Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.343.2017.2.JKT
z 9 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 2 października 2017 r. (data wpływu 9 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• uznania wydatków inwestycyjnych na nabycie środków trwałych, za wydatki kwalifikowane w rozumieniu § 6 ust. 1 rozporządzenia strefowego, wpływające na wysokość pomocy publicznej, tj. zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy, w przypadku uregulowania zobowiązania z tytułu ich nabycia w drodze potrącenia, oraz
• możliwości uwzględnienia różnic kursowych w tych wydatkach

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2017 r., wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• uznania wydatków inwestycyjnych na nabycie środków trwałych, za wydatki kwalifikowane w rozumieniu § 6 ust. 1 rozporządzenia strefowego, wpływające na wysokość pomocy publicznej, tj. zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy, w przypadku uregulowania zobowiązania z tytułu ich nabycia w drodze potrącenia, oraz
• możliwości uwzględnienia różnic kursowych w tych wydatkach.
  
  

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „Strefa”) na podstawie dwóch zezwoleń:

• Zezwolenia z 19 września 2003 r. (dalej: „Zezwolenie I”), oraz
• Zezwolenia z 23 maja 2017 r. (dalej: „Zezwolenie II”)

(Zezwolenie I oraz Zezwolenie II będą dalej łącznie zwane: „Zezwoleniami”).

Decyzją z 17 grudnia 2014 r. Minister Gospodarki stwierdził nieważność Zezwolenia I Spółki w części dotyczącej terminu jego obowiązywania określonego w pkt II Zezwolenia I. W konsekwencji, Zezwolenie I powinno obowiązywać do końca okresu istnienia Strefy (na gruncie obecnego stanu prawnego do 31 grudnia 2026 r).

Zgodnie z treścią Zezwolenia I Spółka została zobligowana m.in. do poniesienia na terenie Strefy wydatków inwestycyjnych, w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 kwietnia 1997 r. w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej (Dz.U. Nr 46, poz. 290 ze zm., dalej: „Rozporządzenie w sprawie SSE”), do dnia 31 grudnia 2006 r., narastająco w wysokości 30.533.000,00 PLN.

W dniu 5 września 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał na rzecz Spółki interpretację indywidualną o sygn. 0111-KDIB1-3.4010.179.2017.1.IZ, w której wskazał w odniesieniu do Zezwolenia I, że: wydatki inwestycyjne, które Spółka poniosła w związku zrealizowaną inwestycją na terenie SSE w trakcie obowiązywania zezwolenia, przewyższające minimalną kwotę wydatków inwestycyjnych określoną w zezwoleniu, powiększają kwotę przysługującego Wnioskodawcy zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, przy uwzględnieniu wskaźnika maksymalnej intensywności pomocy i kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w przepisach wykonawczych do ustawy o SSE.

Zgodnie z treścią Zezwolenia II Spółka została zobligowana m.in. do poniesienia na terenie Strefy wydatków inwestycyjnych w rozumieniu § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 465, dalej: „Rozporządzenie strefowe”), do dnia 31 grudnia 2021 r., w minimalnej wysokości 75.000.000,00 PLN oraz zakończenia inwestycji do dnia 31 grudnia 2022 r.

Jednocześnie, w myśl Zezwolenia II maksymalna wysokość kosztów kwalifikowanych, o których mowa w § 6 Rozporządzenia strefowego wynosi 97.500.000,00 PLN.

W ramach realizacji przedsięwzięcia inwestycyjnego w oparciu o Zezwolenie I Spółka nabywała maszyny i urządzenia m.in. od podmiotu powiązanego (dalej: „Spółka II”). Wskazane maszyny i urządzenia stanowiły uprzednio, tj. przed ich nabyciem przez Spółkę własność Spółki II lub podmiotów trzecich. W drugim z wymienionych przypadków podmiot powiązany dokonywał zakupu maszyn i urządzeń od podmiotów trzecich oraz następnie zbywał je na rzecz Wnioskodawcy.

W okresie realizacji przedsięwzięcia inwestycyjnego, w odniesieniu do którego Spółka uzyskała Zezwolenie I, zawierała ona umowy pożyczek ze Spółką II. Celem tych pożyczek było sfinansowanie przez Wnioskodawcę zakupu maszyn i urządzeń stanowiących element prowadzonej inwestycji.

W konsekwencji, we wskazanym okresie po stronie Spółki powstawały wymagalne wierzytelności w stosunku do Spółki II z tytułu wypłaty kwot udzielonych pożyczek (kwoty pożyczek nie zostały Spółce przekazane na konto bankowe). Jednocześnie, po stronie Spółki II wystąpiły wówczas wierzytelności wobec Spółki z tytułu sprzedaży maszyn i urządzeń (niezależnie od wierzytelności z tytułu spłaty pożyczek i odsetek).

W związku z powyższym, w omawianym okresie Spółka dokonywała potrąceń wzajemnych wierzytelności wynikających z zawartych ze Spółką II porozumień o potrąceniu, których przedmiotem były wierzytelności Spółki II z tytułu transakcji sprzedaży maszyn i urządzeń oraz wierzytelności Spółki wynikające z umów pożyczek (tj. nieprzekazane kwoty pożyczek).

W przyszłości, w toku realizacji inwestycji, w odniesieniu do której Spółka uzyskała Zezwolenie II, strony zamierzają współpracować na zasadach analogicznych do dotychczasowych, tj.:

i) Wnioskodawca planuje nabywać od Spółki II nowe maszyny i urządzenia, które stanowić będą element projektu inwestycyjnego realizowanego na podstawie Zezwolenia II, w konsekwencji po stronie Spółki II powstaną wierzytelności z tytułu transakcji sprzedaży maszyn i urządzeń,

ii) intencją podmiotu powiązanego jest udzielenie Spółce pożyczek na sfinansowanie realizacji projektu inwestycyjnego, w wyniku czego Spółka posiadać będzie wierzytelność wobec Spółki II w wysokości ustalonych w umowach kwot pożyczek, oraz następnie

iii) Spółka oraz Spółka II dokonają wzajemnych potrąceń ww. wierzytelności.

W odniesieniu do wydatków uregulowanych w drodze potrącenia Wnioskodawca rozpoznaje różnice kursowe.

Spółka stosuje tzw. podatkową metodę ustalania różnic kursowych, określoną w art. 15a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

W związku z realizacją inwestycji na podstawie Zezwolenia I Spółka korzysta z pomocy publicznej w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu kosztów nowej inwestycji. Podobnie, w przyszłości, z uwagi na realizację inwestycji w oparciu o Zezwolenie II intencją Spółki jest korzystanie z pomocy publicznej w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu kosztów nowej inwestycji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

3. Czy wydatki ponoszone w związku z nabywaniem maszyn i urządzeń od Spółki II, w przypadku uregulowania zobowiązań z ich tytułu w drodze potrącenia wzajemnych wierzytelności pomiędzy podmiotami, tj:

• wierzytelności podmiotu powiązanego wobec Spółki o zapłatę ceny nabycia maszyn i urządzeń,
  
• z wierzytelnościami Spółki wobec Spółki II o przekazanie kwot pożyczek,
  

stanowią/będą stanowić wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu odpowiednio § 6 Rozporządzenia w sprawie SSE lub § 6 Rozporządzenia strefowego, a w konsekwencji powinny zostać uwzględnione w kalkulacji przysługującego Spółce limitu zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, z zastrzeżeniem spełnienia przez nie pozostałych warunków określonych w ww. przepisach?

4. Czy różnice kursowe rozpoznane przez Spółkę począwszy od 1 stycznia 2007 r. w odniesieniu do wydatków uregulowanych w drodze potrącenia, o których mowa w stanie faktycznym/opisie zdarzenia przyszłego, stanowią/będą stanowić wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu odpowiednio § 6 Rozporządzenia w sprawie SSE lub § 6 Rozporządzenia strefowego, a w konsekwencji powinny zostać uwzględnione w kalkulacji przysługującego Spółce limitu zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, o ile zostały naliczone do dnia przekazania maszyny/urządzenia do używania.

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. W ocenie Spółki, wydatki, które zostały/zostaną poniesione w związku z nabyciem maszyn i urządzeń od Spółki II, w przypadku uregulowania zobowiązań z ich tytułu w drodze potrącenia wzajemnych wierzytelności pomiędzy podmiotami, tj:
   
   • wierzytelności Spółki II wobec Spółki o zapłatę ceny nabycia maszyn i urządzeń,
   • z wierzytelnościami Spółki wobec Spółki II o przekazanie kwot pożyczek,
     stanowią/będą stanowić wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu odpowiednio § 6 Rozporządzenia w sprawie SSE lub § 6 Rozporządzenia strefowego, a w konsekwencji powinny zostać uwzględnione w kalkulacji przysługującego Spółce limitu zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, z zastrzeżeniem spełnienia przez nie pozostałych warunków określonych w ww. przepisach.
2. Zdaniem Spółki, różnice kursowe rozpoznane przez Spółkę począwszy od 1 stycznia 2007 r. w odniesieniu do wydatków uregulowanych w drodze potrącenia, o których mowa w stanie faktycznym/opisie zdarzenia przyszłego, stanowią/będą stanowić wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu odpowiednio § 6 Rozporządzenia w sprawie SSE lub § 6 Rozporządzenia strefowego, a w konsekwencji powinny zostać uwzględnione w kalkulacji przysługującego Spółce limitu zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, o ile zostały naliczone do dnia przekazania maszyny/urządzenia do używania.
   
   

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

1. Uwagi ogólne.

W myśl art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1010 z późn. zm.), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 tej ustawy, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, ustanawiającym zasady korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego przez przedsiębiorców strefowych, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Strefy na podstawie zezwolenia są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Pomoc publiczna udzielana podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie Strefy na podstawie zezwolenia stanowi pomoc regionalną z tytułu kosztów nowej inwestycji lub tworzenia nowych miejsc pracy. Jak wskazano w zaprezentowanym powyżej stanie faktycznym oraz opisie zdarzenia przyszłego, Spółka korzysta ze zwolnienia podatkowego na podstawie Zezwolenia I oraz zamierza korzystać ze zwolnienia podatkowego na podstawie Zezwolenia II w oparciu o wartość wydatków inwestycyjnych kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną.

W odniesieniu do Spółki zastosowanie znajdują zatem przepisy:

i) § 3 ust. 2 i 3 Rozporządzenia w sprawie SSE, zgodnie z którym wielkość pomocy regionalnej z tytułu realizacji nowej inwestycji na podstawie Zezwolenia I liczona jest jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy ustalonej dla danego obszaru i kosztów kwalifikujących się do objęcia tą pomocą, określonych w § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia, oraz

ii) § 3 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia strefowego w brzmieniu na moment wydania Zezwolenia II, zgodnie z którym wielkość pomocy regionalnej z tytułu realizacji nowej inwestycji na podstawie Zezwolenia II liczona jest jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy ustalonej dla danego obszaru i kosztów kwalifikujących się do objęcia tą pomocą, określonych w § 6 ww. rozporządzenia.

2. Definicja wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą.

W myśl § 6 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie SSE w brzmieniu na moment wydania Zezwolenia I, za wydatki inwestycyjne uznaje się wydatki faktycznie poniesione po dniu uzyskania zezwolenia, niezwrócone przedsiębiorcy w jakiejkolwiek formie, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy - jeżeli podatki te podlegają odliczeniu od należnego podatku od towarów i usług, na:

1. zakup albo wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub spłatę ich wartości określoną w umowie o podobnym charakterze do umów najmu lub dzierżawy, pod warunkiem zaliczenia ich - zgodnie z odrębnymi przepisami - do składników majątku podatnika,
2. rozbudowę lub modernizację istniejących środków trwałych,
3. zakup wartości niematerialnych i prawnych, w zakresie, w jakim podlegają one odpisom amortyzacyjnym zaliczanym do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z zastrzeżeniem pkt 4,
4. zakup prawa wieczystego użytkowania gruntów

-zaliczone do wartości początkowej tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym.

Stosownie natomiast do § 6 ust. 1 Rozporządzenia strefowego w brzmieniu na moment wydania Zezwolenia II, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie SSE w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

1. ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego;
2. ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika;
3. kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych;
4. ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3;
5. kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli - pod warunkiem, że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 5 lat, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - co najmniej 3 lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji;
6. ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy.
   
   

Zgodnie z § 6 ust. 4 Rozporządzenia strefowego, cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1047 ze zm., dalej: „ustawa o rachunkowości”).

3. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

a) Interpretacja pojęcia „faktycznie poniesionych wydatków” stosowanego na dzień wydania Zezwolenia I.

Mając na uwadze brzmienie przytoczonych powyżej przepisów Rozporządzenia w sprawie SSE, zdaniem Wnioskodawcy, przy ocenie możliwości uznania wydatków uregulowanych w drodze kompensaty wzajemnych wierzytelności za wydatki kwalifikowane na gruncie Zezwolenia I, istotne znaczenie ma pojęcie „faktycznego poniesienia wydatków”.

Spółka wskazuje, że określenie „faktyczne poniesienie wydatków” nie zostało zdefiniowane w przepisach regulujących prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Strefy na moment uzyskania Zezwolenia I. Niemniej jednak, literalne brzmienie przepisu, tj. użycie sformułowania „faktycznie poniesione” zdaje się jednoznacznie wskazywać, że wydatkiem kwalifikującym się do objęcia pomocą na gruncie Rozporządzenia w sprawie SSE jest wydatek dokonany w znaczeniu kasowym.

Powyższe konkluzje zgodne są ze stanowiskiem sądów administracyjnych oraz organów podatkowych.

Przykładowo, w odniesieniu do zapytania wnioskodawcy, który uzyskał zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej w okresie obowiązywania rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 września 1995 r. w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej (Dz.U. Nr 107, poz. 526 ze zm.) przewidującego uregulowania analogiczne do cytowanych powyżej przepisów Rozporządzenia w sprawie SSE, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 17 kwietnia 2012 r., sygn. IBPBI/2/423-36/12/PP, stwierdził, że: nie jest wystarczające dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego jedynie zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia. Moment poniesienia kosztów inwestycji, przy obliczaniu wielkości otrzymanej lub dopuszczalnej pomocy publicznej, należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym.

b) Interpretacja pojęcia „poniesienia kosztów inwestycji” stosowanego na dzień wydania Zezwolenia II.

Wnioskodawca wskazuje, że podobnie jak określenie „faktycznie poniesionych wydatków”, także termin „poniesienie kosztów inwestycji” nie został zdefiniowany w przepisach regulujących prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Strefy na moment uzyskania Zezwolenia II. Niemniej jednak, zgodnie z przeważającym stanowiskiem organów podatkowych, a także sądów administracyjnych znaczenie tych pojęć jest tożsame i „poniesienie kosztów inwestycji” również wiąże się z obowiązkiem zrealizowania kosztu w znaczeniu kasowym.

Zgodnie z Internetowym słownikiem PWN, zwrot „ponieść” oznacza „zostać obarczonym, obciążonym czymś”, a pojęcie „koszt” - „sumę pieniędzy wydatkowaną na kupno lub opłacenie czegoś”. Zwrot „ponieść koszt” oznacza zatem „zostać obciążonym sumą pieniędzy wydatkowaną na kupno lub opłacenie czegoś”. Jednocześnie, zastosowanie trybu dokonanego czasownika „ponieść” wskazuje na to, że poniesienie kosztu następuje w momencie faktycznego obciążenia sumą pieniędzy wydatkowaną np. na opłacenie usługi lub nabycie środka trwałego. Tym samym, poniesienie kosztu jest równoznaczne z faktycznym uiszczeniem danej kwoty za otrzymane świadczenie.

Powyższe konkluzje potwierdził m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach: z 29 grudnia 2016 r. (sygn. akt II FSK 3072/16), z 6 lutego 2015 r. (sygn. akt II FSK 21/13). Podobnie wypowiedział się również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 27 kwietnia 2017 r. (sygn. I SA/Łd 19/17) stwierdzając, że Przepisy ww. rozporządzenia (Rozporządzenia strefowego - dopisek Wnioskodawcy) nie regulują kwestii uznania wydatku za poniesiony, lecz stanowią, jaki dzień przyjmuje się za dzień poniesienia wydatku dla wyliczenia zdyskontowanej wartości inwestycji. Z ich literalnego brzmienia wynika, że wydatkiem jest koszt faktycznie zrealizowany w znaczeniu kasowym.

Przedstawione stanowisko sądów administracyjnych zostało przyjęte również przez organy podatkowe. Przykładowo, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 25 maja 2017 r. (sygn. 0115-KDIT2- 3.4010.51.2017.1.AD) stwierdził, że „ponieść koszt” znaczy tyle co zostać obciążonym, sumą pieniędzy wydatkowaną na kupno lub opłacenie czegoś. Innymi słowy trzeba wydać określoną kwotę pieniędzy na dany przedmiot, usługę, co doprowadzi do pomniejszenia (obciążenia) stanu środków finansowych będących w naszym władaniu. Powyższe potwierdza również użycie przez prawodawcę trybu dokonanego w odniesieniu do sformułowania „koszty poniesione”. Wskazuje ono na wymóg, aby obciążenie tymi kosztami zostało faktycznie zrealizowane.

W związku z powyższym, mając na uwadze analogiczny wniosek wynikający z przeprowadzonej wykładni przepisów w brzmieniu obowiązującym na dzień wydania Zezwolenia I oraz Zezwolenia II, należy uznać, że wydatkiem kwalifikującym się do objęcia pomocą mogą być, w odniesieniu do obu Zezwoleń, wyłącznie te koszty inwestycji, w odniesieniu do których, nastąpiło faktyczne uregulowanie zobowiązania w znaczeniu kasowym.

c) Instytucja potrącenia.

Instytucję potrącenia konstytuuje art. 498 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459 ze zm.), w myśl którego gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Jednocześnie, zgodnie z § 2 ww. przepisu wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

W kontekście powyższego należy wskazać, że zgodnie z ugruntowanym poglądem doktryny oraz bogatym orzecznictwem w tym zakresie potracenie stanowi formę wygaśnięcia zobowiązania, a tym samym, jest ekwiwalentem zapłaty zarówno w sensie prawnym, jak również ekonomicznym. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, potrącenie powinno zostać uznane za uregulowanie zobowiązania w znaczeniu kasowym.

Jak wskazuje się przykładowo w doktrynie prawna instytucja potrącenia, określana także jako kompensata albo kompensacja (łac. compensatio), należy do kategorii zdarzeń powodujących wygaśniecie zobowiązania. Polega ona na wzajemnym umorzeniu jednorodnych wierzytelności, jakie dwie osoby mają jednocześnie względem siebie. Wierzytelności będące przedmiotem potrącenia poddane zostają działaniu rachunkowemu, którego rezultatem jest wzajemne zniesienie tych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej. (...) w wyniku potrącenia wzajemne zobowiązania dłużników ulegają umorzeniu tak, jakby dłużnicy spełnili świadczenia. Wprawdzie przez potrącenie strony nie otrzymują efektywnie należnych im świadczeń, ale wskutek zaliczenia wierzytelności jednej z nich na poczet wierzytelności drugiej każda ze stron zostaje zwolniona ze swego długu, co pozwala uznać ich długi za spłacone. Tym samym potracenie jako sposób wygaszenia stosunku zobowiązaniowego uznaje się za równoważny spełnieniu świadczenia (zapłacie). Potracenie można więc uznać za surosat wykonania zobowiązania (zapłaty). Janiak A., Art. 498, w: Kidyba A. (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom UL Zobowiązania - część ogólna, LEX 2014.

Analogiczne konkluzje wywodzą również inni przedstawicie doktryny twierdząc, że potrącenie jest zatem podwójną, uproszczona zapłatą. Jego skutki prawne są równoznaczne ze skutkami zapłaty, a zarzut potrącenia podniesiony w procesie traktowany jest jak zarzut zapłaty. Konieczne wydaje się podkreślenie walorów tego trybu zaspokojenia. Potrącenie, zastępując pieniądz w jego funkcji umarzania zobowiązań. Pyziak-Szafnicka M., Wygaśnięcie zobowiązań, w: Olejniczak A. (red.), Prawo zobowiązań - część ogólna, System Prawa Prywatnego tom 6, Legalis 2014.

Na równoważność skutków prawnych potrącenia i zapłaty niejednokrotnie wskazywały również sądy administracyjne. Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 5 kwietnia 2012 r. (sygn. I FSK 1731/11) stwierdził, że Nie budzi wątpliwości, że zobowiązanie wygasa przede wszystkim poprzez jego spełnienie, co w przypadku świadczenia pieniężnego ma miejsce w sytuacji zapłaty określonej kwoty pieniężnej. Należy mieć na uwadze również taką okoliczność, że zobowiązanie pieniężne wygasa także poprzez kompensację (potrącenie) wzajemnych wierzytelności, a wiec instytucją prawa cywilnego przewidziana w art. 498 Kodeksu cywilnego. W przypadku wzajemnej kompensacji zobowiązań, strony nie otrzymują co prawda należnych im świadczeń, ale wskutek zaliczenia wierzytelności jednej z nich na poczet wierzytelności drugiej każda ze stron zostaje zwolniona ze swego długu, co pozwala uznać ich długi za spłacone. Tym samym potrącenie jako sposób wygaszenia stosunku zobowiązaniowego uznaje się za równoważny zapłacie.

d) Podsumowanie.

Podsumowując powyższe rozważania, w ocenie Wnioskodawcy należy stwierdzić, że skoro:

i) wydatkiem kwalifikującym się do objęcia pomocą są koszty inwestycji poniesione w znaczeniu kasowym, a

ii) potrącenie stanowi de facto ekwiwalent zapłaty,

wydatki inwestycyjne, które zostaną przez Spółkę uregulowane poprzez potrącenie wierzytelności podmiotu powiązanego wobec Spółki o zapłatę ceny ich nabycia z wierzytelnościami Spółki wobec podmiotu powiązanego o przekazanie kwot pożyczek mogą stanowić wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną:

• w rozumieniu § 6 Rozporządzenia w sprawie SSE (w odniesieniu do Zezwolenia I), oraz
  
• w rozumieniu § 6 Rozporządzenia strefowego (w odniesieniu do Zezwolenia II), o ile przedmiotowe potrącenie nastąpi do dnia określonego w Zezwoleniu II jako data zakończenia inwestycji.
  
  

e) Stanowiska organów podatkowych w analogicznych sprawach.

Wnioskodawca wskazuje, że zaprezentowane przez niego stanowisko znajduje poparcie w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego wydanych w imieniu Ministra Finansów. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 30 czerwca 2016 r. (sygn. IPPB3/4510-432/16-2/MS), przyjął za wnioskodawcą, że: przepis § 6 ust. 1 rozporządzenia strefowego nie zawiera żadnych wymogów w zakresie formy poniesienia danego wydatku inwestycyjnego. Tym samym należy uznać, że poniesienie wydatku kwalifikującego się do objęcia pomocą publiczną jest możliwe m.in. w drodze kompensaty wzajemnych zobowiązań.

Podobne stanowisko zostało wskazane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 26 lutego 2016 r. (sygn. IBPB-1-2/4510-924/15/AK), w której organ podatkowy potwierdził prawidłowość argumentacji Wnioskodawcy, zgodnie z którą: wydatki w formie opłat leasingowych, w przypadku uregulowania zobowiązań z ich tytułu w drodze potrącenia z wierzytelnościami Inwestora wobec Spółki będą stanowić wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu § 6 ust. 1 rozporządzenia strefowego, o ile przedmiotowe potrącenie nastąpi do dnia określonego w Zezwoleniu jako data zakończenia inwestycji, a za moment poniesienia tych wydatków należy przyjąć datę dokonania potrącenia.

Analogicznie, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 12 listopada 2010 r. (sygn. ILPB4/423-145/10-2/DS) za prawidłowe uznał stanowisko podatnika, zgodnie z którym: kompensata została uznana za formę uregulowania zobowiązań lub należności, rodząc takie same skutki podatkowe jak zapłata. Jeżeli więc zapłata jest poniesieniem kosztu, co do tego brak jest jakichkolwiek wątpliwości, a jednocześnie potrącenie zrównane jest co do skutków prawnych z zapłatą, to uznać należy, że potrącenie jest poniesieniem kosztu będącego wydatkiem inwestycyjnym w rozumieniu § 6 Rozporządzenia.

W interpretacji indywidualnej z 3 listopada 2009 r., sygn. IBPB1/2/423-892/09/AM Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził natomiast, że: na skutek kompensaty obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Zatem uregulowanie zobowiązań w drodze potrącenia winno być traktowane jako poniesienie kosztu w znaczeniu kasowym.

4. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Jak wskazano powyżej, Zezwolenia zostały wydane na rzecz Spółki w okresie obowiązywania znacząco różniących się przepisów regulujących kwestie ustalania wartości kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą. Zasadnicza różnica polega na tym, że w okresie uzyskania przez Wnioskodawcę Zezwolenia I przepisy stanowiły, że wydatkiem inwestycyjnym jest tylko taki wydatek, który zostanie przez przedsiębiorcę zaliczony do wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z przepisami o podatku dochodowym. Z kolei, na moment uzyskania przez Spółkę Zezwolenia II przepisy Rozporządzenia strefowego umożliwiały przedsiębiorcy ustalanie ceny nabycia i kosztu wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca zaprezentuje uzasadnienie swojego stanowiska w zakresie pytania nr 2 odrębnie w odniesieniu do Zezwolenia I i Zezwolenia II.

a) Określenie wartości kosztów kwalifikowanych w oparciu o przepisy obowiązujące na moment wydania Zezwolenia I oraz w trakcie jego obowiązywania

Jak wskazano powyżej, za wydatki inwestycyjne w myśl § 6 Rozporządzenia w sprawie SSE uznaje się wydatki faktycznie poniesione po dniu uzyskania zezwolenia, niezwrócone przedsiębiorcy w jakiejkolwiek formie, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy - jeżeli podatki te podlegają odliczeniu od należnego podatku od towarów i usług, (...) zaliczone do wartości początkowej tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 ustawy o CIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (...) uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia (...). Stosownie natomiast do przepisów art. 16g ust. 3 i 5 ustawy o CIT, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług (...), przy czym cenę nabycia, o której mowa w ust. 3, oraz koszt wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, koryguje się o różnice kursowe, naliczone do dnia przekazania do używania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy kalkulując wartość wydatków kwalifikowanych w oparciu o przepisy obowiązujące na dzień wydania Zezwolenia I był on uprawniony do uwzględnienia w nich wartości różnic kursowych naliczonych do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania.

Należy przy tym jednak zaznaczyć, że do 1 stycznia 2007 r. ustawa o CIT nie zawierała szczegółowych regulacji dotyczących różnic kursowych powstałych w związku z uregulowaniem zobowiązania na podstawie potrącenia. Zgodnie z ówcześnie obowiązującymi przepisami oraz praktyką organów podatkowych uregulowanie wzajemnych wierzytelności w formie potrącenia nie prowadziło do realizacji różnic kursowych, a jedynie do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej.

W konsekwencji, w okresie od dnia uzyskania Zezwolenia I do 31 grudnia 2006 r., z uwagi na brak stosownej normy prawnej, Spółka nie była uprawniona do dokonania korekty wartości wydatku kwalifikowanego uregulowanego poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności o wysokość różnic kursowych.

Niemniej jednak, z dniem 1 stycznia 2007 r. do polskiego porządku prawnego, na mocy ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2006 Nr 217, poz. 1589), wprowadzone zostały przepisy w sposób istotny zmieniające zasady rozliczania różnic kursowych. Między innymi, ustawodawca umożliwił podatnikom dokonanie wyboru pomiędzy tzw. rachunkową metodą ustalania różnic kursowych uregulowaną w art. 9b ustawy o CIT, oraz tzw. metodą podatkową, w odniesieniu do której szczegółowe zasady zostały określone w art. 15a ustawy o CIT. W sposób precyzyjny wskazano również kiedy powstają dodatnie i ujemne różnice kursowe w przypadku stosowania metody podatkowej, oraz w jaki sposób powinny być odnoszone w ciężar przychodów i kosztów podatkowych.

Zasadniczo, w myśl wprowadzonego art. 15a ustawy o CIT, różnice kursowe (odpowiednio dodatnie bądź ujemne) powstają m.in. w przypadku, gdy wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP różni się od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu z tego dnia.

Powyżej wskazana nowelizacja ustawy o CIT wprowadziła również przepis art. 15a ust. 7, w myśl którego za koszt poniesiony (...) uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), a za dzień zapłaty (...) dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potracenia wierzytelności. 

Konsekwentnie, dokonując ww. zmiany przepisów ustawodawca dopuścił ustalenie różnic kursowych przy regulowaniu zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w drodze potrącenia. Teza ta znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe w okresie po wprowadzeniu powyższej zmiany przepisów. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 18 kwietnia 2008 r. (sygn. ILPB3/423-95/08-5/MC) stwierdził, że Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż rozliczenie wzajemnych zobowiązań Wnioskodawcy i Spółki TxxxG nastąpi w drodze kompensaty, czyli w formie potrącenia wzajemnych należności i zobowiązań wyrażonych w EURO każdej ze stron. Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne, różnice kursowe powstałe w wyniku kompensaty wzajemnych wierzytelności, stanowić będą przychody podatkowe lub koszty uzyskania przychodów. Przedstawione stanowisko organu podatkowego dotyczy wprawdzie kwestii ujmowania różnic kursowych w przychodach i kosztach uzyskaniu przychodów. Niemniej jednak, zdaniem Spółki, analogiczna zasada obowiązuje, gdy różnice kursowe dotyczą wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, tj. sytuacji, w której określone koszty aktywują się dla celów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne.

W ocenie Wnioskodawcy powyższe oznacza, że począwszy od 1 stycznia 2007 r. Spółka była uprawniona do uwzględnienia w wartości kosztów kwalifikujących sic do objęcia pomocą kwoty różnic kursowych naliczonych do dnia przekazania do używania maszyn i urządzeń, które zostały opłacone w drodze potracenia wzajemnych wierzytelności Spółki i Spółki II.

b) Określenie wartości kosztów kwalifikowanych w oparciu o przepisy obowiązujące na moment wydania Zezwolenia II

W myśl § 6 ust. 4 Rozporządzenia strefowego, cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości.

Cena nabycia w świetle art. 28 ust. 2 ustawy o rachunkowości (...) to cena zakupu składnika aktywów, obejmująca kwotę należną sprzedającemu, bez podlegających odliczeniu podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, a w przypadku importu powiększona o obciążenia o charakterze publicznoprawnym oraz powiększona o koszty bezpośrednio związane z zakupem i przystosowaniem składnika aktywów do stanu zdatnego do używania lub wprowadzenia do obrotu, łącznie z kosztami transportu, jak też załadunku, wyładunku, składowania lub wprowadzenia do obrotu, a obniżona o rabaty, opusty, inne podobne zmniejszenia i odzyski (...).

Stosownie natomiast do art. 28 ust. 8 ustawy o rachunkowości, cena nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych w budowie, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obejmuje ogół ich kosztów poniesionych przez jednostkę za okres budowy, montażu, przystosowania i ulepszenia, do dnia bilansowego lub przyjęcia do używania, w tym również:

1. niepodlegający odliczeniu podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy;
2. koszt obsługi zobowiązań zaciągniętych w celu ich finansowania i związane z nimi różnice kursowe, pomniejszony o przychody z tego tytułu.
   
   

Z kolei, na podstawie art. 30 ust. 4 ustawy o rachunkowości, różnice kursowe (...), dotyczące pozostałych aktywów i pasywów wyrażonych w walutach obcych, powstałe na dzień ich wyceny oraz przy zapłacie należności i zobowiązań w walutach obcych, jak również sprzedaży walut, zalicza się odpowiednio do przychodów lub kosztów finansowych, a w uzasadnionych przypadkach - do kosztu wytworzenia produktów lub ceny nabycia towarów, a także ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środków trwałych, środków trwałych w budowie lub wartości niematerialnych i prawnych.  

Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że wszystkie koszty poniesione do momentu przyjęcia środka trwałego do używania, które są związane z jego zakupem oraz przystosowaniem do używania powinny zwiększać jego cenę nabycia. W ocenie Wnioskodawcy, w puli tych kosztów powinny zatem zostać uwzględnione różnice kursowe, które powstały w związku z uregulowaniem zobowiązania z tytułu ich nabycia. Brak jest wątpliwości, że analizowana sytuacja stanowi uzasadniony przypadek, o którym mowa w art. 30 ust. 4 ustawy o rachunkowości, w którym różnice kursowe nie są zaliczane do przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów, a ceny nabycia/kosztu wytworzenia środków trwałych. Różnice kursowe rozpoznane przez Spółkę na potrąceniu wzajemnych wierzytelności Spółki i Spółki II powstają bowiem w bezpośrednim związku z nabyciem maszyn i urządzeń na cele realizacji inwestycji.

Wnioskodawca w tym miejscu przywołuje interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu 2 grudnia 2009 r. (sygn. ILPB3/423-754/09-2/ŁM). We wskazanej interpretacji organ podatkowy potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, zgodnie z którym: na gruncie Ustawy o rachunkowości, cenę nabycia, czy też koszt wytworzenia środków trwałych koryguje się zarówno o różnice kursowe faktycznie zrealizowane przed przyjęciem środka trwałego do używania (tj. o różnice wynikające z wyceny pomiędzy dniem poniesienia wydatku a dniem zapłaty zobowiązania, o ile zapłata nastąpiła przed przyjęciem środka trwałego do używania), jak i różnice kursowe naliczone na moment przyjęcia środka trwałego do używania (wynikające z różnicy między wartością zobowiązania z dnia poniesienia wydatku a wartością zobowiązania w dniu przyjęcia środka trwałego do ewidencji). Skoro więc, na gruncie Ustawy o rachunkowości, różnice kursowe zarówno faktycznie zrealizowane, jak i naliczone na moment przyjęcia środka trwałego do używania korygują cenę nabycia/koszt wytworzenia środka trwałego, to kwotę kwalifikowanych wydatków inwestycyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 Rozporządzenia, należy ustalić z uwzględnieniem tych różnic kursowych (zarówno dodatnich jak i ujemnych). Przepisy Rozporządzenia wprost bowiem wskazują, iż cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych dla potrzeb kalkulacji kwalifikowanych wydatków inwestycyjnych ustala się zgodnie z przepisami Ustawy o rachunkowości.

Konkludując powyższe, w świetle ustawy o rachunkowości w wartości początkowej maszyn i urządzeń a tym samym w wartości wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną na podstawie Zezwolenia II, Wnioskodawca powinien uwzględnić różnice kursowe rozpoznane na potraceniu, o których mowa w stanie faktycznym/opisie zdarzenia przyszłego, powstałe do dnia wprowadzenia danego środka trwałego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Co więcej, przepisy ustawy o rachunkowości umożliwiają Spółce uwzględnienie w wartości początkowej środka trwałego, a tym samym, wartości wydatków kwalifikowanych zarówno zrealizowanych, jak i niezrealizowanych różnic kursowych powstałych do dnia wprowadzenia danego środka trwałego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Tezę te potwierdza m.in. przywołana powyżej interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu 2 grudnia 2008 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm..) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.