Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.271.2018.2.MH
z 27 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 maja 2018 r. (data wpływu 18 maja 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 lipca 2018 r. (data wpływu 5 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty zwrotu poniesionych nakładów zasądzonych wyrokiem sądu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 21 czerwca 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.271.2018.1.MH na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 21 czerwca 2018 r. (data doręczenia 27 czerwca 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 3 lipca 2018 r., nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 3 lipca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Ojciec Wnioskodawczyni zawarł w dniu 31 października 1978 r. z Z.Sz. umowę sprzedaży udziału w wysokości 1/6 w nieruchomości położonej w …, przy ul. … wraz z prawem do samodzielnego zarządu i korzystania z lokalu nr … Umowa ta została zawarta pod warunkiem, że Prezydent Miasta nie skorzysta z przysługującego mu prawa pierwokupu. Cenę nabycia strony ustaliły na kwotę 100 000 zł i ojciec Wnioskodawczyni uiścił tę kwotę przy zawieraniu umowy sprzedaży. Zobowiązał się także do spłaty - stosownie do wielkości nabytego udziału - części obciążenia widniejącego w dziale IV księgi wieczystej. Ojciec Wnioskodawczyni wiedział, że umowa z dnia 31 października 1978 r. nie przeniosła na niego własności udziału we współwłasności nieruchomości położonej w …, przy ul. … i mimo, że Prezydent Miasta nie skorzystał z przysługującego mu prawa pierwokupu, ojciec Wnioskodawczyni i Z.Sz. nie dokonali czynności prawnej o charakterze rozporządzającym. Nie dokonał także spłaty stosownego obciążenia figurującego w dziale IV księgi wieczystej. Przyczyną niedopełnienia ww. obowiązków była jego śmierć.

Wnioskodawczyni mieszkała w nieruchomości położonej w …, przy ul. … od dnia 31 października 1978 r., opłacała czynsz, partycypowała w kosztach remontu części wspólnych, ponosiła wydatki związane z remontem zajmowanego lokalu i przystosowaniem go do aktualnych standardów.

Wnioskodawczyni była stroną postępowania sądowego w sprawie z powództwa głównego Z.Sz. z dnia 17 lipca 2008 r. przeciwko Wnioskodawczyni o eksmisję z lokalu mieszkalnego położonego w …, przy ul. … Wnioskodawczyni była również stroną postępowania sądowego w sprawie z powództwa wzajemnego (pozew z dnia 8 sierpnia 2008 r.) przeciwko Z.Sz. o zapłatę kwoty 126 900 zł wraz z odsetkami ustawowymi (z tytułu zwrotu ceny nabycia udziału w nieruchomości położonej w …, przy ul. …) i kwoty 12 552 zł wraz z odsetkami ustawowymi (z tytułu poniesionych nakładów na nieruchomość położoną w …, przy ul. … - lokal nr …).

Zarówno zwaloryzowana cena nabycia udziału we współwłasności, jak i wartość nakładów poczynionych przez Wnioskodawczynię zostały określone przez biegłego sądowego. W opinii biegły sądowy wyliczył nakłady poniesione przez Wnioskodawczynię w trakcie użytkowania lokalu, na które składało się: wymiana okien, zamontowanie nowych drzwi zewnętrznych, ocieplenie jednej ściany pokoju, wykonanie węzła sanitarnego wraz z aneksem kuchennym, wykonanie instalacji gazowej i instalacji CO oraz dodatkowo uczestnictwo w kosztach remontu nieruchomości wspólnej.

W dniu 12 maja 2010 r. Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Wnioskodawczyni kwotę 12 552 zł z tytułu nakładów poczynionych przez Nią na nieruchomość z ustawowymi odsetkami od dnia 14 maja 2010 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w zakresie zwrotu zwaloryzowanej wartości ceny sprzedaży udziału oraz jednocześnie wydał nakaz opróżnienia lokalu z osobami i rzeczami prawa reprezentującymi Wnioskodawczynię za równoczesną zapłatą przez Z.Sz. na Jej rzecz kwoty zasądzonej.

Wyrokiem Sądu Apelacyjnego dnia 5 czerwca 2014 r., na skutek apelacji Wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 13 maja 2010 r., Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od A.Sz. (A.Sz. jest następcą prawnym - synem Pani Z.Sz.) na rzecz Wnioskodawczyni kwotę 126 900 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 maja 2010 r. Wyrok w tej części był konsekwencją uznania umowy sprzedaży za nieważną. Sąd oddalił apelację w pozostałej części oraz odrzucił apelację co do rozstrzygnięcia o lokalu socjalnym. Sąd zasądził od A.Sz. na rzecz Wnioskodawczyni kwotę 2 700 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. Wyrokowi Sądu Apelacyjnego nadano klauzulę wykonalności w dniu 10 maja 2017 r.

Reasumując, z ww. prawomocnych orzeczeń wynika niezrealizowane do dnia złożenia niniejszego wniosku zobowiązanie A.Sz. do zapłaty na rzecz Wnioskodawczyni:

1. kwoty 126 900 zł, wraz z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty włącznie,
2. kwoty 12 552 zł, wraz z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty włącznie,
3. kwoty 2 700 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
   
   

Ustawowe odsetki od ww. kwot z pkt a)-b) wynoszą na dzień 30 kwietnia 2018 r. około 120 000 zł.

Z informacji posiadanych przez Wnioskodawczynię wynika, że Pan A.Sz. w obecnej sytuacji nie jest w stanie uregulować zobowiązań wynikających z ww. wyroków w stosunku do Niej w formie pieniężnej.

Pan A.Sz., zaproponował natomiast, w celu wywiązania się z nałożonych na niego zobowiązań wynikających z powołanych orzeczeń sądowych, aby Wnioskodawczyni zwolniła go z długu. Pan A.Sz. zaproponował, że w celu zwolnienia go z długu, przeniesie na Jej rzecz 1/6 udziału w prawie własności nieruchomości położonej w …, przy ul. … oraz zapłaci na Jej rzecz w gotówce kwotę stanowiącą równowartość poniesionych nakładów w wysokości 12 552 zł. Odsetki od kwoty 12 552 zł nie będą przez Wnioskodawczynię w ogóle dochodzone. Wartość rynkowa 1/6 udziału w prawie własności nieruchomości położonej w …, przy ul. … odpowiada sumie kwot 126 900 zł wraz z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty oraz kwoty 2 700 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Pan A.Sz. zaproponował także, że poniesie wszelkie koszty związane z przeniesieniem własności nieruchomości położonej w …, przy ul. … na rzecz Wnioskodawczyni, w tym kosztów opłaty notarialnej.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 3 lipca 2018 r., Wnioskodawczyni wskazała, że Sąd Okręgowy rozpatrywał sprawę powództwa głównego - orzeczenia eksmisji Wnioskodawczyni z lokalu mieszkalnego położonego w …, przy ul. … oraz nakazania wydania przedmiotowego lokalu w posiadanie powódce – Z.Sz. Wnioskodawczyni, wniosła pozew wzajemny do powyższego powództwa, w którym wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od Z.Sz. kwoty 197 200 zł wraz z odsetkami z tytułu zwrotu ceny nabycia udziału w nieruchomości oraz kwoty 10 928 zł wraz z odsetkami z tytułu poniesionych nakładów na przedmiotową nieruchomość. W odpowiedzi na powództwo wzajemne Z.Sz. nie uznała roszczenia Wnioskodawczyni, co do zwrotu zwaloryzowanej ceny uiszczonej przez ojca Wnioskodawczyni w związku z zawartą umową warunkową sprzedaży nieruchomości, jak również roszczenia zwrotu nakładów - co do tych roszczeń Z.Sz. powołała się na zarzut przedawnienia. Późniejszym pismem Wnioskodawczyni zmodyfikowała powództwo wzajemne w ten sposób, że ograniczyła żądanie z tytułu zwrotu ceny nabycia udziału w nieruchomości do kwoty 126 900 zł oraz rozszerzyła powództwo w zakresie żądania zwrotu poczynionych nakładów do kwoty 12 552 zł. Sąd Okręgowy w wyroku z dnia 13 maja 2010 r. cyt.:

1. „zasądza od Z.Sz. na rzecz Wnioskodawczyni tytułem powództwa wzajemnego kwotę 12 552 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 maja 2010 r. do dnia zapłaty,
2. oddala powództwo wzajemne w pozostałej części,
3. nakazuje Wnioskodawczyni opróżnienie z osobami i rzeczami prawa jej reprezentującymi lokalu mieszkalnego nr … położonego w … przy ul. … i wydanie go Z.Sz. za równoczesną zapłatą przez Z.Sz. na rzecz Wnioskodawczyni kwoty zasądzonej w pkt I wyroku;
4. znosi wzajemnie koszty pomiędzy stronami;”
   
   

W odniesieniu do powyższych pozwów Sąd Okręgowy orzekł na mocy art. 226 Kodeksu cywilnego, w którym mowa o nakładach zwiększających wartość rzeczy, że Z.Sz. nie domagała się przywrócenia lokalu do stanu poprzedniego, a zatem zaakceptowała poniesione zmiany jakie w przedmiotowym lokalu poczyniła Wnioskodawczyni w wysokości 12 552 zł (wartość oszacowana przez biegłego sądowego), w odniesieniu do zarzutu przedawnienia roszczenia, Sąd orzekł, iż na mocy art. 677 Kodeksu cywilnego roszczenie się nie przedawniło, ponieważ przedawnia się ono z upływem roku od zwrotu rzeczy, a nieruchomość pozostaje w dalszym ciągu w posiadaniu Wnioskodawczyni.

Sąd Okręgowy nie określa tytułu zasądzonych środków pieniężnych, do opisania zasądzonych środków używa sformułowania „zwrot nakładów”, tak samo w wyroku Sąd „zasądza od Z.Sz. na rzecz Wnioskodawczyni tytułem powództwa wzajemnego kwotę 12 552 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 maja 2014 r. do dnia zapłaty”.

Sąd Okręgowy w wyroku nie użył w odniesieniu do zasądzonej kwoty żadnego z wymienionych sformułowań, tj. nie nazwał zasadzonej kwoty odszkodowaniem, zadośćuczynieniem, rekompensatą. Sąd Okręgowy posługiwał się pojęciem „zwrot nakładów”.

Początkowo w ramach pozwu wzajemnego Wnioskodawczyni wniosła żądanie o zwrot poniesionych nakładów, tj. kwota 10 928 zł stanowiąca równowartość poniesionych przez Wnioskodawczynię nakładów na przedmiotową nieruchomość, w szczególności zaś kosztów remontu części wspólnej nieruchomości, remontu instalacji elektrycznej, spłaty części hipoteki obciążającej nieruchomość. Nadto, jak zostało wykazane we własnym zakresie Wnioskodawczyni dokonywała niezbędnych remontów przedmiotowego lokalu, w tym ocieplenia ścian, wymiany okien i podłogi, przeniesienia WC, wykonania przyłącza gazu oraz zainstalowania CO.

Dnia 22 lutego 2010 r. została sporządzona opinia biegłego sądowego w sprawie wyceny poniesionych nakładów na przedmiotową nieruchomość. Biegły sądowy na podstawie protokołu oględzin, dokumentów potwierdzających wydatki (faktury, paragony, rozliczenia) wycenił wartość nakładów na kwotę 12 552 zł. Późniejszym pismem, Wnioskodawczyni zmodyfikowała powództwo wzajemne w ten sposób, że ograniczyła żądanie zwrotu ceny nabycia i rozszerzyła powództwo w zakresie żądania zwrotu poczynionych nakładów do kwoty 12 552 zł.

Do dnia dzisiejszego nie doszło do sfinalizowania ugody pozasądowej z Panem A.Sz. Wszelkie dokumenty do sfinalizowania ugody pozasądowej zostały przekazane, niemniej jednak strony przed ugodą pozasądową chcą poznać wszystkie skutki jakie może ona rodzić w przyszłości, w tym skutki podatkowe.

Przedmiotowa kwota pieniężna tytułem zwrotu nakładów zostanie wypłacona Wnioskodawczyni na podstawie wyroku Sądu Okręgowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym w opisanym stanie faktycznym otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota pieniężna w wysokości 12 552 zł tytułem zwrotu nakładów poczynionych przez Wnioskodawczynię na nieruchomość położoną w …, przy ul. … wynikająca z wyroku Sądu Okręgowego nie będzie stanowiła źródła przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, otrzymana od A.Sz. kwota pieniężna w wysokości 12 552 zł tytułem zwrotu nakładów poczynionych przez Wnioskodawczynię na nieruchomość położoną w …, przy ul. …, wynikającą z wyroku Sądu Okręgowego, będzie stanowiła po stronie Wnioskodawczyni dochód zwolniony od podatku dochodowego od osób fizycznych lub ewentualnie nie będzie stanowiła po stronie Wnioskodawczyni źródła przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawą prawną stanowiska Wnioskodawczyni jest art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, dalej: „updof”).

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 updof, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b updof, wolne od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Regulacją powyżej wskazanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b updof, zostały objęte przede wszystkim inne odszkodowania lub zadośćuczynienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów prawa, jednakże dla zastosowania zwolnienia koniecznym jest, aby to inne odszkodowanie lub zadośćuczynienie otrzymane zostało na mocy wyroku lub ugody sądowej.

Przyczyną, dla której ustawodawca wprowadził zasadę zwolnienia odszkodowań z podatku dochodowego jest fakt, że odszkodowanie ma na celu zrekompensowanie poszkodowanemu poniesionej przez niego szkody, a nie jego wzbogacenie skutkujące przychodem. Pojęcie szkody nie zostało zdefiniowane w ustawie o PIT. W związku z tym, należy zastosować wykładnię językową, zgodnie z którą przez szkodę rozumie się uszczerbek, pomniejszenie, utratę zarówno w sferze majątkowej jak i niemajątkowej. Jak wynika z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r., sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwali się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten - w praktyce swego stosowania - nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójność systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody lub jej kompensatę. Odszkodowanie może mleć formę restytucji (przywrócenie stanu poprzedniego) lub zapłaty określonej kwoty, która skompensuje poszkodowanemu poniesione straty. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego. W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne) a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Zgodnie z art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego). Stosownie do art. 363 § Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (art 363 § 2 Kodeksu cywilnego).

Art. 21 ust 1 pkt 3 lit. b) updof, zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyść, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono - wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

W ocenie Wnioskodawczyni, w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym, nie osiągnie Ona przychodu, ponieważ otrzymanie kwoty pieniężnej w wysokość 12 552 zł jest konsekwencją ponoszenia w przeszłości wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W wyniku realizacji planowanych i opisanych we wniosku działań majątek Wnioskodawczyni i Jej aktywa nie ulegną zwiększeniu (wzbogaceniu). W związku z powyższym wskazać należy, że otrzymana przez Wnioskodawczynię od A.Sz. kwota pieniężna w wysokości 12 552 zł tytułem zwrotu nakładów poczynionych przez Wnioskodawczynię na nieruchomość położoną w …, przy ul. … wynikająca z wyroku Sądu Okręgowego będzie stanowiła po stronie Wnioskodawczyni świadczenie otrzymane na podstawie wyroku sądowego zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ponadto, celem doprecyzowania wniosku Wnioskodawczyni, po głębszym przeanalizowaniu treści wyroków oraz w wyniku analizy pytań mających na celu doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego usunęła z wniosku stwierdzenie określające świadczenia jako „odszkodowanie” z uwagi na brak używania tego terminu w wyrokach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia, przy czym – co istotne – musi być ono przez podatnika otrzymane lub postawione do jego dyspozycji.

Jednym ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są wskazane w pkt 9 tego przepisu inne źródła.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 przytoczonej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyty w zacytowanym przepisie zwrot „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i należy do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. Katalog przychodów zaliczanych do innych źródeł nie stanowi katalogu zamkniętego, zawiera bowiem jedynie przykładowe wskazanie przychodów zaliczanych do tego źródła. Zatem, o przychodzie można mówić wtedy, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Tak więc podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe. Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega zatem dochód uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia, osiągniętym przysporzeniem majątkowym mającym konkretny wymiar finansowy.

Wobec tego do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym nie zalicza się kwot uzyskanych z tytułu różnego rodzaju zwrotów nakładów własnych poczynionych za inny podmiot, pod warunkiem, że ów zwrot rzeczywiście odpowiada kwocie uprzednio poniesionych nakładów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że ojciec Wnioskodawczyni zawarła w dniu 31 października 1978 r. umowę sprzedaży udziału w wysokości 1/6 w nieruchomości wraz z prawem do samodzielnego zarządu i korzystania z lokalu. Umowa ta została zawarta pod warunkiem, że Prezydent Miasta nie skorzysta z przysługującego mu prawa pierwokupu. Cenę nabycia strony ustaliły na kwotę 100 000 zł i ojciec Wnioskodawczyni uiścił tę kwotę przy zawieraniu umowy sprzedaży. Zobowiązał się także do spłaty - stosownie do wielkości nabytego udziału - części obciążenia widniejącego w dziale IV księgi wieczystej. Ojciec Wnioskodawczyni wiedział, że umowa z dnia 31 października 1978 r. nie przeniosła na niego własności udziału we współwłasności nieruchomości i mimo, że Prezydent Miasta nie skorzystał z przysługującego mu prawa pierwokupu. Nie doszło do czynności prawnej o charakterze rozporządzającym. Ojciec Wnioskodawczyni nie dokonał także spłaty stosownego obciążenia figurującego w dziale IV księgi wieczystej. Przyczyną niedopełnienia ww. obowiązków była jego śmierć.

Wnioskodawczyni mieszkała w przedmiotowej nieruchomości od dnia 31 października 1978 r., opłacała czynsz, partycypowała w kosztach remontu części wspólnych, ponosiła wydatki związane z remontem zajmowanego lokalu i przystosowaniem go do aktualnych standardów.

Wnioskodawczyni była stroną postępowania sądowego w sprawie z powództwa głównego Z.Sz. z dnia 17 lipca 2008 r. przeciwko Wnioskodawczyni o eksmisję z lokalu mieszkalnego. Wnioskodawczyni, wniosła pozew wzajemny do powyższego powództwa, w którym wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od Z.Sz., m.in. kwoty 10 928 zł wraz z odsetkami z tytułu poniesionych nakładów na przedmiotową nieruchomość. W odpowiedzi na powództwo wzajemne, Z.Sz. nie uznała roszczenia Wnioskodawczyni, co do zwrotu nakładów - co do tych roszczeń Z.Sz. powołała się na zarzut przedawnienia. Późniejszym pismem Wnioskodawczyni zmodyfikowała powództwo wzajemne w ten sposób, że rozszerzyła powództwo w zakresie żądania zwrotu poczynionych nakładów do kwoty 12 552 zł. Ostatecznie Sąd Okręgowy w wyroku z dnia 13 maja 2010 r. zasądził od Z.Sz. na rzecz Wnioskodawczyni, tytułem powództwa wzajemnego kwotę 12 552 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 maja 2010 r. do dnia zapłaty.

W odniesieniu do powyższych pozwów, Sąd Okręgowy orzekł na mocy art. 226 Kodeksu cywilnego, w którym mowa o nakładach zwiększających wartość rzeczy, że Z.Sz. nie domagała się przywrócenia lokalu do stanu poprzedniego, a zatem zaakceptowała poniesione zmiany jakie w przedmiotowym lokalu poczyniła Wnioskodawczyni w wysokości 12 552 zł (wartość oszacowana przez biegłego sądowego). Sąd Okręgowy nie określa tytułu zasądzonych środków pieniężnych, do opisania zasądzonych środków używa sformułowania „zwrot nakładów”, tak samo w wyroku Sąd „zasądza od Z.Sz. na rzecz Wnioskodawczyni tytułem powództwa wzajemnego kwotę 12 552 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 maja 2014 r. do dnia zapłaty”. Sąd Okręgowy w wyroku nie użył w odniesieniu do zasądzonej kwoty żadnego z wymienionych sformułowań, tj. nie nazwał zasadzonej kwoty odszkodowaniem, zadośćuczynieniem, rekompensatą. Sąd Okręgowy posługiwał się pojęciem „zwrot nakładów”. Przedmiotowa kwota pieniężna tytułem zwrotu nakładów zostanie wypłacona Wnioskodawczyni na podstawie wyroku Sądu Okręgowego.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego uznać należy, że zasądzona wyrokiem Sądu Okręgowego na rzecz Wnioskodawczyni kwota pieniężna, stanowiąca zwrot poniesionych nakładów na przedmiotową nieruchomość, w części odpowiadającej kosztom faktycznie poniesionym przez Wnioskodawczynię, nie będzie stanowiła po stronie Wnioskodawczyni przysporzenia majątkowego, a tym samym nie powstanie z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Konsekwencją uznania, że przedmiotowa kwota pieniężna nie będzie stanowiła dla Wnioskodawczyni przychodu, brak jest możliwości objęcia wartości tego świadczenia zwolnieniem wymienionym w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy. Nie można bowiem zwolnić z opodatkowania czegoś co nie stanowi przedmiotu opodatkowania.

Dlatego też, nie można w takiej sytuacji mówić - wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni o zwolnieniu z opodatkowania. Aby bowiem dane świadczenie mogło korzystać ze zwolnienia, to musi zostać zaliczone do przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym, wynikająca z wyroku Sądu Okręgowego kwota pieniężna tytułem zwrotu poczynionych nakładów na nieruchomość będzie stanowiła po stronie Wnioskodawczyni świadczenie zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych należało uznać za nieprawidłowe, ponieważ w przedmiotowej sprawie w ogóle nie powstanie dla Wnioskodawczyni źródło przychodu podlegające opodatkowaniu.

Tutejszy Organ nadmienia, że we własnym stanowisku Wnioskodawczyni powołała przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b i art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mając jednak na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tutejszy Organ przyjął, że Wnioskodawczyni miała na uwadze art. 21 ust. 1 pkt 3b powołanej ustawy.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.