2018.12.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.388.2018.2.MM
z 28 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 9 sierpnia 2018 r. (data wpływu 18 września 2018 r.), uzupełnionym 29 listopada i 7 grudnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania ograniczeń wynikających z art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stosunku do obciążeń z tytułu opłaty produkcyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2018 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania ograniczeń wynikających z art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stosunku do obciążeń z tytułu opłaty produkcyjnej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 26 listopada 2018 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.388.2018.1.MM wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 29 listopada i 7 grudnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest spółką należącą do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”). Spółka pełni w Grupie funkcje produkcyjne, lecz ponadto prowadzi również samodzielną sprzedaż swoich produktów, tj. okien i drzwi. Niemniej najistotniejszym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest produkcja i sprzedaż drzwi i okien drewnianych dla spółek dystrybucyjnych Grupy, w tym do spółki norweskiej (dalej: „Spółka norweska”).

W roku 2016 norweskie władze podatkowe zakwestionowały ceny stosowane w transakcjach sprzedaży w Grupie i uznały, że w świetle zaangażowanych aktywów, wartości niematerialnych (patenty na okna i drzwi) oraz ponoszonych ryzyk podział zysku na transakcji sprzedaży produktów powoduje zaniżenia zysków realizowanych przez Spółkę norweską. Co w konsekwencji powoduje zaniżenie bazy podatkowej w Norwegii. Norweskie władze podatkowe wyrażały pogląd, że część zysku Spółki powinna przypaść Spółce norweskiej, jako że Spółka bez uiszczania wynagrodzenia wykorzystuje wartości niematerialne i prawne (IP, intelectual property) należące do Spółki norweskiej. W szczególności dotyczyło to patentów na produkcję okien i drzwi, projektów oraz rozwiązań technicznych w tych produktach. Ponadto, w ocenie norweskich władz podatkowych, Spółka pełni funkcje produkcyjne, i co do zasady, zyski Spółki powinny być kalkulowane w oparciu o funkcje produkcyjne Spółki.

Z takim stanowiskiem nie zgodziła się Spółka norweska wskazując, iż w pierwszej kolejności Spółka prowadzi własną sprzedaż produktów i w tym zakresie pełni również funkcje dystrybucyjne, a nie wyłącznie funkcje produkcyjne. Ponadto, Spółka norweska podniosła argument, że Spółka posiada i rozwija również szereg własnych wartości niematerialnych dotyczących bezpośrednio procesu produkcji, i jest to know-how stworzony wyłącznie przez Spółkę, który powinien zostać uwzględniony w analizie cen transakcyjnych i w podziale zysku transakcyjnego.

W związku z zarzutami norweskich władz podatkowych Spółka norweska, przy współpracy firmy X., przygotowała propozycję uregulowania cen transferowych w Grupie. Propozycja przedstawiona przez Spółkę norweską została zaakceptowana przez norweskie władze podatkowe.

Metoda podziału zysku w transakcji pomiędzy Spółką norweską a Spółką opiera się na metodzie metody transakcyjnej marży netto (transactional net margin method) (dalej: „TNMM”) w połączeniu z metodą podziału zysku zgodnie z zaleceniami OECD dotyczącymi zintegrowanego łańcucha wartości. Podstawą wyboru tej metody było uznanie, iż Spółka nie realizuje wyłącznie funkcji produkcyjnej, ale Spółka wchodzi w integralny łańcuch wartości, przyczynia się do wzrostu efektywności produkcji i bierze na siebie znaczne ryzyko zapewnienia ciągłości produkcji, przez co ma swój czynny udział w rozwoju ekonomicznym Grupy. Spółka ma dużą siłę oddziaływania na wyniki Grupy przez bardzo efektywną produkcję, którą zawdzięcza głównie lokalnej kompetencji i operatywności polskiego zarządu. Spółka podjęła znaczne inwestycje kapitałowe związane z produkcją i działalnością. W związku tym wzięła na siebie ryzyko związane z wykorzystaniem mocy produkcyjnych.

W związku z tym, Spółka norweska wzięła pod rozwagę uwagi norweskich władz podatkowych chcąc znaleźć rozwiązanie, które byłoby akceptowane przez organy podatkowe zarówno w Norwegii, jak i w Polsce.

W oparciu o uwagi norweskich władz podatkowych Spółka norweska dokonała kalkulacji zysku, jaki powinien przypaść Spółce przy użyciu mieszanej metody ustalania ceny transakcyjnej TNMM i metody podziału zysku.

W pierwszej kolejności dokonano analizy danych porównawczych - benchmarking - dla funkcji produkcyjnej. Przy użyciu TNMM wybrano wskaźnik pomiaru, którego użyto do porównania rentowności Spółki w stosunku do spółek znajdujących się w zbiorze podmiotów porównywalnych. Jako wskaźnika użyto - marży operacyjnej. Analiza benchmark została przeprowadzona przez spółkę Y. Analiza wraz z tłumaczeniem może zostać przekazana Dyrektorowi. Niemniej poniżej przedstawiamy najistotniejsze rezultaty przeprowadzonego benchmarku.

Zbiór danych wygenerowanych z bazy A. dla funkcji produkcyjnej zawierał 8 podmiotów, a analiza marży operacyjnej przedstawia się następująco:

Tabela PDF str. 2

Zdaniem Spółki norweskiej obszar wokół mediany obrazuje zysk, jakiego można oczekiwać od przedsiębiorstwa produkcyjnego niskiego ryzyka.

Spółka pełni jednocześnie funkcję produkcyjną, jak i sprzedażową. Dodatkowo Spółka ponosi znaczne ryzyka wskazane powyżej. W konsekwencji przyjęto, że Spółka powinna osiągać zysk w wartości górnego kwartylu.

Następnie dokonano analizy danych porównawczych - benchmarking - dla funkcji dystrybucyjnej. Przy użyciu TNMM wybrano wskaźnik pomiaru, którego użyto do porównania rentowności Spółki w stosunku do spółek znajdujących się w zbiorze podmiotów porównywalnych. Jako wskaźnika użyto - marży operacyjnej. Analiza benchmark została przeprowadzona przez spółkę Y. Analiza wraz z tłumaczeniem może zostać przekazana Dyrektorowi. Niemniej poniżej przedstawiamy najistotniejsze rezultaty przeprowadzonego benchmarku.

Zbiór danych wygenerowanych z bazy A. dla funkcji dystrybucyjnej zawierał 14 podmiotów, a analiza marży operacyjnej przedstawia się następująco:

Tabela PDF str. 3

Cenę sprzedaży produktów dystrybutorom w Grupie ustala się przez zastosowanie metody ceny odsprzedaży. Przy tym marże brutto dla dystrybutorów mają pokrywać cały koszt transportu, a oszacowana marża operacyjna ma wynieść 5%. Nie oznacza to, że dystrybutorzy mają gwarancję uzyskania 5% marży operacyjnej, jako że dochód zależy od ilości, ceny, efektywności i jakości pracy wykonanej przez sieć dystrybucji. Rzeczywista marża dla dystrybutora może być zróżnicowana i w efekcie może być wyższa lub niższa od 5% marży operacyjnej. Reguła ceny pozwalająca wyliczyć 5% marży operacyjnej dla sieci dystrybucji jest stosowana w całej Grupie.

Aby zapewnić analizę zgodnie z zasadą ceny rynkowej, Spółka norweska oszacowała marżę operacyjną dla dystrybutorów w Grupie. Wyniki z 2016 r. zostały przedstawione w tabeli poniżej.

Tabela PDF str. 4

Wszyscy dystrybutorzy w Grupie mają marżę operacyjną zawierającą się w zakresie zbioru danych wynikającej z analiz benchmark. Uzasadnia to wniosek, że polityka cenowa stosowana w Grupie w stosunku do cen dla spółek dystrybucyjnych jest zgodna z zasadami rynkowymi.

W konsekwencji przyjęto przy kalkulacji zysków Spółki, iż na wartości sprzedaży do podmiotów niepowiązanych Spółka powinna zrealizować marżę analogiczną jak spółki dystrybucyjne Grupy, tj. 5%.

Schemat kalkulacji zysków Spółki, jak i wysokości opłaty produktowej został przedstawiony w tabeli poniżej.

Tabela PDF str.

W oparciu o powyższy sposób kalkulacji cen w transakcjach sprzedaży pomiędzy Spółką a Spółką norweską dokonano wyliczenia, tzw. opłaty produkcyjnej (manufacturing and distribution fee). Opłata produkcyjna stanowi korektę wyników finansowych Spółki w stosunku do wyniku jaki powinna, zdaniem norweskich władz podatkowych osiągnąć spółka polska, gdyby ceny stosowane w transakcjach ze Spółką norweską odpowiadały cenom jakie zastosowałyby podmioty niepowiązane.

Spółka norweska obciąża opłatą produkcyjną Spółkę raz na rok. Po zakończeniu danego roku finansowego i uzyskaniu danych niezbędnych do dokonania powyżej opisanej kalkulacji. Ze względu na zmiany organizacyjne i stworzenie spółki holdingowej (dalej: „Spółka holdingowa”) centralizującej określone funkcje w Grupie opłata produkcyjna została w roku 2017 zafakturowana przez Spółkę holdingową. W ramach rozliczeń opłaty produkcyjnej na Spółce holdingowej nie ciążą jakiekolwiek zobowiązania do wykonania dodatkowych świadczeń na rzecz Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle opisanego powyżej stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego Spółka jest zobowiązana do zastosowania ograniczeń wynikających z przepisów art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stosunku do obciążeń z tytułu opłaty produkcyjnej?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W świetle opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, opłata produkcyjna stanowi korektę ceny sprzedaży produktów wytwarzanych przez Spółkę i sprzedawanych do Spółki norweskiej. W konsekwencji obciążeń z tytułu opłaty produkcyjnej nie można utożsamiać z obciążeniami z tytułu usług niematerialnych.

W konsekwencji w opinii Spółki norweskiej (winno być: „Spółki”) cała wartość opłaty produkcyjnej stanowi koszt uzyskania przychodu, a do opłaty produkcyjnej nie ma zastosowania przepis art. 15e ustawy o podatku dochodowym.

Zgodnie z przepisem art. 15e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym, i odsetek.

Opisany powyżej sposobu kalkulacji opłaty produkcyjnej wskazuje wyraźnie, iż celem wprowadzenia takiej opłaty jest dokonanie korekty wyniku operacyjnego Spółki do poziomu wyniku operacyjnego jaki powinien przypaść podmiotowi niepowiązanemu w podobnych transakcjach jak transakcje realizowane w ramach Grupy. Działalność operacyjna Spółki polega na produkcji i sprzedaży drewnianych drzwi i okien. W takiej sytuacji dokonanie korekty wyniku operacyjnego prowadzi faktycznie do dokonania korekty cen sprzedaży stosowanych w transakcjach sprzedaży produktów.

Ponadto, nie ma wątpliwości w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, iż obciążenie z tytułu opłaty produkcyjnej nie jest związane ze świadczeniem usług niematerialnych, czy opłat licencyjnych czy też gwarancji lub poręczeń. W ramach rozliczeń opłaty produkcyjnej na Spółce holdingowej nie ciążą jakiekolwiek zobowiązania do wykonania dodatkowych świadczeń na rzecz Spółki.

Podsumowując, obciążenie z tytułu opłaty produkcyjnej stanowi korektę zysku Spółki do poziomu jaki, zdaniem norweskich władz podatkowych, jest uzasadnionym rynkowo poziomem zysku, biorąc pod uwagę pełnione przez Spółkę funkcje, zaangażowane aktywa oraz ponoszone ryzyka. Kalkulacja zysku Spółki, który pozostaje po dokonaniu korekty poprzez opłatę produktową, została oparta na analizie warunków porównawczych - benchmarku - osobno dla marży zysku podmiotów produkcyjnych, i marży zysku podmiotów dystrybucyjnych. Taki sposób kalkulacji zysku po pierwsze opiera się na rynkowym poziomie marży zysku operacyjnego, a po drugie uwzględnia specyfikę działalności Spółki, która pełni funkcje produkcyjne i dystrybucyjne. Dokonanie korekty zysków Spółki poprzez opłatę produkcyjną jest więc uzasadnione z perspektywy rynkowych warunków transakcji. Jednocześnie opłata produkcyjna nie stanowi wynagrodzenia Spółki holdingowej za świadczenie jakichkolwiek usług. W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać w całości za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena, czy przedstawione we wniosku obciążenia z tytułu opłaty produkcyjnej spełniają warunki uznania ich za koszty uzyskania przychodów na mocy art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”). Okoliczność, że obciążenia z tytułu opłaty produkcyjnej mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT została przyjęta jako element stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, który nie podlega ocenie Organu. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest również ocena prawidłowości przedstawionego we wniosku sposobu obliczenia opłaty produkcyjnej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jednym z przepisów ograniczających możliwość zaliczenia poniesionych przez podatnika wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest art. 15e dodany do ustawy o CIT przez ustawę z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2018 r.

Stosownie do art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

Jak wynika z treści tego przepisu, dotyczy on kosztów związanych z umowami o usługi niematerialne a także z korzystaniem z wartości niematerialnych i prawnych oraz z przeniesieniem ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek.

Zatem pierwszą przesłanką stosowania art. 15e ustawy o CIT jest to, aby dany wydatek znajdował się wśród kosztów wymienionych w ustępie 1.

Drugą przesłanką wynikającą z ustępu 1 art. 15e ustawy o CIT jest fakt poniesienia tych kosztów w sposób bezpośredni lub pośredni na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11 ustawy o CIT, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6 ustawy o CIT.

Przesłanka ta, jak wynika z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, jest spełniona.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest odpowiedź na pytanie, czy w świetle opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego Spółka jest zobowiązana do zastosowania ograniczeń wynikających z przepisów art. 15e ustawy o CIT w stosunku do obciążeń z tytułu opłaty produkcyjnej.

Możliwość zastosowania w rozpatrywanej sprawie art. 15e ustawy o CIT, zależy, jak wyżej wskazano, od spełnienia przesłanek wynikających z ustępu 1 tego przepisu.

W pierwszej kolejności należy zatem ustalić, czy wskazane przez Wnioskodawcę obciążenia z tytułu opłaty produkcyjnej mieszczą się wśród kosztów wymienionych w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, zatem, czy spełniają pierwszą z wymienionych wyżej przesłanek stosowania tego przepisu.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (Grupa), w której pełni funkcje produkcyjne, lecz ponadto prowadzi samodzielną sprzedaż swoich produktów. Najistotniejszym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest produkcja i sprzedaż produktów dla spółek dystrybucyjnych Grupy, w tym do Spółki norweskiej. W 2016 r. norweskie władze podatkowe zakwestionowały ceny stosowane w transakcjach sprzedaży w Grupie i uznały, że podział zysku na transakcji sprzedaży produktów powoduje zaniżenie bazy podatkowej w Norwegii. W związku z zarzutami norweskich władz podatkowych Spółka norweska przygotowała propozycję uregulowania cen transferowych w Grupie, która została zaakceptowana przez norweskie władze podatkowe. Spółka przedstawiła w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wyliczenia, na podstawie których wnosi, iż polityka cenowa stosowana w Grupie w stosunku do cen dla spółek dystrybucyjnych jest zgodna z zasadami rynkowymi. W oparciu o przedstawiony we wniosku sposób kalkulacji cen w transakcjach sprzedaży pomiędzy Spółką a Spółką norweską dokonano wyliczenia tzw. opłaty produkcyjnej (manufacturing and distribution fee). Opłata produkcyjna stanowi korektę wyników finansowych Spółki w stosunku do wyniku, jaki powinna, zdaniem norweskich władz podatkowych, osiągnąć Spółka, gdyby ceny stosowane w transakcjach ze Spółką norweską odpowiadały cenom jakie zastosowałyby podmioty niepowiązane. Spółka norweska obciąża opłatą produkcyjną Spółkę raz na rok - po zakończeniu danego roku finansowego i uzyskaniu danych niezbędnych do dokonania przedstawionych we wniosku kalkulacji. Ze względu na zmiany organizacyjne i stworzenie spółki holdingowej (Spółka holdingowa) centralizującej określone funkcje w Grupie, opłata produkcyjna została w 2017 r. zafakturowana przez Spółkę holdingową. W ramach rozliczeń opłaty produkcyjnej na Spółce holdingowej nie ciążą jakiekolwiek zobowiązania do wykonania dodatkowych świadczeń na rzecz Spółki.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym obciążenia z tytułu opłaty produkcyjnej nie są kosztami związanymi z nabyciem usług i świadczeń niematerialnych, o których mowa w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT (nie są kosztami usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze). Nie zaliczają się też do kosztów związanych z korzystaniem z wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT (nie są opłatami i należnościami za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT, tj. autorskich lub pokrewnych praw majątkowych, licencji, praw własności przemysłowej, know-how). Nie stanowią również kosztów przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek (art. 15e ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT).

Obciążenia z tytułu opłaty produkcyjnej, skoro nie mogą być zaliczone do żadnej z kategorii kosztów wymienionych w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, nie spełniają pierwszej z wymienionych wyżej przesłanek stosowania art. 15e ustawy o CIT. W tej sytuacji okoliczność zaistnienia powiązań o jakich mowa w art. 11 ustawy o CIT pozostaje bez wpływu na zastosowanie ograniczeń wynikających z ww. art. 15e ustawy o CIT.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym art. 15e ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania.

Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Spółka nie jest zobowiązana do zastosowania ograniczeń wynikających z art. 15e ustawy o CIT w stosunku do obciążeń z tytułu opłaty produkcyjnej, jest zatem prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin