Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.603.2018.1.BM
z 7 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 października 2018 r. (data wpływu 23 października 2018 r.), uzupełnionym 21 listopada 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy w przypadku braku możliwości otrzymania od Audytorów papierowych certyfikatów rezydencji, Wnioskodawca może, dokumentować rezydencję podatkową Audytorów za pomocą elektronicznych certyfikatów rezydencji, to jest certyfikatów Audytorów dostarczonych przez nich w wersji elektronicznej (pdf lub w innej formie elektronicznej) (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2018 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy w przypadku braku możliwości otrzymania od Audytorów papierowych certyfikatów rezydencji, Wnioskodawca może, dokumentować rezydencję podatkową Audytorów za pomocą elektronicznych certyfikatów rezydencji, to jest certyfikatów Audytorów dostarczonych przez nich w wersji elektronicznej (pdf lub w innej formie elektronicznej). Ww. wniosek został uzupełniony 21 listopada 2018 r., w odpowiedzi na wezwanie tut. organu z 6 listopada 2018 r., znak: 0111-KDIB1-3.4010.533.2018.1.BM.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, czynnym podatnikiem VAT, rezydentem podatkowym w Polsce (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”). Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji konstrukcji metalowych i ich części. Kontrahenci Spółki, w tym zagraniczne podmioty, wymagają, celem nawiązania lub utrzymania współpracy, uzyskania pozytywnego wyniku w różnorodnych audytach, kontrolach jakości, procesach certyfikacji (dalej: „Usługi”). Są to tzw. audyty jakościowe (np. audyty procesu klejenia w budowie pojazdów szynowych), spawalnicze, czy audyty dotyczące procesów zarządzania jakością.

Osiągnięcie pozytywnego rezultatu danego audytu, który jest elementem koniecznym do uzyskania zlecenia od klienta Wnioskodawcy, jest związane z różnymi wydatkami po stronie Spółki. Składają się na nie koszty „wewnętrzne” i „zewnętrzne”. Do tych drugich należą wydatki na zewnętrzne firmy audytorskie, w tym mające tzw. ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, wykonujące Usługi.

W związku z tym, Spółka ponosi koszty i jest obciążana przez wspominanych zagranicznych audytorów, to jest niebędących polskimi rezydentami podatkowymi (dalej: „Audytorzy”) fakturą lub fakturami obejmującymi:

• audyt w Spółce i wizyty inspekcyjne,
• wydanie certyfikatów i podobnych im dokumentów,
• koszty zakwaterowania Audytorów.
  
  

Na podstawie tych faktur Spółka dokonuje zapłaty. Audyty są przeprowadzane według zasad, warunków, procedur i wymogów kontrahentów na towary Spółki lub Audytorów. Co do zasady, Spółka prosi Audytorów o przesłanie certyfikatów rezydencji w formie dokumentu na piśmie, potwierdzających miejsce (kraj) opodatkowania zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „uCIT”), zwłaszcza z art. 4a pkt 12 oraz art. 26 ust. 1d uCIT.

Nierzadko Audytorzy nie są w stanie z przyczyn technicznych przesłać Spółce certyfikatu rezydencji podatkowej. Zdarza się także, że w kraju pochodzenia Audytorów nie ma praktyki wydawania takich certyfikatów. Bywa, że możliwym jest jedynie przesłanie Spółce certyfikatów w formie dokumentu elektronicznego (np. w formacie PDF).

Wnioskodawca nabrał jednak ostatnio wątpliwości, czy, z punktu widzenia uCIT, powinien, jako płatnik, taki podatek pobierać i wpłacać z uwagi na to, że Usług nie ma w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 2a uCIT.

Ponadto niejasnym dla Spółki jest, czy w przypadku niemożności otrzymania papierowych certyfikatów rezydencji od Audytorów może ona posłużyć się ich elektronicznymi odpowiednikami. Jak już wskazano, zdarza się, że Wnioskodawca pozyskuje i będzie pozyskiwać elektroniczne certyfikaty rezydencji Audytorów. Są to certyfikaty w formie elektronicznej - w pdf lub w innym formacie elektronicznym sporządzonym przez uprawniony organ danego państwa, zgodnie z przepisami i w formie dopuszczalnej przez to państwo.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy w przypadku braku możliwości otrzymania od Audytorów papierowych certyfikatów rezydencji, Wnioskodawca może, dokumentować rezydencję podatkową Audytorów za pomocą elektronicznych certyfikatów rezydencji, to jest certyfikatów Audytorów dostarczonych przez nich w wersji elektronicznej (pdf lub w innej formie elektronicznej)? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, certyfikat rezydencji został zdefiniowany w art. 4a pkt 12 uCIT, jako zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że ani w definicji certyfikatu rezydencji, zawartej w art. 4a pkt 12 uCIT, ani w innych przepisach ustaw podatkowych, ustawodawca nie określił formy, w jakiej certyfikat rezydencji powinien być wydany, czy też dostarczony. Przepisy uCIT, wymagają jedynie, aby certyfikat rezydencji był wydany przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby kontrahenta.

Jest to zrozumiałe biorąc pod uwagę fakt, że polskie przepisy nie mogą narzucać administracjom podatkowym innych państw formy w jakiej wydają certyfikaty rezydencji. Administracje podatkowe są w tym zakresie związane wyłącznie przepisami prawa obowiązującymi w ich państwach.

Zgodnie z art. 194 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. W niektórych krajach administracje podatkowe są uprawnione do wydawania certyfikatów rezydencji również w formie elektronicznej (pdf lub innej formie elektronicznej). Forma elektroniczna jest równoważna formie papierowej, co oznacza, że w przypadku gdy dana administracja podatkowa umożliwia swojemu podatnikowi uzyskanie certyfikatu w wersji papierowej lub elektronicznej, żadna forma nie ma pierwszeństwa przed drugą. Obie formy mają rangę dokumentu urzędowego wydanego zgodnie z prawem tego państwa. Ponadto, obie formy zawierają tę samą treść:

• dane identyfikacyjne podmiotu (m.in. imię, nazwisko, nazwę, adres), datę wydania oraz ewentualnie okres, w którym obowiązuje certyfikat,
• zaświadcza o miejscu siedziby dla celów podatkowych podmiotu w danym państwie.

W opinii Wnioskodawcy, nie ma podstaw, aby polskie organy podatkowe odmawiały uznania za certyfikat rezydencji, w rozumieniu art. 4a pkt 12, art. 26 ust. 1 oraz art. 26 ust. lc pkt 1 uCIT, certyfikatu wydanego w wersji elektronicznej przez administrację podatkową innego państwa, jeśli przepisy danego państwa przewidują taką formę certyfikatu rezydencji. W przeciwnym wypadku, tj. gdyby organy podatkowe akceptowały jedynie formę papierową certyfikatu rezydencji, oznaczałoby to, że:

• organy podatkowe tworzą dodatkowe, nie przewidziane przepisami prawa wymagania co do formy certyfikatu,
• wchodzą w kompetencję zagranicznych administracji podatkowych, narzucając formę w jakiej mają być wydawane certyfikaty rezydencji.
  
  

Wnioskodawca zwraca również uwagę, że biorąc pod uwagę rozwój technologiczny oraz nacisk na odchodzenie od papierowej formy dokumentów na rzecz elektronicznego obiegu dokumentów należy się spodziewać, że w przyszłości coraz więcej państw (nie wykluczając Polski) będzie się decydować na umożliwienie swoim podatnikom uzyskiwania certyfikatu rezydencji również w formie elektronicznej (pdf lub innej formie elektronicznej).

Niniejsze stanowisko znajduje również potwierdzenie w najnowszych interpretacjach prawa podatkowego wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, przykładowo w interpretacji indywidualnej z 13 listopada 2017 r., znak: 0111-KDIB1-3.4010.371.2017.1.JKT:

Zgodnie z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Podobnie w interpretacji indywidualnej z 26 października 2017 r., znak: 0114-KDIP2- 1.4010.237.2017.2.JF oraz interpretacji indywidualnej z 26 czerwca 2017 r., znak: DPP7.8221.33.2017.GFQV (interpretacja zmieniająca do interpretacji z 25 sierpnia 2016 r. znak: ILPB3/4510-1-281/16-4/ŁM).

Ponadto, biorąc pod uwagę Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (druk nr 2854), należy spodziewać się w najbliższym czasie wprost złagodzenia wymogów posługiwania się certyfikatami rezydencji. Jak wskazano w uzasadnieniu do ww. projektu: Projekt zawiera propozycję zmiany przepisów ustawy o PIT i CIT umożliwiającą uwzględnienie przez płatnika kopii certyfikatu rezydencji w sytuacji poboru podatku u źródła od dochodów uzyskiwanych przez osoby nie mające miejsca siedziby na terytorium RP z tytułu usług, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o PIT oraz art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Możliwość uwzględnienia kopii certyfikatu rezydencji została ograniczona do kwoty należności wypłacanych na rzecz tego samego podmiotu nie przekraczającej 10 000 zł rocznie i sytuacji, w których informacje wynikające z przedłożonej kopii certyfikatu rezydencji nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem faktycznym.

W związku z tym, tym bardziej uzasadnione jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym certyfikat rezydencji w formie elektronicznej (pdf lub innej formie elektronicznej) wypełnia dyspozycję z art. 4a pkt 12 i w przypadku braku możliwości otrzymania od Audytorów papierowych certyfikatów rezydencji, Wnioskodawca może, dokumentować rezydencję podatkową Audytorów za pomocą elektronicznych certyfikatów rezydencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., dalej: „updop”), osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Wynika z tego, że opodatkowanie dochodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 updop, uzyskiwanych przez podmioty niemające siedziby w Polsce następuje z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. Jednocześnie zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Stosownie do art. 4a pkt 12 updop, przez certyfikat rezydencji rozumie się zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Jak wynika z powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Jednocześnie, certyfikat rezydencji stanowi dokument, w oparciu o który możliwe jest ustalenie, czy od należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 updop, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany przez płatnika podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku (tj. wynikająca z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) powinna zostać zastosowana.

Wskazać w tym miejscu należy, że to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki. Zgodnie bowiem z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Zauważyć należy również, że nie ma ujednoliconej formy certyfikatów rezydencji. Nie rozstrzyga o tym także definicja certyfikatu rezydencji określona w art. 4a pkt 12 updop. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Z punktu widzenia właściwej kwalifikacji dokumentu przedłożonego przez podatnika płatnikowi, który ma stanowić podstawę uwzględnienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, istotne będą zatem pewne istotne składniki tego dokumentu. Uwzględniając treść powołanego art. 4a pkt 12 oraz wynikające z art. 26 updop uwarunkowania, certyfikat rezydencji to dokument:

• wystawiony przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej,
• wskazujący dane identyfikujące podatnika, w tym jego nazwę i siedzibę, datę wystawienia oraz ewentualnie okres ważności dokumentu,
• zawierający stwierdzenie, że podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie jego siedziby.
  
  

Certyfikat rezydencji musi potwierdzać fakt rezydencji podatkowej w dacie uzyskania dochodu. Kwestie związane z datą obowiązywania certyfikatu rezydencji niezawierającego okresu ważności zostały uregulowane w art. 26 ust. 1i-1l updop.

Z przepisu art. 26 ust. 1 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że dla zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie jest wystarczający sam fakt posiadania przez niego rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo musi to zostać potwierdzone wydaniem specjalnego dokumentu, jakim jest certyfikat rezydencji. Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa). Zatem, warunkiem zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową jest udokumentowanie miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

A zatem, prawidłowa realizacja obowiązków przez płatnika wymaga uzyskania przez niego od podatnika certyfikatu rezydencji aktualnego na moment dokonywania wypłat na rzecz podatnika. Ustawodawca nie wskazał przy tym, w jakim terminie płatnik powinien wejść w posiadanie tego dokumentu.

Płatnik, na którym spoczywa obowiązek potrącenia podatku od dochodu osiąganego przez nierezydenta w prawidłowej wysokości, powinien żądać od podatnika co do zasady dokumentu (tj. certyfikatu rezydencji) oryginalnego.

W tym miejscu należy wskazać na regulację art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którą jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Jednakże, w myśl art. 194 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem, zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, co do zasady, Spółka prosi Audytorów o przesłanie certyfikatów rezydencji w formie dokumentu na piśmie, potwierdzających miejsce (kraj) opodatkowania zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdarza się, że Wnioskodawca pozyskuje i będzie pozyskiwać elektroniczne certyfikaty rezydencji Audytorów. Są to certyfikaty w formie elektronicznej - w pdf lub w innym formacie elektronicznym sporządzonym przez uprawniony organ danego państwa, zgodnie z przepisami i w formie dopuszczalnej przez to państwo.

Biorąc pod uwagę, że przepisy (art. 4a pkt 12 updop w zw. z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej) wykluczają możliwość potwierdzania rezydencji podatkowej w innej formie niż urzędowy dokument wystawiony przez właściwe organy drugiego państwa, jego kopia (np. kserokopia, faks, skan, fotografia, kopia elektroniczna w formie plików „pdf”, „jpg”, „png”) nie może rodzić wątpliwości co do zachowania w niej integralności oryginału. Takie obawy – zdaniem organu – nie dotyczą oryginalnych dokumentów papierowych (lub ich kopii potwierdzonych za zgodność z oryginałem przez uprawnione podmioty), dokumentów elektronicznych sporządzonych przez właściwe władze podatkowe (opatrzonych podpisem elektronicznym) i przekazanych podatnikom lub opublikowanych na oficjalnych stronach internetowych tych władz. W pozostałych przypadkach tj. pobrania pliku elektronicznego (sformatowanego w postaci „pdf”, „jpg”, „png”) ze strony podatnika (beneficjanta płatności) lub ze strony internetowej przez niego wskazanej, nie można wykluczyć ryzyka korzystania z danych, których oryginalna treść (także forma i format) została zmodyfikowana.

Certyfikat rezydencji pobrany ze strony internetowej kontrahenta nie stanowi certyfikatu rezydencji, o którym mowa w art. 4a pkt 12 w związku z art. 26 ust. 1 updop. Nie jest bowiem wystarczającym dla udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych. Przepis art. 26 ust. 1 updop, posługuje się pojęciem „udokumentowania” (udowodnienia) miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, z którym związane są inne rygory i skutki, niż z pojęciem uwiarygodnienia.

Jednocześnie, jak już podnoszono powyżej, na podstawie powołanych przepisów brak jest przesłanek do odmowy uznania za ważny certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej, jeżeli w takiej formie zgodnie z prawem danego państwa certyfikat taki jest wydawany przez organy podatkowe. Zatem, uzyskany przez Spółkę certyfikat rezydencji podatkowej w formie elektronicznej (w formacie „pdf” lub innym formacie elektronicznym) wydany przez właściwy organ administracji podatkowej w wersji elektronicznej, jest dokumentem, o którym mowa w art. 4a pkt 12 w związku z art. 26 ust. 1 updop.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Nadmienia się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 zostało/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.