2018.04.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-2.4012.158.2018.1.JSZ

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.158.2018.1.JSZ
z 9 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

zwolnienia od podatku VAT usług świadczonych na podstawie umowy sekurytyzacji,

uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT oraz rozpoznania importu ww. usług,

ustalenia podstawy opodatkowania usług świadczonych na podstawie umowy sekurytyzacji,

miejsca świadczenia usług serwisowych,

prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku ze świadczeniem usług serwisowych

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

zwolnienia od podatku VAT usług świadczonych na podstawie umowy sekurytyzacji,

uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT oraz rozpoznania importu ww. usług,

ustalenia podstawy opodatkowania usług świadczonych na podstawie umowy sekurytyzacji,

miejsca świadczenia usług serwisowych,

prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku ze świadczeniem usług serwisowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

… sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest firmą prowadzącą działalność w zakresie produkcji tektury falistej. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym. Spółka jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem podatku od towarów usług („VAT”).
W związku ze specyfiką prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca posiada liczne wierzytelności wobec swoich kontrahentów. W celu uzyskania finansowania Spółka planuje przystąpienie do transakcji sekurytyzacji wierzytelności, zarówno istniejących, jak i mających powstać w przyszłości („Transakcja Sekurytyzacji”). Przedmiotowa Transakcja Sekurytyzacji będzie stanowiła kompleksową transakcję finansową, której warunki zostaną ustalone w kilku umowach, w ramach której Spółka będzie sprzedawała przysługujące jej wierzytelności na rzecz spółki celowej z siedzibą i rezydencją podatkową w Luksemburgu („L.”). Transfery wierzytelności będą dokonywane w ramach umowy nabycia oraz obsługi wierzytelności („Umowa Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności”). Jak szczegółowo przedstawiono poniżej, w ramach Umowy Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności Spółka będzie uprawniona do oferowania przysługujących jej każdorazowo wierzytelności do sprzedaży L. w terminach określonych w Umowie Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności. Wszystkie należności oferowane do sprzedaży będą stanowić należności handlowe powstałe w toku zwykłej działalności Spółki, które spełniają określone kryteria kwalifikowalności określone w Umowie Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności. Żadne należności oferowane do sprzedaży nie mogą być przeterminowane lub kwestionowane przez właściwego dłużnika Spółki na dzień ich nabycia przez L. W zamian za cesję wierzytelności na rzecz L., Spółka otrzyma cenę zakupu równą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o określone Dyskonta (zgodnie z definicją wskazaną w pkt 5 poniżej). Ponadto, zgodnie z Umową Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności, Spółka jest zobowiązana do świadczenia określonych usług na rzecz L., tj. Spółka jest zobowiązana do pobierania płatności w ramach spłaty wierzytelności, podjęcia środków egzekucyjnych w odniesieniu do wszelkich zaległych płatności i administrowania sprzedanymi wierzytelnościami (jak określono bardziej szczegółowo poniżej). Wszelkie płatności otrzymane przez Spółkę w ramach spłaty sprzedanych wierzytelności zostaną przekazane do L. L. może potrącić swoje roszczenia o przekazanie płatności otrzymanych przez Spółkę w ramach wskazanych wyżej usług serwisowych z roszczeniami Spółki o zapłatę ceny za wierzytelności należnej na podstawie Umowy Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności. Umowa Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności zawierana jest na początkowy okres pięciu lat. W tym okresie Umowa Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności może zostać rozwiązana tylko z określonych przyczyn, np. jeżeli Spółka lub którykolwiek z pozostałych Sprzedających (zgodnie z definicją podaną w pkt 4 poniżej) zalega z płatnościami lub innymi zobowiązaniami należnymi na podstawie Umowy Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności.
Sprzedaż wierzytelności Spółki w ramach Transakcji Sekurytyzacji nie będzie miała charakteru jednorazowego. Umowa Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności ma być porozumieniem o charakterze ramowym określającym warunki, na jakich wierzytelności Spółki będą sprzedawane do L. Spółka będzie uprawniona do sukcesywnego składania na rzecz L. (poprzez tzw. koordynatora transakcji) ofert obejmujących kolejne transze wierzytelności. Sprzedaż poszczególnych transzy wierzytelności będzie dokonywana każdorazowo na podstawie oferty sprzedaży złożonej przez Spółkę i jej akceptacji przez L. Zasadniczo wierzytelności, co do których Spółka będzie składała oferty sprzedaży, będą wierzytelnościami wymagalnymi, jest jednak możliwe, że część sprzedawanych wierzytelności nie będzie wymagalna. Niezależnie od tego, w związku z relatywnie krótkim okresem wymagalności wierzytelności, nie będą to wierzytelności stanowiące tzw. złe długi, jak również nie będą istniały przesłanki do uznania tych wierzytelności za zagrożone nieściągalnością.
Transakcja Sekurytyzacji będzie miała charakter wielostronny. Oprócz Wnioskodawcy zbywcami wierzytelności na rzecz L. na zasadach określonych w przedmiotowej umowie będą również inne podmioty prowadzące działalność w tej samej branży, i wchodzące w skład tej samej grupy kapitałowej co Spółka („Sprzedawcy”).Ponadto stroną Transakcji Sekurytyzacji jest również spółka utworzona na podstawie prawa niemieckiego, funkcjonująca jako podmiot dominujący w ramach tej samej grupy kapitałowej, co Spółka oraz Sprzedawcy („P. AG”). P. AG ma pełnić rolę koordynatora procesu sekurytyzacji prowadzonego w ramach Transakcji Sekurytyzacji. Koordynacja ta będzie polegała na przekazywaniu poszczególnych ofert nabycia wierzytelności od Spółki oraz Sprzedawców do L., jak również przyjmowania od L. i przekazywania do Spółki i Sprzedawców płatności w zamian za transferowane wierzytelności. P. AG będzie również gwarantem prawidłowego wykonywania przez Spółkę obowiązków w ramach Transakcji Sekurytyzacyjnej.
L. będzie zobowiązane do zapłaty ceny w zamian za wierzytelności, które zostaną jej sprzedane przez Spółkę. Kwota ceny w odniesieniu do każdej wierzytelności będzie równa niespłaconej wartości nominalnej sprzedawanej wierzytelności, pomniejszonej o sumę: (i) dyskonta związanego z ryzykiem niewykonania zobowiązań przez Spółkę, (ii) dyskonta z tytułu tzw. rozwodnienia wierzytelności oraz (iii) dyskonta związanego z kosztami transakcji (dalej łącznie „Dyskonta”). Dyskonto wskazane w pkt (i) zostanie przekazane na odpowiednią rezerwę i pokryje ryzyko kredytowe dłużników. Dyskonto wskazane w pkt (ii) zostanie przekazane na odpowiednią rezerwę i zostanie wykorzystane na pokrycie ryzyka, że Spółka nie dokona pewnych płatności na rzecz L. w ramach Umowy Nabycia i Obsługi Wierzytelności, w tym z tytułu płatności otrzymywanych w związku z obsługą wierzytelności. Dyskonto wskazane w pkt (iii) zostanie przeznaczone na rezerwę kosztów finansowania i zostanie wykorzystane na pokrycie kosztów finansowania L. Przekazane na odpowiednie rezerwy kwoty Dyskont nie będą wymagalne przez L. i co do zasady, po spełnieniu określonych warunków, zostaną wypłacone na rzecz Spółki.L ma dodatkowe roszczenia wobec Spółki tytułem zabezpieczenia ryzyka związanego z niewypłacaniem przez Spółkę na rzecz dłużników należności z tytułu premii, not kredytowych i podobnych należności, związanych z wierzytelnościami sprzedanymi na rzecz L., a wynikających m.in. z zawartych przez Spółkę z dłużnikami umów premiowych. Kwota równa zakumulowanym rezerwom zaksięgowanym przez Spółkę na jej rachunkach z tytułu umów premiowych lub not kredytowych związanych ze sprzedanymi wierzytelnościami zostanie zaliczona na poczet rezerwy na zabezpieczenie premii. W zakresie, w jakim kwota dodana do rezerwy na zabezpieczenie premii nie będzie wykorzystana przez L. i z zastrzeżeniem pewnych dodatkowych warunków, kwota ta zostanie wypłacona Spółce. Warunki określone w Umowie Nabycia i Obsługi Wierzytelności będą miały zastosowanie nie tylko do warunków sprzedaży wierzytelności, ale również obowiązków Spółki wobec L. w zakresie tzw. czynności serwisowych. Na podstawie tych zapisów Spółka (pełniąc funkcję tzw. serwisera) będzie zobowiązana do świadczenia na rzecz L. usług administrowania wierzytelnościami. Zgodnie z Umową Nabycia i Obsługi Wierzytelności, przedmiotowe usługi będą obejmowały m.in. przyjmowanie spłat wierzytelności, identyfikowanie uzyskiwanych płatności, wzywanie do zapłaty w przypadku opóźnienia w zapłacie, wykorzystywanie prawem przewidzianych środków zmierzających do wyegzekwowania wierzytelności, w tym w drodze postępowań sądowych, prowadzenie rejestrów wierzytelności w sposób odrębny od własnych wierzytelności Spółki. Spółka będzie przekazywała kwoty ściągniętych wierzytelności do L., jako podmiotu uprawnionego z tytułu przedmiotowych wierzytelności. Czynności serwisowe wykonywane przez Spółkę będą mieściły się w zakresie działalności biznesowej Spółki. Spółka będzie wykonywała czynności serwisowe w ramach Transakcji Sekurytyzacji, w zamian za finansowanie uzyskane od L.
Zgodnie z przytoczonymi powyżej warunkami transakcji, będzie to operacja finansowa o wysokim stopniu skomplikowania, składająca się z wielu elementów, które łącznie będą miały na celu zapewnienie finansowania Spółce. Poza transferem wierzytelności przez Spółkę i Sprzedawców elementem Umowy Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności będzie również zagwarantowanie skutecznego administrowania i ściągania sekurytyzowanych wierzytelności, pozwalające na terminowe ich ściąganie od dłużników Spółki oraz Wierzycieli i w konsekwencji realizację zobowiązań L. z tytułu emisji dłużnych papierów wartościowych. Transakcja Sekurytyzacji będzie w rezultacie podstawą szczególnego instrumentu prawnego pozwalającego na uzyskanie przez Spółkę środków finansowych, w drodze finansowania zapewnionego przez L.Ze względu na powyższe, z punktu widzenia Spółki, przystąpienie do Transakcji Sekurytyzacji będzie jedną z metod zarządzania aktywami, pozwalając na poprawę efektywności jej przepływów finansowych. Dzięki sekurytyzacji bowiem zostaną uwolnione środki, które można zainwestować w podstawową działalność Spółki, co w efekcie będzie prowadziło do wyeliminowania potencjalnego ryzyka kredytowego po jej stronie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy sprzedaż wierzytelności przez Wnioskodawcę do L. w ramach Transakcji Sekurytyzacji będzie stanowiła usługę świadczoną przez L. na rzecz Spółki, która będzie podlegała zwolnieniu z VAT?
Czy Wnioskodawca będzie podatnikiem VAT w odniesieniu do powyższej usługi świadczonej przez L., a zatem czy będzie zobowiązany do rozpoznania tej transakcji jako importu usług dla celów VAT w Polsce?
Czy dla Wnioskodawcy podstawą opodatkowania usług świadczonych przez L. w ramach Umowy Sekurytyzacji będzie wartość Dyskont?
Czy miejscem świadczenia przez Wnioskodawcę usług serwisowych na rzecz L. będzie państwo siedziby L., jako usługobiorcy, tj. Luksemburg, a tym samym przedmiotowe usługi pozostaną poza zakresem opodatkowania VAT w Polsce, co oznacza, że Wnioskodawca jako usługodawca nie będzie zobowiązany do rozliczenia w Polsce podatku VAT należnego z tytułu ich świadczenia?
Czy obrót uzyskiwany przez Wnioskodawcę z tytułu świadczenia usług serwisowych na rzecz L. jest obrotem uprawniającym Wnioskodawcę do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu dokonywanego zakupu towarów i usług, zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 Ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Transfer wierzytelności do L. na podstawie Umowy Sekurytyzacji będzie stanowić usługę świadczoną przez L. na rzecz Wnioskodawcy. Jednocześnie usługa ta będzie podlegała zwolnieniu z opodatkowania VAT.
Opisana w stanie faktycznym świadczona na rzecz Spółki usługa sekurytyzacji powinna być na potrzeby VAT traktowana jako import usług, w odniesieniu do którego Spółka powinna być uznana za podatnika.
Podstawą opodatkowania świadczonej przez L. usługi będzie wyłącznie wartość Dyskont.
Świadczone przez Spółkę usługi serwisowe świadczone na rzecz L. nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, a Spółka nie będzie zobowiązana do rozliczenia w Polsce podatku należnego VAT z tytułu ich świadczenia.
Obrót uzyskiwany przez Spółkę z tytułu świadczenia usług serwisowych na rzecz L. jest obrotem uprawniającym Spółkę do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu dokonywanych zakupu towarów i usług, zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 Ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Zgodnie z poglądem prezentowanym w doktrynie prawa podatkowego, jak i orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz polskich sądów administracyjnych, dane świadczenie może być uznane za usługę na potrzeby opodatkowania VAT, jeżeli spełnione są następujące warunki:

