2018.03.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.82.2018.1.MD
z 30 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2018 r. (data wpływu 1 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 12 listopada 1996 r. Sąd Rejonowy postanowił przysądzić na rzecz X i Y na zasadzie współwłasności po ½ części każdemu użytkowanie wieczyste działki Nr 369 wraz z zabudowaniami. Ww. działka posiada powierzchnię 1,2341 ha. Prowadzona działalność gospodarcza pod nazwą: Zakład Produkcyjno-Handlowo-Usługowy (.......) Spółka cywilna była prowadzona przez X i Y. Po pewnym czasie wspólnicy postanowili przenieść na Spółkę prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz własność budynków na przedmiotowej nieruchomości. Przeniesienia własności wspólnicy dokonali aktem notarialnym z dnia 14 sierpnia 1997 r. W dniu 25 lutego 1999 r. wspólnicy wystąpili z wnioskiem do Starostwa Powiatowego o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej działki oznaczonej Nr 369 w prawo własności. Dnia 2 marca 1999 r. wspólnicy otrzymali decyzję przekształcającą odpłatnie prawo użytkowania wieczystego w prawo własności ww. nieruchomości. Opłaty z tytułu przekształcenia płatne przez 10 lat nie były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów Spółki. W dniu 14 kwietnia 2004 r. zmarł X, będący wspólnikiem Spółki cywilnej. Od dnia 27 kwietnia 2004 r. Wnioskodawczyni została wspólnikiem Spółki cywilnej, jako spadkobierczyni po zmarłym X. Od dnia 1 lipca 2015 r., z powodu utraty płynności finansowej, działalność Spółki została zawieszona, a dnia 1 stycznia 2017 r. zakończona. W dniu 2 marca 2017 r. została sporządzona umowa rozwiązująca Spółkę, na mocy której własność przedmiotowej nieruchomości została przeniesiona na Wnioskodawczynię i drugiego wspólnika Spółki cywilnej, po ½ części. W dniu 31 maja 2017 r. część nieruchomości oznaczona Nr 369/2 o pow. 1,2124 ha została sprzedana Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Pozostała część oznaczona Nr 369/1 o pow. 0,0217 ha została w dniu 8 listopada 2017 r. sprzedana Gminie.

Zakład Produkcyjno-Handlowo-Usługowy (.....) Spółka cywilna prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług w gospodarce leśnej, transportu i spedycji drewna oraz przerobu drewna. Dochody z działalności Spółki opodatkowane były w formie podatku liniowego, a dla celów działalności gospodarczej prowadzona była podatkowa księga przychodów i rozchodów oraz ewidencja VAT. W skład nieruchomości wchodziły: jeden budynek mieszkalny o pow. zabudowy 68 m ², wybudowany przez Niemców w okresie okupacji oraz 5 budynków niemieszkalnych, których okres budowy jest nie do ustalenia, pow. zabudowy ww. budynków: 222 m², 626 m², 503 m², 197 m², 213 m². Nieruchomość nie była ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i nie były dokonywane odpisy amortyzacyjne od jej składników. Nieruchomość przed sprzedażą nie została podzielona. Spółka cywilna, w której Wnioskodawczyni była wspólniczką, zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej w dniu 31 grudnia 2016 r. Umowa rozwiązująca umowę spółki z dnia 2 marca 2017 r. została podpisana 6 marca 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na skutek zbycia udziału w nieruchomości opisanej we wniosku, Wnioskodawczyni jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od dochodu uzyskanego ze sprzedaży opisywanej części nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawczyni, na skutek zbycia udziału w nieruchomości opisanej we wniosku, nie jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od dochodu uzyskanego ze sprzedaży opisywanej części nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,
innych rzeczy,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a) - c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 12 listopada 1996 r. Sąd Rejonowy postanowił przysądzić na rzecz X i Y na zasadzie współwłasności po ½ części każdemu użytkowanie wieczyste działki Nr 369 wraz z zabudowaniami. Ww. działka posiada powierzchnię 1,2341 ha. X i Y prowadzili działalność gospodarczą w formie Spółki cywilnej. Spółka ta prowadziła działalność gospodarczą z zakresu usług w gospodarce leśnej, transportu i spedycji drewna oraz przerobu drewna. Dochody z działalności Spółki opodatkowane były w formie podatku liniowego, a dla celów działalności gospodarczej prowadzona była podatkowa księga przychodów i rozchodów oraz ewidencja VAT. W skład nieruchomości wchodziły: jeden budynek mieszkalny o pow. zabudowy 68 m², wybudowany przez Niemców w okresie okupacji oraz 5 budynków niemieszkalnych, których okres budowy jest nie do ustalenia, pow. zabudowy ww. budynków: 222 m², 626 m², 503 m², 197 m², 213 m². Po pewnym czasie wspólnicy postanowili przenieść na Spółkę prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz własność budynków na przedmiotowej nieruchomości. Przeniesienia własności wspólnicy dokonali aktem notarialnym z dnia 14 sierpnia 1997 r. W dniu 25 lutego 1999 r. wspólnicy wystąpili z wnioskiem do Starostwa Powiatowego o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej działki oznaczonej Nr 369 w prawo własności. Dnia 2 marca 1999 r. wspólnicy otrzymali decyzję przekształcającą odpłatnie prawo użytkowania wieczystego w prawo własności ww. nieruchomości. Opłaty z tytułu przekształcenia płatne przez 10 lat nie były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów Spółki. W dniu 14 kwietnia 2004 r. zmarł X, będący wspólnikiem Spółki cywilnej. Od dnia 27 kwietnia 2004 r. Wnioskodawczyni została wspólnikiem Spółki cywilnej, jako spadkobierczyni po zmarłym X. Od dnia 1 lipca 2015 r., z powodu utraty płynności finansowej, działalność Spółki została zawieszona, a dnia 1 stycznia 2017 r. zakończona. W dniu 2 marca 2017 r. została sporządzona umowa rozwiązująca Spółkę, na mocy której własność przedmiotowej nieruchomości została przeniesiona na Wnioskodawczynię i drugiego wspólnika Spółki cywilnej, po ½ części. Nieruchomość nie była ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i nie były dokonywane odpisy amortyzacyjne od jej składników. Nieruchomość przed sprzedażą nie została podzielona.

Spółka cywilna, w której Wnioskodawczyni była wspólniczką, zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej w dniu 31 grudnia 2016 r. Umowa rozwiązująca umowę spółki z dnia 2 marca 2017 r. została podpisana 6 marca 2017 r.

W dniu 31 maja 2017 r. część nieruchomości oznaczona Nr 369/2 o pow. 1,2124 ha została sprzedana Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Pozostała część oznaczona Nr 369/1 o pow. 0,0217 ha została w dniu 8 listopada 2017 r. sprzedana Gminie.

W przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, ich części oraz udziału w nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment ich nabycia.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia „nabycie”, nie wskazując, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne. Nie określa również, na podstawie jakiej czynności prawnej może nastąpić nabycie nieruchomości. Zatem pojęcie to należy rozumieć szeroko, tzn. że nabycie nieruchomości następuje z chwilą uzyskania prawa własności nieruchomości, bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy. Tym samym, poprzez „nabycie” należy rozumieć każde zwiększenie aktywów podatnika.

Moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określany jest zgodnie z normami prawa cywilnego.

Stosownie do art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459), prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej (tj. Księgi czwartej - Spadki).

Zgodnie z art. 924 ww. ustawy spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast stosownie do przepisu art. 925 ww. ustawy, spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku.

Oznacza to, że dla ustalenia daty nabycia nieruchomości lub praw, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będących przedmiotem spadku istotny jest dzień jego otwarcia, czyli śmierci spadkodawcy.

W świetle przedstawionych okoliczności stwierdzić należy, że udział wynoszący ½ część w prawie własności zabudowanej nieruchomości, stanowiącej działkę nr 369, Wnioskodawczyni nabyła z chwilą śmierci spadkodawcy, a więc w dniu 14 kwietnia 2004 r.

Dodać tutaj należy, że nowego nabycia nieruchomości nie stanowi jej otrzymanie w związku z wycofaniem ze Spółki cywilnej, w sytuacji gdy Wnioskodawczyni nabyła udział w nieruchomości odpowiadający Jej udziałowi w zyskach Spółki cywilnej, a tym samym we współwłasności nieruchomości.

Powyższe oznacza, że na gruncie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za datę nabycia udziału w zabudowanej nieruchomości w przypadku Wnioskodawczyni należy uznać datę śmierci spadkodawcy, tj. 14 kwietnia 2004 r. Termin określony w tym przepisie należy więc liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie tego udziału, tj. od końca 2004 r.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Jednakże w myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 powołanej ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Zasady ustalania przychodów z działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei, przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

-wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c powołanej ustawy).

O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały, decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

‒o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 powołanej ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

W świetle powyższego należy stwierdzić, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził tych składników do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Zgodnie z art. 860 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładu. Zgodnie z treścią art. 861 § 1 Kodeksu cywilnego, wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług. W myśl art. 862 ww. ustawy, regulującego kwestię tworzenia wspólnego majątku wspólników, poprzez wniesienie rzeczy w przypadku, gdy wspólnik zobowiązał się wnieść do spółki własność rzeczy, do wykonania tego zobowiązania, jak również do odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz do niebezpieczeństwa utraty lub uszkodzenia rzeczy, stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Przytoczony przepis oznacza zobowiązanie się wspólnika do przeniesienia własności rzeczy na współwłasność łączną wspólników (w tym i jego) oraz wydanie wspólnikom (spółce) tej rzeczy bez zapłaty ceny.

Współwłasność łączna ma więc charakter bezudziałowy, a każdemu ze wspólników przysługują równe prawa do całego majątku. Aby uznać, że nieruchomość stanowi własność spółki cywilnej dla celów amortyzowania, konieczny jest dowód potwierdzający tę okoliczność. W związku z powyższym, wspólnicy spółki chcąc, aby składnik majątku stanowiący ich własność prywatną stał się własnością spółki, wnoszą go do spółki w formie wkładu. Jeżeli rzeczy mają być wniesione tylko do używania, stosuje się odpowiednio w powyższym zakresie przepisy o najmie. Nawet zatem w sytuacji, gdy wspólnicy są współwłaścicielami wkładu, to i tak należy go wnieść do spółki, gdyż przed jego wniesieniem będzie to współwłasność w częściach ułamkowych poszczególnych wspólników, a po wniesieniu będzie to współwłasność łączna wszystkich wspólników spółki. Wnosząc nieruchomość do spółki w formie aportu, należy mieć na względzie, że skuteczność czynności prawnej mającej za swój przedmiot przeniesienie własność nieruchomości wiąże się – pod rygorem nieważności tej czynności – z koniecznością dochowania szczególnej formy, tj. formy aktu notarialnego, co wynika bezpośrednio z przepisu art. 158 w związku z art. 73 § 2 Kodeksu cywilnego, toteż w przypadku wniesienia do spółki nieruchomości niezbędna jest taka forma czynności prawnej.

Wspólnik nie może rozporządzać udziałem we wspólnym majątku wspólników ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku (art. 863 § 1 Kodeksu cywilnego). W przypadku wniesienia do spółki cywilnej wkładu w postaci składnika majątku stanowiącego wyłączną własność jednego wspólnika, bądź też będącego współwłasnością wszystkich wspólników tejże spółki, wyłączna własność wspólnika bądź współwłasność w częściach ułamkowych z chwilą wniesienia do spółki przekształca się we współwłasność łączną. Współwłasność ta ma charakter bezudziałowy, a każdemu ze wspólników przysługują równe prawa do całego majątku. Spółka cywilna nie posiada własnego majątku. W spółce tej właścicielami poszczególnych składników majątku pozostają wspólnicy spółki w ramach współwłasności łącznej.

Zauważyć należy, że niewprowadzenie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej pozostaje bez wpływu na kwalifikację przychodu uzyskanego ze zbycia tych składników, w tym udziału w nieruchomości, do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie zalicza się do przychodów z działalności gospodarczej. Jednocześnie, z powołanych przepisów nie wynika, aby sposób opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej był uzależniony od tego, czy składnik majątku jest we współwłasności, czy też nie.

Generalnie przychód ze sprzedaży nieruchomości lub jej części, stanowiących własność podatnika, wykorzystywanych przez podatnika do celów prowadzonej działalności gospodarczej, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowi jego przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższa zasada ma zastosowanie również w przypadku sprzedaży nieruchomości, w tym budynków, stanowiących współwłasność, które wykorzystywano do celów działalności gospodarczej.

Powyższego nie zmienia fakt, że działalność była prowadzona przez Spółkę cywilną. Jest to bowiem, na gruncie przepisów odnoszących się do podatku dochodowego od osób fizycznych, działalność gospodarcza prowadzona wspólnie przez wspólników Spółki, gdzie każdy ze wspólników jest odrębnym przedsiębiorcą, a także podatnikiem z tytułu dochodów osiąganych z tego rodzaju działalności.

W tym miejscu wskazać należy, że według ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacja jest prawem a nie obowiązkiem podatnika, i to sam podatnik decyduje, czy z przysługującego mu uprawnienia skorzysta. To, że wspólnicy Spółki cywilnej, w której Wnioskodawczyni była wspólnikiem, nie korzystali z odpisów amortyzacyjnych i nie zaliczali tych odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, nie świadczy o tym, że składniki wymienione we wniosku nie stanowiły środków trwałych, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto, jak wynika z opisu stanu faktycznego, ww. składniki były wykorzystywane w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę cywilną ponad 1 rok.

Należy wziąć pod uwagę, że w przypadku spółki cywilnej przedsiębiorcą jest każdy ze wspólników tej spółki, a nie spółka cywilna. Stosownie bowiem do art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2017 r., poz. 2168, z późn. zm.), za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. Powyższej zasady ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zmienia.

Spółka cywilna nie jest podatnikiem podatku dochodowego, a dochody tej spółki nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki cywilnej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w tej spółce uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika.

Podkreślić należy, że stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Przy czym, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w myśl art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do sprzedaży udziału w nieruchomości w części zabudowanej budynkiem mieszkalnym wraz z gruntem, wykorzystywanej w działalności gospodarczej prowadzonej w formie Spółki cywilnej, który przez Wnioskodawczynię został nabyty w drodze spadku w 2004 r., zastosowanie znajdzie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy. Zatem, skoro odpłatne zbycie tej części nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat od jej nabycia, to uzyskany z tego tytułu przychód nie będzie stanowił dla Wnioskodawczyni źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast do sprzedaży udziału w pozostałej części zabudowanej nieruchomości, która była wykorzystywana do celów prowadzonej działalności gospodarczej w formie Spółki cywilnej, zastosowanie znajdzie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem uzyskany z tego tytułu przychód, stanowi dla Wnioskodawczyni przychód z działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu, zgodnie z wybraną formą opodatkowania dochodów z tytułu działalności gospodarczej (proporcjonalnie do posiadanego udziału).

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni uznano za nieprawidłowe.

W niniejszej interpretacji tutejszy Organ odniósł się do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mających zastosowanie w przedstawionym przez Wnioskodawczynię stanie faktycznym w kontekście postawionego pytania oraz w odniesieniu do stanowiska w sprawie oceny prawnej przedstawionego przez Wnioskodawczynię.

Wskazać należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności w ramach przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego, gdyż w trybie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), nie ma możliwości jego modyfikowania, czy też prowadzenia postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych prowadzonego na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Z uwagi na to, że wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony tylko przez Wnioskodawczynię, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla drugiego współwłaściciela nieruchomości.

Końcowo odpowiadając na prośbę Wnioskodawczyni, dołączoną do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, w przedmiocie przyspieszenia terminu wydania interpretacji indywidualnej wnioskowi, z uwagi na fakt, że od treści interpretacji zależne jest ustalenie obowiązku podatkowego i jego terminowe wykonanie, tutejszy Organ informuje, że wszystkie wnioski o wydanie interpretacji indywidualnej załatwiane są z zachowaniem kolejności wpływu.

Wniosek Zainteresowanej został rozpatrzony w terminie, o którym mowa w art. 14d ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin