Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.231.2017.1.MC
z 17 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2017 r. (data wpływu 30 sierpnia2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia wydatków na modernizację systemu księgowego SAP dla celów księgowych jako składowej wartości początkowej WNIP, Spółka postąpi prawidłowo dokonując ich kwalifikacji podatkowej zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, tj. ujmując przedmiotowe wydatki podatkowo jako koszt pośredni podlegający rozliczeniu analogicznie do okresu amortyzacji bilansowej WNIP – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia wydatków na modernizację systemu księgowego SAP dla celów księgowych jako składowej wartości początkowej WNIP, Spółka postąpi prawidłowo dokonując ich kwalifikacji podatkowej zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, tj. ujmując przedmiotowe wydatki podatkowo jako koszt pośredni podlegający rozliczeniu analogicznie do okresu amortyzacji bilansowej WNIP.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

O. SA (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży kosmetyków. Przedmiotem działalności Spółek jest także dystrybucja naturalnych leków i suplementów diety. Spółka połączyła się ze H. Sp. z o.o. W związku z połączeniem podjęte zostały działania mające na celu modyfikację użytkowanego systemu SAP w związku z przeniesieniem do tego systemu ksiąg handlowych Wnioskodawcy.

W celu przeprowadzenia modyfikacji systemu SAP, Spółka oraz jej poprzedni prawny nabywa usługi IT od innego podmiotu z Grupy O.

Spółka w związku z modernizacją systemu SAP będzie sukcesywnie otrzymywać faktury VAT za usługi IT, realizowane przez inny podmiot z Grupy Spółki (I.). Zgodnie z umową dotyczącą świadczenia usług pomiędzy Spółką a usługodawcą oraz aneksem 2a do tej umowy Spółka nie nabywa w związku z planowaną modyfikacja licencji, ani autorskich praw majątkowych do dokonywanych modyfikacji.

Jednocześnie, Spółka zgodnie z regulacjami obowiązującymi w ramach Grupy Spółki, wydatki na modernizację systemu księgowego SAP zakwalifikuje w ujęciu bilansowym do wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej (dalej: WNIP).

Po zakończeniu prac związanych z modernizacją, powstały WNIP w ujęciu bilansowym objęty zostanie 7 letnim okresem amortyzacji.

W konsekwencji, w księgach rachunkowych Spółki, wydatki na modyfikację systemu SAP, alokowane będą do wartości początkowej WNIP, po czym poszczególne odpisy amortyzacyjnew ujęciu bilansowym ujmowane będą jako koszt.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku potraktowania wydatków na modernizację systemu księgowego SAP dla celów księgowych jako składowej wartości początkowej WNIP, Spółka postąpi prawidłowo dokonując ich kwalifikacji podatkowej zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, tj. ujmując przedmiotowe wydatki podatkowo jako koszt pośredni podlegający rozliczeniu analogicznie do okresu amortyzacji bilansowej WNIP ?

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku potraktowania wydatków na modernizację systemu księgowego SAP dla celów księgowych jako składowej wartości początkowej WNIP, Spółka postąpi prawidłowo dokonując ich kwalifikacji podatkowej zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, tj. ujmując przedmiotowe wydatki podatkowo jako koszt pośredni podlegający rozliczeniu analogicznie do okresu amortyzacji bilansowej WNIP.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Interpretacja użytego przez prawodawcę zwrotu „ujęcie kosztu w księgach rachunkowych” niejednokrotnie stanowiło źródło problemów z praktycznym stosowaniem art. 15 ust. 4e ustawy o CIT w toku prowadzonej przez podatników działalności. Jednocześnie, organy podatkowe oraz sądy administracyjne nie wypracowały jednolitej linii interpretacyjnej związanej z powyższym zagadnieniem.

Należy zauważyć, iż organy podatkowe i sądy administracyjne, w wydawanych interpretacjach oraz orzeczeniach, co do zasady, opowiadają się za jednym z dwóch przeciwstawnych poglądów stanowiących o:

• decydującej, z perspektywy rozliczeń podatkowych, roli ujęcia operacji gospodarczych dla celów rachunkowych,
  

• autonomii prawa podatkowego sensu stricto.
  
  
  

Wśród argumentów przemawiających za decydującym znaczeniem rachunkowego ujęcia operacji gospodarczych przy ich kwalifikacji dla celów podatkowych, wskazuje się najczęściej, że uzależniając moment, w którym określony wydatek może zostać potraktowany jako koszt uzyskania przychodów, od momentu jego ujęcia w księgach, ustawodawca chciał doprowadzić do sytuacji, w której za koszty podatkowe będą mogły być uznane tylko wydatki ujęte na bilansowym koncie kosztowym, a więc spełniające rachunkowe zasady współmierności, istotności i ostrożności.

W praktyce podnosi się również, że pomimo, że przepisy ustawy o rachunkowości nie są podatkowo twórcze, to w pewnych obszarach rozwiązania przyjęte w ramach polityki bilansowej wywierają skutek na gruncie podatku dochodowego, co potwierdza m.in. art. 9 ustawy o CIT, zgodnie z którym księgi rachunkowe prowadzone zgodnie z ustawą o rachunkowości, powinny zapewnić określenie wysokości dochodu do opodatkowania (straty) i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Podkreśla się także, że wykładnia stanowiąca o decydującej roli ujęcia wydatków zgodnie z ustawą o rachunkowości nie narusza autonomii prawa podatkowego, bowiem art. 15 ust. 4e ustawy o CIT określa jedynie moment zakwalifikowania wydatku do kosztów uzyskania przychodów. O kwalifikacji danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu decyduje ustawa podatkowa, tj. w szczególności art. 15 ust 1 oraz art. 16 ustawy o CIT. Nie można w tym miejscu również nie zauważyć, że podstawę naliczania podatku dochodowego stanowi- z uwzględnieniem ustaw podatkowych - dochód (strata) obliczony na podstawie rachunku zysków i strat, tworzonego zgodnie z ustawą o rachunkowości.

Zdaniem Spółki należy zwrócić uwagę na ugruntowane stanowiska prezentowane w orzecznictwie i doktrynie, zgodnie z którym dla uznania za koszt podatkowy, wydatek powinien posiadać następujące cechy: (i) musi być definitywnie poniesiony, (ii) musi być poniesiony w celu uzyskania przychodów (ewentualnie w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów); (ii) wydatek powinien mieć związek z działalnością gospodarczą podatnika; (iv) wydatek powinien być właściwie udokumentowany.

W ocenie Spółki, analiza powołanych przepisów ustaw i ich ugruntowana wykładnia pozwala na sformułowanie wniosku, że za koszt uzyskania przychodów na gruncie ustawy o CIT może być uznany wyłącznie wydatek o ustalonej wartości, mający charakter definitywny, który został ujęty w księgach podatnika jako koszt bilansowy.

Dodatkowo, nie jest dopuszczalne potraktowanie jako kosztu podatkowego wydatku, który został przez podatnika ujęty dla celów bilansowych jako rezerwa.

Powyższe konkluzje znajdują potwierdzenie m.in. w wyroku NSA z dnia 27 września 2012 r., sygn. II FSK 253/11, w którym sąd stwierdził że:
„Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wydatek dla zakwalifikowania go do kosztów uzyskania przychodu musi zatem spełniać wymogi określone ustawą podatkową, ale w czasie koszt ten ujawniony jest w dniu jego zaksięgowania w księgach rachunkowych.”

Jednocześnie zdaniem Spółki należy podkreślić, że zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 tejże ustawy.

Wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej wskazane zostały w art. 16b ust. 1 ustawy o CIT. W świetle tego przepisu, amortyzacji podlegają nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

• spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
  

• spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
  

• prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, m autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
  

• licencje,
  

• prawa określone w ustawie Prawo własności przemysłowej,
  

• wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)
  

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy, leasingu - zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Dodatkowo, zgodnie z art. 16b ust. 2 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają również (jako WNiP):

• wartość firmy, jeżeli powstała w wymienionych w przepisie okolicznościach (m.in. w wyniku nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze kupna),
  

• koszty prac rozwojowych zakończonych wynikiem pozytywnym, spełniające określone w przepisie warunki,
  

• składniki majątku, wymienione w art. 16b ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy leasingu, spełniające określone w przepisie warunki.
  
  
  

Powyższe wyliczenia stanowią katalog zamknięty. Wydatki Spółki związane z modernizacją systemu SAP nie zawierają się w żadnej z kategorii wymienionych w art. 16b ust. 1 i ust. 2 ustawy CIT. Przede wszystkim wynika to z faktu, że zgodnie z umową dotyczącą świadczenia usług pomiędzy Spółką a usługodawcą oraz aneksem 2a do tej umowy Spółka nie nabywa w związku z planowaną modyfikacja licencji, ani autorskich praw majątkowych do dokonywanych modyfikacji. W konsekwencji, nie można uznać, że wydatki te stanowią WNIP w ujęciu podatkowym (dla którego kosztem uzyskania przychodów byłyby odpisy amortyzacyjne od tego WNIP).

Jednocześnie, przedmiotowe wydatki nie mogą być uznane za wydatki bezpośrednio związane z przychodem. W konsekwencji, w ocenie Spółki, wydatki związane z modernizacją systemu SAP powinny zostać ujęte w kosztach na zasadach wskazanych w art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT.

Tym samym, wydatki te powinny zostać zakwalifikowane jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami Spółki, tj. jako koszt pośredni.

Zgodnie z zasadami rozpoznania kosztów pośrednich uregulowanych w art. 15 ust. 4d ustawy CIT., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego,w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Co istotne, w myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powołanych powyżej przepisów zdaniem Spółki należy wnioskować, że moment ujęcia kosztu pośredniego powinien być ustalany z uwzględnieniem przepisów ustawy o rachunkowości. Przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego – zgodnie z przepisami o rachunkowości - pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych oraz jednocześnie daty poniesienia kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Tym samym, biorąc pod uwagę, że w ocenie Spółki wydatki poniesione w związku z modernizacją systemu SAP mają charakter kosztów pośrednich, Spółka powinna ująć przedmiotowy wydatki w kosztach podatkowych w dacie ich poniesienia, proporcjonalnie w okresie, w którym wydatki te ujmowane są jako koszt dla celów rachunkowych.

W przypadku Spółki, będzie to zatem okres, w którym ujmowane są koszt poszczególne odpisy amortyzacyjne dla celów bilansowych. Jak bowiem wskazała Spółka, w ujęciu rachunkowym, wydatki na modernizację systemu SAP rozpoznane zostaną w wartości początkowej składnika aktywów Spółki jako WNiP. W księgach rachunkowych, wydatki te, ujmowane będą jako koszt w postaci odpisów amortyzacyjnych od WNiP.

W konsekwencji, zdaniem Spółki biorąc pod uwagę powyższe uwagi Spółka przedmiotowe wydatki powinna zaliczać do kosztów uzyskania przychodów w ujęciu podatkowym w tym samym momencie, w którym zalicza odpisy amortyzacyjne do koszów w ujęciu bilansowym.

Spółka pragnie zauważyć, że zaprezentowane przez nią podejście jest aprobowane przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne w licznych interpretacjach indywidualnych i wyrokach, czego przykładem mogą być m.in.:

• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 marca 2015 r. (nr IPPB3/423-1283/14-2/KK), w której organ stwierdził:
  „Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że rozważana Płatność stanowić będzie zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e Ustawy o PDOP pośredni koszt uzyskania przychodów, podlegający rozliczeniu w czasie w proporcji do okresu ekonomicznej użyteczności IMOS (tj. w okresie rozliczania Płatności dla celów księgowych jako kosztu pośredniego bądź przez odpisy amortyzacyjne)”

• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 grudnia 2014 r. (nr IBPBI/2/423-1190/14/MS), w której organ stwierdził:
  „Reasumując, jeżeli Spółka będzie ujmować w księgach rachunkowych opłatę za odstąpienie części biznesu przez odpisy amortyzacyjne, również podatkowo powinna rozliczać ją w tym samym momencie. Tym samym, opłata ta będzie stanowiła koszt podatkowy w dacie dokonywania odpisów amortyzacyjnych, tj. w dacie ujęcia jej jako kosztu w księgach rachunkowych Spółki.”

• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 stycznia 2013 r. (nr IPPB5/423-1185/12-2/MK), w której organ stwierdził:
  „Stwierdzić należy więc, że z treści przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła, tzn. moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (każda jednostka powinna określić zasady rozliczania kosztów w polityce rachunkowości). Tym samym, zdaniem tut Organu, stosowany przez Spółkę sposób rozliczania kosztów dla celów bilansowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Wobec powyższego, w oparciu o uwarunkowania prawne wynikające z treści art. 9, art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy stwierdzić, iż wskazanie w przepisie art. 15 ust. 4e ww. ustawy, że dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ww. ustawy o rachunkowości. Należy zauważyć, iż przepis art. 15 ust.4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiący o zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków proporcjonalnie do okresu, którego dotyczą, nie neguje możliwości szacunkowego czy też prognozowanego określenia długości okresu. Jeśli zatem, zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, Spółka, dla celów bilansowych wydatki stanowiące pośrednie koszty uzyskania przychodu rozlicza jednorazowo, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Jeśli zaś wydatki te dla celów bilansowych rozlicza w czasie, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych";

• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 21 marca 2014 r. (nr ILPB4/423-510/13-4/DS), w której organ stwierdził:
  (...) Skoro zatem Spółka Opłatę tą rozlicza bilansowo przez odpisy amortyzacyjne, to w tym samym momencie winna ją ujmować podatkowo. Reasumując - skoro Spółka ujmuje w księgach rachunkowych Opłatę za odstąpienie części biznesu przez odpisy amortyzacyjne, również podatkowo powinna rozliczać ją w tym samym momencie. Tym samym, Opłata ta stanowi koszt podatkowy w dacie dokonywania odpisów amortyzacyjnych, tj. w dacie ujęcia jej jako kosztu w księgach rachunkowych Spółki.

• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 maja 2014 r., (nr IPPB5/423-208/14-3/AM), w której organ zgodził się z opinią wnioskodawcy:
  „zdaniem Spółki, stosowany przez Spółkę sposób ujęcia Wynagrodzenia w kosztach dla celów bilansowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczania tego Wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. (...) dla celów rachunkowych, koszt Wynagrodzenia zostanie rozliczony nie jako koszt jednorazowy ale jako koszt rozliczany w czasie poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości firmy, tj. Spółka ujmie Wynagrodzenie w księgach rachunkowych jako koszt (...) na koncie wynikowym proporcjonalnie w okresie przekraczającym jeden rok finansowy/podatkowy. (...) zdaniem Spółki, dla celów podatkowych Wynagrodzenie wypłacone na podstawie Umowy powinno zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki w tym samym okresie, tj. proporcjonalnie do długości okresu, w którym koszt ten będzie uznawany za koszt w księgach rachunkowych Spółki.”
  
  
  

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że wydatki na modernizacje systemu SAP stanowią koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Spółka powinna zgodnie z treścią art. 15 ust. 4e ustawy o CIT ująć przedmiotowe wydatki podatkowo jako koszt pośredni, podlegający rozliczeniu analogicznie do okresu amortyzacji bilansowej WNIP, tj. w przedmiotowym przypadku okresu 7 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – j.t. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.