Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.702.2017.1.MPE
z 8 marca 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 5 grudnia 2017 r. (data wpływu 12 grudnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 lutego 2018 r. (data wpływu 12 lutego 2018 r.) oraz pismem z dnia 19 lutego 2018 r. (data wpływu 19 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

  • prawidłowe - w zakresie opodatkowania przekazania udziału w postaci części nieruchomości oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego,
  • nieprawidłowe– w zakresie określenia podstawy opodatkowania.


UZASADNIENIE


W dniu 12 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania udziału w postaci części nieruchomości, podstawy opodatkowania oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 2 lutego 2018 r. (data wpływu 12 lutego 2018 r.) oraz pismem z dnia 19 lutego 2018 r. (data wpływu 19 lutego 2018 r.).


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:


Wnioskodawcami („Wnioskodawcy”) niniejszego wniosku są: D. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością R. Spółka komandytowa („Wnioskodawca 1” lub „Spółka”) oraz spółdzielnia działająca pod firmą „S.” („S.” lub „Wnioskodawca 3”).


Wspólnikami Wnioskodawcy 1 są: działający jako komandytariusze – ww. Wnioskodawca 3 oraz D. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Sp.k.; komplementariusz - D. Sp. z o.o..


Wnioskodawca 3 posiadał (na prawach użytkownika wieczystego) atrakcyjny inwestycyjnie grunt zlokalizowany przy ul. G.. Na gruncie był posadowiony budynek handlowo-usługowy „U.”. W ocenie Wnioskodawcy 3, potencjał nieruchomości nie był jednak w pełni wykorzystywany, a sam budynek był przestarzały.


Wnioskodawca 3 nie posiadał jednak doświadczenia przy budowie kompleksów handlowo - usługowych, które mogłyby być konkurencyjne oraz atrakcyjne dla potencjalnych klientów. Nie posiadał także odpowiednich środków finansowych.


Wobec tego Wnioskodawca 3 nawiązał współpracę z niepowiązaną grupą D., ponieważ posiadała ona odpowiednie środki i doświadczenie umożliwiające realizację inwestycji. W wyniku wspólnych negocjacji postanowiono, że ówczesny budynek zostanie wyburzony, a na opisanym wyżej gruncie zostanie wybudowany nowy ośmiopiętrowy budynek składający się z dwóch 15-piętrowych wież, stanowiący odrębny od gruntu przedmiot własności. W budynku znajdowałoby się ok. 470 lokali mieszkalnych, powierzchnie biurowe oraz galeria handlowa, a także garaże („Nieruchomość”).


Obecnie inwestycja budowlana funkcjonuje pod roboczą nazwą Budynek Mieszkalny wielorodzinny z częścią handlowo-usługową „R.”. Ma ona zostać zakończona w I kwartale 2018 r.


W celu realizacji opisanej powyżej inwestycji, w dniu 24 kwietnia 2013 roku zawarto umowę inwestycyjną oraz umowę Spółki i Wnioskodawca 3 wniósł do Wnioskodawcy 1 wkład pieniężny w wysokości 5.000,00 PLN, zaś w dniu 15 grudnia 2015 roku wkład niepieniężny (aport) w postaci prawa wieczystego użytkowania działki, na której Wnioskodawca 1 planował wybudować Nieruchomość.

W wyniku wniesienia powołanego wyżej wkładu przez Wnioskodawcę 3 Wnioskodawca 1 stał się jedynym użytkownikiem wieczystym gruntu. Jednocześnie w toku realizowanych prac Wnioskodawca 1 dokonał rozbiórki budynku „U.” i wszystkich innych budynków i budowli posadowionych na gruncie, na którym posadowiona jest Nieruchomość.

Zgodnie z obecnymi postanowieniami obu ww. dokumentów (tj. umowy inwestycyjnej i umowy spółki), w przypadku wystąpienia z Wnioskodawcy 1 Wnioskodawcy 3, otrzyma on zwrot swojego udziału kapitałowego w postaci części Nieruchomości (świadczenie niepieniężne). Oznacza to, że na rzecz występującego wspólnika zostanie ustanowiona odrębna własność części Nieruchomości i w konsekwencji przeniesione zostanie na niego odrębne prawo własności lokali niemieszkalnych o przeznaczeniu użytkowym (czterech lub więcej), w tym handlowym i biurowym, prawo współwłasności garażu oraz odpowiedni udział w prawie użytkowania gruntu.

Zarówno Wnioskodawca 1, jak i Wnioskodawca 3 są czynnymi podatnikami VAT, dokonującymi wyłącznie czynności podlegających opodatkowaniu. W celu realizacji inwestycji, Wnioskodawca 1 będzie nabywał towary i usługi opodatkowane podatkiem VAT i wykazywał w tym zakresie podatek naliczony. Z tytułu zakupu towarów i usług w celu wybudowania Nieruchomości, Wnioskodawca 1 przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Wnioskodawca 1 traktuje dla celów księgowych koszty związane z budową Nieruchomości jako koszty działalności deweloperskiej. Po zakończeniu budowy, koszty z tym związane będą przeksięgowane jako wyroby gotowe ( Wnioskodawca 1 będzie bowiem planować sprzedaż odrębnej własności lokali w wybudowanej Nieruchomości). Część lokali użytkowych, które Wnioskodawca 1 zamierza wynajmować, zostanie przekwalifikowana do inwestycji (nieruchomość inwestycyjna). Zatem, koszty działalności deweloperskiej nie stanowią bieżących kosztów uzyskania przychodów zarówno dla celów księgowych, jak i podatkowych.

Jednocześnie, Wnioskodawca 3 będzie traktował otrzymaną cześć Nieruchomości jako środek trwały (będzie bowiem tam prowadzić działalność handlową, tj. supermarket, pozostałe zaś części posiadanej Nieruchomości mogą być wynajmowane na rzecz podmiotów trzecich). Wnioskodawca 3 będzie wykorzystywał otrzymaną część Nieruchomości wyłącznie do czynności podlegających opodatkowaniu VAT.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania oznaczone we wniosku nr 3-5:


  1. Czy wypłata przez Spółkę - Wnioskodawcę 1 udziału kapitałowego w postaci części Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy 3 jest traktowana jak dostawa i w konsekwencji będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług u Wnioskodawcy 1?
  2. Jaka będzie podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług, w przypadku wypłaty przez Spółkę - Wnioskodawcę 1 kapitału udziałowego w postaci części Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy 3?
  3. Czy Wnioskodawcy 3 będzie przysługiwało prawo do odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług w wyniku przeniesienia prawa własności części Nieruchomości wskutek zwrotu wkładu kapitałowego?

Zdaniem Wnioskodawcy:


Ad. 3.


Zdaniem, Wnioskodawców przekazanie udziału kapitałowego w postaci części Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy 3 w związku z jego wystąpieniem ze Spółki jest traktowana jak dostawa i w konsekwencji będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług u Wnioskodawcy 1.


Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.


Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dostawa towarów jest rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę również faktycznego przeniesienia władztwa nad częścią Nieruchomości. W rozumieniu ustawy o VAT „dostawa” oznacza bowiem wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem, w tym przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego.

Zgodnie ze opisanym stanem faktycznym, Wnioskodawca 1 planuje przekazać na rzecz Wnioskodawcy 3, występującemu ze Spółki, tytułem wynagrodzenia za jego udział w Spółce część Nieruchomości. Oznacza to zatem, że pomiędzy stronami takiej transakcji (Wnioskodawcą 1 a Wnioskodawcą 3) istnieje więź o charakterze zobowiązaniowym. Spółka zobowiązała się bowiem przenieść na rzecz Wnioskodawcy 3 część Nieruchomości, dokładnie opisanych lokali. Istnieje zatem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów w zakresie prawa do rozporządzania częścią Nieruchomości, a wynagrodzeniem. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wynagrodzeniem jest nie tylko świadczenie pieniężne. Może być nim również świadczenie rzeczowe.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawców, w przedstawionym stanie faktycznym, przekazanie przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy 3 składnika majątku w postaci części Nieruchomości będzie stanowiło odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.


Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 19 lipca 2013 r. (znak IPTPP2/443-337/13-4/JN).


Ponadto zaznaczenia wymaga, że na podstawie art. 2 pkt 14 ustawy o VAT pod pojęciem wytworzenia nieruchomości rozumie się wybudowanie budynku, budowli lub ich części. Należy zwrócić uwagę, że w myśl przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy dostawa dokonywana jest w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim. Przez pierwsze zasiedlenie należy zaś rozumieć oddanie do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, tj. objęcie we władanie budynku przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce, gdy wybudowany obiekt zostanie sprzedany lub oddany w najem, dzierżawę. Z uwagi na fakt, że dostawa części Nieruchomości - zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym - zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia (jako obiektu nowo powstałego), to nie będzie ona korzystała ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.


Reasumując, przeniesienie własności części Nieruchomości na Wnioskodawcę 3 będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.


Wynika to z faktu, że przekazania towaru (części Nieruchomości) należącego do Spółki dokona podatnik podatku VAT - po jego wytworzeniu (wybudowaniu). Podatnikowi zaś przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Przeniesienie zaś części Nieruchomości ma miejsce w ramach pierwszego zasiedlenia.

Ad. 4.


Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży (dostawy). Jednocześnie, zgodnie z ust. 6 tego przepisu, podstawa opodatkowania obejmuje, między innymi, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku VAT.


W przypadku dostawy budynku lub budowli nie wyodrębnia się własności gruntu.


Biorąc pod uwagę powyższe, zgodnie z obecnym brzmieniem art. 29a ustawy o VAT nie należy brać pod uwagę wprost wartości rynkowej przedmiotu dostawy (por. wyrok WSA w Rzeszowie z 26 października 2015 r. sygn. I SA/Rz 799/15).


W przypadku wystąpienia Wnioskodawcy 3 ze Spółki, trudno jest jednak określić realną zapłatę. W takim wypadku, w ocenie Wnioskodawców, za zapłatę należy uznać wartość bilansową przekazywanego majątku (ustaloną zgodnie z art. 65 KSH, tj. według jej wartości zbywczej). To na tej podstawie Wnioskodawca 1 powinien ustalić wartość części Nieruchomości (zwrot wkładu) przekazywanej na rzecz Wnioskodawcy 3.

Jednocześnie, jak zostało wspomniane powyżej, Spółka nie prowadzi ewidencji pozwalającej przyporządkowanie konkretnych wydatków tylko do części Nieruchomości obejmującej część użytkową (handlową i biurową) i garaże (tj. części Nieruchomości przekazanej przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy 3). Zatem, zdaniem Wnioskodawców, podstawę opodatkowania VAT należy określić proporcjonalnie do otrzymanej powierzchni użytkowej przez Wnioskodawcę 3 w całej powierzchni użytkowej Nieruchomości.

Wobec powyższego, Spółka powinna wystawić fakturę VAT i naliczyć podatek VAT według obowiązującej stawki od wartości części Nieruchomości, której prawo własności zostanie przeniesione na rzecz Wnioskodawcy 3. Podatek ten Spółka powinna odprowadzić do urzędu skarbowego w deklaracji podatkowej VAT składanej za miesiąc, w którym majątek został przekazany na rzecz występującego wspólnika.

Jednocześnie, Wnioskodawca 3 powinien przekazać na rzecz Spółki kwotę odpowiadającą podatkowi VAT. Takie rozwiązanie jest stosowane w praktyce w przypadku wnoszenia aportu i zdaniem Wnioskodawców powinno mieć analogiczne zastosowanie w zaistniałym stanie faktycznym (por. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 10 czerwca 2014 r., ILPP5/443-62/14-2/KG, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2 kwietnia 2015 r., IBPP2/4512-21/15/WN).


Ad. 5.


Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zatem, Wnioskodawcy 3 będzie przysługiwać prawo do obniżenia podatku VAT naliczonego z tytułu faktury wystawionej przez Spółkę i dokumentującej dostawę części Nieruchomości.

Jednocześnie, zgodnie art. 87 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Zatem, Wnioskodawca 3 będzie uprawniony do wystąpienia o zwrot podatku VAT, jeżeli wartość podatku naliczonego (obejmującego także podatek VAT od przekazanej części Nieruchomości), przekroczy podatek VAT należny. Zwrot taki będzie przysługiwał, co do zasady, Wnioskodawcy 3 w terminie 60 dni od złożenia deklaracji VAT obejmującej wniosek o zwrot podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe - w zakresie opodatkowania przekazania udziału w postaci części nieruchomości oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego, nieprawidłowe – w zakresie określenia podstawy opodatkowania.


Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.


Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.


Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.


W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).


W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

  1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Wskazać należy bowiem, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową (usługę) jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.


Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

  • w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  • świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).


Aby zatem daną czynność uznać za świadczenie usługi, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca 3 posiadał (na prawach użytkownika wieczystego) atrakcyjny inwestycyjnie grunt, na którym był posadowiony budynek handlowo-usługowy „U.”. W ocenie Wnioskodawcy 3, potencjał nieruchomości nie był jednak w pełni wykorzystywany, a sam budynek był przestarzały. Wnioskodawca 3 nie posiadał jednak doświadczenia przy budowie kompleksów handlowo - usługowych, które mogłyby być konkurencyjne oraz atrakcyjne dla potencjalnych klientów. Nie posiadał także odpowiednich środków finansowych. Wobec tego Wnioskodawca 3 nawiązał współpracę z niepowiązaną grupą D., ponieważ posiadała ona odpowiednie środki i doświadczenie umożliwiające realizację inwestycji. W wyniku wspólnych negocjacji postanowiono, że ówczesny budynek zostanie wyburzony, a na opisanym wyżej gruncie zostanie wspólnie wybudowany nowy ośmiopiętrowy budynek składający się z dwóch 15-piętrowych wież, stanowiący odrębny od gruntu przedmiot własności. W budynku znajdowałoby się ok. 470 lokali mieszkalnych, powierzchnie biurowe oraz galeria handlowa, a także garaże („Nieruchomość”).


Obecnie inwestycja budowlana funkcjonuje pod roboczą nazwą Budynek Mieszkalny wielorodzinny z częścią handlowo-usługową „R.”. Ma ona zostać zakończona w I kwartale 2018 r.


W celu realizacji opisanej powyżej inwestycji, w dniu 24 kwietnia 2013 roku zawarto umowę inwestycyjną i umowę spółki. Wnioskodawca 3 wniósł do Spółki – Wnioskodawcy 1 wkład pieniężny w wysokości 5.000,00 PLN, zaś w dniu 15 grudnia 2015 roku wkład niepieniężny (aport) w postaci prawa wieczystego użytkowania działki, na której Wnioskodawca 1 planował wybudować Nieruchomość.

W wyniku wniesienia powołanego wyżej wkładu przez Wnioskodawcę 3 Wnioskodawca 1 stał się jedynym użytkownikiem wieczystym gruntu. Jednocześnie w toku realizowanych prac Wnioskodawca 1 dokonał rozbiórki budynku „U.” i wszystkich innych budynków i budowli posadowionych na gruncie, na którym posadowiona jest Nieruchomość.

Zgodnie z obecnymi postanowieniami obu ww. dokumentów (tj. umowy inwestycyjnej i umowy spółki), w przypadku wystąpienia z Wnioskodawcy 1 Wnioskodawcy 3, otrzyma on zwrot swojego udziału kapitałowego w postaci części Nieruchomości (świadczenie niepieniężne). Oznacza to, że na rzecz występującego wspólnika zostanie ustanowiona odrębna własność części Nieruchomości i w konsekwencji przeniesione zostanie na niego odrębne prawo własności lokali niemieszkalnych o przeznaczeniu użytkowym (czterech lub więcej), w tym handlowym i biurowym, prawo współwłasności garażu oraz odpowiedni udział w prawie użytkowania gruntu.

Zarówno Wnioskodawca 1 jak i Wnioskodawca 3 są czynnymi podatnikami VAT, dokonującymi wyłącznie czynności podlegających opodatkowaniu. W celu realizacji inwestycji, Wnioskodawca 1 będzie nabywał towary i usługi opodatkowane podatkiem VAT i wykazywał w tym zakresie podatek naliczony. Z tytułu zakupu towarów i usług w celu wybudowania Nieruchomości, Wnioskodawcy 1 przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Wnioskodawca 3 będzie wykorzystywał otrzymaną część Nieruchomości wyłącznie do czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

Wątpliwości przedstawione w niniejszym wniosku dotyczą tego czy wypłata przez Spółkę – Wnioskodawcę 1 udziału kapitałowego w postaci części Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy 3 jest traktowana jak dostawa i w konsekwencji podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W odniesieniu do przedstawionego problemu zauważyć należy, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego). Odpłatność czynności (dostawy towarów czy też świadczenia usług) oznacza wykonanie tej czynności za wynagrodzeniem. Aby uznać daną czynność za odpłatną konieczny jest bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem. Dostawcę towarów lub usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia za dokonanie tych czynności. Wynagrodzenie musi być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu.

Z okoliczności sprawy wynika, że Spółka - Wnioskodawca 1 planuje dokonać na rzecz wspólnika – Wnioskodawcy 3 występującego ze Spółki, zwrotu udziału kapitałowego w postaci części Nieruchomości, tj. ustanowić odrębne prawo własności do lokali niemieszkalnych o przeznaczeniu użytkowym (czterech lub więcej), w tym handlowym i biurowym, prawo współwłasności garażu oraz odpowiedniego udziału w prawie użytkowania gruntu. Powyższe oznacza, że pomiędzy stronami zaistnieje więź o charakterze zobowiązaniowym – Wnioskodawca 1 zobowiązał się przenieść na rzecz wspólnika Wnioskodawcę 3 składniki majątku. Stwierdzić zatem należy, że istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów w zakresie przeniesienia prawa do rozporządzania towarami a wynagrodzeniem stanowiącym konkretną wartość wyrażalną w pieniądzu. Podkreślić przy tym należy, że zapłaty (wynagrodzenia) nie można utożsamiać jedynie ze świadczeniem pieniężnym. Także świadczenie o charakterze rzeczowym jest wynagrodzeniem. Przykładowo więc zamiana towarów, zamiana towaru na usługę i odwrotnie, wydanie towarów (świadczenie usług) w zamian za wierzytelności itp. będzie uznane odpowiednio za odpłatną dostawę czy też odpłatne świadczenie usług. Mamy bowiem do czynienia z konkretną korzyścią, która należna jest za dokonywane świadczenie.

Mając na uwadze powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że przekazanie przez Wnioskodawcę 1, na rzecz wspólnika Wnioskodawcę 3 składników majątku w postaci części Nieruchomości, będzie stanowiło odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.


Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

  1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
  2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawę budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

  1. wybudowaniu lub
  2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”.

Z kolei, przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z pózn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W przypadku budynków lub budowli niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.


Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, pod warunkiem że:

  1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
  2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z kolei, na podstawie art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.


W myśl art. 43 ust. 10 ustawy o VAT, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym stanowi art. 43 ust. 1 pkt 10 i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

  1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
  2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy o VAT oświadczenie, o którym mowa w art. 43 ust. 10 pkt 2 musi również zawierać:

  1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
  2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
  3. adres budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie natomiast z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.


Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku VAT, jaką opodatkowane są budynki i budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku. Powyższy przepis dotyczy również prawa użytkowania wieczystego gruntów.


Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.


Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W celu ustalenia, czy w analizowanej sprawie dla dostawy nieruchomości zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania, należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy względem tej nieruchomości, która zostanie przekazana występującemu wspólnikowi, nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Jak wynika z opisu sprawy budowa nieruchomości ma być zakończona w I kwartale 2018 r., zatem w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia wskazać należy, że do pierwszego zasiedlenia części przekazanej nieruchomości dojdzie w momencie jej przekazania – dostawy.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że dla planowanej przez Wnioskodawcę 1 dostawy części nieruchomości nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż dostawa nastąpi w ramach pierwszego zasiedlenia.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy oraz obowiązujących przepisów prawa prowadzi również do wniosku, że dostawa nieruchomości nie będzie także korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, gdyż jak wskazano we wniosku, Wnioskodawcy 1 przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z budową nieruchomości.

Ponadto dostawa nieruchomości nie będzie korzystała ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż nieruchomość nie będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę 1 wyłącznie do działalności gospodarczej zwolnionej od podatku od towarów i usług, a ponadto Spółce przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z budową niniejszej nieruchomości.


Tym samym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że przeniesienie części nieruchomości na Wnioskodawcę 3 będzie stanowić dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu i niekorzystającą ze zwolnienia.


Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest również ustalenie podstawy opodatkowania dla opisanej transakcji.


Kwestie dotyczące ustalenia podstawy opodatkowania zostały unormowane w art. 29a ustawy. Stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119, oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.


Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

  1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
  2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z kolei w art. 29a ust. 7 ustawy zostały wymienione elementy, które należy wyłączyć z podstawy opodatkowania (zmniejszające podstawę opodatkowania). Zgodnie z treścią tego przepisu – podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

  1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
  2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
  3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw.

Zauważyć należy, że ogólna zasada ustalania podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy, jest w pełni zgodna z definicją podstawy opodatkowania zawartą w art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Zmiana przepisów miała więc na celu dostosowanie regulacji krajowych do przepisów unijnych.

Podstawę opodatkowania w podatku VAT stanowi zatem wynagrodzenie, które dostawca lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów albo świadczenia usług. Wynagrodzenie to oznacza wartość rzeczywiście otrzymaną (lub która ma być otrzymana) w konkretnym przypadku, a nie wartość oszacowaną według kryteriów obiektywnych.

Natomiast z orzecznictwa TSUE wynika, że zapłata musi być wyrażalna w formie pieniężnej, choć niekoniecznie w jednostkach pieniężnych (może to być np. świadczenie usługi lub dostawa towarów). Podstawą opodatkowania jest zapłata faktycznie otrzymana (którą ma otrzymać podatnik), a nie wartość oszacowana według obiektywnych kryteriów (m.in. wyroki w sprawie C-33/93 czy C-154/80).

Zatem, jak wynika z cytowanego wyżej art. 29a ust. 1 i ust. 6 pkt 1 ustawy, podstawą opodatkowania, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Wskazać należy, że powyższy przepis, ani inne przepisy prawa podatkowego nie regulują ceny sprzedaży. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, które regulują konsekwencje publiczno-prawne dokonania sprzedaży towaru lub wyświadczenia usługi – nie mogą mieć wpływu na wysokość ceny ustalonej przez strony umowy cywilnej lub określonej w drodze decyzji. Regulują bowiem, co stanowi podstawę opodatkowania, ale nie mają i nie mogą mieć wpływu na sposób jej ustalenia.

Jak stanowi art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. W związku z tym, przy ustalaniu wysokości należności ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowania decyzji, co do sposobu określenia należności (ceny) za sprzedawany/dostarczany towar, a wszelkie spory pomiędzy stronami transakcji w tym zakresie są rozstrzygane na gruncie prawa cywilnego, a nie podatkowego.

Zatem, jak już uprzednio zaznaczono, podstawą opodatkowania z tytułu transakcji dokonywanej pomiędzy Stronami, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, będzie wszystko, co stanowi zapłatę, tj. wartość wynagrodzenia przyjęta pomiędzy Stronami transakcji, tj. Wnioskodawcą 1 a występującym ze Spółki wspólnikiem – Wnioskodawcą 3.

W odniesieniu do wskazanych przepisów prawa obowiązujących w tym zakresie oraz do przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania dla czynności przekazania części opisanej nieruchomości występującemu wspólnikowi w związku ze spłatą przysługującego mu udziału kapitałowego w Spółce – zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy w związku z art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy – będzie wszystko, co stanowi zapłatę, którą wspólnik otrzyma od Spółki z tytułu transakcji, pomniejszone o kwotę podatku VAT. W okolicznościach analizowanej sprawy, o ile jedynym wynagrodzeniem z tytułu ww. transakcji będzie część nieruchomości, to podstawę opodatkowania będzie stanowić wartość tej części nieruchomości oraz gruntu, na którym jest ona posadowiona (o czym stanowi art. 29a ust. 8 ustawy), które wspólnik otrzyma od Spółki, pomniejszona o wartość podatku VAT.


Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia podstawy opodatkowania należało uznać za nieprawidłowe.


W odniesieniu do wątpliwości dotyczących przysługującego prawa do odliczenia podatku naliczonego Wnioskodawcy 3 wskazuje się, co następuje.


Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.


Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

  1. nabycia towarów i usług,
  2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z zacytowanych wyżej przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca 3 będzie wykorzystywał otrzymaną część Nieruchomości wyłącznie do czynności podlegających opodatkowaniu VAT, to stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy Wnioskodawcy 3 będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w analizowanym zakresie należało uznać za prawidłowe.


Zaznacza się, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie stanu faktycznego (zdarzeniu przyszłym), bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.


Jednocześnie wskazuje się, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie się pokrywał z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.


Ponadto informuje się, że niniejsza interpretacja dotyczy rozstrzygnięcia w zakresie podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj