2019.10.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-1.4011.484.2019.1.KU

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.484.2019.1.KU
z 30 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2019 r. (data wpływu 25 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej (pyt. Nr 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która posiada miejsce zamieszkania i nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Jest wspólnikiem spółki jawnej z siedzibą na terytorium Polski (dalej: Spółka). Prowadzi działalność gospodarczą w formie Spółki od dnia 8 października 2001 r. (data wpisu Spółki do rejestru). W Spółce jest trzech wspólników Spółki, w tym Wnioskodawca.

Wnioskodawca posiada udział kapitałowy (rozumiany jako wartość wniesionego wkładu) wynoszący 328 000 zł, co stanowi 33,3% łącznych wkładów wniesionych do Spółki. Wnioskodawca jest udziałowcem Spółki nieprzerwanie od dnia jej powstania.

Spółka prowadzi działalność w zakresie:

PKD 10.61.Z - wytwarzania produktów przemiału zbóż;

PKD 10.3 - przetwarzania i konserwowania owoców i warzyw;

PKD 10.7 - produkcji wyrobów piekarskich i mącznych;

PKD 10.8 - produkcji pozostałych artykułów spożywczych;

PKD 0l.1 - produkcji roślin innych niż wieloletnie;

PKD 11.0 - produkcji napojów bezalkoholowych;

PKD 46.2 - sprzedaży hurtowej płodów rolnych;

PKD 46.3 - sprzedaży hurtowej żywności i napojów;

PKD 46.9 - pozostałej sprzedaży hurtowej;

PKD 47.9 - pozostałej sprzedaży detalicznej;

PKD 49.4 - transportu drogowego towarów;

PKD 68.2 - wynajmu nieruchomości;

PKD 73.1 - reklamy;

PKD 45.11.Z - sprzedaży hurtowej i detalicznej samochodów osobowych i furgonetek;

PKD 45.19.Z - sprzedaży hurtowej i detalicznej pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli;

PKD 93.13.Z - działalności obiektów służących poprawie kondycji fizycznej;

PKD 96.04.Z - działalności usługowej związanej z poprawą kondycji fizycznej;

PKD 86.90.D - działalności paramedycznej;

PKD 86.90.E - pozostałej działalności w zakresie opieki zdrowotnej, gdzie indziej niesklasyfikowanej;

PKD 56.10.A - restauracji i innych stałych placówek gastronomicznych;

PKD 56.29.Z - pozostałej usługowej działalności gastronomicznej.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabyła w dniu 11 marca 2010 r. prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z prawem własności budynku handlowo-administracyjnego, który usytuowany jest na gruncie stanowiącym przedmiot nabytego prawa wieczystego użytkowania. Budynek został wybudowany w 1977 r. i od tego roku jest używany. Ww. budynek w chwili jego nabycia przez Spółkę w 2010 r. był kompletny, sprawny i wykorzystany zgodnie z nabytym celem, tj. handlowo-administracyjnym (w KŚT sklasyfikowany w grupie 1 podgrupie 10, tj. budynki niemieszkalne). Z chwilą nabycia przez Spółkę budynek obciążony był prawem najmu na rzecz czterech najemców w celach administracyjno-handlowych (jeden z najemców użytkował budynek od dnia 1 października 1998 r. do dnia 30 kwietnia 2011 r., drugi od dnia 22 lutego 2005 r. do dnia 31 grudnia 2011 r., trzeci i czwarty do dnia 31 marca 20l0 r.). Spółka wykorzystuje również nabyty budynek dla celów własnych administracyjnych od drugiej połowy 2010 r. do dnia dzisiejszego (znajduje się tam m.in. biuro siedziby wspólników Spółki, działy sprzedaży, działy finansowe).

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności w formie Spółki przyjął budynek zakupiony w dniu 11 marca 20l0 r. do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na podstawie dokumentu OT z dnia 30 kwietnia 2010 r. Dla przyjętego budynku do ww. ewidencji zastosował indywidualną stawkę amortyzacji wynoszącą 10%, na podstawie art. 22j ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.).

W okresie od dnia 1 maja 2010 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. Spółka dokonała zwiększeń wartości początkowej budynku w łącznej wysokości stanowiącej ok. 125% wartości początkowej budynku przyjętej w dniu 30 kwietnia 2010 r.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. Spółka dokonała zwiększeń wartości początkowej budynku w łącznej wysokości stanowiącej ok. 38% wartości początkowej budynku przyjętej w dniu 30 kwietnia 2010 r.

W okresie od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. Spółka dokonała zwiększeń wartości początkowej budynku w łącznej wysokości stanowiącej ok. 42% wartości początkowej budynku przyjętej w dniu 30 kwietnia 2010 r.

Wszystkie zwiększenia wynikały z przebudowy budynku, polegały m.in. na wykonaniu docieplenia budynku, zmianie wyglądu elewacji na nowocześniejszą, przebudowie wentylacji, klimatyzacji na sprawniejszą.

W okresie od dnia 1 maja 2010 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., Wnioskodawca w ramach działalności Spółki stosował indywidualną stawkę amortyzacyjną wynoszącą 10% dla wartości początkowej budynku wraz ze zwiększeniami wynikającymi z nakładów poczynionych na przebudowę.

Spółka w 2012 r. podjęła decyzję o rozbudowie istniejącego budynku handlowo-administracyjnego o część rekreacyjno-wypoczynkową (SPA). Decyzją z dnia 2 lipca 2013 r. uprawniony organ wydał Spółce decyzję o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzielił pozwolenia na budowę „dla inwestycji polegającej na rozbudowie budynku handlowo-usługowego o część rekreacyjno-wypoczynkową z parkingiem i zagospodarowaniem terenu”. W dniu 19 marca 2015 r. uprawniony organ wydał decyzję zmieniającą, w której pozwolił na rozbudowę budynku handlowo-usługowego o część rekreacyjno-wypoczynkową z parkingiem i zagospodarowaniem terenu według skorygowanego projektu budowlanego. Zgodnie z projektem budowlanym (w tym zmienionym projektem budowlanym), na którym była oparta decyzja o pozwoleniu na rozbudowę, została wykonana rozbudowa istniejącego budynku o część podbasenie (poziom -2), część basenową (poziom -1), sauny (-1), gabinety (poziom 0), nową część biurową (poziom +1). Mniejsza część rozbudowy została zrealizowana w ramach obecnie istniejącego rzutu budynku, zaś większa poza obrysem (nowe fundamenty i ściany). Powierzchnia netto budynku przed rozbudową wynosiła 1 740,72 m², natomiast część rozbudowana 1 314,72 m². Po rozbudowie łączna powierzchnia budynku wynosi 3 055,09 m².

W związku z ww. rozbudową, zostały poczynione od 2012 r. do 2015 r. wyodrębnione nakłady na inwestycje polegające na rozbudowie budynku o część wypoczynkowo-rekreacyjną. Nakłady inwestycyjne łącznie wyniosły ok. 831% wartości początkowej budynku handlowo-administracyjnego przyjętego w dniu 30 kwietnia 2010 r. Po zakończeniu prac i oddaniu do użytku rozbudowanego budynku o część rekreacyjno-wypoczynkową Spółka w dniu 31 grudnia 2015 r. zwiększyła wartość początkową budynku o powyższe nakłady inwestycyjne związane z rozbudową. Tym samym w okresie od 2010 r. – do 2015 r. zwiększono wartość początkową budynku o łączną wartość stanowiącą ok. 1 136% wartości początkowej budynku przyjętej w dniu 30 kwietnia 2010 r. (suma przebudowy i rozbudowy).

Podkreślenia wymaga fakt, że od dnia zakupu budynek jest bez przerwy wykorzystywany w celach handlowo-administracyjnych, a od zakończenia rozbudowy również w celach rekreacyjno-wypoczynkowych. W budynku znajduje się nieprzerwanie od drugiej połowy 2010 r. siedziba wspólników Spółki oraz inne działy organizacyjne Spółki. W wyniku poniesienia ww. wydatków na ulepszenia, tj. na przebudowę (od dnia 1 maja 2010 r. – do dnia 31 grudnia 2013 r.) oraz rozbudowę o część rekreacyjno-wypoczynkową nie został wytworzony nowy obiekt. W szczególności część rozbudowana (rekreacyjno-wypoczynkowa) jest połączona funkcjonalnie i fizycznie z poprzednią częścią budynku administracyjno-handlową, zaś całość budynku jest objęta jednym numerem porządkowym budynku. W wyniku rozbudowy budynek pełni funkcje administracyjno-handlowo-rekreacyjno-wypoczynkową. Część stara i nowo wybudowana nie są oddzielone jednolitą ścianą przeciwpożarową od fundamentów po dach. Wewnątrz budynku zostały wykonane strefy przeciwpożarowe (na każdym piętrze przebiegają one inaczej), ale nie przebiegają jednak one wzdłuż granicy linii starej części budynku i dobudowanej. Część budynku handlowo-biurowa i rekreacyjno-wypoczynkowa ma jedno wspólne wejście znajdujące się w starej części budynku. Zarówno klienci Spółki (w tym SPA), jak również pracownicy biurowi korzystają z tego wejścia. W wyniku ulepszeń nastąpił wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego zakupu. W wyniku ulepszenia uzyskano wymierne korzyści tego ulepszenia w porównaniu do stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszeń.

Z dniem 1 stycznia 2016 r., Wnioskodawca jako wspólnik Spółki, podjął decyzję o zmianie metody i stawki amortyzacyjnej budynku (według wartości początkowej i po powiększeniu jej o sumę wydatków poniesionych na przebudowę i rozbudowę) z indywidualnej 10% na 2,5%. Powodem zmiany stawki była Jego zdaniem duża wartość zwiększeń wartości początkowej budynku, zwiększenie kubatury budynku oraz inny sposób użytkowania części rekreacyjno-wypoczynkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki, w przedstawionej sytuacji mógł zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną wynoszącą 10% dla wartości początkowej budynku przyjętej w dniu 30 kwietnia 2010 r.?
Czy inwestycję w postaci rozbudowy oraz przebudowy już istniejącego budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej przez Spółkę, Wnioskodawca jako jej wspólnik, mógł zakwalifikować, jako ulepszenie środka trwałego i amortyzować po zakończeniu inwestycji według tej samej metody i stawki (z dnia wprowadzenia po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych, tj. z dnia 30 kwietnia 2010 r.)?
Czy zmieniając od dnia 1 stycznia 2016 r. metodę i stawkę amortyzacyjną budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej przed pełnym zamortyzowaniem środka trwałego, Wnioskodawca jako wspólnik Spółki, naruszył art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy jeżeli tak, to powinien kontynuować przyjętą stawkę amortyzacyjną 10% aż do pełnego zamortyzowania budynku według wartości początkowej po powiększeniu jej o sumę wydatków poniesionych na ulepszenie?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 3. Natomiast w zakresie objętym pytaniami oznaczonymi we wniosku Nr 1 i Nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, jako wspólnik Spółki, nie powinien zmieniać metody i stawki amortyzacyjnej budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej przed pełnym zamortyzowaniem środka trwałego, dlatego powinien kontynuować przyjętą stawkę amortyzacyjną 10% dla wartości początkowej po powiększeniu jej o sumę wydatków poniesionych na ulepszenie, aż do pełnego zamortyzowania budynku.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane także środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku, nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Treść art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Przepis art. 22i ust. 5 ww. ustawy stanowi, że: „podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych (…)”.

Zdaniem Wnioskodawcy, zmieniając od dnia 1 stycznia 2016 r. metodę i stawkę amortyzacyjną budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej przed pełnym zamortyzowaniem środka trwałego, naruszył art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi na to, że art. 22h ust. 2 ww. ustawy nie przewiduje możliwości zmiany metody amortyzacyjnej, zaś Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki, przed rozpoczęciem amortyzacji przyjął indywidualną stawką amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j przedmiotowej ustawy w wysokości 10%, a także z uwagi na fakt, że art. 22i ust. 5 (odnoszący się do możliwości zmiany stawek określonych w Wykazie) nie ma zastosowania do indywidualnych stawek amortyzacyjnych, dlatego Wnioskodawca powinien kontynuować przyjętą stawkę amortyzacyjną 10%, aż do pełnego zamortyzowania budynku. Z tego powodu Wnioskodawca powinien skorygować zeznania podatkowe od 2016 r.

Powyższe potwierdza, np. interpretacja indywidualna z dnia 7 września 2012 r., Nr ITPB3/443-331/12/AW, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

W ocenie Wnioskodawcy, częściowa zmiana użytkowania budynku poprzez jego rozbudowę o część rekreacyjno-wypoczynkową nie umożliwiała Wnioskodawcy, jako wspólnikowi Spółki, zmiany metody amortyzacji. Budynek bowiem został jedynie ulepszony, a nie wytworzony od nowa. W szczególności pełni dalej funkcję administracyjno-handlową (tak jak w chwili nabycia w 2010 r.), zaś od 2016 r. zostały jedynie dodane nowe możliwości budynku. W tym miejscu warto przytoczyć, że powyższe stanowisko jest zgodne z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 24 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Bk 124/14, w którym wskazano, że: „Ulepszenia środka trwałego są to prace prowadzące do przekształcenia środka trwałego, podnoszące jego wartość techniczną, użytkową, mające na celu przystosowanie danego składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż jego pierwotne przeznaczenie, albo nadania takiemu składnikowi nowych cech użytkowych”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie objętym pytaniem Nr 3 – jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),

amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),

tzw. „amortyzację metodę degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),

amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W związku z czym, podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji. Wyboru tego, zgodnie z przepisami prawa podatkowego dla poszczególnych środków trwałych, dokonuje się przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Jednocześnie podatnik ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości zmiany stawki amortyzacji w trakcie jej trwania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która posiada miejsce zamieszkania i nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Jest wspólnikiem spółki jawnej z siedzibą na terytorium Polski. Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabyła w dniu 11 marca 2010 r. prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z prawem własności budynku handlowo-administracyjnego, który usytuowany jest na gruncie stanowiącym przedmiot nabytego prawa wieczystego użytkowania. Budynek został wybudowany w 1977 r. i od tego roku jest używany. Ww. budynek w chwili jego nabycia przez Spółkę w 2010 r. był kompletny, sprawny i wykorzystany zgodnie z nabytym celem, tj. handlowo-administracyjnym (w KŚT sklasyfikowany w grupie 1 podgrupie 10, tj. budynki niemieszkalne). Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności (w formie Spółki) przyjął budynek zakupiony w dniu 11 marca 2010 r. do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na podstawie dokumentu OT z dnia 30 kwietnia 2010 r. Dla przyjętego budynku do ww. ewidencji zastosował indywidualną stawkę amortyzacji wynoszącą 10%. W okresie od dnia 1 maja 2010 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. Spółka dokonała zwiększeń wartości początkowej budynku w łącznej wysokości stanowiącej około 125% wartości początkowej budynku przyjętej w dniu 30 kwietnia 2010 r. Spółka w 2012 r. podjęła decyzję o rozbudowie istniejącego budynku handlowo-administracyjnego o część rekreacyjno-wypoczynkową (SPA). Zgodnie z projektem budowlanym (w tym zmienionym projektem budowlanym), na których była oparta decyzja o pozwoleniu na rozbudowę, została wykonana rozbudowa istniejącego budynku o część pod basenie (poziom -2), część basenową (poziom -1), sauny (-1), gabinety (poziom 0), nową część biurową (poziom +1). Mniejsza część rozbudowy została zrealizowana w ramach obecnie istniejącego rzutu budynku, zaś większa poza obrysem (nowe fundamenty i ściany). Powierzchnia netto budynku przed rozbudową wynosiła 1 740,72 m², natomiast część rozbudowana 1 314,72 m². Po rozbudowie łączna powierzchnia budynku wynosi 3 055,09 m². W związku z ww. rozbudową, zostały poczynione od 2012 r. do 2015 r. wyodrębnione nakłady na inwestycje polegające na rozbudowie budynku o część wypoczynkowo-rekreacyjną. Nakłady inwestycyjne łącznie wyniosły ok. 831% wartości początkowej budynku handlowo-administracyjnego przyjętego w dniu 30 kwietnia 2010 r. Po zakończeniu prac i oddaniu do użytku rozbudowanego budynku o część rekreacyjno-wypoczynkową Spółka w dniu 31 grudnia 2015 r. zwiększyła wartość początkową budynku o powyższe nakłady inwestycyjne związane z rozbudową. Z dniem 1 stycznia 2016 r., Wnioskodawca jako wspólnik Spółki, podjął decyzję o zmianie metody i stawki amortyzacyjnej budynku (według wartości początkowej i po powiększeniu jej o sumę wydatków poniesionych na przebudowę i rozbudowę) z indywidualnej 10% na 2,5%. Powodem zmiany stawki była Jego zdaniem duża wartość zwiększeń wartości początkowej budynku, zwiększenie kubatury budynku oraz inny sposób użytkowania części rekreacyjno-wypoczynkowej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że skoro w spółce wybrano jedną z metod amortyzacji budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej, to dokonano tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część wybranej metody amortyzacji, i która nie może ulec zmianie w trakcie jej trwania, zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, Wnioskodawca jako wspólnik Spółki, powinien kontynuować przyjętą stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% aż do pełnego zamortyzowania budynku według wartości początkowej po powiększeniu jej o sumę wydatków poniesionych na ulepszenie.

Reasumując, Wnioskodawca zmieniając od dnia 1 stycznia 2016 r. metodę i stawkę amortyzacyjną budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej przed pełnym zamortyzowaniem środka trwałego naruszył art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że jak wynika z treści art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Wskazać przy tym należy, że dokonana przez Organ ocena stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę dotyczy wyłącznie skutków podatkowych, jakie w przedmiotowej sprawie wystąpią po Jego stronie. Interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii obowiązków innych podmiotów, w tym pozostałych wspólników Spółki jawnej.

Zauważyć należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie różnił się od stanu, który wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin