Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.370.2019.2.MZA
z 8 listopada 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z 10 września 2019 r. (data wpływu do Organu 18 września 2019 r.), uzupełnionym 22 i 25 października 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru i odprowadzenia podatku u źródła w związku zapłatą wynagrodzenia kontrahentom zagranicznym za korzystanie ze specjalistycznego sprzętu budowalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2019 r. do Organu wpłynął wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru i odprowadzenia podatku u źródła w związku zapłatą wynagrodzenia kontrahentom zagranicznym za korzystanie ze specjalistycznego sprzętu budowalnego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 16 października 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.370.2019.1.MZA, wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia w związku z powyższym wezwaniem dokonano 22 i 25 października 2019 r. (wpływ opłaty i pisma).

We wniosku złożonym przez:

  • Zainteresowanego będącego stroną postępowania,
  • Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania,

przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Zainteresowani są polskimi rezydentami podatkowymi, którzy działają na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Zainteresowany będący stroną postępowania specjalizuje się w świadczeniu usług budowlanych, które są wykonywane na terenie Polski. Z kolei Zainteresowany niebędący stroną postępowania działa w obszarze budownictwa infrastruktury energetycznej. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Zainteresowani zawierają umowy najmu, dzierżawy czy też leasingu sprzętu budowlanego z podmiotami, które nie są polskimi rezydentami podatkowymi. Przedmiotem niniejszych umów w przypadku Zainteresowanego będącego stroną postępowania w ostatnim czasie były układarki do rur. Z kolei Zainteresowany niebędący stroną postepowania zawierał umowy, których przedmiotem były specjalistyczne źródła prądu z osprzętem (spawarki, głowice do spawania automatycznego, ukosowarki, centrowniki zewnętrzne z funkcją spawania, prowadnice automatu spawającego, czy też nagrzewnice do rozgrzewania rur z osprzętem). Niniejszy sprzęt jest wykorzystywany w zakresie robót budowlanych prowadzonych poza terytorium Polski.

Zainteresowani będą również zawierali w przyszłości umowy o podobnym charakterze, których przedmiotem będzie podobny sprzęt budowlany, który nie stanowi pojazdów samochodowych ani w świetle Klasyfikacji Środków Trwałych, ani również w rozumieniu przepisów Prawa drogowego.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowani wskazali, w związku z obowiązkiem wymiany informacji podatkowych, dane kontrahentów z Holandii i Niemczech, z którymi zostały zawarte umowy najmu/dzierżawy/leasingu lub będą także zawierane w przyszłości oraz zaznaczyli, że są w posiadaniu certyfikatów rezydencji lub będą w ich podsiadaniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z zapłatą wynagrodzenia kontrahentom zagranicznym, którzy nie posiadają na terenie Polski siedziby ani zakładu, za korzystanie ze specjalistycznego sprzętu budowlanego na Zainteresowanych ciąży obowiązek potrącenia tzw. podatku u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

Zdaniem Zainteresowanych, w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o CIT podatnicy mający siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Podmioty podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce zobowiązane są do wykazania jedynie tych dochodów, których źródło położone jest na terytorium Polski i nie są w Polsce opodatkowane z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą.

Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski zarówno siedziby, jak i faktycznego zarządu podatnika.

Jeżeli więc świadczenia są wykonywane na rzecz polskiego rezydenta podatkowego, dochodzi wówczas do osiągania przez nierezydentów dochodów na terenie Polski. Jednocześnie w stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Polski przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Polski przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów. Przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.

Z przytoczonego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem u źródła podlega przychód między innymi z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego. Przepisy ustawy o CIT, jak również inne ustawy w zakresie prawa podatkowego, nie definiują pojęcia „urządzenia przemysłowe”. Tym samym niezbędne jest odwołanie się do języka potocznego. W znaczeniu słownikowym wyraz „przemysłowy” oznacza „dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, mający zastosowanie w przemyśle” (cyt. Słownik Języka Polskiego PWN, pod red. M. Szymczaka). Z kolei wyraz „przemysł” oznacza „działalność polegającą na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn” (cyt. Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsjp.pl); „działalność polegająca na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn” (cyt. Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsjp.pl). Urządzeniem jest zaś: „zespół elementów, przyrządów stanowiących pewną całość, wykonujących określone czynności, ułatwiających pracę” (cyt. Wielki Słownik W. Doroszewskiego, www.sjp.pwn.pl), „przedmiot o złożonej konstrukcji, wykonujący lub ułatwiający określoną pracę (cyt. Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsjp.pl).

Ponadto, należy zauważyć iż Klasyfikacja Środków Trwałych rozróżnia urządzenia przemysłowe. „Urządzenia przemysłowe” stanowią podgrupę 65, natomiast maszyny, urządzenia i aparaty wiertnicze, górnicze, gazownicze, odlewnicze, torfiarskie oraz geodezyjne i kartograficzne należą do podgrupy 51. Przedmiotem umów są również stanowiące podgrupę 58 układarki do rur, jak również ukosowarki oraz spawarki klasyfikowane w podgrupie 48 KŚT.

Zdaniem Zainteresowanych, Klasyfikacja Środków Trwałych stanowi dodatkowy argument przemawiający za tym, że sprzęt budowlany jest klasyfikowany inaczej w KŚT niż urządzenia przemysłowe. Znaczenie KŚT w kontekście obowiązku potracenia podatku wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podkreślają również sądy administracyjne. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z 8 listopada 2010 r. (sygn. akt III SA/Wa 748/10) podkreślił, że Klasyfikacja Środków Trwałych może być pomocna w ustaleniu zakresu obowiązywania normy z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Niniejsza argumentacja została również potwierdzona między innymi w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 3 października 2013 r. (sygn. akt I SA/Kr 1371/13).

Określenie istoty pojęcia „urządzenie przemysłowe” jest przedmiotem licznych orzeczeń sądów administracyjnych w wydawanych wyrokach. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z 8 października 2012 r., sygn. akt. III SA/Wa 2973/11 orzekł: „stosując wykładnię pojęcia „urządzenie przemysłowe” (...), „przemysł” to rodzaj produkcji materialnej, która polega na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w masowym wymiarze, przy wykorzystaniu urządzeń mechanicznych i zasady podziału pracy, gwarantującym ciągłość procesów wytwórczych i powtarzalność wyrobów. Przy przyjęciu takiej interpretacji budownictwo nie może zostać uznane za przemysł”. Takie same argumenty prezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 8 listopada 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 748/10, a mianowicie: „Zgodnie ze „Słownikiem Języka Polskiego PWN” pod red. M. Szymczaka (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998 r.) „budownictwo” to „dział gospodarki narodowej obejmującej wszelką działalność związaną z wykonywaniem budowli” (podobnie według internetowego Słownika Języka Polskiego, gdzie „budownictwo” zostało zdefiniowane jako „budowanie domów i innych obiektów; też: dział gospodarki z tym związany”) natomiast „budowlany” oznacza odpowiednio „dotyczący budowli albo budowy, służący do budowy: elementy, maszyny, materiały budowlane”. Sąd zgodził się ze stanowiskiem Spółki, że z definicji słownikowych wynika jednoznacznie, że budownictwo stanowi rodzaj działalności gospodarczej odrębny od przemysłu.(...)

Kompleksowa wykładnia językowa zarówno pojęcia „urządzenia” jak i „przemysł” prowadzi jednoznacznie do wniosku, iż urządzenia budowlane najmowane przez Spółkę nie stanowią „urządzeń przemysłowych”, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.” (tak również: Wojewódzki Sąd Administracyjnego w Warszawie w wyroku z 2 lutego 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 430/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 10 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1336/12; Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1476/10).

Spółka zauważa, że budownictwo nie polega na masowym wytwarzaniu powtarzalnych wyrobów przy zagwarantowaniu ciągłości procesów wytwórczych. Rozumienie pojęcia budownictwa jako działu gospodarki odrębnego od przemysłu znajduje również potwierdzenie w opracowaniach Głównego Urzędu Statystycznego, gdzie budownictwo (ujęte w Polskiej Klasyfikacji Działalności jako sekcja F) traktowane jest w sposób odrębny od przemysłu, do którego zaliczane są sekcje C, D i E Polskiej Klasyfikacji Działalności (tj. górnictwo, przetwórstwo przemysłowe oraz wytwarzanie i zaopatrywanie w energię elektryczną, gaz, wodę). Pomimo, że treść samego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera bezpośredniego odniesienia do Klasyfikacji Środków Trwałych, podobnie jak nie zawiera definicji urządzenia przemysłowego, to jednak niezaklasyfikowanie maszyn budowlanych do podgrupy 65 „Urządzenia przemysłowe”, lecz w ramach odrębnej grupy do rodzaju 580 „maszyny do robót ziemnych i fundamentowych” i rodzaju 581 „maszyny do robót budowlanych”, rodzaju 484 „Maszyny i aparaty do spawania, zgrzewania, natryskiwania oraz maszyny i aparaty do cięcia przy pomocy gazu” stanowi, zdaniem Zainteresowanych, argument, że maszyny budowlane nie są urządzeniami przemysłowymi.

W ugruntowanej linii orzeczniczej sądy zwróciły również uwagę, że bez względu na reguły wykładni językowej, przy ustalaniu zakresu normy z art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomocna jest Klasyfikacja Środków Trwałych, bowiem sama ustawa wielokrotnie do niej odsyła: „Brak odmiennej definicji na gruncie u.p.d.o.p. lub zawartego wprost odesłania do zewnętrznej definicji pozwala, zgodnie z zasadą racjonalnego ustawodawcy, na dokonanie wykładni zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. pojęcia „urządzenie przemysłowe” również w oparciu o klasyfikacje statystyczne. Racjonalny ustawodawca, w przypadku braku przepisu stanowiącego odmiennie, przypisuje bowiem jednobrzmiącym pojęciom to same znaczenie. Podkreślić należy, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. posługuje się kategorią „urządzenia przemysłowego”, a nie szerszą kategorią „urządzenia technicznego”. Dlatego też, wykładnia przyjęta, iż w rozumieniu przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy jako „urządzenia przemysłowe” należy traktować „wszelkie możliwe urządzenia”, stanowi niedopuszczalną wykładnię rozszerzającą art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.” (tak: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 8 listopada 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 748/10; Wojewódzki Sąd Administracyjnego w Warszawie w wyroku z 2 lutego 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 430/16; Wojewódzki Sąd Administracyjnego w Warszawie w wyroku z 8 października 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2973/11).

Analiza usytuowania rodzaju najmowanych maszyn i urządzeń budowlanych przez Zainteresowanych w Klasyfikacji Środków Trwałych pozwala na stwierdzenie, iż nie są one urządzeniami przemysłowymi. Zainteresowani stoją bowiem na stanowisku, że wskazane w stanie faktycznym najmowane przez Zainteresowanych maszyny i urządzenia budowlane klasyfikować należy, zgodnie z rozporządzeniami Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.), z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622) w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, czy też Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. poz. 1864) do grupy 5 („Maszyny, urządzenia, aparaty specjalistyczne”), podgrupa 58 („Maszyny do robót ziemnych, budowlanych i drogowych”), rodzaj 580 („Maszyny do robót ziemnych i fundamentowych”), 581 („Maszyny do robót budowlanych”) oraz 582 („Maszyny do robót drogowych”), czy też rodzaju 484 „Maszyny i aparaty do spawania, zgrzewania, natryskiwania oraz maszyny i aparaty do cięcia przy pomocy gazu”. Z kolei w tejże Klasyfikacji znajdują się w grupie 6 („Urządzenia techniczne”) stanowiąc podgrupę – 65 „Urządzenia przemysłowe”.

Skoro zatem ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych odwołuje się do Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), to fakt, że na gruncie KŚT maszyny i urządzenia budowlane zostały umieszczone w osobnej grupie i podgrupie niż urządzenia przemysłowe należy uznać, że na gruncie polskiej ustawy, wobec braku legalnej definicji urządzeń przemysłowych, należy również te pojęcia rozróżniać.

Zainteresowani wskazali, że ich stanowisko znajduje potwierdzenie również w innych orzeczeniach sądów administracyjnych, wydanych w podobnych stanach faktycznych, w szczególności w:

  • w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 5 marca 2014 r. (sygn. akt II FSK 820/12) – w zakresie wyłączenia z opodatkowania u źródła najmu maszyn wykorzystywanych w budownictwie,
  • w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 21 lutego 2012 r. sygn. akt II FSK 1476/10 – w zakresie interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, w kontekście ujętego w tej normie pojęcia „przemysłowy”,
  • w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 17 lutego 2016 r. (sygn. akt I SA/GI 1035/15),
  • w wyroku Wojewódzkiego Sądy Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 6 lutego 2019 r. (sygn. akt I SA/Go 537/18) – w zakresie stwierdzenia, że urządzenie przemysłowe powinno być wykorzystywane w przemyśle, aby podlegało opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę, że w żadnych umowach międzynarodowych, których stroną jest Polska (w tym w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania) nie jest zawarta oficjalna definicja pojęcia „urządzenie przemysłowe” (industrial equipment). Na gruncie Modelowej Konwencji OECD, sięga się do definicji „urządzenia” zawartej w Oxford Dictionaries. Pojęcie to rozumiane jest jako „przedmioty niezbędne do osiągnięcia konkretnego celu” (the necessary items for a particular purpose)” (E/C.18/2015/CRP.7.page3).

Jak wskazuje Komitet Ekspertów do spraw Współpracy Międzynarodowej w Sprawach Podatkowych (E/C.18/2016/CRP.8), sądy wielu państw dokonywały interpretacji pojęcia industrial, commercial and scientific equipment (ICS equipment). Do zakresu tego pojęcia zaliczane są m. in.: statki powietrzne (np. wyrok Supreme Administrative Court, 10.04.2013, E.2011/1367, K.2013/1281 re DTC Turkey/USA), dźwigi (za: Fl. Teck, J. Oei, Singapore Applicability of the Domestic General Anti-Avoidance Rule to Concluded Tax Treaties, Asia –Pacific Tax Bulletin 2012, 337 at 341 re DTC Singapore/Malaysia), statki (np. malezjańska decyzja Commissioners for Her Majestys Revenue and Customs of 30 May 1996, OA Pte Ltd v. DGIR, Case No. PKR 651, IBFD Case Law re DTC Malaysia/Singapore; India: Income Tax Appellate Tribunal Chennai of 19 May 2006, West Asia Maritime Ltd. v. DIT, (2008) 111 ITD 155 (Chennai), IBFD Case Law Summary, re DTC India/Cyrpus).

W orzeczeniu meksykańskiego sądu federalnego pojęcie ICS equipment zostało zdefiniowane jako „przedmioty użyte do przetwarzania produktów lub świadczenia usług” (items used for the transformation of goods or for providing of services). Jednakże uznano, że helikoptery nie są desygnatem tego pojęcia (wyrok Décimo Tercer Tribunal Colegiado en Materia Administrativa del Primer Circuito of 20 August, 2012, D.A. 562/2011-9995, re DTC exico/Canada, [w:] C.A. Ruiz Jiménez, Mexico: The application of Article 12 to income derived by the lease of Industrial, Commercial and Scientific Equipment, in. M. Lang et al. (eds) Tax Treaty Case Law Around the Globe 2013 (2014), s. 189 i n.).

Jak wynika z interpretacji Komitetu (E/C.18/2016/CRP.8), pojęcie „urządzenie” może być używane na różne sposoby (an equipment can be used in a number of ways – pkt 32). Z logicznego punktu widzenia użytkowanie urządzenia powinno być zgodne z jego możliwościami i funkcjami (the use of an equipment cannot be separated from the use of its capacity and function – pkt 32; the use of an equipment cannot be segregated from its capacity and functions – pkt 35). Wydaje się zatem, że w ten sposób zwraca się uwagę na funkcjonalny aspekt użytkowanego przedmiotu, ale z uwzględnieniem jego zdolności/specyfikacji (capacity).

Natomiast sprzęt użytkowany przez Zainteresowanych ani nie jest używany w przemyśle, ani nie posiada takiej zdolności, aby być używanym w przemyśle. Tym samym, mając na uwadze powyższe Zainteresowani stwierdzili, że zapłata wynagrodzenia kontrahentom za najem, dzierżawę, czy też leasing sprzętu budowlanego nie podlega opodatkowaniu na terenie Polski. Zatem na Zainteresowanych nie ciążą żadne obowiązki płatnicze z tytułu podatku u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 3 pkt 5 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Stosownie do art. 3 ust. 5 updop, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 updop.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 updop).

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

W art. 21 updop wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Zgodnie z art. 26 ust. 2e updop, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

  1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a–1e;
  2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jednocześnie, na podstawie art. 26 ust. 7a updop, ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

  1. posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;
  2. po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w ust. 1, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności nie posiada wiedzy o istnieniu okoliczności uniemożliwiających spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6.

Kolejne przepisy, tj. art. 26 ust. 7b-7j określają szczegółowe reguły składania tego rodzaju oświadczeń.

Nadmienić należy, że zgodnie z § 3 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 31 grudnia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2545 z późn. zm.) ogranicza się stosowanie art. 26 ust 2e ustawy w ten sposób, że płatnicy są obowiązani pobrać zryczałtowany podatek dochodowy, według zasad określonych w tym przepisie ustawy, od wypłat należności dokonywanych w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r., jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy, innych niż wskazane w pkt 1, przekracza kwotę 2 000 000 zł.

Przepisy § 2-4 stosuje się, jeżeli spełnione zostały warunki do niepobrania podatku, zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikające z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania – § 5 Rozporządzenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz z jego uzupełnienia wynika, że Zainteresowani działają na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Zainteresowany będący stroną postępowania specjalizuje się w świadczeniu usług budowlanych a Zainteresowany niebędący stroną postępowania działa w obszarze budownictwa infrastruktury energetycznej. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Zainteresowani zawierają umowy najmu, dzierżawy czy też leasingu sprzętu budowlanego z podmiotami, które nie są polskimi rezydentami podatkowymi. Ww. umowy zostały zawarte lub będą zawierane w przyszłości z kontrahentami mającymi siedzibę na terenie Niemiec oraz Holandii. Przedmiotem tych umów w przypadku Zainteresowanego będącego stroną postępowania w ostatnim czasie były układarki do rur. Z kolei Zainteresowany niebędący stroną postępowania zawierał umowy, których przedmiotem były specjalistyczne źródła prądu z osprzętem (spawarki, głowice do spawania automatycznego, ukosowarki, centrowniki zewnętrzne z funkcją spawania, prowadnice automatu spawającego, czy też nagrzewnice do rozgrzewania rur z osprzętem). Niniejszy sprzęt jest wykorzystywany w zakresie robót budowlanych prowadzonych poza terytorium Polski.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i jak już wcześniej wskazano na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

W rozpatrywanej sprawie zastosowanie mają i będą miały ww. umowy: między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. (Dz.U. z 2003 r. nr 216, poz. 2120, dalej: umowa polsko-holenderska) oraz między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. 2005 r. Nr 12, poz. 90, dalej: umowa polsko-niemiecka).

Zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 1 ww. umów, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 12 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej, jednakże należności licencyjne, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Z kolei na podstawie art. 12 ust. 2 umowy polsko-holenderskiej, jednakże należności licencyjne, o których mowa w ust. 1 tego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli odbiorca jest osobą uprawnioną do należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej, określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Natomiast stosownie do art. 12 ust. 4 umowy polsko-holenderskiej, określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Dokonując interpretacji postanowień umowy polsko-niemieckiej oraz umowy polsko-holenderskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie należy traktować jako wyłącznie obowiązujących Polskę norm międzynarodowego prawa publicznego, gdyż z uwagi na ich szczególny charakter, są one przede wszystkim powszechnie obowiązującymi normami naszego wewnętrznego ustawodawstwa podatkowego, których prawidłowe stosowanie wymaga również odniesienia do ustalonych w międzynarodowej pragmatyce zasad, wyrażonych w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD.

Państwa, które nie zgadzają się z tezami postawionymi w Komentarzu, mogą złożyć zastrzeżenie do artykułu lub uwagi do Komentarza, w których zastrzegają sobie prawo odmiennego stosowania danego artykułu. W celu uniknięcia ewentualnych wątpliwości Polska złożyła zastrzeżenie, zgodnie z którym zastrzega sobie prawo dodania do art. 12 ust. 2 słów „za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych” (pkt 40 Komentarza OECD do art. 12).

Wskazane zastrzeżenie dowodzi intencjom, jakimi kierowała się strona polska przy zawieraniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, a mianowicie objęcie pojęciem „należności licencyjne” również dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych.

Należy jednak podkreślić, że zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również postanowienia umowy polsko-niemieckiej oraz umowy polsko-holenderskiej nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego.

Zatem kluczowym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest rozumienie użytego w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop zwrotu „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego”, a w szczególności pojęcia „urządzenie przemysłowe”. Zarówno w ustawie podatkowej, jak i międzynarodowej umowie podatkowej brak jest definicji legalnej słowa „urządzenie przemysłowe”. Niezbędnym jest zatem odwołanie do języka potocznego albowiem regułom języka normatywnego odpowiadają określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których (...) przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba, że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 99). Za punkt wyjścia przy interpretacji znaczenia wyrazów „urządzenie” i „przemysłowe” należy przyjąć ich znaczenie słownikowe. Otóż, wyraz „urządzenie” występuje w znaczeniu: „przedmiotu o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl); „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 749); „mechanizmu lub zespołu mechanizmów, służącego do wykonania określonych czynności” (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). Zaś wyraz „przemysłowy” oznacza „związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle” (Nowy Słownik Języka Polskiego, por red. B. Dunaja, s. 543). Z kolei wyraz „przemysł” oznacza „działalność polegającą na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn” (Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsjp.pl); „podstawowy dział gospodarki, obejmujący masowe wytwarzanie za pomocą środków technicznych określonej grupy wyrobów” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 543).

Taka definicja urządzenia przemysłowego została przyjęta i zaakceptowana w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, opowiadającym się za tym aby pojęcie urządzenia przemysłowe było rozumiane maksymalnie szeroko (zob. np. wyrok NSA z siedzibą w Szczecinie z 16 maja 1995 r., sygn. akt SA/Sz 183/95). Zdaniem sądów administracyjnych, sformułowanie „użytkowanie urządzenia przemysłowego” jest ogólne, obejmuje wszelkie możliwe urządzenia stanowiące pewien zespół elementów technicznych. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym panuje pogląd, że wyrażenie „urządzenie przemysłowe”, czyli urządzenie związane z przemysłem nie można zawężać do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji. Szerokie rozumienie „urządzenia przemysłowego” winno prowadzić do wniosku, że w zakresie tego pojęcia mieszczą się wszelkie wytwory przemysłowe, a więc także m.in. maszyny i urządzenia budowlane.

Z przytoczonej powyżej definicji wynika, że urządzenie ma służyć do wykonywania danej czynności, ułatwiać pracę. Przedstawione we wniosku urządzenia – tj. specjalistyczny sprzęt budowalny m.in. układarki do rur, spawarki, głowice do spawania automatycznego, ukosowarki, centrowniki zewnętrzne z funkcją spawania, prowadnice automatu spawającego i nagrzewnice do rozgrzewania rur z osprzętem wykorzystywane w budownictwie – niewątpliwie stanowią urządzenia przemysłowe w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej oraz art. 12 ust. 4 umowy polsko-holenderskiej.

Za taką interpretacją przemawia również wykładnia celowościowa art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. Bez wątpienia bowiem zamiarem ustawodawcy było opodatkowanie wszelkich korzyści uzyskiwanych z wynajmu, dzierżawy, leasingu i innych praw do użytkowania określonych urządzeń przez podmioty zagraniczne w Polsce.

Również konstrukcja i brzmienie tego artykułu włączającego jednoznacznie do urządzeń przemysłowych środki transportu wskazuje, że wykładnia zawężająca rozumienie urządzenia przemysłowego tylko do związanego z przemysłem jako gałęzią gospodarki (w odróżnieniu od transportu, czy budownictwa) nie znajduje logicznego uzasadnienia.

Należy bowiem zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 2 ww. umowy polsko-niemieckiej oraz umowy polsko-holenderskiej, przy stosowaniu danej umowy/konwencji przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa/konwencja, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

W ocenie Organu podatkowego, przyjęcie wykładni proponowanej przez Zainteresowanych prowadziłoby do tego, że to samo urządzenie mogłoby być różnie traktowane w zależności od celu, do którego zostało użyte. Trudno uznać, że taki był cel racjonalnego ustawodawcy. Powyższy pogląd znalazł aprobatę w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (zob. wyrok WSA w Warszawie z 17 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 516/10).

Wskazując zatem na brzmienie przytoczonych definicji należy uznać, że w analizowanym przypadku mamy i będziemy mieli do czynienia z urządzeniami przemysłowymi w rozumieniu art. 12 przywołanych umów oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 updop.

Wobec powyższego, wszelkie wytwory przemysłowe, a więc także maszyny i urządzenia budowalne, w tym sprzęt budowlany – np. układarki do rur, spawarki, głowice do spawania automatycznego, ukosowarki, centrowniki zewnętrzne z funkcją spawania, prowadnice automatu spawającego, czy też nagrzewnice do rozgrzewania rur z osprzętem – który Zainteresowani na podstawie zawartych umów najmu, dzierżawy i leasingu udostępniają i będą udostępniać kontrahentom zagranicznym należy traktować jako urządzenia przemysłowe, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, z jednoczesnym uwzględnieniem przepisów odnoszących się do należności licencyjnych (art. 12 umowy polsko-niemieckiej oraz umowy polsko-holenderskiej).

Podsumowując, stwierdzić należy, że w związku z zapłatą wynagrodzenia za udostępnianie specjalistycznego sprzętu budowlanego na rzecz kontrahentów zagranicznych posiadających siedzibę w Niemczech i Holandii Zainteresowani, jako płatnicy są i będą zobowiązani do obliczenia, pobierania i odprowadzania podatku u źródła z ww. tytułu przy zastosowaniu stawki wynikającej z poszczególnych umów międzynarodowych, tj. umowy polsko-niemieckiej oraz umowy polsko-holenderskiej, stosownie do postanowień art. 26 ust. 1 updop. Przy obliczaniu wysokości tego podatku, zgodnie z posiadanymi przez Zainteresowanych certyfikatami rezydencji kontrahentów zagranicznych, Zainteresowani mają prawo do zastosowania niższych stawek procentowych kwoty brutto należności licencyjnych, zgodnie z art. 21 ust. 2 i art. 26 ust. 1 updop w związku z art. 12 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej oraz umowy polsko-holenderskiej.

Tym samym, stanowisko, że sprzęt użytkowany przez Zainteresowanych ani nie jest używany w przemyśle, ani nie posiada takiej zdolności, aby być używanym w przemyśle i tym samym zapłata wynagrodzenia kontrahentom za najem, dzierżawę, czy też leasing sprzętu budowalnego nie podlega opodatkowaniu na terenie Polski a na Zainteresowanych nie ciążą obowiązki płatnika z tytułu podatku u źródła, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę stanowiska w niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Tut. Organ ma świadomość (i z wiedzy tej korzysta w codziennej praktyce), że orzecznictwo jest pomocne przy interpretacji przepisów prawa. Nie ma ono jednak w polskim systemie prawnym charakteru wykładni powszechnie obowiązującej, z tej właśnie przyczyny stanowiska wyrażone w wyrokach powołanych przez Spółkę nie są dla Organu wiążące.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj