INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2011 r. (data wpływu 9 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie terminu odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie terminu odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka będąca czynnym podatnikiem VAT, dokonująca dostaw opodatkowanych w grudniu 2010 r. dokonała importu towarów handlowych z Chin. Zgłoszenia celnego w imieniu spółki dokonał przedstawiciel bezpośredni – agencja celna. Do siedziby spółki nie dotarł oryginał zgłoszenia celnego. Wystąpiono o wydanie potwierdzonej za zgodność kopii zgłoszenia celnego. Potwierdzoną za zgodność przez urząd celny kopię zgłoszenia celnego (SAD-karta 6) otrzymano we wrześniu 2011 r. Na potwierdzonej kserokopii widoczna jest data odbioru karty 8 przez przedstawiciela – grudzień 2010 r. Należności celne wynikające z dokumentów importowych zostały uregulowane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W jakim terminie podatnik ma prawo do rozliczenia naliczonego podatku VAT z tytułu importu towarów... W miesiącu otrzymania przez przedstawiciela – agencję celną potwierdzonej kopii zgłoszenia oraz dwóch kolejnych czy w miesiącu grudniu 2010 r. oraz dwóch kolejnych – czyli według daty odbioru SAD, wynikającej z kopii, jako daty pierwotnego odbioru przez przedstawiciela bezpośredniego...

Zdaniem Wnioskodawcy, podatnikowi przysługuje prawo do rozliczenia podatku VAT wynikającego z potwierdzonej kopii zgłoszenia celnego w miesiącu grudniu 2010 oraz w dwóch kolejnych. Stanowisko takie znajduje uzasadnienie zarówno w orzecznictwie sądowym jak i interpretacjach organów podatkowych.

WSA w Poznaniu z dnia 29 lipca 2010 r., sygn. akt (orzeczenie prawomocne). Zdaniem Sądu prawo do odliczenia VAT powstaje z chwilą otrzymania dokumentu potwierdzającego dokonanie czynności nabycia towaru lub usługi. Dokumentem tym jest zasadniczo oryginał faktury. Jego ewentualne zaginięcie po otrzymaniu przez podatnika i wystawienie w związku z tym duplikatu faktury nie zmienia określonego w ustawie terminu do odliczenia VAT.

Przykładem może być orzeczenie NSA z 26 września 2006 r., sygn. akt I FSK 69/06: „(…) Dokonując ustalenia momentu, w którym podatnik wszedł w fizyczne posiadanie dokumentu celnego, organ podatkowy powinien oprzeć się na datach uwidocznionych w polu 54 dowodów odpraw celnych SAD – wprowadzonego rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 10 listopada 1999 r. w sprawie deklaracji skróconych i zgłoszeń celnych (Dz. U. nr 104, poz. 1193 ze zm.). W tym polu deklaracji SAD wypełnianej w przywozie uwidocznione jest „miejsce i data, podpis i nazwa zgłaszającego przedstawiciela”. Dane te powinny być wypełnione w chwili, gdy zgłaszający potwierdza odbiór karty 8 SAD, która jest wydawana po przyjęciu zgłoszenia celnego przez organ celny. Potwierdzenie otrzymania karty 8 SAD następuje przez podanie danych osoby odbierającej, wskazanie daty i złożenia podpisu przez osobę odbierającą.

Z treści przedstawionych regulacji wynika, że data zamieszczona w polu 54 SAD, obok nazwiska osoby przedstawiciela podmiotu zgłaszającego, oznacza datę faktycznego otrzymania dokumentu celnego SAD (karta 8) przez podatnika (por.: J. Zubrzycki, Leksykon VAT 2000, Oficyna Wydawnicza – Unimex, Wrocław 2000, str. 475-476).

(…) Przepis art. 253 Kodeksu celnego stanowi podstawę prawną do udzielenia przedstawicielstwa, uprawniającego do odbioru dokumentu SAD przez podmiot upoważniony np. agencję celną. Skarżąca udzielając upoważnienia w formie przedstawicielstwa bezpośredniego Agencji Celnej „G.” postąpiła zgodnie z wyżej przedstawionymi wymogami Kodeksu celnego, nie można więc przypisać nieważności temu upoważnieniu, mimo że oparte zostało na regulacji odrębnej od Kodeksu cywilnego. Odebranie więc dokumentu SAD przez bezpośredniego przedstawiciela, ustanowionego na podstawie przepisów prawa celnego, wywołuje takie skutki jak odbiór powyższego dokumentu przez stronę. Art. 19 ustawy o VAT nie zawiera odrębnej regulacji w tym zakresie i brak jest podstaw prawnych do nierespektowania skutków prawnych czynności dokonanych według przepisów prawa celnego.(…)”

Wyrok NSA z 29 marca 2000 r., sygn. akt SA/Bk 128/99: „(…) Przy imporcie towaru Agencja Celna C.H. załatwiała jako pełnomocnik Spółdzielni wszelkie formalności w Urzędzie Celnym, w którym otrzymała jeden egzemplarz karty SAD 3/8 przeznaczonej dla importera, a więc był to oryginalny dokument, którym Spółdzielnia winna się posłużyć przy rozliczaniu podatku VAT. Skoro egzemplarz ten został utracony, to jedyną możliwością było wystawienie „duplikatu” przez Agencję, albowiem (jak stwierdza organ podatkowy) urząd celny wystawia samokopiujące karty SAD tej samej treści, lecz pozostawia w swoim urzędzie kartę SAD oznaczoną nr 1/6, a więc nie przeznaczoną dla importera.

Jak słusznie zauważa skarżąca, ani art. 19 ust. 3 ustawy o VAT, ani też rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy (…) nie precyzują, jakim warunkom musi odpowiadać „dokument odprawy celnej”. Niewystawienie m. in. duplikatu faktury VAT, w przypadku jej zaginięcia (par. 55 ww. rozporządzenia). Przepisy rozporządzenia nie regulują postępowania w razie zaginięcia dokumentu odprawy celnej. Negatywne przesłanki dla dokumentu odprawy celnej, które uniemożliwiają obniżenie podatku należnego VAT, zwrot różnicy podatku lub zwrot podatku naliczonego zostały enumeratywnie wliczone w par. 54 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. Wynika stąd, że nie jest wadą dokumentu celnego duplikat dokumentu sporządzony przez agencję celną. O tym, że „poświadczona kserokopia decyzji zawartej w dokumencie SAD jest dokumentem celnym w rozumieniu art. 19 ust. 3 ustawy o VAT” wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 9 stycznia 1998 r. I SA/Lu 1314/96 (niepubl.).

Formalistyczne traktowanie z zasady wszelkiej dokumentacji księgowej przez przepisy ustawy o VAT nie może prowadzić, zdaniem Sądu, do jeszcze bardziej formalistycznej i zawężającej interpretacji przez organy skarbowe tych przepisów, z których wprost nie wynikają określone wymogi.(…)”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 2 pkt 2 ustawy, kwotę podatku naliczonego w przypadku importu towarów stanowi suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej, z zastrzeżeniem pkt 5 (nie mającym zastosowania w niniejszej sprawie).

Stosownie do art. 2 pkt 7 ustawy przez import towarów rozumieć należy przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują, jaki oraz w jakiej formie powinien być sporządzony dokument potwierdzający przywóz towarów spoza terytorium Wspólnoty. W myśl Słownika języka polskiego dokument to nie tylko akt czy też pismo urzędowe, ale także dowód, świadectwo prawdziwości jakiegoś faktu. Dokumentem celnym, o którym mowa w art. 86 ust. 2 pkt 2 ustawy, będzie zatem taki dowód, świadectwo, które związane jest z przywozem towarów na polski obszar celny z kraju trzeciego. Dokument celny - aby dawał prawo do odliczenia - musi dowodzić, że miał miejsce import towaru, wskazywać czas, miejsce i przedmiot importu oraz określać kwotę podatku naliczonego. Takie cechy ma przede wszystkim dokument SAD (Jednolity Dokument Administracyjny), jak również decyzje wydawane przez organy celne. Tym samym dokument SAD uprawnia podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego (wynikającą z tego dokumentu celnego) o kwotę podatku naliczonego

Prawo do odliczenia podatku naliczonego powstaje - zgodnie z przepisem art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy – w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18. Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy).

Tak więc otrzymanie dokumentu celnego (faktury) przez podatnika oznacza zarówno powstanie prawa podatnika do odliczenia podatku, jak również wyznacza moment, od którego możliwe jest zrealizowanie tego prawa przez podatnika. Podkreślić należy, ze decydujące znaczenie – dla powstania prawa do odliczenia i terminu jego realizacji – ma data otrzymania dokumentu celnego.

W świetle art. 38 ustawy, w zakresie nieuregulowanym w art. 17 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 19 ust 7-9 oraz art. 33-37 stosuje się odpowiednio przepisy celne dotyczące poboru i wymiaru cła, z wyjątkiem przepisów dotyczących przedłużenia terminu zapłaty, odroczenia płatności oraz innych ułatwień płatniczych przewidzianych w przepisach celnych.

Z dniem przystąpienia Polski do Wspólnoty Europejskiej terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stało się częścią jednego, wspólnotowego obszaru celnego. Konsekwencją tego jest wcielenie w życie zasady, zgodnie z którą polskie podmioty dokonujące obrotu towarowego z państwami nie będącymi członkami Wspólnoty, zobowiązane są do bezpośredniego stosowania przepisów rozporządzenia Rady EWG Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. UE L. 92.302.1 ze zm.). W zakresie uzupełniającym prawo wspólnotowe należy stosować przepisy ustawy z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 622 ze zm.).

Zgodnie z art. 5 ww. rozporządzenia:

1. Na warunkach określonych w art. 64 ust. 2 i z zastrzeżeniem przepisów przyjętych w ramach art. 243 ust. 2 lit. b) każda osoba ma prawo do działania przez przedstawiciela reprezentującego ją przed organami celnymi celem dokonania wszelkich czynności i formalności przewidzianych w przepisach prawa celnego.
2. Przedstawicielstwo może być:
• bezpośrednie, w tym przypadku przedstawiciel działa w imieniu i na rzecz innej osoby, lub
• pośrednie, w tym przypadku przedstawiciel działa we własnym imieniu, lecz na rzecz innej osoby. Państwa Członkowskie mogą sobie zastrzec prawo do dokonywania, na swoim obszarze, zgłoszenia celnego przez:
• przedstawiciela bezpośredniego, lub
• przedstawiciela pośredniego;tak aby przedstawicielem był agent celny wykonujący swój zawód na terytorium tego Państwa Członkowskiego.

3. Z wyjątkiem przypadków określonych w art. 64 ust. 2 lit. b) i ust. 3 przedstawicielem jest osoba mająca swoją siedzibę we Wspólnocie.
   
   

Natomiast z art. 75 ustawy Prawo celne wynika, iż z zastrzeżeniem art. 78, przedstawicielem może być każda osoba, o której mowa w art. 4 pkt 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego. Przedstawicielem może być, w szczególności, agencja celna, spedytor, przewoźnik. Zgodnie zaś z art. 76 tej ustawy, czynności dokonane przez przedstawiciela w granicach upoważnienia pociągają za sobą skutki bezpośrednio dla osoby, która go ustanowiła. Przedstawiciel może udzielić dalszego upoważnienia do wykonania określonych czynności, za zgodą osoby udzielającej upoważnienia (art. 77 ustawy Prawo celne).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, będący czynnym podatnikiem VAT - dokonuje importu towarów. W grudniu 2010 r. Wnioskodawca dokonał importu towarów handlowych z Chin. Zgłoszenia celnego w imieniu spółki dokonał przedstawiciel bezpośredni – agencja celna. Do siedziby Wnioskodawcy nie dotarł oryginał zgłoszenia celnego. Potwierdzoną za zgodność przez Urząd Celny kopię zgłoszenia celnego (SAD – karta 6) otrzymano we wrześniu 2011 r. Na potwierdzonej kserokopii widoczna jest data odbioru karty 8 przez przedstawiciela – grudzień 2010 r.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii ustalenia terminu odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu towarów.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny, treść przedstawionych przepisów, w tym przede wszystkim brzmienie art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, należy stwierdzić, że o ile ustanowiony przez Wnioskodawcę przedstawiciel bezpośredni (w rozumieniu przepisów celnych) jest skutecznie umocowany (na podstawie stosownego oświadczenia woli Wnioskodawcy) do odbioru dokumentu celnego (SAD), to moment otrzymania tego dokumentu przez przedstawiciela, jest równoznaczny (w sensie prawnym) z otrzymaniem go przez Wnioskodawcę. Zatem Wnioskodawca jest uprawniony do dokonania obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z dokumentu celnego za okres rozliczeniowy (miesiąc), w którym ten dokument otrzymał agent celny, występujący w charakterze przedstawiciela bezpośredniego.

Jeżeli Spółka jest zatem w posiadaniu kserokopii zgłoszenia celnego potwierdzonej przez urząd celny, z której wynika, że przedstawiciel bezpośredni Spółki (agencja celna), otrzymał w grudniu 2010 r. zgłoszenie celne, to Wnioskodawca może dokonać obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający ze zgłoszenia celnego za miesiąc grudzień 2010 r. lub jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.