2019.10.16 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.363.2019.2.AW
z 16 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2019 r. (data wpływu 20 sierpnia 2019 r.) – uzupełnionym pismem z dnia 20 września 2019 r. (data wpływu 20 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy o współpracę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy o współpracę. Wniosek został uzupełniony pismem w dniu 20 września 2019 r. (data wpływu 20 września 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 18 marca 2015 r. Sp. z o.o. Sp.k. zawarła z producentem jako koproducent umowę na wniesienie wkładu finansowego związanego z produkcją filmu fabularnego pt. „”. Zgodnie z przedmiotową umową: Producent wraz z Koproducentem zobowiązuje się wyprodukować fabularny film kinowy. Producentem Filmu oraz Producentem Wykonawczym Filmu jest X. Producent prowadzi produkcję i kontroluje wszystkie wydatki ponoszone ze środków finansowych własnych oraz otrzymanych od pozostałych podmiotów. Producent jest uprawniony do zawierania innych umów z koproducentami, przy czym umowy te nie mogą zmniejszać udziału Koproducenta w majątkowych prawach autorskich do Filmu. Przysługujące Producentowi autorskie prawa majątkowe i prawa pokrewne do filmu zostaną przez niego przeniesione na Koproducenta w części proporcjonalnej do wysokości wkładu wniesionego przez Koproducenta, w momencie jego wkładu. Koproducent zobowiązał się do wniesienia wkładu finansowego w wysokości 1 000 000 zł netto, co stanowiło w przybliżeniu 11,1% założonego budżetu filmu. Koproducent z chwilą wniesienia wkładu nabywa udział w autorskich prawach majątkowych i prawach pokrewnych do filmu w wysokości 11,1%. Producent jest uprawniony do pozyskiwania innych koproducentów, sponsorów, products placementu, bądź innych form partycypowania rzeczowego lub finansowego w kosztach produkcji Filmu. Pozyskane przez Producenta źródła finansowania kosztów produkcji filmu w formie sponsoringu i product placementu zaliczane są w poczet wkładu finansowego lub rzeczowego Producenta. Producent oświadczył, że nabył wszelkie prawa autorskie do Filmu w zakresie umożliwiającym jego ekstrapolację audiowizualną na całym świecie na wszystkich polach ekstrapolacji, za pomocą wszelkich metod i środków przekazu. Producent uprawniony i zobowiązany jest do dokonywania wszelkich czynności faktycznych i prawnych związanych z produkcją Filmu, w tym do zawierania umów ze współtwórcami i realizatorami Filmu, autorami utworów wkładowych wykorzystywanych w Filmie, artystami wykonawcami i innymi osobami i podmiotami. Producent jest uprawniony do zawierania umów z koproducentami i odpowiada za nich wobec Koproducenta. Strony (Producent i Koproducent) ustalają, że sprawują nadzór produkcyjno-finansowy nad realizacją Filmu i są uprawnione, w szczególności do: nadzorowania postępu produkcji, przeglądania roboczych materiałów filmowych. X., jako Producent Wykonawczy, zobowiązuje się do zrealizowania Filmu zgodnie z najlepszą wiedzą profesjonalną i fachową oraz starannością, jakiej wymaga dzieło audiowizualne, przestrzegając zasad racjonalnej i oszczędnej gospodarki, należytej dbałości o ochronę interesu Koproducenta oraz dyscypliny finansowej, uwzględniając jednocześnie wymogi artystyczne oraz zasady zatrudnienia i ubezpieczania pracowników oraz innych osób współpracujących na podstawie umów zlecenia i umów o dzieło. Producent Wykonawczy zobowiązuje się do bieżącego i rzetelnego informowania Koproducenta o przebiegu produkcji Filmu w szczególności o wszystkich zmianach dotyczących harmonogramu produkcji i harmonogramu zdjęć. Producent zobowiązuje się przeznaczyć środki finansowe i rzeczowe przekazane przez Koproducenta wyłącznie na rzecz produkcji Filmu. Producent Wykonawczy zobowiązuje się do bieżącego informowania Koproducenta o przebiegu prac postprodukcyjnych. Producent Wykonawczy prześle do Koproducenta pisemną propozycję terminów kolaudacji Filmu. Producent Wykonawczy zobowiązuje się do prowadzenia odrębnej rachunkowości związanej z produkcją Filmu. Koproducent będzie upoważniony do kontroli dokumentacji finansowo-księgowej związanej z produkcją Filmu. Odbiór Filmu następuje na trzeciej kolaudacji i jest potwierdzony protokołem podpisanym przez Strony, stwierdzającym brak zastrzeżeń co do przedstawionego Filmu. Strony mają prawo zgłaszania podczas pierwszej i drugiej kolaudacji uwag do przedstawionego materiału filmowego, przy czym uwagi i zastrzeżenia mogą dotyczyć wyłącznie niezgodności nakręconych zdjęć z treścią zatwierdzonego scenariusza. Koproducent zobowiązuje się wnieść swój wkład finansowy określony w Umowie, na konto Producenta w transzach uzgadnianych na bieżąco między Stronami. Za dzień dokonania płatności uznaje się dzień złożenia przez Koproducenta w banku dyspozycji przelewu należności wynikającej z Umowy na rachunek bankowy Producenta. W przypadku braku lub nieterminowego przekazania przez Koproducenta wkładu finansowego, Producent jest uprawniony do zatrzymania produkcji Filmu w terminie 21 dni od dnia doręczenia Koproducentowi wezwania do zapłaty. W takim przypadku Producent nie jest w żaden sposób zobowiązany do zapłaty jakichkolwiek odszkodowań bądź pokrycia innych strat na rzecz tego Koproducenta, zaś pozostali koproducenci i Producent zbiorą się niezwłocznie i ustalą nowy sposób finansowania kosztów produkcji Filmu. W przypadku gdy dany Koproducent zaprzestanie wpłat swojego wkładu finansowego, nie jest on uprawniony do otrzymywania jakichkolwiek wpływów z ekstrapolacji Filmu. Strony wyraźnie ustalają, że niewywiązanie się przez Koproducenta z obowiązków określonych niniejszą umową, w tym brak wpłaty uzgodnionych środków finansowych na pokrycie kosztów produkcji Filmu, skutkuje odpowiedzialnością Koproducenta za szkody i straty wynikłe bezpośrednio z tego tytułu. Przekroczenie budżetu Filmu bez uprzedniego uzyskania pisemnej akceptacji Koproducenta obciąża wyłącznie Producenta. Do prowadzenia dystrybucji Filmu w Polsce i za granicą upoważniony jest wyłącznie Producent, przy czym zobowiązany jest do otrzymania zgody pisemnej Koproducenta na każdorazowe zawarcie takiej umowy dystrybucyjnej lub sprzedaży licencji. Strony ustalają, że wpływy otrzymane przez Producenta z eksploatacji Filmu ze wszystkich pól ekstrapolacji i terytoriów do wysokości poniesionych kosztów produkcji Filmu, tj. do kwoty 13 500 000 zł dzielone będą między Producentem i Koproducentem według ustaleń: 88,9% dla Producenta i 11,1% dla Koproducenta. Dodatkowe wpływy ponad kwotę ustaloną w zdaniu pierwszym tego punktu, będą dzielone według tych samych zasad: 88,9% dla Producenta i 11,1% dla Koproducenta. Negatyw Filmu stanowi współwłasność Producenta, Koproducenta i innych koproducentów w częściach proporcjonalnych do ich udziału w kosztach produkcji Filmu i będzie przechowywany w Laboratorium Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych na podstawie odrębnej umowy podpisanej przez Producenta. W dniu 14 grudnia 2015 r. zawarto aneks w którym nadano nowe brzmienie zapisom umowy z dnia 18 marca 2015 r.: Koproducent zobowiązał się do wniesienia wkładu finansowego w wysokości 1 090 000 zł netto, co stanowiło w przybliżeniu 12,1% założonego budżetu filmu. Koproducent z chwilą wniesienia wkładu nabywa udział w autorskich prawach majątkowych i prawach pokrewnych do filmu w wysokości 12,1%. Strony ustalają, że wpływy otrzymane przez Producenta z eksploatacji Filmu ze wszystkich pól ekstrapolacji i terytoriów do wysokości poniesionych kosztów produkcji Filmu, tj. do kwoty 13 500 000 zł dzielone będą między Producentem i Koproducentem według ustaleń: 87,9% dla Producenta i 12,1% dla Koproducenta. Dodatkowe wpływy ponad kwotę ustaloną w zdaniu pierwszym tego punktu, będą dzielone według tych samych zasad: 87,9% dla Producenta i 12,1% dla Koproducenta.

W dniu 2 lutego 2016 zawarto aneks, w którym nadano nowe brzmienie zapisom umowy z dnia 18 marca 2015 r.: Koproducent zobowiązał się do wniesienia wkładu finansowego w wysokości 1 180 000 zł netto, co stanowiło w przybliżeniu 13,1% założonego budżetu filmu. Koproducent z chwilą wniesienia wkładu nabywa udział w autorskich prawach majątkowych i prawach pokrewnych do filmu w wysokości 13,1%. Strony ustalają, że wpływy otrzymane przez Producenta z eksploatacji Filmu ze wszystkich pól ekstrapolacji i terytoriów do wysokości poniesionych kosztów produkcji Filmu, tj. do kwoty 13 500 000 zł dzielone będą między Producentem i Koproducentem według ustaleń: 86,9% dla Producenta i 13,1% dla Koproducenta. Dodatkowe wpływy ponad kwotę ustaloną w zdaniu pierwszym tego punktu, będą dzielone według tych samych zasad: 86,9% dla Producenta i 13,1% dla Koproducenta. Następnie w dniu 16 stycznia 2019 r. zawarto kolejny aneks do umowy z dnia 18 marca 2015 r., w którym wskazano m.in.: Budżet filmu: 17 120 549 zł 31 gr Koproducent zobowiązał się do wniesienia wkładu finansowego w wysokości 1 270 000 zł netto, co stanowi 7,41% budżetu Filmu. Koproducent z chwilą wniesienia wkładu nabywa udział w autorskich prawach majątkowych i prawach pokrewnych do filmu w wysokości 14,1%. Strony ustalają, że wpływy otrzymane przez Producenta z eksploatacji Filmu ze wszystkich pól ekstrapolacji i terytoriów do wysokości poniesionych kosztów produkcji Filmu, tj. do kwoty 17 120 549 zł 31 gr netto dzielone będą między Producentem i Koproducentem według ustaleń: 85,9% dla Producenta i 14,1% dla Koproducenta. Dodatkowe wpływy ponad kwotę ustaloną w zdaniu poprzednim będą dzielone według tych samych zasad. Zakończenie produkcji filmu oraz jego premiera miały miejsce w 2018 r. Producent przedłożył Koproducentowi kosztorys wynikowy produkcji filmu wskazano: razem koszty bezpośrednie w wysokości: 16 364 549 zł 31 gr; wkład własny producenta: 756 000 zł, w łącznej wysokości: 17 120 549 zł 31 gr. Do przedmiotowego kosztorysu dołączono wykaz dokumentów źródłowych (faktury zakupu, listy płac, rachunki) składających się na powyższe kwoty. W dniu 21 stycznia 2019 r. Producent sporządził i przedłożył Koproducentowi raport nr 1 Rozliczenie wpływów z tytułu eksploatacji filmu – rozliczenie do dnia 30 grudnia 2018 r. Kwota wskazana w rozliczeniu wyniosła: 599 155 zł 50 gr, wpływy należne dla Spółki wyniosły: 84 480 zł 85 gr (co stanowi 14,1% ogólnej kwoty wpływów). W dniu 4 marca 2019 r. Producent sporządził i przedłożyły Koproducentowi raport nr 2 Rozliczenie wpływów z tytułu eksploatacji filmu – rozliczenie do dnia 27 lutego 2019 r. Kwota wskazana w rozliczeniu wyniosła: 247 785 zł 34 gr, wpływy należne dla Spółki wyniosły: 34 937 zł 73 gr (co stanowi 14,1% ogólnej kwoty wpływów). Spółka przekazała zgodnie w umową z dnia 18 marca 2015 r. wkład finansowy w wysokości 1 270 000 zł, co zostało potwierdzone przez Producenta w postaci faktur VAT. Faktury zostały wystawione na łączną kwotę 1 270 000 zł netto powiększone o kwotę podatku VAT ustalony wg stawki podstawowej, tj. 23%. Zgodnie z umową spółki komandytowej udział w zyskach przedstawia się następująco: M.T. – komandytariusz 69% (Wnioskodawca), M.J. – komandytariusz 10%, M.N. – komandytariusz 10%, M.K. – komandytariusz 10%, M. Sp. z o.o. – komplementariusz 1%.

W uzupełnieniu wniosku w wyniku wezwania wyjaśniono ponadto:

Producent był zobowiązany do zwrotu wkładu finansowego przekazanego przez Wnioskodawcę (koproducenta) w przypadku nie wyprodukowania filmu lub nie wydatkowania przekazanej kwoty wkładu finansowego na cele związane z produkcja filmu. Wkładem ze strony Wnioskodawcy były przekazane Producentowi środki finansowe celem wykorzystania ich we wspólnym przedsięwzięciu. Zatem przekazanie określonej kwoty pieniężnej przez Wnioskodawcę na pokrycie kosztów produkcji filmu, nie powodowało przysporzenia Producentowi. Przekazane środki finansowe były bowiem własnością koproducenta (Wnioskodawcy), jako jego wkład we wspólne przedsięwzięcie.
Przekazane środki pieniężne nie spowodowały powiększenia majątku Producenta – zostały przekazane na pokrycie kosztów produkcji filmu, jako wkład Wnioskodawcy (koproducenta) we wspólnym przedsięwzięciu.
Producent nie miał możliwości swobodnego dysponowania środkami przekazanymi przez koproducenta – mógł je przeznaczyć wyłącznie na produkcję filmu objętego przedmiotową umową (§ 3 pkt 5 umowy). Producent Wykonawczy zobowiązany był do prowadzenia odrębnej rachunkowości związanej z produkcją Filmu, a Koproducent był upoważniony do kontroli dokumentacji finansowo-księgowej związanej z produkcją Filmu.
Rolą Wnioskodawcy było wnoszenie wkładu finansowego zgodnie z harmonogramem. Ponadto zgodnie z zapisami umowy Wnioskodawca jako strona umowy uprawniony był m.in. do nadzorowania postępu produkcji, przeglądania roboczych materiałów filmowych. Koproducent był upoważniony do kontroli dokumentacji finansowo-księgowej związanej z produkcją Filmu. Wnioskodawca dokonywał odbioru filmu (na trzeciej kolaudacji), miał prawo zgłaszać uwagi i zastrzeżenia do przedstawianego materiału filmowego w zakresie niezgodności nakręconych zdjęć z treścią zatwierdzonego scenariusza (pierwsza i druga kolaudacja). Wyrażał zgodę na zwiększenie budżetu filmu.
Celem podjęcia współpracy między stronami umowy z dnia 18 marca 2015 r. było wspólnie organizować, finansować produkcję i uzyskiwać przychody z dystrybucji w proporcjach, zgodnie z przysługującym im prawem zawartym w umowie. Jak wskazano we wniosku stosownie do art. 5 pkt 5 ustawy o kinematografii – jako koproducent wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu i który współfinansuje produkcję filmu, to nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych.
Bezpośrednim motywem współpracy była realizacja wspólnego przedsięwzięcia, a nie nabycie autorskich praw majątkowych.
Współpraca pomiędzy stronami umowy z dnia 18 marca 2015 r. została nawiązana dla odniesienia wspólnych korzyści, prze solidarnym poniesieniu ryzyka.
Faktury wystawione przez Producenta na rzecz Wnioskodawcy dokumentowały przekazanie wkładu finansowego wg ustalonego harmonogramu (nie dokumentowały nabycia towaru lub usługi).
Koszty związane z produkcją filmową podzielone zostały na 14 podstawowych pionów. W każdym pionie dokonano kwalifikacji na cztery grupy kosztów:
1. honoraria – rachunki do umów o dzieło/zleceń;
2. usługi obcych przedsiębiorstw – najczęściej usługi członków danego pionu produkcyjnego, którzy prowadzą działalność gospodarczą lub działają w spółce i za wykonaną pracę rozliczają się za pomocą faktur;
3. wynajmy – w zależności od grupy kosztów są to wynajmy sprzętu/narzędzi do wykonania zadań w danym pionie produkcyjnym, i tak w pionie zdjęć filmowych i oświetlenia są to wynajmu sprzętu filmowego: kamer, obiektywów, jednostek światła; w pionie scenograficznym są to wynajmu obiektów zdjęciowych, mebli, elementów dekoracji, rekwizytów, etc;
4. zakupy, np. w pionie zdjęciowym są to zakupy dysków twardych do zapisu i archiwizacji materiału filmowego, zarejestrowanego na planie podczas dnia zdjęciowego
  
  Powyższe zasady dotyczą wszystkich pionów produkcji:
  
  a) Pion Główny: opracowania literackie i produkcja;
  
  b) Pion Reżyserski;
  
  c) Pion Aktorski;
  
  d) Pion zdjęć filmowych i oświetlenia;
  
  e) Pion dźwięku na planie;
  
  f) Pion scenografii i obsługi planu;
  
  g) Pion kostiumów;
  
  h) Pion charakteryzacji;
  
  i) Pion kaskaderski, pirotechniki i broni;
  
  j) Koszty socjalne;
  
  k) Zakwaterowanie i transport;
  
  l) Ubezpieczenia, bhp, ochrona osób i mienia, ochrona medyczna;
  
  m) Postprodukcja i laboratorium;
  
  n) Promocja;
Przedmiotowe wydatki były dokonywane fizycznie przez Producenta jednakże ze środków przekazanych przez koproducenta (wkład koproducenta) oraz środków producenta (wkład producenta) – z uwzględnieniem charakteru tych środków opisanych w odp. na pytania 1a i 1b.
Wydatki zostały poniesione zarówno przez koproducenta jak i producenta (wg udziału w budżecie Filmu określonym w umowie z dnia 18 marca 2015 r.).
Koproducent wniósł wkład finansowy (nie wnosił wkładu rzeczowego), w kontekście tego, iż realizacji wspólnego przedsięwzięcia przez strony umowy z dnia 18 marca 2015 r. polegała na wniesieniu wkładu pracy, wkładu finansowego i rzeczowego, w wyniku którego tworzy się wspólne dzieło.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wpłacony wkład Podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?
Czy prawidłowe jest uznanie kosztów produkcji Filmu jako koszty bezpośrednio związane z przychodami, w rozumieniu art. 22 ust. 5a ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych?
Jeśli koszty produkcji filmu stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami, to czy Podatnik ma prawo rozpoznawać je jako koszty uzyskania przychodu od momentu wystąpienia pierwszego przychodu z Filmu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu wg skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Stosownie natomiast do treści art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat. Powyższy przepis nakazuje podatnikom określać przychody i koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do ich praw w udziale w zysku ze współwłasności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub użytkowania rzeczy lub praw majątkowych. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce komandytowej, jego udział w zyskach tej spółki wynosi 69%. Spółka komandytowa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła umowę koprodukcyjną. Stosownie do art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. z 2018 r., poz. 597, z późn. zm.) koproducent filmu to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych. Przepis art. 5 pkt 6 ww. ustawy o kinematografii stanowi natomiast, że producent filmu to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu. W świetle przepisu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1231, z późn. zm.) prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w rozdziale 6 zawiera przepisy szczególnie dotyczące utworów audiowizualnych. Z przepisu art. 69 ww. ustawy wynika, że współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno-muzycznych oraz twórca scenariusza. Ponadto na podstawie przepisu art. 70 ust. 1 ww. ustawy domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości. Spółka komandytowa zawarła umowę, której przedmiotem jest określenie wzajemnych praw i obowiązków w ramach realizacji projektu polegającego na produkcji filmu (Film). Film powstanie w ramach koprodukcji ze Spółką komandytową. Zgodnie z postanowieniami umowy koprodukcji, w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu. Spółka komandytowa wnosi do produkcji wkład finansowy. Udział Spółki komandytowej w budżecie filmu wyniósł 7,41%. Oryginalny egzemplarz Filmu jest współwłasnością Koproducenta, Producenta i pozostałych koproducentów w częściach odpowiadających ich wkładowi w produkcję Filmu, wyrażoną procentowym udziałem każdego z tych podmiotów w Budżecie Końcowym Filmu. Podmiotem wiodącym w realizacji Filmu, odpowiedzialnym za realizację całości będzie Producent. Producent odpowiada za przygotowania do produkcji Filmu, produkcję Filmu oraz postprodukcję Filmu (montaż oraz udźwiękowienie). Producent odpowiada za zawarcie stosownych umów z reżyserem, operatorem obrazu, dźwięku oraz innymi osobami, których udział w realizacji Filmu będzie niezbędny. Producent zobowiązany jest do prowadzenia dokumentacji rzeczowej i finansowej, w sposób umożliwiający okresową ocenę wykonania zadania pod względem rzeczowo-finansowym. Spółka komandytowa była uprawniony do kontroli ksiąg, rachunków i rachunkowości dotyczących produkcji Filmu oraz wszystkich dokumentów związanych z produkcją Filmu. W związku z nabyciem przez Producenta praw majątkowych na Spółkę komandytową przechodzą autorskie prawa majątkowe do Filmu (w postaci ukończonej i nieukończonej) oraz prawa pokrewne powstałe w związku z produkcją Filmu. Prawa, o których mowa powyżej, przechodzą na Koproducenta w związku z wniesieniem przez Koproducenta wkładu finansowego w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu. Uzyskane przez Strony wpływy netto z rozpowszechniania Filmu – w zamian za wniesiony wkład pieniężny, dzielone będą pomiędzy Strony zgodnie z proporcją: Sp. kom. – 14,1%, Producent i pozostali koproducenci – 85,9%, co wynika z Budżetu końcowego Filmu. Podstawę do wystawienia Producentowi przez Sp. kom. faktury na kwotę stanowiącą udział Wnioskodawcy w wykazanych zyskach (zysk jest proporcjonalnym do udziałów Wnioskodawcy wpływem netto z tytułu rozpowszechniania Filmu, z wyłączeniem wpływów z reklamy i sponsoringu) stanowią raporty sprawozdawczo-rozliczeniowe.

Jak wskazano powyżej, zgodnie z tą umową, producent i koproducent, podejmują współpracę w dziedzinie produkcji filmowej i zamierzają wyprodukować film. Zamierzają wspólnie organizować, finansować produkcję i uzyskiwać przychody z dystrybucji w proporcjach, zgodnie z przysługującym im prawem zawartym w umowie. Produkcja filmu ma się odbyć w oparciu o środki przewidziane umową i kosztorysem. Sp. kom. wniosła wkład własny w postaci wkładu pieniężnego. W świetle powyższego należy uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym mamy do czynienia ze wspólnym przedsięwzięciem, w którym strony wspólnie, poprzez wkład pracy, wkład finansowy i rzeczowy tworzą wspólne dzieło. Własność tego dzieła przysługuje im w odpowiednich proporcjach, zgodnie z przysługującym im prawem zawartym w umowie. Wkładem tym, ze strony jednego z koproducentów, są przekazane Wnioskodawcy środki finansowe celem wykorzystania ich we wspólnym przedsięwzięciu.

Wpłacony wkład finansowy – prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych decydują przepisy art. 22 i 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Wykładnia językowa zwrotu „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów” prowadzi do wniosku, że istotne jest w tym wypadku ukierunkowanie przez podatnika działania polegającego na poniesieniu wydatku na osiągnięcie celu w postaci przychodu. W myśl słownikowej definicji słowo „cel” oznacza to, do czego się dąży, co się chce osiągnąć. Zwrot użyty przez ustawodawcę zakłada zatem potencjalny charakter przychodu, kładąc wyraźnie nacisk na zamiar podatnika i celowość jego postępowania. Działanie, z którym wiąże się poniesienie wydatku nie musi przy tym, jak wskazuje się w literaturze i orzecznictwie, wpływać zawsze w sposób bezpośredni na fakt uzyskania przychodu. Może być tylko jednym z ogniw pośrednich prowadzących jako całość w efekcie do uzyskania przysporzenia (przychodu). O kosztowym charakterze danego wydatku decydować może ponadto także fakt ukierunkowania przez podatnika wydatku na „zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów”. Użyty przez ustawodawcę zwrot jeszcze wyraźniej wskazuje na możliwość zaliczania do kosztów także wydatków wiążących się z przychodami w sposób tylko pośredni, w tym wydatków o charakterze ogólnym. Wydatki te, choć nie da się z reguły wykazać ich wymiernego wpływu na konkretne przychody, jako związane z utrzymywaniem lub rozszerzaniem funkcjonowania i działalności podatnika (spółki), powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Podsumowując, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy. Art. 23 ust. 1 ustawy zawiera bowiem enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Zgodnie z zasadą, określoną w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. W myśl ust. 2 art. 8 cytowanej ustawy zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat; ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną. Przepisy te ustalają nadrzędne zasady rozliczeń podatkowych dokonywanych między podmiotami biorącymi udział we wspólnym przedsięwzięciu. W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego wynika, że przekazana przez Sp. kom. w ramach wspólnego przedsięwzięcia kwota pieniężna (wkład finansowy na produkcję filmu) jest wkładem inwestycyjnym we wspólne przedsięwzięcie, w wyniku realizacji którego, powstanie określony produkt (film), z eksploatacji którego Wnioskodawca, jako wspólnik spółki osobowej – koproducenta i inwestora będzie uzyskiwał dochód. Mając powyższe na względzie stwierdzić zatem należy, że w momencie przekazania wskazanych we wniosku środków pieniężnych (wkładu finansowego) na rzecz realizacji wspólnego przedsięwzięcia, kwota ta nie stanowi dla Wnioskodawcy kosztu uzyskania przychodu. Kosztem tym będą mogły być natomiast poszczególne wydatki sfinansowane z tej kwoty, w części przypadającej na Wnioskodawcę zgodnie z posiadanym udziałem w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia oraz udziału w zyskach spółki osobowej, przy jednoczesnym spełnieniu przez te wydatki kryteriów wymienionych w cyt. art. 22 ww. ustawy oraz przy założeniu, że nie będą podlegały wyłączeniu z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy nie będzie miał on prawa do zaliczenia wpłaconego wkładu do kosztów uzyskania przychodów. Kosztami uzyskania przychodów będą mogły być poszczególne wydatki sfinansowane z tej kwoty, w części przypadającej na Wnioskodawcę, zgodnie z posiadanym udziałem w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia oraz zyskach w spółce osobowej, spełniające dyspozycje art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidulnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 31 maja 2016 r., nr IPPB6/4510-186/16-2/AM.

Uznanie kosztów produkcji Filmu jako kosztów bezpośrednio związane z przychodami.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych dzieli koszty na koszty bezpośrednio i pośrednio związane z przychodami. Koszty bezpośrednie to takie, które można powiązać z konkretnym przychodem podatkowym. Zasadniczo powinny one zostać ujęte dla celów podatkowych w dacie osiągnięcia odpowiadającego im przychodu. Z kolei koszty pośrednie nie dotyczą konkretnego przychodu, jednak ich poniesienie zmierza do zabezpieczenia lub zachowania źródła uzyskania przychodu. Zasadą jest, że pośrednie koszty powinny zostać rozpoznane dla celów podatkowych w momencie ich poniesienia. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera precyzyjnych wytycznych, które koszty uzyskania przychodów należy traktować jako koszty bezpośrednie, a które jako pośrednie. Podstawowym kryterium przy klasyfikacji kosztów jako bezpośrednich jest możliwość identyfikacji bezpośredniego związku konkretnych kosztów z konkretnymi przychodami. Ewidencja księgowa u Producenta jest prowadzona w taki sposób, aby możliwe było precyzyjne przypisanie konkretnych kosztów do realizowanych projektów (Filmów). Producent jest w stanie w sposób jednoznaczny przyporządkować koszty do danych projektów. Koszty te ze względu na specyfikę wytwarzanego produktu (Film) są charakterystyczne tylko dla danego Filmu. Do kosztów takich należy zaliczyć między innymi: koszty scenariuszy, licencje dotyczące utworów muzycznych wykorzystywanych w Filmie, koszty wynagrodzeń reżysera, koszty wynagrodzeń scenografów, charakteryzatorów oraz pozostałych osób pracujących na planie filmowym, koszty wynagrodzeń aktorów, pozostałe koszty realizacji Filmu – kostiumy, rekwizyty, materiały charakteryzatorskie wynajem pomieszczeń na potrzeby Filmu, scenografii, transportu, wyżywienie oraz zakwaterowanie ekipy filmowej na planie, koszty post produkcji – montaż filmu, udźwiękowienie, koszty efektów specjalnych itd. Mając na uwadze powyżej opisany związek konkretnych kosztów (kosztów konkretnego Filmu) z konkretnymi przychodami dotyczącymi tego Filmu, Wnioskodawca uważa, że koszty produkcji Filmu stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami wspólników spółki osobowej Sp. kom. W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że do rozliczenia kosztów produkcji Filmu należy stosować zasady przewidziane ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych dla kosztów bezpośrednich. Zgodnie z art. 22 ust. 5a ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia: 1) sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo 2) złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego – są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Koszty dotyczące wspólnego przedsięwzięcia rozliczane są wg udziału w zyskach (zapisanego w umowie koprodukcji), tj. 14,1%, co wynika z zapisów art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z zestawieniem „Kosztorys wynikowy produkcji Filmu” koszty wynoszą 17 120 549 zł 31 gr, co powoduje, że na spółkę Sp. kom. będzie przypadało 2 413 997 zł 45 gr [17 120 549 zł 31 gr x 14,1%]. Koszty te mają charakter bezpośredni (zapis w zestawieniu). Po analizie zestawienia przedmiotowego kosztów należy wykluczyć te koszty, które nie stanowią kosztu uzyskania przychodu w świetle zapisów art. 22 i 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidulnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 maja 2014 r., nr IPPB5/423-119/14-2/IŚ.

Moment rozliczenia kosztów bezpośrednio związanych z przychodami.

Koszty produkcji Filmu stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami. Zdaniem Wnioskodawcy, moment uzyskania pierwszego przychodu dotyczącego Filmu jest momentem, od którego wszystkie nakłady związane z produkcją filmu będą rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów. Przyjmując, że koszty produkcji Filmu stanowią koszty bezpośrednie, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, co do zasady, koszty te powinny zostać ujęte w kosztach uzyskania przychodu w roku, w którym zostały uzyskane odpowiadające im przychody. Zgodnie z art. 22b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania autorskie lub pokrewne prawa majątkowe”. Ze względu na fakt, iż prawa majątkowe (Film) nie zostały nabyte lecz wytworzone we własnym zakresie – nie stanowią one wartości niematerialnych i prawnych w myśl przepisów podatku dochodowego od osób fizycznych, a w konsekwencji tego Wnioskodawca nie może naliczać amortyzacji podatkowej od tych składników. Koszty bezpośrednio związane z produkcją Filmu należy zatem ująć jako koszt uzyskania przychodów w okresie, w którym powstanie odpowiadający im przychód. Jak wynika z art. 14 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Dla ustalenia przychodu istotnym zagadnieniem jest określenie daty uzyskania przychodu, z którą ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych łączy moment powstania obowiązku podatkowego. Wnioskodawca nie jest w stanie przewidzieć kiedy przychody związane z produkcją filmu zostaną osiągnięte, oraz w jakiej będą wysokości. Wysokość przychodów oraz ich rozłożenie w czasie uwarunkowana jest od czynników niezależnych od Wnioskodawcy (np. oglądalność Filmu, ilość reemisji, ilość widzów w kinie). Wnioskodawca może jedynie określić spodziewane przychody oraz wskazać jakie mogą być ich typy (rodzaje spodziewanych przychodów zostały przedstawione w Opisie stanu faktycznego zamieszczonego we wstępnej części wniosku). W sytuacji zatem, gdy nie ma możliwości określenia, kiedy wspólnik spółki osobowej uzyska przychody związane z uczestnictwem we wspólnym przedsięwzięciu – produkcją Filmu oraz w jakiej wysokości, jedynym uzasadnionym podejściem, zdaniem Wnioskodawcy, jest ujęcie kosztów bezpośrednich dotyczących danej produkcji w momencie uzyskania pierwszego przychodu związanego bezpośrednio z danym Filmem, tj. w roku 2018 [w dniu 21 stycznia 2019 r. Producent sporządził i przedłożyły Koproducentowi raport nr 1 Rozliczenie wpływów z tytułu eksploatacji filmu – rozliczenie do dnia 30 grudnia 2018 r. Kwota wskazana w rozliczeniu wyniosła: 599 155 zł 50 gr., wpływy należne dla Spółki wyniosły: 84 480 zł 85 gr (co stanowi 14,1% ogólnej kwoty wpływów)].

Według Wnioskodawcy takie podejście do powyższego zagadnienia pozwala na zachowanie wymaganego przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych związku momentu rozpoznania kosztu bezpośredniego z przychodami (tj. zgodnie z przepisem art. 22 ust. 5a tej ustawy). Wnioskodawca podkreśla, że powyższe stanowisko jest zbieżne ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu odnoszącym się do momentu, w którym należy rozpoznać koszty produkcji filmowych, orzeczenie z dnia 20 marca 2007 r. (sygn. akt I SA/Wr 224/07). Zgodnie z orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego „sporny wydatek niewątpliwie nie sposób zaliczyć do tzw. kosztów pośrednich (...) skoro wydatki te da się powiązać z określonym przychodem. (...) A zatem mając na uwadze przepis art. 15 ust. 4 w rozumieniu jak wyżej powołanym należy uznać, iż wydatki na zakup praw do emisji filmów oraz nakładów na realizacje w kooperacji wskazanych tytułów filmowych należy przypisać do roku podatkowego, w którym nastąpi po raz pierwszy przychód z tymi wydatkami związany”. Przywołane orzeczenie zostało wydane w odniesieniu do wcześniejszego stanu prawnego – jest jednak w pełni aktualne. W interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. akt: IPPB3/423-1224/08-4/DG), w której wyrażono pogląd, że Spółka powinna rozpoznać koszty bezpośrednie dotyczące filmu w okresie, w którym spodziewa się osiągnąć przeważającą część przychodów z danego Filmu. W przypadku Wnioskodawcy nie jest jednak znany okres, w którym zostanie osiągnięta przeważająca część przychodów z Filmu. W takiej sytuacji – zdaniem Wnioskodawcy – jedynym uzasadnionym momentem ujęcia całości kosztów bezpośrednich danego Filmu w wyniku podatkowym, jest moment wystąpienia pierwszego jakiegokolwiek przychodu podatkowego związanego z Filmem. Potwierdza taki sposób postępowania Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w powyższej interpretacji, w której stwierdził, że gdy „jest brak możliwości określenia czy, w jakiej wysokości i kiedy będą uzyskane kolejne przychody z dystrybucji Filmu, koszty produkcji Filmu powinny być w całości potrącone w 2010 roku zgodnie z art. 15 ust. 4 Ustawy. Nie można bowiem określić, w jakiej części koszty produkcji Filmu miałyby odpowiadać następnym okresom i kiedy miałyby być potrącone przez Wnioskodawcę”.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty i przychody dotyczące wspólnego przedsięwzięcia rozliczane są wg udziału w zyskach (zapisanego w umowie koprodukcji), tj. 14,1% i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w roku 2018 r. (data uzyskania pierwszego przychodu – przychody należne za rok 2018 – raport nr 1 Rozliczenie wpływów z tytułu eksploatacji filmu – rozliczenie do dnia 30 grudnia 2018 r.). Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidulnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, z dnia 7 maja 2014 r., nr IPPB5/423-119/14-2/IŚ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Udowodnienie prawidłowości zaliczenia przez Wnioskodawcę opisanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodów może zatem wymagać w szczególności udowodnienia: poniesienia wydatków, ich charakteru, ich celowości oraz racjonalności działań podatnika, a w konsekwencji braku okoliczności uniemożliwiających uznanie przedmiotowych kosztów za koszty uzyskania przychodów. W ramach postępowania dowodowego może również zostać dokonana szczegółowa analiza związku ponoszonych wydatków z przychodami Wnioskodawcy.

Zasady udowadniania okoliczności faktycznych w postępowaniu podatkowym normuje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.). Na mocy art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodami takimi mogą być księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 Ordynacji podatkowej). Stosownie do art. 187 § 1 ww. aktu prawnego, organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Ocena kwestii udowodnienia danej okoliczności jest dokonywana na podstawie całości zgromadzonych dowodów (art. 191 tej ustawy).

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy – Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej organ interpretacyjny przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Dodatkowo – odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę w treści wniosku interpretacji rozstrzygnięć (interpretacji indywidualnych, wyroku sądu administracyjnego) – zauważyć należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. Nie mogą więc być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Co więcej, potwierdzają one stanowisko zaprezentowane w tej interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin