Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.278.2018.1.RK
z 1 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2018 r. (data wpływu 22 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy do kwoty odsetek od nieterminowego uregulowania opłaty za zajecie pasa drogowego nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy do kwoty odsetek od nieterminowego uregulowania opłaty za zajecie pasa drogowego nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na kompleksowej realizacji inwestycji w branży telekomunikacyjnej oferując m. in.: instalację rurociągów podziemnych pod przeszkodami terenowymi, usługi projektowania i budowy sieci światłowodowych oraz usługi utrzymania sieci światłowodowych. Wnioskodawca został utworzony zgodnie z przepisami prawa polskiego, posiada siedzibę na terytorium Polski oraz jest polskim rezydentem podatkowym. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka ponosi koszty opłat za zajęcie pasa drogi na podstawie art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r., o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2222), (dalej: ustawa o drogach publicznych) na rzecz jednostek samorządu terytorialnego. Jednocześnie występują sytuacje, w których Spółka jest zobowiązana do uregulowania odsetek od nieterminowej zapłaty opłaty za zajęcie pasa drogi, zgodnie z art. 40d ust. 1 w zw. z art. 40 ust. 3 ustawy o drogach publicznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym do odsetek od nieterminowego uregulowania opłaty za zajęcie pasa drogi, o których mowa w art. 40d ust. 1 w zw. z art. 40 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, nie znajdzie zastosowania wyłączenie wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym do odsetek od nieterminowego uregulowania opłaty za zajęcie pasa drogi, o których mowa w art. 40d ust. 1 w zw. z art. 40 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, nie znajdzie zastosowanie wyłączenie wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

W myśl art. 40 ust. 1 ustawy o drogach publicznych zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, wymaga zezwolenia zarządcy drogi, wydanego w drodze decyzji administracyjnej. Zezwolenie, o którym mowa powyżej, co do zasady dotyczy:

1. prowadzenia robót w pasie drogowym;
2. umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego;
3. umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam;
4. zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1-3.
   
   

Zgodnie zaś z art. 40 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę. Jednocześnie, na podstawie ust. 4 ww. przepisu opłatę za zajęcie pasa drogowego w celu, o którym mowa w pkt 1 i 4 powyżej, ustala się jako iloczyn liczby metrów kwadratowych zajętej powierzchni pasa drogowego, stawki opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego i liczby dni zajmowania pasa drogowego, przy czym zajęcie pasa drogowego przez okres krótszy niż 24 godziny jest traktowane jak zajęcie pasa drogowego przez 1 dzień.

Na podstawie art. 40d ust. 1 ustawy o drogach publicznych w przypadku nieterminowego uiszczenia m.in. opłat za zajęcie pasa drogowego, pobiera się odsetki ustawowe za opóźnienie. W myśl zaś art. 40d ust. 2 ustawy o drogach publicznych, opłaty, za zajęcie pasa drogowego, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, podlegają przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej, „ustawa o CIT”), wyłączone są z kosztów podatkowych odsetki za zwłokę z tytułu nieterminowych wpłat należności budżetowych i innych należności, do których stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej. Mając powyższe na uwadze, aby ocenić czy odsetki od nieterminowej zapłaty opłaty za zajęcia pasa drogowego, podlegają dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 21 ustawy o CIT, zdaniem Spółki w pierwszej kolejności należy ustalić czy zgodnie z przedmiotowym wyłączeniem odsetki te stanowią odsetki od należności budżetowych lub też innych należności, do których stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej.

Zdaniem Spółki należy zwrócić, że ustawa o CIT nie zawiera definicji należności budżetowych. W praktyce wskazuje się, że w celu analizy tego pojęcia należy odwołać się do art. 2 Ordynacji podatkowej, który wskazuje, m.in. następujące kategorie należności, do których stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej:

1. podatki, opłaty oraz niepodatkowe należności budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego, do których ustalania lub określania uprawnione są organy podatkowe (art. 2 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej);
2. opłatę skarbową oraz opłaty, o których mowa w przepisach o podatkach i opłatach lokalnych (art. 2 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej);
3. jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, przepisy działu III Ordynacji podatkowej stosuje się również do opłat oraz niepodatkowych należności budżetu państwa, do których ustalenia lub określenia uprawnione są organy inne niż wskazane w pkt 1 (art. 2 § 2 Ordynacji podatkowej).
   
   

Tym samym, wyróżnić można trzy typy należności budżetowych: podatki, opłaty oraz inne należności budżetowe. Analizując powyższe regulacje należy podkreślić, że opłaty z tytułu zajmowania pasa drogowego nie mieszczą się w pojęciu „podatek” o którym mowa w art. 2 § 1 pkt 1, art. 3 pkt 3 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie bowiem z art. 2 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, przepisy tej ustawy stosuje się do podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego, do których ustalania lub określania uprawnione są organy podatkowe. Zaś w myśl art. 3 pkt 3 Ordynacji podatkowej pod pojęciem podatków rozumie się również opłaty oraz niepodatkowe należności budżetowe. Mając na uwadze powyższe przepisy Ordynacji podatkowej, zdaniem Spółki opłaty z tytułu zajmowania pasa drogowego nie mieszczą się w pojęciu „podatek”, gdyż opłaty te nie są ustalane, ani określane przez organy podatkowe, ale przez organy stanowiące jednostki samorządu terytorialnego. Jednocześnie, zdaniem Spółki jeśli zaś chodzi o inne należności budżetowe, można w tym zakresie przywołać zawartą w art. 3 pkt 8 Ordynacji podatkowej definicję niepodatkowych należności budżetowych, przez które rozumieć należy niebędące podatkami i opłatami należności stanowiące dochód budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, wynikające ze stosunków publicznoprawnych. Tym samym, opłaty za zajęcie drogi nie mieszczą się także w tej kategorii. Jak zostanie to również wskazane poniżej opłata za zajęcie pasa drogi nie stanowi też innej należności, do której zastosowanie znajdują przepisy Ordynacji podatkowej, gdyż przepisy tej ustawy nie znajdują zastosowania w tym zakresie. Analogiczne stanowisko prezentowane jest w piśmiennictwie, gdzie wskazano, że: „Należy zgodzić się z podejściem, że na potrzeby przepisu art. 16 ust. 1 pkt 21 ustawy o CIT możemy zasadniczo wyróżnić trzy grupy sytuacji odnoszące się do trzech grup należności budżetowych: podatki, opłaty oraz inne niepodatkowe należności budżetowe (zob. A. Mariański, w: A. Mariański, D. Strzelec, M. Wilk, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 2011, s.444).

Wydaje się, że nie ma większych wątpliwości odnoszących się do zastosowania komentowanego przepisu do podatków i opłat, wyjaśnienia wymaga jednak pojęcie niepodatkowych należności budżetowych. Ordynacja podatkowa wskazuje w art. 3 pkt 8, że przez niepodatkowe należności budżetowe rozumie się niebędące podatkami i opłatami należności stanowiące dochód budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, wynikające ze stosunków publicznoprawnych. Nie sposób wymienić w tymi miejscu wszystkich tego rodzaju należności. Można jednak powołać przykłady za literaturą przedmiotu, zgodnie z którymi przepisy Ordynacji podatkowej stosuje się do takich należności budżetowych jak renta planistyczna, opłata za korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, wpłaty z zysku jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, przepisy te nie będą miały natomiast zastosowania do m.in do opłaty za usunięcie drzew i krzewów czy też opłaty za zajęcie pasa drogowego (zob. A. Mariański, w: A. Mariański, D. Strzelec, M. Wilk, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 2011, s. 445), (red. Aleksandra Obońska, Adam Wacławczyk, Agnieszka Walter, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Rok: 2014, Wydanie: 4).

Mając powyższe na uwadze, w przypadku stosowania do danej należności przepisów działu III Ordynacji podatkowej, w ustawie regulującej tę należność (ustawa o dragach publicznych) nie zamieszcza się uregulowań w zakresie egzekwowania tych należności na podstawie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Takie uregulowania są wówczas nieuzasadnione, na co również wskazuje stanowisko doktryny w tym zakresie.

Jak zostało to wskazane powyżej art. 40d ust. 2 ustawy o drogach publicznych zawiera takie uregulowanie. Stosownie do tego przepisu, nieuiszczone w terminie m.in. opłaty za zajęcie pasa drogowego podlegają wraz z odsetkami za zwłokę przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Dodatkowo na mocy art. 40d ust. 1 tej ustawy, w przypadku nieterminowego uiszczenia opłat za zajęcie pasa drogowego pobiera się odsetki ustawowe. W konsekwencji mając na uwadze literalne brzmienie ww. przepisów, należy uznać, że do opłat za zajęcie pasa drogowego (przekazywanych do budżetów jednostek samorządu terytorialnego) nie mają zastosowania przepisy ustawy Ordynacji podatkowej.

Zdaniem Spółki, dokonując ustalenia w przedmiotowym zakresie należy wskazać również, że opłata za zajęcie pasa drogowego i związane z nią odsetki stanowią „dochody pobierane przez samorządowe jednostki budżetowe na podstawie odrębnych ustaw”, o których mowa w art. 60 pkt 7 ustawy o finansach publicznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2077) (dalej: u.f.p.). Zgodnie z art. 67 u.f.p. do spraw dotyczących należności, o których mowa w art. 60 (tj. opłaty za zajęcie pasa drogowego z odsetkami), nieuregulowanych w tej ustawie stosuje się przepisy (i) Kodeks postępowania administracyjnego i (ii) odpowiednio przepisy działu III Ordynacji podatkowej. Zgodnie z praktyką poprzez określenie „odpowiednio” należy rozumieć, że przepisy Ordynacji podatkowej mogą być stosowane wprost, ze zmianami lub mogą w ogóle nie znaleźć zastosowania.

Taka konkluzja znajduje potwierdzenie m.in.: w wyroku WSA w Warszawie z dnia 22 grudnia 2016 r., sygn. II SA/Wa 562/16: „Odpowiednie stosowanie przepisów oznacza bądź stosowanie ich wprost bądź z modyfikacjami, nadto, w pewnych sytuacjach może w ogóle wykluczać ich stosowanie, jeżeli przepisy regulujące daną materię samodzielnie (odrębnie) kształtują określone kwestie proceduralne.”

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki odsetki od zaległej opłaty za zajęcie pasa drogowego nie będą stanowiły odsetek, do których znajdą zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej. Taka konkluzja wynika z następujących okoliczności:

• przepisy działu III Ordynacji podatkowej, gdzie uregulowane zostały przepisy dotyczące odsetek, stosujemy wyłącznie odpowiednio. W rezultacie mogą one nie znaleźć zastosowania w ogóle;
  

• ustawa o drogach publicznych w zakresie odsetek nie odnosi się do Ordynacji podatkowej, a wskazuje jedynie, że naliczane są odsetki ustawowe za opóźnienie w uiszczeniu przedmiotowej opłaty;
  

• jednocześnie, w przypadku gdyby zastosowanie miał znaleźć dział III Ordynacji podatkowej, w ustawie o drogach publicznych nie byłoby potrzeby zamieszczania uregulowań w zakresie egzekwowania należności na podstawie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Wynika to z faktu, że uregulowania takie są wówczas zbędne, gdyż odsetki z działu III Ordynacji podatkowej podlegają egzekucji administracyjnej.
  
  
  

Za powyższą konkluzją przedstawioną przez Spółkę przemawia m.in. stanowisko zaprezentowane w odpowiedzi podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów z dnia 30 sierpnia 2005 r., na interpelację w sprawie stosowania niektórych przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, gdzie wskazano, że: „Odnosząc się natomiast do kwestii opłat za zajęcie pasa drogowego, przekazywanych do budżetów jednostek samorządu terytorialnego (w przypadku gdy zarządcą drogi jest jednostka samorządu terytorialnego), należy zauważyć, że z treści art. 2 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 110, poz. 968, z późn. zm.) wynika, że egzekucji administracyjnej podlegają podatki, opłaty i inne należności, do których stosuje się przepisy działu III ustawy Ordynacja podatkowa. Oznacza to, że w przypadku stosowania do danej należności przepisów działu III Ordynacji podatkowej, w ustawie regulującej tę należność nie zamieszcza się uregulowań w zakresie egzekwowania tych należności na podstawie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Uregulowania takie są wówczas zbędne. Art. 40d ust. 2 ustawy o drogach publicznych zawiera takie uregulowanie. Stosownie do tego przepisu, nieuiszczone w terminie m.in. opłaty za zajęcie pasa drogowego podlegają wraz z odsetkami za zwłokę przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Dodatkowo na mocy art. 40d ust. 1 tej ustawy, w przypadku nieterminowego uiszczenia opłat za zajęcie pasa drogowego pobiera się odsetki ustawowe.”

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, że do opłat za zajęcie pasa drogowego (przekazywanych do budżetów jednostek samorządu terytorialnego) nie będą miały zastosowania przepisy ustawy Ordynacja podatkowa.

Reasumując, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2005 r. do opłat za zajęcie pasa drogowego, naliczanych i pobieranych w drodze decyzji administracyjnej wydawanej przez właściwego zarządcę drogi (wójta, burmistrza, prezydenta miasta lub zarząd powiatu lub województwa), nie mają zastosowania przepisy ustawy Ordynacja podatkowa. Analogiczne stanowisko prezentowane jest również w piśmiennictwie, gdzie wskazuje się: „że do rozstrzygania spraw dotyczących opłat i kar pieniężnych, o których mowa w art. 40d u.d.p., nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej” (Strachowska Renata, Ustawa o drogach publicznych. Komentarz):

Powyższe konkluzje znajdują potwierdzenie także m.in. w wyroku WSA w Warszawie z dnia 15 marca 2013 r., w którym sąd uznał że: „Nie jest także sporne, że opłaty za zajęcie pasa drogowego stanowią niepodatkowe należności budżetowe o charakterze publiczno-prawnym, o których mowa w art. 60 pkt 7 u.f.p., które stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 u.p.e.a. podlegają egzekucji administracyjnej. Tym samym nie budzi wątpliwości, że opłaty te nie mają cywilnoprawnego charakteru, gdyż strony nie posiadają swobody w kształtowaniu łączącego ich stosunku prawnego, w szczególności co do wysokości opłaty i sposobu jej ustalania (ust. 9 art. 40 u.d.p.). Odnosząc się zaś do argumentacji i tezy RIO, że opłata ta mieści się w pojęciu „podatek” (art. 2 § 1 pkt 1, art. 3 pkt 3 O.p.) w związku z czym mieści się w pojęciu „podatek”, o którym mowa w art. 11 ust.1 pkt 5 u.r.i.o. wskazać należy, że opłata ta nie mieści się w zakresie przedmiotowym określonym w art. 2 § 1 pkt 1 O.p., gdyż nie jest ustalana ani określana przez organy podatkowe, lecz - jak wyżej wskazano - przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, tutaj. Radę Miasta [...].”

Zgodnie bowiem z art. 2 § 1 pkt 1 O.p., przepisy ustawy stosuje się do podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego, do których ustalania lub określania uprawnione są organy podatkowe. W myśl zaś art. 13 § 1 pkt 1, organem podatkowym, stosownie do swojej właściwości, jest naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego, wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa - jako organ pierwszej instancji. Z przepisu tego nie wynika, by organem podatkowym był organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, którym jest Rada Miasta. Zresztą tej okoliczności nie kwestionuje ustawa z dnia 7 października 1992 r. o Regionalnych Izbach Obrachunkowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 561, dalej; „RIO”; dop. organu) , gdyż w skardze na str. 5 odnosząc się do art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 O.p. wprost wskazało, że „ (...) do których ustalania jest uprawniony wójt, burmistrz, prezydent jako organ podatkowy.”

Stąd zbędne jest odnoszenie się do § 2 art. 2 O.p., gdyż i ta okoliczność jest bezsporna i nie wymaga głębszej wykładni. A zatem, skoro przedmiotowa opłata nie jest ustalana ani określana przez organy podatkowe (bowiem z mocy ustawy u.d.p. jest ustalana przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego), to nie może zostać uznana za „podatki, opłaty lub niepodatkowe należności” w rozumieniu art. 2 § 2 O.p., gdyż nie mieści w tym ustawowym katalogu podatków, opłat oraz niepodatkowych należności ustalanych lub określanych przez organy podatkowe, a to w konsekwencji wprost uzasadnia, że do przedmiotowej opłaty za zajęcie pasa drogowego nie stosuje się przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa, gdyż nie są objęte jej zakresem przedmiotowym.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Spółki do odsetek od nieterminowego uregulowania opłaty za zajęcie pasa drogi, nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowych. Tym samym, zgodnie z literalnym brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 21 ustawy CIT oraz praktyka prezentowana w tym zakresie przez sądy administracyjne, Ministerstwo Finansów, oraz doktrynę prawa podatkowego nie znajdzie do nich zastosowania wyłączenie w nim wskazane.

Reasumując, w przedmiotowym stanie faktycznym do odsetek od nieterminowego uregulowania opłaty za zajęcie pasa drogi, o których mowa w art. 40d ust. 1 w zw. z art. 40 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, nie znajdzie zastosowania wyłączenie wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 21 ustawy CIT.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że stosownie do zadanego pytania i własnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie była kwestia dotycząca ustalenia, czy wskazane we wniosku odsetki mogą stanowić koszt podatkowy, z uwagi na spełnienie wszystkich przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.