Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.299.2019.1.MAZ
z 9 października 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 sierpnia 2019 r. (data wpływu – 9 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie kwalifikacji przeniesienia praw i obowiązków wynikających z umów jako świadczenie usług, którego miejscem opodatkowania jest kraj siedziby kontrahenta – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie kwalifikacji przeniesienia praw i obowiązków wynikających z umów jako świadczenie usług, którego miejscem opodatkowania jest kraj siedziby kontrahenta.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - … Sp. z o.o. (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką prawa polskiego, posiadającą siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, gdzie również jest zarejestrowana dla celów podatku od towarów i usług (dalej jako: „VAT”) jako podatnik VAT czynny. Jest ona częścią międzynarodowej grupy … (dalej jako: “Grupa”). Spółka prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną VAT w Polsce. Przedmiotem działalności Spółki w Polsce jest m in.: produkcja dla przemysłu samochodowego oraz uszczelek do karoserii.

Spółka przy wykorzystaniu należących do niej składników majątku produkowała w szczególności systemy antywibracyjne do pojazdów (dalej jako: „Towary”), które odsprzedawała m.in. w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów swoim kontrahentom (dalej jako: „Nabywcy”). Spółka w tym zakresie działała w szczególności na podstawie łączących ją z Nabywcami umów i zamówień na dostawę Towarów (dalej jako: „Umowy”). Oprócz ww. współpracy z Nabywcami, Spółka realizowała i realizuje również inne umowy i współpracuje z innymi podmiotami, na rzecz których dokonuje dostaw swoich produktów.

Spółka nawiązała współpracę z … (dalej jako: „Kontrahent”), która szczegółowo została przedstawiona poniżej. Współpraca ta została zapoczątkowana umową z dnia … 2018 r., podpisaną pomiędzy spółkami z grup kapitałowych Spółki oraz Kontrahenta, … .

Kontrahent jest spółką posiadającą siedzibę działalności gospodarczej na Słowacji, gdzie jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej. Jednocześnie jest on zarejestrowany w Polsce dla celów VAT, jako podatnik VAT czynny. Działalność gospodarcza Kontrahenta na Słowacji polega m.in. na produkcji oraz dystrybucji części dla branży motoryzacyjnej, w tym … . Produkcja towarów Kontrahenta odbywa się poza granicami Polski, m.in. w kraju siedziby, na Słowacji. Kontrahent jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako: „ustawa o VAT”).

W związku z zawarciem umowy z 1 listopada 2018 r. między spółkami z grup kapitałowych Wnioskodawcy oraz Kontrahenta, Spółka zawarła z Kontrahentem umowy (dalej również łącznie jako: „Transakcja”), w szczególności odpowiednio:

  • umowę …, na podstawie której sprzedała na rzecz Kontrahenta m.in. maszyny, urządzenia, narzędzia itp. (dalej jako: „Maszyny”), niezbędne Kontrahentowi do produkowania i sprzedaży Towarów na podstawie ww. Umów. Maszyny nie są trwale połączone z budynkiem, w którym zostały zainstalowane, nie stanowią jego elementu i mogą zostać zdemontowane bez ich uszkodzenia. Na jej podstawie na Kontrahenta zostały również przeniesione prawa i obowiązki wynikające z Umów, w wyniku czego Kontrahent stał się stroną Umów i jest zobowiązany do wyprodukowania i dostarczenia Nabywcom Towarów;
  • umowę … (dalej jako: „umowa MSA”), na podstawie której przez ustalony okres czasu, na zlecenie Kontrahenta, Spółka będzie produkowała Towary przy wykorzystaniu Maszyn, które stały się własnością Kontrahenta na podstawie ww. umowy … .

W oparciu o umowę MSA, Spółka używa Maszyn do prowadzenia działalności opodatkowanej w Polsce, polegającej na produkcji i sprzedaży Towarów.

Spółka realizując ww. działalność, planuje i organizuje swoją produkcję, dobiera niezbędny personel, którym zarządza, a także środki techniczne umożliwiające jej wytworzenie Towarów zgodnie z własną wiedzą i doświadczeniem, tak, aby prawidłowo wywiązać się z obowiązków umownych. W szczególności Spółka samodzielnie podejmuje niezbędne działania, aby zapewnić pracowników oraz odpowiednie moce produkcyjne tak, aby pokryć zapotrzebowanie Kontrahenta na Towary. Kontrahent nie ma żadnego wpływu na proces produkcji Towarów, w szczególności Kontrahent nie sprawuje w żaden sposób kontroli ani nad bieżącymi działaniami Spółki w zakresie produkcji Towarów, ani nad jej pracownikami (z zastrzeżeniem możliwości weryfikacji rezultatów prac Spółki pod kątem prawidłowości wywiązania się z obowiązków umownych).

Spółka na własny koszt utrzymuje Maszyny, na mocy umowy musi dbać o zachowanie ich w dobrym stanie oraz jest zobowiązana do ich ubezpieczenia. Spółka zobowiązana jest również do nabywania we własnym zakresie, na potrzeby produkcji, materiałów, części, podzespołów itp. niezbędnych do produkcji Towarów (w sposób zapewniający realizację zobowiązań w stosunku do Kontrahenta), oraz ponoszenia wszelkich kosztów w tym zakresie.

Zgodnie z ustaleniami Stron, na podstawie umowy MSA, Maszyny mogą być wykorzystane wyłącznie na potrzeby produkcji Towarów w oparciu o umowę z Kontrahentem, z zastrzeżeniem możliwości uzyskania pisemnej zgody na wykorzystanie Maszyn w inny sposób.

W oparciu o umowę, Spółka gwarantuje wobec Kontrahenta, że wyprodukowane przez nią Towary są zgodne z wymaganiami nabywców i są wolne od wad.

W związku z realizacją umowy MSA Kontrahent może uzyskać ograniczony dostęp do zakładu produkcyjnego Spółki, tylko w zakresie niezbędnym do weryfikacji sposobu wywiązywania się przez Spółkę z realizacji umowy. Kontrahent ma możliwość uzyskania dostępu w szczególności do pomieszczeń, gdzie znajdują się Maszyny, a Towary są produkowane, testowane i przechowywane. Dostęp do zakładu Spółki będzie mógł mieć miejsce po ustaleniu szczegółów ze Spółką, z zastosowaniem ograniczeń wynikających z wymogów bezpieczeństwa i poufności.

Jak to zostało wskazane powyżej, na podstawie umowy MSA Maszyny początkowo będą wykorzystywane przez Spółkę na terytorium Polski do produkcji Towarów, niemniej docelowo Kontrahent ma przemieścić Maszyny z terytorium Polski na terytorium Słowacji, gdzie na podstawie Umów to Kontrahent będzie produkował Towary przy ich wykorzystaniu.

Proces przemieszczenia Maszyn z Polski na Słowację bez odpowiedniego przygotowania spowodowałby przerwanie dostaw Towarów na czas transportu, instalacji i rozruchu Maszyn na Słowacji. Przerwa ta uniemożliwiłaby terminowe wywiązanie się z Umów (Kontrahent zobowiązany jest do dostarczenia określonej ilości Towarów w określonym czasie).

Aby uniknąć przerw w dostawach Towarów, przeniesienie produkcji Towarów z terytorium Polski do Kontrahenta, na terytorium Słowacji, odbędzie się w trzech fazach:

Faza 1

Po przeniesieniu na Kontrahenta praw i obowiązków wynikających z Umów, konieczne będzie dostosowanie systemów informatycznych Kontrahenta i Nabywców na potrzeby realizacji tych Umów. Bez dostosowania systemów informatycznych (elektroniczna wymiana danych - EDI) Kontrahent nie będzie miał technicznej możliwości realizowania zamówień Nabywców.

W związku z tym w pierwszej fazie, trwającej zgodnie z umową MSA ok. 7 miesięcy od momentu przeniesienia praw i obowiązków z Umów oraz sprzedaży Maszyn (przy czym strony zastrzegły, iż okres ten może ulec wydłużeniu), Maszyny pozostaną w Polsce, w zakładzie produkcyjnym Spółki. Będą one transferowane do lokalizacji Kontrahenta zgodnie z ustalonym przez obie strony harmonogramem transferu, ustalonym indywidualnie dla każdej maszyny i projektu. Kontrahent na ten okres odpłatnie udostępni Maszyny Spółce, a ta będzie wykorzystywała je do produkcji Towarów. Spółka będzie sprzedawała wyprodukowane Towary bezpośrednio Nabywcom.

Faza 2

Po dostosowaniu systemów informatycznych Kontrahenta i Nabywców, Kontrahent będzie miał techniczną możliwość realizacji dostaw Towarów na rzecz Nabywców na podstawie Umów. W związku z tym strony przejdą do kolejnej fazy współpracy.

Kontrahent w dalszym ciągu będzie udostępniał Spółce Maszyny zlokalizowane w zakładzie produkcyjnym Spółki. Spółka rozpocznie jednak sprzedaż Towarów do Kontrahenta, który będzie odsprzedawał je Nabywcom (po dostosowaniu systemów informatycznych Kontrahent uzyska możliwość bezpośredniej sprzedaży towarów Nabywcom).

Towary zakupione przez Kontrahenta będą transportowane z Polski do magazynu położonego na Słowacji. Zastosowanie będą miały warunki Incoterms - FCA, fabryka Spółki w … . W dalszej kolejności, po przetransportowaniu Towarów do Kontrahenta, ten z terytorium Słowacji będzie sprzedawał je Nabywcom i stamtąd transportował je do Nabywców, zgodnie z warunkami Incoterms określonymi w kontraktach pomiędzy Kontrahentem a Nabywcami.

Spółka będzie jednocześnie gromadziła odpowiedni zapas Towarów, który umożliwi ich nieprzerwane dostawy również w trakcie przenoszenia produkcji na Słowację, które odbędzie się w ramach Fazy 3, przedstawionej poniżej.

Możliwy będzie również inny scenariusz, według którego Maszyny będą już u Kontrahenta i wówczas Spółka nie będzie uczestniczyć w dalszej części Transakcji (bezpośrednie przejście z fazy 1 do fazy 3 poniżej). Przyjęty scenariusz będzie zależał od ustalonego między Stronami harmonogramu transferu. Oznacza to, że Faza 2 nie będzie przebiegać jednocześnie dla wszystkich produktów, tylko nastąpi zgodnie z ustalonym przez obie strony harmonogramem transferu Maszyn oraz harmonogramem gotowości systemów informatycznych Kontrahenta z Nabywcami.

Faza 3

W kolejnym kroku Maszyny zostaną przemieszczone przez Kontrahenta z Polski do jego zakładu produkcyjnego na terytorium Słowacji.

Kontrahent, zgodnie z umową MSA, zobowiązał się do przetransportowania na Słowację Maszyn zakupionych od Spółki, w terminie do 18 miesięcy od momentu zakupu. Wtedy też czasowe udostępnienie Spółce Maszyn zostanie zakończone. Ww. umowa między spółkami zakłada jednak możliwość przedłużenia tego okresu w szczególnych przypadkach.

Po przeniesieniu Maszyn do Kontrahenta lub po zakończeniu/wypowiedzeniu umowy (w zależności od tego co nastąpi szybciej) Kontrahent odkupi od Spółki wszelkie materiały, części, podzespoły itp., jak również gotowe Towary, które nie były przedmiotem wcześniejszej dostawy.

Kontrahent nie dysponuje żadną przestrzenią w zakładzie Spółki. Kontrahent nie jest właścicielem ani nie wynajmuje żadnych nieruchomości w Polsce. Kontrahent nie posiada również na terytorium Polski żadnego personelu (ani zatrudnionego przez Kontrahenta ani udostępnionego mu przez podmioty trzecie).

Na podstawie uzyskanych przez Spółkę informacji, Kontrahent zarejestrował się na potrzeby VAT w Polsce w związku z tym, że planuje przemieścić Maszyny z terytorium Polski na terytorium Słowacji, co stanowić będzie na gruncie ustawy o VAT czynność opodatkowaną VAT, która powoduje obowiązek rejestracji w Polsce. Zgodnie z uzyskanymi informacjami, Kontrahent nie dokonuje ani nie planuje dokonywać żadnych innych czynności podlegających opodatkowaniu VAT w Polsce.

Decyzje biznesowe dotyczące Transakcji, m.in. zakupu aktywów od Wnioskodawcy, udostępnienia mu Maszyn czy też zakupu od Spółki gotowych produktów oraz ich dalszej odsprzedaży zostały podjęte poza terytorium Polski.

Po dokonaniu Transakcji, Spółka w dalszym ciągu będzie prowadziła działalność gospodarczą i wykonywała czynności podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce w zakresie produkcji i dostaw jej produktów.

Dla celów rozliczenia Transakcji, Spółka wystawiła na Kontrahenta dwie odrębne faktury. Pierwsza obejmuje dostawę Maszyn, którą Spółka zakwalifikowała na gruncie ustawy o VAT jako krajową dostawę towarów, opodatkowaną w Polsce 23% stawką VAT. Druga dokumentuje przeniesienie praw i obowiązków wynikających z Umów na rzecz Kontrahenta w zamian za wynagrodzenie, którą Spółka zakwalifikowała na gruncie przepisów ustawy o VAT jako świadczenie usług, których miejscem opodatkowania jest kraj siedziby Kontrahenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, według którego na gruncie ustawy o VAT przeniesienie praw i obowiązków wynikających z Umów należy zakwalifikować jako świadczenie usług, których miejscem opodatkowania w analizowanym wypadku jest kraj siedziby Kontrahenta?

Zdaniem Wnioskodawcy, przeniesienie praw i obowiązków wynikających z Umów na gruncie przepisów o VAT powinno być traktowane jako świadczenie usług, opodatkowane w kraju siedziby Kontrahenta, tj. na Słowacji.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez odpłatną dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pod pojęciem towarów dla celów podatku VAT, rozumie się z kolei rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Co do zasady, na gruncie ww. regulacji ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają świadczenia wykonywane w ramach dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego jedna strona wykonuje konkretne świadczenie, w zamian za co druga strona wypłaca skonkretyzowane wynagrodzenie.

