Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-1566/12/MW
z 4 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 03 grudnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 04 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej (pytania oznaczone we wniosku nr 2-4) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 grudnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W związku ze stwierdzonymi brakami formalnymi, pismem z dnia 25 stycznia 2013 r. Znak: IBPB II/2/415-1566/12/MW wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 04 lutego 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem mieszkań, które przeznaczył na wynajem. Mieszkania powstały z podziału jednego mieszkania, które w części (udział 1/3) wnioskodawca otrzymał w spadku w 1994 r., pozostałą cześć (udział 2/3) mieszkania nabył wraz z małżonkiem na podstawie umowy kupna-sprzedaży w 2003 r. Przez ponad 5 lat małżonkowie zamieszkiwali w tym mieszkaniu. Następnie został przeprowadzony podział na dwa lokale i remont.

W 1994 r., w momencie nabycia spadku wartość otrzymanego przez wnioskodawcę udziału ustalona została w wysokości 133.333.333 zł (1/3 z 400.000.000 zł przed denominacją) natomiast w momencie zakupu pozostałej części mieszkania, tj. w 2003 r. wartość tejże transakcji została ustalona na kwotę 130.000 zł. Wydatki na remont zostały częściowo udokumentowane fakturami VAT, częściowo natomiast paragonami fiskalnymi, przy czym wszystkie wydatki udokumentowane paragonami fiskalnymi zostały opłacone za pomocą karty kredytowej. Wnioskodawca posiada wyciągi bankowe potwierdzające dokonanie tychże transakcji. Wartość wydatków remontowych to kwota ok. 90.000 zł (w tym 44.000 zł to wydatki na roboty budowlane udokumentowane fakturą VAT, pozostałe to koszty wyposażenia mieszkań: kuchnie w zabudowie, szafy w zabudowie, meble częściowo udokumentowane fakturami, częściowo paragonami fiskalnymi wraz z potwierdzeniem dokonania płatności za nie kartą kredytową). Mieszkania zostały wynajęte na zasadzie najmu prywatnego, tj. wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Przychód z najmu do tej pory opodatkowany jest podatkiem zryczałtowanym w wysokości 8,5% (Naczelnik Urzędu Skarbowego otrzymał stosowne zawiadomienie wraz z oświadczeniem, że całość należnego podatku uiszczać będzie jeden z małżonków – wnioskodawca).

W umowie najmu określono, iż najemcy zobowiązani są do zapłaty czynszu za wynajmowane lokale mieszkalne oraz zobowiązani są do pokrycia kosztów związanych z przedmiotem najmu ustalonych na podstawie wskazań liczników i faktur (woda, gaz, energia, wywóz śmieci itp). Kwoty z tytułu czynszu oraz zużytych mediów jak i innych opłat związanych z przedmiotem najmu najemcy przekazują wynajmującemu. Należność za zużyte media i inne opłaty związane z przedmiotem najmu wynajmujący przekazuje ich dostawcom zyskując w ten sposób pewność, że na jego koncie nie powstają żadne zadłużenia wobec ww. dostawców.

Wynajmujący odprowadza podatek zryczałtowany od kwoty otrzymanego czynszu, bez uwzględnienia kwot otrzymanych od najemców za zużyte media i inne opłaty związane z przedmiotem najmu (np. wywóz śmieci).

Od nowego roku wnioskodawca zamierza zmienić formę opodatkowania dochodów z najmu na zasady ogólne. Przychody z tytułu najmu stanowić będą kwoty otrzymane od najemcy, tj. kwota czynszu, kwota za zużyte media, natomiast koszty stanowić będą np. kwoty za zużyte media, amortyzacja mieszkania. Różnica pomiędzy przychodem a kosztami uzyskania przychodu stanowić będzie dochód będący podstawą opodatkowania. Mieszkania zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych, a następnie będą amortyzowane, przy czym wartość początkowa mieszkań zostanie ustalona w następujący sposób: 1/3 wartości mieszkania z dnia nabycia spadku z 1994 r. – wartość określona dla celów podatku od spadków i darowizn, 2/3 wartości mieszkania – cena nabycia określona w umowie kupna-sprzedaży z 2003 r. oraz wartość poniesionych wydatków remontowych.

Stawka amortyzacji zostanie ustalona jako indywidualna stawka amortyzacji na poziomie 10% zgodnie z art. 22j ust. l pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku wnioskodawca wskazał, iż przed nabyciem przez niego w drodze spadku udziału w przedmiotowym lokalu wynoszącego 1/3, lokal ten użytkowany był przez rodzinę wnioskodawcy (w tym wnioskodawcę) nieprzerwanie od około 1977 r. Wnioskodawca wskazał również, że przedmiotem amortyzacji będą dwa środki trwałe w postaci lokali mieszkalnych (powstałe z podziału jednego lokalu).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy wydatki remontowe udokumentowane paragonami fiskalnymi mogą stanowić wydatki remontowe, które zwiększą wartość początkową wynajmowanego mieszkania?
2. Czy wartość początkowa wynajmowanego mieszkania została prawidłowo ustalona?
3. Czy zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% na podstawie art. 22j ust. l pkt 3 jest prawidłowe? (pytania oznaczone we wniosku nr 2-4)
   
   

Zdaniem wnioskodawcy:

Ad. 1

Wydatki remontowe udokumentowane paragonami fiskalnymi mogą zwiększyć wartość początkową środków trwałych, gdyż stanowią dokument potwierdzający poniesienie wydatku, paragony fiskalne zawierają nazwę zakupionych towarów, a dodatkowym potwierdzeniem na ich faktyczne poniesienie jest wyciąg bankowy potwierdzający zapłatę za poniesione wydatki. Należy tutaj zaznaczyć, iż poniesione wydatki remontowe stanowić będą koszt uzyskania przychodów w postaci amortyzacji środków trwałych (tu amortyzacji mieszkania).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają szczegółowych unormowań odnośnie wymogów co do dowodów poniesienia kosztów. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W art. 23 ww. ustawy nie zawarto przepisów, które wyłączałyby z kosztów wydatki udokumentowane paragonami fiskalnymi, ponadto w ustawie zawarty jest zapis art. 22 ust. 6b, który stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. A zatem ustawodawca przewidział również możliwość ujęcia kosztów na podstawie innych dowodów aniżeli wyłącznie faktura VAT (rachunek).

Ad. 2

Zgodnie z przepisami art. 22a ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22g ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
   1a. w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;
   
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;
   
3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.
   
   

Zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Ponadto zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W ocenie wnioskodawcy, wartość początkową mieszkania stanowić będzie wartość mieszkania z dnia nabycia spadku (udział 1/3) - wartość mieszkania w momencie nabycia spadku została określona dla celów podatku od spadków i darowizn (z uwzględnieniem denominacji), a także wartość nabycia wynikająca z umowy kupna-sprzedaży pozostałej części (udział 2/3) powiększona o wartość poniesionych wydatków remontowych.

Ad. 3

Zgodnie z art. 22j ust. 1 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat.
   
   

Ponadto zgodnie z art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Przed wprowadzeniem mieszkania do ewidencji środków trwałych było ono użytkowane ponad 5 lat (zamieszkiwane przez podatnika ponad 5 lat), a zatem spełnia warunki do uznania za używane i tym samym daje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji, tj. 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy dotyczącą wyłącznie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Ocena stanowiska dotycząca zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie sposobu opodatkowania przychodów z tytułu najmu została zawarta w odrębnej interpretacji.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego, środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania. Zatem wszystkie wydatki (z zastrzeżeniem art. 23 ww. ustawy) poniesione w celu przystosowania lokalu do wynajmu poniesione przed przekazaniem go do użytkowania są składnikami wartości początkowej i nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów, lecz zwiększają wartość początkową tego środka trwałego stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych.

Amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów (art. 22c pkt 1 ww. ustawy).

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia,
• w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.
  
  

Zgodnie natomiast z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie, tzn. musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3.500 zł w danym roku podatkowym.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Z ugruntowanego piśmiennictwa i orzecznictwa wynika, iż:

• przebudowa to rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury,
• rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku,
• rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały, zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych,
• adaptacja polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił,
• modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.
  
  

Wnioskodawca wskazał, że nabyty przez niego częściowo w drodze spadku oraz częściowo w drodze umowy sprzedaży lokal mieszkalny został podzielony na dwa lokale i został przeprowadzony remont tych lokali.

Pod pojęciem remontu należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu jest zatem przywrócenie (odtworzenie) pierwotnego stanu technicznego rzeczy, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, następujące w trakcie eksploatacji i wynikające z tej eksploatacji. Remont polega zatem na wykonaniu robót niezbędnych do utrzymania obiektu w odpowiednim stanie technicznym, by nie uległ on pogorszeniu z powodu eksploatacji. Za remont nie mogą być więc uznane prace, w wyniku których powstają nowe elementy. Warto zauważyć, że remont nie został wymieniony w art. 22g ust. 17 ustawy co oznacza, że remont nie mieści się w pojęciu ulepszenie. Skoro tak, to co do zasady, wydatki na remont środka trwałego, a więc odtworzenie pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru ulepszenia, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie muszą być zaliczone do jego wartości początkowej. Tym samym mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższa zasada nie dotyczy jednak przypadku, w którym nakłady zostały poniesione przed oddaniem środka trwałego do używania, zaś ich celem było przystosowanie tego środka do używania. Takie wydatki powinny zwiększać wartość początkową środka trwałego. Mogą zatem wpływać na wysokość kosztów uzyskania przychodów, ale tylko poprzez odpisy amortyzacyjne, a nie bezpośrednio. Tym samym wartość początkowa składnika majątku spełniającego definicję środka trwałego, w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez wnioskodawcę na przystosowanie lokali mieszkalnych do wynajmu nie mogą zostać zaliczone bezpośrednio do koszów uzyskania przychodów. W sytuacji bowiem, gdy podatnik ponosi wydatki mające na celu przystosowanie środka trwałego do używania (np. najmu), tj. czyni ten środek kompletnym, zdatnym do używania, wówczas wartość poczynionych nakładów, stanowi element wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowej sprawie wartość początkowa środków trwałych (lokali mieszkalnych) winna zostać ustalona częściowo na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy jako wartość rynkowa udziału 1/3 z dnia nabycia spadku – z uwzględnieniem denominacji oraz częściowo na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy jako cena nabycia udziału wynoszącego 2/3. Z uwagi na fakt, iż wskazane przez wnioskodawcę wartości dotyczą lokalu mieszkalnego, który został podzielony na dwa niezależne lokale, to do każdego z tych lokali powstałych w wyniku podziału powinna być przypisana wartość proporcjonalna do jego powierzchni. Ustalona w taki sposób wartość początkowa każdego z lokali winna zostać powiększona o przypadające na dany lokal wydatki remontowe, mające na celu przystosowanie lokalu do wynajmu.

Odnosząc się natomiast do kwestii dokumentowania poniesionych wydatków zauważyć należy, iż ustawodawca nie nakłada na wynajmujących szczególnych wymogów w zakresie dokumentowania wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów z najmu. W związku z tym za ich udokumentowanie należy przyjąć każdy dokument, z którego będzie wynikał fakt poniesienia i związek z uzyskanym przychodem. Dokumentami takimi mogą być zarówno faktury VAT jak i paragony fiskalne wraz z wyciągami bankowymi potwierdzającymi zapłatę.

Z kolei możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią ww. przepisów, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:
  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
  -dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;
  
• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
  
  

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. sprzedaż, darowizna) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z przedmiotowego wniosku wynika, iż przed nabyciem przez wnioskodawcę w drodze spadku udziału w przedmiotowym lokalu (podzielonym następnie na dwa lokale) wynoszącego 1/3, lokal ten użytkowany był przez rodzinę wnioskodawcy (w tym wnioskodawcę) nieprzerwanie od około 1977 r.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie spełniony został warunek wykorzystywania środka trwałego przed jego nabyciem przez wnioskodawcę przez okres co najmniej 60 miesięcy, a zatem wnioskodawca przy jego amortyzacji może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zatem stanowisko wnioskodawcy, iż może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% jest prawidłowe aczkolwiek z innych przyczyn niż wskazuje wnioskodawca. Jak bowiem wykazano powyżej aby środek trwały mógł zostać uznany za używany musi on być wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy. Wnioskodawca twierdzi natomiast, że środek trwały jest używany ponieważ przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych był użytkowany ponad 5 lat (zamieszkiwanie przez podatnika przez ponad 5 lat).

Reasumując:

• wartość początkowa środków trwałych (lokali mieszkalnych) winna zostać ustalona częściowo na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy jako wartość rynkowa udziału 1/3 z dnia nabycia spadku – z uwzględnieniem denominacji oraz częściowo na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy jako cena nabycia udziału wynoszącego 2/3. Z uwagi na fakt, iż wskazane przez wnioskodawcę wartości dotyczą lokalu mieszkalnego, który został podzielony na dwa niezależne lokale, to do każdego z tych lokali powstałych w wyniku podziału powinna być przypisana wartość proporcjonalna do jego powierzchni. Ustalona w taki sposób wartość początkowa każdego z lokali winna zostać powiększona o przypadające na dany lokal wydatki remontowe, mające na celu przystosowanie lokalu do wynajmu;
• wydatki remontowe udokumentowane paragonami fiskalnymi mogą stanowić wydatki remontowe, które zwiększą wartość początkową przedmiotowych lokali mieszkalnych;
• wnioskodawca przy amortyzacji lokali mieszkalnych może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
  
  

Przy czym podkreślić należy, że zgodnie z art. 22n ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie zmiany formy opodatkowania podatnicy, zakładając ewidencję, o której mowa w ust. 2 (ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych), uwzględniają w niej odpisy amortyzacyjne przypadające za okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego lub podatku tonażowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.