Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.308.2018.2.MK
z 22 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 21 września 2018 r. (data wpływu 26 września 2018 r.), uzupełnionym pismem z 17 października 2018 r. (data wpływu 19 października 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do opodatkowania dochodu osiągniętego z tytułu udziału w zysku spółki komandytowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do opodatkowania dochodu osiągniętego z tytułu udziału w zysku spółki komandytowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (polski rezydent podatkowy) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącą działalność gospodarczą na terytorium Polski (dalej: Spółka lub Powiernik).

Spółka zamierza zawrzeć umowę (dalej: Umowa powiernictwa) na podstawie, której będzie działać jako powiernik na zlecenie osoby fizycznej (dalej: Powierzający). Powierzający przekaże na rzecz Powiernika środki pieniężne (dalej: Majątek). Powiernik wniesie otrzymany Majątek do spółki komandytowej, która prowadzi działalność gospodarczą na terytorium RP (dalej: Sp.k.) i obejmie w niej ogół praw i obowiązków (dalej: OPIO) jako komandytariusz. Objęcia OPIO Powiernik dokona we własnym imieniu, ale na rzecz Powierzającego. Z tytułu wykonywania Umowy powiernictwa, Powiernikowi będzie przysługiwało wynagrodzenie. Na podstawie Umowy powiernictwa Powiernik nie będzie upoważniony do odbierania oświadczeń woli lub wiedzy z bezpośrednim skutkiem dla Powierzającego. Ponadto Powiernik będzie obowiązany, na żądanie Powierzającego, pobierać ze Sp.k. korzyści wynikające z objęcia w niej OPIO, w tym udziału w zysku przypadającego na Komandytariusza lub zaliczki na poczet udziału w zysku przypadającego na Komandytariusza, oraz nieodpłatnie wydawać Powierzającemu wszelkie takie korzyści, w miejscu i w sposób określony przez Powierzającego, z uwzględnieniem obowiązków wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa.

Po zakończeniu Umowy powiernictwa Powiernik będzie obowiązany przenieść na Powierzającego odpowiednio, nieodpłatnie OPIO oraz wydać Powierzającemu, nieodpłatnie, wszystkie niewydane korzyści wynikające z objęcia OPIO, w tym udziału w zysku, przypadającego na komandytariusza lub zaliczki na poczet udziału w zysku przypadającego na komandytariusza.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do opodatkowania dochodu osiągniętego z tytułu udziału w zysku Sp.k.?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatnikiem z tytułu udziału w zysku Sp.k. przypadającego Spółce będzie Powierzający. W związku z powyższym Spółka nie będzie zobowiązana do opodatkowania dochodu osiągniętego z tytułu działalności w formie spółki komandytowej, który przypadać będzie proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku Sp.k. komandytariuszowi.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o CIT (ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowego od osób prawnych – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, ze zm.) – przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W obrocie gospodarczym zarówno osoby fizyczne, osoby prawne, jak i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (spółki osobowe) nie muszą działać osobiście. Dopuszczalne jest działanie przez przedstawiciela. Istota przedstawicielstwa w prawie cywilnym polega na tym, że pewna osoba dokonuje w imieniu i na rzecz innego podmiotu czynności prawnych. Jeżeli czynność dokonana przez przedstawiciela mieści się w granicach umocowania udzielonego przez reprezentowanego, wywołuje ona bezpośredni skutek dla podmiotu, który udzielił pełnomocnictwa. Powszechnie wskazuje się, że prawu cywilnemu znane są także inne podobne instytucje, które pełnią funkcje zbliżone do przedstawicielstwa, przy czym nie należy ich utożsamiać z przedstawicielstwem. Od tej instytucji należy odróżnić np. powiernika, który na zewnątrz działa jako samodzielny podmiot prawa, jednak z mocy wewnętrznego porozumienia z inną osobą, na rzecz której działa, nie występuje we własnym interesie.

Powiernictwo, jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim. Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 3531 Kodeksu cywilnego (dalej: „K.c”), zasada swobody kontraktowej. Zgodnie z tym przepisem strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Podstawą do skonstruowania umowy powierniczej może być stosunek zlecenia. Prawa i obowiązki stron umowy powierniczej należy zatem zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu.

Jak wynika z art. 734 i 735 K.c. istotą umowy zlecenia jest odpłatne lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub (jeżeli tak stanowi umowa) w imieniu własnym, lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim wypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiduicjalny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 K.c.).

Władztwo nad nabytymi prawami, jakie można przypisać zleceniobiorcy wykonującemu zlecenie powiernicze jest ograniczone, a to poprzez:

• ograniczenie czasowe – zleceniobiorca obowiązany jest przekazać nabyte prawa, bądź uzyskane korzyści na pierwsze żądanie zleceniobiorcy,
• ustawowo wyłączoną możliwość rozporządzania tymi prawami lub korzyściami na rzecz kogo innego aniżeli zleceniodawca lub wskazany przezeń podmiot, co powoduje wyłączenie możliwości efektywnego zwiększenia masy majątkowej zleceniobiorcy o prawa nabyte w wykonaniu powiernictwa,
• nieekwiwalentność dla zleceniobiorcy zbycia nabytych we własnym imieniu, lecz na rachunek zlecającego praw – prawa te przenoszone są na zlecającego nieodpłatnie – zgodnie z art. 742 K.c. dający zlecenie zwraca przyjmującemu zlecenie jedynie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, oraz zwalnia go od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym, natomiast w przypadku przenoszenia powierniczo nabytych praw na wskazaną przez zlecającego osobę trzecią cena zbycia stanowi należność zleceniodawcy (art. 740 K.c.),
• przyjmującemu zlecenie nie wolno używać we własnym interesie rzeczy i pieniędzy dającego zlecenie. Od sum pieniężnych zatrzymanych ponad potrzebę wynikającą z wykonywania zlecenia powinien płacić dającemu zlecenie odsetki ustawowe (art. 741 K.c.).
  
  

Spółka zamierza zawrzeć z osobą fizyczną Umowę powiernictwa. W związku z umową Powierzający przekaże na rzecz Powiernika Majątek a Powiernik wniesie wkład pieniężny do Sp.k. na zlecenie Powierzającego. Ponadto Spółka zobowiązana będzie do nieodpłatnego wydania Powierzającemu wszystkiego, co uzyska z tytułu członkostwa w spółce komandytowej. W związku z powyższym rzeczywistym podmiotem praw i obowiązków przysługujących z tytułu uczestnictwa w spółce komandytowej będzie Powierzający.

Zasadniczo podatnikami podatku dochodowego z tytułu dochodów uzyskiwanych z działalności prowadzonej przez spółkę komandytową są wspólnicy tej spółki, ponieważ generalnie to wspólnicy są jednocześnie beneficjentami korzyści uzyskiwanych przez spółkę, tj. uczestniczą w wypracowanym przez nią zysku. Jednak w związku z zawartą Umową powiernictwa rzeczywistym beneficjentem skutków prowadzonej przez Sp.k. działalności nie będzie Spółka, lecz Powierzający. Wnioskodawca zobowiązany będzie wydać nieodpłatnie wszystko co uzyska z tytułu członkostwa w spółce komandytowej. W związku z powyższym brak jest podstaw do obciążania Spółki obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych od dochodów wypracowanych przez Sp.k. – Spółka nie uzyska przychodu podatkowego z tytułu udziału w Sp.k. Obowiązek zapłaty podatku dochodowego będzie spoczywał na Powierzającym – faktycznym beneficjencie.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wydawanych przez organy podatkowe interpretacjach, m.in.:

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 sierpnia 2018 r., sygn. 0112-KDIL3-3.4011.246.2018.1.KP;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 lipca 2018 r., sygn. 0115-KDIT2-1.4011.201.2018.2.MN;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 lipca 2017 r., sygn. 0112-KDIL3-1.4011.138.2017.1.AN;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10 listopada 2017 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.280.2017.3.AC.
  
  

W kwestii obowiązku podatkowego wynikającego z umowy powiernictwa dla powiernika oraz powierzającego wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 czerwca 2017 r. (sygn. akt II FSK 1370/15), w którym stwierdził, że „Prawidłowo zatem wskazał Sąd I instancji, powołując się na literaturę przedmiotu, że czynności powiernicze, z punktu widzenia podatków dochodowych, określane są jako neutralne podatkowo (por. M Chudzik, Opodatkowanie czynności powierniczych podatkami dochodowymi, Monitor Podatkowy 2006/2/16). Należy wobec powyższego stwierdzić, że skutki podatkowe związane z czynnościami wykonywanymi przez powiernika są analogiczne do tych, jakie wystąpiłyby, gdyby czynności te wykonywane były bezpośrednio przez powierzającego”.

Reasumując, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do opodatkowania dochodu osiągniętego z tytułu bycia komandytariuszem w Sp.k.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy jednocześnie nadmienić, że obowiązujący art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Powyższe pozostaje jednak bez wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego... w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.