Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.352.2019.2.AP
z 17 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2019 r. (data wpływu 9 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym 10 października 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty umorzonych wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2019 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty umorzonych wierzytelności.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 1 października 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.352.2019.1.AP, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 10 października 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z o.o. - (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) - działa w branży automotive i zajmuje się produkcją miechów, ciężarków, podnośników, wyważarek i innych produktów wyposażenia warsztatowego. W 2014 r. Spółka wraz z innym podmiotem założyła Spółkę X. (dalej: „Spółka Zagraniczna”), z siedzibą w Wielkiej Brytanii, która stanowiła hurtownię dystrybucyjną, zaopatrującą członków grup zakupowych oraz niezależne hurtownie motoryzacyjne, działające w branży części zamiennych. Wnioskodawca posiadał w Spółce X. 60% udziałów. W związku z trudnościami finansowymi Spółki Zagranicznej w grudniu 2017 r. Spółka sprzedała wspomniane udziały. W konsekwencji, Spółka oraz Spółka X. nie są obecnie podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów o cenach transferowych.

W latach 2014-2017 Spółka dokonywała sprzedaży towarów na rzecz Spółki Zagranicznej. Dostawy wspomnianych towarów jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów objęte były stawką VAT w wysokości 0%, stąd kwoty należności Spółki wobec Spółki Zagranicznej nie zawierały podatku VAT. Ze względu na trudności finansowe, Spółka Zagraniczna nie była w stanie regulować powstałych wobec Wnioskodawcy należności. W związku z tym, część wierzytelności Spółki wobec Spółki X. skompensowano z wierzytelnościami Spółki X. wobec Spółki. Po dokonaniu kompensat wciąż jednak część wierzytelności Spółki wobec Spółki Zagranicznej nie została uregulowana (dalej jako: „Wierzytelności”). Spółka Zagraniczna uznała swoje zobowiązania wobec Spółki potwierdzeniem sald wystawionym 30 listopada 2017 r.

Spółka rozważa obecnie umorzenie Wierzytelności wobec Spółki Zagranicznej, które nastąpiłoby w ramach umowy zawartej przez Spółkę oraz Spółkę Zagraniczną. W przypadku poddaniu umowy prawu polskiemu, umowa będzie zawierać oświadczenie Wnioskodawcy o zwolnieniu z długu Spółki Zagranicznej oraz oświadczenie tejże o przyjęciu zwolnienia, aby spełnione zostały przesłanki wygaśnięcia zobowiązania, określone w art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm., dalej jako: „Kodeks cywilny”).

Decyzja Spółki o umorzeniu Wierzytelności jest spowodowana okolicznościami opisanymi poniżej.

Główną przesłanką do umorzenia Wierzytelności są trudności finansowe Spółki Zagranicznej. Wnioskodawca posiada o nich wiedzę, ponieważ do końca 2017 r. był jej udziałowcem. Ich potwierdzenie stanowi również raport szacujący ryzyko prowadzenia działalności przez Spółkę Zagraniczną, przygotowany przez profesjonalny podmiot, zajmujący się analizą danych o podmiotach gospodarczych. Trudności finansowe Spółki Zagranicznej zostały w dużej mierze wywołane ogłoszeniem w 2016 r. tzw. brexitu, czyli procesu opuszczania przez Wielką Brytanię struktur Unii Europejskiej i związanym z tym silnym spadkiem kursu funta brytyjskiego do euro. Tytułem przykładu, w dniu 31 grudnia 2015 r. kurs funta brytyjskiego do euro (GBPEUR) wynosił 1,3625, natomiast 30 grudnia 2016 r. był równy 1,168 - spadł więc o ok. 14,28% (Dane dotyczą referencyjnych kursów walutowych Europejskiego Banku Centralnego).

Spółka Zagraniczna regulowała wynagrodzenie za kupowane od Wnioskodawcy towary w euro, a następnie sprzedawała je klientom na rynku w funtach brytyjskich. W konsekwencji spadek kursu funta brytyjskiego do euro spowodował znaczny spadek marż Spółki Zagranicznej w transakcjach sprzedaży towarów klientom zewnętrznym, ponieważ ze względu na konkurencyjny rynek, zarządzający Spółką Zagraniczną zdecydowali się utrzymać ceny sprzedaży towarów wyrażone w funtach brytyjskich na niezmienionym poziomie. Tym samym ciężar ekonomiczny niekorzystnych zmian kursu walut wzięła na siebie Spółka Zagraniczna, co skutkowało obniżeniem jej marży i trudnościami finansowymi. Dodatkowym czynnikiem, przyczyniającym się do zaistnienia trudnej sytuacji finansowej, było nieumiejętne zarządzanie Spółką Zagraniczną.

W związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawca uznał, że w obliczu trudności finansowych Spółki Zagranicznej najkorzystniejszym dla Wnioskodawcy rozwiązaniem będzie umorzenie Wierzytelności. Egzekwowanie należnych Wierzytelności wymagałoby złożenia pozwu o wydanie europejskiego nakazu zapłaty, zaangażowania publicznych organów egzekucyjnych lub profesjonalnych firm windykacyjnych oraz zagranicznych specjalistów, zajmujących się dochodzeniem roszczeń na gruncie prawa obowiązującego w Wielkiej Brytanii. Podjęcie tych działań wymagałoby od Spółki zaangażowania znacznych środków pieniężnych i nie gwarantowałoby uzyskania należnych Wierzytelności gdyż, jak wiadomo Wnioskodawcy, Spółka Zagraniczna po prostu nie posiada odpowiednich środków finansowych na uregulowanie Wierzytelności.

Spółka rozważa umorzenie Wierzytelności Spółki Zagranicznej również dlatego, że nie chce wykazywać w swoich księgach rachunkowych przeterminowanych wierzytelności, tj. wierzytelności, których dłużnik nie uregulował w odpowiednim terminie, ponieważ może powodować to spadek wiarygodności Wnioskodawcy w oczach kredytodawców oraz kontrahentów (tzw. „toksyczne aktywa”).

Wierzytelności, które mają zostać umorzone, Spółka zarachowała uprzednio jako przychód należny. Spółka Zagraniczna uznała je potwierdzeniem sald z 30 listopada 2017 r. i nie kwestionowała ich wysokości. Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że utworzył odpisy aktualizujące wartość Wierzytelności dla celów księgowych. Odpisów tych Spółka nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów.

Istotne elementy opisu zdarzenia przyszłego wynikają również z własnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie, gdzie wyraźnie wskazano, że wierzytelności, które Wnioskodawca ma zamiar umorzyć nie uległy przedawnieniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka będzie miała prawo zaliczenia kwot umorzonych Wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie miał prawo do zaliczenia wartości umorzonych Wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W praktyce interpretacyjnej organów ukształtował się następujący katalog warunków, które umożliwiają zaliczenie danego wydatku do kosztu uzyskania przychodów:

• koszt jest poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku jest pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
• wydatek jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
• koszt jest poniesiony w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• wydatek jest odpowiednio udokumentowany;
• koszt nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne - do wysokości zarachowanej jako przychód należny. W konsekwencji, za koszty uzyskania przychodów, co do zasady, nie uważa się umorzonych wierzytelności. Umorzone wierzytelności są jednak kosztem uzyskania przychodów do takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT z katalogu kosztów uzyskania przychodów wyłączone są również wierzytelności odpisane jako przedawnione.

W opisywanym zdarzeniu przyszłym, aby więc kwota umorzonej przed podatnika wierzytelności mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, to konieczne jest łączne spełnienie następujących warunków;

1. spełnienie warunków wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj. przede wszystkim warunku, aby koszt został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
2. brak spełnienia przesłanki z art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, tj. uprzedniego zarachowania umorzonej Wierzytelności jako przychodu należnego przez Wnioskodawcę;
3. brak spełnienia przesłanki z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, tj. umorzona Wierzytelność nie uległa przedawnieniu.
   
   

Ad. 1. W przedmiotowym przypadku umorzenie Wierzytelności przez Wnioskodawcę zostanie dokonane w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a więc w celach zawartych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Brak umorzenia Wierzytelności i ewentualna próba ich egzekwowania w Wielkiej Brytanii wiązałyby się z dodatkowymi kosztami dla Spółki. Wnioskodawca musiałby zaangażować publiczne organy egzekucyjne lub profesjonalne podmioty zajmujące się windykacją należności, a także prawników specjalizujących się w prawie brytyjskim, gdyż Spółka Zagraniczna swoją siedzibę ma w Wielkiej Brytanii. Aby owe podmioty w przedmiotowe działania zaangażować, Spółka musiałaby ponieść znaczne nakłady finansowe na ich wynagrodzenia. Taki wydatek nie gwarantowałby jednak odzyskania niezapłaconych przez Spółkę Zagraniczną kwot wynikających z dostaw towarów. Spółka Zagraniczna ma bowiem problemy finansowe, wynikające z ogłoszenia tzw. brexitu oraz spadku kursu funta brytyjskiego do euro. Spółka posiada wiedzę o tych trudnościach, ponieważ do grudnia 2017 r. była głównym wspólnikiem Spółki Zagranicznej. Tak więc, biorąc pod uwagę niewypłacalność Spółki Zagranicznej, zasadne jest niepodejmowanie przez Wnioskodawcę działań w celu egzekucji Wierzytelności i ich umorzenie.

Sądy administracyjne w wielu wyrokach powołują się również na tzw. wykładnię gospodarczą czyli taką, która przewiduje m.in. przyjęcie, że podatnik działa i powinien działać w sposób typowy dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą i dążyć do osiągnięcia zysku, ale także minimalizowania strat. Możliwość zastosowania tego typu wykładni wynika wprost z uchwały 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. II FPS 2/12, w której czytamy, że „Działając w warunkach rynkowych, podatnik musi podejmować racjonalne ze swego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności czy eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie, zmierzające do zapobieżenia takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty - jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.p.”

W konsekwencji, działanie Wnioskodawcy polegające na umorzeniu Wierzytelności, które w praktyce są nieściągalne, należy uznać za działanie racjonalne i pozwalające uniknąć dalszych kosztów związanych z ich egzekwowaniem.

Umorzenie Wierzytelności przez Wnioskodawcę ma związek z osiągnięciem i zachowaniem źródła przychodów również z innego powodu. Nieściągalne Wierzytelności, widoczne w księgach rachunkowych Spółki, których nie jest ona w stanie wyegzekwować, wpływają negatywnie na jej wizerunek wśród potencjalnych kredytodawców oraz kontrahentów. Przykładowo, potencjalni dostawcy, widząc trudności Wnioskodawcy w egzekwowaniu wierzytelności, mogą obawiać się, że Spółka będzie miała niedostateczną płynność finansową i w konsekwencji - nie będzie w stanie regulować płatności z tytułu dokonywanych przez nich dostaw. Gorszy wizerunek w oczach kontrahentów i kredytodawców niewątpliwie miałby negatywny wpływ na sytuację finansową Spółki.

Powyższe stanowisko, zgodnie z którym umorzenie wierzytelności spełnia przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o C1T, potwierdzają m.in. następujące interpretacje indywidualne:

• interpretacja indywidualna z 16 listopada 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.371.2018.1.SG,
• interpretacja indywidualna z 2 sierpnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.240.2018.1.MM,
• interpretacja indywidualna z 6 października 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.87.2017.2.SG.
  
  

Ad.2. Spółka zaliczyła do przychodów podatkowych należne przychody wynikające z realizowanych na rzecz Spółki Zagranicznej dostaw towarów zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, mimo że przychody te nie zostały jeszcze wtedy faktycznie otrzymane. W konsekwencji, nie będzie miał zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, zgodnie z którym do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się kwot umorzonych wierzytelności, które nie zostały zarachowane jako przychody należne.

Ad.3. W odniesieniu do umarzanych Wierzytelności nie upłynął trzyletni termin przedawnienia, określony w art. 118 Kodeksu cywilnego, a zatem nie ma zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT wyłączający przedawnione wierzytelności z kosztów uzyskania przychodów.

A zatem, w ocenie Wnioskodawcy, Spółka będzie miała prawo do zaliczenia wartości umorzonych Wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodów ze źródła przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne - do wysokości zarachowanej jako przychód należny. Powołany przepis zakazuje, co do zasady, zaliczania umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy umarzana wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny podatnika.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Norma zawarta w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, nakazuje zatem ujmować dla celów podatkowych przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, które nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń. Zatem przychodami należnymi, są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej podatnika stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie ich nie uzyskano.

Art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT stanowi, że do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Przez analogię, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (z zastrzeżeniem wyjątków zawartych w tym przepisie).

Podkreślenia wymaga fakt, że do kosztów uzyskania przychodów kwalifikuje się tylko wartość netto umorzonych wierzytelności, gdyż kosztem uzyskania przychodów nie jest podatek od towarów i usług. Podatek ten, jak już wyżej wskazano, nie jest również przychodem w rozumieniu ustawy o CIT, w związku z czym nie podlega uprzedniemu zarachowaniu jako przychód. Okoliczność ta wynika zresztą wprost z brzmienia cytowanego wcześniej art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, który dopuszcza możliwość rozpoznania kosztu uzyskania przychodu „do wysokości zarachowanej jako przychód należny”, a więc do wartości netto.

Z wniosku wynika, że w latach 2014-2017 Spółka dokonywała sprzedaży towarów na rzecz Spółki Zagranicznej, jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, która objęta była stawką VAT w wysokości 0%, stąd kwoty należności Spółki wobec Spółki Zagranicznej nie zawierały podatku VAT.

Równocześnie w myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Wobec tego umorzone odsetki od zobowiązań nie stanowią dla wierzyciela kosztu uzyskania przychodów. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów u wierzyciela zalicza się jedynie kwotę umorzonej należności głównej.

Dodatkowo należy mieć na uwadze przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

W świetle powyższego, w celu zaliczenia danej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1. wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,
2. wierzytelność nie może ulec przedawnieniu do dnia umorzenia,
3. wierzytelność musi zostać umorzona.
   
   

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia umorzenia wierzytelności dlatego zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej oraz prawa cywilnego. I tak, „umorzyć” to „zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych”, „zrezygnować z dalszego postępowania sądowego w określonej sprawie”, (https://sjp.pwn.pl).

Wskazać przy tym należy, że wierzytelność stanowi uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego, przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika. Jest ona zbywalnym prawem majątkowym. Wierzyciel może również podjąć decyzję o zwolnieniu dłużnika z długu.

Instytucję tę reguluje art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm., dalej jako: „k.c.”), zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Należy dodać, że zwolnienie dłużnika z długu wymaga umowy stron stosunku zobowiązaniowego, tj. zgodnych oświadczeń woli, w tym wyrażenia zgody przez dłużnika na dokonanie umorzenia.

Zwolnienie z długu jest (obok spełnienia świadczenia, datio in solutum, potrącenia, odnowienia) jednym ze sposobów wygaśnięcia zobowiązania. Tak więc aby uznać, że doszło do umorzenia zobowiązania w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, zobowiązanie dłużnika wobec wierzyciela musi wygasnąć, co oznacza, że nie będzie ono dalej istniało. Skoro tak, nie będzie również możliwości dalszego dochodzenia wierzytelności, jak również cesji wierzytelności na innego wierzyciela. Następstwem umorzenia wierzytelności jest określona strata w majątku wierzyciela w wysokości nigdy nieodzyskanej wierzytelności.

Jak wynika z opisu sprawy, wierzytelności, które mają zostać umorzone, Spółka zarachowała uprzednio jako przychód należny. Spółka Zagraniczna uznała je potwierdzeniem sald. Umorzenie nastąpi na podstawie umowy w wyniku zawarcia której Wnioskodawca zwolni dłużnika z długu, a dłużnik to zwolnienie przyjmie. Dodatkowo Wnioskodawca wskazał, że utworzył odpisy aktualizujące wartość wierzytelności dla celów księgowych. Odpisów tych Spółka nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów. Wierzytelności powyższe nie uległy przedawnieniu.

Biorąc pod uwagę powyższe, na mocy art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, podatnik może uznać za koszty uzyskania przychodów wierzytelności uprzednio zarachowane – zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT – jako przychody należne, jeżeli w istocie dłużnik zostanie zwolniony z obowiązku wykonania zobowiązania i to zwolnienie przez dłużnika zostanie przyjęte.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.