W analizowanym przypadku Spółka, w zamian za wynagrodzenie, przeniosła na Kontrahenta prawa i obowiązki wynikające z Umów. Innymi słowy Spółka wykonała konkretne świadczenie na rzecz Kontrahenta w zamian za skonkretyzowane wynagrodzenie. Praw i obowiązków wynikających z Umów nie można uznać za towary w rozumieniu ustawy o VAT. Dlatego też, na gruncie ustawy o VAT, odpłatne przeniesienie ich na rzecz Kontrahenta stanowi świadczenie usług.

Ustawa o VAT reguluje kwestie miejsca opodatkowania wykonywanych usług w Rozdziale 3 Działu V ustawy o VAT.

W analizowanym wypadku do określenia miejsca opodatkowania usług przeniesienia praw i obowiązków wynikających z Umów należy zastosować art. 28b ustawy o VAT, który wskazuje w szczególności, że:

  • miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej,
  • kiedy jednak usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym, skoro Kontrahent posiada siedzibę na terenie Słowacji, usługa przeniesienia praw i obowiązków powinna podlegać opodatkowaniu na Słowacji, chyba, że Kontrahent posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na gruncie VAT, na rzecz którego wykonana zostałaby ww. usługa.

Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Takiej definicji nie zawierają również regulacje dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodane (dalej jako: „Dyrektywa”). Pojęcie to jest jednak elementem prawa wspólnotowego, jego definicja znajduje się w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej jako: „Rozporządzenie”).

Punkt 14 preambuły do Rozporządzenia wskazuje, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu.

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 Rozporządzenia, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić podatkowi świadczenie usług, które wykonuje.

Rozporządzenie podkreśla również, że fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 Rozporządzenia).

Analizując możliwość wystąpienia stałego miejsca prowadzenia działalności należy zwrócić szczególną uwagę na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: „TSUE”). Analiza okoliczności, których wystąpienie kreuje stałe miejsce prowadzenia działalności była wielokrotnie przedmiotem rozważań TSUE.

W swoich orzeczeniach TSUE podkreśla przede wszystkim warunek istnienia odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędnej do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnienie pewnej minimalnej skali działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu jest prowadzona w sposób stały oraz samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

W szczególności w wyrokach z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz (sygn. C-168/84) oraz z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S (sygn. C-231/94), TSUE wyraził pogląd, zgodnie z którym aby mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności, spełnione muszą być łącznie następujące warunki:

  • miejsce to musi charakteryzować się pewną minimalną skalą działalności,
  • muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania tejże działalności.

Podobnie TSUE wypowiedział się w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV (sygn. C-190/95), w którym stwierdził, że przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Do identycznych wniosków TSUE doszedł również w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sari (sygn. C-73/06), wskazując, że minimalna trwałość stałego miejsca oznacza taki stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny w stosunku do siedziby tej działalności.

Takie rozumienie stałego miejsca prowadzenia dzielności gospodarczej jak przedstawione w wyrokach przywołanych powyżej, TSUE zasadniczo podtrzymał również w wyroku z dnia 16 października 2014 r. w sprawie Welmory Sp. z o.o. (sygn. C-605/12). Z uzasadnienia przedmiotowego wyroku wynika również, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powstanie wówczas, gdy dany podmiot dysponować będzie strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością, umożliwiającą odbiór i wykorzystywanie usług dla potrzeb działalności gospodarczej z wykorzystaniem posiadanego zaplecza personalnego i technicznego. Z tego wyroku można jednak wywnioskować, że do wystąpienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów tak, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika.

Niezależnie od powyższego, polskie orzecznictwo podkreśla, iż co prawda zasoby ludzkie oraz techniczne mogą być zapewnione przez podmiot trzeci, jednak niezbędna jest kontrola podatnika nad udostępnionymi mu zasobami, by mogły one kreować na jego rzecz stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Taki pogląd wyraził chociażby NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. I FSK 2004/13:

„Z powyższego wynika że dla ustalenia, czy podmiot ma w określonym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności, nie jest niezbędne, aby środki techniczne (składające się na odpowiednie zaplecze techniczne) były własnością tego podmiotu. Istotne jest natomiast to, aby miał on nad nimi faktyczne władztwo tak, aby mógł je wykorzystywać odpowiednio przy nabywaniu i wykorzystywaniu (konsumowaniu) usług, bądź przy ich świadczeniu”.

Do podobnych wniosków doszedł również WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 27 lutego 2019 r., sygn. III SA/GI 913/18:

„Pracownicy są zatrudnieni przez usługodawcę i nie działają w imieniu skarżącej, pod jej kierownictwem ani bezpośrednio na jej rzecz. Spółka nie ma jakiejkolwiek swobody działania ani prawa decyzji w stosunku do personelu i infrastruktury partnera. W magazynie spółka nie posiada wyznaczonego, wyodrębnionego obszaru tylko do własnej dyspozycji i składowania wyłącznie swoich towarów; nie może wpływać na miejsce i warunki składowania; nie ma jakiegokolwiek władztwa nad sposobem wykonywania usług konfekcjonowania czy magazynowania, ani wyłączności”.

Na podstawie przytoczonych powyżej wyroków TSUE, polskiego orzecznictwa, jak i przepisów Rozporządzenia, jest możliwe wyodrębnienie przesłanek jakie powinny zaistnieć łącznie w celu wystąpienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Przede wszystkim jest to analiza czy:

  • występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego oraz technicznego, tworzonego w oparciu o własne lub kontrolowane zasoby, umożliwiająca prowadzenie działalności gospodarczej;
  • działalność w ramach tej struktury posiada cechę stałości i niezależności w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez podatnika w kraju siedziby;
  • posiadana struktura powinna umożliwiać podatnikowi odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej.

Dopiero kumulatywne spełnienie powyższych przesłanek uprawniać może do stwierdzenia, że dochodzi do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na gruncie VAT.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej. Podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, wyłącznie jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych. W związku z tym, infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu.

Biorąc pod uwagę powyższe, w analizowanym wypadku należałoby rozważyć, czy Kontrahent dysponuje w Polsce miejscem charakteryzującym się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu prowadzenie działalności gospodarczej, które pozwalałoby na wykorzystanie usługi polegającej na przeniesieniu na niego praw i obowiązków wynikających z Umów i w konsekwencji usługa ta powinna podlegać opodatkowaniu w Polsce.

W ocenie Wnioskodawcy, w omawianym stanie faktycznym powyższe przesłanki wystąpienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie są spełnione i w konsekwencji Spółka prawidłowo uznała, że świadczone przez nią usługi podlegają opodatkowaniu VAT na Słowacji.

Po pierwsze należy zauważyć, że Kontrahent nie dysponuje, ani nie jest mu udostępniana, na terytorium Polski żadną strukturą techniczną. Kontrahent nie jest właścicielem, najemcą, dzierżawcą czy też leasingobiorcą jakichkolwiek nieruchomości lub ich części (np.: magazynów, biur, fabryk). Nie posiada on też na terytorium kraju oddziału lub przedstawicielstwa.

Na terenie Polski co prawda znajdują się Maszyny będące jego własnością, jednak są one przedmiotem udostępnienia na rzecz Spółki, która wykorzystuje je do własnej działalności gospodarczej. Zgodnie z ustaleniami wskazanymi w stanie faktycznym, Wnioskodawca, prowadząc [działalność] w sposób samodzielny i niezależny od Kontrahenta, używa Maszyn w celu prowadzenia własnej działalności gospodarczej w Polsce, polegającej na produkcji m.in. Towarów.

Spółka zasadniczo samodzielnie planuje i organizuje proces produkcji Towarów, zgodnie z posiadaną wiedzą i doświadczeniem. W szczególności Kontrahent nie ma żadnego wpływu na sposób prowadzenia działalności przez Spółkę w zakresie produkcji Towarów. Kontrahent jedynie ma możliwość zgłaszania zapotrzebowania na Towary oraz może weryfikować rezultat prac Spółki, np. to czy wyprodukowane Towary są pełnowartościowe i zgodne z wymogami Kontrahenta i finalnych nabywców.

W tym miejscu należy w szczególności podkreślić, że Spółka używa zasadniczo własnych aktywów (lub aktywów, które zostały jej udostępnione np. na podstawie umów najmu czy leasingu) na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, w ramach której produkuje w szczególności Towary. Maszyny Kontrahenta znajdujące się na terenie zakładu Spółki pozostają do wyłącznej dyspozycji Spółki i Kontrahent nie sprawuje kontroli nad Maszynami (poza możliwością zweryfikowania, czy są prawidłowo używane i wykorzystywane zgodnie z ich przeznaczeniem, co wynika z uprawnień właścicielskich Kontrahenta). To Spółka utrzymuje Maszyny, jest zobowiązana do zachowania ich w dobrym stanie oraz jest zobowiązana do ich ubezpieczenia. W związku z produkcją Towarów to Spółka nabywa we własnym zakresie materiały, półprodukty i inne części niezbędne do ich produkcji oraz ponosi wszelkie koszty w tym zakresie. Zarządzanie zakładem produkcyjnym również należy do wyłącznych kompetencji Wnioskodawcy. Spółka w pełni ponosi również ryzyko w zakresie zatrudnienia i przeszkolenia odpowiedniego personelu, w tym osób obsługujących Maszyny.

Z powyższego wynika, że to zasadniczo Spółka samodzielnie organizuje prowadzi swoją działalność gospodarczą z wykorzystaniem Maszyn.

Kontrahent może uzyskać ograniczony dostęp do zakładu Spółki, jednak tylko w zakresie niezbędnym do weryfikacji sposobu wywiązywania się przez Spółkę z realizacji umowy. Dostęp do zakładu Spółki może mieć miejsce wyłącznie po uprzednim uzgodnieniu ze Spółką, z zastosowaniem ograniczeń wynikających z wymogów bezpieczeństwa i poufności. W przypadku takich wizyt Kontrahent nie będzie posiadał na terenie zakładu wyodrębnionego obszaru pozostającego do jego wyłącznej dyspozycji.

Kontrahent nie posiada na terytorium Polski zasobów ludzkich. Nie ma możliwości kierowania pracownikami Spółki. Nie jest stroną umów o pracę lub jakichkolwiek innych umów, na podstawie których kontrolowałby lub kierowałby pracami osób znajdujących się w Polsce. Czynności związane z produkcją Towarów wykonywane są wyłącznie przez pracowników wybranych i zatrudnionych przez Spółkę. Pracownicy podporządkowani są wyłącznie Wnioskodawcy, któremu to raportują postępy swoich prac i który to rozporządza ich rezultatami. To Spółka sprawuje zatem bezpośrednią kontrolę nad pracownikami i jako niezależny podmiot dokonujący dostawy Towarów we własnym imieniu i na własny rachunek, ponosi pełną odpowiedzialność względem Nabywców (w pierwszej fazie okresu przejściowego) oraz względem Kontrahenta (w drugiej fazie okresu przejściowego) za ewentualne błędy swoich pracowników mające wpływ na jakość produkcji.

Dodatkowo należy zauważyć, że to na Słowacji podejmowane są decyzje o charakterze strategicznym, dotyczące zasadniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez Kontrahenta w zakresie produkcji na terenie Słowacji, jak i zakupu Towarów od Spółki czy udostępnieniu Maszyn Spółce.

O znaczeniu kontroli nad zasobami podmiotu trzeciego, w kontekście możliwości kreowania stałego miejsca prowadzenia działalności, wielokrotnie wypowiadały się już sądy administracyjne, w tym m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach [w wyroku] z dnia 7 stycznia 2019 r., sygn. III SA/GI 912/18, gdzie stwierdził:

„Organ interpretacyjny niezasadnie przyjął, iż Skarżąca posiadała wystarczające zaplecze o charakterze technicznym i personalnym w kraju aby uznać, że posiada stałe miejsce prowadzenia działalności. Skarżąca nabywając wskazane usługi magazynowania, pakowania i konfekcjonowania towaru - nie stworzyła w Polsce miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pracownicy są zatrudnieni przez usługodawcę, nie działają w imieniu Skarżącej ani na jej rzecz; nie mieli jakiejkolwiek swobody działania ani prawa decyzji; wyłącznie wykonywali czynności (techniczne) zlecone przez Skarżącą. W magazynie Spółka nie posiada wyznaczonego, wyodrębnionego obszaru tylko do własnej dyspozycji i składowania wyłącznie swoich towarów; nie mogła wpływać na miejsce i warunki składowania; nie miała jakiegokolwiek władztwa nad sposobem wykonywania usług magazynowania ani wyłączności. Nie była jedynym kontrahentem usługodawcy”.

Biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny oraz wnioski wyrażone przez Sąd w ww. wyroku, nie można stwierdzić, by pracownicy zatrudnieni przez Spółkę stanowili zaplecze personalne Kontrahenta, bowiem działają w imieniu i na rzecz Spółki, a nie Kontrahenta.

Omówione uprzednio orzecznictwo polskich sądów wskazuje również na warunek, by infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe pozostawało w ścisłym związku z prowadzeniem działalności gospodarczej i dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu przez dany podmiot. Czynności Kontrahenta ograniczają się do udostępnienia Maszyn Spółce oraz późniejszego zakupu od niej Towarów. Działalność produkcyjną samodzielnie i niezależnie będzie wykonywać Spółka. Kontrahent jedynie w późniejszej fazie zabierze Maszyny z Polski w ramach czynności opodatkowanej i będzie wykorzystywał je na terytorium Słowacji do prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym Kontrahent nie prowadzi i nie będzie prowadził w Polsce działalności gospodarczej, w ramach której wykonywałby czynności opodatkowane.

Jak trafnie zauważył również TSUE w przytoczonym uprzednio wyroku w sprawie Welmory:

„Jak bowiem słusznie podkreśliły spółka polska, rząd cypryjski i Komisja Europejska, należy odróżnić usługi świadczone przez spółkę polską na rzecz spółki cypryjskiej od usług świadczonych przez tę ostatnią na rzecz konsumentów w Polsce. Chodzi o odrębne świadczenie usług, które podlegają różnym systemom VAT”.

Tym samym nie sposób jest mówić o tym, by Kontrahent wykonywał działalność polegająca na produkcji Towarów w Polsce, skoro jest to działalność Spółki. Dopiero Towary wyprodukowane w ramach tej działalności przez Spółkę są przedmiotem sprzedaży na rzecz Kontrahenta; sam Kontrahent jednak nie prowadzi produkcji ani sprzedaży na terenie Polski.

Dodatkowo aktywność Kontrahenta w postaci udostępnienia Maszyn w Polsce nie spełnia również wymogu stałości. Z opisu stanu faktycznego, będącego przedmiotem niniejszego wniosku, jednoznacznie wynika, że Spółka zawarła umowę na czas oznaczony, do czasu, w którym Kontrahent będzie miał możliwość przetransportowania Maszyn na Słowację, przy czym okres ten nie powinien przekroczyć 18 miesięcy. Taki czas nie jest okresem pozwalającym uznać, że udostępnienie Maszyn ma charakter stały.

Tym samym, skoro Kontrahent nie posiada na terenie Polski struktury umożliwiającej mu samodzielne prowadzenie działalności opodatkowanej w Polsce, nie można uznać by samo udostępnienie Maszyn Spółce kreowało na jego rzecz stałe miejsce posiadania dzielności w Polsce. Takie rozumienie potwierdzają również interpretacje oraz wyroki krajowe wydane w podobnych stanach faktycznych, jak np.:

  • Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 7 sierpnia 2014 r., sygn. IPPP3/443-474/14-2/LK:

„Z wyjątkiem opisanych maszyn, które są przedmiotem leasingu w Polsce Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce innych składników majątkowych czy też niemajątkowych. Nie będzie również posiadał w Polsce pracowników. Wnioskodawca na terytorium Polski rozpoznaje wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów maszyn, które następnie są przedmiotem leasingu. Wszystkie decyzje dotyczące umów leasingu będą podejmowane poza granicami Polski. Zatem, pomimo tego, że Spółka będzie wykonywała czynności opodatkowane w Polsce, dla których jest zarejestrowana dla celów VAT, to struktura jaką Wnioskodawca posiada nie pozwala na uznanie, że Spółka posiada na terytorium kraju stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

  • Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 19 marca 2018 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.19.2018.2.MC:

„Tym samym, przy tak przedstawionym opisie sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie dysponuje w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, świadczącą o posiadaniu przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie jedynie dokonywać czasowego odpłatnego udostępniania Maszyn na rzecz podmiotu zewnętrznego z siedzibą w Polsce. Wnioskodawca co prawda posiadana pewne zasoby techniczne (Wnioskodawca jest właścicielem Maszyn, które na podstawie umowy udostępnia podmiotowi zewnętrznemu) oraz będzie uprawniony do wglądu i wizytacji miejsc, w których podmiot zewnętrzny korzysta z Maszyn w celu dokonania inspekcji Maszyn, niemniej jednak stwierdzić należy, że cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza nie umożliwiają Wnioskodawcy prowadzenie niezależnej działalności.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe, nie zostaną spełnione przez Wnioskodawcę kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której będzie miała miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika”.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 12 lipca 2017 r., sygn. III SA/Wa 1979/16:

„Po pierwsze - planowany zakup dodatkowych hal i sprzętu nie zmieni w niczym już wcześniejszej zasady, że - jak wynikało z wniosku - jedynymi czynnościami sprzedaży dokonywanej przez Spółkę był i będzie najem maszyn. Hale, w których odbywał się proces tkania przędzy jedwabnej, były wynajmowane od Podwykonawcy (to Podwykonawca świadczył usługę), zaś hale, które Skarżąca nabędzie, będą udostępniane Podwykonawcy bezpłatnie. Do celu najmu maszyn nie będą wykorzystywane hale ani personel usytuowany w Polsce. Przyjmując, że personel taki mógłby być ewentualnie przedmiotem outsourcingu (z orzecznictwa TSUE można byłoby wywnioskować, że taki outsourcing czyni zadość wymogowi posiadania odpowiedniego personelu), wypada zauważyć, że w sprawie nie będzie przez Skarżącą wykorzystany do sprzedaży żaden personel - ani stricte własny (pracownicy), ani będący przedmiotem wspomnianego outsourcingu. Decyzje dotyczące najmu będą ponadto zapadały poza Polską. (...)

Po drugie - odnośnie do nabycia w Polsce przez Skarżącą usługi Podwykonawcy - także nie wystąpią łącznie wszystkie konieczne cechy stałego miejsca działalności gospodarczej. O ile hale produkcyjne, same w sobie, mogłyby zostać uznane za wystarczające zaplecze techniczne do odbioru usługi tkania przędzy jedwabnej (maszyny Skarżącej służą opodatkowanej sprzedaży - są przedmiotem najmu - i nie mogą być przez to uznane za zasób związany z nabywaniem od Podwykonawcy usługi tkackiej) to także i w tym przypadku z wniosku wynikło, że w Polsce nie będą się znajdować żadne zasoby personalne Spółki umożliwiające wykonanie i odbiór usługi Podwykonawcy. W ocenie Sądu należy bowiem podzielić stanowisko zaprezentowane w skardze, że choć personel taki nie musi być „własny” (jak wyżej wskazał Sąd, w pełni akceptowalny jest outsourcing), to jednak wymagane jest określone władztwo nad takim personelem. Usługi zawsze przecież wykonuje jakiś personel, toteż pominięcie tego wymogu władztwa oznaczałoby, że to kryterium jest spełnione zawsze, niezależnie od zakresu uprawnień podmiotu do władczego kierowania takim personelem, sprawowania nad nim kontroli albo narzucania sposobu wykonywania zleconej usługi. Pracownicy Podwykonawcy nie mogą być więc uznani za element zasobów Skarżącej”.

Podsumowanie

Spółka prawidłowo uznała, że usługa przeniesienia praw i obowiązków wynikających z Umów podlega opodatkowaniu w kraju siedziby Kontrahenta (tj. na Słowacji), bowiem ten nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, ponieważ:

  • nie posiada on struktury, która pozwalałaby na samodzielne funkcjonowanie w Polsce - nie będzie ani zatrudniać ani kontrolować żadnego personelu w Polsce, na terenie Polski nie znajdują się również osoby, które mogłyby podejmować decyzje dotyczące działalności Kontrahenta, zarówno w odniesieniu do udostępnienia Maszyn, zakupu Towarów czy też działalności głównej Spółki, prowadzonej poza terytorium Polski.
  • Maszyny znajdujące się w Polsce nie stanowią wystarczającej infrastruktury technicznej, która pozwoliłaby Kontrahentowi na prowadzenie niezależnej działalności gospodarczej na terytorium Polski, w zakresie produkcji Towarów z użyciem tych Maszyn, co więcej same Maszyny są przedmiotem udostępnienia dokonywanego przez Spółkę, więc nie mogą jednocześnie być przedmiotem jej działalności produkcyjnej.
  • Maszyny służą do działalności produkcyjnej Wnioskodawcy, któremu zostały udostępnione przez Kontrahenta. Działalność Spółki natomiast jest prowadzona samodzielnie i niezależnie od Kontrahenta; w szczególności Kontrahent nie ma wpływu na decyzje podejmowane przez Wnioskodawcę, nie ma kontroli nad personelem zakładu ani nad infrastrukturą techniczną położoną [na] terenie zakładu. Kontrahent nie ponosi również odpowiedzialności za działania Spółki. Z perspektywy Wnioskodawcy, Kontrahent jest jedynie jednym z wielu klientów, będących nabywcą produktów Spółki.
  • zamiarem Kontrahenta nie jest produkcja Towarów w Polsce, a produkcja ich na Słowacji; jedynie ze względu na okres przejściowy opisany w stanie faktycznym, Maszyny będące już własnością Kontrahenta tymczasowo pozostaną w Polsce i będą używane przez Spółkę do prowadzenia własnej, niezależnej od Kontrahenta działalności gospodarczej.
  • Kontrahent nie prowadzi ani nie będzie prowadził działalności gospodarczej w Polsce - udostępni Spółce jedynie Maszyny przez określony czas; ponadto w szczególności, jedynymi czynnościami opodatkowanymi VAT, które wykona Kontrahent w Polsce będzie wewnątrzwspólnotowe przemieszczenie towarów własnych (Maszyny nabyte w związku z Transakcją) z Polski na Słowację. Kontrahent nie przejawia w żadnym innym wypadku chęci do prowadzenia stałej działalności na terenie Polski, zwłaszcza przy użyciu Maszyn.

Mając na względzie powyższe, sprzedaż przez Spółkę praw i obowiązków wynikających z Umów, na rzecz Kontrahenta, powinna być opodatkowana w kraju jego siedziby, tj. na Słowacji, gdyż Kontrahent nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanego pytania) Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnych indywidualnych sprawach, więc zawartych w nich stanowisk organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 27 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Należy również wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem NSA: „Zastrzec należy, iż w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, orzecznictwo sądów administracyjnych ma istotne znaczenie, ponieważ zawiera wskazówki co do interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz ich zastosowania. Nie kwestionując i w żaden sposób nie podważając tego znaczenia, podkreślić jednak należy, że istnienie orzecznictwa sądów administracyjnych nie odbiera organowi wydającemu interpretację prawa do samodzielnej oceny zdarzeń i wykładni przepisów w sprawach innych niż ta, w której konkretny wyrok zapadł. Organ wydający interpretację ma wręcz obowiązek dokonania samodzielnej oceny przedstawionego we wniosku zagadnienia” (wyrok NSA z dnia 31 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 2211/15).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych - art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193, ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy:

  • stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym;
  • zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54§ 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj