Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.62.2018.1.AW
z 23 marca 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 lutego 2018 r. (data wpływu 16 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki na ulepszenia (w tym nabycie części składowych lub peryferyjnych), opisane we wniosku, mogą być rozpoznane jako koszt podatkowy jednorazowo – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki na ulepszenia (w tym nabycie części składowych lub peryferyjnych), opisane we wniosku, mogą być rozpoznane jako koszt podatkowy jednorazowo.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Spółka oraz określone spółki krajowe od niej zależne zawarły w 2015 r. i zarejestrowały umowę o utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej w rozumieniu przepisów ustawy o CIT (dalej: PGK). Zgodnie z tą umową Spółka została wyznaczona na spółkę reprezentującą PGK w zakresie obowiązków wynikających z ustawy o CIT oraz Ordynacji podatkowej.

Pierwszy rok podatkowy PGK rozpoczął się 1 stycznia 2016 r.

Spółki wchodzące w skład PGK posiadają środki trwałe, które zostały przyjęte do użytkowania do dnia 31 grudnia 2017 r. Składniki te, o ile nie zostały całkowicie zamortyzowane, dla celów kalkulacji podstawy opodatkowania CIT podlegają amortyzacji wg przepisów określonych w ustawie o CIT. Wskazane środki trwałe w niektórych przypadkach są/będą ulepszane po dniu 1 stycznia 2018 r., w wyniku czego nastąpi wzrost ich wartości użytkowej. Wartość wydatków poniesionych na ulepszenie tych środków (w tym na nabycie części składowych lub peryferyjnych) przekroczy 3.500 zł, ale nie przekroczy 10.000 zł w roku podatkowym (w odniesieniu do pojedynczego środka trwałego).

Do wskazanych środków trwałych ani ich ulepszeń nie mają zastosowania ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki na ulepszenia (w tym nabycie części składowych lub peryferyjnych), opisane we wniosku, mogą być rozpoznane jako koszt podatkowy jednorazowo?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 16g ust. 13 ustawy o CIT: Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10.000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przepis o ww. treści został wprowadzony ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175), w której to w art. 11 ustawodawca określił, że przytoczony przepis art. 16g ust. 13, stosuje się do składników majątku przyjętych do używania po dniu 31 grudnia 2017 r.

W ocenie Spółki, użycie w ww. art. 11 ustawy nowelizującej z dnia 27 października 2017 r. sformułowania „stosuje się do składników majątku” – w odniesieniu do art. 16g ust. 13 ustawy o CIT – odnosi się do ulepszeń (a nie środków trwałych) przyjmowanych do użytkowania po dniu 31 grudnia 2017 r., bowiem:

  1. W art. 4a pkt 2 ustawy o CIT wskazano, że przez składniki majątkowe należy rozumieć „aktywa w rozumieniu ustawy o rachunkowości (...)”. Zgodnie zaś z art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy o rachunkowości (Dz.U z 2017 r. poz. 2342) przez aktywa rozumie się kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych. Zatem w pojęciu „aktywów” zawierają się również „ulepszenia”, gdyż wyczerpują wskazane powyżej przesłanki.
  2. W ustawie o CIT ustawodawca wielokrotnie używa pojęcia „środek trwały” (których zakres został ściśle określony przez art. 16a ustawy o CIT), „ulepszenia” oraz „składnik majątkowy”, którym nie przypisuje tożsamego zakresu. Zauważyć bowiem należy, że to ostatnie pojęcie obejmuje nie tylko środki trwałe, ale również inne składniki, w tym przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcje, adaptacje i modernizacje, objęte zakresem definicji „ulepszenia”. Powyższe pozwala twierdzić, że wskazany art. 11 w odniesieniu do art. 16g ust. 13 dotyczy ulepszeń przyjętych do użytkowania po 31 grudnia 2017 r., a nie środków trwałych przyjętych do użytkowania po tej dacie. Przykładowo:
    • w art. 15 ust. 1zb ustawy o CIT określono: Przez koszty utworzenia zakładowego żłobka, zakładowego klubu dziecięcego lub zakładowego przedszkola, o których mowa w ust. 1za pkt 1, rozumie się koszty poniesione do dnia uzyskania wpisu do właściwego rejestru w zakresie spełniania warunków wymaganych do utworzenia żłobka, klubu dziecięcego lub przedszkola, w tym niezbędne koszty nabycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji adaptacji, modernizacji, remontu środków trwałych lub nabycia innych składników majątku, a także koszty dotyczące środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub innych składników majątku ponoszone po uzyskaniu wpisu do właściwego rejestru;
    • w art. 16 ust. 1 pkt 1 ppkt 2 i 3 ustawy o CIT określono: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:
    1. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
    2. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...).
  3. Uznanie, iż znowelizowany przepis art. 16g ust. 13 ustawy o CIT ma zastosowanie wyłącznie do kosztów ulepszeń dotyczących środków trwałych przyjętych do użytkowania od 1 stycznia 2018 r. skutkowałoby brakiem przepisu regulującego zasady traktowania ulepszeń dotyczących środków trwałych przyjętych do użytkowania do 31 grudnia 2017 r., bowiem ust. 13 w art. 16g ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do końca 2017 r., po tej dacie utracił moc prawną.
  4. Gdyby do kosztów ulepszeń dotyczących środków trwałych przyjętych do użytkowania do końca 2017 r. miały być stosowane przepisy art. 16g ust. 13 ustawy o CIT w brzmieniu dotychczasowym (które zobowiązywały do zwiększenia wartości początkowej środka trwałego w przypadku ulepszeń przekraczających 3.500 zł) ustawodawca z pewnością dokonałby w tym zakresie stosownej regulacji, jak to uczynił przykładowo w odniesieniu do kosztów odsetek kredytów pożyczek w art. 7 ww. ustawy nowelizującej z dnia 27 października 2017 r. gdzie stwierdzono: Do odsetek od kredytów (pożyczek), w przypadku których kwota udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki) została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy art. 15c lub art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6, 7b, 7g i 7h ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. Analogiczny przepis przejściowy w odniesieniu do ulepszeń nie został jednak wprowadzony.
  5. Gdyby prawo do jednorazowego rozpoznania kosztów ulepszeń o wartości do 10.000 zł miało obejmować ulepszenia dotyczące wyłącznie środków trwałych wprowadzonych do ewidencji po dniu 31 grudnia 2017 r. ustawodawca w art. 11 ustawy z 27 października 2017 r. nie użyłby z pewnością wyrażenia „składników majątku” lecz dokonałby jednoznacznego wskazania swej intencji poprzez treść np.: przepis art. 16g ust. 13, stosuje się do środków trwałych przyjętych do używania po dniu 31 grudnia 2017 r.


W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż ulepszenia będące przedmiotem wniosku, nie powinny zwiększać wartości początkowej środków trwałych, lecz mogą być rozpoznane jako koszt podatkowy jednorazowo, stosownie do regulacji art. 16d ust. 13 lub art. 16f ust. 3 ustawy o CIT.

Art. 16d ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10.000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie natomiast z art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, (...) W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2343 z późn. zm., dalej także: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni, bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Jednocześnie zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, z uwagi na to, że takie składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 updop kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Art. 16 ust. 1 updop zawiera zamknięty katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów. W art. 16 ust. 1 pkt 1 tej ustawy wskazano, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zostały unormowane w art. 16g updop.

Stosownie do art. 16g ust. 13 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r. jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Stosownie do art. 16g ust. 13 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10.000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Limit dotyczący nowych środków trwałych z kwoty 3.500 zł do 10.000 zł zwiększony został przepisem art. 2 pkt 21 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175, dalej „ustawa nowelizująca”), zgodnie z którym użyte w art. 16d w ust. 1, w art. 16e w ust. 1 i 2, dwukrotnie w art. 16f w ust. 3, dwukrotnie w art. 16g w ust. 13 oraz w art. 16k w ust. 9 wyrazy „3500 zł” zastępuje się wyrazami „10.000 zł”.

Jednocześnie w ww. ustawie nowelizującej ustawodawca zawarł przejściowy przepis art. 11 stanowiący, że przepisy art. 22d ust. 1, art. 22e ust. 1 i 2, art. 22f ust. 3, art. 22g ust. 17 i art. 22k ust. 9 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 16d ust. 1, art. 16e ust. 1 i 2, art. 16f ust. 3, art. 16g ust. 13 i art. 16k ust. 9 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do składników majątku przyjętych do używania po dniu 31 grudnia 2017 r.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółki wchodzące w skład PGK posiadają środki trwałe przyjęte do użytkowania do 31 grudnia 2017 r. Składniki te, o ile nie zostały całkowicie zamortyzowane, dla celów kalkulacji podstawy opodatkowania CIT, podlegają amortyzacji wg przepisów określonych w ustawie o CIT. Wskazane środki trwałe w niektórych przypadkach są/będą ulepszane po dniu 1 stycznia 2018 r., w wyniku czego nastąpi wzrost ich wartości użytkowej. Wartość wydatków poniesionych na ulepszenie tych środków (w tym na nabycie części składowych lub peryferyjnych) przekroczy 3.500 zł, ale nie przekroczy 10.000 zł w roku podatkowym (w odniesieniu do pojedynczego środka trwałego).

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy możliwości jednorazowego rozpoznania jako kosztu uzyskania przychodu wydatków na opisane we wniosku ulepszenia.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że wyższy (10.000 zł) limit wydatków na ulepszenie środków trwałych, które można rozliczyć jednorazowo w kosztach uzyskania przychodów dotyczy tylko majątku przyjętego do używania od 1 stycznia 2018 r.

Decyduje o tym cytowany powyżej przepis przejściowy sformułowany w art. 11 ustawy nowelizującej.

W związku z powyższym, w przypadku ulepszenia po 31 grudnia 2017 r. środków trwałych przyjętych do używania przed 1 stycznia 2018 r., zastosowanie znajdzie dotychczasowy limit w wysokości 3.500 zł. Limitem 10.000 zł objęte są ulepszenia środków trwałych przyjętych do używania po 31 grudnia 2017 r.

Powyższe potwierdzone zostało przez Ministra Finansów w odpowiedzi na interpelację poselską nr 18859 z 30 stycznia 2018 r. złożoną w sprawie składników majątku przyjętych do używania, w której stwierdzono, że ustawa nowelizująca, z mocą od 1 stycznia 2018 r. zmieniła próg kwotowy, do wysokości którego podatnicy mogą dokonywać jednorazowej amortyzacji poprzez zaliczanie wydatków dotyczących środków trwałych bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Przedmiotowy limit wydatków został podwyższony z 3.500 zł do 10.000 zł. Zwiększony limit objął wydatki na nabycie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, na wytworzenie we własnym zakresie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, jak również na ulepszenie środków trwałych, o którym mowa m.in. w art. 16g ust. 13 updop, tj. wydatki na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację.

Zgodnie z przepisem przejściowym (art. 11 ustawy nowelizującej), nowy limit w wysokości 10.000 zł, określony m.in. w art. 16g ust. 13 updop, ma zastosowanie do składników majątku przyjętych do używania po dniu 31 grudnia 2017 r.

W związku z powyższym, w przypadku ulepszenia po dniu 31 grudnia 2017 r. środków trwałych przyjętych do używania przed dniem 1 stycznia 2018 r. zastosowanie znajduje dotychczasowy limit w wysokości 3.500 zł. Nowy, wyższy limit w wysokości 10.000 zł obejmuje ulepszenia środków trwałych przyjętych do używania po dniu 31 grudnia 2017 r. W świetle jednoznacznego językowo brzmienia ww. przepisu przejściowego, nie jest możliwe dokonanie interpretacji art. 11 ustawy nowelizującej, pozwalającej na objęcie limitem 10.000 zł wszystkich ulepszeń, niezależnie od czasu przyjęcia do używania środka trwałego podlegającego ulepszeniu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj