INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16.09.2009 r. (data wpływu 21.09.2009 r.) – uzupełnionym w dniu 12.11.2009 r. na wezwanie Organu z dnia 02.11.2009 r. - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za zajęcie pasa drogowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.09.2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za zajęcie pasa drogowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Prezydent Miasta na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21.03.1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) jako zarządca dróg w mieście na prawach powiatu zgodnie z art. 40 ustawy z dnia 21.03.1985 r o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) wydaje zezwolenia na zajęcie pasa drogowego na cele nie związane z budową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, w drodze decyzji administracyjnej.

W piśmie będącym uzupełnieniem do wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że pobierane w związku z tym opłaty za zajęcie pasa drogowego nie są związane z umowami cywilnoprawnymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy opłaty za zajęcie pasa drogowego pobierane w związku z wydaniem przez Prezydenta Miasta na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21.03.1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) jako zarządcę dróg w mieście na prawach powiatu, zezwolenia w formie decyzji administracyjnej podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...
2. Czy z uwagi na to, że Prezydent Miasta nie jest podatnikiem podatku VAT Miasto jako zarejestrowany czynny podatnik VAT powinno potwierdzić zaistniały fakt F-rą VAT i opodatkować w/w decyzje...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy wydawane przez Prezydenta Miasta na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21.03.1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) jako zarządcę dróg w mieście na prawach powiatu decyzje zgodnie z art. 40 ustawy z dnia 21.03.1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) zezwalające na zajęcie pasa drogowego należy do kategorii spraw z zakresu administracji publicznej i zgodnie z art. 15 ust 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Dz. U. z 2004 Nr 54 poz. 535 nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem Miasto jako czynny podatnik podatku VAT nie powinno wystawiać faktur VAT potwierdzających wykonanie tych czynności.

W dniu 30.11.2009r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP1-443-910/09-6/JL, w której powyższe stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe.

W ww. interpretacji indywidualnej stwierdzono, że przedmiotowe czynności należą do zakresu realizowanych przez Miasto zadań nałożonych odpowiednimi przepisami prawa. W tym przypadku ma więc zastosowanie § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym powyższe czynności podlegają przepisom ustawy o podatku VAT ale korzystają ze zwolnienia od podatku. Zatem Miasto ma obowiązek dokumentowania tych czynności fakturami VAT, o których mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Powyższa Interpretacja była przedmiotem skargi Strony. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 września 2010r. sygn. III SA/Wa 619/10 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną nr IPPP1-443-910/09-4/JL z dnia 30.11.2009r. Wskazując na motywy uchylenia zaskarżonej interpretacji Sąd stwierdził, że nie ma wątpliwości, że prezydent miasta na prawach powiatu, będącego w istocie gminą, jako organ uprawniony do jej reprezentowania na zewnątrz w zakresie zarządu drogami, realizuje zadania publiczne nałożone odrębnymi przepisami prawa. Jednocześnie czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych a prezydent miasta działa jako strona stosunku administracyjno-prawnego o władczych uprawnieniach w stosunku do podmiotu, któremu udziela zezwolenia na zajęcie pasa drogowego ustalając jednocześnie opłatę za zajęcie pasa drogowego (art. 40 ust. 11 ustawy o drogach publicznych). Wobec tego w opinii Sądu należy uznać, że w odniesieniu do Prezydenta Miasta ma zastosowanie art. 15 ust 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a nie jak wskazał Minister Finansów przepis § 8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008r. przewidujący zwolnienie z opodatkowania czynności podlegających opodatkowaniu. Ponadto zdaniem Sądu na gruncie zaistniałego stanu faktycznego nie można mieć wątpliwości, że gmina (miasto na prawach powiatu) jest jednostką samorządu terytorialnego i podmiotem prawa publicznego, natomiast organem wykonawczym gminy jest prezydent miasta. Ustawowy status zarządcy drogi publicznej określonej kategorii wiąże się z wykonywaniem zadań publicznych, czy to własnych czy zleconych. Sąd wskazał, iż z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U z 2001 r. Nr 142, poz. 1591) wynika, że zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego. Ponadto sprawy z zakresu zarządu nad drogami publicznymi mają charakter spraw publicznych (art. 6 ustawy o samorządzie gminnym). Publicznoprawny charakter mają również czynności dokonywane w tej materii, zezwolenie na zajęcie pasa drogowego jest bowiem decyzją administracyjną, której wydanie regulują przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U z 2000 r. Nr 98, poz. 1071), a wykonanie decyzji zagwarantowane jest przymusem państwowym. Z tych przyczyn zdaniem Sądu, opłaty pobierane na podstawie decyzji Prezydenta Miasta, dotyczących zezwoleń na zajęcie pasa drogowego nie podlegają ustawie o podatku od towarów i usług, a Miasto nie jest zobowiązane do opodatkowywania podatkiem od towarów i usług opłat za zajęcie pasa drogowego i wystawiania z tego tytułu faktur VAT.

Powyższe poglądy potwierdzone zostały w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 listopada 2011r., sygn. I FSK 145/11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…) (art. 8 ust. 1).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

Zgodnie jednak z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przepisu art. 106 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega wszelka działalność gospodarcza wykonywana przez podatników podatku VAT. Wskazać w tym miejscu jednak należy, że działalność gospodarcza, w tym odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, podlega opodatkowaniu wtedy, gdy jest wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tych czynności. Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług oraz czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze. Nie są podatnikami organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Przez organa administracji publicznej należy rozumieć organa rządowej administracji centralnej, administracji terenowej (zarówno zespolonej, jak i niezespolonej) oraz organa administracji samorządowej. Będą to więc ministrowie, centralne organy administracji rządowej, wojewodowie, działające w ich lub we własnym imieniu inne terenowe organy administracji rządowej (zespolonej i niezespolonej), organy jednostek samorządu terytorialnego oraz inne organy państwowe. Urzędami administracji publicznej są natomiast urzędy obsługujące organy administracji publicznej. Będą to odpowiednio ministerstwa, urzędy danego organu administracji centralnej, urzędy wojewódzkie i inne urzędy terenowych organów administracji rządowej oraz urzędy miasta (gminy), starostwa powiatowe, urzędy marszałkowskie. Przez organ władzy publicznej w ramach samorządu terytorialnego należy uznać jednostki samorządu, czyli gminę, powiat oraz samorząd województwa. Z kolei do „urzędów obsługujących te organy” należy zaliczyć wszelkie jednostki organizacyjne, zajmujące się tymi zadaniami. Będą to więc urzędy administracji rządowej oraz jednostek samorządów terytorialnych, w tym np. urząd miasta, urzędy gmin w tym administracji zespolonej, do której zalicza się starostwo powiatowe, powiatowy urząd pracy, jednostki organizacyjne stanowiące aparat pomocniczy kierowników powiatowych służb, inspekcji i straży.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że gmina (miasto na prawach powiatu) jest jednostką samorządu terytorialnego i podmiotem prawa publicznego, natomiast organem wykonawczym gminy jest prezydent miasta.

Art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz. U. z 1990 r. ze zm.) stanowi, iż zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego. Ponadto art. 8. ust. 1 ww. ustawy reguluje, iż ustawy mogą nakładać na gminę obowiązek wykonywania zadań zleconych z zakresu administracji rządowej. Na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007r., nr 19, poz. 115 ze zm.), zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi, w drodze decyzji administracyjnej.

W myśl art. 40 ust. 2 wymienionej ustawy, zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy:

1. prowadzenia robót w pasie drogowym;
2. umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego;
3. umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam;
4. zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1-3.
   
   

Za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę (ust. 3). Ponadto art. 40 ust. 11 cyt. ustawy stanowi, iż opłatę, o której mowa w ust. 3, ustala, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.

Ze złożonego wniosku wynika, że Prezydent Miasta na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21.03.1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) jako zarządca dróg w mieście na prawach powiatu zgodnie z art. 40 ustawy z dnia 21.03.1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) wydaje zezwolenia na zajęcie pasa drogowego na cele nie związane z budową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, w drodze decyzji administracyjnej. Wnioskodawca wyjaśnił również, że pobierane w związku z tym opłaty za zajęcie pasa drogowego nie są związane z umowami cywilnoprawnymi.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że ustawowy status zarządcy drogi publicznej określonej kategorii, nadany Wnioskodawcy, wiąże się z wykonywaniem zadań publicznych, czy to własnych czy zleconych. W związku z powyższym nie ma wątpliwości, że prezydent miasta na prawach powiatu, będącego w istocie gminą, jako organ uprawniony do jej reprezentowania na zewnątrz w zakresie zarządu drogami, realizuje zadania publiczne nałożone odrębnymi przepisami prawa. Publicznoprawny charakter mają więc również wszelkie czynności dokonywane przez zarządcę drogi w tej materii, w tym również udzielenie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. Jednocześnie czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, a prezydent miasta działa jako strona stosunku administracyjno-prawnego o władczych uprawnieniach w stosunku do podmiotu, któremu udziela zezwolenia na zajęcie pasa drogowego ustalając jednocześnie opłatę za zajęcie pasa drogowego.

Podsumowując, na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika podatku VAT w zakresie wykonywanych przez niego zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, jako zarządcy dróg. Zatem opłaty za zajęcie pasa drogowego pobierane w ramach realizacji powyższych zadań przez Wnioskodawcę – zarządcę drogi – nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, a Wnioskodawca nie musi dokumentować tych czynności fakturami VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.