Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.118.2018.1.ANK
z 9 maja 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 lutego 2018 r. (data wpływu 27 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy każde z przyłączy wykonanych przez Wnioskodawcę może zostać zakwalifikowane jako odrębny środek trwały – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy każde z przyłączy wykonanych przez Wnioskodawcę może zostać zakwalifikowane jako odrębny środek trwały.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. (dalej także: „Wnioskodawca”) jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej jako: „podatek VAT”). Spółka w ramach prowadzonej działalności zajmuje się budową sieci teleinformatycznych. Spółka zleciła budowę przyłączy telekomunikacyjnych do abonentów powiatów wykluczonych podłączeniem do sieci szerokopasmowej w ramach budowy Sieci. Każde z przyłączy stanowi oddzielny obiekt (nie jest połączone w żaden sposób z innymi przyłączami i nie jest od nich w inny sposób zależne). Przyłącza zostały umiejscowione na działkach położonych w miejscowościach na terenie obu w/w powiatów. Wnioskodawca nie jest właścicielem działek, na których omawiane urządzenia zostały usytuowane, ale posiada właściwe pozwolenia na umiejscowienie na nich przedmiotowych urządzeń. Przy pomocy wykonanych przez Wnioskodawcę przyłączy operatorzy sieci będą mogli świadczyć usługi dostawy internetu, telewizji itp. również dla abonentów pominiętych przez Centrum X przy budowie sieci Y. Wnioskodawca nie jest właścicielem sieci do której mogą zostać podłączone przyłącza. Przyłącza zostały oddane do użytku. W tym momencie każde z urządzeń było zdatne do samodzielnego działania tj. posiadło wszystkie elementy konstrukcyjne, niezbędne do jego prawidłowego funkcjonowania. Nie było jednak połączone z siecią. Przewidywany okres użytkowania przyłączy jest dłuższy niż rok. Cena jednego przyłącza wynosi około 1 000,00 zł.

Jak wskazano powyżej, każde z wykonanych przez Wnioskodawcę przyłączy jest oddzielnym obiektem. Wobec tego, każde z przedmiotowych przyłączy może zostać przyłączone do sieci oddzielnie (do finalnego wykonania sieci światłowodowej nie jest wymagane przyłączenie do sieci wszystkich przyłączy). Zaznaczyć ponadto należy, że w zależności od pakietu wykupionego przez abonenta przedmiotowe urządzenie może służyć zarówno do podłączenia internetu jak i telewizji czy telefonu. Wnioskodawca jest właścicielem przyłączy telekomunikacyjnych. W chwili obecnej omawiane urządzenia są przedmiotem odpłatnej umowy dzierżawy zawartej miedzy Wnioskodawcą i podmiotem trzecim. W przyszłości Wnioskodawca planuje budowę kolejnych przyłączy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy każde z przyłączy wykonanych przez Wnioskodawcę może zostać zakwalifikowane jako odrębny środek trwały, a w przypadku gdy jego wartość nie przekracza 3 500,00 zł (dotyczy przyłączy oddanych do użytkowania przed 31 grudnia 2017 r.) i 10 000,00 zł (dotyczy przyłączy oddanych do użytkowania po 1 stycznia 2018 r.) mogą być jednorazowo zamortyzowane lub zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, przyłącza, o których mowa w stanie faktycznym mogą być zakwalifikowane jako odrębne środki trwale i ze względu na wartość jednorazowo zamortyzowane lub jako niskocenny składnik majątku zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu.

Definicja środków trwałych została wskazana w art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. Zgodnie z tym przepisem przez środki trwałe rozumie się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Biorąc pod uwagę powyższe wskazać należy, że podstawowym kryterium stanowiącym o klasyfikacji danego urządzenia (nabytego lub wytworzonego przez podatnika) jako odrębnego środka trwałego jest kwestia jego kompletności i zdatności do używania.

Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny i zdatny do użytkowania”. W literaturze przedmiotu wskazuje się, że „składnik majątku spełnia obie w/w cechy jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, a ponadto, jeżeli jest sprawny technicznie (zob. „Podatek dochodowy od osób prawnych – komentarz”, J. Marciniuk (red.), wyd. C.H. Beck, Warszawa 2006). W interpretacjach indywidualnych organy podatkowe wskazują, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności (...) jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania” (zob. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 27 listopada 2015 r., Znak: IPTPB1/4511-545/15-2/AG). Organy podatkowe wskazują również, że „kompletne i zdatne do użytku” nie oznacza, że składniki majątku mają być zdolne do samodzielnej pracy (zob. postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z 17 lipca 2007 r., Znak: 1471/DPR2/423-65/07/AB). Wskazać również należy, iż organy podatkowe stoją na stanowisku, że pojęcie „kompletne i zdatne do użytku” nie ma charakteru obiektywnego, ale subiektywny, zależny od wielu czynników, w tym rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, charakteru środka trwałego, czy też jego technicznych parametrów” (zob. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 12 maja 2016 r., Znak: ITPB3/4510-97/16/PS).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że każde z wytworzonych przez Wnioskodawcę przyłączy telekomunikacyjnych spełnia oba w/w warunki niezbędne do uznania jego za odrębny środek trwały. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego w momencie oddania do użytku każde z przyłączy wyposażone było we wszystkie elementy niezbędne do prawidłowego, zgodnego z przeznaczeniem funkcjonowania. O kompletności i zdatności do użytkowania świadczy również fakt, że każde z przedmiotowych urządzeń w każdej chwili może zostać podłączone do sieci światłowodowej.

Wskazać ponadto należy, iż każde z przyłączy wytworzonych przez Wnioskodawcę spełnia również pozostałe przesłanki niezbędne do uznania każdego z urządzenia za środek trwały, tj. przewidywany okres jego użytkowania przekracza rok oraz jest oddane do używania na podstawie umowy dzierżawy. Podkreślić również należy, że zarówno judykatura jak i organy podatkowe stoją na stanowisku zgodnie z którym, jeśli dane urządzenie może współpracować z innymi urządzeniami w różnych konfiguracjach nie tracąc przy tym żadnych swoich właściwości i specyfikacji technicznych - stanowi ono odrębny środek trwały. W interpretacji indywidualnej z 16 września 2008 r., Znak: IBPB3/423-524/08/MS Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wskazał, że „Kryterium uznania środka za samodzielny środek trwały jest możliwość współpracy danego urządzenia z różnymi urządzeniami”. W interpretacji indywidualnej z 27 lipca 2009 r., Znak: IBPBI/2/423-549/09/BG, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach odstąpił od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy wskazano, że „jeśli urządzenie wykorzystywane jest jako współpracujące z wieloma komputerami działającymi w sieci, wówczas możliwe jest uznanie takiego urządzenia za samodzielny środek trwały (wyrok NSA z 19 września 2002 r., sygn. akt I SA/Łd 2184/00)”.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego każde z wytworzonych przez Wnioskodawcę przyłączy telekomunikacyjnych umożliwia na podłączenie internetu, telewizji czy telefonu.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy będące w ich posiadaniu, wykonane przez niego urządzenia, będące przedmiotem niniejszego zapytania powinny zostać uznane za odrębne środki trwałe z uwagi na ich kompletność, zdatność do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania oraz przewidywany okres ich użytkowania, przekraczający rok.

Jak wskazano powyżej, w ocenie Wnioskodawcy każde z przyłączy spełnia warunek uznania go za środek trwały. Wnioskodawca może też (ze względu na wartość) nie ujmować przedmiotowych przyłączy w ewidencji środków trwałych i bezpośrednio zaliczyć w koszty uzyskania przychodu.

W interpretacji indywidualnej z 8 października 2010 r., Znak: ILPB3/423-659/09/10-S2/AO Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, że „w przypadku składników majątkowych o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł. (po 1 stycznia 2018 - 10 000,00 zł.) podatnik ma wybór, tj. może tak jak w stosunku do innych środków trwałych dokonywać odpisów amortyzacyjnych i wówczas ma obowiązek ich wprowadzenia do ewidencji. W przeciwnym razie, tj. w przypadku odstąpienia od ich amortyzacji nie ma potrzeby wprowadzania tego rodzaju składników majątku do ewidencji, bowiem podatnik decyduje się zaliczyć wydatki na ich nabycie bezpośrednio do kosztów podatkowych”. Zgodnie z przyjętym przez organy podatkowe stanowiskiem decyzja odnośnie wyboru jednej z powyższych metod ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wydatków poniesionych na wytworzenie środków trwałych których wartość początkowa nie przekracza 3500,00 zł (dotyczy środków trwałych oddanych od użytkowania przed 31 grudnia 2017 r.) lub 10 000,00 zł (dotyczy środków trwałych oddanych od użytkowania po 1 stycznia 2018) została pozostawiona podatnikowi (zob. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 lutego 2008 r., sygn. IBPB3/423-306/07/JS, decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie z 8 sierpnia 2006 r., sygn. IS.I/2-4300/5/06).

qWobec powyższego oraz z uwagi na fakt, iż cena jednego urządzenia wynosi około 1000 zł, zgodnie z art. 16d ust. 1 u.p.d.o.p. stwierdzić należy, iż Wnioskodawca, ze względu na wartość może bezpośrednio zaliczyć ja bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu lub ewentualnie zaliczyć do środków trwałych i jednorazowo zamortyzować.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U z 2017 r. poz. 2343, z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Art. 15 ust. 1 updop (w brzmieniu do 31 grudnia 2017 r.) stanowił, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy, czyli:

  • został poniesiony przez podatnika,
  • jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,
  • nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy,
  • został właściwie udokumentowany.

Należy zatem przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, ze źródła przychodów, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

W myśl natomiast art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Przy czym odpisy amortyzacyjne stanowią odrębną kategorię kosztów podatkowych.

Składniki majątku stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 16a – 16c ustawy.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 pkt 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika zatem z art. 16a ust. 1 ustawy, aby składniki majątku, mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

  1. muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy,
  2. przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
  3. muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie przez właściwe organy administracji państwowej. Kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających,
  4. muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub oddane do używania na podstawie umowy leasingu (tzw. operacyjnego) najmu lub dzierżawy.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1, 1a i 2 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się:

  • w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia;
  • w razie częściowo odpłatnego nabycia, cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu określonego w art. 12 ust. 5a;
  • w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Ustawą z 27 października z 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. poz. 2175), od 1 stycznia 2018 r. limit wartości środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych umożliwiający jednorazowe zaliczenie wydatków na nabycie tych środków lub wartości do kosztów uzyskania przychodów został podwyższony z dotychczasowych 3500 zł do 10 000 zł.

Nowy limit dotyczy wydatków na:

  • nabycie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,
  • wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,
  • ulepszenie środków trwałych,
  • inwestycje w obcym środku trwałym.

I tak, w myśl art. 16f ust. 3 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Art. 16f ust. 3 updop, (w brzmieniu do 31 grudnia 2017 r.) stanowił, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z kolei art. 16d ust. 1 updop stanowi, że podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 (art. 16d ust. 2 updop).

Art. 16d ust. 1 updop (w brzmieniu do 31 grudnia 2017 r.) stanowił, że podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności zajmuje się budową sieci teleinformatycznych. Spółka zleciła budowę przyłączy telekomunikacyjnych do abonentów powiatów. Każde z przyłączy stanowi oddzielny obiekt (nie jest połączone w żaden sposób z innymi przyłączami i nie jest od nich w inny sposób zależne). Wnioskodawca nie jest właścicielem działek, na których omawiane urządzenia zostały usytuowane, ale posiada właściwe pozwolenia na umiejscowienie na nich przedmiotowych urządzeń. Przy pomocy wykonanych przez Wnioskodawcę przyłączy operatorzy sieci będą mogli świadczyć usługi dostawy internetu, telewizji itp. również dla abonentów pominiętych przy budowie sieci. Wnioskodawca nie jest właścicielem sieci, do której mogą zostać podłączone przyłącza. Przyłącza zostały oddane do użytku. W tym momencie każde z urządzeń było zdatne do samodzielnego działania tj. posiadło wszystkie elementy konstrukcyjne, niezbędne do jego prawidłowego funkcjonowania. Nie było jednak połączone z siecią. Przewidywany okres użytkowania przyłączy jest dłuższy niż rok. Cena jednego przyłącza wynosi około 1 000,00 zł.

Każde z przedmiotowych przyłączy może zostać przyłączone do sieci oddzielnie (do finalnego wykonania sieci światłowodowej nie jest wymagane przyłączenie do sieci wszystkich przyłączy). Wnioskodawca jest właścicielem przyłączy telekomunikacyjnych. W chwili obecnej omawiane urządzenia są przedmiotem odpłatnej umowy dzierżawy zawartej miedzy Wnioskodawcą i podmiotem trzecim.

Z cytowanych wyżej przepisów art. 16d ust. 1 i art. 16f ust. 3 updop wynika, że obowiązek ewidencjonowania obejmuje składniki majątkowe, o których mowa w art. 16a i 16b updop o wartości początkowej:

  • powyżej 3.500,00 zł. – dotyczy środków trwałych oddanych do używania do 31 grudnia 2017 r.,
  • powyżej 10.000,00 zł. – dotyczy środków trwałych oddanych do używania po 31 grudnia 2017 r.

Zatem w przypadku składników majątkowych, o wartościach początkowych nieprzekraczających ww. kwot podatnik ma wybór, tj. może tak jak w przypadku innych środków trwałych dokonywać odpisów amortyzacyjnych i wówczas ma obowiązek wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych lub może wydatki poniesione na ich nabycie zaliczyć w koszty w okresie ich poniesienia. W takim przypadku nie ma potrzeby wprowadzania tego rodzaju składników majątkowych do ewidencji środków trwałych.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz stan sprawy należy stwierdzić, iż w przypadku nabycia bądź wytworzenia we własnym zakresie omawianych przyłączy, których wartość początkowa w miesiącu oddania do używania nie przekracza 3.500 zł. (dotyczy przyłączy oddanych do użytkowania przed 31 grudnia 2017 r.) lub 10.000,00 zł (dotyczy przyłączy oddanych do użytkowania po 1 stycznia 2018 r.), Wnioskodawca może dokonać wyboru jednego ze sposobów rozliczenia wydatków na nabycie bądź wytworzenie takich składników majątku, może zaliczyć składniki majątku do środków trwałych i dokonać ich amortyzacji (także jednorazowej) lub zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj