Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.177.2018.2.JK2
z 12 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2018 r. (data wpływu 9 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania świadczeń wypłaconych w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, tj. odszkodowania, dodatkowego świadczenia oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania świadczeń wypłaconych w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, tj. odszkodowania, dodatkowego świadczenia oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy racę.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 15 maja 2018 r., Nr 0114-KDIP3-3.4011.177.2018.1.JK2 (data nadania 15 maja 2018 r., data doręczenia 18 maja 2018 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 23 maja 2018 r. (data nadania 24 kwietnia 2018 r., data wpływu 29 maja 2018 r.) Wnioskodawca dokonał uzupełnienia wniosku w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 17 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca uległ bardzo poważnemu wypadkowi i w związku z tym przebywał 6 miesięcy na zwolnieniu lekarskim oraz 12 miesięcy na świadczeniu rehabilitacyjnym. W dniu 11 października 2017 r. Wnioskodawca stawił się do pracy. Po tym wypadku Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną (stopień umiarkowany). Z chwilą powrotu do pracy rozwiązano z Wnioskodawcą umowę o pracę w związku z cyt.: „z uwagi na długotrwałą nieobecność Pracownika, spowodowaną chorobą, a w konsekwencji dezorganizacją pracy Pracodawcy, uzasadnione staję się rozwiązanie umowy o pracę”. W związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawca utracił pracę i musiał zarejestrować się jako osoba bezrobotna. Na świadczenia za 2017 r. składają się:

• świadczenie rehabilitacyjne za 9 miesięcy i 10 dni,
• wynagrodzenie za 20 dni pracy,
• odszkodowanie za przysługujący okres wypowiedzenia w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia,
• dodatkowe świadczenie pieniężne w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia,
• ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za rok: 2015 w liczbie 3 dni, 2016 w liczbie 26 dni, 2017 w liczbie 22 dni.
  
  

Od tych wszystkich 5 składników świadczeń za 2017 rok został pobrany podatek dochodowy. Pracodawcą Wnioskodawcy była S.A.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Ustaleniami z zawartego porozumienia była wypłata następujących świadczeń:

1. Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za porozumieniem stron w trybie art. 30 § 1 pkt l Kodeks pracy.
   
   Ustaleniami z zawartego porozumienia była wypłata następujących świadczeń:
   • Odszkodowanie za przysługujący okres wypowiedzenia w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia;
     
   • Dodatkowe świadczenie pieniężne w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia;
     
   • Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za rok: 2015 w liczbie 3 dni; 2016 w liczbie 26 dni; 2017 w liczbie 22 dni;
2. Pracodawca nie wypłacił żadnych świadczeń na podstawie wyroku sądowego lub ugody sądowej;
   
3. Wypłacone świadczenia zostały na podstawie odrębnych ustaw/przepisów, tj. Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników S.A. i Regulaminu Wynagradzania (w brzmieniu obowiązującym), przyjętych uchwałą Zarządu S.A. i zatwierdzonych uchwałą Rady Nadzorczej S.A., zgodnych z przepisami Kodeksu pracy, w tym na podstawie Rozdziału II Stosunek pracy Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy.
   
4. Dodatkowe świadczenie pieniężne w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia zostało ustalone (i określone) jako odszkodowanie wynikające z rozwiązania umowy o pracę w wyniku długotrwałej nieobecności pracownika spowodowanej chorobą pracownika, a w konsekwencji dezorganizacją pracy pracodawcy, wynikające z postanowień układu zbiorowego pracy i regulaminu wynagradzania.
   
   
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłacone świadczenia pieniężne w łącznej w wysokości 132.963,30 zł brutto w związku z rozwiązaniem umowy o pracę tytułem: 3 miesięcznego odszkodowania, dodatkowego 2 miesięcznego świadczenia/odszkodowania i ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za lata 2015 w liczbie 3 dni, 2016 w liczbie 26 dni, 2017 w liczbie 22 dni - powinny być zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone świadczenia z tytułu rozwiązania umowy o pracę w wysokości 132.963,30 zł brutto tytułem 3 miesięcznego odszkodowania, dodatkowego 2 miesięcznego świadczenia/odszkodowania i ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za lata 2015 w liczbie 3 dni, 2016 w liczbie 26 dni, 2017 w liczbie 22 dni - powinna być zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21.1. pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozwiązanie umowy o pracę nie było bowiem standardowym rozwiązaniem stosunku pracy, lecz wynikało tylko i wyłącznie z długotrwałej nieobecności pracownika w pracy spowodowanej chorobą powypadkową skutkującą niepełnosprawnością, rozwiązanie to nastąpiło jednak po stawieniu się pracownika do pracy i dopuszczeniu go do tej pracy przez lekarza medycyny pracy, a tym samym wszystkie świadczenia wypłacone Wnioskodawcy miały charakter odszkodowania związanego z rozwiązaniem umowy o pracę w trybie koncyliacyjnym, wynikającego z odrębnych ustaw/układu zbiorowego pracy i regulaminu wynagradzania przewidujących postępowanie w takich sytuacjach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666, 2138 i 2255 oraz z 2017 r. poz. 60 i 962), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) zacytowanego przepisu.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 108 ze zm.) ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Ponadto należy podkreślić, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane zgodnie z wykładnią literalną. W związku z tym tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

1. otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
   
2. odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:
   1. ustawy,
   2. przepisów wykonawczych do ustawy,
   3. układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy,
3. wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,
   
4. nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   
   

Jednocześnie należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten - w praktyce swego stosowania - nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361 § 2, art. 45, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 1012 Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy). Jednocześnie zgodnie z art. 471 Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa ww. art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, natomiast odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy).

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik - na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy - poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że z chwilą powrotu do pracy rozwiązano z Wnioskodawcą umowę o pracę z uwagi na długotrwałą nieobecność Pracownika, spowodowaną chorobą, a w konsekwencji dezorganizacją pracy Pracodawcy, uzasadnione staję się rozwiązanie umowy o pracę”. Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za porozumieniem stron w trybie art. 30 § 1 pkt l Kodeks pracy. Zgodnie z ustaleniami z zawartymi w porozumieniu, Wnioskodawcy wypłacono następujące świadczenia: odszkodowanie za przysługujący okres wypowiedzenia w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia; dodatkowe świadczenie pieniężne w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia; ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za rok: 2015 w liczbie 3 dni; 2016 w liczbie 26 dni; 2017 w liczbie 22 dni. Ww. świadczenia zostały wypłacone na podstawie odrębnych ustaw/przepisów, tj. Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników S.A. i Regulaminu Wynagradzania w S.A. (w brzmieniu obowiązującym), przyjętych uchwałą Zarządu S.A. i zatwierdzonych uchwałą Rady Nadzorczej S.A., zgodnych z przepisami Kodeksu pracy, w tym na podstawie Rozdziału II Stosunek pracy Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy. Dodatkowe świadczenie pieniężne w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia zostało ustalone (i określone) jako odszkodowanie wynikające z rozwiązania umowy o pracę w wyniku długotrwałej nieobecności pracownika spowodowanej chorobą pracownika, a w konsekwencji dezorganizacją pracy pracodawcy, wynikające z postanowień układu zbiorowego pracy i regulaminu wynagradzania.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że w przypadku otrzymania przez pracownika świadczenia pieniężnego w związku z rozwiązaniem umowy o pracę na podstawie porozumienia stron nie można mówić o popełnieniu przez pracodawcę czynu niedozwolonego lub o niewykonaniu bądź nienależytym wykonaniu jakiegokolwiek zobowiązania przez pracodawcę. Nie sposób więc uznać, że w wyniku niewymuszonej woli pracownika co do sposobu zakończenia stosunku pracy poniósł on szkodę. Tym samym otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenie nie jest sensu stricto odszkodowaniem ani zadośćuczynieniem, gdyż w niniejszej sprawie nie można mówić o bezprawności działania pracodawcy.

Ponadto, wysokość i zasady wypłaty przyznanego świadczenia zostały określone w porozumieniu stron o rozwiązaniu umowy o pracę. Natomiast, warunkiem pozwalającym na skorzystanie ze zwolnienia jest, aby odszkodowanie lub zadośćuczynienie przyznane zostało na podstawie ustawy, przepisów wykonawczych do ustawy lub układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy oraz aby wysokość bądź zasady ustalania otrzymanego świadczenia wynikały wprost z ww. aktów.

Podkreślenia również wymaga, że przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania – na podstawie art. 30 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu – umowy o pracę za porozumieniem stron. Przepis art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy przyznaje stronom umowy o pracę prawo swobodnego jej rozwiązania na mocy dwustronnej czynności prawnej, czyli takiej czynności, która dochodzi do skutku z chwilą złożenia przez obie strony – pracodawcę i pracownika – zgodnych oświadczeń, zmierzających do zakończenia stosunku pracy w określonym terminie.

W rezultacie stwierdzić należy, że niespełnione zostały przesłanki określone w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych umożliwiające skorzystanie ze zwolnienia z opodatkowania otrzymanego odszkodowania przysługującego za okres wypowiedzenia w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia oraz dodatkowe świadczenie pieniężne w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia.

W tym miejscu należy zauważyć, że z całą pewnością odszkodowaniem nie jest także ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Wypłata ekwiwalentu za niewykorzystany urlop nie ma charakteru odszkodowawczego, nie jest bowiem związana z wystąpieniem u wierzyciela szkody, a do powstania obowiązku spełnienia tego świadczenia niezbędne są jedynie dwie przesłanki tj. niewykorzystanie urlopu wypoczynkowego i rozwiązanie lub wygaśnięcie stosunku pracy (art. 171 § 1 Kodeksu pracy).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że wypłacona kwota ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop nie jest odszkodowaniem. Nie jest ono związane z wystąpieniem u pracownika szkody, lecz stanowi należne pracownikowi od pracodawcy świadczenie, którego nawet nie można się zrzec.

Powyższe stanowisko potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 129/09.

Reasumując, należy stwierdzić, że świadczenia takie jak odszkodowanie za przysługujący okres wypowiedzenia w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, dodatkowe świadczenie pieniężne w wysokości dwunastomiesięcznego wynagrodzenia oraz ekwiwalent pieniędzy za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wypłacone Wnioskodawcy w związku z rozwiązaniem umowy o pracę nie są zwolnione od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Świadczenia te stanowią przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu łącznie z pozostałymi dochodami osiągniętymi w roku podatkowym według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ww. ustawy. Przychód ten Wnioskodawca zobowiązany jest wykazać w zeznaniu rocznym składanym za rok w którym doszło do otrzymania ww. świadczeń.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Wskazać należy, że zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez właściwy rzeczowo organ podatkowy, względnie organ kontroli skarbowej, w toku postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy czynności sprawdzających.

Zatem tut. organ nie odniósł się do kwot wskazanych przez Wnioskodawcę w stanie faktycznym pytaniu i stanowisku, a jedynie dokonał oceny interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa; w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.