Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
ITPB1/4511-699/16-7/19/AK
z 5 listopada 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 26 kwietnia 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 211/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 3 września 2019 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 czerwca 2019 r. sygn. akt II FSK 2422/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 1 sierpnia 2019 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lipca 2016 r. (data wpływu 2 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, uzyskanych ze świadczenia usług na terytorium Szwecji – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 2 sierpnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, uzyskanych ze świadczenia usług na terytorium Szwecji.


Dotychczasowy przebieg postępowania.


W dniu 19 października 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: ITPB1/4511-699/16-1/AK, w której uznał, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu ustalenia wartości przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, uzyskanych ze świadczenia usług na terytorium Szwecji za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu organ stwierdził, że brak podstaw prawnych, aby uzyskane na terytorium Szwecji przychody pomniejszać o zapłacony tam podatek od wartości dodanej, bowiem jak wskazano podatek od wartości dodanej nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W rezultacie podlegającym opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej przychodem z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej będą przychody uzyskane ze świadczenia usług na terytorium Szwecji wykazywane w wartości brutto, a więc bez ich pomniejszenia o podatek od wartości dodanej.

Sam fakt uiszczenia podatku od wartości dodanej nie uprawnia do pomniejszenia uzyskanego przychodu o jego kwotę. Podstawą prawną do skorzystania przez podatnika z możliwości odliczenia jest bowiem przepis prawa.

Wnioskodawca na ww. interpretację przepisów prawa podatkowego wniósł pismem z dnia 7 listopada 2016 r. (data wpływu 10 listopada 2016 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, pismem z dnia 5 grudnia 2016 r. znak: ITPB1/4511-699/16-2/AK stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 19 października 2016 r. znak ITPB1/4511-699/16-1/AK złożył skargę z dnia 30 grudnia 2016 r. (data wpływu 9 stycznia 2017 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 211/17 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 19 października 2016 r. znak ITPB1/4511-699/16-1/AK.

Zdaniem Sądu, zasadniczy problem w niniejszej sprawie sprowadza się do wykładni art. 14 ust. 1 zdanie drugie u.p.d.o.f., a w szczególności zawartego w tym przepisie pojęcia „podatku od towarów i usług”.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, zgodnie z art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Ponadto jak stanowi art. 5a pkt 17 u.p.d.o.f., ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwaną dalej „u.p.t.u.”.

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 11 u.p.t.u. ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Oceniając stanowisko organu w zakresie wykładni cyt. przepisów, należy zauważyć – zdaniem Sądu – że pierwszoplanową metodą wykładni tekstu prawnego jest metoda językowa. Zawsze punktem wyjścia w procesie wykładni powinna być analiza kontekstu językowego danego przepisu; jeżeli przepis jednoznacznie formułuje normę postępowania, to tak właśnie należy ów przepis rozumieć.

Pierwszeństwo językowych reguł wykładni jest wręcz podstawowym warunkiem funkcjonowania prawa w państwie prawnym. Podobną rangę nadaje się założeniu o racjonalnym działaniu ustawodawcy w procesie stanowienia prawa. Jeśli wbrew jasnemu pod względem językowym sformułowaniu przepisu, nadawałoby mu się jakieś inne znaczenie, aniżeli to oczywiste znaczenie językowe, wówczas rola ustawodawcy byłaby tylko pozorna (por. J. Wróblewski: Rozumienie prawa i jego wykładnia, Wrocław 1990, s. 66 in.; Z. Ziembiński: O stanowieniu i obowiązywaniu prawa. Zagadnienia podstawowe, Warszawa 1995, s. 82).

W procesie wykładni prawa nie wolno jednak całkowicie ignorować wykładni systemowej lub funkcjonalnej poprzez ograniczenie się wyłącznie do wykładni językowej pojedynczego przepisu. Może się bowiem okazać, że sens przepisu, który wydaje się językowo jasny, okaże się wątpliwy, gdy go skonfrontujemy z innymi przepisami lub weźmiemy pod uwagę cel regulacji prawnej. Jednym z najmocniejszych argumentów o poprawności interpretacji jest okoliczność, że wykładnia językowa, systemowa i funkcjonalna dają zgodny wynik (por. postanowienie SN z dnia 26 kwietnia 2007 r., sygn. akt I KZP 6/07, OSNKW 2007/5/37, Biuletyn SN 2007, nr 5, poz. 18; postanowienie NSA z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. akt II FSK 1885/07; wyroki NSA: z dnia 19 listopada 2008 r., sygn. akt II FSK 976/08, z dnia 2 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1319/08, z dnia 2 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1553/08, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, orzeczenia.nsa.gov.pl).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wskazał, że należy uznać, że stanowisko organu interpretacyjnego jakoby pomniejszenie przychodów, uregulowane w art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f., dotyczyło tylko podatku od towarów i usług, natomiast nie dotyczyło „podatku od wartości dodanej”, nie jest trafne. Organ nieprawidłowo bowiem opiera swoje stanowisko na poglądzie, jakoby podatek od wartości dodanej był czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. Przyjęcie powyższego poglądu prowadziłoby do zaakceptowania sytuacji, w której podatnik będzie zobowiązany do zapłaty podatku od podatku.

W dalszej części swojego uzasadnienia Sąd wskazał, na rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela i przyjmuje za swój pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawiony w wyroku z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, w którym uznano, że „podatek od wartości dodanej” jest synonimem „podatku od towarów i usług”.

W ślad za Naczelnym Sądem Administracyjnym wskazać należy, że mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 u.p.t.u., w myśl którego na gruncie tej ustawy przez „podatek od wartości dodanej” rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego na mocy ustawy o VAT.

Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako „podatek od wartości dodanej”, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u. jest pojęcie „podatek od towarów i usług”.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej.

Zdaniem Sądu dodać przy tym należy, że podatek od wartości dodanej nie stanowi definitywnego przysporzenia majątkowego podatnika, ponieważ zobowiązany jest on do jego wpłaty do odpowiednich organów podatkowych. Już choćby z tego powodu nie powinien stanowić przychodu.

Podatek VAT jest podatkiem zharmonizowanym. Nie budzi wątpliwości, że Akcesja Polski do Unii Europejskiej wiązała się z koniecznością przyjęcia acquis communautaire. Przejawem powyższego na gruncie podatku od wartości dodanej była konieczność implementacji wspólnotowych dyrektyw w tym zakresie. Polska zobowiązana była do implementacji dyrektyw dotyczących wspólnego systemu podatku od wartości dodanej do dnia 1 maja 2004 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku podkreśla, że od momentu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej mamy zatem do czynienia z tożsamością tego podatku z polskim podatkiem od towarów i usług oraz ich neutralnym charakterem, podkreślonym w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., s. 1 ze zm.).

W kontekście powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku stwierdził, że ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług jest podstawowym aktem prawnym, mającym transponować w prawie wewnętrznym wspólnotowe dyrektywy, dotyczące podatku od wartości dodanej.

W świetle art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie „podatek od wartości dodanej”.

W konsekwencji w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, przychód z działalności gospodarczej skarżącej można pomniejszyć o należny podatek od wartości dodanej zapłacony przez podatnika na terenie Szwecji.

Od ww. wyroku Szef Krajowej Administracji Skarbowej złożył skargę kasacyjną z dnia 22 czerwca 2017 r. znak: 0110-KWR4.4021.38.2017.2.MK do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2019 r. sygn. akt II FSK 2422/17 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Organu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 26 kwietnia 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 211/17.

W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że występujący w rozpoznanej sprawie problem był już rozstrzygany przez Naczelny Sąd Administracyjny między innymi w wyrokach z: 4 lipca 2013 r., II FSK 1545/11, 25 lutego 2016 r., II FSK 3141/13, 11 stycznia 2018 r., II FSK 3371/15, 27 lutego 2018 r., II FSK 442/16, 8 maja 2018 r., II FSK 926/16, 31 lipca 2018 r., II FSK 2128/16, 4 kwietnia 2019 r., II FSK 1035/17 (publ. orzeczenia.nsa.gov.pl – CBOSA), a ponieważ Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela w pełni stanowisko tam wyrażone, posłuży się argumentacją zawartą w tych orzeczeniach.

Zgodnie z art. 14 ust.1 u.p.d.o.f. za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Jak słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, podatek od towarów i usług jest tzw. podatkiem zharmonizowanym na terytorium całej Unii Europejskiej. Zasady jego naliczania zostały zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE, której implementacji do polskiego systemu prawnego dokonano w ustawie o podatku od towarów i usług. Sam fakt, że na określenie podatku VAT stosuje się w Polsce nazwę ustawową; „podatek od towarów i usług” nie oznacza, że podatek ten jest wyabstrahowany z unijnego systemu podatków od wartości dodanej. Zgodnie z treścią art. 2 pkt 11 u.p.t.u. przez „podatek od wartości dodanej” rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą”. Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej określać jako „podatek od wartości dodanej”, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy polskiej ustawy o podatku od towarów i usług jest pojęcie „podatek od towarów i usług”. Nie jest to natomiast przepis prawa materialnego, który obok podatku od towarów i usług miałby tworzyć nowy rodzaj podatku - podatek od wartości dodanej. Nie ulega wątpliwości, że od przystąpienia Polski do Unii Europejskiej podatek od towarów i usług jest krajowym odpowiednikiem podatku od wartości dodanej określonym w przepisach Dyrektywy Rady 2006/112/WE.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, brak możliwości pomniejszenia przychodu o podatek od wartości dodanej należny na terytorium innego kraju Unii Europejskiej, w sytuacji przyznania możliwości pomniejszenia przychodu tylko o należny krajowy podatek od towarów i usług jest zatem przejawem dyskryminacji, z uwagi na fakt, że oba te podatki oparte są na analogicznej konstrukcji wynikającej z Dyrektywy 2006/112/WE. Wykładnia spornego przepisu zaproponowana przez organ interpretacyjny dyskryminowałaby podatników prowadzących działalność gospodarczą na terytorium inny krajów Unii Europejskiej, których dochody opodatkowane są w Polsce.

Reasumując Naczelny Sąd Administracyjny podkreślając powyższą argumentację oraz kontekst regulacji przewidzianej w art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. stwierdził, iż nie ma powodu, by występujący w tym przepisie „podatek od towarów i usług” oraz „podatek od wartości dodanej” nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. Sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. Brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego zgodnie z art. 14 ust.1 u.p.d.o.f. uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług rozróżnienia dwóch ww. pojęć. Istotna jest bowiem konstrukcja tego podatku, a nie jego nazwa. Dodatkowo należy podnieść, że w doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że przychodem mogą być jedynie przysporzenia o charakterze trwałym. Jeśli więc część otrzymanej ceny stanowi podatek od wartości dodanej, który musi zostać rozliczony w zagranicznym urzędzie skarbowym, to nie można twierdzić, iż w tej części jest to definitywne przysporzenie po stronie podatnika.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, uzyskanych ze świadczenia usług na terytorium Szwecji.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej istniejącej od 2013 roku. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT oraz podatnikiem VAT UE, świadczy usługi budowlane i ogrodnicze. Spółka do celów rozliczania podatku dochodowego prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Dochody spółki wspólnicy (dwie osoby fizyczne), opodatkowują podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca jako wspólnik spółki jest podatnikiem podatku dochodowego liniowego. Spółka świadczy usługi na terenie Królestwa Szwecji, gdzie jest zarejestrowana na potrzeby podatku od wartości dodanej. Podatek od wartości dodanej zawarty w usługach tam wykonywanych deklaruje i rozlicza na terytorium Szwecji.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy w takim przypadku Wnioskodawca do przychodów podatkowych opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych powinien zaliczać kwotę brutto czy kwotę netto przychodu?


Zdaniem Wnioskodawcy, do przychodów podatkowych uzyskiwanych z tytułu sprzedaży towarów i usług na terenie innego państwa UE, w tym przypadku Szwecji, powinien być zaliczany przychód w kwocie netto. Według art. 14 ust. 1 ustawy o pdof, u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, za przychód z działalności uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 4 lipca 2013 r. sygn. akt II FSK 1545/11 pojęcia „podatek od towarów i usług” oraz „podatek od wartości dodanej” opisują ten sam podatek. Z wyżej wymienionego wyroku wynika, że „Nieprawidłowo ... opiera swoje twierdzenia na poglądzie, jakoby podatek od wartości dodanej był czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego takie daleko idące rozróżnienie nie jest zasadne, bowiem mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek.” W tym wyroku NSA zauważył, że błędem jest na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług wysnuwać wniosek, że podatek od wartości dodanej jest czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. „Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 u.p.t.u., w myśl którego na gruncie tej ustawy przez „podatek od wartości dodanej” rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u. Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako „podatek od wartości dodanej”, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie „podatek od towarów i usług”.” Powyższe stanowisko potwierdzają wyroki WSA w Gdańsku z dnia 5 stycznia 2016 sygn. akt I SA/GD 1161/15 oraz wyrok z dnia 6 kwietnia 2016 sygn. akt I SA/GD 86/16.

Polska stając się członkiem UE przyjęła na siebie obowiązek implementacji unijnych dyrektyw podatku od wartości dodanej do krajowej ustawy o podatku od towarów i usług. Implementacja ta znalazła wyraz w przepisach ustaw z dnia 11 marca 2014r. o podatku od towarów i usług (publikacja Dz. U. z 2014 r. poz. 1054 ze zm.). Obowiązująca obecnie dyrektywa unijna 2006/112/WE zawiera zapisy nakładające na państwa członkowskie obowiązek traktowania krajowych zapisów ustawy o podatku od wartości dodanej jako jednego, wspólnego i obowiązującego wszystkich systemu podatku od wartości dodanej. Dlatego też z powodu rozliczenia podatku od wartości dodanej w Szwecji, nie będzie on stanowił przychodu podatkowego w Polsce.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 26 kwietnia 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 211/17 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 czerwca 2019 r. sygn. akt II FSK 2422/17.


Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.


Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj