Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.282.2018.4.MK
z 27 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2018 r. (data wpływu 4 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 sierpnia 2018 r. (data wpływu 7 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego działu spadku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej: podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych.

W przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1 i 2 oraz art. 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 24 lipca 2018 r., nr 0112-KDIL3-2.4011.282.2018.3.MK, 0111-KDIB4.4014.230.2018.3.LB, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ww. ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Ponadto, pouczono Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem Wnioskodawczyni przez organ do uzupełnienia wniosku a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano 24 lipca 2018 r., skutecznie doręczono 27 lipca 2018 r., natomiast 7 sierpnia 2018 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek – wskazała zakres przedmiotowy wniosku oraz dokonała opłaty w wysokości 40 zł (nadana w polskiej placówce pocztowej 1 sierpnia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W styczniu 20xx r. zmarł mąż Wnioskodawczyni. Zmarły nie pozostawił testamentu. Na mocy wydanego w maju 20xx r. postanowienia sądu, do spadku powołano na podstawie ustawy Wnioskodawczynię jej dwie córki i syna – każdy po 1/4 części spadku. Postanowienie uprawomocniło się w czerwcu 20xx r.

W skład spadku wchodzą następujące przedmioty:

• własność działki budowlanej o wartości 80.000 zł (majątek odrębny spadkodawcy),
• udział 1/2 w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego o wartości 90.000 zł (które to prawo o łącznej wartości 180.000 zł objęte było wspólnością majątkową małżeńską spadkodawcy i Wnioskodawczyni i po jego śmierci 1/2 wchodzi w skład spadku;),
• udział 1/4 we własności samochodu osobowego o wartości 800 zł (jako że udział 1/2 we własności samochodu o wartości auta 3200 zł objęty był wspólnością majątkową małżeńską spadkodawcy i Wnioskodawczyni i po jego śmierci połowa tego udziału, a więc 1/4 we własności samochodu wchodzi do spadku).
  
  

W celu uzyskania zwolnienia od podatku, z art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawczyni i pozostali spadkobiercy zamierzają złożyć – nie później niż 6 miesięcy od prawomocnego stwierdzenia nabycia spadku – zgłoszenie do właściwego urzędu skarbowego w przedmiocie nabycia spadku (formularz SD-Z2). Na zgłoszeniach każdy ze spadkobierców planuje wskazać następujące elementy nabywanego spadku:

• udział 1/4 we własności działki budowlanej o wartości 20.000 zł (łączna wartość działki wynosi 80.000 zł),
• udział 1/8 w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu o wartości 22.500 zł, co do którego spadkodawcy przypadała 1/2 własności o wartości 90.000 zł,
• udział 1/16 we własności samochodu osobowego o wartości 200 zł (łączna wartość przypadającego spadkodawcy udziału 1/4 we własności samochodu wynosi 800 zł).
  
  

Jednocześnie Wnioskodawczyni i pozostali spadkobiercy planują dokonać zgodnego sądowego działu spadku i zniesienia współwłasności w odniesieniu do poszczególnych składników majątku, przy czym na mocy tej czynności niektórzy spadkobiercy otrzymają taką część majątku, która nie odpowiada ich udziałowi (będzie wyższa) i nie jest planowane nałożenie żadnych spłat czy dopłat dla pozostałych spadkobierców.

W ramach tego „nierównego” działu spadku Wnioskodawczyni i jej rodzina planują:

• przyznać na wyłączną własność dla jednej z córek Wnioskodawczyni wchodzącą w skład spadku działkę budowlaną, bez spłat i dopłat dla pozostałych spadkobierców,
• przyznać wyłącznie dla Wnioskodawczyni wchodzący w skład spadku udział 1/2 w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego, bez spłat i dopłat dla pozostałych spadkobierców,
• przyznać wyłącznie dla Wnioskodawczyni wchodzący w skład spadku udział 1/4 we własności samochodu osobowego, bez spłat i dopłat dla pozostałych spadkobierców.
  
  

W wyniku takiego podziału Wnioskodawczyni i jedna z jej córek nabędą spadek ponad udział przypadający im i wynikający z dziedziczenia ustawowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Czy w związku z planowanym „nierównym” działem spadku przedstawionym w opisie zdarzenia przyszłego, na mocy którego Wnioskodawczyni (i podobnie dla jednej z jej córek) przypadnie majątek o wartości przewyższającej wartość części spadku, odpowiadającą udziałowi w jakim dziedziczy, po stronie Wnioskodawczyni wystąpi obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, opisany we wniosku planowany nierówny dział spadku, w wyniku którego przypadnie jej majątek większy niż udział w spadku, nie będzie podlegał podatkowi dochodowemu od osób fizycznych.

O powstaniu obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych decyduje możliwość zaliczenia uzyskanego przysporzenia do jednego ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 200, dalej jako: „updof”). W uzasadnieniu wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt: K 7/13, Trybunał Konstytucyjny zauważył, że możliwa jest sytuacja, że u podmiotu wystąpi realny przyrost majątku, lecz nie będzie on stanowił dochodu podatkowego. W tym kontekście zauważyć należy, że w art. 10 ust. 1 pkt 9 updof ustawodawca posłużył się kategorią źródła przychodów określoną jako „inne źródło”, do której kwalifikować należy wszystkie przychody nie pochodzące ze źródeł opisanych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 updof, stanowiące jednocześnie przychód w rozumieniu updof. Z kolei w art. 20 ust. 1 updof, wśród przykładów przychodów pochodzących z innych źródeł ustawodawca wymienił m.in. inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Zgodnie z art. 11 ust. 1 updof przychodem jest m.in. wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W orzecznictwie zauważa się, że świadczenia w naturze to świadczenia rzeczowe, których przedmiot jest inny niż pieniądz lub wartość pieniężna. Natomiast inne nieodpłatne świadczenia, to świadczenia, których przedmiotem nie są rzeczy, lecz usługi (wyrok NSA z dnia 15 kwietnia 2016 r., sygn. akt: II FSK 585/14). W świetle powyższego należy przyjąć, że uzyskana przez Wnioskodawczynię i jej córkę w wyniku działu spadku dodatnia różnica w stosunku do przypadających im udziałów w masie spadkowej na podstawie dziedziczenia nie stanowi świadczenia w naturze w przedstawionym znaczeniu.

W wyniku działu spadku dochodzi bowiem do realizacji roszczeń poszczególnych spadkobierców do wspólnego majątku objętego masą spadkową, w sposób który nie musi odpowiadać proporcjom ich udziału w spadku. Przyznanie spadkobiercy w drodze działu np. całego majątku wchodzącego w skład z pominięciem innych spadkobierców, rodzi po stronie tych ostatnich roszczenie o spłatę odpowiadającą ich udziałowi w całym spadku. Roszczenie to ma charakter pieniężny i nie zmienia tej okoliczności rezygnacja z jego dochodzenia. Nie sposób również uznać, aby wartość przekraczająca udział spadkowy stanowiła „inne nieodpłatne świadczenie” w rozumieniu art. 11 ust. 2a updof. Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 2l kwietnia 2016 r., sygn. akt: II FSK 1575/14, brak jest argumentów co do kwalifikacji uzyskanego przez spadkobiercę świadczenia w wyniku spadku, ponad jego udział spadkowy do „innych nieodpłatnych świadczeń” o których mowa w art. 11 ust. 2a updof. W powołanym wyroku NSA stwierdził, że wyliczenie nieodpłatnych świadczeń zawarte w art. 11 ust. 2a updof ma wyczerpujący charakter, a co za tym idzie, „źródłem innych nieodpłatnych świadczeń” w rozumieniu tej ustawy mogą być wyłącznie bezpłatne usługi bądź bezpłatne udostępnienie określonych przez ustawodawcę rzeczy lub praw (J. Grabarczyk, Opodatkowanie przychodów z nieodpłatnych świadczeń, ABC, Wolters Kluwer, Warszawa 2009 r., str. 95; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 30 października 2013 r., sygn. akt: I SA/Po 388/13; wyrok NSA z dnia 15 kwietnia 2016 r., sygn. akt: II FSK 585/14).

Powyższe potwierdza sposób zredagowania przepisu, który nie wskazuje, że wykaz przedstawionych w nim świadczeń miał jedynie przykładowy charakter, (np. brak charakterystycznego w takich sytuacjach zwrotu „w szczególności”) Ponadto trzeba podkreślić, że ustawodawca nie wykracza poza wskazane rodzaje nieodpłatnych świadczeń również w innych unormowaniach zawartych w ww. ustawie. Wobec tego nie jest możliwe rozszerzenie katalogu źródła przychodu z innych nieodpłatnych świadczeń o nieodpłatne nabycie rzeczy lub praw. W konsekwencji, nawet w przypadku uznania, że dochodzi w przedmiotowej sytuacji do pewnego przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawczyni (oraz jej córki) to przysporzenie to, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Nie jest to bowiem świadczenie w naturze bowiem żaden ze spadkobierców niczego nie świadczy, jak również nie jest to nieodpłatne świadczenie, bowiem dział spadku ma charakter definitywny, a przepisy updof poddają opodatkowaniu nieodpłatne usługi lub udostępnienie rzeczy lub praw. Podsumowując powyższe, zdaniem Wnioskodawczyni, w wyniku działu spadku dokonanego w sposób przedstawiony w poz. 74, kiedy to Wnioskodawczyni przypadnie majątek o wartości przewyższającej wartość części spadku odpowiadającej udziałowi, w jakim dziedziczy Wnioskodawczyni. po stronie Wnioskodawczyni (i analogicznie jej córki) nie wystąpi obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przypadku natomiast gdyby ostatecznie powyższe stanowisko Wnioskodawczyni nie zostało zaaprobowane przez organ podatkowy, uznający iż w przedmiotowej sytuacji dochodzi do osiągnięcia przychodu z tzw. innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wówczas – zdaniem Wnioskodawczyni – także byłaby ona zwolniona od obowiązku uiszczenia podatku dochodowego. Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 125 updof, wolna od podatku jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20. Z przepisu tego wynika, iż do powyższego zwolnienia uprawnione są osoby, które otrzymają świadczenia nieodpłatnie od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn. Zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 644) do I grupy podatkowej zalicza się: małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić więc należy, że jeśli w wyniku opisanego powyżej działu spadku Wnioskodawczyni otrzyma od swoich dzieci składniki majątku o wartości przewyższającej wartość części spadku, odpowiadającą udziałowi, w jakim dziedziczy, wówczas przy uznaniu, że osiągnie ona przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 updof, to dochód ten będzie korzystał ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy i w rezultacie Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu takiego nabycia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z kolei dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów – art. 9 ust. 2.

Z powyższego wynika zatem, że podstawową zasadą podatku dochodowego od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania, która wynika z art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Jednak, aby zastosowanie mogły znaleźć postanowienia tej ustawy, w konkretnej sytuacji, u podatnika musi powstać przychód. Następnie przychód ten musi mieścić się w katalogu źródeł przychodów zdefiniowanych w ustawie podatkowej.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Zgodnie z art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Katalog źródeł przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 analizowanej ustawy. Jednym ze źródeł przychodów tam wymienionych są inne źródła (art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy).

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zawarte w przywołanym przepisie wyliczenie ma charakter przykładowy, co oznacza, że inne przysporzenia oprócz w nim wymienionych mogą również stanowić przychód z innych źródeł.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że w styczniu 20xx r. zmarł mąż Wnioskodawczyni. Zmarły nie pozostawił testamentu. Na mocy wydanego w maju 20xx r. postanowienia sądu, do spadku powołano, na podstawie ustawy, Wnioskodawczynię jej dwie córki i syna – każdy po 1/4 części spadku. W skład spadku wchodzą, m.in. udział 1/2 w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego o wartości 90.000 zł (które to prawo o łącznej wartości 180.000 zł objęte było wspólnością majątkową małżeńską spadkodawcy i Wnioskodawczyni i po jego śmierci 1/2 wchodzi w skład spadku;) oraz udział 1/4 we własności samochodu osobowego o wartości 800 zł (jako że udział 1/2 we własności samochodu o wartości auta 3200 zł objęty był wspólnością majątkową małżeńską spadkodawcy i Wnioskodawczyni i po jego śmierci połowa tego udziału, a więc 1/4 we własności samochodu wchodzi do spadku). Spadkobiercy planują dokonać zgodnego sądowego działu spadku i zniesienia współwłasności w odniesieniu do poszczególnych składników majątku, przy czym na mocy tej czynności niektórzy spadkobiercy otrzymają taką część majątku, która nie odpowiada ich udziałowi (będzie wyższa) i nie jest planowane nałożenie żadnych spłat czy dopłat dla pozostałych spadkobierców. W ramach tego „nierównego” działu spadku Wnioskodawczyni otrzyma bez obowiązku spłat i dopłat na rzecz pozostałych spadkobierców: udział 1/2 w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego oraz udział 1/4 we własności samochodu osobowego.

Na tle powyższego należy wskazać, że zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025), spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób, stosownie do przepisów księgi niniejszej.

W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Stosownie do art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego, prawomocne postanowienie sądu o nabyciu spadku, czy też akt poświadczenia dziedziczenia sporządzony przez notariusza, potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. Wskutek działu spadku poszczególni spadkobiercy stają się podmiotami wyłącznie uprawnionymi względem przyznanych im praw majątkowych, stanowiących do chwili działu przedmiot wspólności. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Stosownie do art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Art. 1037 § 1 ww. Kodeksu stanowi natomiast, że dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców.

Wyjaśnić przy tym należy, że okoliczność, że dział spadku następuje ze spłatą od spadkobiercy nabywającego na wyłączną własność składniki majątkowe wchodzące w skład spadku na rzecz drugiego spadkobiercy powoduje, że czynność taka ma charakter odpłatny; pozostałe działy spadku mają charakter nieodpłatny.

W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem, przyznane poszczególnym spadkobiercom, przechodzą na nich; ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Z chwilą działu spadku jedni spadkobiercy tracą więc własność udziałów nabytych przez siebie w spadku, a własność tę dopiero z tą chwilą nabywają inni spadkobiercy. Dział spadku może nastąpić za odpłatnością w formie spłaty na rzecz pozostałych współwłaścicieli (współwłaściciela) lub nieodpłatnie bez żadnych spłat.

W rozpatrywanym przypadku spadkobiercą jest małżonek spadkodawcy, a to oznacza, że w sprawie należy uwzględnić wnioski płynące z wydanej w dniu 15 maja 2017 r. uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt II FPS 2/17).

W myśl przywołanej uchwały w przypadku spadkobrania nie dochodzi do nabycia udziału w nieruchomości przez małżonka, jeżeli nieruchomość należała do majątku wspólnego. Powyższe wynika z faktu, że nie jest możliwe wyodrębnienie przypadającego każdemu z małżonków udziału w nieruchomości należącej do majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską, co wynika z istoty tej wspólności. Jest ona bowiem szczególnym rodzajem współwłasności łącznej, bezudziałowej, w której uprawnienia małżonków do poszczególnych składników majątku objętego wspólnością majątkową przysługują niepodzielnie obojgu małżonkom. Skoro, z uwagi na charakter wspólności majątkowej małżeńskiej, nie można wyodrębnić udziałów, które małżonkowie posiadają w chwili nabycia nieruchomości do majątku wspólnego, nie można również przyjąć, że następuje nabycie udziału w nieruchomości w drodze spadku po śmierci jednego z małżonków.

W ocenie tutejszego organu przywołana uchwała NSA ma zastosowanie także do spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz udziału we własności samochodu osobowego uzyskanych w drodze działu spadku przez pozostałego przy życiu małżonka (Wnioskodawczynię) ponad przypadający mu udział spadkowy. W takim przypadku datą nabycia jest dzień nabycia mienia do majątku wspólnego małżonków. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych po wydaniu ww. uchwały (np. w wyroku NSA z dnia 13 września 2017 r., sygn. akt II FSK 3200/16 oraz wyroku WSA w Opolu z dnia 28 czerwca 2017 r. sygn. akt I SA/Op 173/17. W przywołanym wyroku WSA w Opolu stwierdził, że „(…) z uwagi na wspólność majątkową, istniejącą za życia męża skarżącej, nie można było wyodrębnić udziałów, które skarżąca oraz – odrębnie – jej mąż posiadali w chwili nabycia nieruchomości w małżeństwie. Skarżąca nie mogła więc ponownie nabyć udziału w przedmiotowej nieruchomości w drodze dziedziczenia po zmarłym mężu, jak też w drodze działu spadku, skoro nieruchomość ta wchodziła wcześniej do wspólnego majątku małżeńskiego, a skarżącej z tego tytułu przysługiwało już prawo własności całej nieruchomości.”

Z powyższego wynika, że w realiach rozpatrywanej sprawy nie dojdzie do nabycia, a więc przyrostu jakiegokolwiek majątku po stronie Wnioskodawczyni.

W tym stanie rzeczy należy uznać, że otrzymanie przez Wnioskodawczynię, na podstawie nieodpłatnego działu spadku, części spadku, które przekraczają jej udział spadkowy nie będzie skutkować powstaniem po jej stronie przychodu. Oznacza to, że z tytułu planowanego nieodpłatnego działu spadku Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Końcowo należy wyjaśnić, że niniejsza interpretacja indywidualna – zgodnie ze złożonym wnioskiem – została wydana wyłącznie dla Wnioskodawczyni. Tym samym nie wywołuje żadnego skutku prawnego dla córki Wnioskodawczyni, która podobnie jak ona w następstwie planowanego działu spadku ma nabyć majątek, który przekracza jej udział spadkowy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.