dane świadczenie musi być wykonywane w ramach działalności gospodarczej świadczeniodawcy,
zasadniczo świadczenie powinno mieć charakter odpłatny (przy czym w drodze wyjątku, po spełnieniu określonych warunków, opodatkowaniu mogą podlegać również świadczenia nieodpłatne), tzn. między określonym świadczeniem a płatnością powinien istnieć związek o charakterze bezpośrednim,
świadczenie powinno być realizowane na rzecz konkretnego podmiotu będącego jego beneficjentem;
istnieje stosunek prawny będący podstawą realizacji danej usługi.

Analiza przedstawionej Transakcji Sekurytyzacji prowadzi do wniosku, iż wszystkie wyżej wymienione elementy konieczne do uznania Transakcji Sekurytyzacji za usługę świadczoną przez L. na rzecz Spółki, będą w tym przypadku spełnione.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, L. jest podmiotem specjalnie dedykowanym do przeprowadzania transakcji nabywania wierzytelności od podmiotów trzecich oraz emisji dłużnych papierów wartościowych. W związku z tym warunek wskazany w punkcie i. powyżej w ocenie Spółki należy uznać za spełniony.

W ramach omawianej transakcji wystąpi również element odpłatności na rzecz L. L. będzie bowiem przysługiwało uzgodnione wynagrodzenie równe wartości Dyskont. Z punktu widzenia L. przedmiotowe Dyskonta będą stanowiły korzyść finansową, bez której niemożliwe będzie przeprowadzenie transakcji, co potwierdza istnienie bezpośredniego związku pomiędzy transakcją a wynagrodzeniem należnym L. W związku z tym warunek wskazany w punkcie ii. powyżej w ocenie Spółki należy uznać za spełniony.

Celem sprzedaży wierzytelności na rzecz L. ma być pozyskanie przez Spółkę środków finansowych. W konsekwencji pomimo, iż w ramach struktury planowanej transakcji dojdzie do transferów wierzytelności Spółki w zamian za stosowne wynagrodzenia, przedmiotowa transakcja powinna być traktowana jako świadczenie usług przez L. na rzecz Spółki. Usługa świadczona przez L. będzie zasadniczo polegała na zapewnieniu Spółce finansowania potrzebnego na rozwój prowadzonej działalności, przy czym Spółka będzie w ramach przedmiotowego świadczenia występowała jako konsument (ostateczny beneficjent), a zatem warunek określony w pkt iii. również należy uznać za spełniony.

Podstawą prawną do wzajemnych rozliczeń będą odpowiednie umowy i dokumenty transakcyjne regulujące wzajemne obowiązki stron, w szczególności Umowa Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności, co potwierdza istnienie stosunku prawnego pomiędzy Spółką, a L. (warunek iv).

Reasumując powyższą analizę, należy stwierdzić, iż transakcje przeprowadzane na podstawie Umowy Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności będą stanowić odpłatną usługę świadczoną przez L. na rzecz Spółki, której celem jest maksymalizacja efektywności przepływów finansowych Spółki.

Jednocześnie w ocenie Spółki przedmiotowa usługa L. będzie podlegała zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT, jak również art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Z kolei art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy o VAT przewiduje zwolnienie z podatku VAT dla usług w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Biorąc zatem pod uwagę, iż przedmiotowa transakcja sekurytyzacyjna ma na celu zapewnienie Spółce finansowania przez L., powinna być uznana za usługę finansową, podlegającą zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie wskazanych powyżej uregulowań. Jak już wskazano powyżej, celem transakcji jest uzyskanie finansowania przez Spółkę, zatem jej charakter jest zbliżony do pożyczki lub kredytu, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT.

Należy wskazać, iż przedmiotowy przepis jest implementacją art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej („Dyrektywa VAT”), zgodnie z którym państwa członkowskie Unii Europejskiej są zobowiązane do zwolnienia z opodatkowania VAT transakcji polegających na udzielaniu kredytów i pośrednictwie kredytowym oraz zarządzaniu kredytami przez kredytodawcę. Ze względu na to, iż znaczenie „udzielenie kredytu” nie zostało zdefiniowane w Dyrektywie VAT, zakres zastosowania przedmiotowego przepisu był wielokrotnie przedmiotem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości („ETS”). Przykładem w tym zakresie może być wyrok zapadły w sprawie C-281/91 pomiędzy Muys en De Winters Bouw- en Aannemingsbedrijf BV v Staatssecretaris van Financien (Holandia), w którym ETS nie podzielił poglądu, iż zwolnienie zawarte w komentowanym artykule odnosi się jedynie do kredytów udzielanych przez banki i instytucje finansowe. ETS, definiując termin „udzielenie kredytu”, wskazał również, iż: „udzielenie kredytu i pośrednictwo kredytowe jest w zasadzie pojęciem wystarczająco szerokim, aby uwzględniać kredyt udzielony przez dostawcę towarów w formie odroczenia płatności”.

Rozciągnięcie przez ETS pojęcia „udzielenie kredytu” nawet na odroczenie płatności ceny w umowie sprzedaży (tzw. kredyt kupiecki) potwierdza, iż zakres przedmiotowy tego pojęcia powinien być definiowany szeroko. W zakres ten wchodzą zatem różne formy finansowania, w tym również takie, które dokonywane jest na podstawie umowy o sekurytyzację. Taką interpretację potwierdza przywołany powyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT, odnoszący się również do pożyczek pieniężnych.

W ocenie Spółki przedmiotowa transakcja będzie również spełniała kryteria pozwalające na jej zwolnienie z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy o VAT. W ramach Umowy Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności na L. zostaną przeniesione wierzytelności Spółki, zatem należy uznać iż, jest to transakcja związana z długami, wchodząca w zakres omawianego przepisu.

Jednocześnie w ocenie Spółki do przedmiotowej transakcji nie znajdzie zastosowania art. 43 ust. 15 Ustawy o VAT, zgodnie z którym wskazane powyżej zwolnienia nie mają zastosowania m.in. do usług ściągania długów, w tym usług factoringu. Zdaniem Spółki charakter usługi L. powoduje, iż przedmiotowa usługa nie może być uznana za usługę ściągania długów, jak również za factoring. Istotą transakcji, w której będzie uczestniczyła Spółka, jest uzyskanie przez nią finansowania, poprzez zamianę przysługujących jej wierzytelności na środki finansowe uzyskane przez L. jako spółkę celową z tytułu emisji dłużnych papierów wartościowych. Natomiast usługi factoringu składają się, co do zasady, z wielu różnych działań podejmowanych przez faktora, obejmujących, między innymi, windykację należności, monitorowanie spłat przez dłużników, dochodzenie należności, udzielenie kredytu faktorantowi, itd. i jako takie nie odpowiadają w swojej naturze transakcji będącej przedmiotem niniejszego wniosku.

Powyższe stanowisko Spółki o zwolnieniu usługi sekurytyzacji z podatku VAT potwierdza orzecznictwo sądowe. Przykładowo, w uzasadnieniu do wyroku z dnia 25 maja 2017 r. (sygn. III SA/Wa 1438/16) WSA w Warszawie stwierdził, iż: „Istota sekurytyzacji polega na pozyskiwaniu środków finansowych przez emisję wierzycielskich papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami, które są przedmiotem sekurytyzacji, np. wierzytelnościami. Oznacza to, że jeżeli wierzytelności spółki były nabywane w celu sekurytyzacji, tj. w celu ich wykorzystania do wykonania określonych operacji gospodarczych, to w badanej sprawie nie miała miejsca – jak chcą tego organy podatkowe – wyłącznie cesja wierzytelności, lecz cesja która była elementem świadczonej usługi finansowej”.

Podobny pogląd został wyrażony w uzasadnieniu wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 25 listopada 2009 r. (sygn. I SA/Wr 1564/09), który stwierdził, iż „Wyjaśniając w największym skrócie pojęcie sekurytyzacji, należy wskazać, że „jest to proces ekonomiczny, którego celem jest emisja papierów wartościowych na podstawie zespołu wierzytelności” (podobnie również wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2012, sygn. III SA/Wa 3030/11). Jak z tego wynika, czynności podejmowane przez spółkę celową w ramach sekurytyzacji nie sprowadzają się do samego nabycia wierzytelności w ramach cesji, lecz cesja stanowi jedynie element – świadczonej przez spółkę celową – szerszej (kompleksowej) usługi pośrednictwa finansowego, związanego z nabywaniem wierzytelności oraz redystrybucją środków finansowych i ograniczeniem ryzyka niewypłacalności dłużników”.

Również w orzeczeniu wydanym przez Naczelny Sąd Administracyjny dnia 2 grudnia 2010 r. (sygn. I FSK 669/10), Sąd uznał, że usługi świadczone przez spółkę celową w ramach procesu sekurytyzacji, jako usługi finansowe podlegają zwolnieniu od podatku VAT. NSA pokreślił także kompleksowy charakter sekurytyzacji stwierdzając: „Mając na uwadze powyższe oraz przedstawiony przez podatnika stan faktyczny, stwierdzić należy, iż realizowane przez spółkę celową C. czynności w ramach wskazanego we wniosku o udzielenie interpretacji procesu stanowią kompleksową usługę o złożonym charakterze. Organ w wydanej interpretacji, koncentrując uwagę przede wszystkim na aspekcie cesji wierzytelności, nie uwzględnił wszystkich elementów stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, które mogły mieć wpływ na określenie właściwego charakteru usług świadczonych przez Spółkę celową na rzecz V”.

Wskazane powyżej stanowisko zostało również potwierdzone w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 29 maja 2007 r., sygn. akt SA/Wr 208/07, w wyroku WSA w Warszawie z dnia 2 lutego 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3887/06, w wyroku z dnia 25 listopada 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1564/09, wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2012 r„ sygn. akt III SA/Wa 3030/11, wyroku WSA w Warszawie z dnia 6 sierpnia 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 3009/11.

Powyższe znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych. Tytułem przykładu należy wskazać interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. ILPP4/443-185/13-4/EWW, interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 września 2017 r., sygn. 0114-KDIP4.4012.396.2017.1.EK; interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 września 2017 r., sygn. 0111-KDIB3- 1.4012.270.2017.1.WN; interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2014 r., sygn. IPPP3/443-27/14-2/KT; interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 maja 2017 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.93.2017.1.IG., zgodnie z którą „przelewu przez zainteresowanego wierzytelności z tytułu udzielonych kredytów lub pożyczek, które stanowić będą zabezpieczenie dokonanej przez L. emisji obligacji, w opinii tut. organu, nie można uznać za usługę ściągania długów i faktoringu. Ekonomicznym celem opisanej transakcji jest bowiem nabycie wierzytelności, które stanowić będą podstawę dokonanej emisji papierów wartościowych (obligacji), a więc pozyskanie środków na rynku kapitałowym. W istotny sposób odróżnia to taką transakcję cesji wierzytelności od nabycia wierzytelności zrealizowanej w celu odzyskania reprezentowanych przez nie wartości pieniężnych. Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, iż usługi świadczone przez L. na rzecz spółki nie będą stanowić czynności wymienionych w art. 43 ust. 15 ustawy, jako czynności wyłączonych ze zwolnienia od podatku. W związku z powyższym stwierdzić należy, że import usług świadczonych przez L. na rzecz Wnioskodawcy w ramach umowy sekurytyzacji stanowić będzie usługi finansowe w zakresie długów, zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy”.

Mając na uwadze przedstawione powyżej uzasadnienie, stanowisko Spółki w odniesieniu do pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania 2

W zakresie przedstawionego zapytania kluczowe znaczenie ma ustalenie miejsca opodatkowania usług świadczonych przez L. na rzecz Spółki. Stosownie do art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, co do zasady, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 28a pkt 1 lit. a Ustawy o VAT, za podatnika w rozumieniu m.in. art. 28b Ustawy o VAT uznaje się podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel, czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT.

Spółka niewątpliwie powinna być uznana za podatnika, o którym mowa w art. 28a pkt 1 lit. a Ustawy o VAT. Jednocześnie, jak wskazano w odpowiedzi na pytanie nr 1 niniejszego wniosku, Spółka jest usługobiorcą usług sekurytyzacji świadczonych przez L. W konsekwencji, miejscem świadczenia przedmiotowej usługi będzie Polska, jako kraj, w którym Spółka ma siedzibę działalności gospodarczej.

W świetle art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e Ustawy o VAT, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 Ustawy o VAT,

usługobiorcą, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b Ustawy o VAT (co ma w tym przypadku miejsce), jest podatnik, o którym mowa w art. 15 Ustawy o VAT lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 Ustawy o VAT, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4 Ustawy o VAT.

Wyżej wskazane warunki dla uznania Spółki jako podatnika z tytułu usług świadczonych przez L. będą spełnione w omawianej transakcji. Spółka będzie usługobiorcą przedmiotowych usług, a L. nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 2 pkt 9 Ustawy o VAT, pod pojęciem „import usług” rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 Ustawy o VAT, w przypadku wymienionym w wyżej powołanym art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT usługodawca nie rozlicza podatku należnego.

Mając na uwadze powyższe, usługi sekurytyzacji wierzytelności nabywane przez Spółkę od L. stanowić będą import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 Ustawy o VAT, których miejscem świadczenia jest Polska. Na podstawie przytoczonego powyżej art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT, Spółka, jako usługobiorca tych usług, będzie zobowiązana do ich rozliczenia dla celów VAT w ramach procedury odwrotnego obciążenia (reverse charge), jako usługi zwolnione z opodatkowania VAT. Jednocześnie w świetle stanowiska przedstawionego przez Spółkę w odniesieniu do pytania nr 1 niniejszego wniosku Spółka powinna wykazywać przedmiotowe usługi w deklaracjach podatkowych jako usługi zwolnione z opodatkowania VAT.

Powyższe wnioski znajdują potwierdzenie m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 kwietnia 2017 r., (nr 1462-IPPP1.4512.110.2017.1.MPE); interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 kwietnia 2017 r., (nr 0114- KDIP4.4012.471.2017.1.MP); interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej z Warszawie z dnia 8 kwietnia 2015 r., (nr IPPP3/4512-169/15-2/MC); interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej z Warszawie z dnia 4 lutego 2015 r., (nr IPPP3/443-1098/14-2/IG).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania 3

Zgodnie z art. 29a ust. 1 Ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, jest co do zasady wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Przepisy Ustawy o VAT dotyczące podstawy opodatkowania uległy gruntownej zmianie począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r. Wyżej powołane brzmienie podstawowej regulacji obowiązującej obecnie w przedmiotowym zakresie zbieżne jest z art. 73 Dyrektywy VAT.

W świetle wskazanych powyżej uregulowań Spółka stoi na stanowisku, iż podstawą opodatkowania usług świadczonych przez L. na podstawie Transakcji Sekurytyzacji będzie jedynie kwota Dyskont uzyskiwana przez L. w ramach transferów poszczególnych transzy wierzytelności od Spółki.

Poprawność powyższego stanowiska znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach podatkowych. Tytułem przykładu powołać można w tym zakresie interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 listopada 2014 r. (nr IPPP1/443-943/14-2/KC). Interpretacja ta dotyczyła podobnego stanu faktycznego, a mianowicie transakcji nabycia niewymagalnych wierzytelności stanowiących tzw. wierzytelności pewne, co do których nie istnieją wątpliwości w zakresie możliwości ich zaspokojenia. Organ podatkowy potwierdził w wydanej interpretacji, że dyskonto stanowiące różnicę między wartością nominalną sprzedawanych wierzytelności a zapłaconą za nie ceną stanowi wynagrodzenie nabywcy wierzytelności i jednocześnie podstawę opodatkowania dla celów VAT.

Kolejnym przykładem interpretacji potwierdzającej powyższe stanowisko Spółki jest pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 marca 2017 r. (nr 3063-ILPP1- 3.4512.52.2017.1.KB). W interpretacji tej potwierdzono również, iż w sytuacji, gdy przedmiotem sprzedaży są wierzytelności niewymagalne, niestanowiące złych długów lub też wierzytelności zagrożonych, wówczas zastosowane dyskonto stanowi wynagrodzenie należne nabywcy wierzytelności.

W konsekwencji, w przypadku transakcji mających za przedmiot wierzytelności pewne i niewymagalne nie będzie miał zastosowania wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-Nord Ost v. GFKL Financial Services AG, ani też wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2012 r. (sygn. akt I FPS 5/11). Oba te orzeczenia dotyczyły:

sprzedaży wierzytelności trudnych, których termin wymagalności upłynął, a prawdopodobieństwo ich odzyskania w całości było niewielkie, a ponadto

ustalona cena nabycia wierzytelności była niższa od ich wartości nominalnej, przy czym różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w momencie sprzedaży.

Natomiast, jak wskazano w stanie faktycznym niniejszego wniosku, wierzytelności będące przedmiotem transakcji dokonywanych w ramach Umowy Nabycia i Obsługi Wierzytelności będą w większości wymagalne, jednakże ze względu na charakter wierzytelności, jak również relatywnie krótki okres ich wymagalności, nie ma podstaw, aby przyjąć, iż w stosunku do nich zachodzić będzie podejrzenie ich nieściągalności, a Dyskonta nie będą odzwierciedlały rzeczywistej wartości ekonomicznej tych wierzytelności w chwili sprzedaży. Zostało to również potwierdzone przez art. 89a ust. 2 Ustawy o VAT, zgodnie z którym przez wierzytelności nieściągalne należy rozumieć wierzytelności, które nie zostały uiszczone w ciągu 150 dni od upływu terminu płatności.

Z uwagi na powyższe istotne różnice, zarówno orzeczenie TSUE, jak i NSA wskazane powyżej, nie będą miały zastosowania w przypadku transakcji podejmowanych w ramach Umowy Nabycia i Obsługi Wierzytelności opisanej we wniosku.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania 4

W odniesieniu do kwestii objętej przedmiotowym zapytaniem podnieść należy, że zgodnie z art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku ich świadczenia na rzecz podatnika jest, co do zasady, miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Pod pojęciem „podatnika” w rozumieniu tego przepisu rozumie się (zgodnie z art. 28a Ustawy o VAT):

podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

osobę prawną niebędącą podatnikiem w rozumieniu powyższego punktu, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z przedstawionym opisem transakcji, po sprzedaży wierzytelności przez Spółkę na rzecz L., Spółka będzie świadczyć na rzecz L. określone usługi administrowania sprzedanymi wierzytelnościami. Usługobiorcą przedmiotowej usługi świadczonej przez Spółkę będzie zatem L., czyli podmiot prowadzący działalność gospodarczą w Luksemburgu. Jednocześnie L. nie będzie posiadała w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. L. nie będzie również zarejestrowana dla celów VAT w Polsce.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Spółki, miejscem świadczenia usług administrowania wierzytelnościami świadczonymi przez Spółkę na rzecz L. będzie Luksemburg. W konsekwencji przedmiotowe usługi nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, a zatem w składanych deklaracjach VAT Spółka nie powinna wykazywać kwoty VAT należnego z tego tytułu.

Wyżej przedstawione stanowisko znajduje pełne potwierdzenie, między innymi, w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 16 marca 2011 r. (nr IPPP3/443-1279/10-2/IB), interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 15 lipca 2013 r. (nr ITPP2/443- 427/13/AW), interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 listopada 2017 (nr 0111-KDIB3-1.4012.545.2017.1.WN); interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2015 (nr IPPP3/4512-170/15-2/MC); interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 stycznia 2015 (nr IPPP3/443-1099/14-2/JF) oraz interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 listopada 2017 (nr 0112-KDIL1-3.4012.418.2017.2.KM).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania 5

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 Ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) Ustawy o VAT, stanowi z kolei, iż kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. „suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług”.

Zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 Ustawy o VAT, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Zatem wskazany powyżej przepis przyznaje podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w sytuacji, gdy wykonując analogiczne czynności (tj. w omawianym przypadku - świadczenia analogicznych usług) w kraju miałby prawo do odliczenia tego podatku.

Mając na uwadze powyższe, w celu udzielenia odpowiedzi na wskazane powyżej pytanie niezbędne jest odniesienie się do kwestii opodatkowaniu usług serwisowych w sytuacji, gdyby były one świadczone na terytorium kraju.

Jak wskazano w stanie faktycznym, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka będzie wykonywała szereg czynności polegających na szeroko rozumianej obsłudze administracyjnej wierzytelności oraz windykacji wierzytelności nabytych przez L. na podstawie Umowy Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności w zamian za finansowanie otrzymane od L. na podstawie Umowy Nabycia i Obsługi Wierzytelności.

Zdaniem Spółki, w sytuacji, gdyby Spółka świadczyła przedmiotowe usługi na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski, a zatem w sytuacji, gdyby miejscem świadczenia przedmiotowych usług była Polska, to usługi te podlegałaby opodatkowaniu VAT według stawki podstawowej.

Jak zostało wskazane w uzasadnieniu stanowiska Spółki w odniesieniu do pytania nr 1, opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenia usług na terytorium kraju. Jednocześnie na podstawie art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej oraz jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. W konsekwencji, co do zasady, usługi świadczone za wynagrodzeniem podlegają opodatkowaniu VAT.

Przedmiotowe usługi spełniają wskazane powyżej kryteria. Dodatkowo, istotą i celem czynności wykonywanych w ramach usług jest administrowanie wierzytelnościami i ich windykacja, a ustawodawca wyraźnie wyłączył tego typu usługi z zakresu zwolnienia z podatku VAT na mocy postanowień art. 43 ust. 15 pkt 1 Ustawy o VAT. W konsekwencji, w przypadku, gdyby miejscem świadczenia usług było terytorium kraju, podlegałyby one opodatkowaniu VAT, a Spółce przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku VAT na zasadach ogólnych. W konsekwencji warunki określone w art. 86 ust. 8 pkt 1 Ustawy o VAT należy uznać za spełnione, a Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu zakupów związanych z nimi towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług, określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy objętych zakresem postawionych we wniosku pytań wyjaśnić należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 Kodeksu cywilnego – wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Natomiast pojęcie sekurytyzacji zawarte zostało w przepisach ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzania alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 56, z późn. zm.) oraz w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 1876, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 pkt 30-32 ustawy o funduszach inwestycyjnych i zarządzania alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi – ilekroć w ustawie jest mowa o:

puli wierzytelności – rozumie się przez to przynoszącą regularny dopływ kapitału grupę jednolitych rodzajowo wierzytelności, posiadanych i wyodrębnionych przez inicjatora sekurytyzacji, z których każda z wierzytelności stanowiących łącznie co najmniej 75% grupy przynosi regularny dopływ kapitału oraz każda wierzytelność spełnia kryteria określone w statucie funduszu (pkt 30);

inicjatora sekurytyzacji – rozumie się przez to jednostkę samorządu terytorialnego, związek jednostek samorządu terytorialnego lub podmiot prowadzący działalność gospodarczą, zbywające funduszowi sekurytyzacyjnemu pulę wierzytelności albo zobowiązujące się do przekazywania funduszowi sekurytyzacyjnemu wszystkich świadczeń otrzymanych przez nie z określonej puli wierzytelności (pkt 31);

sekurytyzowanych wierzytelnościach – rozumie się przez to wierzytelności stanowiące przedmiot lokat funduszu sekurytyzacyjnego oraz wierzytelności wyodrębnione przez inicjatora sekurytyzacji albo inny podmiot, który zawarł z funduszem umowę zobowiązującą go do przekazywania funduszowi świadczeń uzyskanych w związku z tymi wierzytelnościami (pkt 32).

Szczegółowe zasady dotyczące funkcjonowania funduszów sekurytyzacyjnych zawiera Rozdział III ustawy o funduszach inwestycyjnych (…).

W literaturze istnieje wiele definicji „sekurytyzacji”, uzależnionych od przyjętego modelu. Można jednakże przyjąć, że sekurytyzacja wierzytelności to proces, podczas którego z bilansu banku zostaje wydzielona określona pula wierzytelności, a następnie przekazana spółce specjalnego przeznaczenia (Special Purpose Vehicle, SPV), która następnie refinansuje zakupioną pulę wierzytelności przez emisję papierów wartościowych. Najważniejszym celem procesu sekurytyzacji jest pozyskanie kapitałów na prowadzenie dalszej działalności oraz rozwój. Wówczas najczęściej stosowana jest sekurytyzacja wierzytelności przyszłych, a więc takich, które jeszcze nie powstały, natomiast istnieją przesłanki ich prawnego i ekonomicznego ukonstytuowania się w przyszłości.

W związku z powyższym w zakresie pytań nr 1 i 2 wniosku, należy wskazać, iż w niniejszej sprawie w przypadku czynności wykonywanych przez L. na rzecz Wnioskodawcy nie będzie miała miejsca transakcja obejmująca wyłącznie sprzedaż i przelew wierzytelności. Nabycie wierzytelności przez L. będzie stanowiło element szerszych świadczeń finansowych, których celem jest uzyskanie przez Wnioskodawcę finansowania. L. w celu realizacji zawartej z Wnioskodawcą umowy będzie zobowiązana do wykonania szeregu ściśle ze sobą powiązanych czynności (m.in. nabycie wierzytelności, emisja dłużnych papierów wartościowych), które złożą się na świadczoną usługę, mającą na celu zapewnienie Wnioskodawcy wymaganego finansowania – usługę sekurytyzacji. Zatem, biorąc pod uwagę przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w okolicznościach niniejszej sprawy uznać należy, że L. wyświadczy na rzecz Wnioskodawcy usługę, polegającą na zapewnieniu mu środków finansowych. Za powyższą usługę L. uzyska stosowne wynagrodzenie ustalone przez strony.

Wobec tego L. wykona czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 ustawy.

W tym miejscu zauważyć należy, że z przepisu art. 5 ust. 1 ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, iż dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenie ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia).

Wskazać należy, że miejsce świadczenia to nic innego jak miejsce opodatkowania danej czynności. Zatem, jego określenie ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia państwa, w którym powstanie obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności.

W związku z powyższym należy przeanalizować kwestię dotyczącą miejsca świadczenia ww. usług.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania rozdziału 3 działu V ustawy, dotyczącego określania miejsca świadczenia usług:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Natomiast w przypadku, gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28b ust. 3 ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Powołaną powyżej zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy nie przewidują innych zasad ustalenia miejsca świadczenia usług.

Do powołanej w art. 28b ust. 1 ustawy zasady ogólnej, ustawodawca przewidział szereg zastrzeżeń, wskazując szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług. Jednakże w przedmiotowej sprawie nie mają one zastosowania.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest firmą prowadzącą działalność w zakresie produkcji tektury falistej i jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem podatku od towarów usług.

Wobec powyższego, mając na uwadze, że Wnioskodawca jest usługobiorcą usługi sekurytyzacyjnej świadczonej przez L. polegającej na nabywaniu Wierzytelności od Wnioskodawcy, miejscem świadczenia przedmiotowej usługi będzie Polska, jako kraj, w którym Wnioskodawca ma siedzibę działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy – przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania, których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Stosownie do art. 17 ust. 2 ww. ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Mając na uwadze powyższe, skoro, jak wynika z wniosku, Wnioskodawca będzie usługobiorcą przedmiotowych usług, a L. nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, usługi sekurytyzacji Wierzytelności nabywane przez Wnioskodawcę od L. stanowić będą import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy, których miejscem świadczenia jest Polska, a Wnioskodawca, jako usługobiorca tych usług, będzie zobowiązany do ich rozliczenia dla celów VAT.

Z kolei odnosząc się do kwestii zwolnienia od podatku VAT ww. usług należy wskazać, że zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku:

usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę – pkt 38;

usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę – pkt 39;

usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług – pkt 40;

usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 1636, 1948 i 1997 oraz z 2017 r. poz. 724, 768 i 791), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie – pkt 41.

Ponadto, jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy – zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

W analizowanym przypadku charakter czynności wykonywanych przez L. na rzecz Wnioskodawcy wskazuje, że L. przez nabycie wierzytelności udziela Wnioskodawcy finansowania ze środków pochodzących z dłużnych papierów wartościowych. Celem L. nie jest faktyczne nabycie przedmiotowych wierzytelności i w konsekwencji próba ich odzyskania od dłużników. Wnioskodawca będzie zajmował się obsługą administracyjną zbytych na rzecz L. wierzytelności.

Przez zbycie wierzytelności na rzecz L., Wnioskodawca zapewni sobie finansowanie niezbędne do funkcjonowania na rynku finansowym, przez poprawę płynności finansowej. Zatem celem transakcji zawartej pomiędzy L. a Wnioskodawcą nie będzie czynność zbycia wierzytelności (uwolnienie się od konieczności odzyskania środków pieniężnych od dłużników), lecz uzyskanie przez Wnioskodawcę finansowania, czyli określonych środków pieniężnych z innego źródła niż spłata zaciągniętych kredytów wraz z należnymi odsetkami. Zatem istotą przedmiotowej transakcji będzie uzyskanie przez Wnioskodawcę finansowania potrzebnego do prowadzonej działalności.

W konsekwencji, usługę świadczoną przez L. polegającą na nabyciu wierzytelności i zapewnieniu Wnioskodawcy finansowania potraktować należy jako usługę w zakresie długów, która korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Do powyższej usługi nie mają zastosowania wyłączenia wskazane w art. 43 ust. 15 ustawy. Wskazany artykuł wyłącza możliwość zastosowania zwolnienia z VAT w zakresie „czynności ściągania długów, w tym factoringu”. Oznacza to, że opodatkowanie VAT przewidziano jedynie dla zdarzeń, z którymi wiąże się podejmowanie czynności mających na celu ściągnięcie długu, co nie ma miejsca w ramach ww. czynności.

Podsumowując, przelewy Wierzytelności przez Wnioskodawcę do L. w ramach transakcji Sekurytyzacji będą wykonane w ramach usługi świadczonej przez L. na rzecz Wnioskodawcy podlegającej zwolnieniu z podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Zatem, nabycie przez Wnioskodawcę usług od L. będzie stanowić import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy i Spółka będzie podatnikiem w odniesieniu do ww. usługi. W konsekwencji Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania tej transakcji dla celów podatku VAT w Polsce, jako usług zwolnionych z tego podatku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 2 wniosku jest prawidłowe. Przy czym wskazać należy, iż w przypadku opisanych we wniosku usług zasadność zwolnienia z podatku VAT stanowi wskazana wyżej, podstawa prawna.

W odniesieniu do ustalenia podstawy opodatkowania usług świadczonych przez L. w ramach Umowy Sekurytyzacji należy wskazać, że zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Jak wynika z opisu sprawy, w zamian za cesję wierzytelności na rzecz L., Spółka otrzyma cenę zakupu równą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o określone Dyskonta.

L będzie zobowiązane do zapłaty ceny w zamian za wierzytelności, które zostaną jej sprzedane przez Spółkę. Kwota ceny w odniesieniu do każdej wierzytelności będzie równa niespłaconej wartości nominalnej sprzedawanej wierzytelności, pomniejszonej o sumę: (i) dyskonta związanego z ryzykiem niewykonania zobowiązań przez Spółkę, (ii) dyskonta z tytułu tzw. rozwodnienia wierzytelności oraz (iii) dyskonta związanego z kosztami. Przekazane na odpowiednie rezerwy kwoty Dyskont nie będą wymagalne przez L. i co do zasady, po spełnieniu określonych warunków, zostaną wypłacone na rzecz Spółki.

W przypadku sprzedaży wierzytelności podstawę opodatkowania z tytułu świadczonej usługi finansowej (nabycia wierzytelności) stanowić będzie różnica między wartością nominalną wierzytelności, a kwotą, którą L. zapłacił za przejętą wierzytelność. Różnica ta stanowi bowiem faktyczne wynagrodzenie L. z tytułu świadczonej usługi.

W związku z powyższym, dla Wnioskodawcy podstawą opodatkowania usług świadczonych przez L. w ramach Sekurytyzacji będzie różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością, którą zbywca otrzymał od nabywcy, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Zatem, w rozpatrywanej sprawie podstawą opodatkowania będzie dyskonto, tj. różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością, którą L. zapłaci Spółce, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 wniosku jest prawidłowe.

W zakresie pytania nr 4 wniosku należy wskazać, że – jak wynika z okoliczności sprawy – zgodnie z Umową Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności, Spółka jest zobowiązana do świadczenia określonych usług na rzecz L., tj. Spółka jest zobowiązana do pobierania płatności w ramach spłaty wierzytelności, podjęcia środków egzekucyjnych w odniesieniu do wszelkich zaległych płatności i administrowania sprzedanymi wierzytelnościami. Wszelkie płatności otrzymane przez Spółkę w ramach spłaty sprzedanych wierzytelności zostaną przekazane do L=. L. może potrącić swoje roszczenia o przekazanie płatności otrzymanych przez Spółkę w ramach wskazanych wyżej usług serwisowych z roszczeniami Spółki o zapłatę ceny za wierzytelności należnej na podstawie Umowy Nabycia oraz Obsługi Wierzytelności.

Usługobiorcą przedmiotowej usługi świadczonej przez Wnioskodawcę będzie zatem L., czyli podmiot prowadzący działalność gospodarczą w Luksemburgu. Jednocześnie, L. nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. L. nie jest również zarejestrowana w Polsce dla celów podatku VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, miejscem świadczenia przez Wnioskodawcę na rzecz L. usług serwisowych będzie – zgodnie z art. 28b ustawy – państwo siedziby usługobiorcy (L.), czyli Luksemburg.

Zatem usługi serwisowe świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz L. nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce i w konsekwencji Wnioskodawca, jako usługodawca, nie będzie zobowiązany do rozliczenia w Polsce podatku należnego VAT z tytułu ich świadczenia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4 wniosku jest prawidłowe.

W odniesieniu do prawa do odliczenia podatku naliczonego wskazać należy, że w myśl art. 86 ust. 1 ustawy – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jednocześnie, w myśl przepisu art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Przepis art. 86 ust. 8 ustawy zrównuje w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego sytuację podatników wykonujących czynności opodatkowane poza terytorium kraju z sytuacją podatników, którzy korzystają z tego prawa na zasadach ogólnych, dokonując transakcji opodatkowanych na terytorium kraju. Celem tego przepisu jest uwolnienie od ekonomicznego ciężaru podatku każdego podatnika, bez względu na miejsce opodatkowania czynności wykonywanych w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, na podstawie wyżej cytowanego przepisu art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy przysługuje zatem, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

odliczenia dokonuje podatnik;

towary i usługi, z których nabyciem wiąże się podatek naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych poza terytorium kraju;

wykonanie tych czynności na terytorium kraju byłoby opodatkowane.

Aby odliczyć kwoty związane z czynnościami, których miejsce świadczenia znajduje się poza granicami kraju, konieczne jest, aby kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju. Aby zatem podatnik mógł obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z dokonanych nabyć, nabycia te muszą być związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych, przy czym związek ten winien mieć charakter bezpośredni.

Warunkiem do odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług związanych z czynnościami dokonywanymi poza terytorium kraju, jest to, aby – hipotetycznie – w przypadku wykonywania tych samych czynności w kraju, podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady zatem, czynności świadczone poza terytorium kraju powinny mieć charakter sprzedaży opodatkowanej.

Przepisy wymagają ponadto, aby podatnik miał dokumenty, z których wynikać będzie związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być przede wszystkim dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności poza terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

Jak wynika z okoliczności sprawy, zgodnie z Umową Nabycia i Obsługi Wierzytelności, przedmiotowe usługi serwisowe świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz L. będą obejmowały m.in. przyjmowanie spłat wierzytelności, identyfikowanie uzyskiwanych płatności, wzywanie do zapłaty w przypadku opóźnienia w zapłacie, wykorzystywanie prawem przewidzianych środków zmierzających do wyegzekwowania wierzytelności, w tym w drodze postępowań sądowych, prowadzenie rejestrów wierzytelności w sposób odrębny od własnych wierzytelności Spółki.

W związku z powyższym, analizując przedstawione we wniosku okolicznościami sprawy, należy wskazać, że ww. usług serwisowych nie można ich zaliczyć do usług finansowych, o których mowa w przepisach art. 43 ust. 1 pkt 38, 39, 40 i 41 ustawy. Czynności jakie Wnioskodawca wykonuje w ramach usługi serwisowej wskazują, że świadczone przez Spółkę usługi stanowią czynności windykacyjno-administracyjne o charakterze technicznym, co uniemożliwia zastosowanie zwolnienia dla tych usług. W konsekwencji uznać należy, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi serwisowe, gdyby były wykonywane na terytorium kraju, nie korzystałyby ze zwolnienia, o którym mowa wyżej i podlegałyby opodatkowaniu podstawową stawką podatku.

Udzielając zatem odpowiedzi w kwestii prawa do odliczenia podatku VAT, stwierdzić należy, że w sytuacji gdy nabyte przez Wnioskodawcę towary i usługi dotyczą świadczenia usług poza terytorium kraju i Zainteresowany posiada dokumenty, z których wynika związek podatku naliczonego z tymi czynnościami, to Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu ww. nabycia, ponieważ – jak wyżej wskazano – świadczone przez Wnioskodawcę usługi serwisowe, gdyby były wykonywane na terytorium kraju, stanowiłyby czynności podlegające opodatkowaniu niekorzystające ze zwolnienia.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 5 wniosku należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin