Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.440.2019.2.JB
z 23 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2019 r. (data wpływu 13 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 października 2019 r. (data wpływu 15 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 października 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest firmą zajmującą się wynajmem dźwigów, koparek, podnośników koszowych wszystkie sprzęty wraz z operatorem. Świadczy usługi na podstawie zamówień mailowych, telefonicznych jak również na podstawie zawartych umów.

Problemem dla Wnioskodawcy jest fakturowanie świadczonych przez niego usług dotyczących wynajmu podnośnika koszowego wraz z operatorem PKWiU 43.99.90.0 do prac typu:

• montaż klimatyzatora;
• wycinka drzew;
• mycie okien w biurowcach;
• skoki bungee;
• wieszanie reklam

gdzie czynności te wykonują pracownicy firmy zamawiającej, a Wnioskodawca tylko wynajmuje sprzęt z operatorem.

Wnioskodawca faktury wystawia jako odwrotne obciążenie. Jednocześnie spełnione są warunki:

• Sprzedawca (Wnioskodawca) jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem VAT zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o VAT;
• Nabywca usługi jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT (Wnioskodawca posiada na to oświadczenia od tych firm, z którymi współpracuje + strona gov.pl);
• Sprzedawca jest podwykonawcą (Wnioskodawca posiada oświadczenia);
• Przedmiotem sprzedaży jest usługa wynajmu sprzętu specjalistycznego z operatorem wymieniona w zał. 14 ustawy o VAT w poz. 2-48.
  
  

W piśmie z dnia 8 października 2019 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

1. Usługi świadczone przez Nabywcę, o których mowa w opisie sprawy nie są wymienione w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
2. Nabywca usług świadczonych przez Wnioskodawcę jest głównym wykonawcą, a czasami nabywca jest podwykonawcą.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym fakturując tego typu usługi należy stosować zasadę opodatkowania odwrotnym obciążeniem?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosować należy zasadę odwrotnego obciążenia dla wynajmu podnośników koszowych samojezdnych wraz z obsługą operatorską bez względu do jakiego typu prac nabywca wynajmuje jego maszynę.

Powstała u Zainteresowanego wątpliwość czy aby słusznie wystawia faktury sprzedaży na wynajem podnośnika koszowego do różnego rodzaju usług wymienionych wcześniej.

Wątpliwość spowodowana jest informacjami ze stron internetowych, że GUS traktuje podnośniki koszowe jako samochód ciężarowy i wtedy jest inne PKWiU czyli 49.41.20.0.

Wnioskodawca stosuje zasadę fakturowania na zasadzie odwrotnego obciążenia, ponieważ podnośnik koszowy to maszyna specjalistyczna czyli jej wynajem to PKWiU 43.99.90.0 „Usługi związane z wynajmem dźwigów i pozostałego sprzętu budowlanego wraz z obsługą operatorską, które nie są przeznaczone dla określonych usług budowlanych”. Podnośnik koszowy (zwyżka) nie jest pojazdem ciężarowym z kierowcą, jak sugeruje GUS w PKWiU 49.21.20.0, ponieważ:

• podest jest zwolniony z opłat drogowych;
• zarejestrowany jest jako samochód specjalistyczny – oznaczenie w dowodzie rejestracyjnym;
• w badaniu wydawanym przez Urząd Dozoru Technicznego nazywany jest podnośnikiem do prac konserwacyjno- montażowych;
• podest musi posiadać badania z UDT po każdej awarii, czy przeprowadzonej zmianie w maszynie;
• posiada swoją księgę rewizyjną i numer ewidencyjny;
• musi podlegać przepisom:
  • Ustawa z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym (Dz. U. Nr 122, poz. 1321, ze zm.);
  • Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2012 r. w sprawie rodzajów urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu (Dz. U. 2012 r., Nr 0, poz. 1468), wydane na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy o dozorze technicznym;
  • Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 18 lipca 2001 r. w sprawie trybu sprawdzania kwalifikacji wymaganych przy obsłudze i konserwacji urządzeń technicznych (Dz. U. Nr 79, poz. 849), zmienione rozporządzeniem z dnia 20 lutego 2003 r. (Dz. U. Nr 50, poz. 426), wydane na podstawie art. 23 ust. 5 ustawy o dozorze technicznym.
  • Rozporządzenie Ministra Przedsiębiorczości i Technologii z dnia 30 października 2018 r. w sprawie warunków technicznych dozoru technicznego w zakresie eksploatacji, napraw i modernizacji urządzeń transportu bliskiego (Dz. U. 2018 r., poz. 2176).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności, której miejsce świadczenia lub dostawy znajduje się na terytorium kraju oraz obowiązku zastosowania procedury odwrotnego obciążenia dla tej czynności, istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie według symbolu PKWiU. Tym samym, wydając przedmiotową interpretację, Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. na podanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – dalej: „PKWiU”, zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania, jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja, nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczaniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU, można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Tut. Organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego, nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowanie PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednocześnie zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.
   
   

Przy tym, w myśl art. 17 ust. 1h ustawy, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy).

Załącznik nr 14 do ustawy obowiązujący od dnia 1 stycznia 2017 r. zawiera (w poz. 2-48) zamkniętą listę usług identyfikowanych przy pomocy Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) podlegających mechanizmowi odwrotnego obciążenia w przypadku świadczenia tych usług przez podwykonawców.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa, należy wskazać, że art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona jest usługa wymieniona w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, natomiast usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przy czym, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy.

W przypadku, wystąpienia dalszych „podzleceń” podwykonawca zlecający staje się głównym wykonawcą swojego zakresu prac w stosunku do swojego podwykonawcy i jest on wówczas zobowiązany do rozliczenia „podzleconych” usług budowlanych na zasadzie odwróconego obciążenia.

Należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia podwykonawcy, zatem dla prawidłowego rozumienia terminu „podwykonawca” wystarczające będzie posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/sjp/podwykonawca;2503008) podwykonawca to „firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy”.

Jednocześnie należy podkreślić, że o uznaniu danego podmiotu za inwestora, generalnego wykonawcę bądź podwykonawcę, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy, nie może przesądzać samo „nazewnictwo”, jakim posługują się podmioty uczestniczące w transakcji czy też deklaracje podmiotów odnośnie tego, w jakim charakterze będzie działać dany podmiot. Jak już wskazano, dla prawidłowego rozumienia pojęcia „podwykonawca” wystarczające jest posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Status podmiotów biorących udział w danym przedsięwzięciu budowlanym (inwestor, generalny wykonawca, podwykonawca) musi wynikać z całokształtu okoliczności i charakteru wykonywanych usług. Wobec tego należy ocenić faktycznie dokonane czynności między podmiotami występującymi w danej transakcji.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest firmą zajmującą się wynajmem dźwigów, koparek, podnośników koszowych wszystkie sprzęty wraz z operatorem. Świadczy usługi na podstawie zamówień mailowych, telefonicznych jak również na podstawie zawartych umów. Wnioskodawca świadczy usługi dotyczące wynajmu podnośnika koszowego wraz z operatorem PKWiU 43.99.90.0 do prac typu: montaż klimatyzatora; wycinka drzew; mycie okien w biurowcach; skoki bungee i wieszanie reklam, gdzie czynności te wykonują pracownicy firmy zamawiającej, a Wnioskodawca tylko wynajmuje sprzęt z operatorem. Sprzedawca (Wnioskodawca) jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem VAT zgodnie z art. 15 ustawy. Nabywca usługi jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT (Wnioskodawca posiada na to oświadczenia od tych firm, z którymi współpracuje + strona gov.pl). Sprzedawca jest podwykonawcą (Wnioskodawca posiada oświadczenia). Przedmiotem sprzedaży jest usługa wynajmu sprzętu specjalistycznego z operatorem wymieniona w zał. 14 ustawy o VAT w poz. 2-48. Usługi świadczone przez Nabywcę, o których mowa w opisie sprawy nie są wymienione w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy. Nabywca usług świadczonych przez Wnioskodawcę jest głównym wykonawcą, a czasami nabywca jest podwykonawcą.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług wynajmu podnośnika koszowego wraz z operatorem PKWiU 43.99.90.0 na rzecz Nabywców, którzy wykorzystują nabywane od Wnioskodawcy usługi do świadczenia usług innych niż wymienione w załączniku nr 14 do ustawy.

Ustalenie czy dana usługa podlega rozliczeniu z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, czy też zastosowanie będzie miała ogólna zasada rozliczenia podatku – ma charakter indywidualny. Oznacza to, że w każdej sytuacji należy zbadać, czy spełnione są następujące warunki:

• usługodawcą usługi jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
• usługobiorcą usługi jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny,
• dana usługa jest usługą wymienioną w załączniku nr 14 do ustawy oraz
• usługa jest świadczona przez podwykonawcę, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy.
  
  

Dla zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia wszystkie wymienione powyżej warunki muszą być spełnione łącznie. W konsekwencji niespełnienie chociażby jednego z tych warunków eliminuje zastosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca świadczy na rzecz nabywców (podwykonawców, generalnych wykonawców) usługę, do której zastosowanie znajduje PKWiU 43.99.90.0. Należy zauważyć, że świadczenie o grupowaniu PKWiU 43.99.90.0 „Roboty związane z wykonywaniem pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, gdzie indziej niesklasyfikowanych” zostało wymienione przez ustawodawcę w załączniku nr 14 do ustawy jako to, do którego ma zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz, że świadczy przedmiotowe usługi na rzecz klientów będących czynnymi podatnikami podatku VAT.

Zatem w celu stwierdzenia czy w przypadku świadczenia przez Wnioskodawcę usług polegających na wynajmie podnośnika koszowego wraz z operatorem, które mieszczą się w grupowaniu PKWiU 43.99.90.0 „Roboty związane z wykonywaniem pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, gdzie indziej niesklasyfikowanych” znajduje zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia pozostaje stwierdzić czy Wnioskodawca świadczy przedmiotowe usługi jako podwykonawca, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy.

W analizowanym przypadku Wnioskodawca świadczy usługi mieszczące się w grupowaniu PKWiU 43.99.90.0 „Roboty związane z wykonywaniem pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, gdzie indziej niesklasyfikowanych” na rzecz nabywców, którzy wykorzystują nabywane od Wnioskodawcy usługi do świadczenia usług innych niż mieszczące się w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy. Zatem Wnioskodawca w tym przypadku nie działa jako podwykonawca, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy. Mechanizm odwrotnego obciążenia występuje w przypadku ciągłości wykonywania robót budowlanych na poszczególnych etapach obrotu.

W konsekwencji, w sytuacji gdy nabywca w celu wykonania usługi niewymienionej w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy zleca Wnioskodawcy wykonanie usługi wymienionej w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy Wnioskodawca nie jest podwykonawcą, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy.

Zatem w przedmiotowej sprawie nie są spełnione wszystkie przesłanki wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. W tym przypadku świadczone przez Wnioskodawcę usługi, do których zastosowanie znajduje PKWiU 43.99.90.0 nie są realizowane przez Wnioskodawcę działającego jako podwykonawca, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy. Tym samym, w analizowanej sprawie nie znajduje zastosowania mechanizm odwrotnego obciążenia polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego jest realizowane świadczenie, tj. klienta Wnioskodawcy, natomiast usługa wykonana przez Wnioskodawcę powinna zostać opodatkowana na zasadach ogólnych.

Reasumując, w opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawca fakturując świadczone przez niego usługi nie może stosować zasady opodatkowania odwrotnym obciążeniem.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia dla usług wynajmu podnośników koszowych samojezdnych wraz z obsługą operatorską bez względu do jakiego typu prac nabywca wynajmuje jego maszynę należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki podatkowoprawne tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.