Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.370.2018.2.EC
z 20 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2018 r. (data wpływu 10 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 września 2018 r. (data wpływu 6 września 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania alimentów otrzymywanych od męża – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania alimentów otrzymywanych od męża.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 22 sierpnia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.370.2018.1.EC, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 23 sierpnia 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 28 sierpnia 2018 r.). W dniu 6 września 2018 r. (nadano w dniu 4 września 2018 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 3 września 2018 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni ma 72 lata, nie jest z mężem po rozwodzie. Między Wnioskodawczynią a Jej mężem nie została orzeczona separacja małżeńska, ani też nie została ustanowiona rozdzielność majątkowa. Zamieszkuje z nim we wspólnym gospodarstwie domowym. Z końcem 2014 r. mąż Wnioskodawczyni doznał udaru mózgu, musiał przestać jeździć samochodem, co negatywnie wpłynęło na jego stan psychiczny. Wpadł w alkoholizm. Stał się wobec Wnioskodawczyni złośliwy i agresywny. Pozbawił Wnioskodawczynię prawa do konta bankowego. Nie radził sobie z wydatkami, z utrzymaniem wspólnego domu. Wnioskodawczyni nie mając swojej emerytury, zmuszona była wystąpić na drogę sądową o alimenty dla Niej na utrzymanie wspólnego domu.

W 2015 r. Sąd przyznał Wnioskodawczyni świadczenie w kwocie 1 600 zł, które Wnioskodawczyni przeznacza na opłaty, opał, remonty i utrzymanie samochodu. Alimenty zostały przyznane wyrokiem zaocznym, ponieważ mąż Wnioskodawczyni nie stawiał się na sprawy. Alimenty otrzymane od męża Wnioskodawczyni przysługują Jej od 3 lat. Uprawomocnienie wyroku, na podstawie którego zostało zasądzone Wnioskodawczyni świadczenie pieniężne, nastąpiło w dniu 9 grudnia 2015 r. W tym samym roku Wnioskodawczyni postarała się o swoją emeryturę w wysokości 565 zł. Bez tych pieniędzy Wnioskodawczyni nie dałaby sobie rady. Dzięki córce i jej cztero-osobowej rodzinie, która zamieszkuje z Wnioskodawczynią, jest możliwość utrzymania wspólnego domu, który już ma 40 lat i wymaga różnego rodzaju napraw: wymiany pieca centralnego oraz zakupu drogiego opału na zimę, jakim jest węgiel, którego potrzeba 8 ton. Bez pomocy córki, Wnioskodawczyni nie dałaby sobie rady. Mąż Wnioskodawczyni nie dokłada się do tych wydatków. Połowę z jego emerytury pobiera bank na poczet zadłużenia, które wynosi 46 000 zł. Wnioskodawczyni otrzymuje alimenty od dnia 29 lipca 2015 r. Początkowo były płatne do rąk. Jednakże z uwagi na nieodpowiedzialność męża Wnioskodawczyni, w obawie przed utratą pieniędzy przez niego, alimenty od 2016 r. Wnioskodawczyni skierowała na swoje konto.

Organ rentowy nie pobierał zaliczki na podatek od wypłacanego Wnioskodawczyni świadczenia pieniężnego w roku podatkowym 2016, 2017. Natomiast pobierał zaliczkę na podatek dochodowy od całej emerytury męża. W 2017 r. Wnioskodawczyni otrzymała z ZUS PIT-8C za rok podatkowy 2016 dotyczący alimentów, jako przychodu Wnioskodawczyni w wysokości 10 800 zł. Wnioskodawczyni musiała to wpisać do zeznania rocznego, co wykazało ponad 1 900 zł podatku do zapłacenia. Wnioskodawczyni nie miała oszczędności, aby to zapłacić. Wnioskodawczyni zwróciła się z prośbą do Naczelnika Urzędu Skarbowego w … o umorzenie tego podatku, podając przyczynę oraz chęć wykazania się rachunkami. Wnioskodawczyni umorzono tylko połowę kwoty.

Wnioskodawczyni spłacała go w ratach po 230 zł, kosztem Jej zdrowia. Rok 2018 – ta sama historia. Podatek do zapłacenia ponad 2 000 zł, za rok podatkowy 2017. Wnioskodawczyni napisała prośbę. Są nieraz wydatki, które Wnioskodawczynię przerastają, toteż Wnioskodawczyni nie ma z czego odkładać na podatek. Wnioskodawczyni absolutnie nie jest w stanie zapłacić nawet połowy kwoty. Wnioskodawczyni odkłada małe kwoty w zależności od wydatków miesięcznych, np. za zakup pieca i węgla.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawczyni powinna płacić podatek od alimentów, które otrzymuje od męża w wysokości 1 600 zł z przeznaczeniem na utrzymanie Jej i wspólnego domu?

Zdaniem Wnioskodawczyni (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), skoro organ rentowy, jak wynika z PIT-40A, pobrał mężowi Wnioskodawczyni podatek z całości emerytury, w wysokości 4 424 zł, to Wnioskodawczyni nie powinna już płacić.

Wnioskodawczyni uważa, że nie powinna płacić podatku, bo alimenty te, to nie Jej dochód, tylko zabrane pieniądze mężowi, który nie radził sobie z wydatkami związanymi ze wspólnym domem. Od pieniędzy tych, już raz jest odprowadzony podatek przez Organ rentowy, który pobrał podatek od całości emerytury męża. Rocznie ponad 4 000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł, do których kwalifikuje się przychód danego rodzaju został wymieniony w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W pkt 9 tego przepisu wymieniono jako źródło przychodu – „inne źródła”.

Stosownie do art. 20 ust. 1 tej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Zauważyć należy, że powołany wyżej przepis wymienia określone rodzaje przychodów stanowiące pewien katalog o charakterze otwartym, a tym samym nie rozstrzyga w sposób ostateczny co jest przychodem z „innych źródeł”. Użycie przez ustawodawcę zwrotu „w szczególności” przesądza, że przedmiotowy katalog nie ma charakteru zamkniętego, wyczerpującego. Innymi słowy, przychody niemieszczące się w źródłach przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8a ww. ustawy i niewymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych przewidzianych w tej ustawie stanowią przychody z innych źródeł.

Z treści przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, Wnioskodawczyni ma 72 lata, nie jest z mężem po rozwodzie. Między Wnioskodawczynią a Jej mężem nie została orzeczona separacja małżeńska, ani też nie została ustanowiona rozdzielność majątkowa. Zamieszkuje z nim we wspólnym gospodarstwie domowym. Z końcem 2014 r. mąż Wnioskodawczyni doznał udaru mózgu, musiał przestać jeździć samochodem, co negatywnie wpłynęło na jego stan psychiczny. Wpadł w alkoholizm. Stał się wobec Wnioskodawczyni złośliwy i agresywny. Pozbawił Wnioskodawczynię prawa do konta bankowego. Nie radził sobie z wydatkami, z utrzymaniem wspólnego domu. Wnioskodawczyni nie mając swojej emerytury zmuszona była wystąpić na drogę sądową o alimenty dla Niej i utrzymanie wspólnego domu. W 2015 r. Sąd przyznał Wnioskodawczyni 1 600 zł, które Wnioskodawczyni przeznacza na opłaty, opał, remonty i utrzymanie samochodu. Alimenty zostały przyznane wyrokiem zaocznym, ponieważ mąż Wnioskodawczyni na sprawy się nie stawiał. Alimenty otrzymane od męża Wnioskodawczyni przysługują Jej od 3 lat. Uprawomocnienie wyroku, na podstawie którego zostało zasądzone Wnioskodawczyni świadczenie pieniężne, nastąpiło w dniu 9 grudnia 2015 r. W tym samym roku Wnioskodawczyni postarała się o swoją emeryturę w wysokości 565 zł. Mąż Wnioskodawczyni nie dokłada się do tych wydatków. Połowę z jego emerytury pobiera bank na poczet zadłużenia, które wynosi 46 000 zł. Wnioskodawczyni otrzymuje alimenty od dnia 29 lipca 2015 r. Początkowo płatne do rąk, jednakże z uwagi na nieodpowiedzialność męża Wnioskodawczyni, w obawie przed utratą pieniędzy przez męża, alimenty te od 2016 r. Wnioskodawczyni skierowała na swoje konto. Organ rentowy nie pobierał zaliczki na podatek od wypłacanego Wnioskodawczyni świadczenia pieniężnego w roku podatkowym 2016, 2017. Natomiast pobierał zaliczkę na podatek dochodowy od całej emerytury męża. W 2017 r. Wnioskodawczyni otrzymała z ZUS PIT-8C za rok podatkowy 2016 dotyczący alimentów, jako przychodu Wnioskodawczyni w wysokości 10 800 zł. Wnioskodawczyni uwzględniła ww. przychody w zeznaniu rocznym wskutek czego został obliczony podatek dochodowy do zapłaty.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W przedmiotowej sprawie istotny jest rodzaj świadczenia pieniężnego uzyskiwanego przez Wnioskodawczynię na gruncie przepisów prawa cywilnego, z uwagi na skutki podatkowe wynikające z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj.: czy Wnioskodawczyni otrzymuje świadczenie alimentacyjne przyznane na podstawie wyroku sądu lub ugody sądowej, do których mają zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też otrzymuje świadczenie mieszczące się w kategorii świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do którego zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl bowiem z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ustawy nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską.

Z literalnego brzmienia powołanego przepisu wynika zatem, że wyłączeniu spod działania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objęte wspólnością majątkową małżeńską.

Możliwość skorzystania z wyłączenia określonego w art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależniona jest od łącznego spełnienia wszystkich zawartych w tym przepisie przesłanek, a mianowicie:

1. przyznane świadczenie musi być przeznaczone na zaspokojenie potrzeb rodziny,
2. potrzeby rodziny muszą być zgodne z określonymi w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego,
3. świadczenie musi być objęte wspólnością majątkową małżeńską.
   
   

Stosunki majątkowe między małżonkami uregulowane zostały w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa między małżonkami powstaje z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

Natomiast stosownie do art. 31 § 2 ww. ustawy, do majątku wspólnego należą w szczególności:

1. pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków,
2. dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków,
3. środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków,
4. kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 121).
   
   

Obowiązek zaspokajania potrzeb rodziny został uregulowany w art. 27 i 28 ww. ustawy. Jego celem jest zapewnienie środków materialnych umożliwiających prawidłowe funkcjonowanie rodziny jako całości oraz zaspokojenie uzasadnionych potrzeb poszczególnych członków, przy zachowaniu zasady równej stopy życiowej.

Stosownie natomiast do art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Obowiązek ten, jako wynikający z przepisu powszechnie obowiązującego, powstaje z chwilą zawarcia małżeństwa i gaśnie z chwilą jego ustania, orzeczenia separacji lub unieważnienia. Rodzaj i zakres potrzeb, które powinny zostać zaspokojone, zależą od uzasadnionych indywidualnych okoliczności dotyczących każdego z członków rodziny. Określenie, każdy z małżonków ma się przyczynić do zaspokojenia potrzeb rodziny oznacza, że realizacji tego obowiązku można dochodzić drogą prawną.

Jeżeli jeden z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu nie spełnia ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, wówczas, zgodnie z treścią art. 28 § 1 ww. ustawy, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające temu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka.

Na podstawie art. 61 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z zastrzeżeniem przepisu artykułu poprzedzającego do obowiązku dostarczania środków utrzymania przez jednego z małżonków rozwiedzionych drugiemu stosuje się odpowiednio przepisy o obowiązku alimentacyjnym między krewnymi.

Zgodnie z art. 60 § 2 ww. Kodeksu jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku.

W myśl art. 61¹ § 1 ww. Kodeksu, jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd orzekł separację. Jednakże mimo zupełnego rozkładu pożycia orzeczenie separacji nie jest dopuszczalne, jeżeli wskutek niej miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków albo jeżeli z innych względów orzeczenie separacji byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 61¹§ 2 ww. Kodeksu).

Na podstawie art. 61⁴ § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, orzeczenie separacji ma skutki takie jak rozwiązanie małżeństwa przez rozwód, chyba że ustawa stanowi inaczej.

W myśl natomiast art. 61⁴ § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, jeżeli wymagają tego względy słuszności, małżonkowie pozostający w separacji obowiązani są do wzajemnej pomocy.

Zgodnie z przyjętym zarówno w orzecznictwie jak i doktrynie stanowiskiem przez pojęcie alimentów należy rozumieć świadczenie realizowane w ramach uregulowanego w art. 128 i przepisach następnych Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego obowiązku alimentacyjnego.

Zgodnie z art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo.

Stosownie do art. 130 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego obowiązek jednego małżonka do dostarczania środków utrzymania drugiemu małżonkowi po rozwiązaniu lub unieważnieniu małżeństwa albo po orzeczeniu separacji wyprzedza obowiązek alimentacyjny krewnych tego małżonka.

Należy wskazać, że przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską (art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Natomiast alimenty stanowią przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlegają opodatkowaniu na ogólnych zasadach przy zastosowaniu skali podatkowej, przy czym do uzyskiwanych alimentów może znajdować zastosowanie zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 127 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 127 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są alimenty:

1. na rzecz dzieci, które nie ukończyły 25 roku życia, oraz dzieci bez względu na wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymują zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
2. na rzecz innych osób niż wymienione w lit. a), otrzymane na podstawie wyroku sądu lub ugody sądowej, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie 700 zł.
   
   

Stosownie do powyższego przepisu, w przypadku alimentów otrzymanych przez małżonka na podstawie wyroku sądu lub ugody sądowej, opodatkowaniu podlega wyłącznie kwota przekraczająca miesięcznie 700 zł, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, w którym Wnioskodawczyni wskazała, że na podstawie wyroku Sądu uzyskuje od męża alimenty finansowane z jego emerytury, przeznaczone na wydatki w postaci opłat, zakupu opału na zimę, remontów, utrzymania samochodu, w sytuacji istnienia między małżonkami wspólności majątkowej, należy stwierdzić, że uzyskiwane świadczenie pieniężne z tytułu alimentów stanowi przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże, otrzymywane przez Wnioskodawczynię świadczenie pieniężne przyznane tytułem alimentów, do wysokości 700 zł miesięcznie, korzysta ze zwolnienia podatkowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast nadwyżka ponad tę kwotę podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W takim przypadku, Wnioskodawczyni zobowiązana jest wykazać kwotę otrzymywanych alimentów powyżej 700 zł, w rocznym zeznaniu podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe, gdyż wbrew Jej stanowisku w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego, opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów, z których finansowane są alimenty nie stanowi przesłanki uprawniającej do zwolnienia od podatku uzyskiwanych alimentów. Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tylko część z uzyskiwanej kwoty alimentów od męża wynoszącej 1 600 zł, korzysta ze zwolnienia przedmiotowego, natomiast nadwyżka ponad kwotę 700 zł podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …., ul. …. …, …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.