Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.3.2018.1.KK
z 13 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 12 lutego 2018 r. (data wpływu 15 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 updop – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 updop.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca będący Spółką z o. o. zakupił w lipcu 2015 r. budynek, który został po raz pierwszy oddany do używania w 1976 r. (Budynek).

Obecnie Budynek jest znacząco rozbudowywany – docelowo, po przebudowie, Budynek ma pełnić funkcję hotelu. Po zakupie Budynek został przyjęty do ewidencji środków trwałych i został poddany amortyzacji przy zastosowaniu stawki 10%. W Budynku Spółka nie prowadziła nigdy działalności hotelowej, a przed rozpoczęciem modernizacji korzystała z niego jedynie poprzez udostępnienie go najemcy na potrzeby biurowe.

Budynek będący przedmiotem zapytania wykorzystywany był wcześniej, jako biurowiec, z niewielką częścią mieszkalną (ok. 4% budynku). Jak już wcześniej wskazywano – w przyszłości budynek ma być wykorzystywany jako hotel (hotele sklasyfikowane są także jako budynki niemieszkalne).

Budynek, przed jego nabyciem, wykorzystywany był przez ponad 60 miesięcy i Spółka ma na to dowody.

Budynek sklasyfikowany jest w grupie 1, podgrupie 10, w rodzaju 109 – Klasyfikacji Środków Trwałych.

Budynek jest budynkiem niemieszkalnym, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%.

Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy po zakupie, przed rozpoczęciem udostępniania go najemcom na potrzeby biurowe.

Wydatki na modernizacje zostały poniesione po wprowadzeniu Budynku do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, w oparciu o przepis art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: UPDOP), może ustalić stawki amortyzacyjne Budynku w taki sposób, aby okres amortyzacji wyniósł 10 lat?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16i ust. 1 UPDOP, stawkę amortyzacyjną ustala się w oparciu o „Wykaz stawek amortyzacyjnych”, który stanowi Załącznik nr 1 do UPDOP.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, hotele zalicza się do Rodzaju 109 – Pozostałe budynki niemieszkalne.

W konsekwencji, zgodnie z Wykazem, nominalna stawka amortyzacji dla hoteli wynosi 2,5%.

UPDOP daje jednocześnie możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacji dla środków trwałych używanych lub ulepszonych (art. 16j ust. 1 UPDOP).

Środek trwały może zostać uznany za używany, jeżeli podatnik udowodni, że przed nabyciem był wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy (art. 16j ust. 3 pkt 1 UPDOP).

W konsekwencji, prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji w stosunku do Budynku wystąpi jeśli uda się wykazać, że przed wprowadzeniem go do ewidencji Spółki był on używany przez okres co najmniej 5 lat.

Jak wyżej wskazano, Budynek został oddany po raz pierwszy do używania w 1976 r., a zatem bezsprzecznie spełniony jest warunek do tego, aby uznać go za środek trwały używany. W konsekwencji, stwierdzić trzeba, że Spółka ma prawo, stosować wobec Budynku indywidualne stawki amortyzacji.

Jak stanowi art. 16j ust. 1 pkt 4 UPDOP, w przypadku zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy uznać, że Wnioskodawca ma prawo do zastosowania amortyzacji 10-letniej dla Budynku, zauważyć bowiem trzeba, że Budynek, o którym mowa w niniejszym wniosku, został oddany po raz pierwszy do używania w 1976 r. Obecnie mamy rok 2018, a zatem od dnia oddania Budynku po raz pierwszy do używania upłynęły 42 lata. Odjęcie tej liczby od liczby 40 (wskazanej w art. 16j ust. 1 pkt 4 UPDOP) daje wynik niższy (-2), aniżeli minimalny okres amortyzacji wskazany w art. 16j ust. 1 pkt 4 UPDOP, tj. 10 lat. W konsekwencji stwierdzić należy, że Wnioskodawca ma prawo do zastosowania 10-letniego okresu amortyzacji Budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2343 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 upodp, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Prócz tego, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem sytuacji gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty),
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 updop.
  
  

Podkreślić należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  

Ponadto, stosownie do art. 16d ust. 2 updop, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji, i która nie może ulec zmianie w jej trakcie. Zatem, podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji, może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na jego sytuację gospodarczą.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest amortyzacja z wykorzystaniem stawek indywidualnych. Co do zasady, metoda ta odnosi się do używanych lub ulepszonych środków trwałych.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z powyższej regulacji wynika, że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, okres ich amortyzacji wynosi 40 lat. W przypadku nabycia takiego budynku, stosując amortyzację na podstawie stawek ustalonych indywidualnie, pomniejsza się okres tej amortyzacji (40 lat) o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania go do używania po raz pierwszy do dnia wprowadzenia do stosownej ewidencji, prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji realizowanej przez podatnika nie może być krótszy niż 10 lat.

Ponadto, należy dodać, że w odniesieniu do budynków (lokali), o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, nie mają zastosowania regulacje art. 16j ust. 2 i 3 definiujące, co należy rozumieć pod pojęciem „środki trwałe używane” i „środki trwałe ulepszone”.

Tym samym, ustawodawca nie ustalił okresu, który uprawnia do uznania budynku (lokalu) za używany. Wskazał jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. Zatem, w odniesieniu do środków trwałych wskazanych w omawianym przepisie, minimalny okres używania wynosi co najmniej 1 rok.

Należy podkreślić, że wyliczenia zgodnie z powyżej wskazanym sposobem należy dokonać w oparciu o dwie daty – po pierwsze o datę oddania po raz pierwszy do używania danego środka trwałego oraz o datę wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych przez podatnika.

W kontekście powołanych przepisów uznać należy, że podatnicy mogą ustalać indywidualne stawki amortyzacyjne dla ww. środków trwałych oraz budynków i budowli po spełnieniu łącznie dwóch warunków (art. 16j ust. 1 updop):

• środek trwały jest po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika,
• środek trwały spełnia kryteria do uznania go za używany lub ulepszony.
  
  

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka) zakupił w lipcu 2015 r. budynek, który został po raz pierwszy oddany do używania w 1976 r. Po zakupie budynek został przyjęty do ewidencji środków trwałych i został poddany amortyzacji przy zastosowaniu stawki 10%. Budynek przed nabyciem był wykorzystywany przez ponad 60 miesięcy i Spółka posiada na to dokumenty, budynek sklasyfikowany jest w grupie 1, podgrupie 10, w rodzaju 109 ¬– Klasyfikacji Środków Trwałych. Budynek jest budynkiem niemieszkalnym, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%. Obecnie budynek jest znacząco rozbudowany, a docelowo po przebudowie będzie pełnił funkcje hotelu.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Stosownie do art. 16g ust. 13 ww. ustawy jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10.000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W tym miejscu należy wskazać, że to podatnik dokonuje wyboru okresu przez jaki będzie amortyzował dany środek trwały. Wyboru tego, dla poszczególnych środków trwałych, dokonuje się przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Jednocześnie, podatnik ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do podatnika dokonującego odpisów według metody amortyzacji z zastosowaniem stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie, nie przewiduje możliwości zmiany wysokości stawki amortyzacyjnej w związku poniesieniem nakładów modernizacyjnych zwiększających wartość początkową środka trwałego. Ustawa nie przewiduje również odrębnych zasad amortyzowania samych nakładów modernizacyjnych w oderwaniu od środka trwałego, którego dotyczą. W konsekwencji, Spółka powinna dokonywać odpisów amortyzacyjnych od zwiększonej wartości początkowej środka trwałego według przyjętej indywidualnej 10% stawki amortyzacyjnej.

Mając na uwadze przywołane przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że w odniesieniu do opisanego we wniosku budynku niemieszkalnego zaklasyfikowanego do grupowania 109 Klasyfikacji Środków Trwałych, który został nabyty przez spółkę i wprowadzony przez nią po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych w 2015 r. i został poddany amortyzacji według indywidualnej stawki amortyzacyjnej określonej w przepisie art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, tj. przyjęciu przez Wnioskodawcę 10-letniego okresu amortyzacji (stawka 10%), to Wnioskodawca ma obowiązek kontynuowania wybranej przez siebie metody amortyzacji do pełnego zamortyzowania tego środka trwałego.

Zaznaczyć należy, że w wyniku dokonywanej rozbudowy budynku, który jest przez podatnika wprowadzony do ewidencji i podlega amortyzacji według stawki 10% nie ma możliwości dokonania zmiany wybranej pierwotnie metody amortyzacji, bowiem zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji i wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Dokonanie rozbudowy budynku, który już jest amortyzowany nie uprawnia Wnioskodawcy do ponownego wyboru sposobu amortyzacji i dokonania wyliczenia okresu amortyzacji zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4. Podatnik ma obowiązek stosować wybraną przez siebie metodę amortyzacji, w tym przypadku według stawki 10%, która została wybrana przez podatnika po wprowadzaniu środka trwałego do ewidencji do pełnego zamortyzowania budynku.

Reasumując w przestawionym stanie faktycznym i prawnym Spółka po rozbudowie używanego środka trwałego, którego amortyzacja została rozpoczęta według metody określonej w art. 16j updop, przy zastosowaniu indywidualnie ustalonych dla poszczególnych środków trwałych stawek, jest zobowiązana do stosowania tej metody przez cały okres amortyzacji środka trwałego, a ustalonej stawki nie może ani obniżać, ani podwyższać.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy zgodnie, z którym ma prawo do zastosowania 10-letniego okresu amortyzacji przedmiotowego budynku należało uznać za prawidłowe.

W tym miejscu należy wskazać, że Organ nie podziela poglądu Wnioskodawcy, że od oddania budynku po raz pierwszy do używania upłynęły 42 lata, bowiem z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wprowadził przedmiotowy budynek do ewidencji środków trwałych po zakupie tj. w 2015 r. Zatem okres jaki upłynął od oddania budynku po raz pierwszy do używania to 39 lat.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.