Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.190.2017.2.AK
z 9 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2017 r. (data wpływu 26 lipca 2017 r.) oraz piśmie z dnia 26 września 2017 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie organu z dnia 15 września 2017 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.190.2017.AK o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu przedawnionej wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu przedawnionej wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zwrócił się z wnioskiem o dokonanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie konieczności bądź nie rozliczenia przedawnionej należności kredytowej A. S.A., którą przejęło w ramach cesji wierzytelności B. Bank S.A., a następnie P. i G. S.A., oraz dot. należności C. Bank S.A., którą przejął G. S.A.

Sprawa dot. należności przedawnionej G. S.A., który wystawił na rzecz Wnioskodawczyni i jej męża PIT-8C co do przedawnionej należności kredytowej. G w sprawie sądowej sam przyznał i uznał zarzut przedawnienia i zrzekł się wszelkich roszczeń i wycofał sprawę z uwagi na przedmiotowe przedawnienie należności.

W związku z tym powstaje problem prawny (podatkowy), tzn. powinno się w tej sytuacji uwzględnić we Wnioskodawcy rozliczeniu rocznym przedawnione i nie zasądzone przez Sąd roszczenie G. S.A., co do którego sam się zrzekł i uwzględnił zarzut przedawnienia. W zaistniałej sytuacji czy G. S.A. prawidłowo wystawił PIT-8C.

Wnioskodawca prosi, aby sprawę potraktować jako pilną i prosi o udzielenie odpowiedzi w formie pisemnej. Jednocześnie Wnioskodawca w załączeniu przesyła dokumentację dot. niniejszej sprawy, potwierdzającą wyżej wymienione fakty.

Pismem z dnia 15 września 2017 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.190.2017.1.AK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków wniosku poprzez wskazanie:

• czy wierzyciel odstąpił od dochodzenia przedawnionej należności i umorzył należność,
• jakie kwoty zostały Wnioskodawcy umorzone należność główna, odsetki, jeżeli doszło do umorzenia, to czy tylko należności przedawnionych czy również tych nie przedawnionych (przyszłych),
• czy należność kredytowa została zaciągnięta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej,
• wskazać należy iż pytanie oznaczone we wniosku Nr 1 „ Czy G. S.A. prawidłowo (czy mógł) wystawił PIT 8C” zawarte jest w pytaniu Nr 3 „Czy w opisanym stanie faktycznym powstało nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, a więc czy G. S.A. był zobowiązany do sporządzenia informacji PIT 8C”, Wnioskodawca winien przeformułować powyższe pytanie Nr 1 bądź je wycofać. W tym miejscu wskazać należy, iż sformułowane pytanie nie może być przedmiotem interpretacji przepisów prawa podatkowego.
• przedstawić stanowisko adekwatne do zadanych przeformułowanych pytań,
• dokonanie stosownej opłaty od wniosku na rachunek bankowy Krajowej Informacji Skarbowej Nr 25 1010 1212 0064 6422 3100 0000 i doręczenie kserokopii dowodu uiszczenia opłaty do uzupełnienia wniosku,
• czy przedmiotowy wniosek należy potraktować jako wniosek ORD-IN – tj. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Czy też jako wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej ORD-WS, wówczas organ wzywa Wnioskodawcę do dosłania danych dotyczących Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania, które należy podać na formularzu ORD-WS/B(2) w części A – D.
  
  

Pismem z dnia 26 września 2017 r. (data nadania 26 września 2017 r.) w ustalonym terminie Wnioskodawczyni uzupełniła braki, co zostało przedstawione poniżej.

Wnioskodawczyni wyjaśniła, iż wniosek małżonków należy potraktować jako wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej ORD-IN. Jednoczenie w załączeniu Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem składają dowody uiszczenia opłat od wniosków o interpretację indywidualną ORD-IN. Ponadto Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem wyjaśniają, iż do wniosku dołączyli pisma, z których wynika odpowiedź na wszystkie zadane przez Państwa w w/w piśmie pytania, tj. wierzyciel odstąpił od dochodzenia roszczenia - należności (uznając zarzut przedawnienia) i Sąd umorzył postępowanie. Gdyby wierzyciel umorzył należność małżonkowie nie pisaliby o interpretację - chodzi o należność przedawnioną, a nie umorzoną. Należność jest przedawniona w całości i Sąd umorzył postępowanie w całości. Wierzyciel nie umorzył żadnych należności, lecz uwzględnił zarzut przedawnienia roszczenia (należności). Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem wskazuje, iż o tym wszystkim już pisali, czy zatem formalizowanie i piętrzenie pytań i formalności ma na celu pozostawienie po raz kolejny wniosku bez rozpatrzenia i zatrzymania po raz kolejny opłaty? Należność kredytowa nie została zaciągnięta w ramach działalności gospodarczej.

Pismem z dnia 30 października 2017 r. Wnioskodawczyni w odpowiedzi na wezwanie telefoniczne organu wskazała, iż wierzycielem wierzytelności na dzień przedawnienia należności była P, która nabyła przedmiotową wierzytelność w 2013 r. od Z Banku S.A.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy G. S.A. prawidłowo (czy mógł) wystawił PIT-8C?
2. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych i zapłacenia podatku od przedawnionej należności?
   
3. Czy w opisanym stanie faktycznym powstało nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, a więc czy G. S.A. był zobowiązany do sporządzenia informacji PIT-8C?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytane oznaczone we wniosku Nr 2 i 3. W zakresie pytania Nr 1 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, firma G. S.A. błędnie uznała, że przedawniona należność stanowi przychód dłużnika określony w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako „inne nieodpłatne świadczenie”. Jednak aby w ogóle można było mówić o powstaniu obowiązku podatkowego w przypadku „otrzymania świadczenia nieodpłatnego” musi zaistnieć sytuacja, w której po stronie dłużnika powstanie korzyść majątkowa. Taka korzyść może powstać tylko w przypadku zobowiązania bezzwrotnego, tzn. wtedy, gdy jedna strona zobowiąże się do świadczenia, za które druga strona nie musi nic „płacić”. Od razu widać, że chodzi tu o umowę, a nie tylko jednostronne oświadczenie wierzyciela.

Klasycznym przykładem, w którym po stronie dłużnika występuje taki przychód, a tym samym po stronie wierzyciela powstaje obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C, jest zawarcie między stronami umowy o zwolnienie z długu, określonej w art. 508 K.C., który brzmi: „zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje”. Warto jednak podkreślić, że zwolnienie z długu może nastąpić tylko za zgodą obu stron, ponieważ dla skutecznego zwolnienia wymagane jest jego przyjęcie przez dłużnika. Jednostronne oświadczenie woli wierzyciela nie wywołuje więc takich skutków prawnych i nie może być podstawą do zwolnienia z długu, a w dalszej kolejności nie powoduje uzyskania przez dłużnika korzyści majątkowej. Przecież w większości spraw dłużnik nie zawiera z wierzycielem żadnej umowy. W tym przypadku dłużnik powołał się jedynie na przedawnienie. W odpowiedzi wierzyciel odpisał, że zarzut ten uznaje za zasadny, rezygnując z dochodzenia przedawnionego długu przed sądem, ponadto nawet Sąd nie zasądzi przedawnionej należności. W przypadku, gdy zobowiązanie ulega przedawnieniu nie można mówić o otrzymaniu przez jedną ze stron świadczenia nieodpłatnego. Przecież pomimo przedawnienia zobowiązanie nadal istnieje, a więc dłużnik nadal ma obowiązek jego wykonania. Po prostu wierzyciel nie może już korzystać z ochrony instytucji państwowych w przymuszeniu dłużnika do zapłaty. Dłużnik nie uzyskuje tym samym żadnej korzyści majątkowej, gdyż formalnie nadal jest zobowiązany do wykonania tego świadczenia (tzw. zobowiązanie naturalne). Tym samym po stronie dłużnika nie powstaje przychód z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o PIT – a więc wierzyciel nie jest zobowiązany do sporządzenia informacji PIT-8C.

Podobne stanowisko zostało wyrażone w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 26 stycznia 2010 r., sygn. ITPB2/415-867c/09/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie między innymi w pkt 9 wymieniono „inne źródła”.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionych przepisów wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega co do zasady każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł mówi się w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Korzyści takie pojawiają się nie tylko wówczas, gdy podatnikowi zostają przekazane środki pieniężne, ale również wtedy, kiedy zmniejszone zostaną jego zobowiązania, których nie musi już realizować z własnego majątku.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do postanowień art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. 2016 r., poz. 1988, z późn. zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Na podstawie art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z zaprezentowanego opisu stanu faktycznego i uzupełnienia wynika, że G. S.A. przejął należności kredytową Wnioskodawcy wobec A Bank S.A., którą przejął w ramach cesji wierzytelności B Bank S.A., i wystawił na rzecz Wnioskodawczyni i jej męża PIT-8C co do przedawnionej należności kredytowej. G w sprawie sądowej sam przyznał i uznał zarzut przedawnienia i zrzekł się wszelkich roszczeń i wycofał sprawę z uwagi na przedmiotowe przedawnienie należności.

Należność jest przedawniona w całości i Sąd umorzył postępowanie w całości. Wierzyciel nie umorzył żadnych należności, lecz uwzględnił zarzut przedawnienia roszczenia (należności).

Należność kredytowa nie została zaciągnięta w ramach działalności gospodarczej. Właścicielem wierzytelności na dzień przedawnienia należności była P., która nabyła przedmiotową wierzytelność w 2013 r. od Z. S.A.

W związku z powyższym opisem stanu faktycznego wskazać należy, że instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.). Zgodnie z art. 117 § 1 ww. Kodeksu, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Przy czym, w myśl art. 117 § 2 ww. Kodeksu, po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Istota przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia. Skutkiem tego - roszczenie przedawnione nie gaśnie, a jedynie nie będzie mogło być przymusowo zrealizowane; sąd bowiem oddali powództwo uprawnionego w razie upływu terminu przedawnienia i gdy dłużnik podniesie zarzut przedawnienia. Jednakże roszczenie takie nadal uznawane jest za prawnie istniejące. Znajduje to przede wszystkim wyraz w tym, że dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełnił świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków prawnych. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązanie.

Obok instytucji przedawnienia, w art. 508 Kodeksu cywilnego ustawodawca wskazał także instytucję zwolnienia z długu. W jej myśl: zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Zatem należy stwierdzić, że gdy wierzyciel składa oświadczenie woli, że zwalnia dłużnika z obowiązku spłaty należności, po stronie dłużnika dochodzi do powstania trwałego przysporzenia majątkowego w wysokości umorzonej części kwoty środków pieniężnych, które podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Podobnie, w przypadku przedawnienia wierzytelności z tytułu należności (zobowiązania) (bez zwolnienia Wnioskodawcy z obowiązku spłaty wierzytelności) także dochodzi u dłużnika do powstania realnego przysporzenia majątkowego.

Nie ulega wątpliwości, że gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania, pomimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem to, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu kredytu dla kredytobiorcy oraz kredytodawcy są zatem takie same jak przy jego umorzeniu (zwolnieniu z długu). Dłużnik osiąga bowiem realne przysporzenie majątkowe.

Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia. Stosownie do treści art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

Jeżeli zatem w przypadku Wnioskodawcy doszło do przedawnienia wierzytelności, a wierzyciel – z uwagi na przedawnienie roszczenia – nie ma możliwości skutecznego wyegzekwowania tej wierzytelności, wówczas Wnioskodawca osiąga realne przysporzenie majątkowe, które – jako przychód z innych źródeł – podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W konsekwencji, jeżeli kredytobiorca, powołując się na przedawnienie zobowiązania z tytułu zaciągniętego kredytu, odmawia jego spłacenia, wówczas kredytobiorca osiąga realne przysporzenie majątkowe, które – jako przychód z innych źródeł – podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Stosownie do postanowień art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na świadczeniodawcy ciąży obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C na imię kredytobiorcy, w którym jako przychód z innych źródeł wykaże wartość przedawnionego zobowiązania (na moment przedawnienia), którego kredytobiorca odmawia spłacenia.

Należy zauważyć, że gdy dochodzi do przedawnienia zobowiązania kredytobiorcy, kredytobiorca – w dacie przedawnienia – osiąga przychód z innych źródeł w wysokości przedawnionego zobowiązania (składającego się z należności głównej oraz odsetek umownych wymagalnych na dzień przedawnienia).

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz sformułowanych w nim pytań należy zauważyć, że niespłacenie przez Wnioskodawcę zaciągniętego kredytu, skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten powstał w momencie przedawnienia zobowiązania. . Zobowiązanym do wystawienia PIT - 8C była P, czyli wierzyciel, który był właścicielem wierzytelności w dacie przedawnienia zobowiązania kredytowego, to on był zobowiązany do wystawienia informacji o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych (PIT-8C) stosownie do art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na Wnioskodawcy ciążył natomiast obowiązek uwzględnienia przychodu z tego tytułu w zeznaniu podatkowym, obliczenia dochodu i należnego podatku dochodowego za rok podatkowy, w którym uzyskał przychód.

Ponadto wskazać należy, że zarówno kwestie powstania zobowiązania podatkowego, jak i jego przedawnienia są uregulowane w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.). Stosownie do postanowień art. 21 § 1 pkt 1 powołanej ustawy, zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Podatek niezapłacony w terminie staje się zaległością podatkową, od której naliczane są odsetki za zwłokę zgodnie z art. 53 ustawy Ordynacja podatkowa. Z kolei art. 59 § 1 pkt 9 ww. ustawy stanowi, że zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub części wskutek zapłaty lub przedawnienia. Zgodnie natomiast z art. 70 § 1 tej ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Dla zobowiązania podatkowego powstałego w dacie przedawnienia, przedawnienie nastąpi z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ wydając interpretację indywidualną prawa podatkowego opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego – dlatego dokumenty dołączone do wniosku nie podlegają ocenie Organu. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.