Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.368.2017.2.JO
z 12 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 sierpnia 2017 r. (data wpływu 9 sierpnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 października 2017 r. (data wpływu 9 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją projektu pn. „Przebudowa układu komunikacyjnego (...)” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją projektu pn. „Przebudowa układu komunikacyjnego (...)”. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 października 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Miasto (dalej jako: „Wnioskodawca”, „Miasto”) na prawach powiatu jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na podstawie ustawy o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, z późn. zm.) oraz w związku z art. 91 i art. 92 ustawy o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 814, z późn. zm.). Wnioskodawca jako jednostka samorządu terytorialnego wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, posiada osobowość prawną i samodzielność, realizuje zadania określone w ustawie o samorządzie gminnym oraz wykonuje, określone ustawami, zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie jej przypisanym. Zakres działania Wnioskodawcy to wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, nie zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne gminy obejmują m.in. sprawy z zakresu gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego jak i lokalnego transportu zbiorowego. Ponadto, Miasto wykonuje zadania publiczne o charakterze ponadgminnym, do których należy między innymi transport zbiorowy i drogi publiczne.

W celu wykonywania zadań własnych Miasto może tworzyć jednostki organizacyjne. Jednostki organizacyjne Miasta tworzy, przekształca i likwiduje oraz wyposaża w majątek Rada Miejska. Statut jednostki organizacyjnej określa m.in. zakres jej działania oraz zakres uprawnień dotyczący rozporządzania powierzonym majątkiem.

Z dniem 1 stycznia 2017 r. Miasto dokonało centralizacji rozliczeń podatku od towarów i usług i od tego dnia prowadzi wspólnie rozliczenia podatku VAT wraz ze wszystkimi swymi jednostkami organizacyjnymi. Wszystkie wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę i jej jednostki organizacyjne są dokumentowane fakturami wystawionymi na Wnioskodawcę ze wskazaniem właściwej jednostki organizacyjnej, jako odbiorcy danej usługi i towaru.

Miasto będzie realizować zadanie inwestycyjne pn. „Przebudowa układu komunikacyjnego (...)” w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (…) na lata 2014-2020, dofinansowane ze środków Unii Europejskiej.

Głównym celem projektu jest zwiększenie dostępności transportowej Miasta i regionu w ruchu drogowym. Przedmiotem projektu jest poprawa układu komunikacyjnego Miasta poprzez przebudowę fragmentu ul. A od ul. Z leżącej w pobliżu ul. B do ul. C o długości 770,42 m, budowę nowego odcinka od ul. C do ul. D o długości 453,19 m oraz przebudowa ul. D o długości 512,82 m.

W ramach zadania inwestycyjnego wykonana zostanie sieć kanalizacji deszczowej, przebudowa kolizji z siecią kanalizacji sanitarnej i siecią wodociągową, kompletna sieć oświetlenia ulicy na całym odcinku, sygnalizacja świetlna, niekolizyjne odcinki linii elektroenergetycznych w zakresie niezbędnym do realizacji zakresu drogowego, niekolizyjne odcinki sieci szerokopasmowej, kanał technologiczny niezbędny do realizacji funkcji drogi, w tym m.in. poprowadzenie okablowania dla sygnalizacji świetlnej, systemu zarządzania oświetleniem ulicznym i monitoringu miejskiego, chodniki ścieżki rowerowe, ciągi pieszo-rowerowe, nawierzchnie, elementy ulic i podbudowy, zatoki autobusowe, zieleń, urządzenia bezpieczeństwa ruchu i inne roboty wykończeniowe.

Po zrealizowaniu zadania przebudowane bądź rozbudowane drogi wraz z infrastrukturą towarzyszącą m.in. chodniki, ścieżki rowerowe, zatoki autobusowe, kanały technologiczne, oświetlenie, zieleń będą przekazane Zarządowi Dróg i Zieleni – jednostce budżetowej Miasta, czyli zarządcy wszystkich dróg publicznych usytuowanych w granicach administracyjnych miasta. Do jej obowiązków należy m.in. bieżąca kontrola stanu i koordynacja utrzymania dróg, mostów oraz inżynieryjnych urządzeń drogowych na terenie Miasta. Koszty eksploatacji po zakończeniu projektu i utrzymania infrastruktury drogowej będą finansowane z budżetu Miasta.

Miasto zapewni trwałość projektu przez wymagany okres od daty zakończenia inwestycji.

Planowany termin zakończenia realizacji projektu – podpisanie końcowego protokołu odbioru w dniu 30 listopada 2018 r.

Po zakończeniu projektu Zarząd Dróg i Zieleni, jako zarządca drogi planuje:

• udostępniać pas drogowy i pobierać za jego zajecie opłaty;
• udostępniać kanał technologiczny na podstawie ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. 2016 r., poz. 1440, z póź. zm.) oraz
• pobierać opłaty za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych na podstawie ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. 2016 r., poz. 1867, z późn. zm.).
  
  

Art. 39 ust. 3 przywołanej ustawy pozwala „w szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym obiektów i urządzeń budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam, może nastąpić wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi wydanym w drodze decyzji administracyjnej – zezwolenie nie jest wymagane w przypadku zawarcia umowy, o której mowa w ust. 7 lub w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c”. W decyzji określa się w szczególności rodzaj inwestycji, sposób, miejsce i warunki jej umieszczenia w pasie drogowym (pkt 3a).

Art. 40 pkt 3 ustawy o drogach publicznych mówi, że „za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę”. Na podstawie art. 40 pkt 8 tejże ustawy wysokość stawek opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego, ustala organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, w drodze uchwały, dla dróg, których zarządcą jest jednostka samorządu terytorialnego. W myśl art. 40 pkt 11 „opłatę, o której mowa w ust. 3, ustala, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego”.

Zgodnie z art. 39 pkt 6 ustawy o drogach, zarządca drogi w trakcie budowy lub przebudowy drogi jest obowiązany zlokalizować kanał technologiczny w pasie drogowym. Na podstawie punktu 7 ww. artykułu „zarządca drogi udostępni kanał technologiczny na pisemny wniosek podmiotu, który zgłosił zainteresowanie jego udostępnieniem, w drodze decyzji, w której określa warunki udostępniania kanału”.

Wobec powyższego opłata za zajecie pasa drogowego oraz opłata za udostepnienie kanału technologicznego, których podstawą do zapłaty jest decyzja administracyjna, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ czynności o charakterze publicznoprawnym na mocy art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W zamian za możliwość zatrzymywania się na przystankach Zarząd Dróg i Zieleni będzie pobierał opłaty od przewoźników. Warunki i zasady korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz wysokość stawki opłaty za jedno zatrzymanie środka transportu przewoźnika na przystanku komunikacyjnym zostały określone uchwałą Rady Miejskiej z dnia 26 lipca 2013 r. w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządcą jest Wnioskodawca, warunków i zasad korzystania z nich oraz ustalenia stawki opłat za korzystanie z tych przystanków. Stawka opłat została ustalona z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad dla wszystkich operatorów, przewoźników wykonujących transport zbiorowy na terenie Miasta.

Stosownie do art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym w związku z art. 18 tej ustawy, opłaty te stanowią dochód Miasta z wyłącznym przeznaczeniem na utrzymanie przystanków komunikacyjnych, wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom posadowionych na miejscu przeznaczonym do wsiadania i wysiadania pasażerów.

Zarząd Dróg i Zieleni, w którego zarządzie będą przedmiotowe wiaty przystankowe nie przewiduje zawierania umów cywilnoprawnych w celu pobierania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych. Opłaty będą naliczane kwartalnie. Wysokość opłaty kwartalnej stanowić będzie iloczyn ilości zatrzymań w danym kwartale zgodnie z oświadczeniem przewoźnika o ilości zatrzymań na przystankach komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Wnioskodawca oraz stawki jednostkowej za zatrzymanie się na przystanku. Każda zmiana związana z ilością zatrzymań środków transportowych na przystankach będzie wymagała powiadomienia celem aktualizacji wysokości opłaty kwartalnej. Opłaty będą pobierane z góry na podstawie not księgowych.

W związku z aplikowaniem o przyznanie dofinansowania w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (…) na lata 2014-2020 na realizację projektu pn. „Przebudowa układu komunikacyjnego (...)” Miasto złożyło oświadczenie o kwalifikowalności podatku VAT, w którym oświadczyło, że realizując powyższy projekt nie może odzyskać w żaden sposób poniesionego kosztu podatku VAT.

W piśmie z dnia 9 października 2017 r. stanowiącym uzupełnienie do wniosku Wnioskodawca wskazał, że zadanie inwestycyjne pn. „Przebudowa układu komunikacyjnego (...)” będzie realizowane jako zadanie własne Miasta na prawach powiatu na podstawie przepisów wynikających z:

1. art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, który stanowi: „Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne gminy obejmują sprawy z zakresu gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego”;
2. art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym, dalej zwaną ustawą u.s.p., który stanowi: „Powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie m.in. transportu zbiorowego i dróg publicznych”;
3. art. 92 ust. 1 u.s.p., który stanowi: „Funkcje organów powiatu w miastach na prawach powiatu sprawuje rada miasta i prezydent miasta”;
4. art. 92 ust. 2 u.s.p., który stanowi: „Miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie”;
5. art. 19 ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1440, z późn zm.), dalej zwaną u.d.p, który stanowi: ”W granicach miast na prawach powiatu zarządcą wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta”;
6. art. 2a ust. 2 u.d.p., który stanowi: „Drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy”;
7. art. 19 ust. 1 u.d.p., który stanowi: „Organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządca drogi”;
8. art. 20 u.d.p., który wyznacza katalog zadań zarządcy drogi w tym pełnienie funkcji inwestora”;
9. art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego (Dz. U. z 2005 r., Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.), który stanowi: „W granicach miast na prawach powiaty zadania w zakresie finansowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania, ochrony i zarzadzania drogami publicznymi, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, finansowane są z budżetów tych miast”.
   
   

Nabywane towary i usługi w związku z realizacją ww. projektu nie będą wykorzystywane przez Miasto do dokonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Rozbudowana droga będzie ogólnodostępna, publiczna i nieodpłatnie udostępniona użytkownikom.

Ponadto, Miasto nie będzie pobierało opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, ponieważ na tym odcinku drogi Miasto nie wyznaczyło i nie posiada wyznaczonej strefy płatnego parkowania. Opłaty pobierane za zajecie pasa drogowego, udostępnienie kanału technologicznego, czy też za korzystanie z przystanków komunikacyjnych nie podlegają podatkowi od towarów i usług, ponieważ należą do katalogu czynności publicznoprawnych. Wybudowana bądź zmodernizowana sieć kanalizacji deszczowej, sanitarnej i wodociągowej pozostanie na stanie Miasta i będzie bezpłatnie użytkowana zgodnie z ich przeznaczeniem przez Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji, spółkę miejską powołaną do utrzymania miejskich urządzeń wodno-kanalizacyjnych, dostarczania uzdatnianej wody oraz odbioru i oczyszczania ścieków, w których 100% udziałów posiada Miasto.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Miastu, w związku z realizacją projektu pn. „Przebudowa układu komunikacyjnego (...)” będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących zakupu towarów i usług służących do przeprowadzenia ww. projektu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z realizacją projektu pn. „Przebudowa układu komunikacyjnego (...)” nie będzie przysługiwało prawa do obniżenia kwoty podatku należnego u kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących zakupu towarów i usług służących do przeprowadzenia przebudowy fragmentu ul. A od ul. B do ul. C wraz z budową odcinka od ul. C do ul. D, ponieważ nie zostanie spełniony warunek umożliwiający podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego, jakim jest bezpośredni związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Celem projektu jest zwiększenie dostępności transportowej miasta i regionu w ruchu drogowym, jak równie poprawa spójności przestrzennej w wymiarze wewnątrzregionalnym, międzyregionalnym i lepsze zintegrowanie infrastruktury transportowej obsługującej miasto i region. Nowe ciągi drogowe umożliwią lepsze zintegrowanie miejskiego układu komunikacyjnego z siecią krajową, poprawią stan techniczny infrastruktury transportowej (…), wpłyną na usprawnienie połączeń komunikacyjnych w mieście i regionie. Ponadto, realizacja powyższego zadania przyczyni się do podniesienia atrakcyjności inwestycyjnej Miasta, poprawy jakości powietrza poprzez przeniesienie części mchu z najbardziej zurbanizowanych części miasta na zewnętrzne połączenia obwodowe, co spowoduje upłynnienie ruchu drogowego, skrócenie czasu przejazdu przez miasto, a tym samym zmniejszy emisje szkodliwych substancji. Przewidziane w projekcie rozwiązania techniczne zwiększają bezpieczeństwo ruchu drogowego poprzez m.in. wykonanie dwóch jezdni rozdzielonych wyspą podłużną, wydzielenie ruchu rowerowego na ścieżkę rowerową, oświetlenie LED, oznakowanie ulic wykonanie skrzyżowań z sygnalizacją świetlną oraz bezkolizyjnego ronda turbinowego.

Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o samorządzie gminnym, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, a niewątpliwie sprawy z zakresu gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego lokalnego transportu zbiorowego, ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomości, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej do zadań takich należą.

Należy podkreślić, że opłaty pobierane za zajęcie pasa drogowego na drodze publicznej oraz udostępnianie kanału technologicznego w oparciu o art. 39 i art. 40 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1440, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o drogach publicznych, mają charakter daniny publicznej, wobec czego nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sama czynność poboru opłat za zajecie pasa drogowego, czy udostępniania kanału technologicznego nie została wymieniona jako przedmiot opodatkowania w art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT. Jednostka działa w tym zakresie jako organ administracyjny. Podstawą do zapłaty jest decyzja administracyjna. Wysokość opłat nie podlega negocjacjom, ale wynika, w przypadku kanału technologicznego z Rozporządzenia Ministra Cyfryzacji z dnia 29 czerwca 2016 r. w sprawie udostępniania kanału technologicznego przez zarządców dróg publicznych oraz wysokości stawek za udostępnianie mb kanału technologicznego oraz z uchwały Rady Miejskiej – zajęcie pasa drogowego.

Art. 40 ust. 11 ustawy o drogach publicznych stanowi, że opłatę o której mowa w ust. 3 ustala w drodze decyzji administracyjnej, właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia za zajecie pasa drogowego. Zatem ustawowy status zarządcy drogi publicznej określonej kategorii, wiąże się z wykonywaniem zadań publicznych, czy to własnych czy zleconych. W związku z powyższym Prezydent Miasta na prawach powiatu będącego w istocie gminą, jako organ uprawniony do jej reprezentowania na zewnątrz w zakresie zarządu drogami, realizuje zadania publiczne nałożone odrębnymi przepisami prawa. Wobec powyższego publicznoprawny charakter mają wszelkie czynności dokonywane przez zarządcę drogi, w tym również udzielanie zezwoleń na zajecie pasa drogowego. Czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, a Prezydent Miasta (Zarząd Dróg i Zieleni powołany do zarządzania wszystkimi drogami publicznymi usytuowanymi w granicach administracyjnych Miasta) działa jako strona stosunku administracyjno-prawnego o władczych uprawnieniach w stosunku do podmiotu, któremu udziela zezwolenia na zajecie pasa drogowego, ustalając jednocześnie opłatę za zajęcie pasa drogowego. Działania zarządców dróg mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania władztwa publicznoprawnego.

Tożsame odnosi się do udostępniania kanału technologicznego na podstawie art. 39 ust. 7, ust. 7ab, ust. 7g i ust. 7h ustawy o drogach publicznych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. 2016 r., poz. 1867, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o publicznym transporcie zbiorowym, organizatorem publicznego transportu zbiorowego właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów jest gmina.

W myśl art. 8 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, do zadań organizatora należy planowanie, rozwój, organizowanie i zarządzanie publicznym transportem zbiorowym. Na podstawie art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym – w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych mogą być pobierane stosowne opłaty.

W myśl art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, opłaty o których mowa stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego z przeznaczeniem na utrzymanie przystanków komunikacyjnych, realizację zadań określonych w art. 18 tejże ustawy, tj. „do zadań własnych gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego należy budowa, przebudowa i remont:

1. przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem lub zarządcą jest gmina;
2. wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom posadowionych na miejscu przeznaczonym do wsiadania i wysiadania pasażerów lub przylegających do tego miejsca, usytuowanych w pasie drogowym dróg publicznych bez względu na kategorię tych dróg”.
   
   

Gmina nie ma więc swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których jest właścicielem lub zarządcą. Należy więc uznać, że pobierane opłaty (daniny publiczne za korzystanie z przystanków komunikacyjnych są wykonywaniem władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego, a takim jest Miasto, przy wykonywaniu tych czynności działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Tak więc opłaty pobierane za korzystanie z przystanków komunikacyjnych mają charakter daniny publicznej, zaś dochody uzyskane z jej poboru służą celom publicznym.

Wobec powyższego w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, opłaty pobierane od przewoźników za korzystanie z przystanków nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Powyższe potwierdza wyrok NSA z dnia 26 marca 2015 r., sygn. akt I FSK 472/14. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego „regulowanie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych lub dworców należy do sfery władztwa publicznego (imperium), w które wyposażono gminę w celu zaspokajania potrzeb wspólnoty. Stronami tego stosunku są bowiem: gmina, która działa w charakterze organu władzy publicznej oraz podmiot któremu przepisy prawa umożliwiają korzystanie z mienia komunalnego w ramach zasad określonych w przepisach regulujących organizację publicznego transportu zbiorowego. Ponadto, tryb ustalania wysokości opłaty wskazuje, że mamy tu do czynienia z opłatą zbliżoną do daniny publicznej, a nie z ceną ustalaną w realiach rynkowych”. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego „stosunek prawny łączący gminę oraz podmioty korzystające z jej mienia komunalnego powstaje w dominującym stopniu w oparciu o administracyjnoprawną metodę regulacji, która na plan dalszy spycha cywilnoprawny charakter zawieranych umów. Strony tego stosunku nie mają bowiem pełnej swobody co do ustalania jego treści, albowiem ograniczają je przepisy powszechnie obowiązującego prawa administracyjnego”.

Ponadto NSA zaznaczył, że „Uchwała ma status aktu prawa miejscowego, zatem czynności prawne objęte tą uchwałą należą do imperium uprawnionego organu zarządzającego daną drogą publiczną oraz organizującego publiczny transport zbiorowy. Wynika to z ustawowego powołania jednostki samorządu terytorialnego do realizacji wymienionych zadań publicznych”.

Należy zauważyć, że ustawa o VAT reguluje czynności, które podlegają reżimowi cywilnoprawnemu. Czynności o charakterze publicznoprawnym na mocy art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli są wykonywane przez organ władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, do realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie można uznać za podatnika podatku VAT organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie czynności wykonywanych przez niego zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami prawa.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia może dokonać zarejestrowany czynny podatnik VAT oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do obniżenia podatku naliczonego, jest więc związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przywołany przepis art. 86 ustawy wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, a niewątpliwie zezwolenie na zajęcie pasa drogowego wydane w drodze decyzji administracyjnej, czy też opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W oparciu o art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Jak stanowi art. 6 ust. 1 ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy do których należą sprawy z zakresu gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego, jak również lokalnego transportu zbiorowego.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Powyższa zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Mając na uwadze powyższe, realizacja przedmiotowego zadania inwestycyjnego w zakresie przebudowy drogi, będzie wykonywana przez organ władzy publicznej w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa dla realizacji których został on powołany – czyli ustawą o samorządzie gminnym.

Reasumując, Miasto nie będzie miało prawa do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacja projektu pn. „Przebudowa układu komunikacyjnego (...)” w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (…) na lata 20 14-2020.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zauważa się, że organ podatkowy jest ściśle związany opisanym we wniosku zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego, w szczególności na stwierdzeniu, że nabywane towary i usługi w związku z realizacją ww. projektu nie będą wykorzystywane przez Miasto do dokonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.