Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.38.2018.2.KK
z 23 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2018 r. (data wpływu23 stycznia 2018 r.) uzupełnionym w dniu 15 marca 2018 r. oraz w dniu 20 marca 2018 r. na wezwanie z dnia 16 marca 2018 r. Nr 0114-KDIP2-3.4010.38.2018.1.KK o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych zawarcia transakcji CDS ‒ jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych zawarcia transakcji CDS.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. z siedzibą w Polsce [dalej: Spółka lub Wnioskodawca] w ramach swojej podstawowej działalności gospodarczej zajmuje się odpłatnym udzielaniem pożyczek pieniężnych osobom fizycznym [dalej: Pożyczkobiorcy] na podstawie ustawy o kredycie konsumenckim (ustawa z dnia 12 maja 2011 r., Dz. U. 2016 poz. 1528).

Oprócz konieczności spłaty kapitału przez Pożyczkobiorców, z tytułu pożyczek Spółka pobiera od Pożyczkobiorców m in. następujące rodzaje opłat:

• odsetki kapitałowe od kwoty pożyczki;
  

• odsetki za nieterminową spłatę pożyczki;
  

• pozaodsetkowe koszty pożyczek:
  
  • o opłatę za rozpatrzenie wniosku;
    
  • prowizje za przygotowanie, udzielenie i korzystanie z pożyczek.
    
  
  

Działalność pożyczkowa łączy się z dużym ryzykiem nieotrzymania spłaty pożyczki albo otrzymania spłaty z poważnym opóźnieniem. Jeżeli klient opóźnia się ze spłatą, niezbędne jest podjęcie działań, które mają na celu odzyskanie należnych wierzytelności. Często okazuje się jednak, że mimo podejmowania prób odzyskania należności, dłużnicy w dalszym ciągu nie spłacają pożyczek. W efekcie, pożyczkodawca może utracić nie tylko przychody (np. w postaci odsetek lub prowizji), ale także kwoty pożyczek, które wypłacił wcześniej pożyczkobiorcom w ramach umów pożyczek, co generuje ryzyko utraty płynności finansowej lub ograniczenia akcji pożyczkowej, a w konsekwencji utraty lub ograniczenia przyszłego źródła przychodów poprzez ograniczenie lub uniemożliwienie udzielania pożyczek kolejnym klientom, którym taki podmiot mógłby udzielić finansowania gdyby dysponował niespłaconymi przez dłużników kwotami pożyczek.

W celu zabezpieczenia finansowania swojej działalności gospodarczej i udzielanych pożyczek, Spółka zabezpiecza się przed ryzykiem braku spłaty pożyczek lub opóźnienia w spłacie pożyczek. W tym celu Wnioskodawca zawiera transakcje kredytowych instrumentów pochodnych typu swap ryzyka kredytowego (ang. Credit Default Swap, dalej: CDS) z podmiotem zajmującym się przejmowaniem ryzyka niewypłacalności dłużników [dalej: Przejmujący Ryzyko], Skutkiem zawarcia transakcji CDS jest przeniesienie przez Spółkę do Przejmującego Ryzyko ryzyka niespłacalności pożyczek udzielonych przez Spółkę, w zamian za ustalone wynagrodzenie [dalej: Wynagrodzenie 1] uiszczane przez Spółkę na rzecz Przejmującego Ryzyko. Wynagrodzenie 1 z tytułu zabezpieczenia ryzyka kredytowego jest płacone przez Wnioskodawcę cyklicznie (w miesięcznych okresach rozliczeniowych). Wysokość Wynagrodzenia 1 kalkulowana jest m in. w oparciu o przewidywaną szkodowość portfela pożyczek objętych transakcją CDS. Wypłacone przez Wnioskodawcę Wynagrodzenie 1 stanowi wydatek faktycznie poniesiony przez Spółkę, który jest również właściwie udokumentowany. Jednocześnie Wynagrodzenie 1 wypłacane Kontrahentowi w żadnym wypadku nie podlega zwrotowi na rzecz Spółki.

Zawarcie transakcji CDS potwierdzone zostało umową o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek zawartą przez strony [dalej: Umowa CDS], określającą w szczególności sposób kalkulacji kwoty Wynagrodzenia 1 oraz warunki rozliczania transakcji CDS pomiędzy stronami, na podstawie której Spółka przekazywać będzie Przejmującemu Ryzyko w określonym comiesięcznym terminie zestawienie pożyczek będących przedmiotem zabezpieczenia za poprzedni miesiąc wraz z kalkulacją Wynagrodzenia 1 oraz zestawienie niespłaconych kwot pożyczek za poprzedni miesiąc.

W przypadku wystąpienia zdarzenia określonego w Umowie CDS, tj. w przypadku braku spłaty kwoty pożyczki (wartości nominalnej rat kapitałowych pożyczek, rat odsetkowych, prowizji za udzielenie pożyczki, odsetek za opóźnienie oraz innych zobowiązań akcesoryjnych)w wyznaczonym terminie od dnia wymagalności określonego harmonogramem spłaty pożyczki lub od daty wypowiedzenia umowy [dalej: Zdarzenie Kredytowe], Spółka sprzeda wierzytelności pożyczkowe na rzecz Przejmującego Ryzyko Przejmujący Ryzyko zobowiązany jest w ramach rozliczenia transakcji CDS do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenia [dalej: Wynagrodzenie 2] stanowiącego cenę za przelew (cesję) wierzytelności pożyczkowych (w tym przede wszystkim kapitału pożyczek, prowizji, odsetek lub innych opłat), w stosunku do których wystąpiło Zdarzenie Kredytowe, a które podlegały transakcji CDS.

Z tytułu zapłaty Wynagrodzenia 2 na Przejmującego Ryzyko przechodzi własność środków pozyskanych w toku windykacji sądowej i pozasądowej pożyczek, w stosunku do których Przejmujący Ryzyko dokonał płatności, w wysokości nieprzekraczającej tej płatności. Przejmujący Ryzyko przekazuje Spółce otrzymane spłaty pożyczek w części, w której nie zostały pokryte przez Przejmującego Ryzyko poprzez dokonanie płatności z tytułu Wynagrodzenia 2, pozyskane przez Przejmującego Ryzyko w toku windykacji sądowej i pozasądowej.

Przejmujący Ryzyko oraz Wnioskodawca mają prawo do wzajemnego potrącenia wierzytelności z tytułu Wynagrodzenia 1, Wynagrodzenia 2 oraz kwot przekazywanych Spółce pozyskanych w toku windykacji sądowej i pozasądowej pożyczek, w części, w której nie zostały one pokryte przez Przejmującego Ryzyko.

Korzyścią dla Spółki, jako strony wchodzącej w transakcję CDS jest zabezpieczenie się przed ryzykiem braku spłaty udzielonych pożyczek poprzez jego przeniesienie do zewnętrznego podmiotu. Zawarcie transakcji CDS daje większą pewność i stabilność prowadzenia przez Spółkę działalności w zakresie udzielania pożyczek, a w konsekwencji osiąganie przychodów z tytułu przykładowo prowizji, odsetek lub innych opłat należnych z tytułu udzielonych pożyczek oraz zabezpieczenie przyszłego źródła przychodów poprzez odzyskanie środków pieniężnych umożliwiających Spółce udzielanie pożyczek kolejnym klientom.

W związku z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym należy jednocześnie zaznaczyć, iż transakcja CDS należy do specyficznej kategorii stosunków kontraktowych stanowiących tzw. umowy nienazwane. Co istotne, w praktyce obrotu gospodarczego nie ma jednego modelu wykorzystywanego dla celów zawarcia umów zmierzających do zabezpieczenia ryzyka kredytowego (m.in. umów typu CDS). Z tej perspektywy, kwalifikacja transakcji powinna zostać dokonana przy uwzględnieniu zasadniczego celu leżącego u podstaw jej zawarcia, a więc uzyskania przez podmiot finansujący zabezpieczenia na wypadek niewywiązania się dłużnika ze spłaty zadłużenia.

Na podstawie wskazanej kategorii transakcji, jedna ze stron w zamian za uzgodnione wynagrodzenie zgadza się na odkup (cesję) wierzytelności od innego podmiotu w zamian za określone w umowie wynagrodzenie w przypadku wystąpienia uzgodnionego w umowie zdarzenia. W praktyce gospodarczej zdarzeniem tym najczęściej jest niespłacenie zabezpieczonej wierzytelności przez dłużnika (np. kredytu lub pożyczki). Powyższy mechanizm powoduje, iż wynagrodzenie płatne podmiotowi oferującemu zabezpieczenie jest uzależnione od kwantyfikacji ryzyka wystąpienia braku spłaty kredytu/pożyczki - im ryzyko w tym zakresie jest wyższe, tym wyższe jest również wynagrodzenie, które nabywca usługi (Wnioskodawca) musi zapłacić podmiotowi zabezpieczającemu (Przejmującemu Ryzyko). Z ekonomicznego punktu widzenia efektem finalnym zawarcia przez Wnioskodawcę transakcji będzie więc przeniesienie ryzyka braku spłaty długu (pożyczki) z podmiotu, który udzielił kredytu/pożyczki (Wnioskodawca) na podmiot udzielający zabezpieczenia (Przejmujący Ryzyko).

Zabezpieczenie ryzyka działalności pożyczkowej i kredytowej poprzez zawieranie umów o charakterze zabezpieczającym jest bardzo często stosowaną praktyką przez krajowe oraz międzynarodowe instytucje finansowe. Dzięki ww, kategorii umów instytucje te (banki lub podmioty niebędące bankami udzielające pożyczek) mogą w bezpieczny sposób minimalizować ryzyko związane ze swoimi aktywami a tym samym udzielać więcej pożyczek i kredytów. Dlatego też, przystąpienie przez Wnioskodawcę do transakcji CDS stanowi formę zabezpieczenia prowadzenia działalności Spółki w zakresie udzielania pożyczek,a w konsekwencji umożliwia osiąganie przychodów z tytułu prowizji, odsetek i opłat pobieranych w związku z udzielonymi pożyczkami.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 20 marca 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że:

Podmiot zajmujący się przejmowaniem ryzyka niewypłacalności dłużników (Przejmujący Ryzyko) nie jest/nie będzie podmiotem powiązanym ze Spółką w rozumieniu art. 11 ustaw z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2017 r., poz. 2343) [dalej: Ustawa CIT], ani podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6 Ustawy CIT, a tym samym do stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę we Wniosku nie ma zastosowania wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 pkt 3 Ustawy CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wynagrodzenie 1 uiszczane w związku z transakcjami CDS na rzecz Przejmującego Ryzyko, stanowił koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 1992 Nr 21, poz. 86, tj. Dz.U. z 2016 r poz. 1888, dalej: ustawa CIT)?
2. Czy Wynagrodzenie 1 uiszczane w związku z transakcjami CDS na rzecz Przejmującego Ryzyko, stanowił koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z przychodami, potrącalny w dacie jego poniesienia tj. w dniu, na który zostanie zaksięgowany w księgach rachunkowych Spółki, stosownie do art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy CIT?
3. W jaki sposób w razie zbycia wierzytelności w ramach rozliczenia transakcji CDS należy ustalić przychód z tytułu należnego Wnioskodawcy Wynagrodzenia 2?
4. W jaki sposób w razie zbycia wierzytelności w ramach rozliczenia transakcji CDS należy ustalić kwotę kosztu uzyskania przychodu z tytułu zbywanych wierzytelności w części dotyczącej kapitału pożyczki?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, Wynagrodzenie 1 uiszczane w związku z transakcją CDS na rzecz Przejmującego Ryzyko, stanowił koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Ustawowa definicja kosztów uzyskania przychodów oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo ‒ skutkowym z osiąganymi przychodami, bądź służą zabezpieczeniu źródła przychodów.

W celu ustalenia, czy dany koszt wypełnia hipotezę normy prawnej wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, pomocne jest odwołanie się do kryteriów wypracowanych w orzecznictwie sądów administracyjnych i praktyce organów podatkowych.

W doktrynie prawa podatkowego oraz w orzecznictwie przyjmuje się, iż aby można było uznać wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. Celem jego poniesienia powinno być osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów oraz pozostaje on w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika;
2. Wydatek musi być poniesiony przez podatnika oraz musi być definitywny;
3. Wydatek nie może znajdować się w katalogu wskazanym w art. 16 ustawy CIT, tj. katalogu wydatków, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów;
4. Wydatek powinien być właściwie udokumentowany.
   
   

1. Cel poniesienia i związek z działalnością gospodarczą
   
   
   

Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy w pierwszej kolejności ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów ‒ w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jaki pozostające w związku pośrednim.

W kontekście wskazanego wyżej przepisu można więc uznać, że Wynagrodzenie 1 płacone przez Spółkę w ramach transakcji CDS ma na celu zabezpieczenie źródła przychodów Spółki, którym jest udzielanie pożyczek i uzyskiwanie z tego tytułu przychodów w postaci m.in. należnych odsetek, prowizji oraz innych opłat. Niespłacanie przez klientów pożyczek w terminie wiąże się z ograniczeniem środków pieniężnych, które Spółka może wykorzystać w celu udzielenia nowych pożyczek i uzyskania przychodów z tytułu udzielenia takich nowych pożyczek. Ponadto, niespłacenie pożyczek w terminie przez klientów generuje po stronie Spółki dodatkowe koszty związane z próbami odzyskania środków pieniężnych, zainwestowanych przez Wnioskodawcę w udzielone pożyczki.

Zawarcie przez Spółkę transakcji CDS i poniesienie związanych z tym kosztów jest więc uzasadnionym dążeniem Spółki do zminimalizowania ryzyka niespłacenia pożyczki przez klienta. Realizacja ryzyka niespłacenia pożyczki wiąże się ze stratami dla Spółki i z zagrożeniem utraty płynności finansowej. W przypadku braku zawarcia transakcji CDS Spółka mogłaby nie otrzymać należnych kwot kapitału pożyczek oraz m in. odsetek, prowizji lub innych opłat od udzielonej pożyczki, co mogłoby doprowadzić do utraty płynności finansowej, a co za tym idzie, konieczności zaprzestania działalności gospodarczej, jaką jest udzielanie przez Spółkę pożyczek. Dzięki zawieranym transakcjom CDS w ramach realizacji transakcji i wykupu wierzytelności pożyczkowych przez Przejmującego Ryzyko, efektywnie Spółka otrzymuje od Przejmującego Ryzyko spłatę udzielonych pożyczek, objętych transakcją CDS i związanych z nimi należności. Wobec powyższego wymienione warunki uznania Wynagrodzenia 1 płaconego przez Spółkę w ramach transakcji CDS za koszt uzyskania przychodów można uznać za spełnione.

Należy zaznaczyć, iż gdyby taka umowa nie została zawarta przez Spółkę, to ponosiłaby ona całkowite ryzyko związane z utratą środków pieniężnych, które zostały przeznaczone na udzielenie pożyczek. W związku z tym, w opinii Spółki nie ulega wątpliwości, iż wynagrodzenie uiszczane tytułem zawarcia umowy i tym samym przyznania Spółce zabezpieczenia pozostaje w związku przyczynowym z przychodami, bowiem zawarcie tej umowy ma na celu ograniczenie ryzyka utraty środków pieniężnych i zabezpieczenie źródła przychodów.

2. Rzeczywisty i definitywny charakter
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, przez wydatki poniesione należy uznać takie wydatki, które w ostatecznym rozrachunku są pokrywane z zasobów majątkowych podatnika. Natomiast wydatki definitywne to takie wydatki o charakterze rzeczywistym, które nie są jedynie tymczasowe i nie podlegają zwrotowi. W ramach transakcji CDS dotyczącej przeniesienia ryzyka niespłacania pożyczek, Spółka uiszcza wynagrodzenie na rzecz Przejmującego Ryzyko z własnych środków obrotowych, a jednocześnie wynagrodzenie to nie podlega zwrotowi nawet w przypadku, gdyby Zdarzenie Kredytowe nie zaistniało.

3. Brak wyliczenia w katalogu negatywnym
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, katalog enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów nie zawiera wyłączeń, które mogłyby skutkować brakiem prawa do ujęcia wydatków związanych z zapłatą wynagrodzenia na rzecz Przejmującego Ryzyko w kosztach uzyskania przychodów przez Wnioskodawcę.

Zdaniem Spółki w świetle przepisów ustawy CIT, transakcja CDS jest pochodnym instrumentem finansowym w rozumieniu art. 4a pkt 22 ustawy CIT. W myśl art. 4a pkt 22 ustawy CIT ilekroć w ustawie jest mowa o pochodnych instrumentach finansowych, oznacza to instrumenty finansowe, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. 2005 Nr 183, poz. 1538, t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1636 dalej: ustawa OIF), z wyłączeniem tytułów uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania oraz instrumentów rynku pieniężnego.

Z kolei, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy OIF, instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy OIF są m.in. instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego. Oznacza to, że do instrumentów finansowych zaliczone zostały wszystkie rodzaje instrumentów pochodnych dotyczących przenoszenia ryzyka kredytowego, niezależnie od ich konstrukcji prawnej lub dopuszczenia do obrotu na rynku regulowanym. Grupa ta obejmuje wszystkie prawa pochodne, które mają na celu zabezpieczenie ryzyka kredytowego. Należy więc uznać, że również transakcja CDS stanowi pochodny instrument finansowy w rozumieniu art. 4a pkt 22 ustawy CIT.

Transakcja CDS jest pochodnym instrumentem finansowym, który polega na powstaniu wzajemnych zobowiązań stron takiej transakcji, jedna strona zobowiązuje się do wypłaty z góry ustalonej kwoty (Wynagrodzenie 1), a druga strona do wypłaty kwoty odpowiadającej wartości niespłaconych pożyczek objętych transakcją CDS (Wynagrodzenie 2). W przypadku transakcji CDS żadna ze stron nie ponosi więc wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy CIT.

Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych - do czasu realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo rezygnacji z realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo ich odpłatnego zbycia - o ile wydatki te, stosownie do art. 16g ust. 3 i 4, nie powiększają wartości początkowej środka trwałego oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Specyfika transakcji swap (w tym swap ryzyka kredytowego ‒ CDS) polega na tym, iż w kontraktach tych nie występują wydatki na nabycie instrumentu pochodnego. Przedmiotem umowy CDS jest wymiana określonych płatności, a w przypadku kontraktów rzeczywistych rozliczenie transakcji CDS wiąże się z fizycznym dostarczeniem instrumentu bazowego (np. przelewem wierzytelności). Wartość kontraktu swap oraz przede wszystkim wartość świadczeń stron takiej umowy jest uzależniona od zmiany wartości określonego instrumentu bazowego (w przypadku transakcji CDS są to wierzytelności pożyczkowe). Ekonomicznym celem kontraktu swap jest zamiana pomiędzy stronami umowy ustalonych świadczeń, które są efektem różnych ryzyk. Strony umowy swap przenoszą pomiędzy sobą ryzyka (np. ryzyko kredytowe). Instrumentami pierwotnymi (bazowymi) kontraktów swap mogą być dowolne zmienne, np wierzytelności pożyczkowe. Strony kontraktu swap zawierają umowę, w celach zabezpieczających, tj. strona przyjmuje na siebie ryzyko, które jest dla niej akceptowalne oraz w zamian oddaje inne ryzyko.

Płacone przez Spółkę Wynagrodzenie 1 w ramach transakcji CDS nie stanowi więc wynagrodzenia za zawarcie pochodnego instrumentu finansowego, lecz formę wyrażenia wartości ryzyka jakie Spółka jest w stanie zaakceptować. Spółka płaci na rzecz Przejmującego Ryzyko ustaloną kwotę Wynagrodzenia 1 i w zamian za to zyskuje pewność, że wysokość potencjalnych strat ponieś onych przez Spółkę w związku z niespłaceniem pożyczek przez klientów jest ograniczona do wysokości wypłaconego przez Spółkę wynagrodzenia. Przejmujący Ryzyko za to przejmuje na siebie w pełni ryzyko związane z niespłaceniem pożyczek przez klientów, w ramach realizacji swoich zobowiązań wynikających z transakcji CDS, jest on bowiem zobowiązany do pokrycia pełnej wartości należnych Spółce pożyczek.

Analogiczne stanowisko, potwierdzające iż Wynagrodzenie 1 ponoszone w związku z transakcją CDS nie stanowi wydatku na nabycie instrumentu pochodnego, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy CIT, zostało potwierdzone w licznych interpretacjach podatkowych. Tytułem przykładu należy wskazać chociażby interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 października 2017 r., sygn. 0114-KDIP2-3.4010.244.2017.1.PS, czy interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 października 2016 r., sygn. 1462-IPPB3.4510.907.2016.2. AG.

4. Właściwe udokumentowanie
   
   

Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę będą spełniać również warunek dotyczący udokumentowania wydatków albowiem są one przez Wnioskodawcę stosownie dokumentowane (poprzez Umowę CDS oraz przekazywane na jej podstawie zestawienia zabezpieczanych pożyczek oraz zestawienia niespłaconych kwot pożyczek).

Potraktowanie Wynagrodzenia 1 płaconego Przejmującemu Ryzyko w ramach transakcji CDS jako kosztu uzyskania przychodu znajduje potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, przykładowo:

• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 października 2017 r, sygn. 0114- KDIP2-3.4010.244.2017.1.PS,
  

• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 maja 2017 r. sygn.0114-KDIP2- 3.4010.9.2017.1.MS,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 października 2016 r., sygn. 1462- IPPB3.4510.907.2016.2. AG,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 marca 2016 r., sygn. IPPB3/4510-78/16-2/AG,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. IPPB3/4510- 670/15-2/JBB,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 listopada 2015 r., sygn. ITPB3/4510-431/15-2/MKo,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 3 sierpnia 2015 r., sygn. ITPB3/4510-246/15-4/KK,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 czerwca 2014 r., sygn. IPPB3/423- 292/14-2/AG,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 stycznia 2014 r., sygn. IPPB3/423-886/13-2/AG,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn. IBPBI/2/423- 1192/13/JD,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 31 października 2013 r., sygn. IPPB3/423-624/13-2/AG,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2013 r., sygn. IPPB3/423-461/13-2/AG,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 15 marca 2012 r., sygn.ILPB3/423-596/11-2/MM,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 grudnia 2011 r., sygn. IPPB3/423-799/11-4/AG,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 września 2011 r., sygn. ILPB4/423-223/11-2/MC.
  
  
  

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, transakcje CDS będą zawierane w celu zabezpieczenia źródła przychodów, a wydatki związane z realizacją tych transakcji, tj. Wynagrodzenie 1 uiszczane przez Wnioskodawcę, stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, Wynagrodzenie 1 uiszczane w związku z transakcją CDS na rzecz Przejmującego Ryzyko, stanowił koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy inny niż bezpośrednio związany z przychodami, potrącalny w dacie jego poniesienia, tj. w dniu, na który koszt zostanie ujęty w księgach rachunkowych Spółki, stosownie do art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz.1888 ze zm.; dalej: ustawa o CIT).

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Ponadto zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Spółka podkreśla, iż zgodnie z utrwaloną linią interpretacyjną, poniesione koszty mogą pozostawać w bezpośrednim lub pośrednim związku z przychodami. Wynagrodzenie 1 płacone w ramach transakcji CDS stanowi koszt pośrednio związany z przychodami, jest to bowiem koszt powiązany z zabezpieczeniem źródła przychodów Spółki w postaci zabezpieczenia się przed stratami i utratą płynności w związku z niespłaceniem pożyczek przez klientów. W związku z tym, na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy CIT koszt ten powinien być rozpoznany przez Spółkę w dniu, na który koszt ten zostanie ujęty w księgach rachunkowych Spółki, w innej pozycji niż jako rezerwa albo bierne rozliczenie międzyokresowe kosztów.

Stanowisko, iż wynagrodzenie płacone w związku z umową instrumentu pochodnego, jest kosztem innym niż bezpośrednio związany z przychodami została potwierdzona przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. II FSK 849/11 oraz z dnia1 lutego 2011 r., sygn. II FSK 1725/09. Potwierdzają to również przykładowo następujące interpretacje podatkowe:

• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 października 2017 r, sygn. 0114-KDIP2-3.4010.244.2017.1.PS,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 października 2016 r., sygn. 1462-IPPB3.4510.907.2016.2.AG,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 marca 2016 r., sygn. IPPB3/4510-78/16-2/AG,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. IPPB3/4510-670/15-2/JBB,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 listopada 2015 r., sygn.ITPB3/4510- 431/15-2/Mko,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 3 sierpnia 2015 r, sygn. ITPB3/4510- 246/15-4/KK,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 kwietnia 2015 r., sygn. IBPBI/2/4510- 93/15/JD,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 kwietnia 2015 r., sygn. IBPBI/2/4510-18/15/SD,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 września 2008 r., sygn.IPPB3-423-832/08-2/MB.
  
  
  

Tym samym Wnioskodawca uważa, iż Wynagrodzenie 1 płacone przez niego w związku z transakcją CDS, powinno zostać rozpoznane przez Wnioskodawcę jako koszt podatkowy w dacie jego poniesienia, tj. w dniu, na który koszt ten zostanie zaksięgowany w księgach rachunkowych Spółki, stosownie do art. 15 ust. 4d oraz art. 15. Ust. 4e ustawy CIT.

Ad. 3)

W ocenie Wnioskodawcy, otrzymanie Wynagrodzenia 2 od Przejmującego Ryzyko w ramach umowy dotyczącej transakcji CDS, stanowi dla Spółki przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w momencie rozliczenia transakcji CDS.

Zgodnie z art. 12 ustawy CIT, co do zasady, wszelkie otrzymane przez podatnika świadczenia stanowią przychody podlegające opodatkowaniu, z wyłączeniem przychodów enumeratywnie wymienionych w ust. 4 tego artykułu.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy CIT przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Wedle art. 12 ust. 3 ustawy CIT za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy CIT za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień 1) wystawienia faktury albo 2) uregulowania należności.

Stosownie do art. 12 ust 3f ustawy CIT za datę powstania przychodu z tytułu realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych uważa się moment realizacji tych praw.

W ocenie Wnioskodawcy przez „moment realizacji praw” z pochodnych instrumentów finansowych należy rozumieć dzień rozliczenia transakcji CDS określony uprzednio w Umowie CDS, bowiem wtedy dochodzi do zrealizowania się prawa Wnioskodawcy jako Przenoszącego Ryzyko do otrzymania płatności od Przejmującego Ryzyko w związku z wystąpieniem Zdarzenia Kredytowego i obowiązkiem wykupu wierzytelności przez Przejmującego Ryzyko.

Zdaniem Wnioskodawcy Wynagrodzenie 2 należne w związku z rozliczeniem transakcji CDS będzie stanowiło przychód podatkowy w wysokości określonej w umowie zawartej pomiędzy stronami transakcji CDS w dniu jej rozliczenia. Przychód z tytułu Wynagrodzenia 2 powstanie w dniu rozliczenia transakcji CDS, kiedy to nastąpi zbycie wierzytelności na rzecz Przejmującego Ryzyko.

Przedstawiony powyżej pogląd w odniesieniu do zasad ustalenia przychodu z tytułu Wynagrodzenia 2 otrzymywanego w związku z transakcją CDS został potwierdzony w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 3 sierpnia 2015 r., sygn. ITPB3/4510-246/15-5/KK, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 listopada 2015 r., sygn. ITPB3/4510-431/15-2/MKo czy też interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 marca 2016 r., sygn. IPPB3/4510-78/16-2/AG.

Ponadto, taki sposób rozpoznawania przychodu z tytułu zbycia wierzytelności w ramach realizacji innego pochodnego instrumentu finansowego jakim jest kontrakt opcyjny znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 września 2011 r., sygn. ILPB4/423-224/11-2/DS oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 kwietnia 2015 r. sygn. IBPBI/2/4510-92/15/JD.

Ad. 4)

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku zbycia wierzytelności z tytułu udzielonych pożyczek w ramach rozliczenia transakcji CDS, Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty kapitału pożyczki do wysokości Wynagrodzenia 2, które przypada proporcjonalnie na zbywaną kwotę kapitału pożyczki.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio została zarachowana jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy CIT.

Natomiast art. 12 ust. 3 ustawy CIT stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy CIT, do przychodów nie zalicza się otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Na gruncie wyżej wyszczególnionych przepisów pożyczki są neutralne podatkowo, tj. nie jest kosztem uzyskania przychodów wartość udzielonej pożyczki (kapitał) i nie jest przychodem wartość zwróconego kapitału Przychodem są odsetki (faktycznie otrzymane), a także inne opłaty i prowizje. W związku z tym, kapitał udzielonych przez Spółkę pożyczek, które w ramach rozliczenia transakcji CDS zostały lub zostaną przeniesione na rzecz Przejmującego Ryzyko, nie stanowił przychodu należnego na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy CIT.

W konsekwencji, ewentualna strata poniesiona przez Spółkę w związku z przeniesieniem wierzytelności pożyczkowych na rzecz Przejmującego Ryzyko, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy CIT nie będzie stanowiła dla Wnioskodawcy kosztu uzyskania przychodów. Wnioskodawca wskazuje, że przepisy ustawy CIT nie wyłączają kwoty zbywanej wierzytelności jako kosztu podatkowego, wyłączają jedynie możliwość rozpoznania jako kosztu podatkowego straty z tytułu zbycia wierzytelności. Kosztem podatkowym jest zatem wartość nominalna zbywanych wierzytelności, która nie przekracza ceny za jaką zbywane są te wierzytelności.

Jednocześnie należy podkreślić, że koszt, jaki Spółka poniosła na udzielenie pożyczki i wykreowanie tym samym wierzytelności, spełnia definicję kosztu uzyskania przychodów wskazaną w art. 15 ust. 1 ustawy CIT, jako że pomiędzy jego poniesieniem a przychodami z cesji wierzytelności istnieje związek przyczynowo - skutkowy, o którym mowa w tym przepisie.

Należy też wskazać, że w przypadku rozliczenia transakcji CDS, Wnioskodawca dokonuje cesji wierzytelności na rzecz Przejmującego Ryzyko w zamian za Wynagrodzenie 2. W konsekwencji wierzytelności są przenoszone z majątku Wnioskodawcy i aktywa Wnioskodawcy ulegają pomniejszeniu. Zdaniem Wnioskodawcy takie uszczuplenie majątku w związku ze zbyciem wierzytelności stanowi jego koszt uzyskania przychodów.

Wnioskodawca w ramach rozliczenia transakcji CDS może przenieść na Przejmującego Ryzyko kapitał pożyczki oraz wierzytelności z tytułu naliczonych, a niezapłaconych przez klientów opłat (prowizje, odsetki, opłaty karne). Ustawa CIT nie zawiera natomiast przepisu szczegółowo regulującego sposób ustalania kosztu podatkowego w sytuacji, gdy zbywana wierzytelność obejmuje różne składniki, w tym kapitał pożyczki.

Zdaniem Spółki konieczne jest uwzględnienie w rachunku podatkowym zasad opodatkowania odrębnie dla każdego składnika wierzytelności. W związku z tym, w celu ustalenia kosztów uzyskania przychodów w przypadku rozliczenia transakcji CDS, Spółka powinna ustalić proporcję, w jakiej pozostaje wartość nominalna każdego składnika wierzytelności (np. kapitał pożyczki, prowizje, odsetki, opłaty karne) w jej ogólnej kwocie i taką proporcją posłużyć się w celu wyliczenia kwoty Wynagrodzenia 2 przypadającego na poszczególne elementy zbywanych wierzytelności. Koszt podatkowy będzie zatem stanowiła wartość kapitału pożyczki do wysokości ceny przypadającej proporcjonalnie na kapitał pożyczki. Ewentualna nadwyżka kapitału pożyczki ponad cenę przypadającą proporcjonalnie na kapitał pożyczki (strata) nie będzie stanowiła dla Spółki kosztu podatkowego.

Stanowisko wskazujące na konieczność ustalenia proporcji, w jakiej znajduje się cena wierzytelności do poszczególnych składników tej wierzytelności znajduje poparcie także w orzecznictwie. Przykładowo WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 1 sierpnia 2011 r., sygn. I SA/GI 201/11 (orzeczenie prawomocne) uznał: „Z kolei w każdym przypadku, gdy wierzytelność zbywana przez Bank na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego będzie niejednorodna (tak jak wskazała we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji prawa podatkowego, przedstawiając zdarzenie przyszłe, strona skarżąca), tzn. gdy w jej skład wchodzić będą oprócz kwoty niezapłaconego kredytu (pożyczki) także odsetki (w tym odsetki skapitalizowane), kwotę uzyskaną ze sprzedaży tej wierzytelności należy zaliczyć na poczet spłaty poszczególnych składników wierzytelności, według proporcji w jakiej pozostaje kwota uzyskana ze sprzedaży wierzytelności w skalkulowanej wartości nominalnej wierzytelności z podziałem wierzytelności na poszczególne elementy.”

Stanowisko takie zostało potwierdzone także m.in. w wyroku NSA z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. II FSK 1509/11.

Podobne stanowisko zajmują również organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych:

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 marca 2016 r., sygn. IPPB3/4510- 78/16-2/AG,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 listopada 2015 r., sygn.ITP B3/4510-431/15-2/MKo,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 sierpnia 2015 r., sygn.IPPB3/4510-471 /15-2/JBB,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 3 sierpnia 2015r., sygn. ITPB3/4510-246/15-6/KK
  

• interpretacja Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. IPPB3/423-705/12-2/MS,
  

• interpretacja Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 marca 2011r , sygn.IPPB3/423-859/10-2/JB,
  

• interpretacja Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 września 2011 r., sygn.ILPB4/423-224/11-2/DS.
  
  
  

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, iż w przypadku rozliczenia transakcji CDS, aby wyliczyć przychód z tytułu zbycia wierzytelności (Wynagrodzenie 2) przypadający na kwotę zbywanego kapitału pożyczki należy najpierw skalkulować, w jakiej proporcji kapitał wierzytelności pozostaje do całkowitej wartości nominalnej wierzytelności pożyczkowej. W przypadku kapitału pożyczki, będącego elementem wierzytelności, Spółka uprawniona będzie do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty niespłaconego kapitału do wysokości przychodu z cesji (Wynagrodzenia 2) alokowanego proporcjonalnie na kwotę zbywanego kapitału pożyczki.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 15 marca 2018 r. Wnioskodawca wskazał że:

W związku z nowelizacją ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2017, poz. 2343) [dalej: Ustawa CIT), wprowadzoną ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175), zmieniającą od dnia 1 stycznia 2018 roku przepisy będące podstawą prawną, na jaką podatnik powołał się w treści Wniosku, niniejszym wyjaśniamy, iż:

1. W wyniku wskazanej powyżej nowelizacji Ustawy CIT w art. 7b ust. 1 tej Ustawy wprowadzona została definicja źródła przychodów, jakim są przychody z zysków kapitałowych. Zgodnie z tym przepisem za przychody z zysków kapitałowych uważa się m.in.:
   • przychody ze zbycia wierzytelności uprzednio nabytych przez podatnika oraz wierzytelności wynikających z przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych (pkt 5);
     
   • przychody z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych,
   - z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych (pkt 6 lit. b),
   
   

Mając na względzie powyższe Spółka stoi na stanowisku, iż uzyskiwane przez nią przychody nie mieszczą się w katalogu wskazanym w tym przepisie, a w konsekwencji regulacje te nie znajdą zastosowania w sprawie objętej złożonym Wnioskiem. W szczególności powyższe wynika z faktu, iż:

• jedynie wierzytelności uprzednio nabyte mogą zostać uznane za objęte dyspozycją art. 7b ust. 1 pkt 5 Ustawy CIT, podczas gdy Spółka w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym dokonywać będzie zbycia wierzytelności własnych;
  

• Spółka w ramach realizacji Umowy CDS będzie uzyskiwała przychody z tytułu przelewu (cesji) wierzytelności pożyczkowych (w tym przede wszystkim kapitału pożyczek, prowizji, odsetek lub innych opłat), w stosunku do których wystąpiło Zdarzenie Kredytowe, a które podlegały transakcji CDS. Nawet jeżeli uznać, iż tego rodzaju przychody stanowią przychody z pochodnych instrumentów finansowych, to podlegać będą one wyłączeniu z zakresu przychodów z zysków kapitałowych ze względu na fakt, iż zabezpieczają one przychody niezaliczane do zysków kapitałowych (na podstawie art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b Ustawy CIT.
  
  
  

Należy zatem uznać, iż przychody uzyskane przez Spółkę w związku z realizacją Umowy CDS nie stanowią przychodów z zysków kapitałowych w rozumieniu art. 7b ust. 1 Ustawy CIT.

W związku z powyższym, na stanowisko Spółki wyrażone we wniosku nie mają wpływu zmiany, jakie z dniem 1 stycznia 2018 r. nastąpiły w Ustawie CIT, w szczególności:

1. Art. 12 ust. 3 Ustawy CIT ‒ w ramach nowelizacji tego przepisu wprowadzono podział przychodów związanych z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej na przychody z zysków kapitałowych i pozostałe przychody, przy czym przychody z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, zostały wyłączone spod normy wyrażonej w tym przepisie. Ze względu na fakt, iż przychody uzyskiwane przez Spółkę nie stanowią przychodów z zysków kapitałowych, zmiana ta nie wpływa na stanowisko zaprezentowane przez Spółkę we wniosku.
2. Art. 12 ust. 4 pkt 1 Ustawy CIT ‒ artykuł ten w wyniku nowelizacji Ustawy CIT pozostał bez zmian.
3. Art. 15 ust. 1 Ustawy CIT ‒ w ramach nowelizacji tego przepisu wprowadzono podział kosztów uzyskania przychodów na koszty dotyczące poszczególnych źródeł przychodów. Ze względu na fakt, iż przychody uzyskiwane przez Spółkę nie stanowią przychodów z zysków kapitałowych, zmiana ta pozostaje bez znaczenia dla stanowiska przedstawionego we wniosku przez Spółkę.
4. Art. 15 ust. 4d i 4e Ustawy CIT ‒ artykuły te w wyniku nowelizacji Ustawy CIT pozostały bez zmian.
5. Art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy CIT ‒ w wyniku nowelizacji przepisu wprowadzono zasadę, zgodnie z którą nie uważa się za koszty uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, w tym w sposób określony w art. 12 ust. 1 pkt 7 (nie dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę), z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychód należny ‒ do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny. Zgodnie z uzasadnieniem do wprowadzonej nowelizacji zmiana brzmienia przepisu miała na celu rozstrzygnięcie wątpliwości związanych z ujmowaniem w kosztach uzyskania przychodów kwoty podatku od towarów i usług. Wprowadzone zmiany nie wpływają na stanowisko zajmowane przez Spółkę we Wniosku (pytanie oznaczone we wniosku numerem 4), gdyż pożyczki będące przedmiotem cesji wierzytelności są zwolnione z VAT.
   
   

W świetle przywołanych powyżej argumentów, zdaniem Wnioskodawcy zmiany przepisów, na które powołano się w treści Wniosku, wchodzące w życie z dniem 1 stycznia 2018 r., nie wpływają na stanowisko wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.