Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.385.2017.2.WN
z 31 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 lipca 2017 r. (data wpływu 20 lipca 2017r.), uzupełnionym pismem z 31 sierpnia 2017 r. (data wpływu 5 września 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie konsekwencji podatkowych związanych z nabyciem wierzytelności oraz skuteczną egzekucją długu wynikającego z nabytej wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2017r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie konsekwencji podatkowych związanych z nabyciem wierzytelności oraz skuteczną egzekucją długu wynikającego z nabytej wierzytelności.

Wniosek został uzupełniony pismem z 31 sierpnia 2017 r. (data wpływu 5 września 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 23 sierpnia 2017r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.385.2017.1.WN, 0111-KDIB4.4014.211.2017.2.JKU, 0111-KDIB1-1.4011.116.2017.1.MG.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie obsługi prawnej przedsiębiorstw na podstawie zawartych umów. W skład świadczonych usług wchodzi m.in. tworzenie i opiniowanie zawieranych umów, tworzenie projektów aktów zakładowego prawa pracy, udział w spotkaniach i negocjacjach biznesowych, negocjacje z dłużnikami w zakresie zawieranych ugód.

Wnioskodawca nabywa także m.in. od przedsiębiorców, z którymi posiada zawarte umowy na obsługę prawną wierzytelności, jakie przysługują im wobec ich dłużników z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. W ramach zawieranych cesji wierzytelności Wnioskodawca odkupuje istniejącą i wymagalną wierzytelność zbywcy, udokumentowaną fakturami VAT, za część jej wartości. Zawsze dochodzi do cesji wierzytelności wynikającej ze wszystkich niezapłaconych przez dłużnika faktur VAT w łącznej kwocie brutto (np. 10 faktur po 100 zł brutto oznacza cesję wierzytelności o wartości 1000 zł brutto). Cena nabycia wierzytelności z tytułu zawieranej umowy cesji jest określana jako procentowa wartość wierzytelności (np. wierzytelność o wartości 1000 zł brutto jest nabywana za 30% tej wartości i kwota ta stanowi cenę sprzedaży). Strony każdorazowo zawieranej umowy są czynnymi podatnikami VAT.

Wnioskodawca nabyte wierzytelności będzie egzekwował we własnym imieniu, we własnym zakresie i na własny rachunek. Po bezskutecznym lub skutecznym wyegzekwowaniu należności wynikającej z nabytej wierzytelności, nie dokona on żadnego zwrotnego rozliczenia ze zbywcą tejże wierzytelności.

Wierzytelności nabywane są każdorazowo na podstawie odrębnie zawartej umowy cesji wierzytelności, która nie ma związku z zawartymi umowa na obsługę prawną z danym zbywcą.

Wnioskodawca dochodził będzie we własnym imieniu łącznej kwoty nabytej wierzytelności, stanowiącej sumę kwot brutto wszystkich faktur VAT wchodzących w skład nabytej wierzytelności.

W piśmie z 31 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy informując:

1. Różnica między wartością wierzytelności, a wartością jej sprzedaży w pełni odzwierciedla jej wartość ekonomiczną. Na podstawie zawartej umowy Wnioskodawca zobligowany jest do nabywania wszystkich wierzytelności spornych sprzedawcy, nie może on kupować „części” z nich, przez co nie ma możliwości nabycia wyłącznie tych, które zdaniem Wnioskodawcy mogą przynieść zwrot jako inwestycja. Fakt, że tylko część z nabytych wierzytelności zostanie zakończonych skuteczną egzekucją powoduje, że nabywane są one za część wartości nominalnej.
2. Sama czynność nabycia wierzytelności nie nakłada na Wnioskodawcę jakichkolwiek innych świadczeń. Ewentualne inne usługi świadczone są przez strony na podstawie osobno zawartych umów i nie mają żadnego związku z każdorazowo zawartą umową zakupu danej wierzytelności.
3. Cena sprzedaży ustalona co do każdej wierzytelności jest jedyną kwotą rozliczeń między stronami (Zbywcą, a Wnioskodawcą). Żadnej z nich nie należą się jakiekolwiek inne wynagrodzenia, żadna ze stron nie posiada wobec drugiej jakichkolwiek innych roszczeń z tytułu zawartej umowy cesji.
4. Umowy nie przewidują jakiejkolwiek możliwości zmiany umówionej ceny - jest ona przelewana na konto Zbywcy zaraz po zawarciu danej umowy cesji i nie podlega jakimkolwiek zwrotom/zmianom, niezależnie od wyniku przeprowadzonej przez Wnioskodawcę egzekucji czy innego postępowania.
5. Pomiędzy Zbywcami a Wnioskodawcą nie istnieje jakikolwiek inny stosunek prawny odnoszący się do zbywanych wierzytelności, czy ich egzekucji. Ewentualne usługi prawne są świadczone na podstawie odrębnie zawartych umów i nie mają żadnego związku z dokonywanymi cesjami wierzytelności i dalszymi krokami podejmowanymi w celu ich egzekucji przez Wnioskodawcę. Po nabyciu wierzytelności od początku do końca działa on we własnym imieniu i na własny rachunek, a wszelkie ewentualnie wyegzekwowane kwoty stanowią jego dochód.
6. Każda z wierzytelności nabywana jest na etapie przedsądowym, tj. po wysłaniu ewentualnego wezwania do zapłaty przez Zbywcę. Żadna z wierzytelności nie jest jednak przedmiotem postępowania sądowego, zabezpieczającego, egzekucyjnego etc.
   
   

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytania (oznaczone jak we wniosku):

2. Czy nabycie wierzytelności przez Wnioskodawcę powoduje jakiekolwiek skutki na gruncie podatku od towaru i usług?

3. Czy skuteczna egzekucja długu wynikającego z nabytej wierzytelności powoduje konieczność zapłaty należnego podatku od towarów i usług przez Wnioskodawcę?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy nabycie wierzytelności przysługującej zbywcy - przedsiębiorcy wobec jego dłużników nie powoduje żadnych skutków na gruncie ustawy o VAT. Sama transakcja jest neutralna podatkowo, bez różnicy pozostaje także, czy zbywca dokonał tzw. ulgi za złe długi przed zbyciem przysługującej mu wierzytelności. Zgodnie z wyrokiem NSA z 13 kwietnia 2016 r. o sygn. akt I FSK 1743/14 oraz z późniejszą interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 11 października 2016 r. o sygn. IBPP2/443-1257/12-1/WN w ocenie Sądu, zmiana po stronie wierzyciela, do której dochodzi w wyniku sprzedaży wierzytelności i wiążąca się z tą sytuacją zapłata wynagrodzenia za sprzedaż wierzytelności nie stanowi spłaty długu. Nie istnieje zatem żadna podstawa by twierdzić, że wynagrodzenie, które płaci osoba trzecia za nabycie wierzytelności i wstąpienie w prawa wierzyciela oznacza „uregulowania należności” w rozumieniu art. 89a ust. 4 ustawy o VAT. Zdaniem Sądu będące kwestią sporną „zbycie” wierzytelności odnosi się jedynie do przypadków, gdy sprzedający wierzytelności otrzyma w jakiejkolwiek formie od dłużnika bądź osoby trzeciej działającej za dłużnika, czy też w drodze egzekucji należność czyli spłatę długu. Zbycie wierzytelności przez skarżącego na rzecz osoby trzeciej nie będzie więc oznaczać spłacenia długu pierwotnego tj. „uregulowania należności”, zatem nie będzie generowało potrzeby ponownej zapłaty VAT-u należnego.

Również okoliczność nabycia wierzytelności na własny rachunek przez Wnioskodawcę nie generuje żadnego obowiązku w podatku VAT po jego stronie. Obowiązany jest on do zapłaty PCC i na tym etapie (nabycie wierzytelności na podstawie cesji i zapłata ceny zakupu) nie powstaje żaden dodatkowy obowiązek w podatku VAT.

Ad. 3.

Zdaniem Wnioskodawcy skuteczna egzekucja długu lub jego części nie powoduje powstania żadnego obowiązku na gruncie ustawy o podatku VAT. Egzekwowana należność wynika z faktur VAT dokumentujących usługi, które były świadczone na rzecz dłużnika przez zbywcę, który to zbywca następnie odzyskał podatek od towarów i usług stosując ulgę za ze długi. Tymczasem Wnioskodawca nie świadczy i nie świadczył na rzecz dłużnika, od którego egzekwuje nabytą wierzytelności żadnych usług, dlatego też skuteczna egzekucja długu nie powinna generować powstania po stronie Wnioskodawcy obowiązku w podatku od towarów i usług ani obowiązku zapłaty podatku VAT wynikającego z faktur VAT będących podstawą dochodzonej należności od dłużnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie podatku od towarów i usług (pytanie nr 2 i nr 3) jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

Należy zauważyć, że świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Świadczenie usług dokonywane odpłatnie w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W konsekwencji, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Na tle opisanych we wniosku okoliczności sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą skutków na gruncie podatku od towaru i usług w związku z nabyciem wierzytelności przez Wnioskodawcę.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących opodatkowania czynności nabycia wierzytelności wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.), zwanej dalej k.c.

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 k.c. – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu – wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Jak stanowi art. 510 § 1 k.c. – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 ustawy, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczone usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też innego jej wykorzystania do celów prawno-gospodarczych. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę. Sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Zatem usługą na rzecz cedenta jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Zatem zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Jednakże jak wskazano na wstępie ww. usługa podlega opodatkowaniu wówczas, gdy jest świadczona odpłatnie.

Powyższe rozumienie przelewu wierzytelności jako usługi znajduje potwierdzenie w wyrokach polskich sądów administracyjnych. Przykładowo w orzeczeniu z dnia 6 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Po 628/09 WSA w Poznaniu stwierdził: „Biorąc pod uwagę powyższe Sąd podziela pogląd organów podatkowych, że wierzytelność nie jest towarem, a zakup wierzytelności jest usługą. Istotą tej usługi jest zdjęcie z dotychczasowego wierzyciela (zbywcy) ciężaru egzekucji, czy też niewypłacalności dłużnika. Usługa ta wyraża się w tym, że usługodawca uzyskuje zysk generowany [kosztem zbywcy]. Zbywca w tym wypadku otrzymuje za wierzytelność cenę niższą od jej wartości nominalnej. Z drugiej strony zbywca uzyskuje konkretne świadczenie w postaci zdjęcia z niego: ryzyka niewypłacalności dłużnika, konieczności prowadzenia postępowania egzekucyjnego, czy też opóźnień związanych z egzekwowaniem gotówki.

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, że art. 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc ustalona przez strony umów sprzedaży wierzytelności cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

W ślad za ww. orzeczeniem TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku podjętym w składzie siedmiu sędziów, z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 stwierdził, że „nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.”

Jak już wyżej wskazano, świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi. Skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi następuje w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy należy podkreślić, że stosunek cywilnoprawny pomiędzy zbywcą i nabywcą wierzytelności kończy się po dokonaniu tej czynności prawnej. Po zbyciu wierzytelności, zbywca nie ma wpływu na dalszy byt wierzytelności i nie jest zainteresowany dalszym postępowaniem nabywcy w tym względzie. Nie można więc przyjąć, że usługa trwa od chwili nabycia wierzytelności do czasu jej zbycia albo wyegzekwowania.

W analizowanej sprawie przedmiotem nabycia będą wierzytelności wymagalne, których różnica między wartością wierzytelności, a wartością jej sprzedaży w pełni odzwierciedla jej wartość ekonomiczną. Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca zobligowany jest do nabywania wszystkich wierzytelności spornych sprzedawcy.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż skoro zakupione wierzytelności za część ich wartości przeznaczone są/będą wyłącznie do dochodzenia ich we własnym zakresie i na własne ryzyko, to w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, w sytuacji gdy różnica między wartością nominalną wierzytelności, które Wnioskodawca nabędzie, a ceną ich sprzedaży, odzwierciedla/będzie odzwierciedlać rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili ich nabycia przez Wnioskodawcę.

Zatem z uwagi na treść powołanych przepisów oraz ww. wyroku TSUE i uchwały NSA należy przyjąć, że czynność zakupu wierzytelności w okolicznościach wskazanych we wniosku nie stanowi odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ustawy, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wnioskodawca nie dokonuje/nie będzie dokonywał również nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT podlegającym opodatkowaniu, gdyż treść wniosku nie wskazuje, by nabywane przez Wnioskodawcę wierzytelności służyły do celów innych niż jego działalność gospodarcza.

W konsekwencji należy stwierdzić, że czynność nabycia wierzytelności w celu ich windykacji na własny rachunek w okolicznościach opisanych we wniosku nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

W odniesieniu do opodatkowania czynności windykacji nabytej uprzednio wierzytelności stwierdzić należy, że czynności te nie stanowią świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ czynności te są naturalnym elementem obrotu gospodarczego i podejmowane są przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własny rachunek, a należność płacona przez dłużnika wynika z wierzytelności i nie jest wynagrodzeniem za świadczenie na jego rzecz. A więc w przypadku egzekwowania własnych wierzytelności na swoją rzecz, nie mamy do czynienia z jakąkolwiek usługą wobec braku drugiego podmiotu, tj. usługobiorcy i wiążącej strony umowy o wykonanie usługi i to za wynagrodzeniem za nią.

W konsekwencji, czynności polegające na skutecznej egzekucja długu we własnym imieniu i na własny rachunek pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, czynność polegająca na nabyciu wierzytelności i skutecznej egzekucji długu wierzytelności, w okolicznościach opisanych we wniosku, nie stanowi/nie będzie stanowić dostawy towarów (art. 7 ust. 1 ustawy) oraz świadczenia usług (art. 8 ust. 1 ustawy), w rezultacie nie podlega/nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i nie rodzi /nie będzie rodzić obowiązku podatkowego u Wnioskodawcy.

Należy zauważyć, że bez wpływu na powyższe rozstrzygnięcie pozostaje to czy zbywca ww. wierzytelności skorzystał, bądź nie, z tzw. ulgi na złe długi na podstawie przepisów art. 89a ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie w jakim dotyczy ono ww. pytań Wnioskodawcy oznaczonych we wniosku jako nr 2 i nr 3 jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja rozstrzyga ściśle w zakresie zakreślonym pytaniami Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług tj. czy nabycie wierzytelności przez Wnioskodawcę powoduje jakiekolwiek skutki na gruncie podatku od towaru i usług oraz czy skuteczna egzekucja długu wynikającego z nabytej wierzytelności powoduje konieczność zapłaty należnego podatku od towarów i usług przez Wnioskodawcę.

Zatem podjęta w niniejszej interpretacji ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy nie odnosi się do tej jego części, oznaczonej jako „Ad. 2”, gdzie stwierdzono, że cyt. „Obowiązany jest on do zapłaty PCC i na tym etapie (nabycie wierzytelności na podstawie cesji i zapłata ceny zakupu) nie powstaje żaden dodatkowy obowiązek w podatku VAT.”, gdyż jak wynika z poz. 75 wniosku Wnioskodawca w zakresie opodatkowania sprzedaży wierzytelności podatkiem od czynności cywilnoprawnych, sformułował odrębne pytanie (nr 1) i własne stanowisko odnoszące się do tego pytania.

Tut. Organ pragnie jednocześnie wskazać, że w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych (pytanie nr 1) oraz podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie nr 4 i 5) zostanie również wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Końcowo zauważa się, że bez wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy pozostaje interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 11 października 2016 r. o sygn. IBPP2/443-1257/12-1/WN, wydana w konsekwencji wyroku NSA z 13 kwietnia 2016 r. o sygn. akt I FSK 1743/14, powołana w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy. Wyjaśnić należy, że interpretacje organów podatkowych wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny przedstawiony przez podatnika. Wskazana interpretacja odnosi się do innego stanu faktycznego i prawnego i wydana została w indywidualnej sprawie innego podatnika, więc nie może być podstawą do przyjęcia rozstrzygnięcia w niej zawartego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.