2018.02.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.24.2018.1.MŁ
z 22 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2018 r. (data wpływu 19 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 stycznia 2018 r. (data wpływu 6 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług podnajmu lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie. Dnia 6 lutego 2018 r. wniosek został uzupełniony o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dodatkowo Wnioskodawca prowadzi aktualnie prace remontowe i planuje zawrzeć umowy najmu z osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą, spółkami prawa handlowego, a także innymi osobami prawnymi z możliwością podnajmu. Nowi najemcy będą kwaterować tam swoich pracowników albo poszukiwać kolejnych podnajemców na własny rachunek. Ostatecznie zawsze lokal zostanie przeznaczony na cel mieszkaniowy, dodatkowo umowa wprost będzie wskazywać, iż lokale są przeznaczone tylko i wyłącznie na cele mieszkaniowe, a w przypadku nie przestrzegania postanowień umowy, zostanie ona natychmiast rozwiązana z winy Najemcy.

Wnioskodawca będzie się starał, żeby umowy zostały zawarte na czas nieokreślony z 3 miesięcznym okresem wypowiedzenia, bądź na okres roku, bądź dłuższy.

Z uzupełnienia z dnia 6 lutego 2018 r. wynika, że dnia 16 stycznia 2018 r. został wysłany wniosek o wydanie interpretacji w sprawie podatku od towarów i usług w zakresie wynajmu mieszkań. Przedstawiony został następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa, dalej „Wnioskodawca” prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmowania i dzierżawienia nieruchomości. Posiada ona kilka nieruchomości, które wynajmuje na cele mieszkaniowe. Wnioskodawca zawiera umowy najmu z osobami fizycznymi. Dodatkowo Wnioskodawca prowadzi aktualnie prace remontowe i planuje zawrzeć umowy najmu z osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą, spółkami prawa handlowego, a także innymi osobami prawnymi z możliwością podnajmu. Nowi najemcy będą kwaterować tam swoich pracowników albo poszukiwać kolejnych podnajemców na własny rachunek. Ostatecznie zawsze lokal zostanie przeznaczony na cel mieszkaniowy, dodatkowo umowa wprost będzie wskazywać, iż lokale są przeznaczone tylko i wyłącznie na cele mieszkaniowe, a w przypadku nie przestrzegania postanowień umowy, zostanie ona natychmiast rozwiązana z winy Najemcy. Wnioskodawca będzie się starał, żeby umowy zostały zawarte na czas nieokreślony z 3 miesięcznym okresem wypowiedzenia, bądź na okres roku, bądź dłuższy.

Dodatkowo w ramach uzupełnienia powyższego stanu faktycznego Wnioskodawca informuje, iż po analizie sytuacji na rynku nieruchomości będzie się on starał, żeby umowy zostały zawarte na czas nieokreślony z co najmniej 1 miesięcznym okresem wypowiedzenia, jednakże należy dopuszczać, że umowy mogą zostać zawarte na czas określony, może to być na okres roku, ale możliwe będzie skrócenie czy wydłużenie okresu obowiązywania umowy. Reasumując, trudno jednoznacznie wskazać termin obowiązywania przyszłych umów najmu, gdyż zależne to jest przede wszystkim od najemców, jednakże wolą Wnioskodawcy jest zawieranie umów na jak najdłuższy okres. Wnioskodawca nie będzie zawierał umów najmu na okres kilkudniowy.

Ponadto Wnioskodawca chce podkreślić charakter mieszkalny lokalu. Z racji, iż jest w trakcie remontu lokale te będą przystosowywane tylko i wyłącznie do celów mieszkaniowych. Przyszły Najemca nie będzie mógł wprowadzać istotnych zmian w przedmiocie najmu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zawarta umowa najmu przez Wnioskodawcę z możliwością podnajmu lokalu mieszkalnego tylko i wyłącznie na cele mieszkaniowe jest czynnością zwolnioną od podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki preferencyjne, przy czym wszelkie preferencje dotyczące wysokości opodatkowania stanowią wyjątek od ogólnej zasady i dlatego zastosowanie niższej niż podstawowa stawka podatku, może być zrealizowane wyłącznie w granicach określonych przepisami ustawy o podatku od towarów i usług i wydanych na podstawie delegacji ustawowej aktów wykonawczych do tej ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy zwolnieniem od opodatkowania VAT objęte są usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Na mocy art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, w którym wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55, jednakże w zdarzeniu przyszłym umowy będą umowami długoterminowymi, nie będzie to tymczasowe zakwaterowanie, w związku z tym nie można mówić o wyłączeniu.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości (lub jej części) o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące: świadczenie usługi na własny rachunek, charakter mieszkalny nieruchomości, mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy. Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. A contrario, dopiero brak jakiegokolwiek elementu wskazanego powyżej skutkowałby opodatkowaniem najmu.

Podatnik będzie objęty zwolnieniem z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę, bądź dalszego podnajemcę tylko w celach mieszkaniowych, co w przyszłym stanie faktycznym będzie miało miejsce. Wnioskodawca jest w trakcie remontu, który dostosowuje lokal tylko i wyłącznie do warunków mieszkalnych. Dodatkowo umowa będzie zawierała postanowienia o wynajęciu lokalu tylko i wyłącznie na cele mieszkalne, z zastrzeżeniem że w przypadku nie przestrzegania niniejszych warunków umowa zostanie rozwiązana.

Powyższe przesłanki dotyczą zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca.

W wynajmowanych lokalach będą przebywać pracownicy Najemcy, bądź dalsi podnajemcy, którzy wynajmą lokal do celów mieszkalnych. Zatem należy uznać, że głównym celem świadczenia usługi wynajmu ww. budynku będzie zapewnienie miejsca zamieszkania tym osobom w okresie wykonywania przez nich pracy na rzecz Najemcy, bądź na okres zawarcia umowy podnajmu. Stwierdzić zatem można, że w przypadku pracowników, osoby te będą w pomieszczeniach budynku spędzać czas wolny od pracy (odpoczywać, przygotowywać posiłki, w inny sposób spędzać czas wolny) w taki sam sposób, jak odbywa się to w ich stałym miejscu zamieszkania. Bez wątpienia zatem można przyjąć, że pobyt pracowników w ww. budynku będzie miał związek z względnie stałym interesem życiowym tych pracowników. W przypadku zawierania umów przez Najemcę z kolejnymi podnajemcami nie będzie budzić wątpliwości, że intencją zawarcia niniejszych umów będzie cel mieszkaniowy. Dodatkowo wskazany cel w każdym przypadku znajduje potwierdzenie w stosownym postanowieniach umowy najmu, zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Najemcą.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego zdarzenia przyszłego oraz powołanych regulacji prowadzi do stwierdzenia, że świadczone w przyszłości przez Wnioskodawcę usługi wynajmu lokali mieszkalnych innym przedsiębiorcom z wyłącznym przeznaczeniem tych lokali na cele mieszkaniowe podlegają – w myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy – zwolnieniu od podatku. Bez znaczenia jest fakt, że najem dokonany jest na rzecz kontrahentów prowadzących działalność gospodarczą na własny rachunek, gdyż istotny jest cel, na jaki lokal mieszkalny jest wynajmowany przez Wnioskodawcę.

Podobne stanowisko zajął organ podatkowy w interpretacji z dnia 1 czerwca 2017 r. (Sygn. akt 1061-IPTPP3.4512.17.2017.3.IŻ) oraz z dnia 28 września 2017 r. (Sygn. 0112-KDIL2-3. 4012.308.2017.1.AG), a także z dnia 9 stycznia 2018 r. (Sygn. 0115-KDIT1-2.4012.857.2017.1. RS).

Reasumując, usługi wynajmu świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Najemcy będą korzystały ze zwolnienia z VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z póź. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – w oparciu o art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1– na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Określony zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnik” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmowania i dzierżawienia nieruchomości. Posiada on kilka nieruchomości, które wynajmuje na cele mieszkaniowe. Wnioskodawca zawiera umowy najmu z osobami fizycznymi.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy zawarta umowa najmu przez Wnioskodawcę z możliwością podnajmu lokalu mieszkalnego tylko i wyłącznie na cele mieszkaniowe jest czynnością zwolnioną od podatku od towarów i usług.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia, określoną w art. 15 ust. 2 ustawy, definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Na podstawie art. 41 ust. 2 ww. ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, stanowiącego „Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%” (obecnie 8%), wymienione zostały usługi sklasyfikowane w dziale 55 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług – „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

Ze złożonego wniosku nie wynika jednak, że przedmiotem umowy Wnioskodawcy z najemcą będzie świadczenie usług zakwaterowania, o których mowa w ww. poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, a zatem ww. art. 43 ust. 20 ustawy nie znajduje zastosowania w analizowanej sprawie.

Powyższe wskazuje, że przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

świadczenie usługi na własny rachunek,
charakter mieszkalny nieruchomości,
mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym, powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. akt. SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, świadczenie usług najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca.

Uwzględniając powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca wynajmując nieruchomości mieszkalne działa w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Jednakże z uwagi na fakt, że przedmiotem świadczonych usług jest wynajem – jak wskazał Wnioskodawca – nieruchomości mieszkalnych na rzecz osób fizycznych, osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, spółek prawa handlowego, a także innych osób prawnych, którzy z kolei będą kwaterować tam swoich pracowników albo poszukiwać kolejnych podnajemców na własny rachunek, a ostatecznie zawsze lokal zostanie przeznaczony na cel mieszkaniowy, dodatkowo umowa wprost będzie wskazywać, iż lokale są przeznaczone tylko i wyłącznie na cele mieszkaniowe, a w przypadku nie przestrzegania postanowień umowy, zostanie ona natychmiast rozwiązana z winy Najemcy, to spełnione są wymienione wyżej przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Zatem skoro przedmiotem umowy jest wynajem z możliwością podnajmu lokalu mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkaniowe, to zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W analizowanym przypadku usługa najmu z możliwością podnajmu lokalu mieszkalnego spełnia zarówno przesłankę dotyczącą charakteru wynajętej nieruchomości, jak również przesłankę mieszkaniowego celu wynajmu tej nieruchomości.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca wynajmując lokal mieszkalny z możliwością podnajmu tylko i wyłącznie na cele mieszkaniowe będzie świadczyć usługi objęte zakresem ustawy, a ww. usługa będzie mieścić się w katalogu czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, a zatem będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego co do zasady wydawane są w indywidualnych sprawach zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin