Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.181.2018.1.AM
z 25 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2018 r. (data wpływu 27 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• powstania przychodu ze sprzedaży środków trwałych, w przypadku skrócenia umowy leasingu, o którym mowa w art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe;
  

• powstania przychodu ze sprzedaży środków trwałych, w przypadku skrócenia umowy leasingu, o którym mowa w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych skrócenia umowy leasingu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. [dalej: Spółka lub Wnioskodawca] w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy na rzecz swoich klientów usługi leasingu operacyjnego i finansowego. Przedmiotem niniejszego wniosku są umowy leasingu, które dotyczyć będą więcej niż jednego przedmiotu leasingu, np. całych zestawów komputerowych bądź też większej ilości maszyn objętych jedną umową leasingu. W takim przypadku miesięczne raty leasingowe będą skalkulowane w umowie leasingu w sposób zbiorczy, obejmujący raty kapitałowe i odsetkowe dla wszystkich przedmiotów objętych umową. Raty te będą dokumentowane jedną fakturą, ewentualnie notą księgową miesięcznie. Przewidziany w umowie okres trwania umowy leasingu dla poszczególnych przedmiotów będzie taki sam – w przypadku leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b ustaw o CIT, co do zasady będzie to okres nie krótszy od 40% normatywnego okresu amortyzacji tego przedmiotu leasingu, dla którego przepisy ustawy o CIT przewidują najniższą stawkę amortyzacji. Konsekwentnie, jeśli w ramach danej umowy leasingu występować będą przedmioty leasingu o różnym okresie amortyzacji podatkowej, umowa zawarta zostanie na okres nie krótszy od 40% normatywnego okresu amortyzacji tego przedmiotu, który odznaczać się będzie najdłuższym okresem amortyzacji podatkowej. W efekcie, spełniony będzie również wymóg zawarcia umowy na okres co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji w odniesieniu do pozostałych przedmiotów objętych umową, odznaczających się krótszymi okresami amortyzacji podatkowej.

Może się zdarzyć, że klient Spółki, podmiot prowadzący działalność gospodarczą [dalej: korzystający], ubiegać się będzie o wcześniejszy wykup części przedmiotów leasingu objętych daną umową. Doprowadzi to do skrócenia umowy w pewnej części, odnoszącej się do wskazanych przez korzystającego przedmiotów. W pozostałej zaś części umowa będzie nadal obowiązywać i będzie realizowana na dotychczasowych warunkach, tzn. wysokość rat, przypadająca proporcjonalnie na nadal spłacane przedmioty, pozostanie niezmieniona. Konsekwentnie, korzystający wskaże np. kilka przedmiotów (maszyn, komputerów, etc.) uwzględnionych w ramach danej umowy leasingu, wobec których chciałby dokonać wcześniejszego wykupu i zakończyć – w tym zakresie – umowę leasingu. Zakończenie umowy leasingu, przy jednoczesnym kontynuowaniu jej w odniesieniu do pozostałych środków trwałych będących przedmiotami leasingu, odzwierciedlone zostałoby w stosownym aneksie do umowy, w którym:

• w odniesieniu do części środków trwałych – będących przedmiotem wcześniejszego wykupu –podstawowy okres trwania umowy leasingu uległby skróceniu,
  

• zmianie uległby harmonogram spłaty rat leasingowych i ich wysokość, w szczególności w odniesieniu do środków trwałych będących przedmiotem wcześniejszego wykupu korzystający zobowiązany byłby do uiszczenia jednej łącznej raty leasingowej przed dokonaniem wykupu; obniżeniu uległaby wysokość zbiorczej miesięcznej raty leasingowej – po wcześniejszym wykupie części środków trwałych miesięczna rata leasingowa obejmować będzie wyłącznie ratę kapitałową i odsetkową dotyczącą pozostałych środków trwałych, nadal będących przedmiotem leasingu,
  

• zmianie poddana może zostać cena wykupu środków trwałych przewidziana w pierwotnej umowie leasingu w odniesieniu do tych środków trwałych, które będą przedmiotem wcześniejszego wykupu – w związku z faktem skrócenia okresu trwania umowy leasingu w odniesieniu do tych środków trwałych, zmianie (tj. zwiększeniu) może bowiem ulec ich hipotetyczna wartość netto. W efekcie, cena wykupu tych środków trwałych może ulec podwyższeniu w odniesieniu do ceny wykupu przyjętej w pierwotnej umowne leasingu.
  
  
  

Na moment wcześniejszego wykupu przedmiotów leasingu, w odniesieniu do tych środków trwałych, które będą przedmiotem wcześniejszego wykupu, będą spełnione warunki określone odpowiednio w art. 17b lub 17f ustawy o CIT, tj.:

• spłacona zostanie cała wartość początkowa środka trwałego oraz
  

• w przypadku leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b ustawy o CIT, czas trwania umowy dla wykupowanych wcześniej środków trwałych będzie odpowiadał co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji tych środków trwałych.
  
  
  

Spółka zamierza zbyć środki trwałe wykupowane przez korzystającego przed upływem okresu, na który pierwotnie umowa leasingu została zawarta odpowiednio:

• po cenie znacznie odbiegającej od ceny rynkowej, w przypadku umów leasingu, o których mowa w art. 17f ustawy o CIT,
  

• po cenie odbiegającej od rynkowej, nie niższej jednak od indywidualnej hipotetycznej wartości netto danego środka trwałego, w odniesieniu do umów leasingu, o których mowa w art. 17b ustawy o CIT.
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w zaprezentowanym zdarzeniu przyszłym, w przypadku skrócenia umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ustawy o CIT, w odniesieniu do części środków trwałych będących przedmiotem wcześniejszego wykupu, przychodem Spółki ze sprzedaży tych środków trwałych będzie ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży, która nie będzie niższa niż indywidualna hipotetyczna wartość netto każdego ze sprzedawanych środków trwałych?
2. Czy w zaprezentowanym zdarzeniu przyszłym, w przypadku skrócenia umowy leasingu, o której mowa w art. 17f ustawy o CIT, w odniesieniu do części środków trwałych będących przedmiotem wcześniejszego wykupu, przychodem Spółki ze sprzedaży tych środków trwałych będzie ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży, nawet jeśli odbiegać ona będzie znacznie od wartości rynkowej tych środków trwałych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

1. Stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do Pytania nr 1:
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, skrócenie okresu trwania umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, dalej: ustawa o CIT), w odniesieniu do części środków trwałych objętych tą umową, nie wpływa na możliwość dokonania sprzedaży tych środków trwałych po cenie odbiegającej od rynkowej i rozpoznania przez Spółkę przychodu w tej wysokości, przy czym cena ta nie powinna być niższa od tzw. hipotetycznej wartości netto. Skoro:

• cena przedmiotowych środków trwałych, w odniesieniu do których w drodze aneksu ulegnie skróceniu podstawowy okres trwania umowy, nie będzie niższa niż ich hipotetyczna wartość netto, o której mowa w art. 17c pkt 1 ustawy o CIT,
  

• okres trwania umowy leasingu w odniesieniu do przedmiotowych środków trwałych wyniesie co najmniej 40% ich normatywnego okresu amortyzacji,
  

• zaś przewidziane w umowie w odniesieniu do przedmiotowych środków trwałych opłaty netto (obejmujące łącznie raty miesięczne i cenę wykupu) odpowiadać będą co najmniej wartości początkowej tych środków trwałych
  

to przychodem Spółki ze sprzedaży tych środków trwałych będzie ich cena wyrażona w umowie.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, umowa leasingu to umowa nazwana w kodeksie cywilnym, a także każda inna umowa, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z przepisu tego wynika, że przedmiotem umowy leasingu w rozumieniu ustawy o CIT mogą być (i) podlegające amortyzacji środki trwałe i wartości niematerialne i prawne oraz (ii) grunty i prawo użytkowania wieczystego. Odnosząc się do środków trwałych, w ocenie Spółki, jeśli umowa leasingu obejmuje kilka środków trwałych, umowa ta powinna być rozpatrywana indywidualnie w odniesieniu do każdego ze środków trwałych objętych umową. Na konieczność takiego indywidualnego podejścia do każdego środka trwałego objętego umową wskazują kolejne przepisy ustawy o CIT, w tym w szczególności warunki sprecyzowane w art. 17b ustawy o CIT.

W świetle tego przepisu, warunki decydujące o klasyfikacji umowy leasingu jako tzw. leasingu operacyjnego muszą być odnoszone do każdego ze środków trwałych odrębnie:

• suma opłat netto przewidzianych w umowie leasingu powinna odpowiadać co najmniej wartości początkowej środka trwałego – co do zasady zaś, wartość początkowa środka trwałego ustalana jest indywidualnie, w odniesieniu do pojedynczego środka trwałego, nie zaś grupy środków trwałych;
  

• okres trwania umowy powinien, w przypadku ruchomości, odpowiadać co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, który to okres również ustalany jest indywidualnie dla każdego środka trwałego (jako że Załącznik do ustawy o CIT zawierający stawki amortyzacji podatkowej odnosi się do poszczególnych środków trwałych, nie zaś ich grup).
  
  

Konsekwentnie, z przepisów regulujących tzw. umowę leasingu operacyjnego (art. 17a-17e ustawy o CIT) wynika, że umowa leasingu powinna być rozpatrywana odrębnie w odniesieniu do każdego z jej przedmiotów (tj. poszczególnych środków trwałych). Przykładowo, nie jest możliwe ustalenie normatywnego okresu amortyzacji dla zespołu środków trwałych, bez ustalenia indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych przedmiotów - oczywiście, dla potrzeb zawarcia umowy leasingu obejmującej dwa różne (bądź więcej) środki trwałe możliwe jest przyjęcie jednego okresu jej trwania. Okres ten będzie jednak wyznaczony przez normatywny okres amortyzacji tego środka trwałego, który odznacza się najniższą stawką amortyzacji – w takim przypadku niewątpliwie spełniony będzie również wymóg minimalnego okresu trwania umowy dla drugiego (bądź pozostałych) środków trwałych.

Warunek zachowania minimalnego okresu trwania umowy leasingu, odpowiadającego 40% normatywnego okresu amortyzacji, należy więc dla każdego z przedmiotów umowy oceniać osobno. Wynika to również stąd, że ustawa o CIT nie zawiera żadnych wytycznych w zakresie postępowania w odniesieniu do umów leasingu obejmujących środki trwałe, dla których przewidziano odmienne stawki amortyzacji. Gdyby uznać, że spełnienie warunków umowy leasingu winno być odnoszone globalnie do wszystkich przedmiotów, to gdyby np. zawarto umowę na dwa środki trwałe i dla jednego z nich 40% normatywnego okresu amortyzacji wynosiłoby 2 lata, zaś dla drugiego 3 lata, to nie byłoby wiadome, czy podstawowy okres umowy należy rozpatrywać przez pryzmat najkrótszego, najdłuższego, czy też uśrednionego normatywnego okresu amortyzacji. Ponieważ ustawa o CIT nie zawiera żadnych regulacji w powyższym zakresie, zaś przedmiotem umowy leasingu są, co do zasady indywidualne środki trwałe, w ocenie Spółki należy zastosować jedyną metodę znajdującą oparcie w przepisach ustawy, czyli osobną ocenę spełnienia warunków dla poszczególnych środków trwałych będących przedmiotem umowy.

Analogicznie przedstawia się kwestia spełnienia wymogu, by opłaty przewidziane w umowie leasingu odpowiadały co najmniej wartości początkowej środka trwałego – nie byłoby możliwe stwierdzenie czy doszło do spłaty wartości początkowej środków trwałych bez odniesienia się do nich w indywidualny sposób. Na gruncie ustawy o CIT wartość początkowa środka trwałego jest bowiem ustalana indywidualnie dla każdego ze środków trwałych z osobna.

Objęcie jedną umową leasingu kilku środków trwałych jest więc jedynie kwestią o charakterze technicznym z perspektywy CIT. Gdyby Spółka zamiast jednej umowy obejmującej dwa odrębne środki trwałe, zawarła dwie umowy, każdą na osobny przedmiot, to umowy te wywołałyby takie same skutki podatkowe jak umowa, w której uwzględniono dwa środki trwale – zarówno wymóg spłaty wartości początkowej, jak i wymóg minimalnego okresu trwania oraz hipotetyczna wartość netto winny być dla tych środków trwałych ustalane odrębnie.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, spełnienie warunków umowy leasingu tzw. operacyjnego należy oceniać oddzielnie w stosunku do poszczególnych przedmiotów leasingu, tj. zarówno tych, które będą przedmiotem wcześniejszego wykupu przez korzystającego, jak i tych, które pozostaną wykorzystywane przez korzystającego na podstawie trwającej dalej (wobec tych środków) umowy leasingu.

Odnosząc się natomiast do kwestii skrócenia umowy leasingu w odniesieniu do części środków trwałych objętych umową, wskazać należy, że samo skrócenie umowy leasingu nie wpływa na jej byt prawnopodatkowy, tak długo, jak umowa ta po skróceniu nadal spełnia warunki określone w art. 17b i 17c ustawy o CIT – co w omawianym zdarzeniu przyszłym będzie mieć miejsce.

Ustawa o CIT nic zawiera zakazu skracania umowy leasingu w drodze aneksu. Jedyne wymogi, jakie ustawa o CIT stawia przed umową, aby nadane jej zostały skutki podatkowe umowy leasingu operacyjnego, są następujące:

• umowa została zawarta na czas oznaczony, nie krótszy niż 40% normatywnego okresu amortyzacji (art. 17b ust. 1 pkt 1) ustawy o CIT;
  

• suma rat leasingowych netto odpowiada co najmniej wartości początkowej środka trwałego.
  
  
  

Nie ma zatem znaczenia, czy podstawowy okres trwania umowy leasingu lub wysokość rat ulega zmianie w trakcie trwania umowy. Ważne jest jedynie, aby ostatecznie – w odniesieniu do konkretnego środka trwałego – umowa spełniła ustawowe wymogi odnośnie okresu trwania i sumy opłat netto przewidzianych w umowie. Jeśli wymogi te będą spełnione, to umowa będzie mogła być w czasie swojego trwania dowolnie przedłużana i skracana.

Co więcej, stosownie do art. 17a pkt 2 ustawy o CIT, przez podstawowy okres umowy leasingu rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie. Ustawa zatem wprost wskazuje, że przedłużenie czy skrócenie umowy nie wpływa na zachowanie jej podstawowego okresu.

Zatem, skrócenie umowy leasingu, jeśli po jej skróceniu warunki dotyczące sumy opłat i okresu jej trwania nadal są spełnione, nie wpływa na prawny byt tej umowy. Okoliczność ta od 2008 r. nie jest kwestionowana przez organy podatkowe. Podejście to zapoczątkował Minister Finansów, zmieniając pismem z 3 kwietnia 2008 r. (sygn. DD5/8213/43/ZDA/08/PK-54) interpretację niekorzystną dla podatnika i potwierdzając prezentowany przez Spółkę pogląd. W późniejszych latach organy podatkowe jednolicie stosowały się do wskazanego wyżej podglądu Ministra Finansów i potwierdzały możliwość skracania umowy, w tym, przykładowo, w następujących interpretacjach:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 2 marca 2012 r., sygn. ITPB3/423-650/11/PST;
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 11 marca 2015 r., sygn. ILPB4/423-574/14-2/ŁM;
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 maja 2010 r., sygn. IPPB3/423-137/10-2/GJ;
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora w Warszawie z 22 maja 2012 r., sygn. IPPB3/423-115/12-5/GJ;
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 8 października 2008 r., sygn. IPPB3/423-1103/08-2/GJ;
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 28 września 2009 r., sygn. IPPB3/423-476/09-2/GJ;
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 września 2008 r., sygn. IPPB3/423-974/08-2/MS;
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 września 2008 r., sygn. IPPB3/423-974/08-2/MS.
  
  
  

Nie ma zatem wątpliwości, że umowa leasingu operacyjnego może być skracana i nie traci z tego powodu swojego podatkowego charakteru, o ile, po jej skróceniu nadal zachowuje ona cechy właściwe dla umowy tzw. leasingu operacyjnego (określone w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT).

Skoro natomiast każdy środek trwały objęty umową leasingu powinien być analizowany indywidualnie pod kątem (i) spłaty jego wartości początkowej, (ii) minimalnego okresu trwania umowy leasingu, (iii) hipotetycznej wartości netto, to możliwe jest również skrócenie podstawowego okresu trwania umowy leasingu w odniesieniu wyłącznie do jednego lub kilku środków trwałych będących przedmiotem umowy. Skrócenie takie – analogicznie jak w przypadku skrócenia umowy leasingu obejmującej jeden środek trwały – nie będzie wpływać na uprawnienia finansującego i korzystającego tak długo jak w odniesieniu do środków trwałych będących przedmiotem wcześniejszego wykupu spełnione będą wszystkie warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT.

Odnosząc powyższe do opisanego zdarzenia przyszłego należy wskazać, że na moment wcześniejszego wykupu (skrócenia umowy) części środków trwałych objętych umową leasingu spełnione będą wszystkie warunki dla uznania tej umowy za tzw. umowę leasingu operacyjnego w odniesieniu do tych środków trwałych, które zostaną wykupione (analogicznie – spełnione będą również te warunki dla pozostałych środków trwałych, będących nadal przedmiotem umowy leasingu w chwili, gdy upłynie dla nich okres trwania tej umowy). Brak jest więc powodu, by inaczej traktować częściowy, wcześniejszy wykup części środków trwałych, i zakończenie w drodze aneksu umowy i wykup środka trwałego będącego pojedynczym, samodzielnym środkiem trwałym objętym umową leasingu. Także w tym wypadku zastosowanie powinna znaleźć zaprezentowana powyżej koncepcja braku wpływu skrócenia umowy w odniesieniu do części środków trwałych objętych umową na spełnienie przez nią warunków umowy leasingu tzw. operacyjnego. Trzeba bowiem podkreślić, że gdyby na środki trwałe, w odniesieniu do których nastąpi skrócenie umowy leasingu i wcześniejszy wykup, została zawarta odrębna umowa (co, jak wskazano wcześniej, dla potrzeb CIT jest kwestią techniczną), to niewątpliwie mogłaby ona być skrócona w drodze aneksu bez wpływu na uprawnienie finansującego do sprzedaży tych środków trwałych po cenie odbiegającej od rynkowej (nie niższej jednak od hipotetycznej wartości netto tych środków trwałych). Oczywiście, warunkiem będzie zachowanie w odniesieniu do wcześniej wykupowanych środków trwałych warunków, które decydują o charakterze umowy leasingu jako tzw. leasingu operacyjnego, tj. minimalny okres trwania umowy w odniesieniu do wykupowanych środków trwałych oraz spłata ich wartości początkowej.

Wobec powyższego, w ocenie Spółki, w zaprezentowanym zdarzeniu przyszłym przychód z tytułu odpłatnego zbycia środków trwałych będących przedmiotem umowy leasingu operacyjnego (o której mowa w art. 17b ustawy o CIT), odpowiadać będzie cenie wyrażonej w umowie sprzedaży, która nie będzie jednak niższa od hipotetycznej wartości netto środków trwałych będących przedmiotem wcześniejszego wykupu przez korzystającego.

2. Stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do Pytania nr 2
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, skrócenie okresu trwania umowy leasingu, o której mowa w art. 17f ustawy o CIT, w odniesieniu do części środków trwałych objętych tą umową, nie wpływa na możliwość dokonania sprzedaży tych środków trwałych po cenie odbiegającej (nawet znacznie) od rynkowej i rozpoznania przez Spółkę przychodu podatkowego w wysokości tej ceny. Skoro bowiem:

• okres trwania umowy leasingu w odniesieniu do przedmiotowych środków trwałych będzie oznaczony, tj. w drodze aneksu do umowy leasingu, w odniesieniu do przedmiotowych środków trwałych przyjęty zostanie nowy’ podstawowy okres umowy,
  

• zaś przewidziane w umowie w odniesieniu do przedmiotowych środków trwałych opłaty netto (obejmujące łącznie raty miesięczne i cenę wykupu) odpowiadać będą co najmniej wartości początkowej tych środków trwałych to przychodem Spółki ze sprzedaży tych środków trwałych będzie ich cena wyrażona w umowie, nawet wtedy, gdy odbiegać będzie ona znacznie od wartości rynkowej środków trwałych wykupowanych wcześniej przez korzystającego.
  
  
  

W zakresie konieczności indywidualnej oceny spełnienia warunków umowy leasingu w odniesieniu do każdego środka trwałego objętego umową leasingu uzasadnienie w zakresie pytania nr 2 pokrywa się zasadniczo z argumentacją przedstawioną w uzasadnieniu do pytania nr 1.

Zaznaczyć dodatkowo należy, że w przypadku środków trwałych będących przedmiotem umowy leasingu tzw. finansowego (o której mowa w art. 17f ustawy o CIT), brak jest wymogu dotyczącego minimalnego okresu trwania takiej umowy. Niezależnie więc, w którym momencie nastąpi skrócenie takiej umowy w odniesieniu do części środków trwałych nią objętych, przychód Spółki winien być ustalony – w odniesieniu do tych środków trwałych – na poziomie ceny sprzedaży przedmiotu wynikającego z umowy. Należy przy tym zaznaczyć, że przyjęcie przez ustawodawcę takiego rozwiązania, tj. brak wprowadzenia minimalnego okresu trwania umowy leasingu, wynika bezpośrednio z faktu, iż to korzystający jest uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego. Tym samym, niezależnie od długości okresu leasingu tzw. finansowego, korzystający dokonywać będzie odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej – dla skutków podatkowych zarówno po stronie finansującego, jak i korzystającego bez znaczenia jest więc zarówno moment, w którym umowa taka ulegnie zakończeniu.

Konsekwentnie, w ocenie Spółki, w sytuacji, w której umowa leasingu tzw. finansowego (o której mowa w art. 17f ustawy o CIT) obejmuje szereg środków trwałych, możliwe jest zakończenie tej umowy w drodze aneksu w odniesieniu do części środków trwałych, przy założeniu, że spłacie ulegnie wartość początkowa tych środków trwałych. W takim przypadku przychodem podatkowym Spółki będzie cena sprzedaży tych środków trwałych, nawet jeśli będzie ona odbiegać znacznie od ich wartości rynkowej.

W świetle powyższego Spółka wnosi o uznanie jej stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.