2019.10.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.343.2019.1.NL
z 30 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 sierpnia 2019 r. (data wpływu 21 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym 28 października 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy usługi ujęte w fakturach VAT wystawianych przez klientów Wnioskodawcy w przypadku wad fizycznych sprzedanych przez Wnioskodawcę towarów oraz wartość not obciążeniowych wystawianych przez tych klientów stanowią koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, po stronie Wnioskodawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2019 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy usługi ujęte w fakturach VAT wystawianych przez klientów Wnioskodawcy w przypadku wad fizycznych sprzedanych przez Wnioskodawcę towarów oraz wartość not obciążeniowych wystawianych przez tych klientów stanowią koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, po stronie Wnioskodawcy.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 16 października 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.343.2019.1.NL, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 28 października 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przeważającym przedmiotem działalności jest produkcja pozostałych wyrobów z tworzyw sztucznych (PKD 22.29.Z). W szczególności Wnioskodawca produkuje drobne elementy (detale) z tworzywa sztucznego na potrzeby branży motoryzacyjnej i współpracuje zarówno z klientami krajowymi jak i zagranicznymi. Produkcja odbywa się z zachowaniem wszelkich wymaganych norm ze szczególnym naciskiem na zachowanie jak najwyższej jakości towaru, jednak masowy i maszynowy proces produkcyjny nie pozwala na całkowite wyeliminowanie przypadków wadliwości części towarów.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca udziela rękojmi i gwarancji na sprzedany towar. Biorąc pod uwagę specyfikę sprzedawanego towaru (drobne elementy oznaczone co do gatunku, wykonywane metodą wtryskową przy użyciu formy dostarczanej przez klienta i przeznaczone do konkretnych urządzeń), w razie jego wad fizycznych nie nadaje się on do dalszej sprzedaży, a jego powrotny transport do Wnioskodawcy i przetworzenie jest nieopłacalne z ekonomicznego punktu widzenia. Z tego powodu towar najczęściej jest niszczony (scrapowany) przez nabywcę lub podmiot zewnętrzny, a kosztami z tym związanymi nabywca obciąża Wnioskodawcę.

W przypadku wystąpienia wad fizycznych towaru Klienci Wnioskodawcy wystawiają faktury VAT lub noty obciążeniowe, w których niejednolicie określają usługę/podstawę roszczenia. Usługi określone w tych fakturach VAT to „Cost of scrapping/koszty zescrapowanych profili” na kwotę netto 21.506,50 zł, „refakturowanie - koszty reklamacji (…)” na kwotę 865,97 zł, oraz naliczony przy tym podatek od towarów i usług o stawce 23%.

Tytułami not obciążeniowych wystawianych przez klientów Wnioskodawcy jest „Nota z tytułu złej jakości (…)” na kwotę 867,74 zł.

Kolejna nota obciążenia obejmuje kilka kosztów rozpisanych w sposób następujący:

„Test report (…)” na kwotę 798,00 euro;
„TNT special transport (…)” na kwotę 330,56 euro;
„Administrative cost” na kwotę 150,00 euro.

Na ostatniej z not na kwotę 244,00 euro zamieszczono wyłącznie dopisek „(…)”.

Noty obciążeniowe dokumentują zdarzenia niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, toteż w tym przypadku podatek VAT nie jest naliczany przez klienta.

Zdarzają się również sytuacje, gdy to Wnioskodawca bezpośrednio ponosi koszt wynagrodzenia podmiotu zewnętrznego przeprowadzającego sortowanie i scrapowanie wadliwego towaru. W takim wypadku podmiot zewnętrzny - usługodawca wystawia fakturę VAT dokumentującą wykonaną usługę na rzecz Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 23 października 2019 r., Wnioskodawca wskazał, że:

ponosi on wydatki zarówno z tytułu rękojmi jak i gwarancji, w zależności od charakteru konkretnej umowy z klientem oraz rodzaju wad towaru. Zasadniczo każdy klient ma swoje indywidualne wymagania (ogólne warunki zakupu, wymagania jakościowe, informacje zawarte w liście nominacyjnym), dotyczące np. dostawy części na czas wg zamówień, 100% zgodnych części ze specyfikacją, produkcji części zamiennych 15 lat po zakończeniu produkcji seryjnej, gwarancji żywotności form przez okres 1 000 000 cykli produkcyjnych itp.). Jeśli występujące wady towaru nie zostały szczegółowo określone w umowie z klientem, to wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę mają swe źródło w rękojmi, natomiast w przypadku szczegółowego określenia występujących wad towaru w ustaleniach pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem wydatki Wnioskodawcy najczęściej będą wynikały z gwarancji. Warto jednak zaznaczyć, że jednoznaczny podział źródła wydatków jest zawsze uzależniony od konkretnego przypadku, ponieważ kupujący może wykonywać uprawnienia z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy niezależnie od uprawnień wynikających z gwarancji, o czym mówi art. 579 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego.
wskazane we wniosku wydatki udokumentowane fakturą lub notą obciążeniową dotyczą obciążeń z tytułu poniesionych przez odbiorcę towarów od Wnioskodawcy kosztów związanych z naprawieniem/doprowadzeniem do zgodności z umową zakupionego towaru. Koszty te musiałby ponieść Wnioskodawca, gdyby we własnym zakresie doprowadził produkt do zgodności/naprawił go. Zdaniem Wnioskodawcy, każdy z wydatków wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie stanowi odszkodowania, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wypłaconego przez Wnioskodawcę, gdyż zadośćuczynienie obowiązkom wynikającym z rękojmi nie stanowi odszkodowania, a uchyla obowiązek odszkodowawczy, który powstałby, gdyby wady rzeczy spowodowały szkodę po stronie kupującego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy usługi ujęte w fakturach VAT wystawianych przez klientów Wnioskodawcy w przypadku wad fizycznych sprzedanych przez Wnioskodawcę towarów oraz wartość not obciążeniowych wystawianych przez tych klientów stanowią koszt uzyskania przychodów, o którym mowa
w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, po stronie Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi ujęte w fakturach VAT wystawianych przez klientów Wnioskodawcy w przypadku wad fizycznych sprzedanych przez Wnioskodawcę towarów oraz koszty ujęte w notach obciążeniowych stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Przy czym ustawodawca jasno wskazuje w art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, że za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przedmiotowy wydatek spełnia wszystkie wyżej wymienione warunki, w tym w szczególności nie jest wydatkiem, o którym mowa w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak zostało powiedziane wcześniej art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, nawet jeśli wydatki te spełniają dyspozycję przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Co istotne, wskazany powyżej przepis nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań zapłaconych z innego tytułu niż wskazany powyżej. Oznacza to, że wypłacone kary umowne lub odszkodowania wynikające z innych tytułów wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile wykazują związek z prowadzoną działalnością i uzyskiwanymi z tego tytułu przychodami lub zabezpieczeniem bądź zachowaniem ich źródła. W sytuacji zatem, gdy kary umowne lub odszkodowania nie znajdują się w powyższym przepisie, to wydatki poniesione przez podatnika na zapłatę tych kar lub odszkodowań mogą być oceniane jako koszty uzyskania przychodów jedynie pod kątem spełnienia przesłanek pozytywnych wymienionych w art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Wnioskodawca podkreśla, że nie mógł uniknąć wydatku w związku z jego obowiązkami wynikającymi z rękojmi a ponosząc go zachował źródło przychodów (umowa o współpracy stron nadal jest kontynuowana). Przedmiotowy wydatek nie jest ani karą umowną ani odszkodowaniem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Pojęcia te należy odróżnić od pojęcia gwarancji i rękojmi.

Kwestia rękojmi za wady rzeczy sprzedanej została uregulowana w art. 556 i nast. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1145). Co prawda w przypadku stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawcę mamy do czynienia głównie z umową dostawy a nie z umową sprzedaży (za wyjątkiem umów, w których Wnioskodawca nie jest jednocześnie producentem sprzedawanych towarów), o tyle zgodnie z art. 612 Kodeksu cywilnego, do praw i obowiązków dostawcy i odbiorcy w umowach dostawy, w tym w zakresie rękojmi i gwarancji, stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży.

Środki ochrony prawnej kupującego przewidziane w art. 560 ust. 1 Kodeksu cywilnego, to oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, wymiana wadliwej rzeczy na wolną od wad i usunięcie wady. Przesłanką skorzystania z uprawnień wynikających z rękojmi nie jest poniesienie szkody przez uprawnionego z tytułu rękojmi, a niezgodność towaru z umową.

Warto w tym miejscu przywołać stanowisko doktryny „W ocenie autora (...) art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogą być stosowane jedynie do stricte odszkodowań (z dodatkowym ograniczeniem przyczyn powstania roszczeń). Świadczenia innego rodzaju, nawet jeżeli ich wykonanie „uchyla” obowiązek odszkodowawczy, pozostają poza zasięgiem regulacji” (Sekita J. Podatki dochodowe 522 wyjaśnienia i interpretacje, Wolters Kluwer SA, 2015, s. 803).

Biorąc pod uwagę opis usług określonych na fakturach VAT i porównując je z zakresem środków ochrony nabywcy wadliwych towarów wynikających z Kodeksu cywilnego, zdaniem Wnioskodawcy, nie sposób uznać kosztów ponoszonych przez Wnioskodawcę za odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów. Przede wszystkim wystawione faktury mówią o usługach świadczonych bezpośrednio przez kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy lub stanowią refakturę usług związanych z kosztami reklamacji. Tym samym nabywcy nie żądają naprawienia szkody poniesionej w wyniku dostawy wadliwych produktów na podstawie odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i nast. Kodeksu cywilnego) lub deliktowej (art. 415 i nast. Kodeksu cywilnego). W opisanym stanie faktycznym kontrahent nie żąda również zwrotu ceny z powodu odstąpienia od umowy, obniżenia ceny, naprawy towaru lub dostawy towaru wolnego od wad.

Mając na uwadze wykładnię omawianego przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy uznać, że celem ustawodawcy było wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów kar umownych, odszkodowań m.in. z tytułu wad dostarczonych towarów, ale nie zaznaczono w tym przepisie, że odnosi się on także do zobowiązań płynących z rękojmi za wady rzeczy sprzedanej, które to nie stanowią ani kary umownej ani odszkodowania.

W tym miejscu należy wskazać, że stanowisko organów podatkowych dotyczące przedstawionego zagadnienia jest analogiczne. W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 stycznia 2018 r., Znak: 0115-KDIT2-3.4010.346.2017.2.KP podkreślono, iż ,,(...) uznać więc należy, że wydatki reklamacyjne poniesione np. w związku z naprawą lub wymianą wadliwego towaru nie mają charakteru ani kar umownych, ani odszkodowań wskazanych w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawodawca nie ograniczył prawa producentów (sprzedawców) do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z usunięciem wad sprzedawanych towarów lub innych zobowiązań gwarancyjnych, które są nierozerwalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą” (vide również interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 marca 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.34. 2018.1.BS oraz z 23 marca 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.35.2018.1.NL).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną ex lege uznane za koszty mające wpływ na podstawę opodatkowania.

Zgodnie z art. 556 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1145), sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

W myśl art. 556¹ § 1 Kodeksu cywilnego, wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;
nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;
nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;
została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.

Zgodnie z art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu. Oświadczenie gwarancyjne może zostać złożone w reklamie.

Stosownie do art. 577 § 3 Kodeksu cywilnego, jeżeli została udzielona gwarancja co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że gwarant jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, o ile wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w oświadczeniu gwarancyjnym.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Do kosztów uzyskania przychodów na tej podstawie nie będą mogły zatem zostać zaliczone kary umowne i odszkodowania z tytułu:

wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Wszystkie wskazane wyżej kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Ustawodawca wyłącza je spod kosztów uzyskania przychodów, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Z treści przytoczonych powyżej przepisów wynika, że w przypadku, gdy przekazany towar okazuje się wadliwy, na sprzedawcy (wykonawcy usługi) ciąży obowiązek jego naprawy lub wymiany. Co istotne, obsługa gwarancyjna nie podlega dyspozycji art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, uznać więc należy, że wydatki reklamacyjne poniesione np. w związku z wadliwością towaru nie mają charakteru ani kar umownych, ani odszkodowań wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawodawca nie ograniczył prawa producentów (sprzedawców) do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z usunięciem wad sprzedawanych towarów lub innych zobowiązań gwarancyjnych, które są nierozerwalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii ustalenia, czy usługi ujęte w fakturach VAT wystawianych przez klientów Wnioskodawcy w przypadku wad fizycznych sprzedanych przez Wnioskodawcę towarów oraz wartość not obciążeniowych wystawianych przez tych klientów stanowią koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, po stronie Wnioskodawcy.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli faktury VAT wystawiane przez klientów Wnioskodawcy w przypadku wad fizycznych sprzedanych przez Wnioskodawcę towarów oraz wartość not obciążeniowych wystawianych przez tych klientów nie stanowią odszkodowań lecz mają swoje źródło w rękojmi lub gwarancji i dotyczą kosztów poniesionych przez odbiorcę towaru związanych z naprawieniem/doprowadzeniem do zgodności z umową zakupionego towaru, to koszty wynikające z ww. faktur VAT oraz not obciążeniowych, jako spełniające definicję kosztów wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a jednocześnie nie ujęte w katalogu wyłączeń wynikającym z art. 16 ust. 1 tej ustawy, mogą być w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy wskazać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia obciążenia podatkowego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin