Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.383.2019.1.JG
z 30 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2019 r. (data wpływu 3 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu ustalenia przychodu ze sprzedaży przedmiotu leasingu po zmianie korzystającego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu ustalenia przychodu ze sprzedaży przedmiotu leasingu po zmianie korzystającego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych [dalej: CIT] i czynnym podatkiem podatku od towarów i usług.

Działalność gospodarcza Spółki obejmuje przede wszystkim świadczenie usług leasingu, przy czym przedmiotowy wniosek dotyczy specyficznie umowy leasingu tzw. operacyjnego, o której mowa w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT, zawartej z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. Zawierane przez Spółkę umowy spełniają warunki przewidziane w tym przepisie, tj.:

• są zawierane na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji w przypadku, gdy przedmiotem leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym ruchomości, bądź na okres co najmniej 5 lat – w przypadku umów leasingu nieruchomości,
  

• suma opłat netto wynikających z umowy leasingu odpowiada co najmniej wartości początkowej leasingowanych środków trwałych.
  
  
  

Co do zasady, przedmiot leasingu jest objęty obowiązkowo ubezpieczeniem pokrywającym jego rynkową wartość, przy czym umowa ubezpieczenia może być zawarta przez Spółkę lub przez korzystającego. W przypadku, gdy to Spółka zawiera umowę ubezpieczenia przedmiotu leasingu, korzystający jest zobowiązany do zwrotu na rzecz Spółki ponoszonych przez nią kosztów z tego tytułu. Koszty te – w analizowanym stanie faktycznym – są odrębną kategorią wykazywaną przez Spółkę (jako finansującego) na fakturach wystawianych dla korzystających. Obciążenie korzystającego kosztem składek ubezpieczeniowych uiszczanych przez Spółkę na rzecz zakładu ubezpieczeń może być dokonane jednorazowo bądź w częściach zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku koszt ten jest odrębny od raty leasingowej (tj. części kapitałowej i odsetkowej raty) i odrębnie wykazywany na fakturach dla korzystającego.

W praktyce gospodarczej Spółki występują sytuacje, w ramach których – z różnych względów korzystający występuje do Spółki o wydanie zgody na przeniesienie przez korzystającego w drodze cesji wszelkich praw i obowiązków wynikających z umowy leasingu na inny podmiot.

Podmiotami, na które potencjalnie może zostać dokonana przez korzystającego cesja praw i obowiązków wynikających z umowy leasingu mogą być wyłącznie osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą. Co do zasady, po pozytywnej weryfikacji proponowanego nowego korzystającego (pod kątem potencjalnych ryzyk finansowych, które mogą powstać po stronie Spółki na skutek zmiany korzystającego), Spółka wyraża zgodę na przeprowadzenie takiej cesji przez korzystającego. W praktyce zgoda Spółki na przeprowadzenie cesji umowy leasingu ujawnia się poprzez zawarcie trójstronnego aneksu do umowy leasingu, na podstawie którego w miejsce dotychczasowego korzystającego wchodzi nowy korzystający jako strona umowy, tj. przejmuje wszelkie prawa i obowiązki dotychczasowego korzystającego wynikające z przedmiotowej umowy.

Co do zasady, w związku ze zmianą strony umowy leasingu (tu: korzystającego) nie dochodzi do zmian warunków, na podstawie których została zawarta umowa leasingu. W szczególności nie dochodzi do zmiany wysokości należnych rat leasingowych, okresu trwania umowy leasingu, czy wartości wykupu przedmiotu leasingu. Niemniej jednak, w związku z faktem, iż jak wskazano powyżej – przedmiot leasingu jest każdorazowo ubezpieczony, nowy korzystający jest weryfikowany pod kątem ryzyk z tym konkretnym podmiotem związanych nie tylko przez Spółkę (jako finansującego), ale także przez zakład ubezpieczeniowy, z którym współpracuje Spółka (w tych przypadkach, gdzie umowę ubezpieczenia przedmiotu leasingu zawierała Spółka i obciążała kosztami składek ubezpieczeniowych dotychczasowego korzystającego). Biorąc pod uwagę, że zakład ubezpieczeniowy może odmiennie szacować ryzyko związane z osobą nowego korzystającego, nie można wykluczyć, że np. w związku z wyższą szkodowością użytkowanych przez nowego korzystającego środków trwałych, zakład ubezpieczeniowy nie wyrazi zgody na kontynuowanie dotychczasowych zasad ubezpieczenia przedmiotu leasingu i będzie wymagał podwyższenia należnych składek. Sytuacja taka może zaistnieć również w przypadku, gdy taki a nie inny poziom składek ubezpieczeniowych był stosowany przez zakład ubezpieczeniowy w odniesieniu do pierwotnego korzystającego z uwagi na przysługujące mu, jako użytkownikowi zniżki, które z kolei nie miałyby zastosowania w odniesieniu do nowego korzystającego. Może również dojść do sytuacji przeciwnej – nowy korzystający może przedstawiać dla zakładu ubezpieczeń mniejsze ryzyko niż dotychczasowy korzystający, w efekcie czego składka ubezpieczeniowa należna od nowego korzystającego będzie niższa niż ta, która miała zastosowanie wobec dotychczasowego korzystającego.

W powyższych przypadkach, tj. jeśli zakład ubezpieczeniowy zgłosi zastrzeżenia co do możliwości kontynuowania dotychczasowych warunków ubezpieczenia przedmiotu leasingu z nowym korzystającym (użytkownikiem) bądź nowemu korzystającemu będą przysługiwały większe zniżki (bądź mniejsze zwyżki według przeprowadzonej oceny ryzyka) w zakresie składki ubezpieczeniowej niż dotychczasowemu korzystającemu, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty wyższych (bądź, odpowiednio, niższych) niż dotychczas składek ubezpieczeniowych od danego przedmiotu leasingu za okresy, w których użytkownikiem będzie już nowy korzystający. Konsekwentnie, Spółka obciąży nowego korzystającego nową wartością składek, albo jednorazowo, albo w ratach, przy czym obciążenie to będzie każdorazowo odrębne od samych rat leasingowych. Co do zasady bowiem w związku z cesją praw i obowiązków na nowego korzystającego nie będą ulegały zmianie ani raty leasingowe, ani okres trwania umowy, ani też cena wykupu przedmiotu umowy. Zmianie może natomiast ulec wysokość składki ubezpieczeniowej, którą Spółka uiści na rzecz zakładu ubezpieczeniowego, i którą obciąży nowego korzystającego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku, gdy po upływie podstawowego okresu umowy leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b ustawy o CIT, Spółka będzie dokonywała sprzedaży przedmiotu leasingu na rzecz nowego korzystającego, do określenia przychodów i kosztów z tytułu sprzedaży zastosowanie znajdzie art. 17c ustawy o CIT, tj. w szczególności czy przychodem Spółki ze sprzedaży środka trwałego będzie jego cena określona w umowie sprzedaży, która nie będzie niższa od hipotetycznej wartości netto tego środka trwałego?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Spółki, w zaprezentowanych okolicznościach, dokonując sprzedaży przedmiotu leasingu na rzecz nowego korzystającego po upływie podstawowego okresu umowy leasingu operacyjnego, Spółka będzie uprawniona do określenia przychodów i kosztów z tytułu tej transakcji zgodnie z art. 17c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”).

W szczególności, jeśli cena środka trwałego określona w umowie sprzedaży nie będzie niższa od hipotetycznej wartości netto tego środka trwałego, przychodem Spółki będzie cena określona w umowie sprzedaży, nawet jeśli odbiegać ona będzie od wartości rynkowej przedmiotu leasingu na moment jego sprzedaży. Celem wniosku jest zatem ustalenie, czy w przypadku cesji umowy leasingu zmiana w zakresie dodatkowego, towarzyszącego umowie leasingu elementu jakim jest koszt ubezpieczenia, może wpływać na uprawnienia stron umowy leasingu, a w szczególności na zachowanie podstawowego okresu trwania umowy, o którym mowa w art. 17a pkt 2 ustawy o CIT. W ocenie Spółki, w przypadku, gdy po upływie podstawowego okresu umowy leasingu operacyjnego Spółka będzie dokonywała sprzedaży przedmiotu leasingu na rzecz nowego korzystającego, do określenia przychodów i kosztów z tytułu sprzedaży zastosowanie znajdzie art. 17c ustawy o CIT również wtedy, gdy składka ubezpieczeniowa, którą Spółka będzie obciążać nowego korzystającego będzie wyższa bądź niższa niż ta, która miała zastosowanie w odniesieniu do dotychczasowego korzystającego.

Umowa leasingu została zdefiniowana przez ustawodawcę w art. 7091 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1145; dalej: KC). Zgodnie z tym przepisem na mocy umowy leasingu finansujący zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Natomiast na gruncie ustawy o CIT (art. 17a pkt 1) umowa leasingu to umowa nazwana w KC, a także każda inna umowa, na mocy której jedna ze stron (finansujący), oddaje do odpłatnego używania albo używania pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie (korzystającemu), podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do brzmienia art. 17a pkt 2 ustawy o CIT, przez podstawowy okres umowy leasingu rozumie się oznaczony czas, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie. Z normy prawnej płynącej z tego przepisu wynika, że w przypadku zmiany stron lub strony umowy leasingu podstawowy okres umowy leasingu uważa się za zachowany – pod warunkiem, że inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

Z tej perspektywy kluczowe jest wyjaśnienie znaczenia samego pojęcia „innych postanowień umowy”. Sformułowanie to nie zostało zdefiniowane w ustawie o CIT. Zakładając jednak racjonalność ustawodawcy, należy przyjąć, że przepis odnosi się do tych postanowień (warunków) umowy, które determinują byt prawny umowy leasingu, tj. tych, które określone zostały w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT. Zarówno w związku z cesją, jak i w okresie trwania umowy leasingu mogą bowiem występować zmiany, które nie mają żadnego wpływu na kwalifikację umowy leasingu jako takiej na gruncie art. 17b ustawy o CIT. Do zmian takich należeć mogą przykładowo zmiany poręczyciela, zabezpieczeń, adresu strony do doręczeń. Zmianie ulegać może również tabela opłat i prowizji stosowana przez Spółkę – opłaty te jednak mają zastosowanie w odniesieniu do określonych działań korzystającego, niezależnie od faktu, iż jest on zobowiązany do zapłaty należnych rat leasingowych. Wszystkie te elementy i ich zmiany w związku z dokonaniem cesji umowy leasingu przez korzystającego i zmianą strony umowy leasingu nie mogą niweczyć kwalifikacji podatkowej umowy leasingu, jako że postanowienia umowy w tym zakresie nie decydują o zasadach jej rozliczenia. Ponadto, ustawa o CIT w ogóle nie formułuje w odniesieniu do treści umowy leasingu warunków innych niż te, które wynikają z art. 17b. Wobec tego należy stwierdzić, że z perspektywy ustawy o CIT „inne postanowienia” umowy leasingu pozostają bez znaczenia, jako nie decydujące o skutkach takiej umowy.

Na gruncie art. 17b ust. 1 ustawy o CIT, warunki które umowa leasingu nadal powinna spełniać po cesji, są następujące:

1. korzystający jest osobą prawną bądź osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą,
2. umowa leasingu jest zawarta na czas oznaczony,
3. łączny czas trwania umowy leasingu stanowi co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji (skoro przedmiotem umowy leasingu są podlegające amortyzacji ruchomości),
4. suma opłat ustalonych w umowie leasingu, pomniejszona o należny podatek VAT, odpowiada co najmniej wartości początkowej leasingowanych środków trwałych.
   
   

Mając na uwadze powyższe należy przenalizować, czy wszystkie warunki, o których mowa w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT, po dokonaniu przez dotychczasowego korzystającego cesji umowy leasingu i zawarciu aneksu do umowy w celu uwzględnienia w niej nowego korzystającego, zostaną spełnione – również wtedy, gdy w związku z weryfikacją ryzyka nowego korzystającego dokonaną przez zakład ubezpieczeń, z którym współpracuje Spółka, okaże się, że konieczne jest podwyższenie bądź obniżenie należnej składki ubezpieczeniowej, którą następnie Spółka obciąży nowego korzystającego.

Analiza warunków przewidzianych w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT pokazuje, że zmiana w postaci podwyższenia bądź obniżenia należnej składki ubezpieczeniowej, którą Spółka uiszcza na rzecz zakładu ubezpieczeń, i którą obciąży nowego korzystającego, nie wpłynie na kwalifikację samej umowy leasingu, ani też kształt pozostałych, istotnych parametrów tej umowy. Po dokonaniu cesji i zawarciu aneksu do umowy leasingu zmieni się jedynie strona umowy leasingu, niemniej stroną tą będzie nadal podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Łączna suma opłat netto, zapłacona przez dotychczasowego i nowego korzystającego, będzie przekraczać wartość początkową środka trwałego, będącego przedmiotem umowy leasingu. Umowa będzie zawarta na czas oznaczony i łączny czas trwania umowy będzie wynosić co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji środka trwałego. Co więcej, żaden z parametrów istotnych z perspektywy kwalifikacji umowy leasingu na gruncie art. 17b ustawy o CIT nie ulegnie zmianie, tj. zarówno raty leasingowe, podstawowy okres trwania umowy, jak i cena wykupu przedmiotu umowy pozostaną niezmienione.

Nie ulega zatem wątpliwości, że w żadnym momencie trwania umowy leasingu nie utraci ona swojego podatkowego charakteru wyznaczonego przez przepisy art. 17b ustawy o CIT. Spełnione zostaną zatem warunki by twierdzić, że podstawowy okres umowy zostanie w takim wypadku zachowany. W ocenie Spółki bowiem, przez „inne postanowienia umowy” należy rozumieć te postanowienia, które determinują byt prawny umowy jako umowy leasingu w ujęciu podatkowym. Konsekwentnie, tylko zmiana umowy w zakresie powodującym zniweczenie jej charakteru jako umowy leasingu w ujęciu podatkowym powodowałaby brak zachowania podstawowego jej okresu w wyniku cesji. Zapobiegnięcie dokonywaniu takich zmian było, zdaniem Spółki, celem, jaki przyświecał ustawodawcy przy uchwalaniu sformułowania, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie w art. 17b pkt 2 ustawy o CIT. Z pewnością nie było celem ustawodawcy, aby umowa nie mogła być przy okazji cesji (bądź po jej dokonaniu) zmieniona w żadnym stopniu, jeśli zmiana ta nie ingeruje w żaden sposób w charakter i istotne parametry umowy. Stanowisko przeciwne prowadziłoby do nieracjonalnych wniosków, w tym przykładowo do uznania, że brak jest możliwości zmiany np. pełnomocnika strony, formy stosowanych zabezpieczeń albo kontaktowego numeru telefonu – to bowiem również są „postanowienia umowy leasingu”, które nie mieszczą się przecież w pojęciu „zmiany stron lub strony umowy”.

Odnosząc się specyficznie do zmian warunków towarzyszących umowie leasingu w postaci podwyższenia bądź obniżenia składki ubezpieczeniowej należnej na rzecz zakładu ubezpieczeń, a tym samym i Spółce od nowego korzystającego, należy dodatkowo wskazać, że przepisy ustawy o CIT nakazują traktować takie świadczenie odrębnie dla potrzeb określania skutków umowy leasingu. Jak bowiem wynika z art. 17j ust. 1 ustawy o CIT, jeżeli w umowie leasingu została określona cena, po której korzystający ma prawo nabyć przedmiot umowy po zakończeniu podstawowego okresu tej umowy, cenę tę uwzględnia się w sumie opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 pkt 3. Zgodnie jednak z art. 17j ust. 2 ustawy o CIT, do sumy opłat wynikających z umowy leasingu nie zalicza się:

1. płatności na rzecz finansującego za świadczenia dodatkowe, o ile są one wyodrębnione z opłat leasingowych;
2. podatków, w których obowiązek podatkowy ciąży na finansującym z tytułu własności lub posiadania środków trwałych, będących przedmiotem umowy leasingu, oraz składek na ubezpieczenie tych środków trwałych, jeżeli w umowie leasingu zastrzeżono, że korzystający będzie ponosił ciężar tych podatków i składek niezależnie od opłat za używanie;
3. kaucji określonej w umowie leasingu wpłaconej finansującemu przez korzystającego.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że wszelkie koszty dodatkowe, do poniesienia których zobowiązany jest finansujący – w tym np. koszty składek ubezpieczeniowych – nie są nawet brane pod uwagę dla potrzeb określenia sumy opłat wynikających z umowy leasingu. Co do zasady więc, koszty te i obowiązek ich poniesienia przez korzystającego pozostaje w pełni neutralny dla określenia, czy umowa spełnia, czy też nie spełnia warunki z art. 17b ust. 1 ustawy o CIT. Z tej perspektywy również zmiany w tym obszarze, nie wpływające na poziom należnych rat leasingowych, okres trwania umowy leasingu, czy wreszcie cenę wykupu przedmiotu umowy, nie mogą być traktowane jako zmiany postanowień umowy, których skutkiem byłoby niezachowanie podstawowego okresu trwania umowy leasingu.

W tym kontekście, mimo iż w odniesieniu do przedmiotowego zagadnienia organy podatkowe nie wypowiadały się zbyt szeroko, zasadne wydaje się przywołanie stanowisk prezentowanych przez organy podatkowe w odniesieniu do zmian umowy leasingu, o których mowa w art. 8 ustawy z 23.10.2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159, dalej: ustawa nowelizująca). Na mocy tej ustawy po stronie korzystających i najemców wprowadzono ograniczenie możliwości zaliczania rat leasingowych (czynszów najmu) dotyczących samochodów osobowych do kosztów podatkowych do wysokości 150 tys. złotych. Jednocześnie, realizując zasadę ochrony praw nabytych wprowadzono zasadę (art. 8 przedmiotowej ustawy nowelizującej), zgodnie z którą do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. zastosowanie znajdują dotychczasowe przepisy. Niemniej jednak, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy nowelizującej, do umów zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. zastosowanie znajdą już znowelizowane przepisy ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę, że zarówno w ustawie nowelizującej, jak i w art. 17a pkt 2) ustawy o CIT (tj. w definicji podstawowego okresu umowy leasingu) ustawodawca odnosi się do zmian umowy leasingu używając tożsamych sformułowań („zmianie”, „zmienionych”), należy uznać, że katalog zmian, o których mowa w tych przepisach jest analogiczny. Jak natomiast wynika z wydanych dotychczas przez organy podatkowe interpretacji dotyczących zmian leasingu po dniu 31.1.2019 r. (winno być: 31.12.2018 r.), nie każda zmiana umowy leasingu skutkuje uznaniem, że mamy do czynienia ze „zmienioną umową” dla potrzeb podatku dochodowego. Przykładowo, w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21.03.2019 r. (nr 0112-KDIL3-3.4011.435.2018.2.DS), organ stwierdził, iż „Należy jednak wyjaśnić, że zmianą m.in. umowy lesingu – w rozumieniu art. 8 ustawy zmieniającej – jest Zmiana, która ma lub może mieć istotny wpływ na skutki w podatku dochodowym, np. wpływa na wysokość kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji tylko zmiana zapisów w zawartych przed 1 stycznia 2019 r. umowach, która nie wywołuje skutków w podatku dochodowym, nie będzie automatycznie oznaczała konieczności stosowania nowych przypisów”. Odnosząc się do tego stanowiska i analizowanego zdarzenia przyszłego należy wskazać, że zmiana w postaci podwyższenia bądź obniżenia należnej składki ubezpieczeniowej nie wpływa po stronie czy to Spółki, czy korzystającego na koszty uzyskania przychodów z tytułu umowy leasingu. Może mieć ona niewątpliwie wpływ na koszty uzyskania przychodów po stronie korzystającego, ale wyłącznie w kontekście ograniczeń właściwych dla składek ubezpieczeniowych (art. 16 ust. 1 pkt 49) ustawy o CIT lub odpowiadający mu art. 23 ust. 1 pkt 47) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), nie zaś w kontekście kosztów uzyskania przychodów związanych z umową leasingu. Co do zasady więc, zmiana w postaci podwyższenia bądź obniżenia składki ubezpieczeniowej należnej od Spółki na rzecz zakładu ubezpieczeń, którą Spółka obciąży nowego korzystającego (czy to jednorazowo, czy w czasie) w żaden sposób nie wpłynie na koszty uzyskania przychodu korzystającego wynikające z samej umowy leasingu – nie jest to więc zmiana, która skutkowałaby uznaniem jej za zmianę postanowień, o której mowa czy to w art. 8 ustawy nowelizującej, czy to w art. 17a pkt 2) ustawy o CIT.

Podsumowując zatem, w ocenie Spółki, w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego, a także przywołanych przepisów prawa, cesja wszelkich praw i obowiązków wynikających z umowy leasingu, której towarzyszyć będzie zmiana (podwyższenie lub obniżenie) należnej od nowego korzystającego składki ubezpieczeniowej, jako kosztu dodatkowego, niestanowiącego elementu raty leasingowej, nie wpłynie na zachowanie podstawowego okresu umowy leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 2 ustawy o CIT. Zmiana tego rodzaju winna być traktowana na równi z innymi zmianami, które pozbawione są wpływu na istotne elementy umowy leasingu, za które należy uznać wysokość samych rat leasingowych, okres jej trwania czy kwotę wykupu. Zmiana kosztu dodatkowego w postaci składki ubezpieczeniowej winna więc być traktowana na równi np. ze zmianą tabeli opłat i prowizji, zmianą rodzajów stosowanych w umowie zabezpieczeń, czy wreszcie adresów czy telefonów kontaktowych stron – od elementów tych nie zależy bowiem w ogóle kwalifikacja samej umowy leasingu (a zatem są to elementy nieistotne z perspektywy podatkowego rozliczenia takiej umowy).

W rezultacie po dokonaniu cesji umowy leasingu, umowa ta nadal będzie uważana za umowę leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji będzie umożliwiała dokonywanie rozliczeń podatkowych rat leasingowych i ceny wykupu na niezmienionych zasadach. Oznacza to, że zmiana po stronie korzystającego w podstawowym okresie trwania umowy leasingu, jeśli wywoływać będzie zmianę należnej składki ubezpieczeniowej, nie powinna w żaden sposób wpływać na uprawnienie Spółki do sprzedaży przedmiotu leasingu na rzecz nowego korzystającego po cenie wynikającej z umowy leasingu. Spółka stoi zatem na stanowisku, że po zakończeniu umowy leasingu dokonując sprzedaży środków trwałych będących przedmiotem leasingu, do określenia przychodów i kosztów takich transakcji Spółka będzie miała prawo zastosować zasady przewidziane w art. 17c ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli po upływie podstawowego okresu umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT, finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem tej umowy:

• przychodem ze sprzedaży środków trwałych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży (jeżeli jednak cena ta jest niższa od hipotetycznej wartości netto środków trwałych, zdefiniowanej w art. 17a pkt 6 ustawy o CIT przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej według zasad określonych w art. 14 ustawy o CIT);
  

• kosztem uzyskania przychodów przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży jest rzeczywista wartość netto środków trwałych (zdefiniowana w art. 17a pkt 5 ustawy CIT).
  
  
  

Tym samym, dokonując sprzedaży przedmiotu leasingu w zaprezentowanym zdarzeniu przyszłym, po upływie podstawowego okresu trwania umowy i po cenie nie niższej od hipotetycznej wartości netto środka trwałego, Spółka będzie uprawniona wykazać przychód podatkowy w wysokości zastosowanej ceny sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.