Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.356.2017.1.JP
z 1 lutego 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 grudnia 2017 r. (data wpływu 6 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej nie wyższej niż 10% stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanej we wniosku nieruchomościjest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej nie wyższej niż 10% stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanej we wniosku nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Sp. z o.o. (dalej także: „Spółka”) na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zamierza nabyć nieruchomość zabudowaną budynkiem biurowo-handlowo-usługowym w zabudowie wolnostojącej. Aktualnie jest to budynek dwukondygnacyjny, niepodpiwniczony. W parterze zlokalizowano funkcje handlowe, natomiast na piętrze znajduje się część biurowa. Pomieszczenia techniczne zlokalizowano w części zaplecza parteru. Spółka posiada operat szacunkowy, z którego wynika, iż budynek powstał w 1932 r., pierwotnie pełniąc funkcję hangaru z policyjną wieżą lotniczą i stacją paliw. Następnie była tam zlokalizowana filia zakładów szybowcowych. W 2004 r. budynek przebudowano wyburzając część zabudowań pozostawiając szkielet bazujący na konstrukcji stalowej i dobudowując dodatkową powierzchnię biurowo-handlową. W przypadku nabycia przez Spółkę opisanej nieruchomości, zostałaby ona wprowadzona do ewidencji środków trwałych z symbolem 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. zaliczona do rodzaju: Budynki handlowo-usługowe. Dokonując odpisów amortyzacyjnych Spółka zamierzałaby zastosować możliwość wynikającą z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.), tj. ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną, która zgodnie z ww. przepisem nie przekraczałaby 10% w skali roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dla opisanej nieruchomości możliwe jest zastosowanie indywidualnie wybranej stawki amortyzacyjnej, która byłaby wyższa niż przewidziana w Klasyfikacji Środków Trwałych dla środka trwałego zakwalifikowanego do podgrupy 10, czyli 2,5%, ale nie przekroczyłaby stawki 10% przewidzianej w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych dla używanych środków trwałych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.), podatnicy mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż – dla budynków używanych niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna zgodna z Wykazem wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez podatnika, z tym , że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Spółka posiada operat szacunkowy, który wskazuje, że budynek powstał w 1932 r. jako hangar. W późniejszym okresie był wykorzystywany jako hala produkcyjna. W 2004 r. został znacząco przebudowany, jednak główne elementy konstrukcyjne pozostały nienaruszone. Budynek został zmodernizowany na potrzeby prowadzenia w nim działalności handlowej, a ze względu na wysokość konstrukcji, została dobudowana druga kondygnacja, którą zaadoptowano na pomieszczenia biurowe. Przebudowa rozumiana jest jako wykonanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość. Zgodnie z tą definicją, należy uznać, że budynek pomimo dokonanej w 2004 r. przebudowy, jest tym samym obiektem, który został oddany do używania w 1932 r., ponieważ główne elementy konstrukcyjne nie zostały zmienione. Poniesione nakłady nie spowodowały wytworzenia całkiem nowego środka trwałego, a zwiększyły jedynie jego dotychczasową wartość. Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka uważa, że w przypadku ustalania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, może uznać, że budynek przed jej wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych, był używany więcej niż 30 lat, w związku z czym, może zastosować stawkę amortyzacyjną nie wyższą niż 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 upodp, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Prócz tego, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem sytuacji gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika,
  • jest definitywny (rzeczywisty),
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie został wymieniony w art. 16 updop.

Podkreślić należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Stosownie do art. 16d ust. 2 updop, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-6c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka) na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zamierza nabyć nieruchomość zabudowaną budynkiem biurowo-handlowo-usługowym w zabudowie wolnostojącej. Aktualnie jest to budynek dwukondygnacyjny, niepodpiwniczony. W parterze zlokalizowano funkcje handlowe, natomiast na piętrze znajduje się część biurowa. Pomieszczenia techniczne zlokalizowano w części zaplecza parteru. Spółka posiada operat szacunkowy, z którego wynika, iż budynek powstał w 1932 r., pierwotnie pełniąc funkcję hangaru z policyjną wieżą lotniczą i stacją paliw. Następnie była tam zlokalizowana filia zakładów szybowcowych. W 2004 r. budynek przebudowano wyburzając część zabudowań pozostawiając szkielet bazujący na konstrukcji stalowej i dobudowując dodatkową powierzchnię biurowo-handlową. W przypadku nabycia przez Spółkę opisanej nieruchomości, zostałaby ona wprowadzona do ewidencji środków trwałych z symbolem 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. zaliczona do rodzaju: Budynki handlowo-usługowe. Dokonując odpisów amortyzacyjnych Spółka zamierzałaby zastosować możliwość wynikającą z art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, tj. ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną, która zgodnie z ww. przepisem nie przekraczałaby 10% w skali roku.

Na tle opisanego zdarzenia przyszłego oraz obowiązujących w jego zakresie przepisów prawa podatkowego należy zauważyć, że w odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe – od zwykłych – indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestie te zostały uregulowane w art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 oraz w ust. 3 updop.

W myśl art. 16j ust. 1 pkt 3 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Przy czym w myśl art. 16j ust. 3 updop, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy wskazać, że cytowane przepisy przewidują nie krótszy niż 3 letni okres amortyzacji m.in. dla trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych, wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji.

Istotnym jest jednakże w tej mierze spełnienie ponadto następujących przesłanek:

  • budynek musi stanowić środek trwały Spółki,
  • budynek ten musi mieć charakter niemieszkalny,
  • budynek musi być używany (tj. podatnik winien wykazać, że przed jego nabyciem był wykorzystywany przez co najmniej 60 miesięcy) lub ulepszony.

W myśl natomiast art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Analizując zdarzenie przyszłe i biorąc pod uwagę wykazane we wniosku okoliczności faktyczne należy stwierdzić, że skoro:

  1. po nabyciu budynku zostanie on wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Spółki,
  2. przed nabyciem budynku przez Spółkę był on wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy,
  3. budynek handlowo-usługowy zostanie zaliczony do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych,

-to należy uznać, że wszystkie przesłanki uprawniające Spółkę do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a) updop, zostaną spełnione.

W konsekwencji należy stwierdzić, że jeżeli w istocie, w świetle odrębnych przepisów niebędących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem interpretacji indywidualnej, tj. przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1864), wskazana we wniosku klasyfikacja budynku, o którym mowa we wniosku, jest/będzie prawidłowa (wskazanie Wnioskodawcy w tym zakresie uznano za element niepodlegającego ocenie opisu zdarzenia przyszłego), to Spółka będzie miała prawo indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną wskazanego we wniosku budynku, z tym że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 3 lata.

Jednocześnie z uwagi na fakt, że wskazany w art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a) updop 3-letni okres amortyzacji jest okresem minimalnym, Spółka będzie uprawniona do zastosowania dłuższego, niż ww. okresu amortyzacji.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że w sprawie będącej przedmiotem niniejszego zapytania istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla opisanego w zdarzeniu przyszłym niemieszkalnego budynku wprowadzonego po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Spółki, jednakże nie na podstawie powołanego w stanowisku art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, lecz zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a) w zw. z art. 16j ust. 3 updop. Przy czym, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata, co oznacza, możliwość zastosowania wyższej niż 10% indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy wskazujące na możliwość zastosowania, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 updop nie wyższej niż 10% indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj