Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.197.2018.2.ES
z 26 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2018 r. (data wpływu 11 kwietnia 2018 r.) uzupełnionego pismem z dnia 13 czerwca 2018 r. (data wpływu 22 czerwca 2018 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 5 czerwca 2018 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.197.2018.1.ES (data nadania 15 czerwca 2018 r., data odbioru 8 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 17 grudnia 2015 r. spółka pod firmą "P" spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa, której podatnik – Wnioskodawca jest wspólnikiem nabyła:

• udział wynoszący 4504/10000 we współużytkowaniu wieczystym gruntu stanowiącego działkę ewidencyjną nr A, o obszarze 304,00 m² wraz z własnością usytuowanego na tymże gruncie budynku stanowiącego odrębną od gruntu nieruchomość (w zakresie niewyodrębnionych lokali) objęte księgą wieczystą,
  

• lokal mieszkalny nr B, o powierzchni 41,50 m², objęty księgą wieczystą,
  

• lokal niemieszkalny nr C, o powierzchni 114,03 m²objęty księgą wieczystą,
  

• lokal mieszkalny nr D, o powierzchni 41,69 m² objęty księgą wieczystą,
  

• lokal mieszkalny nr E, o powierzchni 42,61 m² objęty księgą wieczystą,
  

• lokal mieszkalny nr F, o powierzchni 61,49 m² objęty księgą wieczystą.
  
  
  

Wyżej opisany udział we współwłasności nieruchomości, oraz lokale spółka pod firmą "P" spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa nabyła za cenę 2.426.728,75 zł.

Przedmiotowy udział we współwłasności nieruchomości oraz lokale stanowią środki trwałe spółki podlegające amortyzacji, przy czym wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu została wydzielona z wartości nieruchomości, a odpisy amortyzacyjne związane z prawem wieczystego użytkowania gruntu nie stanowią kosztów uzyskania przychodu na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawowym przedmiotem działalności spółki jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, co do zasady wszystkie lokale mieszkalne i niemieszkalne, wyodrębnione i niewyodrębnione są wynajmowane, o ile tylko stan techniczny oraz funkcjonalny lokali na to pozwala. Lokale mogą być również nie oddane w najem w okresie w którym w lokalach prowadzone są prace remontowe i modernizacyjne, oraz w okresie po rozwiązaniu stosunku najmu, a przed zawiązaniem nowego stosunku najmu.

Spółka planuje sprzedaż części lokali mieszkalnych zarówno wyodrębnionych, jak również niewyodrębnionych.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 5 czerwca 2018 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.197.2018.1.ES Wnioskodawca doprecyzował, że wartość początkowa lokali mieszkalnych została ustalona jako różnica pomiędzy ceną nabycia wszystkich składników majątku, a wartością lokali niemieszkalnych. Na podstawie tak ustalonej wartości lokali niemieszkalnych, została ustalona wartość jednego metra kwadratowego lokalu mieszkalnego która to przemnożona przez powierzchnię użytkową lokali stanowiących odrębną własność dała wartość początkową tych lokali.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w sytuacji w której podatnik nabył kilka środków trwałych (lokale mieszkalne i niemieszkalne (wyodrębnione i niewyodrębnione), dla których w umowie sprzedaży określono cenę w łącznej kwocie, bez podziału na poszczególne środki trwałe, podatnik ma prawo dokonać wyceny poszczególnych składników majątku na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. poprzez dokonanie wyceny wartości lokali użytkowych z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji, oraz stanu i stopnia ich zużycia, a wartości lokali mieszkalnych jako różnicy pomiędzy ceną nabycia wszystkich składników majątku a wartością lokali niemieszkalnych, a w dalszej kolejności wartości poszczególnych lokali mieszkalnych, jako ilorazu powierzchni poszczególnych lokali oraz wartości 1 m² ustalonej dla lokali mieszkalnych?
2. Czy sprzedaż nieruchomości mieszkalnych stanowiących środki trwałe spółki komandytowej, stanowi u wspólnika spółki będącego osobą fizyczną przychód z odpłatnego zbycia o którym mowa w art. 10 ust.1 pkt 8, a w konsekwencji, czy przychód taki nie powstaje w sytuacji w której odpłatne zbycie nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a – c, jeżeli nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego w którym nastąpiło nabycie nieruchomości i praw majątkowych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1. Natomiast w odniesieniu do pytania nr 2 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, spółka komandytowa, której podatnik jest wspólnikiem - komandytariuszem nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Podatnikami podatku dochodowego są jej wspólnicy. Osoby fizyczne są podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast osoby prawne są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat, a także ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki nie będącej osobą prawną.

Spółka komandytowa na podstawie art. 8 K.S.H może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika. Nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania między innymi budowle budynki oraz lokale będące odrębną własnością. Na gruncie powyższej normy prawnej do ewidencji środków trwałych należy wprowadzić udział we współwłasności nieruchomości (w zakresie lokali niewyodrębnionych) oraz poszczególne lokale będące odrębną własnością.

Mając na uwadze, że spółka nabyła opisane we wniosku składniki majątku, w jednej cenie która nie odnosiła się do poszczególnych składników nabywanego majątku, wartość początkową poszczególnych składników majątku została ustalona zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy. Zarząd spółki dokonał wyceny wartości lokali użytkowych z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Wartość początkowa lokali mieszkalnych została ustalona jako różnica pomiędzy ceną nabycia wszystkich składników majątku, a wartością lokali niemieszkalnych. Na podstawie tak ustalonej wartości lokali niemieszkalnych, została ustalona wartość jednego metra kwadratowego lokalu mieszkalnego która to przemnożona przez powierzchnię użytkową lokali stanowiących odrębną własność dała wartość początkową tych lokali.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania Nr 1 - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Należy zaznaczyć, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas i

ch poniesienia.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
   

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, stosownie do treści art. 22g ust. 3 ww. ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Przepis art. 22g ust. 8 ww. ustawy stanowi, że jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia ceny nabycia. Ten sposób ustalenia wartości początkowej stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie określonego składnika majątku (dotyczących np. nabycia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 17 grudnia 2015 r. spółka, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem nabyła udział wynoszący 4504/10000 we współużytkowaniu wieczystym gruntu stanowiącego działkę, o obszarze 304,00 m² wraz z własnością usytuowanego na tymże gruncie budynku stanowiącego odrębną od gruntu nieruchomość oraz 5 lokali mieszkalnych (nr B, C, D, E, F). Wyżej opisany udział we współwłasności nieruchomości, oraz lokale spółka pod firmą "P" spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa nabyła za cenę 2.426.728,75 zł.

Jak już wskazano, ustalenie wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonywanej przez podatnika ma charakter wyjątku od ogólnej zasady ustalania tej wartości na podstawie rzeczywistych, udokumentowanych wydatków poniesionych na nabycie środka trwałego. Jako wyjątek, ten sposób ustalenia wartości początkowej może być stosowany wyłącznie w ustawowo określonych sytuacjach, tj. wtedy, gdy ustalenie rzeczywistej wysokości wydatków na podstawie posiadanej dokumentacji nie jest możliwe z przyczyn obiektywnych.

W przedmiotowej sprawie nie mamy zaś do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nie jest możliwe, gdyż cena zakupu całości nieruchomości jest wartością znaną.

Zatem w tym przypadku – odpłatnego nabycia składników majątkowych – przy ustaleniu wartości początkowej poszczególnych składników majątkowych będzie miała zastosowanie generalna zasada dotycząca ustalenia wartości początkowej określona w art. 22g ust 1 pkt 1 w zw. z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W umowie zakupu określono łączną wartość udziału we współużytkowaniu wieczystym gruntu wraz z własnością usytuowanego na tymże gruncie budynku stanowiącego odrębną od gruntu nieruchomość (w zakresie niewyodrębnionych lokali) oraz 5 lokali mieszkalnych bez przypisywania wartości poszczególnym składnikom wchodzącym w skład sprzedawanej nieruchomości. Wycena ta nie określała wartości budynku stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności oraz lokali.

Przy tak ustalonej łącznej wartości nabycia składników majątkowych Wnioskodawca winien określić wartość poszczególnych składników we własnym zakresie. Jednak przy określaniu wartości tych poszczególnych składników majątku należy mieć na uwadze cenę rynkową każdego ze składników oraz pamiętać, aby ich suma odpowiadała sumie zawartej w umowie zakupu.

Zatem, z łącznej ceny nieruchomości należy wyodrębnić części ceny dla poszczególnych zakupionych składników.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zabraniają – przy ustaleniu wartości rynkowej poszczególnych składników majątkowych – skorzystania z pomocy osób posiadających fachową wiedzę w tym zakresie.

Zasadą jest, że do ewidencji środków trwałych należy wpisać każdy składnik majątku oddzielnie, a zatem przy określaniu wartości początkowej należy mieć na uwadze cenę każdego składnika majątku.

W przypadku, gdy wartość środków trwałych w umowie nie uwzględnia wartości poszczególnych nabytych składników majątkowych – na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek prawidłowego ustalenia wartości poszczególnych środków trwałych.

Przy określaniu wartości początkowej Wnioskodawca powinien jednak mieć na uwadze cenę rynkową każdego składnika majątku oraz pamiętać, aby ich suma odpowiadała sumie zawartej w akcie notarialnym.

Reasumując, w opisanej sytuacji - skoro Wnioskodawca posiada dowody, na podstawie których można ustalić wartość początkową środka trwałego, to nieprawidłowym byłoby ustalenie wartości początkowej nieruchomości nabytej do celów działalności gospodarczej w oparciu o wycenę dokonaną zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartością początkową nieruchomości nabytej w drodze kupna jest cena jej nabycia.

Skoro w umowie podana jest cena nabycia nieruchomości w łącznej kwocie, Wnioskodawca powinien ustalić wartość początkową poszczególnych środków trwałych poprzez podzielenie łącznej wartości wynikającej z umowy zakupu. Wnioskodawca powinien przy tym mieć na uwadze cenę rynkową każdego składnika majątku.

Do tak ustalonej wartości poszczególnych składników należy dodać koszty poniesione w związku z nabyciem środka trwałego, przed oddaniem go do używania.

Ustalona w ten sposób wartość początkowa środków trwałych stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Pogląd ten potwierdził m.in. WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 13 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Wr 157/16, stwierdzając, że „(…) prawidłowa wykładnia przepisów prawa materialnego wymaga dostrzeżenia, że w art. 22g u.p.d.o.f. ustawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych przez podatnika. Podstawową zasadą, przy nabyciu w drodze kupna, jest cena nabycia ustalona według kryteriów określonych w art. 22g ust. 3 u.p.d.o.f. Jeżeli jednak nie jest możliwe takie ustalenie wartości początkowej nabytych środków trwałych, ich wartość ustala się w sposób określony w art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. Wykładnia systemowa wewnętrzna art. 22g u.p.d.o.f. prowadzi do konkluzji, że cena nabycia w rozumieniu art. 22g ust. 3 u.p.d.o.f. jest wyznacznikiem wartości początkowej wówczas, gdy podatnik nabywa środek trwały, a więc przedmiot kompletny i zdatny do użytku. Regulacja zawarta w powyższym przepisie ma bowiem charakter reguły ogólnej, od której ustawodawca przewidział wyjątki. Sięgnięcie po regulację szczegółową (np. art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f.) jest zasadne wówczas, gdy istnieją ku temu dostateczne racje. Taką przyczyną jest zakupienie przedmiotu niekompletnego lub niezdatnego do użytku, w znacznym odstępie czasu przed dniem założenia ewidencji, i jego doprowadzenie do stanu kompletności i używalności. Takie czynności związane są z nakładami zwiększającymi wartość zakupionego przedmiotu (środka trwałego). Dopiero wówczas zachodzi sytuacja, że nie można ustalić wartości początkowej środka trwałego przed jego nabyciem i w takim właśnie przypadku ma zastosowanie dyspozycja art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f.”

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.