Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.109.2018.1.WM
z 19 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2018 r. (data wpływu 20 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą opodatkowaną od 1 stycznia 2018 r. ryczałtem ewidencjonowanym na podstawie ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W latach poprzednich Wnioskodawca był opodatkowany na zasadach ogólnych na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, która prowadzona była metodą uproszczoną (art. 22 ust. 4 ustawy o pdof). Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

W działalności gospodarczej Wnioskodawca używa całkowicie zamortyzowanego samochodu osobowego wpisanego do ewidencji środków trwałych.

W październiku 2017 r. poniósł wydatki na ubezpieczenia komunikacyjne OC i AC, które wpisał do prowadzonej wówczas PKPiR w dniu poniesienia wydatku. Poniesiony wydatek został zaliczony do kosztów uzyskania w całości, gdyż nie musiał być pomniejszany z powodów o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o pdof. Umowa ubezpieczenia została zawarta na okres 12 miesięcy.

Wnioskodawca ma zamiar w najbliższych miesiącach wycofać z działalności gospodarczej ww. samochód i przeznaczyć go na potrzeby osobiste.

Po wycofaniu samochodu z działalności gospodarczej i przeznaczeniu go na potrzeby osobiste, wydatki z nim związane nie będą mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o pdof. Zachodzi zatem konieczność korekty kosztów uzyskania przychodów związanych z ubezpieczeniem komunikacyjnym poniesionych w roku 2017.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy fakt, że wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów miały miejsce w roku podatkowym, w którym Wnioskodawca prowadził PKPiR i opłacał podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a wycofanie samochodu z działalności gospodarczej i przeznaczenie go na cele osobiste nastąpi po zmianie opodatkowania z zasad ogólnych na ryczałt ewidencjonowany będzie miał wpływ na sposób obliczenia kwoty korekty?
2. Czy wewnętrzny dokument sporządzony w celu obliczenia kwoty korekty może być dokumentem, o którym mowa w art. 22 ust. 7c ustawy o pdof ("inny dokument potwierdzający przyczyny korekty")?
3. W jakim terminie po wycofaniu samochodu z działalności gospodarczej należy złożyć korektę zeznania podatkowego za rok ubiegły?
4. Czy będzie podstawą do naliczenia odsetek przypadek, gdy korekta kosztów dokonana będzie po ostatecznym terminie złożenia zeznania podatkowego za rok ubiegły i jednocześnie wystąpi zaległość podatkowa spowodowana zmniejszeniem kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, zmiana metody opodatkowania z ogólnej (skala podatkowa - PKPiR) na ryczałt ewidencjonowany nie będzie miała wpływu na sposób obliczenia kwoty korekty. Zmiana metody opodatkowania nie zmienia definicji kosztów uzyskania przychodów, choć po zmianie nie są one uwzględniane przy obliczaniu należnego podatku dochodowego. Koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu (art. 22 ust. 1 ustawy o pdof) będą także kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodu po zmianie, choć nie będą miały wpływu na wysokość podatku.

Zatem korekta "in minus" kosztów poniesionych w związku z ubezpieczeniem AC/OC samochodu będzie dotyczyła okresu od dnia wycofania pojazdu z działalności gospodarczej do końca ważności polisy ubezpieczeniowej. Dokonując korekty kosztów "in minus" zgodnie z art. 22 ust. 7f ustawy o pdof wystąpi konieczność korekty zeznania podatkowego za ubiegły rok.

Skoro ustawa o pdof nie wskazuje jak należy rozumieć "inny dokument potwierdzający przyczyny korekty" można przyjąć, że może być to również dokument sporządzony przez podatnika, w którym zawarte będą informacje niezbędne do dokonania korekty, takie jak: data wystawienia dowodu, przyczyna korekty, sposób obliczenia i kwota korekty, nazwisko osoby wystawiającej dokument itp.

Ponieważ korekta nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą pomyłką, byłaby uwzględniona w rozliczeniu za miesiąc, w którym sporządzony został dokument korygujący (art. 22 ust. 7c ustawy o pdof) gdyby nie była związana ze zmianą formy opodatkowania.

Jednak z uwagi na przypadek szczególny, to jest zmianę formy opodatkowania na formę ryczałtową, korekta zostanie uwzględniona w ostatnim miesiącu okresu podatkowego przed zmianą, czyli w grudniu 2017 roku (art. 22 ust. 7f ustawy o pdof).

Ten przypadek szczególny nie powinien mieć jednak wpływu na termin złożenia korekty zeznania rocznego i rozliczenia podatku dochodowego za rok 2017. Korekta powinna być złożona w terminie jaki obowiązywałby gdyby zmiana formy opodatkowania nie miała miejsca, czyli do dnia 20 miesiąca następującego po dacie wystawienia dokumentu korygującego.

Ustawa o pdof traktuje korekty kosztów, które nie są spowodowane błędem rachunkowym lub inną oczywistą pomyłką tak jak inne zdarzenia gospodarcze, które należy rozliczać "na bieżąco"
(art. 22 ust. 7c).

Ponieważ rozliczenie korekty w przypadku zmiany formy opodatkowania na ryczałtową nie jest możliwe, została stworzona możliwość jej rozliczenia w ostatnim okresie rozliczeniowym przed zmianą (art. 22 ust. 7f ustawy o pdof). W przypadku Wnioskodawcy jest to grudzień 2017 r.

Nie zmienia to jednak faktu, że przyczyna korekty powstała w terminie o którym mowa w art. 22 ust. 7c, czyli w dacie sporządzenia dokumentu korygującego koszty.

Terminem zapłaty kwoty podatku wynikającego z korekty będzie zatem data jaka obowiązuje podatników, którzy nie zmienili formy opodatkowania, czyli 20 dzień następnego miesiąca.

Płynie stąd wniosek, że uregulowanie ewentualnej dopłaty podatku po terminie rozliczenia ostatniego roku podatkowego przed zmianą formy opodatkowania nie będzie zaległością podatkową obciążoną odsetkami za zwłokę, jeśli uczyniono to przed terminem opisanym powyżej.

Przyjęcie innej interpretacji skutkowałoby nierównym traktowaniem podatników dokonujących tej samej, zgodnej z przepisami czynności korekty tych, którzy zmienili oraz tych, którzy nie zmienili formy opodatkowania.

Różnice mogą być znaczne, jeśli między ostatnim okresem rozliczeniowym a dniem dokonania czynności skutkującej koniecznością korekty minie kilka lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 200 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Należy zaznaczyć, że wykazanie związku poniesionych kosztów z przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 22 ust. 7c ww. ustawy, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej wynika, że moment ujęcia faktury korygującej (innego dokumentu potwierdzającego przyczyny korekty), zarówno po stronie przychodów, jak i kosztów podatkowych, powinien być uzależniony od okoliczności, jakich dotyczy ta faktura (inny dokument). Jeżeli pierwotnie sporządzona faktura błędnie dokumentowała stan faktyczny, a więc korekta jest wynikiem błędu (zawierała pomyłki np. w ilości, cenie lub kwocie podatku VAT), wówczas korekta powinna być przyporządkowana wstecznie do okresu, którego dotyczy, czyli do daty wystąpienia przychodu należnego (odpowiednio daty poniesienia kosztu), wynikającego z faktury pierwotnej. Natomiast w przypadku, gdy faktura pierwotna prawidłowo dokumentowała zdarzenie gospodarcze, które miało miejsce w dacie jej wystawienia (stan faktyczny), a faktura korygująca została wystawiona przez sprzedawcę z powodu późniejszych zdarzeń, a więc okoliczności mających wpływ na zmianę przychodów powstałych już po wystawieniu faktury pierwotnej, takich jak np. obniżenie ceny, udzielenie rabatu czy zwrot towaru, fakturę korygującą należy rozliczyć na bieżąco, z datą jej wystawienia.

W myśl art. 22 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli korekta, o której mowa w ust. 7c, następuje po likwidacji pozarolniczej działalności gospodarczej, likwidacji działów specjalnych produkcji rolnej albo zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania określoną w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych, lub zmianie zasad ustalania dochodu w odniesieniu do działów specjalnych produkcji rolnej, zmniejszenia lub zwiększenia kosztów uzyskania przychodów dokonuje się w ostatnim okresie rozliczeniowym przed likwidacją pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, zmianą formy opodatkowania lub zmianą zasad ustalania dochodu w odniesieniu do działów specjalnych produkcji rolnej.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą opodatkowaną od 1 stycznia 2018 r. zryczałtowanym podatkiem dochodowym. W latach poprzednich Wnioskodawca był opodatkowany na zasadach ogólnych na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, która prowadzona była metodą uproszczoną (art. 22 ust. 4 ustawy o pdof).

W działalności gospodarczej Wnioskodawca używa całkowicie zamortyzowanego samochodu osobowego wpisanego do ewidencji środków trwałych.

W październiku 2017 r. poniósł wydatki na ubezpieczenia komunikacyjne OC i AC, które wpisał do prowadzonej wówczas PKPiR w dniu poniesienia wydatku. Poniesiony wydatek został zaliczony do kosztów uzyskania w całości, gdyż nie musiał być pomniejszany z powodów o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o pdof. Umowa ubezpieczenia została zawarta na okres 12 miesięcy. Wnioskodawca ma zamiar w najbliższych miesiącach wycofać z działalności gospodarczej ww. samochód i przeznaczyć go na potrzeby osobiste.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że w związku z wycofaniem całkowicie zamortyzowanego samochodu osobowego z pozarolniczej działalności gospodarczej i przeznaczeniem go na cele osobiste Wnioskodawcy, koszty ubezpieczenia komunikacyjnego OC i AC za okres od dnia wycofania tego samochodu do dnia zakończenia okresu, na który zawarto polisę nie mają związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie mogą być zatem ujęte w kosztach uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec tego, że wydatek z tytułu zawartej w październiku 2017 r. polisy ubezpieczenia komunikacyjnego OC i AC, został ujęty w całości w kosztach uzyskania przychodu w dniu poniesienia, Wnioskodawca powinien dokonać korekty kosztu o część wartości polisy odpowiadającą ubezpieczeniu za okres od wycofania samochodu z działalności do dnia zakończenia okresu ubezpieczenia.

Podstawą dokonania korekty kosztu uzyskania przychodu - w przypadku braku faktury – może być inny dokument potwierdzający przyczyny korekty. Ustawa o pdof nie wskazuje jak należy rozumieć "inny dokument potwierdzający przyczyny korekty", zatem może to być dokument sporządzony przez Wnioskodawcę, w którym zawarte będą informacje niezbędne do dokonania korekty, takie jak: data wystawienia dowodu, przyczyna korekty, sposób obliczenia i kwota korekty, nazwisko osoby wystawiającej dokument itp.

Korekta kosztu uzyskania przychodów dotycząca części składki na ubezpieczenie komunikacyjne OC i AC nie będzie spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, zatem - co do zasady - powinna zostać dokonana zgodnie z art. 22 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Jednakże, Wnioskodawca od 1 stycznia 2018 r. zmienił formę opodatkowania prowadzonej działalności gospodarczej z zasad ogólnych na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych na podstawie ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W stosunku do Wnioskodawcy będzie miał zatem zastosowanie cyt. przepis art. 22 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, jeżeli korekta, o której mowa w ust. 7c, następuje po zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania określoną w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, zmniejszenia lub zwiększenia kosztów uzyskania przychodów dokonuje się w ostatnim okresie rozliczeniowym przed zmianą formy opodatkowania.

W przypadku Wnioskodawcy, ostatnim okresem rozliczeniowym przed zmianą formy opodatkowania jest grudzień 2017 r. Zatem w miesiącu wycofania samochodu z działalności gospodarczej, Wnioskodawca zobowiązany będzie dokonać korekty kosztów uzyskania przychodu za miesiąc grudzień 2017 r., poprzez ich zmniejszenie o część wartości polisy odpowiadającą ubezpieczeniu za okres od wycofania samochodu z działalności do dnia zakończenia okresu ubezpieczenia.

W myśl art. 44 ust.1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Zgodnie z art. 44 ust. 6 ww. ustawy, zaliczki miesięczne od dochodów wymienionych w ust. 1, wpłaca się w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Zaliczki kwartalne podatnicy wpłacają w terminie do 20 dnia każdego miesiąca następującego po kwartale, za który wpłacana jest zaliczka. Zaliczkę za ostatni miesiąc lub ostatni kwartał roku podatkowego podatnik wpłaca w terminie do 20 stycznia następnego roku podatkowego. Podatnik nie wpłaca zaliczki za ostatni miesiąc lub odpowiednio kwartał, jeżeli przed upływem terminu do jej wpłaty złoży zeznanie i dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 45.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Jak wynika z art. 45 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, w terminie określonym w ust. 1 (w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym), z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników.

Jeżeli zatem Wnioskodawca wycofa samochód z działalności gospodarczej po terminie określonym w art. 45 ust. 1 ww. ustawy oraz po złożeniu zeznania o wysokości uzyskanego dochodu (poniesionej straty) za 2017 r., to zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów za miesiąc grudzień 2017 r. spowoduje również obowiązek dokonania korekty zeznania za 2017 r.

Przy czym, wynikający z cyt. przepisów, termin złożenia zeznania i wpłaty należnego podatku nie ulegnie zmianie.

Stosownie do treści art. 51 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności. Za zaległość podatkową uważa się także niezapłaconą w terminie płatności zaliczkę na podatek, w tym również zaliczkę, o której mowa w art. 23a, lub ratę podatku§ 2.

W myśl art. 53 § 1 ww. ustawy, od zaległości podatkowych, z zastrzeżeniem art. 52 § 1 pkt 2 i art. 54, naliczane są odsetki za zwłokę.

Zgodnie natomiast z art. 54 § 1 Ordynacji podatkowej, odsetek za zwłokę nie nalicza się:

1. za okres zabezpieczenia, od zabezpieczonej kwoty zobowiązania, jeżeli objęte zabezpieczeniem środki pieniężne, w tym kwoty uzyskane ze sprzedaży objętych zabezpieczeniem rzeczy lub praw, zostały zaliczone na poczet zaległości podatkowych;
   
2. za okres od dnia następnego po upływie terminu, o którym mowa w art. 227 § 1, do dnia otrzymania odwołania przez organ odwoławczy;
   
3. za okres od dnia następnego po upływie terminu, o którym mowa w art. 139 § 3, do dnia doręczenia decyzji organu odwoławczego, jeżeli decyzja organu odwoławczego nie została wydana w terminie, o którym mowa w art. 139 § 3;
   
4. w przypadku zawieszenia postępowania z urzędu - od dnia wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania do dnia doręczenia postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania;
   
5. jeżeli wysokość odsetek nie przekraczałaby trzykrotności wartości opłaty pobieranej przez operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe za traktowanie przesyłki listowej jako przesyłki poleconej;
   
6. (uchylony);
   
7. za okres od dnia wszczęcia postępowania podatkowego do dnia doręczenia decyzji organu pierwszej instancji, jeżeli decyzja nie została doręczona w terminie 3 miesięcy od dnia wszczęcia postępowania;
   7a) za okres od dnia następnego po upływie dwóch lat od dnia złożenia deklaracji, od zaległości związanych z popełnionymi w deklaracji błędami rachunkowymi lub oczywistymi omyłkami, jeżeli w tym okresie nie zostały one ujawnione przez organ podatkowy;
   
8. w zakresie przewidzianym w odrębnych ustawach.

W sytuacji wycofania samochodu z działalności gospodarczej po terminie określonym w art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz po złożeniu zeznania o wysokości uzyskanego dochodu (poniesionej straty), Wnioskodawca korygując koszty ubezpieczenia poprzez ich zmniejszenie oraz korygując zeznanie o wysokości uzyskanego dochodu (poniesionej straty), zobowiązany będzie do skorygowania wysokości podatku, ponieważ wysokość podatku w pierwotnym zeznaniu będzie zaniżona. Wnioskodawca zobowiązany będzie również do naliczenia i wpłaty odsetek za zwłokę od powstałej z tego tytułu zaległości podatkowej.

Odsetki za zwłokę są automatycznym następstwem powstania zaległości podatkowej. Regułą jest, że są one naliczane bez względu na okoliczności związane z powstaniem zaległości i wolę stron stosunku prawnopodatkowego. Od tej reguły w komentowanym przepisie przewidziane są wyjątki. Przepis art. 54 § 1 Ordynacji podatkowej wymienia osiem przypadków nienaliczania odsetek w sytuacjach ściśle określonych i jest to katalog zamknięty.

Wskazany powyżej przepis, nie wymienia sytuacji przedstawionej we wniosku – gdy podatnik nie może dokonać korekty na bieżąco z uwagi na zmianę formy opodatkowania na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych - jako takiej, w której nie nalicza się odsetek.

Ustawodawca nowelizując przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dodając art. 22 ust. 7f, nie wprowadził zapisu o braku obowiązku zapłaty odsetek od zaległości podatkowych powstałych w następstwie zastosowania tego przepisu. Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że terminem zapłaty kwoty podatku wynikającego z korekty będzie data jaka obowiązuje podatników, którzy nie zmienili formy opodatkowania, czyli 20 dzień następnego miesiąca oraz, że uregulowanie ewentualnej dopłaty podatku po terminie rozliczenia ostatniego roku podatkowego przed zmianą formy opodatkowania nie będzie zaległością podatkową obciążoną odsetkami za zwłokę, jeśli uczyniono to przed terminem opisanym powyżej.

Reasumując, z uwagi na to, że Wnioskodawca błędnie określił termin złożenia korekty i zapłaty podatku z niej wynikającego, a zarazem błędnie przyjął, że nie będzie miał obowiązku zapłaty odsetek od zaległości podatkowej, stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.