Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.369.2019.3.MD
z 4 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2019 r. (data wpływu 6 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 września 2019 r. (data wpływu 24 września 2019 r.) oraz pismem z dnia 23 października 2019 r. (data wpływu 29 października 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej w formie Spółki jawnej wydatków poniesionych na zakup roweru elektrycznego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 13 września 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.369.2019.1.MD, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem poczty w dniu 13 września 2019 r. Skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 19 września 2019 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 19 września 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem poczty 24 września 2019 r.).

Ponieważ po uzupełnieniu wniosku wystąpiły w nim nowe okoliczności co do przedmiotu sprawy, tutejszy Organ w dniu 11 października 2019 r. wysłał kolejne wezwanie w celu doprecyzowania przedmiotu wniosku. Wezwanie w tym zakresie z dnia 11 października 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.369.2019.2.MD, zostało doręczone Wnioskodawcy w dniu 18 października 2019 r., natomiast uzupełnienie wpłynęło w dniu 29 października 2019 r., a nadane zostało w placówce pocztowej w dniu 24 października 2019 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej, której przedmiotem jest sprzedaż artykułów wyposażenia wnętrz oraz wykonywanie usług związanych z montażem i dostarczaniem poszczególnych elementów stanowiących przedmiot działalności do klientów. Działalność ta wykonywana jest więc nie tylko w sklepie należącym do Spółki, ale także w miejscach wskazanych przez klientów, w których dokonywany jest montaż. Montaż materiałów jest wykonywany przy pomocy odpowiedniego transportu samochodowego. Istnieje jednak konieczność dokonywania różnego typu poprawek, załatwiania różnego typu spraw urzędowych oraz unikania korków i smogu występującego nawet w małych miejscowościach, także tych, w których jest prowadzona działalność gospodarcza.

Rower elektryczny będzie więc służył do czynności związanych z działalnością gospodarczą, jako środek transportu dla celów określonych powyżej. Wykorzystywanie roweru elektrycznego zapewnia więc także realizację podstawowych zadań dotyczących działalności gospodarczej w zakresie wykonywanym przez Spółkę, a ponadto wpływa korzystnie na zmniejszanie zanieczyszczenia powietrza. Wnioskodawca zakupił rower elektryczny oznaczony X o wartości 2 700,00 zł brutto, kierując się względami opisanymi powyżej. Przy sprzyjających warunkach atmosferycznych rower jest także wykorzystywany w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz do klienta. W celu zwiększenia efektywności prowadzenia działalności i przyspieszenia niektórych czynności w mocno zakorkowanym mieście, Wnioskodawca ma zamiar zakupić w następnym okresie także rowery, które będą wykorzystywane przez pozostałych wspólników i pracowników. W chwili obecnej zakupiony jest jeden rower i wykorzystywany jest on do celów wspomnianych wyżej.

W piśmie z dnia 19 września 2019 r., Wnioskodawca dodał, że wskazany rower elektryczny oznaczony jako X będzie użytkowany w firmie na podstawie leasingu operacyjnego. Do czasu więc zakończenia leasingu operacyjnego nie będzie stanowił składnika majątku Spółki jawnej. Po zakończeniu leasingu operacyjnego rower zostanie zakupiony od funduszu leasingowego i będzie stanowił wówczas składnik majątku Spółki jawnej. Z uwagi na fakt, że rower jest pojazdem zużywającym wyłącznie energię elektryczną, w związku z tym nie istnieją w tym zakresie ograniczenia, w ocenie Wnioskodawcy, do odliczenia podatku naliczonego od towarów usług. Wnioskodawca uważa, że Spółce jawnej przysługuje w przedmiotowej sytuacji prawo do odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług. Oczywiście w okresie, gdy rower będzie przedmiotem leasingu, podatek od towarów i usług będzie odliczany od poszczególnych faktur wystawianych przez fundusz leasingowy. Po zakończeniu leasingu i wykupieniu roweru przez Spółkę jawną, podatek od towarów i usług za wartość tej ostatniej faktury za wykup, będzie również odliczony przez Spółkę jawną.

Natomiast w kolejnym piśmie z dnia 23 października 2019 r., Wnioskodawca wyjaśnił, że przedmiotem sprawy jest przede wszystkim stwierdzenie, czy Spółce jawnej przysługuje prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodu zakupu roweru, o którym wspomniano we wniosku. Stan faktyczny jest taki, że w czerwcu 2019 r. Spółka zakupiła jeden rower, o którym mowa we wniosku, i który służy do czynności związanych z działalnością gospodarczą na zasadach określonych we wniosku. Mamy więc do czynienia ze stanem faktycznym już zaistniałym.

Ponadto, w lipcu 2019 r. została zawarta umowa leasingu operacyjnego na zakup kolejnego roweru. Z tytułu zawartej umowy leasingu, leasingodawca w lipcu 2019 r. wystawił fakturę za opłatę wstępną numer 1 za okres dotyczący lipca 2019 r. Faktura ta dotyczyła leasingowania roweru.

Rower, którego dotyczy leasing operacyjny, zostanie wykupiony przez Spółkę za kwotę 1 918,70 zł netto po upływie terminu określonego w umowie leasingowej. Wówczas rower ten będzie zaliczony do składników majątkowych firmy, czyli zostanie wówczas zaliczony do kosztów uzyskania przychodu. Wartość roweru będącego przedmiotem leasingu operacyjnego wynosi 9 593,50 zł netto, przy czym 1 rata (opłata wstępna) wynosi 1 918,70 zł netto, a pozostałe raty płatne w kwocie 290,74 zł netto miesięcznie. Wartość wykupu roweru wynosi 1 918,70 zł netto.

W związku z powyższym, stan faktyczny jest taki, że jeden rower elektryczny Spółka zakupiła w czerwcu 2019 r., a w zakresie kolejnego roweru Spółka zawarła umowę leasingu operacyjnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prowadzący działalność w formie Spółki jawnej ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wydatku na zakup roweru elektrycznego za cenę 2 700,00 zł brutto na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, polegającej na prowadzeniu sklepu z artykułami wyposażenia wnętrz oraz wykonywaniu usług u klientów, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek na zakup roweru elektrycznego w kwocie 2 700,00 zł brutto stanowi koszt uzyskania przychodu. Nie jest on bowiem wymieniony w art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako zakup, którego poniesienie nie pozwala na uznanie za koszt uzyskania przychodu.

Użytkowanie wyżej wymienionego roweru elektrycznego ma zdaniem Wnioskodawcy, bezpośredni związek z prowadzeniem działalności gospodarczej, polegający na tym, że dostarczenie jakiejś informacji do klienta lub załatwienie sprawy urzędowej lub szeregu innych czynności związanych z działalnością gospodarczą przy użyciu roweru elektrycznego znacząco ułatwi prowadzenie tej działalności gospodarczej. W związku z powyższym, mamy do czynienia z bezpośrednim związkiem przyczynowo-skutkowym pomiędzy zakupem roweru elektrycznego a prowadzeniem działalności gospodarczej i uzyskiwaniem przychodów z tej działalności gospodarczej. Rower ten jest więc niezbędny w prowadzonej działalności gospodarczej. Według Wnioskodawcy, nie ma żadnych przeszkód, aby zakup roweru elektrycznego mógł zostać ujęty w kosztach uzyskania przychodu, nawet w sytuacji, gdy firma wykorzystuje samochody osobowe w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Rower elektryczny jest środkiem transportu, a więc spełnia wymogi, o których wspomniano powyżej.

W tym stanie rzeczy, zdaniem Wnioskodawcy, zakup roweru elektrycznego będzie jak najbardziej uzasadniony. Z uwagi na cenę roweru oraz przewidywany okres użytkowania, Spółka zaksięguje zakup roweru na firmę bezpośrednio w koszty, ponieważ jego wartość nie przekracza 10 000,00 zł, zostanie więc on ujęty bezpośrednio w kolumnie 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zdaniem Wnioskodawcy, używanie roweru elektrycznego w firmie jest zjawiskiem naturalnym, ponieważ jest on wykorzystywany dla celów dojazdu do klienta, dojazdu do pracy oraz w celu załatwienia spraw urzędowych. Ponadto rower elektryczny, z uwagi na jego nowoczesność i koszty używania, jest środkiem transportu, który spełnia wszystkie wymogi określenia go jako wydatku uzasadnionego racjonalnie i gospodarczo w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, której celem jest osiągnięcie przychodów, jak również zachowanie źródła przychodów, bo nie podlega, jak wspomniano powyżej, wyłączeniu z kosztów działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Jak wynika z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 505, z późn. zm.), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Stosownie do treści art. 8 § 1 ustawy Kodeks spółek handlowych, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą (art. 8 § 1 ustawy).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 22 ww. ustawy, spółką jawną jest spółka osobowa, która prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą, a nie jest inną spółką handlową.

Stosownie do art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Zgodnie zaś z art. 5a pkt 28 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce - oznacza to:

1. spółkę posiadającą osobowość prawną, w tym także spółkę zawiązaną na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz. Urz. WE L 294 z 10.11.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 4, str. 251),
2. spółkę kapitałową w organizacji,
3. spółkę komandytowo-akcyjną mającą siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. spółkę niemającą osobowości prawnej mającą siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa jest traktowana jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.
   
   

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Wskazać należy, że spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej, nie są zatem podatnikami podatku dochodowego, a dochody spółek osobowych nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki osobowej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jak stanowi art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Należy zauważyć, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

W związku z powyższym kosztem uzyskania przychodu są wszelkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z tego źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu i nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do działalności gospodarczej kosztami uzyskania przychodów są racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia (zwiększenia) przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien – w myśl powołanego przepisu – spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Należy również podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Jak stanowi art. 22f ust. 3 wyżej cytowanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Na podstawie wyżej cytowanych przepisów należy stwierdzić, że środkiem trwałym jest każdy składnik majątku, który stanowi własność (współwłasność) podatnika, został nabyty (wytworzony) przez podatnika, jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok oraz jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto należy wyjaśnić, że w przypadku zakupu składników majątku, których wartość nie przekracza 10 000 zł, podatnik ma do wyboru trzy rozwiązania:

1. może nie zaliczać danego składnika majątkowego do środków trwałych, natomiast wydatki związane z nabyciem tego środka trwałego zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie cytowanego wyżej art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;
2. może zaliczyć dany składnik majątku do środków trwałych, a następnie jednorazowo go zamortyzować. Następuje to przez dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w wysokości odpowiadającej wydatkom na nabycie danego składnika majątku – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego albo w miesiącu następnym;
3. może amortyzować dany składnik majątkowy na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej, której przedmiotem jest sprzedaż artykułów wyposażenia wnętrz oraz wykonywanie usług związanych z montażem i dostarczaniem poszczególnych elementów stanowiących przedmiot działalności do klientów. Działalność ta wykonywana jest więc nie tylko w sklepie należącym do Spółki, ale także w miejscach wskazanych przez klientów, w których dokonywany jest montaż. Montaż materiałów jest wykonywany przy pomocy odpowiedniego transportu samochodowego. Istnieje jednak konieczność dokonywania różnego typu poprawek, załatwiania różnego typu spraw urzędowych oraz unikania korków i smogu występującego nawet w małych miejscowościach, także tych, w których jest prowadzona działalność gospodarcza.

Rower elektryczny będzie służył do czynności związanych z działalnością gospodarczą, jako środek transportu dla celów określonych powyżej. Wykorzystywanie roweru elektrycznego zapewnia więc także realizację podstawowych zadań dotyczących działalności gospodarczej w zakresie wykonywanym przez Spółkę, a ponadto wpływa korzystnie na zmniejszanie zanieczyszczenia powietrza. Wnioskodawca zakupił rower elektryczny oznaczony X o wartości 2 700,00 zł brutto, kierując się względami opisanymi powyżej. Przy sprzyjających warunkach atmosferycznych rower jest także wykorzystywany w celu dojazdu z miejsca z mieszkania do miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz do klienta. W celu zwiększenia efektywności prowadzenia działalności i przyspieszenia niektórych czynności w mocno zakorkowanym mieście, Wnioskodawca ma zamiar zakupić w następnym okresie także rowery, które będą wykorzystywane przez pozostałych wspólników i pracowników. W chwili obecnej zakupiony jest jeden rower i wykorzystywany jest on do celów opisanych we wniosku.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny opisany we wniosku oraz powołane przepisy prawne należy stwierdzić, że jeżeli podstawowym celem i sposobem korzystania z roweru elektrycznego jest wykorzystywanie go w działalności gospodarczej prowadzonej w formie Spółki jawnej, to Wnioskodawca wydatek poniesiony na jego zakup może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, proporcjonalnie do posiadanego udziału w Spółce jawnej.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy zaznaczyć, że dokonana przez Organ ocena stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę dotyczy wyłącznie skutków podatkowych, jakie w przedmiotowej sprawie wystąpią po Jego stronie. Interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii obowiązków pozostałych wspólników Spółki jawnej oraz samej Spółki.

Zastrzec ponadto należy, że niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego objętego zadanym pytaniem Wnioskodawcy, co wynika z uzupełnienia wniosku z dnia 23 października 2019 r., nie rozstrzyga natomiast o skutkach podatkowych zdarzenia przyszłego, które wystąpi w przyszłości.

Końcowo należy zaznaczyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.