2019.10.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.368.2019.3.HW
z 14 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2019 r. (data wpływu 30 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 października 2019 r. (data wpływu 10 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy wynagrodzenie kuratora dla osoby częściowo ubezwłasnowolnionej, ustanowione przez Sąd podlega opodatkowaniu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy wynagrodzenie kuratora dla osoby częściowo ubezwłasnowolnionej, ustanowione przez Sąd podlega opodatkowaniu. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 października 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz o dodatkową opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest adwokatem i prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą „(…)”.

Wnioskodawca jest płatnikiem podatku od towarów i usług. W grudniu 2015 r. postanowieniem Sądu Rejonowego w (…) Wnioskodawca został ustanowiony Kuratorem dla osoby częściowo ubezwłasnowolnionej. Zaświadczenie o sprawowaniu kurateli jest wydane na: „(…)”.

Sprawowanie kurateli nad osobą częściowo ubezwłasnowolnioną sprowadza się do pomocy poddanemu kurateli w prowadzeniu jego spraw, dbaniu o to, aby miał zapewnione odpowiednie warunki bytowe, odpowiednie ubrania, lekarstwa, udzielaniu zgody na zaciąganie przez tą osobę zobowiązań czy nabywania praw. W przedmiotowej sprawie kurator nie jest uprawniony do zarządu majątkiem poddanego kurateli, ponieważ osoba ta radzi sobie ze sprawami finansowymi. Działania podejmowane przez kuratora nie są działaniami, jakimi zajmuje się Wnioskodawca na co dzień jako adwokat, sprowadzają się raczej do zapewnienia poddanemu kurateli odpowiednich warunków bytowych. W kwietniu 2016 r. Wnioskodawca złożył do sądu wniosek o przyznanie wynagrodzenia za sprawowanie kurateli. Postanowieniem z dnia 14 maja 2019 r. Sąd przyznał Wnioskodawcy wynagrodzenie w kwocie po 300 zł miesięcznie poczynając od 10 grudnia 2015 r.

Ze środków publicznych – Gminy (…) – ośrodka (…), zgodnie z art. 36 pkt 1 lit. h ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, wynagrodzenie należne opiekunowi (tu kuratorowi) z tytułu sprawowania opieki jest świadczeniem z pomocy społecznej.

W razie bowiem braku podstaw do pokrycia wynagrodzenia kuratora osoby częściowo ubezwłasnowolnionej na podstawie art. 179 § 1 KRO, wynagrodzenie to jest pokrywane ze środków publicznych na podstawie przepisów o pomocy społecznej (art. 162 § 3 KRO w zw. z art. 178 § 2 KRO i art. 53a PomSpołU). W związku z wątpliwościami dotyczącymi opodatkowania wynagrodzenia kuratora Wnioskodawca nie wystąpił jeszcze do ośrodka (…) o wypłatę wynagrodzenia.

Ponadto w piśmie z dnia 3 października 2019 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Zainteresowany wskazał, co następuje:

Sąd powołuje kuratora oraz na jego wniosek ustala wysokość jego wynagrodzenia. Kurator otrzymuje ponadto od Sądu zaświadczenie, w którym Sąd powinien określić ogólnie zakres jego uprawnień i obowiązków. Sąd wskazuje przykładowo, czy kurator jest uprawniony do reprezentowania poddanego kurateli oraz zarządu jego majątkiem. Sąd nie wskazuje jednak szczegółowo, jakie czynności i w jaki sposób ma wykonywać Wnioskodawca. Obowiązki kuratora wynikają z samego celu kurateli (m.in. pomoc przy czynnościach faktycznych poddanego kurateli, sprawowanie pieczy nad jego osobą, pomoc w prowadzeniu spraw związanych z dokonywaniem czynności prawnych jego uczestnictwem w obrocie prawnym). Sposób wykonywania czynności wynika z ustawy Kodeks Rodzinny Opiekuńczy, kurator ubezwłasnowolnionego częściowo jest bowiem zobowiązany zawsze wykonywać swe czynności tak, jak tego wymaga dobro pozostającego pod kuratelą i interes społeczny. Kurator kieruje się zatem jedynie tymi ogólnymi wytycznymi, a pracę i poszczególne zadania wyznacza i organizuje sobie samodzielnie.
Odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat i wykonanie czynności objętych postanowieniem Sądu w zakresie wykonywania czynności kuratora ponosi Wnioskodawca.
W odpowiedzi na pytanie o treści: „Czy z tytułu wydanego przez Sąd postanowienia o przyznaniu wynagrodzenia powstał między Sądem a Wnioskodawcą stosunek o charakterze administracyjnym lub cywilnoprawnym?”, Wnioskodawca wskazał, że: „Z tytułu wydanego przez Sąd postanowienia o przyznaniu wynagrodzenia, w ocenie Wnioskodawcy nie powstał żaden z podanych stosunków. Sąd jedynie ustala wynagrodzenie, pokrywane jest ono z dochodów lub majątku osoby, dla której kurator jest ustanowiony. Jeśli osoba ta nie ma odpowiednich dochodów lub majątku, wynagrodzenie pokrywane jest ze środków publicznych wypłacane przez ośrodek pomocy społecznej. W przypadku Wnioskodawcy wynagrodzenie jest wypłacane ze środków publicznych”.
W ocenie Wnioskodawcy, czynności te nie są wykonywane w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Wnioskodawca prowadzi kancelarię adwokacką, jako działalność sklasyfikowaną w PKD 69.10.Z, natomiast czynności wykonywane w ramach kurateli, zdaniem Wnioskodawcy, nie mieszczą się w ramach działalności sklasyfikowanej w PKD 69.10.Z, ponieważ obejmują w dużej mierze czynności faktyczne takie jak: pomoc poddanemu kurateli w zakupie odzieży, pomoc w zorganizowaniu transportu, weryfikowanie stanu zdrowia i warunków mieszkaniowych czy pełnienie roli posłańca. Działalność prawnicza, o której mowa w Polskiej Klasyfikacji Działalności nie obejmuje tego typu czynności. Wnioskodawca występując nawet przed Sądem jako kurator osoby ubezwłasnowolnionej, nie korzysta z przymiotu adwokata, nie występuje w stroju urzędowym, tj. w todze.
W ocenie Wnioskodawcy, w jego konkretnej sytuacji nie ponosi On ryzyka gospodarczego w związku z wykonywaniem czynności kuratora, gdyż Sąd przyznał Mu wynagrodzenie, w związku z czym przez cały czas trwania kurateli istnieje pewność tego wynagrodzenia, które jednocześnie musi się mieścić w granicach wyznaczonych przez przepisy prawa. Tym samym, osiągane wynagrodzenie nie jest zależne od czynników ekonomicznych i personalnych, jak np. możliwości finansowe, miejsce prowadzenia działalności, popyt, podaż, postęp technologiczny, zamiana oprocentowania, kursów. Co prawda kuratorowi teoretycznie Sąd może nie przyznać wynagrodzenia, lub kurator (w związku z podejmowanymi czynnościami) może ponieść koszty przewyższające zasądzone wynagrodzenie, jednak te sytuacje na chwilę obecną nie dotyczą Wnioskodawcy.
W odpowiedzi na pytanie o treści: „Czy otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie kuratora dla osoby częściowo ubezwłasnowolnionej, ustanowionego przez Sąd, stanowi przychody, o których mowa w przepisach art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.)?” (pkt 1) ppkt 6), Zainteresowany wskazał, że: „Otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie nie stanowi przychodów o których mowa w pkt Ad 1)6”.
W ocenie Wnioskodawcy wynagrodzenie spełnia warunki wskazane w art. 13 pkt 6 UPDOF.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wynagrodzenie kuratora dla osoby częściowo ubezwłasnowolnionej, ustanowionego przez sąd podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, czy też podlega zwolnieniu na podstawie art. 15 ust. 3 ustawy o VAT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie kuratora dla osoby częściowo ubezwłasnowolnionej będzie podlegało podatkowi od towarów i usług. Pomimo bowiem zakwalifikowania przez Wnioskodawcę wynagrodzenia za sprawowanie kurateli jako przychodu z działalności wykonywanej osobiście, Wnioskodawca nie spełnia przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie można bowiem stwierdzić, że w przypadku wykonywania czynności kuratora dla osoby częściowo ubezwłasnowolnionej na zlecenie sądu, sąd bierze na siebie odpowiedzialność za ww. czynności, w rozumieniu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 powołanego wyżej artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei, art. 15 ust. 3 ustawy, stanowi, że za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.);
(uchylony);
z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

W myśl art. 15 ust. 3a ustawy, przepis ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio do usług twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanych w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw artystycznego wykonania albo ich wykonanie, w tym również wynagradzanych za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

Z powołanego przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że dla uznania, że określone czynności wykonywane przez osobę fizyczną nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej i tym samym pozostają poza regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług, istotne jest łączne spełnienie wszystkich elementów wymienionych w tym przepisie, tj. związanie zleceniobiorcy ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym, a wykonującym zlecane czynności co do warunków:

wykonywania tych czynności,
wynagrodzenia oraz
odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Zatem, w przypadku łącznego spełnienia ww. warunków, czynności podejmowanych przez osobę fizyczną nie uznaje się za czynności wykonywane w ramach prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej. To powoduje, że osoba taka nie działa w tym przypadku w charakterze podatnika VAT, a zatem wykonywane czynności nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Jak wynika z art. 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:

(uchylony);
przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych;
przychody z działalności duchownych, osiągane z innego tytułu niż umowa o pracę;
przychody z działalności polskich arbitrów uczestniczących w procesach arbitrażowych z partnerami zagranicznymi;
przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7;
przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9;
przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych;
7a) przychody otrzymywane przez członków Rady Mediów Narodowych;
przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:
1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,
3. przedsiębiorstwa w spadku
− z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9;
przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Jak już wcześniej wskazano, z cytowanego art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, wynika, że dla uznania, że określone czynności wykonywane przez osobę fizyczną nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej i tym samym pozostają poza regulacjami tej ustawy, istotne jest łączne spełnienie wszystkich elementów wymienionych w tym przepisie, tj. związanie zleceniobiorcy ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym, a wykonującym zlecane czynności co do warunków:

wykonywania tych czynności,
wynagrodzenia, oraz
odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Zatem użycie słowa „samodzielnie” w kontekście art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, wyklucza opodatkowanie pracowników i innych osób, o ile są one związane z pracodawcą przez umowę o pracę lub inny stosunek prawny tworzący więzi (stosunek podporządkowania) między pracodawcą a pracownikiem co do (w zakresie) warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

Oznacza to, że przychody z tytułu wykonywanych czynności nie tylko winny być wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz także spełnione muszą zostać pozostałe kryteria przedmiotowe określające m.in. czy działanie usługodawcy odbywa się na warunkach ryzyka gospodarczego, a tym samym, kto ponosi odpowiedzialność za wykonane usługi. Nie stanowią bowiem samodzielnej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, tylko te czynności, gdy pomiędzy zlecającym ich wykonanie i wykonującym zlecone czynności istnieją więzy tworzące stosunek prawny w zakresie warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Odnośnie dwóch pierwszych warunków stwierdzić należy, że każdy w zasadzie stosunek prawny o charakterze odpłatnym istniejący pomiędzy podmiotem zlecającym wykonanie danej czynności a podmiotem, który daną czynność wykonuje, jest w jakimś sensie określony co do warunków wykonywania danych czynności oraz wynagrodzenia.

Nie będzie więc podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług osoba, która w ramach podpisanej umowy, tworzyć będzie ze zlecającym więzi analogiczne ze stosunkiem pracy, nie ponosząc tym samym ryzyka ekonomicznego w związku z wykonywanymi czynnościami. Tylko spełnienie wymogów wyłączających samodzielność działania poprzez zawarcie więzi prawnej między zleceniodawcą a zleceniobiorcą co do wskazanych już warunków wykonywania zleconych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich, pozwala jednocześnie wyłączyć wykonywane czynności z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Ze względu na to, że w zasadzie każdy stosunek prawny o charakterze odpłatnym istniejący pomiędzy podmiotem zlecającym wykonanie danej czynności a podmiotem, który daną czynność wykonuje, określa wynagrodzenie oraz przynajmniej podstawowe warunki wykonywania czynności, należy uznać, że „odpowiedzialność zlecającego wobec osób trzecich” jest kryterium kluczowym dla oceny charakteru prawno-podatkowego danego podmiotu. Jest to czynnik odróżniający, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, prowadzenie działalności gospodarczej (przesłanki warunkującej status podatnika VAT) od innego rodzaju aktywności zawodowej nie powodującej powstania podmiotowości prawno-podatkowej na gruncie ww. ustawy. Istotna jest w tym przypadku analiza istoty odpowiedzialności wynikającej z charakteru stosunku prawnego łączącego Wnioskodawcę oraz Sąd.

Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane zostało również w drugim akapicie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym działalnością gospodarczą jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych do celów zarobkowych w celu uzyskania z tego tytułu przychodu.

Akapit pierwszy przywołanego artykułu Dyrektywy 2006/112/WE Rady określa osobę, która może stać się podatnikiem, jako każdą osobę, która samodzielnie prowadzi w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Artykuł 10 Dyrektywy 2006/112/WE Rady wyjaśnia znaczenie terminu „samodzielnie” użytego w ww. przepisie. Stwierdza on, że warunek określony w art. 9 ust. 1 wyklucza opodatkowanie VAT pracowników i inne osoby, o ile są one związane z pracodawcą umową o pracę lub jakimikolwiek innymi więzami prawnymi tworzącymi stosunek prawny między pracodawcą a pracownikiem w zakresie warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

W celu określenia granic pojęć „działalność gospodarcza” i „podatnik” należy odwołać się do brzmienia art. 9 ust. 2 i 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

I tak, w myśl artykułu 9 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, poza osobami, o których mowa w ust. 1, za podatnika uznawana jest każda osoba, która okazjonalnie dokonuje dostawy nowego środka transportu wysyłanego lub transportowanego do nabywcy przez sprzedawcę, przez nabywcę albo na rzecz sprzedawcy lub nabywcy, do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium państwa członkowskiego, ale na terytorium Wspólnoty. Przy czym – według artykułu 12 ust. 1 Dyrektywy – „Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi (...)”.

Dyrektywa wskazuje na bardzo szeroki zakres pojęcia „działalność gospodarcza”, obejmujący wszystkie etapy produkcji, dystrybucji i dostarczania towarów i usług. To, że działalność gospodarcza, która ma być traktowana jako taka, nie jest działalnością wykonywaną okazjonalnie, nie oznacza, że działalność ta, aby mieścić się w zakresie podatku VAT, musi osiągnąć pewną liczbę operacji lub osiągnąć określony poziom dochodu. Decydującym elementem jest wola lub zamiar osoby dokonującej czynności, aby brać udział w produkcji, dystrybucji lub dostarczaniu dóbr lub usług. Elementem definiującym działalność gospodarczą na gruncie przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady jest to, że osoba, w celu wykonywania swoich działań, wykorzystuje zasoby ludzkie lub rzeczowe w taki sam sposób, jak są one wykorzystywane przez producenta, handlowca lub osoby świadczące usługi. Działalność gospodarcza w rozumieniu Dyrektywy 2006/112/WE Rady będzie miała miejsce, gdy zaistnieje zamiar wykorzystania i zorganizowania środków w celu wzięcia udziału w produkcji, dystrybucji towarów lub świadczeniu usług.

Przedmiotowe zagadnienie było również przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (orzeczenia w sprawie C-202/90 Ayuntamiento de Sevilla przeciwko Recaudadores de Tributos de las Zonas primera v. segunda, C-235/85 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów). TSUE w ww. orzeczeniach wskazał, że za samodzielną nie będzie mogła być uznana działalność gospodarcza, która wykonywana jest przy wykorzystaniu infrastruktury i organizacji wewnętrznej podmiotu, na rzecz którego jest prowadzona, nie powoduje żadnego ryzyka ekonomicznego po stronie usługodawcy, a nadto nie powoduje odpowiedzialności usługodawcy wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością.

Ponadto, zgodnie z opinią RG M.G. Tesauro z dnia 4 czerwca 1991 r. do sprawy C-202/90, co się tyczy warunków pracy należy przeanalizować czy pracownik jest niejako zintegrowany z organizacją pracodawcy (...) czy i w jakim zakresie może swobodnie zorganizować swoją działalność. Jest oczywistym, że możliwość swobodnego zorganizowania (wybór współpracowników, struktury niezbędne do wykonywania zadań, godziny pracy), jak też brak zintegrowania w przedsiębiorstwie czy w administracji stanowią elementy typowe dla działalności wykonywanej w sposób samodzielny. Jednakże poddanie się niektórym dyrektywom jak też pewnej kontroli czy władzy dyscyplinarnej pracodawcy, które odnajdujemy również w stosunku pracy nie wykluczają charakteru samodzielnego działalności. Co się tyczy warunków wynagrodzenia, okoliczność, że wynagrodzenie (także to określone ustawą) jest proporcjonalne do usług i charakter przypadkowy, który z tego wynika stanowią jasne wskaźniki istnienia stosunku samodzielnej pracy. Nie ma wątpliwości, że ryzyko w ramach stosunku pracy podporządkowanej spoczywa tylko na pracodawcy. W zakresie odpowiedzialności wskazano, że należy badać czy pracownik jest odpowiedzialny wobec osób trzecich za czynności i działania, które można mu przypisać (pkt 6).

Zauważyć też należy, że sformułowanie zawarte w powołanym art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, odnoszące się do odpowiedzialności, należy rozumieć jako odpowiedzialność zleceniodawcy, w stosunku do osób trzecich, za czynności realizowane przez zleceniobiorcę w ramach wykonywania zlecenia. Tylko w takim przypadku ryzyko wykonania czynności zleconych przechodzi z faktycznego wykonawcy na osobę zlecającą ich wykonanie, co wyklucza samodzielny charakter działalności zleceniobiorcy. Tak bowiem rozumiana odpowiedzialność za wykonanie czynności wskazuje, kto ponosi ryzyko prowadzonej działalności, a tym samym wskazuje na wyłączenie ze sfery samodzielności (i z grona podatników) tego podmiotu, który nie odpowiada za efekt wykonywanej pracy wobec osób trzecich.

O wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług można zatem mówić w przypadku, gdy zleceniobiorcę łączą ze zleceniodawcą więzi analogiczne jak w przypadku stosunku pracy, jako że nie ponosi on ryzyka ekonomicznego w związku z wykonywaniem czynności, będących przedmiotem wskazanych umów, a odpowiedzialność za te czynności w stosunku do osób trzecich będzie bezwzględnie ponosił zlecający. Oznacza to, że z treści zawartych umów wynikać winno zobowiązanie, które w swej istocie nakłada na zlecającego odpowiedzialność, zamiast na zleceniobiorcę, podobnie jak ma to miejsce w przypadku stosunku pracy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest adwokatem i prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Zainteresowany jest płatnikiem podatku od towarów i usług. W grudniu 2015 r. postanowieniem Sądu Rejonowego Wnioskodawca został ustanowiony Kuratorem dla osoby częściowo ubezwłasnowolnionej. Sprawowanie kurateli nad osobą częściowo ubezwłasnowolnioną sprowadza się do pomocy poddanemu kurateli wprowadzeniu jego spraw, dbaniu o to, aby miał zapewnione odpowiednie warunki bytowe, odpowiednie ubrania, lekarstwa, udzielaniu zgody na zaciąganie przez tą osobę zobowiązań czy nabywania praw. W przedmiotowej sprawie kurator nie jest uprawniony do zarządu majątkiem poddanego kurateli, ponieważ osoba ta radzi sobie ze sprawami finansowymi. Działania podejmowane przez kuratora nie są działaniami, jakimi zajmuje się Wnioskodawca na co dzień jako adwokat, sprowadzają się raczej do zapewnienia poddanemu kurateli odpowiednich warunków bytowych. W kwietniu 2016 r. Wnioskodawca złożył do Sądu wniosek o przyznanie wynagrodzenia za sprawowanie kurateli. Postanowieniem z dnia 14 maja 2019 r. Sąd przyznał Wnioskodawcy wynagrodzenie w kwocie po 300 zł miesięcznie poczynając od 10 grudnia 2015 r.

Ze środków publicznych – Gminy – ośrodka (…), zgodnie z art. 36 pkt 1 lit. h ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, wynagrodzenie należne opiekunowi (tu kuratorowi) z tytułu sprawowania opieki jest świadczeniem z pomocy społecznej.

W razie bowiem braku podstaw do pokrycia wynagrodzenia kuratora osoby częściowo ubezwłasnowolnionej na podstawie art. 179 § 1 KRO wynagrodzenie to jest pokrywane ze środków publicznych na podstawie przepisów o pomocy społecznej (art. 162 § 3 KRO w zw. z art. 178 § 2 KRO i art. 53a PomSpołU). W związku z wątpliwościami dotyczącymi opodatkowania wynagrodzenia kuratora Wnioskodawca nie wystąpił jeszcze do ośrodka (…) o wypłatę wynagrodzenia.

Sąd powołuje kuratora oraz na jego wniosek ustala wysokość jego wynagrodzenia. Kurator otrzymuje ponadto od sądu zaświadczenie, w którym sąd powinien określić ogólnie zakres jego uprawnień i obowiązków. Sąd wskazuje przykładowo, czy kurator jest uprawniony do reprezentowania poddanego kurateli oraz zarządu jego majątkiem. Sąd nie wskazuje jednak szczegółowo, jakie czynności i w jaki sposób ma wykonywać Wnioskodawca. Obowiązki kuratora wynikają z samego celu kurateli (m.in. pomoc przy czynnościach faktycznych poddanego kurateli, sprawowanie pieczy nad jego osobą, pomoc w prowadzeniu spraw związanych z dokonywaniem czynności prawnych jego uczestnictwem w obrocie prawnym). Sposób wykonywania czynności wynika z ustawy Kodeks Rodzinny Opiekuńczy, kurator ubezwłasnowolnionego częściowo jest bowiem zobowiązany zawsze wykonywać swe czynności tak, jak tego wymaga dobro pozostającego pod kuratelą i interes społeczny. Kurator kieruje się zatem jedynie tymi ogólnymi wytycznymi, a pracę i poszczególne zadania wyznacza i organizuje sobie samodzielnie.

Odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat i wykonanie czynności objętych postanowieniem Sądu w zakresie wykonywania czynności kuratora ponosi Wnioskodawca.

Z tytułu wydanego przez Sąd postanowienia o przyznaniu wynagrodzenia – w ocenie Wnioskodawcy – nie powstał między Sądem a Wnioskodawcą stosunek o charakterze administracyjnym ani cywilnoprawnym. Sąd jedynie ustala wynagrodzenie, pokrywane jest ono z dochodów lub majątku osoby, dla której kurator jest ustanowiony. Jeśli osoba ta nie ma odpowiednich dochodów lub majątku, wynagrodzenie pokrywane jest ze środków publicznych wypłacane przez ośrodek pomocy społecznej. W przypadku Wnioskodawcy wynagrodzenie jest wypłacane ze środków publicznych.

W ocenie Wnioskodawcy, czynności te nie są wykonywane w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Wnioskodawca prowadzi kancelarię adwokacką, jako działalność sklasyfikowaną w PKD 69.10.Z, natomiast czynności wykonywane w ramach kurateli, zdaniem Zainteresowanego, nie mieszczą się w ramach działalności sklasyfikowanej w PKD 69.10.Z, ponieważ obejmują w dużej mierze czynności faktyczne takie jak: pomoc poddanemu kurateli w zakupie odzieży, pomoc w zorganizowaniu transportu, weryfikowanie stanu zdrowia i warunków mieszkaniowych czy pełnienie roli posłańca. Działalność prawnicza, o której mowa w Polskiej Klasyfikacji Działalności, nie obejmuje tego typu czynności. Wnioskodawca występując nawet przed sądem jako kurator osoby ubezwłasnowolnionej, nie korzysta z przymiotu adwokata, nie występuje w stroju urzędowym, tj. w todze.

W ocenie Wnioskodawcy, w jego konkretnej sytuacji nie ponosi on ryzyka gospodarczego w związku z wykonywaniem czynności kuratora, gdyż Sąd przyznał mu wynagrodzenie, w związku z czym przez cały czas trwania kurateli istnieje pewność tego wynagrodzenia, które jednocześnie musi się mieścić w granicach wyznaczonych przez przepisy prawa. Tym samym osiągane wynagrodzenie nie jest zależne od czynników ekonomicznych i personalnych, jak np. możliwości finansowe, miejsce prowadzenia działalności, popyt, podaż, postęp technologiczny, zamiana oprocentowania, kursów. Co prawda kuratorowi teoretycznie Sąd może nie przyznać wynagrodzenia, lub kurator (w związku z podejmowanymi czynnościami) może ponieść koszty przewyższające zasądzone wynagrodzenie, jednak te sytuacje na chwilę obecną nie dotyczą Wnioskodawcy. Otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie kuratora dla osoby częściowo ubezwłasnowolnionej, ustanowionego przez Sąd, nie stanowi przychodów, o których mowa w przepisach art. 12 ust. 1-6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, spełnia ono warunki wskazane w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy, dotyczą ustalenia czy wynagrodzenie kuratora dla osoby częściowo ubezwłasnowolnionej, ustanowionego przez Sąd podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, czy też podlega zwolnieniu na podstawie art. 15 ust. 3 ustawy.

Jak już wcześniej wskazano, dla rozstrzygnięcia kwestii, czy z tytułu sprawowania przez Wnioskodawcę kurateli nad osobą częściowo ubezwłasnowolnioną Zainteresowany jest podatnikiem podatku od towarów i usług decydujące znaczenie ma okoliczność jednoczesnego spełnienia łącznie wszystkich przesłanek wynikających z przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy.

Powyższe oznacza, że jeżeli analiza stosunku prawnego pomiędzy Zleceniobiorcą – Wnioskodawcą a Zleceniodawcą – Sądem wykaże, że spełnione są wszystkie trzy warunki to nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika VAT. Jednocześnie brak spełnienia któregokolwiek warunku oznacza, że Zleceniobiorca występuje w charakterze podatnika VAT.

Stosownie do art. 178 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym, kuratora ustanawia się w wypadkach w ustawie przewidzianych.

W myśl § 2 ww. artykułu, w zakresie nieuregulowanym przez przepisy, które przewidują ustanowienie kuratora, stosuje się odpowiednio do kurateli przepisy o opiece z zachowaniem przepisów poniższych.

Sąd opiekuńczy przyzna opiekunowi za sprawowanie opieki na jego żądanie stosowne wynagrodzenie okresowe albo wynagrodzenie jednorazowe w dniu ustania opieki lub zwolnienia go od niej. Wynagrodzenie pokrywa się z dochodów lub z majątku osoby, dla której opieka została ustanowiona, a jeżeli osoba ta nie ma odpowiednich dochodów lub majątku, wynagrodzenie jest pokrywane ze środków publicznych na podstawie przepisów o pomocy społecznej (art. 162 § 1 i § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Stosownie do art. 179 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, organ państwowy, który ustanowił kuratora, przyzna mu na jego żądanie stosowne wynagrodzenie za sprawowanie kurateli. Wynagrodzenie pokrywa się z dochodów lub z majątku osoby, dla której kurator jest ustanowiony, a jeżeli osoba ta nie ma odpowiednich dochodów lub majątku, wynagrodzenie pokrywa ten, kto żądał ustanowienia kuratora.

Na podstawie art. 53a ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1507, z późn. zm.), wynagrodzenie za sprawowanie opieki wypłaca się w wysokości ustalonej przez sąd. Wynagrodzenie to obliczone w stosunku miesięcznym nie może przekraczać 1/10 przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, bez wypłat nagród z zysku, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego za okres poprzedzający dzień przyznania wynagrodzenia.

Analiza przytoczonych wyżej przepisów prawa wskazuje, że w przypadku kuratora pomiędzy zlecającym wykonanie czynności (sądem) a podmiotem, który daną czynność wykonuje (Wnioskodawcą) istnieje stosunek prawny określony co do warunków wykonywania tych czynności oraz wynagrodzenia.

Nie można natomiast stwierdzić, że w przypadku wykonywania czynności kuratora sądowego na zlecenie sądu, sąd bierze na siebie odpowiedzialność za ww. czynności, w rozumieniu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy. Powyższe potwierdził Zainteresowany w opisie sprawy, wskazując, że odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat i wykonanie czynności objętych postanowieniem Sądu w zakresie wykonywania czynności kuratora ponosi Wnioskodawca.

Wyżej przywołany przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, zawiera jedno z wyłączeń z zakresu podmiotowego ustawy. Wynika zaś z niego, że podatnikami podatku od towarów i usług nie mogą być podmioty, które dokonują czynności uznanych, w świetle rzeczonej regulacji, za niemające charakteru samodzielnej działalności gospodarczej. Użycie słowa „samodzielnie” w odniesieniu do działalności gospodarczej, która jest prowadzona przez podatnika podatku od towarów i usług, wyklucza z kategorii podatników pracowników i inne osoby, albowiem są one związane z pracodawcą umową o pracę lub innymi prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy pracodawcą i pracownikiem co do warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

Dlatego też przyjąć należy, że wykonywaną samodzielnie działalnością gospodarczą w świetle art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy nie będą takie czynności (działalność wykonywana osobiście, z której przychody wymieniono w art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), które mają charakter zbliżony do wykonywanych w ramach stosunku prawnego pomiędzy pracownikiem, a pracodawcą (bez względu na charakter tego stosunku) co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności.

W relacji pomiędzy kuratorem sądowym (Wnioskodawcą) a Sądem nie zachodzi stosunek prawny zbliżony do stosunku pomiędzy pracownikiem a pracodawcą, ani co do warunków wykonywania przez te osoby czynności, ani co do wynagrodzenia, ani też co do odpowiedzialności Sądu za wykonanie czynności przez te osoby.

Równocześnie należy podkreślić, że Zainteresowany wskazał w opisie sprawy, że otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie kuratora dla osoby częściowo ubezwłasnowolnionej, ustanowionego przez Sąd, nie stanowi przychodów, o których mowa w przepisach art. 12 ust. 1-6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Równocześnie Wnioskodawca poinformował, że Zainteresowany spełnia warunki wskazane w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Względy te sprawiają w konsekwencji, że stosunek prawny łączący Zainteresowanego (kuratora) z Sądem nie ma charakteru zbliżonego do stosunku pracy. Takie stanowisko jest zgodne z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, stanowiącym w istocie wskazówkę interpretacyjną przy dokonywaniu wykładni tych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W rezultacie kurator sądowy (Wnioskodawca) ustanowiony przez Sąd, ale wykonujący te czynności na własną odpowiedzialność, wykonuje czynności, które nie korzystają z wyłączenia określonego przepisem art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, i w konsekwencji Zainteresowany, jako kurator sądowy, posiada w tym zakresie status podatnika podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że czynności wykonywane na zlecenie Sądu przez Wnioskodawcę jako kuratora sądowego, nie korzystają z wyłączenia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, gdyż nie jest spełniony jeden z warunków określonych w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, odnośnie odpowiedzialności zlecającego wykonanie czynności za ich wykonanie przez zleceniobiorcę. Tym samym, czynności te podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych, zaś Wnioskodawca z tytułu ich wykonywania jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącym samodzielną działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem usługi wykonywane przez Wnioskodawcę jako kuratora sądowego podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy wynagrodzenie kuratora dla osoby częściowo ubezwłasnowolnionej, ustanowione przez sąd podlega opodatkowaniu (pytania oznaczone we wniosku nr 2). Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin