2019.11.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-1.4010.362.2019.1.BSA

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.362.2019.1.BSA
z 4 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2019 r. (data wpływu 4 września 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wymienione we wniosku składniki majątkowe mogą stanowić odrębne od budynku nr 3 środki trwałe podlegające amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z załącznikiem nr 1 do tej ustawy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 września 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, czy wymienione we wniosku składniki majątkowe mogą stanowić odrębne od budynku nr 3 środki trwałe podlegające amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z załącznikiem nr 1 do tej ustawy.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka z o. o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką kapitałową mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Przedmiotem działalności Spółki jest wynajem nieruchomości własnych.

Spółka jest właścicielem nieruchomości zabudowanej - budynku nr 3 o powierzchni 39.968,70 m2. Budynek ten jest już częściowo zaadaptowany na biura i powierzchnie magazynowe przeznaczone na wynajem. Spółka na przestrzeni kilku lat remontuje ten budynek poszczególnymi segmentami wraz z łącznikami, co uzależnione jest od uzyskania zewnętrznego finansowania na jego remont i ogromnej jego powierzchni oraz specyficznej zabudowy (vide. załącznik nr 1). Jest to budynek z 1941 r., dodatkowo wpisany do rejestru zabytków. Remont pozostałych części budynku Spółka planuje dokonać jeszcze w przeciągu kilku następnych lat, planując sukcesywnie rewitalizowane powierzchnie przeznaczać na wynajem.

W ramach przeprowadzonej inwestycji w obrębie budynku nr 3 zostały wytworzone lub nabyte (zainstalowane), m.in. poniższe systemy i urządzenia:

Urządzenia klimatyzacyjne (klimakonwektory oraz klimatyzatory),
Rozdzielnice elektryczne,
System sygnalizacji pożaru SSP (wraz z urządzeniami i centralą)
System oddymiania wraz z urządzeniami.

Spółka potraktowała ww. systemy i urządzenia jako odrębne środki trwałe, które podlegają amortyzacji według metody liniowej. Natomiast amortyzacja budynku nr 3 jest dokonywana przez Spółkę według indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnie z art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wszystkie wymienione wyżej systemy i urządzenia stanowią własność Wnioskodawcy i są wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Okres ich użytkowania jest/ będzie dłuższy niż rok.

1. Urządzenia klimatyzacvjne (klimakonwektory oraz klimatyzatory).

Klimakonwektory oraz klimatyzatory zostały potraktowane przez Spółkę jako odrębne środki trwałe, ponieważ istnieje możliwość ich demontażu bez uszczerbku dla ich funkcjonalności, jak i dla budynku nr 3. Urządzenia te nie zostały wbudowane w konstrukcję budynku nr 3, ponieważ zostały one podwieszone na szpilkach wkręcanych za pomocą kołków rozporowych do stropu budynku. Mogą one być demontowane i przenoszone do innych pomieszczeń w ramach danego segmentu budynku nr 3, czy też do zupełnie innej części budynku, bez ich uszkodzenia. W zależności od indywidualnego zapotrzebowania potencjalnego najemcy klimakonwektory oraz klimatyzatory są instalowane, np. w większej ilości w danym pomieszczeniu biurowym, bądź też demontowane. Wartość początkową klimakonwektorów oraz klimatyzatorów stanowi wartość netto nabycia tych urządzeń wraz z montażem.

Jednocześnie Spółka wyjaśnia, iż przewody i instalacje zasilające te urządzenia (klimakonwektory oraz klimatyzatory) została przymocowana trwale w ściany, stropy i po demontażu nie nadawała by się do kolejnego użycia w budynku, a zatem wyłącznie te instalacje wbudowane w ścianach budynku nr 3, które nie są możliwe do zdemontowania, bez uszkodzenia tego budynku zwiększają wartość początkową budynku nr 3 (jako jego ulepszenie). Spółka wskazuje również, iż z uwagi na sposób pozyskiwania zewnętrznego finansowania na potrzeby przeprowadzenia remontu poszczególnych segmentów budynku nr 3 wraz ich łącznikami, który sukcesywnie trwa na przestrzeni kilku lat, a także mając na uwadze ogromną jego powierzchnię użytkową (tj. 39.968,70 m2), nie miała możliwości przyjąć instalacji klimatyzacji jako jednego odrębnego systemu. Z tych też względów wszystkie instalacje i sieć przewodów wbudowanych w części budynku nr 3, po oddaniu danego segmentu do użytkowania zwiększają sukcesywnie jego wartość początkową, a tylko klimakonwektory i klimatyzatory zostały potraktowane jako odrębne środki trwałe, z uwagi na ich możliwość zdemontowania w dowolnym czasie, bez uszczerbku ich funkcjonalności i zniszczenia ścian/konstrukcji budynku nr 3.

Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) - (Dz.U. 2016 r., poz. 1864), urządzenia klimatyzacyjne są sklasyfikowane pod symbolem KŚT 652. Zgodnie ze szczegółowymi objaśnieniami rodzaj ten nie obejmuje, m.in. przewodów powietrznych wbudowanych w konstrukcję budynków, które stanowią element ich wyposażenia i łącznie z nim sklasyfikowanych.

2. Opis techniczny rozdzielnic elektrycznych (miejsce posadowienia jak i zakres obsługi budynku nr 3).

Rozdzielnica główna budynkowa jest usytuowana w piwnicy (do niej doprowadzone jest główne zasilanie budynkowe), z niej rozchodzą się poszczególne obwody do rozdzielnic piętrowych (administracyjnych, technicznych, wewnętrznych najemców, itp.). Obsługują one poszczególne części budynku nr 3. Podział tych części podyktowany jest funkcją (np. rozdzielnica obsługująca Pomieszczenie Centrali Wentylacyjnej) lub zakresem powierzchni najmu (np. piętro najemcy). Urządzenia te są przytwierdzane do budynku za pomocą haków, śrub, zaczep, zatem istnieje możliwość wymontowania rozdzielni elektrycznych z budynku nr 3 bez uszczerbku dla elementów tych urządzeń, jak również dla budynku nr 3, a także bez konieczności zmiany ich przeznaczenia użytkowego.

Spółka jednocześnie wyjaśnia, iż nie ma odrębnego systemu elektrycznego, poza rozdzielnicami, które traktuje jako odrębne środki trwałe. Z punktu widzenia Klasyfikacji Środków Trwałych urządzenia te są sklasyfikowane pod symbolem KŚT 610.

3. Opis techniczny i opis funkcjonowania systemu sygnalizacji pożaru SSP (wraz z urządzeniami i centralą).

System sygnalizacji pożaru SSP stanowi zespół urządzeń służących zabezpieczeniu budynku przed pożarem. W przypadku Spółki, system sygnalizacji pożaru SSP składa się z urządzeń wykrywających pożar (czujki) oraz informujących o jego zaistnieniu (głośniki - „buczki”). Po wykryciu pożaru poprzez czujkę informacja jest przekazywana do Centralki sterującej strefowej - jest ich kilka (przypisanych do poszczególnych obwodów - części budynku, tzw. Stref pożarowych). Ta z kolei wysyła sygnały do różnych urządzeń odpowiedzialnych za zadziałanie w trakcie pożaru (klapy oddymiające, klapy pożarowe na kanałach wentylacyjnych, głośniki, sygnał, itp. oraz do Głównej centralki odpowiedzialnej za przesłanie informacji o pożarze do Straży pożarnej).

Spółka jednocześnie wskazuje, iż jest jeden system sygnalizacji pożaru SSP dla całego budynku nr 3. System ten stanowi kompleksowy zespół urządzeń, zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zamontowane. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie, mając na uwadze sposób jego zamontowania w budynku nr 3, należy uznać, iż system ten nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń.

Z punktu widzenia Klasyfikacji Środków Trwałych system sygnalizacji pożaru SSP sklasyfikowany jest pod symbolem KŚT 624.

4. Opis techniczny i opis funkcjonowania systemu oddymiania wraz z urządzeniami.

System oddymiania jest to zestaw urządzeń służących do oddymiania. Jest wyzwalany automatycznie poprzez urządzenia wykrywające pojawienie się dymu. Składa się z klap oddymiających wraz z urządzeniami. System oddymiania jest obecny jedynie na każdej klatce schodowej. Sygnał do zadziałania przychodzi z Centralek pożarowych (strefowych). W trakcie wykrycia pożaru, np. w pomieszczeniu w skrzydle A budynku nr 3, oddymianie zostanie uruchomione w całej strefie (czyli 2 klatki skrzydło A). Na dzień dzisiejszy system oddymiania podzielony jest na trzy strefy, tj.:

skrzydło A (dwie klatki schodowe),
skrzydło B łącznik F i G (trzy klatki schodowe),
skrzydło C i łącznik H (2 klatki schodowe).

System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem i nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku nr 3, jak i składających się na ten system urządzeń. Jednocześnie, jako iż system oddymiania jest zintegrowany razem z systemem sygnalizacji pożaru SSP, Spółka łącznie dwa te systemy traktuje jako jeden odrębny środek trwały, podlegający amortyzacji według metody liniowej. Jest on zintegrowany funkcjonalnie z SSP.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka powzięła wątpliwości, czy ww. systemy i urządzenia prawidłowo potraktowała jako odrębne od budynku nr 3 środki trwałe, które mogą samodzielnie podlegać amortyzacji na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, według odpowiadających im stawek z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych.

Dodatkowo Spółka wskazuje, iż zgodnie z polityką rachunkowości określoną w Zakładowym Planie Kont, składniki majątkowe o wartości początkowej powyżej 5.000 zł stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji, chyba że kierownik jednostki zadecyduje inaczej.

W praktyce Spółka przyjmuje, iż nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych o wartości poniżej 10.000 zł. Zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki poniesione na ich nabycie stanowią jednorazowo koszt uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Spółka jednocześnie wskazuje, iż na dachu budynku nr 3 montuje konstrukcje stalowe w zależności od zapotrzebowania najemców, które są jej własnością i których okres użytkowania jest dłuższy niż rok. Konstrukcje te stanowią, w jej ocenie, integralną część budynku nr 3, ponieważ nie da się ich zdemontować bez uszkodzenia konstrukcji budynku nr 3 oraz bez uszkodzenia ich funkcjonalności (vide - załącznik nr 2 i 3). Wizualizacyjnie montaż konstrukcji stalowej na dachu budynku nr 3 obrazuje załącznik nr 4 (zdjęcie w trakcie budowy) i nr 5 (zdjęcie konstrukcji zakończonej częściowo obłożonej lamelami). Taki, a nie inny możliwy wygląd konstrukcji narzucony jest również w związku z wpisaniem budynku nr 3 do rejestru zabytków.

Opis techniczny konstrukcji stalowej na dachu.

Konstrukcja stalowa na dachu jest to konstrukcja wsporcza pod agregaty i urządzenia klimatyzacyjne - (jednostki zewnętrzne ) obsługujące poszczególne piętra i części (skrzydła, łączniki) budynku nr 3. Konstrukcja ta jest mocowana do żelbetowej konstrukcji budynku za pomocą kotew chemicznych (wklejanie szpilek prętów w żelbet) oraz śrub i profili skręconych przez strop gęsto żebrowy. Wielkość i nośność konstrukcji jest dobrana pod zaplanowane urządzenia obsługujące wskazaną część budynku. Z racji wpisu do rejestru zabytków - Podest i urządzenia są osłonięte żaluzją (lamelami) ze względów estetycznych. Wartość konstrukcji stalowej - duża ok 200.000 zł, mała 100.000 zł.

Spółka przyjęła, iż skoro konstrukcja stalowa na dachu jest integralnie związana z budynkiem nr 3, niemożliwa do zdemontowania bez uszkodzeń dla konstrukcji budynku nr 3, to nakłady poniesione na jej zbudowanie powinny zwiększać wartość początkową budynku nr 3 w momencie przyjęcia jej do użytkowania.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wymienione w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym składniki majątkowe mogą stanowić odrębne od budynku nr 3 środki trwałe podlegające amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w ustawie CIT zgodnie z załącznikiem nr 1 do tej ustawy?

(pytanie we wniosku oznaczone Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, wymienione w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym składniki majątkowe mogą stanowić odrębne od budynku nr 3 środki trwałe podlegające amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej: „uCIT”) zgodnie z załącznikiem nr 1 do tej ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 uCIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 uCIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 6 uCIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W świetle art. 16a ust. 1 uCIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały, musi on spełniać łącznie następujące przesłanki:

stanowić własność lub współwłasność podatnika,
zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
musi być kompletny i zdatny do użytku, tj. powinien być wyposażony we wszystkie elementy niezbędne do funkcjonowania zgodnie z przeznaczeniem, a także na tyle sprawny technicznie oraz dopuszczony do używania pod względem prawnym, iż może być wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej,
musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej lub oddany w najem, dzierżawę lub leasing (tzw. leasing operacyjny),
przewidywany okres jego używalności w prowadzonej przez podatnika działalności musi być dłuższy niż rok.

Dopiero po spełnieniu powyższych wymogów, dany składnik majątku można uznać za środek trwały i dokonywać odpowiednich odpisów amortyzacyjnych. Podatnik zobowiązany jest do dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z określonymi stawkami.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 uCIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast w świetle art. 16i ust. 1 uCIT odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do uCIT. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami KŚT. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. Rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy obiekt majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu, użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki wymienione w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym składniki majątkowe mogą stanowić odrębne od budynku nr 3 środki trwałe podlegające samodzielnej amortyzacji według odpowiednich stawek wynikających z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych wskazanych w załączniku nr 1 do uCIT. Opisane systemy oraz urządzenia spełniają wszystkie warunki wskazane w art. 16a ust. 1 uCIT, tj. stanowią własność Spółki, są wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok, zostały nabyte (bądź wytworzone we własnym zakresie), a także są kompletne i zdatne do użytku w momencie przyjęcia ich do używania.

Podkreślenia wymaga, iż przyjmuje się, że instalacje, systemy i urządzenia montowane w budynkach można uznać za kompletne i zdatne do użytku, gdy:

zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem (nie oznacza to jednak, iż mają one być zdolne do samodzielnej pracy),
nie są trwale związane z budynkiem, tzn. możliwe jest ich odłączenie bez uszczerbku zarówno dla konstrukcji budynku, jak i dla tych instalacji, systemów i urządzeń (instalacji, systemów i urządzeń, których nie można zdemontować bez uszczerbku dla ich funkcjonalności, nie można kwalifikować jako odrębnych środków trwałych).

Poza tym systemy i urządzenia będące przedmiotem niniejszego wniosku interpretacyjnego zostały wymienione w Klasyfikacji Środków Trwałych, do której odsyłają przepisy uCIT jako odrębne środki trwałe, co oznacza zarazem, iż prawo podatkowe uznaje takie systemy i urządzenia (wszystkie wymieniane w Klasyfikacji Środków Trwałych) za odrębne środki trwałe. Odmienna interpretacja prowadziłaby do sprzeczności i zakładała nieracjonalność ustawodawcy, który w ustawach podatkowych odsyła do KŚT.

Oczywiście nie oznacza to, iż każda instalacja, system czy urządzenie zamontowane w budynku mogą stanowić samodzielny środek trwały. Aby tak się stało, dany składnik majątku (kompletny i zdatny do użytku) musi być zaklasyfikowany jako środek trwały w KŚT i nie może jednocześnie stanowić zgodnie z objaśnieniami wyposażenia budynku (np. instalacja elektryczna wbudowana na stałe w konstrukcję budynku), a także nie może być trwale związany z budynkiem.

Odnosząc powyższe rozważania do omawianych składników majątkowych będących przedmiotem zapytania, wskazać należy, iż cechą charakterystyczną klimatyzatorów oraz klimakonwektorów, uznanych za samodzielny środek trwały, jest to, iż ich ewentualny demontaż może nastąpić w każdym czasie, bez uszczerbku dla budynku nr 3 oraz tego urządzenia. Jeżeli ich wartość nie jest istotna to może też, w ramach uproszczeń wynikających z ustawy o rachunkowości oraz przyjętych przez Spółkę zasad (polityki) rachunkowości, obciążać koszty bezpośrednio lub w formie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego. W ocenie Spółki klimatyzator czy klimakonwektor montowany do sufitów za pomocą szpilek, haków i kołków stanowi odrębne urządzenie, bowiem nie jest przyłączony do istniejącej już w budynku nr 3 instalacji (sieci przewodów) w sposób trwały. Urządzenia te w łatwy sposób można zdemontować bez utraty funkcjonalności tego urządzenia i ponownie zamontować w innym segmencie budynku nr 3 czy w innym pomieszczeniu w ramach danego segmentów budynku nr 3.

Spółka wskazuje również, iż z uwagi na sposób pozyskiwania zewnętrznego finansowania na potrzeby przeprowadzenia remontu poszczególnych segmentów budynku nr 3 wraz ich łącznikami, który sukcesywnie trwa na przestrzeni kilku lat, a także mając na uwadze ogromną jego powierzchnię użytkową (tj. 39.968,70 m2) nie miała możliwości przyjąć instalacji klimatyzacji jako jednego odrębnego systemu. Z tych też względów wszystkie instalacje i sieć przewodów wbudowanych w konstrukcję budynku nr 3, pod oddaniu danego segmentu (piętra w segmencie lub powierzchni) do użytkowania zwiększają sukcesywnie jego wartość początkową, a tylko klimakonwektory i klimatyzatory zostały potraktowane jako odrębne środki trwałe, z uwagi na ich możliwość zdemontowania w dowolnym czasie i przeniesienia w inne miejsce w zależności od potrzeb najemcy, bez uszczerbku ich funkcjonalności i zniszczenia ścian/konstrukcji budynku nr 3.

Tak samo rozdzielnice elektryczne mogą stanowić odrębny środek trwały od budynku nr 3. Są to kompleksowe urządzenia zamontowane w piwnicy budynku nr 3, przytwierdzane do budynku za pomocą haków, śrub, zaczep, a zatem istnieje możliwość wymontowania rozdzielni elektrycznych z budynku nr 3 bez uszczerbku dla elementów tych urządzeń, jak również dla budynku nr 3, a także bez konieczności zmiany ich przeznaczenia użytkowego. Z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji rozdzielnic elektrycznych po ich ewentualnym demontażu, urządzenia te należy uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku.

Rozdzielnice elektryczne nie muszą być definitywnie przypisane tylko do jednego budynku oraz powinny być wyodrębnione jako środek trwały z uwagi na fakt, iż stanowią one element szybciej zużywany niż sam budynek i wymagają również większych nakładów na konserwacje i remonty bieżące.

Co więcej, z punktu widzenia Klasyfikacji Środków Trwałych urządzenia te są sklasyfikowane pod symbolem KŚT 610. Spółka jednocześnie wskazuje, iż nie ma odrębnego systemu elektrycznego, poza rozdzielnicami, które traktuje jako odrębne środki trwałe.

W ocenie Spółki, również system sygnalizacji pożaru SSP oraz systemy oddymiania stanowią odrębne od budynku nr 3 środki trwałe podlegające samodzielnej amortyzacji. Systemy te stanowią kompleksowy zespół urządzeń, zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zamontowane. Systemy te posiadają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie, mając na uwadze sposób ich zamontowania w budynku nr 3, należy uznać, iż systemy te nie są trwale związane z budynkiem, gdyż można je odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń. Co więcej, z punktu widzenia Klasyfikacji Środków Trwałych system sygnalizacji pożaru SSP sklasyfikowany jest pod symbolem KŚT 624. Spółka przyjęła również jako, iż system oddymiania jest zintegrowany z systemem sygnalizacji pożaru SSP jako jeden odrębny środek trwały na potrzeby amortyzacji.

Mając na uwadze powyższe, opisane powyżej systemy i urządzenia, które stanowią samodzielne składniki majątkowe, spełniają kryteria wymagane dla uznania ich za odrębne od budynku nr 3 środki trwałe.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego przez niego stanowiska w niniejszym wniosku interpretacyjnym, tj. pytania oznaczonego we wniosku Nr 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 updop kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 updop,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c updop.

Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 updop, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16d ust. 2 updop, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Na podstawie art. 16f ust. 3 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Należy przy tym zauważyć, że limit dotyczący nowych środków trwałych z kwoty 3.500 zł do 10.000 zł zwiększony został przepisem art. 2 pkt 21 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175, dalej „ustawa nowelizująca”), zgodnie z którym użyte w art. 16d w ust. 1, w art. 16e w ust. 1 i 2, dwukrotnie w art. 16f w ust. 3, dwukrotnie w art. 16g w ust. 13 oraz w art. 16k w ust. 9 wyrazy „3.500 zł” zastępuje się wyrazami „10.000 zł”.

Jednocześnie, w ww. ustawie nowelizującej, ustawodawca zawarł przejściowy przepis art. 11 stanowiący, że przepisy (…) art. 16d ust. 1, art. 16e ust. 1 i 2, art. 16f ust. 3, art. 16g ust. 13 i art. 16k ust. 9 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do składników majątku przyjętych do używania po 31 grudnia 2017 r.

Jak wskazuje art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 16i ust. 1 updop, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. z 2019 r. poz. 649).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (dalej: „KŚT”) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji.

Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że podstawowym kryterium stanowiącym o klasyfikacji danego urządzenia (nabytego lub wytworzonego przez podatnika) jako odrębnego środka trwałego jest kwestia jego kompletności i zdatności do używania.

Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny i zdatny do użytkowania”. Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji, gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.

W języku powszechnym – jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) – pojęcie „używać” jest synonimem pojęcia „użyć” i oznacza, m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z czegoś użytek”. Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania” jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Takie rozumienie kryteriów „kompletności” i „zdatności do użytku” prezentowane jest szeroko w doktrynie prawa podatkowego:

„kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej” (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 518-519);
„składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie” (E. Mazur, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX);
„zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy” (M. Wilk, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2014, LEX);
„kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także one są spełnione” (M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Lexis Nexis, Warszawa 2009).

W świetle powyższego należy podkreślić, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako „możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”. Zatem „kompletne i zdatne do użytku” nie oznacza jednocześnie, że składniki majątku mają być zdolne do samodzielnej pracy.

Z opisu wniosku wynika, że przedmiotem działalności Spółki jest wynajem nieruchomości własnych. Spółka jest właścicielem nieruchomości zabudowanej - budynku o powierzchni 39.968,70 m2. Budynek ten jest już częściowo zaadaptowany na biura i powierzchnie magazynowe przeznaczone na wynajem. Spółka na przestrzeni kilku lat remontuje ten budynek poszczególnymi segmentami wraz z łącznikami, co uzależnione jest od uzyskania zewnętrznego finansowania na jego remont i ogromnej jego powierzchni oraz specyficznej zabudowy. Jest to budynek z 1941 r., dodatkowo wpisany do rejestru zabytków. Remont pozostałych części budynku Spółka planuje dokonać jeszcze w przeciągu kilku następnych lat, planując sukcesywnie rewitalizowane powierzchnie przeznaczać na wynajem. W ramach przeprowadzonej inwestycji w obrębie budynku zostały wytworzone lub nabyte (zainstalowane), m.in. poniższe systemy i urządzenia:

Urządzenia klimatyzacyjne (klimakonwektory oraz klimatyzatory),
Rozdzielnice elektryczne,
System sygnalizacji pożaru SSP (wraz z urządzeniami i centralą)
System oddymiania wraz z urządzeniami.

Spółka potraktowała ww. systemy i urządzenia jako odrębne środki trwałe, które podlegają amortyzacji według metody liniowej. Natomiast amortyzacja budynku jest dokonywana przez Spółkę według indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnie z art. 16j updop. Wszystkie wymienione wyżej systemy i urządzenia stanowią własność Wnioskodawcy i są wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Okres ich użytkowania jest/będzie dłuższy niż rok.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku, wszystkie systemy i urządzenia wymienione przez Wnioskodawcę w punktach 1-4 zostały przez Spółkę nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, stanowią własność Spółki i będą wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą przez okres dłuższy niż 1 rok, a także są kompletne i zdatne do użytku w momencie przyjęcia ich do używania. Ponadto, jak wynika z przywołanego komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Podatnik musi zatem być w stanie dokonać zaklasyfikowania środków trwałych do odpowiednich grup, podgrup i rodzajów.

Przyjmując zatem za Wnioskodawcą, że wszystkie wymienione we wniosku systemy i urządzenia są odpowiednio sklasyfikowanymi według KŚT środkami trwałymi, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że każdy z tych środków trwałych (po zakwalifikowaniu go do odpowiedniego rodzaju KŚT) będzie podlegał amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Do wniosku z 2 września 2019 r. dołączono dokument źródłowy. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin