Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.365.2017.1.BJ
z 5 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 listopada 2017 r. (data wpływu 14 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty opłat rocznych z tytułu odrolnienia powiększają wartość początkową gruntu, na którym Spółka prowadzi inwestycję – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty opłat rocznych z tytułu odrolnienia powiększają wartość początkową gruntu, na którym Spółka prowadzi inwestycję.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji wafli ryżowych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce od całości osiąganych dochodów.

W celu dalszego rozwoju swojej działalności Spółka nabyła nieruchomość gruntową (dwie działki gruntu) w sierpniu 2016 r., na której rozpoczęła inwestycję polegającą na budowie budynków mających pełnić w przyszłości rolę zakładu produkcyjnego, magazynowego, logistycznego, a także administracyjnego; niewykluczone, iż w przyszłości nieruchomość ta będzie stanowić nową siedzibę Spółki.

W związku z tym, że nabyty grunt stanowił grunt rolny, Spółka ponosi koszty tzw. odrolnienia - na mocy decyzji starosty powiatowego, na podstawie art. 5 ust. 1, art. 11 ust. 1, 1a i 4, art. 12 ust. 1, 7 i 14 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 909 ze zm., winno być: t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1161) Spółka została zobowiązana do uiszczania opłaty rocznej z tytułu zmiany przeznaczenia gruntu i jego wyłączenia z produkcji rolnej (związanego z rozpoczęciem prowadzenia na tych gruntach działalności gospodarczej) w okresie 10 lat.

W czerwcu 2017 r. Spółka po raz pierwszy została obciążona opłatą za wyłączenie gruntów rolnych z produkcji. Wysokość każdej z opłat rocznych przekracza 10.000 zł netto.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty opłat rocznych z tytułu odrolnienia w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, powiększają wartość początkową gruntu, na którym Spółka prowadzi inwestycję?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty opłat rocznych z tytułu odrolnienia w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, powiększają wartość początkową gruntu, na którym Spółka prowadzi inwestycję.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 Ustawy CIT.

Jak stanowi z kolei art. 15 ust. 6 Ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 Ustawy CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 Ustawy CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl natomiast art. 16c pkt 1 Ustawy CIT, grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntu nie podlegają amortyzacji.

Wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z art. 16g Ustawy CIT. W szczególności, stosownie do art. 16g ust. 1 Ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
• w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.
  
  

Jednocześnie zgodnie z art. 16g ust. 3 Ustawy CIT, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Jeżeli środek trwały lub wartość niematerialna i prawna są nabywane w sposób odpłatny lub częściowo odpłatny, to wartość początkową tych składników majątkowych określa cena nabycia, która wynika w takiej sytuacji z dokumentu (faktury, rachunku, umowy cywilnoprawnej). Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy pomniejszoną o odliczany VAT naliczony, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania.

Za koszt wytworzenia, zgodnie z art. 16g ust. 4 Ustawy CIT, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W związku z tym, że opłaty z tytułu odrolnienia są ponoszone przez Spółkę już po przyjęciu omawianego gruntu do ewidencji środków trwałych, opłaty te co do zasady nie zwiększą ceny nabycia omawianego gruntu. W związku z tym, ich wpływ na wartość początkową gruntu należy rozpatrywać przez pryzmat ewentualnego ulepszenia środka trwałego.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 Ustawy CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Użyte przez ustawodawcę pojęcia przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji nie zostały zdefiniowane przez w przepisach Ustawy CIT. W literaturze przyjmuje się jednak, że przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, niepowodująca jednak zwiększenia, ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury określonego składnika majątku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja polega natomiast na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu, bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 29 października 2015 r., Znak: IBPB-1-3/4510-273/15/AB).

Zatem środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W celu dalszego rozwoju swojej działalności Spółka nabyła grunt w sierpniu 2016 r., na którym rozpoczęła inwestycję polegającą na budowie budynków mających pełnić w przyszłości rolę zakładu produkcyjnego, magazynowego, logistycznego, a także administracyjnego; niewykluczone, iż w przyszłości nieruchomość ta będzie stanowić nową siedzibę Spółki. Ze względu na fakt, że użytkowana przez Spółkę nieruchomość stanowiła grunty rolne, Spółka wystąpiła do starosty powiatowego o odrolnienie opisywanego gruntu (wyłącznie z produkcji rolnej). Starosta na mocy decyzji dokonał odrolnienia gruntu oraz zobowiązał Spółkę do uiszczenia z tego tytułu opłaty i ustalił, że Spółka płacić będzie opłatę roczną za każdy rok kalendarzowy przez okres 10 kolejnych lat. Termin opłaty za dany rok ustalono na 30 czerwca danego roku.

W ocenie Wnioskodawcy, w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku w odniesieniu do gruntu Spółki doszło do jego adaptacji. W istocie dochodzi bowiem do przystosowania gruntu do nowej funkcji w sensie prawnym, a ponoszony przez Spółkę wydatek stanowi zapłatę za przekształcenie statusu gruntu na inny. Odrolnienie gruntu było niezbędne dla rozpoczęcia na tym gruncie planowanej inwestycji, tym samym w związku z odrolnieniem gruntu i zmianą jego statusu zmieniła się jego funkcja nie tylko w sensie prawnym, ale również gospodarczym, skoro bez odrolnienia rozpoczęcie jakichkolwiek inwestycji nie byłoby możliwe. Doszło zatem do ulepszenia przedmiotowego gruntu. Warto również wskazać, że status prawny gruntu stanowi jego istotną cechę, wpływającą m.in. na wartość rynkową takiego gruntu, stąd odrolnienie gruntu winno być traktowane jako jego ulepszenie, a wydatki poniesione na ten cel winny zwiększyć wartość początkową gruntu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyniku zmiany przeznaczenia gruntu, o którym mowa w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego doszło do jego adaptacji, a ponoszone przez Spółkę wydatki związane z odrolnieniem, tj. opłaty roczne będące przedmiotem niniejszego wniosku stanowią wydatek związany z ulepszeniem i zwiększają tym samym wartość początkową gruntu.

Reasumując, koszty opłat rocznych z tytułu odrolnienia w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, powiększają wartość początkową gruntu, na którym Spółka prowadzi inwestycję.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm., dalej: „ustawa CIT”) w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle powyższego przepisu, ocena prawna konkretnego wydatku poniesionego przez podatnika wymaga odniesienia się do kryterium celowości jego poniesienia oraz uwzględnienia wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku należy podkreślić, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a uzyskiwaniem, bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy również wskazać, że stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a–16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 16c pkt 1 ustawy CIT, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Jak wynika z powyższych przepisów wydatki poniesione na nabycie gruntów stanowią koszt podatkowy dopiero w momencie ich odpłatnego zbycia. Nie podlegają one także tzw. pośredniemu zaliczeniu do kosztów podatkowych (poprzez odpisy amortyzacyjne) bowiem grunty nie podlegają amortyzacji. Stanowią one jednak (mogą stanowić) środki trwałe w prowadzonej działalności gospodarczej (niepodlegające amortyzacji podatkowej).

Wartość początkową gruntu stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, ustala się w cenie jego nabycia, przez którą zgodnie z art. 16g ust. 3 ustawy CIT należy rozumieć kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z oczywistych przyczyn gruntu nie można wytworzyć. Nie można go także ulepszyć, albowiem nakłady poniesione na nieruchomość gruntową albo stanowią odrębny (samodzielny) środek trwały, albo są amortyzowane jako część nakładów na inny składnik majątku, który na tym gruncie się znajduje.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Spółka nabyła nieruchomość gruntową (dwie działki gruntu) w sierpniu 2016 r., na której rozpoczęła inwestycję polegającą na budowie budynków mających pełnić w przyszłości rolę zakładu produkcyjnego, magazynowego, logistycznego, a także administracyjnego; niewykluczone, iż w przyszłości nieruchomość ta będzie stanowić nową siedzibę Spółki. W związku z tym, że nabyty grunt stanowił grunt rolny, Spółka ponosi koszty tzw. odrolnienia - na mocy decyzji starosty powiatowego, na podstawie art. 5 ust. 1, art. 11 ust. 1, 1 a i 4, art. 12 ust. 1, 7 i 14 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych, Spółka została zobowiązana do uiszczania opłaty rocznej z tytułu zmiany przeznaczenia gruntu i jego wyłączenia z produkcji rolnej (związanego z rozpoczęciem prowadzenia na tych gruntach działalności gospodarczej) w okresie 10 lat. W czerwcu 2017 r. Spółka po raz pierwszy została obciążona opłatą za wyłączenie gruntów rolnych z produkcji. Wysokość każdej z opłat rocznych przekracza 10.000 zł netto.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 3 lutego 1995 roku o ochronie gruntów rolnych i leśnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1161) osoba, która uzyskała zezwolenie na wyłączenie gruntów z produkcji, jest obowiązana uiścić należność i opłaty roczne, a w odniesieniu do gruntów leśnych - także jednorazowe odszkodowanie w razie dokonania przedwczesnego wyrębu drzewostanu. Obowiązek taki powstaje od dnia faktycznego wyłączenia gruntów z produkcji. Z treści tego przepisu wynika, iż opłaty za wyłączenie gruntów z produkcji rolnej (wydatki na odrolnienie) nie są kosztami związanymi z zakupem tych gruntów, lecz ze sposobem ich użytkowania. Opłaty te mają więc również charakter kosztów ogólnych, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że na gruncie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki z tytułu wyłączenia z produkcji rolnej gruntów na których realizowana jest wskazana we wniosku inwestycja, jako wydatki związane ze sposobem użytkowania tychże gruntów (nie stanowiące ich ulepszenia) nie będą powiększać wartości początkowej tychże nieruchomości gruntowych. W konsekwencji wydatki te mogą bezpośrednio (a nie poprzez odpisy amortyzacyjne) stanowić koszt podatkowy, o ile spełniają wszystkie warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.