Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-279/15-5/SJ
z 21 sierpnia 2015 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2015 r. (data wpływu 12 maja 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 sierpnia 2015 r. (data wpływu 6 sierpnia 2015 r.) oraz pismem z dnia 6 sierpnia 2015 r. (data wpływu 10 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów zabezpieczenia budynku i kosztów związanych z jego rozbiórką (pytanie nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), pismem z dnia 24 lipca 2015 r., Nr IPTPB1/4511-279/15-2/AG (doręczonym w dniu 28 lipca 2015 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia: 6 sierpnia 2015 r. i 10 sierpnia 2015 r. wpłynęły uzupełnienia wniosku (nadane odpowiednio w dniu: 4 sierpnia 2015 r. oraz 6 sierpnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Stan faktyczny Nr 1

Wnioskodawca jest wspólnikiem w Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: Spółka). Spółka dokonała rozbiórki budynku przy ul. A w mieście X. Spółka z całą pewnością nie zamierza w miejsce wyburzonego budynku wznosić innego budynku lub jakiegokolwiek obiektu. Budynek ten został rozebrany ze względów estetycznych oraz ograniczenia kosztów jego utrzymania, np. w zakresie podatku od nieruchomości. Jego dalsze utrzymywanie nie było zasadne od strony ekonomicznej. Budynek ten został wniesiony do Spółki jako wkład niepieniężny w 2010 r. Stanowił on środek trwały w budowie – inwestycję (jego wartość określono jako zero). Spółka poniosła nakłady ulepszające na ten budynek o charakterze zabezpieczającym – naprawa dachu oraz poniosła koszty rozbiórki.

Stan faktyczny Nr 2

Spółka w 2013 r. wyburzyła kompleks budynków znajdujących się w mieście Y przy ul. B. Budynki te zostały wniesione do Spółki w ramach wkładu niepieniężnego w 2012 r. Ich wartość początkowa została ustalona na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm., dalej: u.p.d.o.f.) Budynki te zostały przekazane do używania w czerwcu 2012 r. i były amortyzowane przez ponad rok. Spółka nie planuje na miejsce wyburzonych budynków wznosić innych budynków oraz jakichkolwiek obiektów. Spółka nie dokonała likwidacji środków trwałych w związku ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności. Budynki zostały wyburzone, celem ograniczenia kosztów ich utrzymania. Ich dalsze utrzymywanie nie było zasadne od strony ekonomicznej.

Zdarzenie przyszłe Nr 3

W 2010 r. wniesiono do Spółki w ramach wkładu niepieniężnego zabudowaną nieruchomość gruntową, położoną w mieście X przy ul. C. Grunt został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w 2010 r., według wartości początkowej ustalonej na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia wkładu niepieniężnego. Spółka zamierza sprzedać niezabudowaną część tej nieruchomości o powierzchni około 4,2 ha.

W piśmie z dnia 3 sierpnia 2015 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

  • zakres działalności Spółki komandytowej obejmuje wynajem nieruchomości, prowadzenie hotelu, restauracji, klubu fitness, SPA oraz kręgielni,
  • w księgach rachunkowych Spółki likwidację środków trwałych ujęto w 2013 r. (obiekt w mieście Y przy ul. B) oraz w 2015 r. (obiekt w mieście X przy ul. A),
  • Wnioskodawca posiada udział w zysku Spółki komandytowej w wysokości 19%.
  • przychody Wnioskodawcy z działalności gospodarczej opodatkowane są podatkiem liniowym (19%).

Ponadto odnośnie nieruchomości położonej w mieście X przy ul. A stwierdzono, że:

  1. budynek ten miał stanowić część powstającego kompleksu „Z”; dokładne/bardziej konkretne zadanie/przeznaczenie nie zostało określone w projekcie. Budynek ten nie został jednak ostatecznie ukończony (oddany do użytku) z uwagi na zły stan techniczny.
  2. przedmiotem aportu był budynek wraz z gruntem,
  3. rozbiórka budynku nastąpiła w 2015 r.,
  4. naprawa dachu miała miejsce w 2013 r. oraz w 2014 r. Wydatki z tym związane nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ stanowiły one zabezpieczenie budynku będącego w budowie,
  5. wartość budynku stanowiącego środek trwały w budowie (inwestycję) określił jako zero uprawniony rzeczoznawca z uwagi na bardzo zły stan techniczny budynku,
  6. likwidacja budynku nastąpiła w 2015 r.

Odnośnie zaś nieruchomości położonej w mieście Y przy ul. B podniesiono, że:

  1. kompleks budynków przeznaczony był do wynajmu (jednak nie udało się wynająć wszystkich jego powierzchni), część obiektu przeznaczona była na plan zdjęciowy przeznaczony do wynajmu, część obiektu wynajmował operator komórkowy oraz firma wykorzystująca pomieszczenia jako powierzchnię magazynową,
  2. przedmiotem aportu były budynki wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu,
  3. środkiem trwałym były poszczególne budynki (każdy budynek osobno),
  4. ostatni odpis amortyzacyjny związany z likwidowanymi budynkami został dokonany w 2013 r., tj. w miesiącu, w którym rozpoczęto likwidację budynków.

Z kolei odnośnie nieruchomości położonej w mieście X przy ul. C dodano, że:

  1. nieruchomość ta zabudowana jest następującymi obiektami: budynki oznaczone nr ………., budynek ……….; wniosek dotyczy natomiast niezabudowanej części działki,
  2. sprzedawany grunt został wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie jest amortyzowany,
  3. powierzchnia całej nieruchomości wynosi ……. M2, natomiast zakresem wniosku objęta jest niezabudowana część nieruchomości o powierzchni ok …….. m2 (ostateczny podział nie został jeszcze zakończony),
  4. grunt wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obejmuje również grunt pod istniejącymi budynkami; intencją Wnioskodawcy jest pomniejszenie przychodu ze sprzedaży o wartość początkową gruntu odpowiadającą jedynie sprzedanej części,
  5. wartość początkową wkładu niepieniężnego ustalono na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2010 r. (w tym roku przepis ten nie zawierał liter).
  6. ustalając wartość początkową środków trwałych w dniu wniesienia wkładu niepieniężnego, Spółka ustaliła odrębnie wartość gruntu i odrębnie wartość przedmiotowego obiektu budowlanego.

Natomiast w piśmie z dnia 6 sierpnia 2015 r. Wnioskodawca dodał, odnośnie nieruchomości położonej w mieście Y, przy ul. B, że przedmiotem aportu było przedsiębiorstwo, w którego skład wchodził m.in. budynek wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

  1. Czy koszty zabezpieczenia budynku przy ul. A oraz koszty związane z jego rozbiórką mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów? Jeżeli odpowiedź na powyższe pytanie jest twierdząca, to w jakim momencie wydatki te mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów?
  2. Czy zasadnie Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodów straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, tj. budynków znajdujących się w mieście Y przy ul. B oraz koszty związane z rozbiórką?
  3. Czy w związku ze sprzedażą części niezabudowanej nieruchomości położonej w mieście X przy ul. C (gruntu) Wnioskodawca będzie mógł pomniejszyć uzyskany przychód o wartość początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1, natomiast w pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej jako: u.p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Biorąc pod uwagę tę definicję należy przyjąć, że aby określony wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

  1. wydatek musi zostać rzeczywiście poniesiony,
  2. celem jego poniesienia powinno być osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
  3. wydatek nie może znajdować się na liście tzw. kosztów zakazanych, tj. stanowiącej katalog wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka poniosła nakłady na budynek przy ul. A, podlegający wyburzeniu, o charakterze zabezpieczającym – naprawa dachu oraz poniosła koszty rozbiórki tego budynku. Spółka nie zamierza w miejsce wyburzonego budynku wznosić innego budynku lub jakiegokolwiek obiektu. Budynek ten został rozebrany ze względów estetycznych oraz ograniczenia kosztów jego utrzymania np. w zakresie podatku od nieruchomości.

Z całą pewnością w ocenie Wnioskodawcy zostały spełnione wszystkie przesłanki zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Po pierwsze, wydatek został poniesiony (pewne koszty są na bieżąco ponoszone). Po drugie, celem poniesienia wydatków w tym przypadku było z jednej strony osiągnięcie przychodów – wyburzenie budynku miało na celu poprawienie od strony estetycznej wyglądu okolicy, w której Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą – „Z”(ul. A). Z drugiej strony celem poniesienia wydatku było zachowanie źródła przychodów, czyli zmniejszenie kosztów utrzymania obiektu poprzez jego rozbiórkę. Dalsze utrzymywanie budynku wiązałoby się z wydatkami, które nie znalazłyby odzwierciedlenia w przychodzie. Wydatek zabezpieczający, tj. na naprawę dachu nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów (zgodnie z art. 22 ust. 5e u.p.d.o.f. będzie mógł on stanowić koszt uzyskania przychód w momencie likwidacji inwestycji). Celem jego poniesienia było zachowanie źródła przychodów tj. jego zabezpieczenie przed dalszym niszczeniem i zapobiegnięcie powstaniu ewentualnych szkód. Po trzecie, wydatki poniesione przez Spółkę, powyżej opisane, nie znajdują się na liście tzw. kosztów zakazanych, o której mowa w art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f.

Z powyższego wyraźnie zatem wynika, że koszty zabezpieczenia budynku przy ul. A oraz koszty związane z jego rozbiórką mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów. W szczególności Wnioskodawca zaznacza, że koszty związane z rozbiórką będą mogły być potrącone przez Wnioskodawcę jednorazowo, gdyż Spółka z całą pewnością nie planuje budowy żadnych obiektów na gruncie, na którym znajdują się budynki podlegające wyburzeniu.

Pogląd ten potwierdzają także organy podatkowe, np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21 marca 2012 r., IBPBI/2/423-209/12/BG, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 1 marca 2010 r., IBPBI/2/423-309/10/MO.

Koszty rozbiórki stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami. Nie można ich bowiem połączyć z uzyskaniem konkretnego strumienia przychodów. W związku z tym zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 5c u.p.d.o.f., w myśl którego koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów z kolei uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 22 ust. 5c u.p.d.o.f.). W związku z powyższym koszty rozbiórki podlegają potrąceniu w dacie poniesienia.

Koszty zabezpieczenia budynku stanowią koszty zaniechanych inwestycji, podlegające potrąceniu, zgodnie z art. 22 ust. 5e u.p.d.o.f., w momencie likwidacji inwestycji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podatnikiem, w myśl art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Zatem w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki niemającej osobowości prawnej, podatnikiem podatku dochodowego nie jest spółka, lecz jej wspólnicy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej.

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) stanowi, że przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a łączy z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

W związku z powyższym, przychody i koszty związane z działalnością spółki osobowej, wspólnicy powinni określać proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku spółki.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższy przepis ma charakter ogólny. Z tego względu, każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy badać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). W przypadku kosztów pośrednich brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty reklamy.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

  • faktycznego poniesienia wydatku,
  • istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  • braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  • odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy czym należy mieć na uwadze, że obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

Sposób ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z działalnością gospodarczą zależy od rodzaju poniesionych wydatków oraz ich wartości.

W myśl art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

W świetle powyższego przepisu, o momencie zaliczenia konkretnego wydatku do kosztów danego roku podatkowego decyduje moment faktycznego dokonania tego wydatku.

Zauważyć przy tym należy, że odstępstwo od tej zasady, polegające na możliwości potrącenia kosztów w tym roku podatkowym, którego dotyczą, ma zastosowanie do podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe (art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W tym przypadku, jak wskazuje przepis art. 22 ust. 5 – 5d ww. ustawy, zasady ujmowania wydatków w kosztach uzyskania przychodów zależą od tego, czy są to koszty bezpośrednie czy pośrednie.

Według art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Zgodnie z art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W świetle tego przepisu wydatki, których nie można przyporządkować do określonych przychodów danego roku podatkowego (koszty pośrednie) powinny zostać zaliczone w koszty w dacie ich poniesienia. Przy czym koszty te można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w takiej wysokości, jaka dotyczy danego roku podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka poniosła nakłady na budynek, podlegający wyburzeniu, o charakterze zabezpieczającym – naprawa dachu oraz poniosła koszty rozbiórki tego budynku. Spółka nie zamierza w miejsce wyburzonego budynku wznosić innego budynku lub jakiegokolwiek obiektu. Budynek ten został rozebrany ze względów estetycznych oraz ograniczenia kosztów jego utrzymania.

W świetle powyższego wskazać należy, że wydatki związane z rozbiórką budynku pozostają w pośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami Spółki. Są to koszty, które trudno przyporządkować do określonego strumienia przychodów, dlatego też stanowią one koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem, potrącalne na zasadach określonych w art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazane we wniosku wydatki jako pośrednio związane z przychodami, będą mogły zostać zaliczone zatem do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w dacie ich poniesienia proporcjonalnie do posiadanych udziałów w Spółce, tj. w wysokości 19%.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy, nie zaś do pozostałych wspólników Spółki.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj