Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.322.2018.2.IS
z 19 lipca 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2018 r. (data wpływu 25 maja 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 lipca 2018 r. (data wpływu 11 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na organizację szkolenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na organizację szkolenia.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 27 czerwca 2018 r., nr 0113-KDIPT2 -3.4011.322.2018.1.IS, (doręczonym w dniu 3 lipca 2018 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 11 lipca 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 10 lipca 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach działalności gospodarczej organizuje szkolenia z bezpiecznej jazdy motocyklem. Nie jest to typowa szkoła nauki jazdy, kursanci posiadają już prawo jazdy kategorii A, w ramach kursu tylko podnoszą swoje umiejętności bezpiecznej jazdy. Szkolenia w jednym dniu trwają średnio około 10 godzin i odbywają się w godzinach od 8-18, w związku z tym Wnioskodawca ponosi wydatki z tytułu wynajmu toru na jazdy, materiałów szkoleniowych, koszty zabezpieczenia medycznego szkolenia a także koszty wyżywienia uczestników szkoleń (kiełbasa, pieczywo, gotowe obiady w cenie 20-30 zł w postaci cateringu.

W piśmie z dnia 9 lipca 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Podstawowy przedmiot prowadzonej przez Niego działalności zgodnie z orzeczeniem uzyskanym z GUS to PKD 85.53.Z. Wnioskodawca prowadzi ją w formie jednoosobowej działalności. Dochody z tej działalności opodatkowuje na zasadach ogólnych. Prowadzi Podatkowa Księgę Przychodów i Rozchodów metodą uproszczona, tzw. kasową. Wnioskodawca ewidencjonuję koszty uzyskania przychodów zgodnie z metodą uproszczoną prowadzenia Podatkowej Książki Przychodów i Rozchodów – ewidencja kosztów zgodnie z datą wystawienia dokumentu stanowiącego podstawę ujęcia kosztu w KPiR. Szkolenie, o którym mowa we wniosku trwa od 1 do 3 dni w zależności od potrzeb kursantów. W wartość opłat za kurs wliczona jest wartość wyżywienia, nie jest to przedmiotem odrębnej umowy ani pobierania za to dodatkowej opłaty. Uczestnikiem kursu może zostać każda osoba posiadająca prawo jazdy kat A, która wyrazi chęć uczestnictwa w kursie. Nie prowadzi się jakiejkolwiek selekcji zgłoszeń. Informację o szkoleniu otrzymali z różnych źródeł: strona internetowa, media społecznościowe, krąg znajomych, tzw. „poczta pantoflowa”, byli uczestnicy kursu polecają innym osobom zainteresowanym. Wszystkie wydatki udokumentowane są fakturami za organizację kursu. Są to między innymi faktury za najem toru wyścigowego, za zabezpieczenie medyczne, ze sklepu za zakup artykułów spożywczych, z firmy cateringowej za gotowy posiłek – obiad.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy koszty wyżywienia uczestników szkolenia w postaci zakupu kiełbasy, pieczywa lub gotowych posiłków w postaci obiadu (catering – koszt około 20-30 zł) stanowią koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wszelkie koszty, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są kosztami uzyskania przychodów. A zatem, do takich kosztów można zaliczyć wydatki poniesione przez Niego na wynajem toru na jazdy, materiałów szkoleniowych, koszty zabezpieczenia medycznego szkolenia, a także koszty wyżywienia uczestników szkoleń w ramach organizowanych szkoleń, które są dla Niego źródłem przychodu. Wydatki poniesione na wyżywienie uczestników szkolenia nie są więc ani reprezentacją, ani reklamą działalności Wnioskodawcy. Organizowanie szkoleń w ramach swojej działalności ma na celu uzyskanie przez Wnioskodawcę przychodów. Koszty organizacji tych szkoleń stanowią więc racjonalne wydatki, ponoszone w celu osiągnięcia przychodu. Stanowią one tym samym koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych i nie stanowią reprezentacji i reklamy.

Zapewnienie wyżywienia uczestnikom szkoleń często jest warunkiem uczestnictwa w szkoleniu potencjalnych jego odbiorców. Zatem, aby Wnioskodawca mógł świadczyć usługę szkoleniową, musi zapewnić uczestnikom szkolenia wyżywienie (bądź to zakupując żywność, bądź zakupując usługę gastronomiczną – catering). Zakup usług gastronomicznych w ramach organizowanych szkoleń jest częścią realizacji tej usługi. Ponoszenie wydatków na usługi gastronomiczne jest konieczne w celu wykonania usługi szkoleniowej, ponieważ częstowanie uczestników napojami i posiłkami jest zwyczajowo przyjęte na tym rynku usług – z uwagi na około dziesięciogodzinny czas szkolenia. Wykonanie usługi jest warunkiem otrzymania należnego wynagrodzenia, a co za tym idzie – osiągnięcia przychodu.

Podsumowując, Wnioskodawca wskazuje, że koszty, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są kosztami uzyskania przychodów. Uważa zatem, że do takich kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych można zaliczyć wydatki poniesione przez Niego na wyżywienie uczestników szkolenia w postaci zakupu kiełbasy, pieczywa lub gotowych posiłków w postaci obiadu (catering – koszt około 20-30 zł).

Własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca opiera na przepisach art. 22 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który jednoznacznie wskazuje, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Bez wątpienia, według Wnioskodawcy, koszt wyżywienia uczestników szkolenia (które trwa około 10 godzin w ramach 1 dnia szkolenia) nierozerwalnie jest związany z uzyskaniem przez Niego przychodu otrzymanego od kursantów za uczestnictwo w tym kursie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodu, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

  • musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  • musi być należycie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej; przyjmuje się zatem, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód ten nie został osiągnięty.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (albo na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu (zachowanie, zabezpieczenie źródła przychodu).

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wymienienie w przepisach podatkowych jako przykładowych kosztów reprezentacji, tj. wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki tego rodzaju zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Dla kwalifikacji określonych wydatków, jako wydatków na reprezentację wykluczonych z kosztów uzyskania przychodów nie jest istotne miejsce podawania poczęstunków, czy świadczenia usług gastronomicznych, tj. nie bierze się pod uwagę tego, czy poczęstunki odbywają się w siedzibie firmy, czy też poza nią. Dla oceny takich wydatków nie są także istotne takie cechy jak wystawność, wytworność, okazałość poczęstunków.

Jednocześnie należy zauważyć, że za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznaje się te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami danych spotkań. Ponadto, wskazanie w ww. przepisie jako przykładowych kosztów reprezentacji wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych nie oznacza, że wydatki tego rodzaju zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, pod kątem warunków i okoliczności uzasadniających poniesienie takich wydatków.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach działalności gospodarczej organizuje szkolenia z bezpiecznej jazdy motocyklem. Nie jest to typowa szkoła nauki jazdy, kursanci posiadają już prawo jazdy kategorii A, w ramach kursu tylko podnoszą swoje umiejętności bezpiecznej jazdy. Szkolenia w jednym dniu trwają średnio około 10 godzin i odbywają się w godzinach od 8-18, w związku z tym Wnioskodawca ponosi wydatki z tytułu wynajmu toru na jazdy, materiałów szkoleniowych, koszty zabezpieczenia medycznego szkolenia a także koszty wyżywienia uczestników szkoleń (kiełbasa, pieczywo, gotowe obiady w cenie 20-30 zł w postaci cateringu. Szkolenie, o którym mowa we wniosku trwa od 1 do 3 dni w zależności od potrzeb kursantów. W wartość opłat za kurs wliczona jest wartość wyżywienia, nie jest to przedmiotem odrębnej umowy ani pobierania za to dodatkowej opłaty. Uczestnikiem kursu może zostać każda osoba posiadająca prawo jazdy kat A, która wyrazi chęć uczestnictwa w kursie. Nie prowadzi się jakiejkolwiek selekcji zgłoszeń. Informację o szkoleniu otrzymali z różnych źródeł: strona internetowa, media społecznościowe, krąg znajomych, tzw. „poczta pantoflowa”, byli uczestnicy kursu polecają innym osobom zainteresowanym. Wszystkie wydatki udokumentowane są fakturami za organizację kursu. Są to między innymi faktury za najem toru wyścigowego, za zabezpieczenie medyczne, ze sklepu za zakup artykułów spożywczych, z firmy cateringowej za gotowy posiłek – obiad.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że ww. wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na organizację szkolenia (zakupu kiełbasy, pieczywa lub gotowych posiłków w postaci obiadu (catering – koszt około 20-30 zł), nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te, jak wskazał Wnioskodawca, poniesione na wyżywienie uczestników szkolenia nie są więc ani reprezentacją, ani reklamą działalności Wnioskodawcy. Ponadto nie stanowią reprezentacji i reklamy. Organizowanie szkoleń w ramach swojej działalności ma na celu uzyskanie przez Wnioskodawcę przychodów. Koszty organizacji tych szkoleń stanowią więc racjonalne wydatki, ponoszone w celu osiągnięcia przychodu.

Zatem, wartość ponoszonych wydatków w związku z organizacją szkolenia opisanych w zaistniałym stanie faktycznym, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zorganizowanie szkolenia przyczyniają się zatem do uzyskania, zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Wnioskodawca może zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem należytego ich udokumentowania. Przy czym, posiadane dowody nie mogą się ograniczać do faktur (rachunków) stwierdzających wysokość poniesionych wydatków, lecz winny to być dowody umożliwiające w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej, a ponadto potwierdzające racjonalność poniesionych wydatków.

Końcowo, tutejszy Organ nadmienia, że dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwe udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 24a nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów albo ksiąg rachunkowych, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego, kontroli celno-skarbowej. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj