regulacjami, korekty kosztów uzyskania przychodów dokonuje się „na bieżąco”, tj. w okresie rozliczeniowym, w którym podatnik otrzymał fakturę korygującą lub inny dokument potwierdzający przyczyny korekty pod warunkiem, że korekta nie wynika z błędu rachunkowego lub innej oczywistej omyłki. Ustawa o CIT nie definiuje pojęć „błędu rachunkowego” i „innej oczywistej omyłki”. Zgodnie z przyjętą linią interpretacyjną, powyższe pojęcia należy rozumieć zgodnie z ich znaczeniem potocznym.

Jak wskazał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 2 czerwca 2017 r. (znak 0111-KDIBI-3.4010.82.2017.1.IZ): „(...) za »błąd rachunkowy« należy uznać sytuację, gdy koszt został niewłaściwie ujęty ze względu na błąd w toku wykonywania obliczeń, może to dotyczyć zarówno okoliczności leżących po stronie wystawcy faktury (np. błędne podanie na fakturze cen lub wartości towarów), jak i po stronie odbiorcy takiej faktury (np. wprowadzenie do ksiąg rachunkowych nieprawidłowej cyfry, zastosowanie wadliwego kursu waluty obcej przy przeliczaniu wartości kosztu na złote, etc.).

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (wersja internetowa www.sip.pwn.pl) przez »omyłkę« należy rozumieć spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie. W konsekwencji, za »inną oczywistą omyłkę« należy uznać inny oczywisty błąd, który nie jest jednocześnie błędem rachunkowym. Takim błędem będzie np. ujęcie w kosztach podatkowych faktury wystawionej na podmiot inny niż faktyczny nabywca towaru. »Omyłka« wiązać się również będzie z błędem polegającym albo na nieprawidłowym wystawieniu albo nieprawidłowym ujęciu dowodu księgowego. Okoliczność taka musi mieć zatem charakter »pierwotny«, co oznacza, że przyczyna korekty istniała już w momencie czynności wywołującej skutki podatkowe, a nie powstała w wyniku następczych zdarzeń”.

Odnosząc powyższe na grunt zdarzenia przyszłego opisanego przez Wnioskodawcę, należy wskazać, że przedmiotowe korekty kosztów uzyskania przychodów nie będą wynikały z błędu rachunkowego, czy innej oczywistej omyłki, gdyż pierwotne transakcje są realizowane prawidłowo, a dokumenty korygujące są wystawiane przez Kontrahenta z powodu późniejszych okoliczności. Zgodnie z polityką cen transferowych stosowaną pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem, dostosowanie poziomu marży transakcyjnej do warunków rynkowych dokonane może być jedynie na bazie rzeczywiście i finalnie poniesionych kosztów, które nie są znane na etapie realizowania transakcji.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, że prawidłowej korekty kosztów uzyskania przychodów dokonuje się w okresie rozliczeniowym, w którym Wnioskodawca otrzyma notę obciążeniową / uznaniową od Kontrahenta.


Na potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska. Spółka pragnie powołać się na interpretacje indywidualne wydane na podstawie stanów faktycznych / zdarzeń przyszłych podobnych do przedstawionego w niniejszym wniosku, tj.:


  • interpretację indywidualną z dnia 27 stycznia 2017 r. (znak 2461-IBPB-l-1.4510.366.2016.1 .MJ), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, że: „(...) otrzymane oraz wystawione przez Wnioskodawcę w lutym 2016 r. dokumenty korygujące koszty oraz przychody, odnoszące się do transakcji, które miały miejsce w trakcie 2015 r„ powinny skutkować odpowiednio zmniejszeniem kosztów uzyskania przychodów oraz zwiększeniem przychodów w rozliczeniu za 2016 r. Tym samym Wnioskodawca nie powinien z tego tytułu zmniejszać kosztów uzyskania przychodów oraz zwiększać przychodów w rozliczeniu za 2015 r.
  • interpretację indywidualną z dnia 20 stycznia 2017 r. (znak 1462- IPPB3.4510.1047.2016.1.MC), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, że: „otrzymana w styczniu 2017 r. nota obciążeniowa, korygująca marżę na sprzedaży towarów w roku kalendarzowym 2016 do poziomu rynkowego, stanowi koszt uzyskania przychodu Spółki w miesiącu styczniu 2017 r. pomimo że mechanizm korekty dotyczy wyniku zrealizowanego przez Spółkę za rok 2016. Natomiast w sytuacji otrzymania w styczniu 2017 r. noty uznaniowej, powinna ona pomniejszyć koszty podatkowe w kalkulacji podatku dochodowego za styczniu 2017 r. pomimo że mechanizm korekty dotyczy wyniku zrealizowanego przez Spółkę za rok 2016.
  • interpretację indywidualną z dnia 16 maja 2016 r. (znak 1PPB6/4510-112/16-2/AZ), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, że: „nie ulega wątpliwości, że w analizowanym stanie faktycznym, korekta kosztów nie wynika z błędu lub omyłki. Faktycznie zrealizowaną marżę na transakcjach można skutecznie skorygować dopiero po zakończeniu okresu, dla którego jest kalkulowana. Wartość korekty odnosi się do wszystkich towarów nabytych w danym okresie rozliczeniowym i nie można jej odnieść do konkretnej dostawy lub produktu. Tak jak stanowi przepis, w wyniku korekty może nastąpić zarówno zmniejszenie kosztów lub ich zwiększenie”.


Za słusznością stanowiska wyrażonego przez Spółkę w niniejszym wniosku przemawia także wyrok z dnia 16 maja 2017 r. (sygn. akt I SA/Gl 39/17), w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, orzekając w sprawie dotyczącej momentu ujęcia w kosztach uzyskania przychodów dopłat wynikających z wyrównania dochodowości podatnika z tytułu cen transferowych, stwierdził, iż „od dnia 1 stycznia 2016 r. istotnym momentem dla korekty kosztów uzyskania przychodów jest okres rozliczeniowy, w którym została otrzymana faktura korygująca. Nie ma znaczenia data wystawienia faktur korygujących przez kontrahenta, ani data wystąpienia okoliczności skutkujących korektą. Jeżeli faktura korygująca wpłynęła do wnioskodawcy w 2016 r. należy do niej stosować nowe regulacje i uwzględnić ją w rozliczeniu za 2016 r. Przepis wprost stanowi tylko o okresie, w którym otrzymano fakturę korygującą - w omawianej sytuacji - w roku 2016 (o ile oczywiście korekta nie wynikała z błędu rachunkowego lub innej oczywistej omyłki)”.

Zdaniem Spółki, przedstawione powyżej argumenty przemawiają za słusznością stanowiska Wnioskodawcy w zakresie prawidłowego momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu not księgowych otrzymanych od Kontrahenta.

Podsumowując przytoczone w niniejszym wniosku argumenty i przykłady orzecznictwa krajowych sądów administracyjnych oraz interpretacji organów podatkowych, w ocenie Spółki, otrzymane przez nią od Kontrahenta dokumenty korygujące koszty, odnoszące się do transakcji, które miały miejsce w trakcie poprzedniego roku podatkowego powinny skutkować korektą kosztów uzyskania przychodów w rozliczeniu za okres, w którym Spółka otrzyma noty obciążające / uznaniowe.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.


Ocena prawna przedstawionego przez Spółkę zagadnienia wymaga odniesienia się do definicji kosztów uzyskania przychodów, zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej „updop”). Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.


Wobec powyższego, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:


  • wydatek został poniesiony przez podatnika,
  • jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  • nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 updop,
  • został właściwie (odpowiednio) udokumentowany.


Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów - z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości. W większości przypadków związek kosztu z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów. W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.


Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:


  • celowość oznacza przydatność do jakichś potrzeb, świadome zmierzanie do celu, taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu,
  • zabezpieczyć oznacza zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym, uczynienie bezpiecznym, zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie, zapewnienie komuś środków do życia, zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary, natomiast
  • zachować oznacza pozostać w posiadaniu czegoś, dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności, uchronić przed zapomnieniem.


Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Nie każdy jednak wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być on widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny.

Jedynie taki wydatek, który spełnia wymienione warunki może być uznany za koszt uzyskania przychodu oraz uczestniczyć w obliczeniu dochodu do opodatkowania (art. 7 ust. 1 i 2 updop).

Z powyższego wynika, że kwestię zaliczenia przedmiotowego wydatku do kosztów uzyskania przychodów należy rozważać przede wszystkim w oparciu o ww. art. 15 ust. 1 updop.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka wchodzi w skład międzynarodowej grupy kapitałowej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca dokonuje zakupów surowców energetycznych od podmiotu powiązanego będącego jedynym udziałowcem Spółki - Kontrahenta. W celu zapewnienia zgodności cen transferowych z zasadą ceny rynkowej, Spółka porównuje marżę wygenerowaną na transakcjach z Kontrahentem do danych dotyczących porównywalnych podmiotów niepowiązanych działających na rynku. W przypadku, kiedy marża uzyskana przez Wnioskodawcę nie spełni zasady ceny rynkowej zgodnej z polityką cen transferowych Grupy, Kontrahent wystawi dokumenty korygujące (odpowiednio noty obciążeniowe lub uznaniowe), w rezultacie czego Spółka uzyska z tytułu prowadzonej działalności dystrybucyjnej w danym roku podatkowym zysk na poziomie zgodnym z zasadą ceny rynkowej. Dodatkowo, Spółka wskazała, że prawidłowość dokonywanych korekt nie była przedmiotem postępowania w trybie Działu IIa Ordynacji podatkowej - Porozumienia w sprawach ustalenia cen transakcyjnych.

Zauważyć w tym miejscu należy, że tryb korekty zobowiązań w przypadku korekty zysków podmiotów powiązanych określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 września 2009 r. w sprawie sposobu i trybu określania dochodów osób prawnych w drodze oszacowania oraz sposobu i trybu eliminowania podwójnego opodatkowania osób prawnych w przypadku korekty zysków podmiotów powiązanych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1186).

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że wskazane przez Spółkę przepisy art. 15 ust. 4i updop dotyczą korekty kosztów uzyskania przychodów, a nie dokonywania korekty dochodowości w ramach prowadzonej polityki cen transferowych.

W przedmiotowej sprawie wydatek, który poniesie Spółka wynikający z wystawionych not obciążeniowych/uznaniowych, czyli skutkujący powstaniem zobowiązania Spółki wobec Kontrahenta, nie będzie mógł stanowić kosztu uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 updop. Zobowiązanie Spółki do zapłaty na rzecz Kontrahenta nie będzie bowiem kosztem, który pozostawałby w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami. Nie można racjonalnie powiązać tego wydatku z przychodami Spółki, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. De facto, w analizowanej sprawie, Spółka będzie regulowała zobowiązanie w związku z wystawianymi notami korygującymi osiągnięty przez nią zysk, a nie ściśle dotyczący korekty cen wynikających z wystawionych pierwotnych faktur za nabyty węgiel i pochodne surowce energetyczne. Zatem, nie wiąże się ono z realizacją celu wskazanego przez ustawodawcę, tj. osiągnięcia przychodów podatkowych lub zachowania lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Dodatkowo tut. Organ podkreśla, że nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, dokonuje natomiast oceny celowości wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 updop, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła). Należy również podkreślić, że fakt dokonanych opisanych rozliczeń pomiędzy uczestniczącymi podmiotami jest umowną sprawą stron i nie znajduje on automatycznego przełożenia na skutki podatkowe.

Ponadto w opinii tut. Organu, odpowiednie kształtowanie polityki cen transakcyjnych pomiędzy spółkami z Grupy nie powodowałoby konieczności dokonywania przedstawionych we wniosku rozliczeń i miałoby bezpośrednie przełożenie na uzyskiwane przychody w związku z działalnością gospodarczą Spółki, a tym samym wywoływało inne skutki podatkowe.


Ponadto należy zauważyć, że zgodnie z art. 20a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej, zwany w niniejszym dziale „organem właściwym w sprawie porozumienia”, na wniosek podmiotu krajowego, uznaje porównywalność istotnych warunków ustalonych pomiędzy tym podmiotem krajowym a powiązanym z nim podmiotem lub podmiotami z warunkami, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, oraz potwierdza prawidłowość wyboru metody ustalania cen transakcyjnych w uznanych przez ten organ warunkach, w tym określa:


  1. profil funkcjonalny podmiotów powiązanych, których dotyczą uznane warunki, obejmujący w szczególności pełnione funkcje, ponoszone ryzyka i zaangażowane aktywa;
  2. algorytm kalkulacji ceny transakcyjnej;
  3. inne reguły stosowania metody ustalania cen transakcyjnych.


W myśl § 2 cyt. przepisu, organ właściwy w sprawie porozumienia, na wniosek podmiotu krajowego, uznaje porównywalność istotnych warunków ustalonych w umowie o podziale kosztów zawartej z powiązanym z nim podmiotem lub podmiotami z warunkami, jakie ustaliłyby między sobą podmioty niezależne, w tym:


  1. profil funkcjonalny podmiotów powiązanych, pomiędzy którymi została zawarta umowa o podziale kosztów, obejmujący w szczególności pełnione funkcje, ponoszone ryzyka i zaangażowane aktywa;
  2. algorytm podziału kosztów;
  3. inne reguły podziału kosztów.


W sprawach, o których mowa w § 1 i 2, wydaje się decyzje w sprawie porozumienia (art. 20a § 3 Ordynacji podatkowej).

Stosownie do § 3 rozporządzenia ministra finansów z dnia 10 września 2009 r. w sprawie sposobu i trybu określania dochodów osób prawnych w drodze oszacowania oraz sposobu i trybu eliminowania podwójnego opodatkowania osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 1186), organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej określają w drodze oszacowania dochód podmiotu powiązanego w wysokości, jaką ustaliłyby między sobą niezależne podmioty (§ 3 pkt 1 rozporządzenia). W celu oszacowania dochodu, o którym mowa w ust. 1, stosuje się wyłącznie metody, o których, mowa w § 12-18, z zachowaniem zasad określonych w rozdziałach 2, 5 i 5a. Oszacowany w ten sposób dochód uznaje się za wartość rynkową (§ 3 pkt 2).

Jeżeli zatem Spółka nie posiada potwierdzenia przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej w trybie Działu IIa Ordynacji podatkowej prawidłowości dokonywanych korekt kosztów, powodujących możliwość ich powiększenia, a jak wskazano powyżej - korekty te nie spełniają przesłanek zawartych w art. 15 ust. 1 updop - korekty te nie będą podlegały uznaniu za koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Mając powyższe na względzie, ustalenie ewentualnego momentu potrącalności kosztów z tytułu ww. korekt stało się bezprzedmiotowe.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki podatkowoprawne tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj