Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.124.2017.9.JM
z 6 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 16 listopada 2017 r. sygn. akt I SA/Ke 545/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 7 lutego 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 kwietnia 2017 r. (data wpływu 12 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości wystawienia faktury po wydaniu decyzji przez organ podatkowy oraz obowiązku wpłaty podatku należnego z faktury – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości wystawienia faktury po wydaniu decyzji przez organ podatkowy oraz obowiązku wpłaty podatku należnego z faktury.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 1 czerwca 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania nr 0113-KDIPT1-3.4012.124.1.BM.

Wnioskodawca na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 1 czerwca 2017 r. nr 0113-KDIPT1-3.4012.124.1.BM wniósł pismem z dnia 13 czerwca 2017 r. (data wpływu 20 czerwca 2017 r.) zażalenie na ww. postanowienie.

W odpowiedzi na powyższe zażalenie na postanowienie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej pismem z dnia 14 lipca 2017 r. nr 0113-KDIPT1-3.4012.124.2.JM utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

Wnioskodawca na postanowienie z dnia 14 lipca 2016 r. nr 0113-KDIPT1-3.4012.124.2.JM złożył skargę z dnia 21 sierpnia 2017 r. (data wpływu 22 sierpnia 2017 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 16 listopada 2017 r. sygn. akt I SA/Ke 545/17 uchylił zaskarżone postanowienie z dnia 14 lipca 2017 r. nr 0113-KDIPT1-3.4012.124.2.JM oraz poprzedzające je postanowienie z dnia 1 czerwca 2017 r. nr 0113-KDIPT1-3.4012.124.1.BM.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. sygn. akt I SA/Ke 545/17 wskazał, że w złożonym wniosku o wydanie interpretacji skarżąca wymieniła przepisy prawa podatkowego wyznaczające zakres wniosku. W sposób obszerny i wyczerpujący przedstawiła zdarzenie przyszłe, zadała pytanie oraz przedstawiła obszernie uzasadnione własne stanowisko w sprawie.

Zdaniem sądu, pytania zawarte we wniosku skarżącej nie wykraczały poza zakres interpretacji indywidualnej, przy czym wniosek pochodził od podmiotu zainteresowanego w rozumieniu art. 14b § 1 O.p., a zdarzenie przyszłe i przedstawione we wniosku pytania nie dotyczyły okoliczności, które nie mogły być rozstrzygnięte w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

W ocenie Sądu, odmawiając wszczęcia postępowania w zakresie wniosku skarżącej o wydanie interpretacji indywidualnej, organ interpretacyjny naruszył art. 165a § 1 w związku z art. 14h O.p. poprzez jego nieuprawnione zastosowanie, a w konsekwencji tego naruszył art. 14b § 1 i § 2 O.p. Zatem w ponownym postępowaniu organ wyda interpretację indywidualną w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe.

Wskutek powyższego, wniosek Strony dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie możliwości wystawienia faktury po wydaniu decyzji przez organ podatkowy oraz obowiązku wpłaty podatku należnego z faktury wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz wchodzi w skład grupy kapitałowej, która zajmuje się produkcją oraz sprzedażą hurtową i detaliczną produktów wykorzystywanych do wykańczania i wyposażania wnętrz, w szczególności: płytek ceramicznych, gresów, ceramiki sanitarnej oraz artykułów okołoceramicznych.

W dniu 25 listopada 2010 r. zarząd Wnioskodawcy (działającego wówczas pod nazwą X S.A. – od dnia 4 stycznia 2012 r. Wnioskodawca działa pod nazwą Y S.A.) podjął uchwałę w sprawie wydzielenia ze struktury Wnioskodawcy Oddziału, do którego statutowych zadań należało: administrowanie prawami do znaków towarowych należących do Spółki, ustalanie wysokości opłat z tytułu korzystania ze znaków towarowych i ich bieżące rozliczanie i rejestrowanie nowych znaków towarowych i odnawianie ochrony istniejących.

Na podstawie uchwały z dnia 22 grudnia 2010 r. Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy Wnioskodawcy podjęło uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na zbycie Oddziału stanowiącego zorganizowaną część przedsiębiorstwa (dalej: „ZCP”) w drodze wniesienia go aportem do spółki zależnej Wnioskodawcy. Spółka zależna jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług („VAT”).

W dniu 1 lipca 2011 r. została podjęta uchwała Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników spółki zależnej Wnioskodawcy w sprawie podwyższenia kapitału zakładowego tej spółki poprzez utworzenie nowych udziałów, które zostały objęte przez Wnioskodawcę w zamian za wkład niepieniężny w postaci ZCP. Przeniesienie własności ZCP nastąpiło na mocy umowy w formie aktu notarialnego zawartej tego samego dnia. Ponieważ w ocenie Wnioskodawcy przedmiotem aportu była zorganizowana część przedsiębiorstwa w świetle przepisów VAT, przedmiotowa operacja nie została opodatkowana VAT i nie została udokumentowana fakturą VAT, zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami art. 2 pkt 27e i art. 6 pkt 1 ustawy o VAT z 2011 r.

W zakresie uznania przedmiotu aportu za zorganizowaną część przedsiębiorstwa na gruncie przepisów o CIT wydana została odrębna interpretacja indywidualna i zagadnienie uznania przedmiotu aportu za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w świetle przepisów o VAT i CIT nie jest przedmiotem niniejszego wniosku.

Naczelnik Urzędu Celno-Skarbowego („Organ”) prowadzi obecnie wobec Wnioskodawcy postępowanie kontrolne w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za lipiec 2011 r. („postępowanie kontrolne VAT”). W ramach tego postępowania badaniu podlega w szczególności opisana powyżej transakcja.

W wyniku tego postępowania może dojść do sytuacji, w której zostanie wydana ostateczna decyzja w przedmiocie określenia zobowiązania w VAT za lipiec 2011 r. („ostateczna decyzja wymiarowa”), w której Organ lub właściwy organ drugiej instancji stwierdzi – pomimo argumentacji Wnioskodawcy podnoszonej w toku postępowania – iż scharakteryzowany aport nie miał postaci ZCP, ale obejmował składniki majątkowe niestanowiące ZCP oraz w konsekwencji, że czynność wniesienia aportu była transakcją podlegającą opodatkowaniu VAT, w zakresie wynikającym z przepisów obowiązujących w dacie jej dokonania.

Wnioskodawca wskazuje, że w świetle otrzymanego zawiadomienia wydanego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego na podstawie m.in. art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej bieg terminu przedawnienia zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu podatku od towarów i usług za miesiąc lipiec 2011 r. uległ zawieszeniu od dnia 14 listopada 2016 r. (dzień wszczęcia postępowania przygotowawczego w sprawie o przestępstwo skarbowe).

Wnioskodawca wyjaśnia ponadto, iż wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego, jakim jest prawo lub obowiązek wystawienia faktury VAT po zakończeniu postępowania kontrolnego VAT.

W związku z powyższym elementy stanu faktycznego, które są objęte toczącym się postępowaniem kontrolnym VAT, nie są przedmiotem niniejszego wniosku. Wniosek dotyczy wyłącznie zdarzenia przyszłego, które może nastąpić po zakończeniu ww. postępowania, tj. po wydaniu na rzecz Wnioskodawcy ostatecznej decyzji wymiarowej.

Wnioskodawca wskazuje również, że ewentualna decyzja wydana w związku z postępowaniem kontrolnym VAT dotyczyć będzie rozstrzygnięcia, czy wniesiony przez Wnioskodawcę aportem do spółki zależnej Oddział stanowił ZCP. Przedmiotem ewentualnej decyzji nie będzie natomiast rozstrzygnięcie w zakresie zgodności z prawem wystawienia przez Wnioskodawcę faktury po zakończeniu tego postępowania kontrolnego ani w zakresie obowiązku odrębnego uiszczenia podatku wynikającego z faktury.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że równolegle prowadzone było wobec niego postępowanie kontrolne w zakresie dotyczącym rozliczenia z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2011, zakończone decyzją, która na dzień składania wniosku nie jest decyzją ostateczną. Jednakże pytanie zawarte w niniejszym wniosku odnosi się wyłącznie do ewentualnych skutków postępowania kontrolnego VAT.

W związku z powyższym elementy stanu faktycznego, które są objęte decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych wydaną wobec Wnioskodawcy, również nie są przedmiotem niniejszego wniosku.

Wnioskodawca wskazuje również, że decyzja określająca wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych wydana wobec Wnioskodawcy dotyczyła rozstrzygnięcia, czy wniesiony przez Wnioskodawcę aportem do spółki zależnej Oddział stanowił ZCP. Przedmiotem ewentualnej decyzji nie było natomiast rozstrzygnięcie w zakresie zgodności z prawem wystawienia przez Wnioskodawcę faktury po zakończeniu postępowania kontrolnego VAT ani w zakresie obowiązku odrębnego uiszczenia podatku wynikającego z faktury.

W świetle powyższego zdaniem Wnioskodawcy zdarzenie przyszłe scharakteryzowane w niniejszym wniosku oraz przedmiot decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych wydanej wobec Wnioskodawcy, mają charakter odrębny i rozłączny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku wydania wobec Wnioskodawcy ostatecznej decyzji podatkowej w zakresie jego rozliczeń z tytułu VAT za lipiec 2011 r., w świetle której Oddział wniesiony przez Wnioskodawcę do nowozawiązanej Spółki nie stanowił zorganizowanej części przedsiębiorstwa, ale zespół składników majątkowych, których aport podlegał opodatkowaniu VAT, wystawienie przez Wnioskodawcę faktury VAT odzwierciedlającej powyższe ustalenie zawarte w ostatecznej decyzji podatkowej wydanej na jego rzecz po otrzymaniu takiej decyzji, będzie zgodne z właściwymi przepisami ustawy o VAT?
2. Czy w takiej sytuacji Wnioskodawca będzie zobowiązany do odrębnej zapłaty podatku należnego wykazanego na wystawionej przez niego fakturze niezależnie od uiszczenia zaległości podatkowej wynikającej z wydanej na jego rzecz ostatecznej decyzji wymiarowej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

1. Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania pierwszego
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wydania wobec Wnioskodawcy ostatecznej decyzji podatkowej z zakresie jego rozliczeń z tytułu VAT za lipiec 2011 r., w świetle której Oddział wniesiony przez Wnioskodawcę do nowo zawiązanej Spółki nie stanowił zorganizowanej części przedsiębiorstwa, ale zespół składników majątkowych, których aport podlegał opodatkowaniu VAT, wystawienie przez Wnioskodawcę faktury odzwierciedlającej powyższe ustalenia zawarte w ostatecznej decyzji wymiarowej wydanej na jego rzecz po otrzymaniu takiej decyzji, będzie zgodne z właściwymi przepisami prawa.

2. Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania drugiego
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w takiej sytuacji nie będzie on zobowiązany do odrębnej zapłaty podatku należnego wykazanego na wystawionej przez niego fakturze niezależnie od uiszczenia zaległości podatkowej wynikającej z wydanej na jego rzecz ostatecznej decyzji wymiarowej.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

1. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania pierwszego
   
   

Faktury wystawiane przez podatników VAT odgrywają fundamentalną rolę na gruncie tego podatku. Faktura jest nie tylko dowodem udokumentowania transakcji podlegającej VAT oraz podstawą do jej ujęcia w księgach stron tej transakcji, lecz również stanowi podstawę do odliczenia podatku naliczonego u podmiotu otrzymującego przedmiotową fakturę (nabywcy towaru lub usługi).

Co do zasady podatnik jest zobowiązany samodzielnie dokonać właściwej kwalifikacji czynności prawnej pod kątem rozliczenia VAT. W przypadku Wnioskodawcy, stał on na stanowisku, że przenoszony Oddział stanowi ZCP, w konsekwencji przeniesienie składników majątkowych Oddziału do spółki zależnej nie podlegało opodatkowaniu VAT, a Wnioskodawca nie był zobowiązany do wystawienia faktury dokumentującej przedmiotową czynność.

Jednakże ocena czy przedmiotem ww. aportu było ZCP czy zespół składników niestanowiących ZCP jest aktualnie przedmiotem postępowania kontrolnego VAT. W wyniku zakończenia tego postępowania może potencjalnie dojść do zmiany kwalifikacji podatkowej przedmiotu transakcji na skutek stwierdzenia w ostatecznej decyzji wymiarowej, że przenoszony aportem Oddział nie stanowił ZCP.

Rozstrzygnięcie postępowania kontrolnego może potencjalnie wskazywać, iż Wnioskodawca uznał zbycie Oddziału za czynność niepodlegającą VAT, podczas gdy zdaniem Organu powinna ona stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

Wobec uznania w ostatecznej decyzji wymiarowej, iż Wnioskodawca dokonał opodatkowanej VAT dostawy towarów, należałoby uznać, że Wnioskodawca był zobowiązany do wystawienia faktury dokumentującej dokonaną czynność.

Aktualne regulacje dotyczące obowiązku wystawienia faktur zawarte są w Dziale XI, rozdziale 1 ustawy VAT. Przepis art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy VAT przewiduje, że podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż dokonywaną przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem. Natomiast pod pojęciem sprzedaży, w myśl art. 2 pkt 22 ustawy VAT, należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Natomiast zgodnie z przepisami obowiązującymi w dacie dokonania aportu (1 lipca 2011 r.), obowiązek wystawienia faktury przewidywał art. 106 ust. 1 ustawy VAT z 2011 r. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy, o których mowa w art. 15 są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Powołany przepis został uchylony z dniem 1 stycznia 2014 r. przez art. 1 pkt 49 ustawy nowelizującej z dnia 7 grudnia 2012 r. (Dz.U. z 2013 r. Nr 35).

Zarówno przepisy ustawy VAT jak i ustawy VAT z 2011 r., nakładają (nakładały) obowiązek wystawienia faktury VAT w przypadku dokonania opodatkowanej sprzedaży (dostawy), niezależnie od tego, w jakim trybie zostanie dokonana prawnopodatkowa kwalifikacja danej czynności.

Należy wskazać, że ustawodawca nie przewidział w ustawie o VAT lub w innych regulacjach prawa podatkowego przepisów, które wprost wskazywałyby, że z chwilą wydania decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego zachodzą zmiany lub jakiekolwiek wyłączenia w zakresie wynikającego z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT z 2011 r. (obecnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT) obowiązku podatnika w zakresie udokumentowania czynności podlegającej opodatkowaniu fakturą VAT.

Przepisy prawa obowiązujące zarówno obecnie, jak i w dacie dokonania transakcji nie precyzują również enumeratywnie, jakie są skutki wydania wobec podatnika decyzji wymiarowej.

Z art. 99 ust. 12 ustawy o VAT oraz orzecznictwa sądów administracyjnych wynika jedynie, że ostateczna decyzja wydana wobec podatnika zastępuje złożoną przez niego deklarację podatkową. Wskazana regulacja nie odnosi się natomiast do pozostałych obowiązków dokumentacyjnych podatnika, w tym obowiązku udokumentowania fakturami VAT transakcji, których opodatkowanie stwierdzono w ostatecznej decyzji wymiarowej.

Konsekwentnie, zdaniem Wnioskodawcy, wydanie ostatecznej decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego nie wyłącza obowiązku podatnika w zakresie udokumentowania czynności podlegającej opodatkowaniu fakturą VAT. Co więcej, wystawienie faktury VAT w takiej sytuacji stanowi dostosowanie dokumentacji podatkowej do ustaleń zawartych w decyzji wymiarowej, co powinno być uznane za działanie pożądane.

Jakkolwiek wystawieniu takiej faktury w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku nie będzie towarzyszyć skorygowanie deklaracji podatkowej (gdyż wysokość podatku wynikać będzie już wtedy z decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego), to jednak jej wystawienie odpowiadać będzie wysokości zobowiązania podatkowego wynikającego z decyzji wymiarowej, stąd też na przeszkodzie dopuszczalności wystawienia takiej faktury nie stoi brak możliwości dalszego modyfikowania wysokości zobowiązania podatkowego.

Wnioskodawca wskazuje, że zagadnienie zbliżone do zagadnienia stanowiącego przedmiot niniejszego wniosku było przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach dnia 6 sierpnia 2008 r. (nr IBPP1/443-737/08/AZb), także dotyczącej zmiany klasyfikacji transakcji dla celów opodatkowania VAT w wyniku wydania decyzji w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego.

W uzasadnieniu stanowiska przedstawionego w interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wskazał w szczególności, że: „(...) w przypadku wystawienia przez Wnioskodawcę faktury korygującej (w sposób zgodny z wydaną przez Urząd Skarbowy decyzją), w której dokona obniżenia wartości sprzedaży netto do kwoty 22.951,00 zł oraz obliczy kwotę podatku VAT przy zastosowaniu właściwej stawki podatku, posiadana przez Podatnika dokumentacja źródłowa będzie zgodna z rozliczeniem za dany okres dokonanym przez Urząd Skarbowy w wydanej decyzji określającej. Wystawiona w opisany wyżej sposób faktura korygująca będzie zgodna z rozstrzygnięciem organu podatkowego, co do sposobu opodatkowania sprzedaży ww. środka trwałego.”

„Przekazanie wystawionej w ten sposób faktury korygującej nabywcy pozwoli na zachowanie symetrii posiadanej dokumentacji zarówno przez wystawiającego tj. Wnioskodawcę, jak i otrzymującego przedmiotową fakturę.”

„Należy również zaznaczyć, iż powołany wyżej przepis art. 81b § 1 Ordynacji podatkowej ogranicza uprawnienia podatników do skorygowania deklaracji dla podatku od towarów i usług, gdyż w sytuacji, gdy kontrola podatkowa wykaże nieprawidłowości, a zebrany w toku kontroli materiał dowodowy będzie przyczynkiem do wszczęcia postępowania podatkowego, korekta deklaracji w zakresie podatku od towarów i usług nie będzie prawnie skuteczna. Jednakże należy zauważyć, iż przepis ten nie wyłącza możliwości wystawienia faktury korygującej w zakresie objętym decyzją określającą wydaną przez właściwy organ podatkowy.”

„Wobec powyższego niezasadnym byłoby odmówienie Wnioskodawcy prawa do wystawienia faktury korygującej w przedstawionej sytuacji, brak jest bowiem w obowiązujących regulacjach prawno-podatkowych przepisów, które wprost ograniczałyby to prawo.”

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje także potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lipca 2014 r. (sygn. akt I FSK 1275/13), w którym zauważono, że: „należy stwierdzić, że nie ma przepisów ani krajowych ani unijnych, które zakazywałyby wystawienia faktury VAT przez podatnika w zakresie objętym decyzją organu podatkowego.”

„Nie można zapominać, że podatnik VAT zobowiązany jest wystawić fakturę VAT na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy o VAT. Zaś niewystawienie faktury lub odmowa wystawienia faktury podlega odpowiedzialności karnej skarbowej na podstawie art. 62 § 1 ustawy z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy.”

Z powołanej interpretacji indywidualnej oraz cytowanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika, że podatnik, wobec którego została wydana decyzja wymiarowa, ma nie tylko uprawnienie, ale obowiązek wystawienia faktury zgodnie z ustaleniami wynikającymi z decyzji organu.

Wobec powyższego w przypadku wydania na rzecz Wnioskodawcy ostatecznej decyzji wymiarowej, w której dokonana przez Wnioskodawcę transakcja zostanie uznana za aport składników majątkowych niestanowiących ZCP, wystawienie przez Wnioskodawcę faktury, w której określi on zgodnie z ww. decyzją wartość przenoszonych składników majątkowych (aktywów) oraz obliczy kwotę należnego podatku przy zastosowaniu właściwej stawki VAT doprowadzi do stanu zgodności posiadanej przez Wnioskodawcę dokumentacji źródłowej z treścią art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy VAT (art. 106 ust. 1 ustawy VAT z 2011 r.).

Wystawiona w opisany wyżej sposób faktura będzie ponadto zgodna z określonym w ewentualnej decyzji wymiarowej sposobem opodatkowania zbycia aportem składników majątkowych wchodzących w skład Oddziału, a przekazanie wystawionej w ten sposób faktury VAT nabywcy składników majątkowych pozwoli także na zachowanie symetrii posiadanej dokumentacji zarówno przez wystawiającego tj. Wnioskodawcę, jak i otrzymującego przedmiotową fakturę.

Konsekwentnie, zdaniem Wnioskodawcy w przypadku zaistnienia zdarzenia przyszłego opisanego w niniejszym wniosku, wystawienie przez niego faktury będzie zgodne z przepisami prawa. Niezasadnym byłoby pozbawienie Wnioskodawcy prawa do wystawienia faktury w przedstawionej sytuacji, brak jest bowiem przepisów, które ograniczałyby to prawo lub wyłączały obowiązek wystawienia faktury.

W świetle powyższego, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przypadku wydania wobec Wnioskodawcy ostatecznej decyzji wymiarowej w zakresie jego rozliczeń z tytułu VAT za lipiec 2011 r., w świetle której Oddział wniesiony przez Wnioskodawcę do nowo zawiązanej Spółki nie stanowił zorganizowanej części przedsiębiorstwa, ale zespół składników majątkowych, których aport podlegał opodatkowaniu VAT, wystawienie przez Wnioskodawcę faktury odzwierciedlającej ustalenia zawarte w ostatecznej decyzji wymiarowej wydanej na jego rzecz po otrzymaniu takiej decyzji, będzie zgodne z właściwymi przepisami prawa.

2. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania drugiego
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on zobowiązany do odrębnej zapłaty podatku należnego wykazanego na wystawionej przez niego fakturze, albowiem podatek ten będzie wynikał z ostatecznej decyzji wymiarowej wydanej na jego rzecz, która będzie stanowiła tytuł wpłaty podatku należnego odzwierciedlonego na fakturze, do właściwego urzędu skarbowego.

Wnioskodawca wskazuje, że w jego ocenie do wystawionej przez niego faktury nie znajdzie zastosowania art. 108 ustawy o VAT. Na gruncie podatkowym w zasadzie nie występuje odpowiedzialność za nieprawidłowe wystawienie faktury – jedyną regulacją bezpośrednio odnoszącą się do takiej sytuacji jest przepis art. 108 ustawy o VAT, z którego wynika, że błędne wystawienie faktury łączy się z koniecznością zapłaty wykazanego w niej podatku, nawet jeśli dana sprzedaż powinna być objęta niższą stawką, zwolniona z podatku albo też nie podlegała w ogóle podatkowi.

Faktura wystawiona przez Wnioskodawcę nie będzie jednak fakturą wystawioną przez pomyłkę, lecz w wyniku wykonania ostatecznej decyzji wymiarowej, określającej zakres (podstawę) opodatkowania VAT przedmiotowej dostawy. Faktura wystawiona przez Wnioskodawcę dokumentować będzie rzeczywiście dokonaną czynność, potwierdzoną stosownymi dokumentami urzędowymi (m.in. akty notarialne, wpis podwyższenia kapitału zakładowego do sądu rejestrowego). Podatek wykazany na fakturze zostanie efektywnie uiszczony przez Wnioskodawcę w wykonaniu decyzji wymiarowej. W związku z powyższym, uznanie, iż do faktury mógłby mieć zastosowanie art. 108 ust. 1 lub ust. 2 ustawy VAT w sposób skutkujący obowiązkiem uiszczenia podatku niezależnie od wpłaty zaległości podatkowej na podstawie decyzji, byłoby niezasadne i pociągałoby za sobą obowiązek zapłaty VAT w podwójnej wysokości (w związku z wykonaniem decyzji, a następnie po raz drugi w wyniku wystawienia faktury).

Jednocześnie podstawy dla zastosowania art. 108 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT nie może stanowić wyłącznie fakt, iż faktura nie zostałaby wystawiona bezpośrednio po dokonaniu czynności opodatkowanej (w przypadku, gdyby w ostatecznej decyzji wymiarowej stwierdzono, że czynność dokonana przez Wnioskodawcę podlegała opodatkowaniu), ale dopiero po wydaniu na rzecz Wnioskodawcy ostatecznej decyzji wymiarowej.

W świetle orzecznictwa polskich sądów administracyjnych oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej art. 108 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT nie może znaleźć zastosowania wyłącznie dlatego, że faktura dokumentująca czynność opodatkowaną została wystawiona przedwcześnie bądź z opóźnieniem. Jak zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 19 stycznia 2007 r. (sygn. akt I SA/Wr 1337/06): „ Art. 108 ust. 1 nie znajduje zastosowania w przypadkach, gdy realizowana przez podatnika czynność jest objęta obowiązkiem podatkowym, a dokumentująca ją faktura została wystawiona przed momentem powstania obowiązku podatkowego lub po miesiącu powstania tegoż obowiązku. Jeżeli dana czynność podlega opodatkowaniu, podatnik wynikający z niej podatek jest obowiązany (...) rozliczyć w miesiącu (okresie), w którym obowiązek podatkowy z tytułu jej realizacji przekształcił się w zobowiązanie podatkowe, natomiast wystawienie dokumentującej tę sprzedaż faktury przed tym okresem lub po jego zakończeniu, pozostaje bez wpływu na rozliczenie podatku, który w każdym z tych przypadków powinien zostać zaewidencjonowany i rozliczony w miesiącu zaistnienia zobowiązania podatkowego”.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie także w przywoływanym już w niniejszym wniosku wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie o sygn. akt I FSK 1275/13: „(...) faktura taka [wystawiona po decyzji organu] byłaby zgodna z rozliczeniem dokonanym przez organ podatkowy w wydanej podatnikowi decyzji, nie zaś fakturą wydaną w trybie art. 108 ustawy o VAT”

„(...) nie ma przepisów ani krajowych ani unijnych, które zakazywałyby wystawienia faktury VAT przez podatnika w zakresie objętym decyzją organu podatkowego”.

Także w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stosowanie sankcji w VAT, takich jak ta wynikająca z art. 108 ustawy o VAT, powinno być zawężone do sytuacji, w których wystąpiło oszustwo podatkowe, przy czym sam fakt braku zapłaty podatku nie może być automatycznie utożsamiony z wystąpieniem oszustwa podatkowego. Przykładowo w wyroku z dnia 17 lipca 2014 r. w sprawie C-272/13 Equoland Soc. Coop. arl v. Agenzia delle Dogane – Ufficio delle Dogane di Livorno, TSUE stwierdził, że: „Spóźnione uiszczenie VAT, w sytuacji gdy brak jest próby oszustwa lub uszczerbku dla budżetu państwa, stanowi jedynie naruszenie formalne, które nie może podważyć przysługującego podatnikowi prawa do odliczenia. W każdym razie spóźniona zapłata VAT nie może sama z siebie zostać zrównana z oszustwem, które wymaga, z jednej strony, aby dana transakcja, mimo że spełnia przesłanki ustanowione przez odpowiednie przepisy szóstej dyrektywy i prawa krajowego transportującego tę dyrektywę, miała za skutek uzyskanie korzyści podatkowej, której przyznanie byłoby sprzeczne z celem, jakiemu służą owe przepisy, oraz z drugiej strony, aby z ogółu obiektywnych czynników wynikało, że zasadniczym celem danej transakcji jest uzyskanie korzyści podatkowej.”

Konsekwentnie, zdaniem Wnioskodawcy jedyną podstawę zapłaty podatku należnego wynikającego z wystawionej przez niego faktury będzie stanowiła ostateczna decyzja wymiarowa, natomiast Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do odrębnego uregulowania podatku należnego na podstawie innych przepisów prawa, w tym w szczególności na podstawie art. 108 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 99. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Zobowiązanie podatkowe, kwotę zwrotu różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1, przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba że naczelnik urzędu skarbowego lub organ kontroli skarbowej określi je w innej wysokości (art. 99 ust. 12 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 28 lutego 2017 r.).

W myśl ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 35, z późn. zm.) do dokumentowania czynności dokonanych przed dniem 1 stycznia 2014 r. stosuje się przepisy art. 106 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed tym dniem, oraz przepisy wydane na jego podstawie, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Stosownie do art. 106 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub – w przypadku terytorium państwa trzeciego – podatku o podobnym charakterze.

Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi (art. 106 ust. 3 ustawy).

W myśl art. 106 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Zgodnie z przepisem § 9 ust. 1 – obowiązującego w okresie od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360, z późn. zm.) – fakturę wystawia się nie później niż 7. dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-5, § 10-12 i § 16 ust. 2.

Podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej (art. 109 ust. 3 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.).

Zgodnie z brzmieniem art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Stosownie do § 2 ww. artykułu skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

W świetle art. 81b § 1 Ordynacji podatkowej, uprawnienie do skorygowania deklaracji:

1. ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej – w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą;
   
2. przysługuje nadal po zakończeniu:
   1. kontroli podatkowej,
      
   2. postępowania podatkowego – w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.
   
   

Stosownie do art. 81b § 2 Ordynacji podatkowej, korekta złożona w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, nie wywołuje skutków prawnych.

Podkreślić przy tym należy, że przy korekcie deklaracji należy uwzględnić przepisy dotyczące przedawnienia zobowiązania podatkowego. Zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, Zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Korekta deklaracji ma zatem na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym – poprawnym już – wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji. Skorygowane zeznanie (deklaracja) zastępuje zeznanie (deklarację) złożone uprzednio.

Prawo do złożenia korekty istnieje w związku z tym dopóty, dopóki zobowiązanie nie uległo przedawnieniu. Okres przedawnienia wynosi 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Podatnik ma zatem prawo skorygować deklaracje za okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 1 lipca 2011 r. została podjęta uchwała Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników spółki zależnej Wnioskodawcy w sprawie podwyższenia kapitału zakładowego tej spółki poprzez utworzenie nowych udziałów, które zostały objęte przez Wnioskodawcę w zamian za wkład niepieniężny w postaci ZCP. Przeniesienie własności ZCP nastąpiło tego samego dnia. Ponieważ w ocenie Wnioskodawcy przedmiotem aportu była zorganizowana część przedsiębiorstwa w świetle przepisów VAT, przedmiotowa operacja nie została opodatkowana VAT i nie została udokumentowana fakturą VAT, zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami art. 2 pkt 27e i art. 6 pkt 1 ustawy o VAT z 2011 r.

Naczelnik Urzędu Celno-Skarbowego prowadzi obecnie wobec Wnioskodawcy postępowanie kontrolne w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za lipiec 2011 r. („postępowanie kontrolne VAT”). W ramach tego postępowania badaniu podlega w szczególności opisana powyżej transakcja. W wyniku tego postępowania może dojść do sytuacji, w której zostanie wydana ostateczna decyzja w przedmiocie określenia zobowiązania w VAT za lipiec 2011 r. („ostateczna decyzja wymiarowa”), w której Organ lub właściwy organ drugiej instancji stwierdzi – pomimo argumentacji Wnioskodawcy podnoszonej w toku postępowania – iż scharakteryzowany aport nie miał postaci ZCP, ale obejmował składniki majątkowe niestanowiące ZCP oraz w konsekwencji, że czynność wniesienia aportu była transakcją podlegającą opodatkowaniu VAT, w zakresie wynikającym z przepisów obowiązujących w dacie jej dokonania.

Odnosząc się zatem do przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy, należy zauważyć, że w obowiązujących regulacjach prawno-podatkowych brak jest przepisów wyłączających możliwość wystawienia faktury po wydaniu decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego, w związku ze zmianą kwalifikacji podatkowej czynności: z niepodlegającej opodatkowaniu na czynność opodatkowaną.

Mając powyższe na uwadze, w przypadku wydania wobec Wnioskodawcy ostatecznej decyzji podatkowej w zakresie jego rozliczeń z tytułu VAT za lipiec 2011 r., w świetle której Oddział wniesiony przez Wnioskodawcę do nowo zawiązanej Spółki nie stanowił zorganizowanej części przedsiębiorstwa, ale zespół składników majątkowych, których aport podlegał opodatkowaniu VAT, możliwe będzie wystawienie przez Wnioskodawcę faktury VAT odzwierciedlającej powyższe ustalenie zawarte w ostatecznej decyzji podatkowej wydanej na jego rzecz. Skoro z ustaleń decyzji organu podatkowego będzie wynikało, że Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, w lipcu 2011 r. dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT na rzecz podatnika podatku VAT, to w świetle art. 106 ustawy, obowiązującego do dnia 31 grudnia 2013 r., winien tę czynność udokumentować fakturą. Wystawiona w takiej sytuacji faktura sprawi, że dokumentacja źródłowa Wnioskodawcy będzie zgodna z rozliczeniem za dany okres dokonanym przez organ podatkowy w ostatecznej decyzji określającej za lipiec 2011 r.

Z kolei, odnosząc się do pytania oznaczonego we wniosku jako nr 2 należy stwierdzić, że jeżeli wystawiona faktura będzie potwierdzała ustalenia organu podatkowego co do opodatkowania przedmiotu aportu, to uiszczenie zaległości podatkowej z tego tytułu, określonej decyzją, spowoduje, że Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku wykazanego na wystawionej fakturze, o ile kwota wynikająca z faktury będzie zgodna z określoną w decyzji podatkowej kwotą zobowiązania podatkowego z tytułu wniesienia aportem składników majątkowych do nowozawiązanej Spółki.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy odnośnie pytań oznaczonych we wniosku jako nr 1 i nr 2 jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu 1 czerwca 2017 r., tj. w dacie wydania postanowienia nr 0113-KDIPT1-3.4012.124.1.BM o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, niniejsza interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz.1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.