Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.582.2019.2.BJ
z 4 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2019 r. (data wpływu 5 września 2019 r.), uzupełnionym w dniu 16 października 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej składającej się z 2 działek, w trybie egzekucji komorniczej. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 16 października 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej składającej się z 2 działek, w trybie egzekucji komorniczej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w X, prowadzi egzekucję z majątku dłużników: A NIP: …oraz B , NIP: …., (dalej: Dłużnicy, w związku z czym jest płatnikiem podatku VAT z tego tytułu. W toku egzekucji komorniczej sprzedaży podlegać będzie nieruchomość należąca do dłużników. Nieruchomość opisana jako udział 1/2 części nieruchomości gruntowej niezabudowanej (B 1/2 części, A 1/2 części), przeznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod tereny zabudowy mieszanej oraz tereny komunikacji. W skład nieruchomości wchodzą działki: nr ew. 1 oraz 2 o łącznej pow. 0, 5104 ha, położonej w miejscowości X, w obrębie ulicy W. Nieruchomość posiada założoną księgę wieczystą w Wydziale V Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w X o nr KW X.

1. Według oświadczenia Dłużników nieruchomość była zakupiona do majątku osobistego, a czynność nie była związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, nieruchomość została nabyta od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej umowa z dnia 9 marca 2012 rep. A nr 0, (informacja zawarta w księdze wieczystej nieruchomości).
2. Czynność nabycia nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.
3. Nieruchomość niezabudowana i nie były wykonywane żadne prace budowlane.
4. Działki ew. nr 1, 2 z obr. X, położona w X przy ulicy W. w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego miasta X przeznaczona jest pod tereny zabudowy mieszanej - o symbolu 6 MM, północno - zachodni skraj działki - tereny komunikacji o symbolu 5KDz.
5. Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Dłużnika.
6. Nieruchomość nie była przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze.

W uzupełnieniu do wniosku Komornik oświadczył, że Dłużnicy byli podatnikami VAT do dnia 31 lipca 2015 r. w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą pod nazwa „…” S.C. Obecnie nie są zarejestrowani jako podatnicy podatku VAT. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że Dłużnicy w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości nie dokonywali przyłączy wodno-kanalizacyjnych - brak takowej sieci na działkach, uzbrojenie terenu stanowi tylko linia prądu elektrycznego przebiegająca przez działki, linie wybudowano przed zakupem działki prawdopodobnie w latach 90 ponadto brak przyłącza (skrzynki elektrycznej) na działkach, działka nie jest uzbrojona w gaz (stan ustalony na podstawie operatu szacunkowego sporządzonego przez biegłego).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu do wniosku.

Czy sprzedaż nieruchomości - całości działek 1 oraz 2 w formie licytacji przeprowadzonej przez Komornika Sądowego będzie podlegała zwolnieniu od podatku od towarów i usług (VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż w drodze licytacji będzie zwolniona z VAT. Dłużnicy zakupili nieruchomość gruntową niezabudowaną na podstawie umowy sprzedaży z 2012 roku na podstawie umowy od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej i do dnia dzisiejszego nie podejmowali żadnych prac związanych z przedmiotową nieruchomością do celów prowadzenia działalności gospodarczej, jak również nie wynajmowali, nie dzierżawili rzeczonej nieruchomości. Nieruchomość została nabyta w 2012 roku od tego czasu minęły 2 lata.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1314, 1356, 1499 i 1629) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami - w myśl art. 2 pkt 6 powołanej ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 przywołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając powyższe przepisy, stwierdzić należy, iż opodatkowanie danej czynności podatkiem od towarów i usług uwarunkowane jest łącznym spełnieniem dwóch przesłanek. Po pierwsze więc, konkretna czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, po wtóre – musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeżeli zatem osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, to w takim przypadku uznać trzeba, iż nie prowadzi ona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje wprawdzie na gruncie analizowanych przepisów ustawy, tym niemniej zdefiniowane zostało ono w drodze orzecznictwa sądowego. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej rozpatrywał tę materię m.in. w wyroku wydanym w sprawie sygn. C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), dotyczącej kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służącej jej do celów prywatnych. Z przywołanego orzeczenia wynika, że „majątek prywatny” to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest ani przeznaczona, ani też wykorzystywana przez nią dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Dla uznania, iż nieruchomość stanowi majątek prywatny konieczne jest zatem, aby podatnik w całym okresie jej posiadania wykazywał zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Z opisu sprawy wynika, że Dłużnicy są właścicielami nieruchomości (po ½ części działki nr 1 i 2), którą nabyli w dniu 2012 r. w drodze umowy sprzedaży od osoby fizycznej. Nieruchomość została nabyta przez Dłużników do majątku prywatnego. Dłużnicy nie prowadzili na nieruchomości żadnej działalności gospodarczej, nie zawierali umów najmu ani dzierżawy nieruchomości i innych umów o podobnym charakterze. Dłużnicy, również w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości nie dokonywali przyłączy wodnych, kanalizacyjnych, uzbrojenia terenu, ogrodzenia działek itp. Nieruchomość nie była w żaden sposób wykorzystywana przez Dłużników.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego w kontekście powołanych regulacji prawnych prowadzi do konkluzji, iż sprzedaż w drodze licytacji komorniczej opisanej we wniosku nieruchomości gruntowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy bowiem stwierdzić, że transakcja ta nie będzie objęta przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż dłużnicy nie wystąpią w charakterze podatników VAT (– a nie jak wskazał Wnioskodawca, że sprzedaż podlega zwolnieniu od VAT). Sprzedaż powyższej nieruchomości będzie sprzedażą majątku osobistego, do którego unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Zatem Wnioskodawca (Komornik Sądowy) nie będzie zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług od dokonanej dostawy w zakresie sprzedaży licytacyjnej opisanej we wniosku nieruchomości.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy uznać należało za nieprawidłowe.

Jednocześnie podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, ul. ….. , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.