2019.10.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.329.2019.1.HD
z 2 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2019 r. (data wpływu 26 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przyznawaniem pracownikom punktów w Programie Kafeteryjnym funkcjonującym w ramach ZFŚS – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przyznawaniem pracownikom punktów w Programie Kafeteryjnym w ramach ZFŚS.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą m.in. w zakresie świadczenia usług oraz sprzedaży rozwiązań dla rynku elektroniki morskiej oraz technologii informacyjnych.

W celu zapewnienia dostępu do benefitów wszystkim pracownikom oraz poszerzenia oferty świadczeń pozapłacowych oferowanych przez Spółkę, jako pracodawcę, Spółka zdecydowała o wprowadzeniu systemu świadczeń socjalnych, tzw. Systemu Kafeteryjnego (dalej: System).

System ma funkcjonować w Spółce w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: Fundusz, ZFŚS).

W ramach Systemu funkcjonuje platforma elektroniczna, przez którą pracownikom, tj. osobom uprawnionym do korzystania z Funduszu, przyznawane są od Wnioskodawcy punkty. Dla potrzeb ewidencjonowania i rozliczania pomocy socjalnej przyjmuje się, że każdy przyznany pracownikowi punkt odpowiada wartości pieniężnej w wysokości 1 PLN. Punkty rejestrowane są w Systemie na koncie elektronicznym danego pracownika i mogą następnie być wymieniane na ściśle określone towary i usługi, które to związane są wyłącznie z działalnością socjalną. Tym samym, wspomniane świadczenia realizowane są ze środków Funduszu, a ich przyznawanie na rzecz danego pracownika uzależnione jest od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej danego pracownika, o czym stanowi regulamin Funduszu.

Jednocześnie, w zależności od sytuacji danego pracownika, Spółka jako pracodawca może sfinansować całość lub dofinansować część świadczenia. W takim przypadku, tj. częściowego dofinansowania przez Spółkę, pracownicy pokrywają część kosztów związanych z realizacją usług/świadczeń ze środków własnych. Świadczenia z Funduszu przyznawane są do wysokości środków zgormadzonych na rachunku Funduszu.

Na podstawie regulaminu Funduszu (inkorporującego jednocześnie założenia Systemu), punkty zgromadzone w Systemie mogą zostać przeznaczone w ramach ofert dostępnych w Systemie m.in. na:

zakup biletów okresowych, karnetów na basen, do centrów fitness, centrów sportowych,
finansowanie lub dofinansowanie usług rekreacyjnych, sportowych, kulturalno-oświatowych, w tym dla dzieci,
zakup biletów na imprezy kulturalno-rozrywkowe,
dofinansowanie zorganizowanego wypoczynku dzieci pracowników w formie wczasów i kolonii.

Odbiór określonego świadczenia (np. bilety do kina, teatru, etc.) w zamian za zgromadzone punkty może zostać dokonany w dowolnie wybranym przez pracownika momencie w ciągu danego roku kalendarzowego lub określonego przez Spółkę okresu rozliczeniowego. Jednocześnie, po zakończeniu ustalonego okresu rozliczeniowego, niewykorzystane przez pracownika punkty zostają anulowane, tj. przepadają, z wyłączeniem możliwości przeniesienia ich na kolejny rok/okres rozliczeniowy. Niewykorzystane przez danego pracownika w danym roku kalendarzowym punkty zasilą ogólną pulę punktów przewidzianych do przyznania pracownikom Wnioskodawcy w kolejnym roku/okresie rozliczeniowym.

Punkty przyznane w ramach Systemu przypisane są wyłącznie danemu pracownikowi i nie mogą być wymieniane pomiędzy pracownikami, jak również zbywane na rzecz innych pracowników bądź osób trzecich, niezwiązanych z Wnioskodawcą. W przypadku zakończenia stosunku pracy łączącego pracownika i Wnioskodawcę pracownik utraci możliwość korzystania ze świadczeń, a także realizacji niewykorzystanych punktów zgromadzonych w ramach Systemu.

Przedmiotowy System został wdrożony w Spółce na podstawie umowy zawartej przez Wnioskodawcę z podmiotem zewnętrznym (dalej: Administrator) obejmującej dostęp, korzystanie oraz administrowanie przedstawionym w niniejszym wniosku Systemem. W ramach funkcjonowania platformy Wnioskodawca jest obciążany przez Administratora kosztami wyłącznie za punkty zrealizowane przez pracowników (czyli wymienione na świadczenia). Samo przyznanie pracownikowi puli punktów nie wiąże się z obciążeniem Wnioskodawcy wartością takich punktów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

W którym momencie Spółka, działając jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, powinna rozpoznać przychód po stronie pracowników, tj. czy w momencie zasilenia punktami indywidualnych kont pracowników w Systemie, czy w momencie wymiany przez pracowników punktów na określone świadczenie dostępne w Systemie?
Czy świadczenia otrzymane przez pracowników w ramach Systemu będą korzystały ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy i w związku z tym Wnioskodawca, jako płatnik, nie będzie zobowiązany do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego nr 1 – samo przekazanie przez Spółkę punktów na indywidualne konta pracowników, którym odpowiada określona wartość pieniężna, nie stanowi dla pracownika przychodu ze stosunku pracy. Dopiero zrealizowanie świadczenia przy wykorzystaniu platformy Systemu, tj. wymiana punktów na towary i usługi oferowane w Systemie funkcjonującym w ramach ZFŚS, spowoduje powstanie przysporzenia majątkowego i obowiązek rozpoznania przychodu po stronie Pracownika dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b. art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazuje, iż przepisy prawa podatkowego powinny być interpretowane ściśle. W konsekwencji, w przypadku przepisów prawa podatkowego pierwszeństwo posiada wykładnia językowa. Zastosowanie wykładni językowej do przytoczonych powyżej przepisów prowadzi – w opinii Wnioskodawcy – do wniosku, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi o przychodach, rozumianych jako faktycznie otrzymane i/lub rzeczywiście postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym m.in. wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Tym samym, zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego, poprzez „postawione do dyspozycji” należy rozumieć środki, które podatnik ma możliwość objąć w swoje władanie w dowolnym momencie, a swobodne rozporządzanie nimi nie jest uzależnione od czynników zewnętrznych i nie wymaga zgody osób trzecich. Natomiast „otrzymane” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane.

Jak zostało wskazane w prawomocnym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 września 2015 r. o sygn. II FSK 1657/13: świadczenia w naturze to wszelkie takie świadczenia, w przypadku których przedmiot świadczenia jest inny niż pieniądz lub wartość pieniężna. (...) z przychodem z tego tytułu będziemy mieli do czynienia tylko wówczas, gdy podatnik faktycznie otrzyma świadczenie.

Podobnej interpretacji przepisów dokonał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 obejmującym interpretację pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” występującego w przepisach art. 11 i art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazując, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci zwiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

W świetle powyższego należy uznać, iż o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny i bezzwrotny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika bądź skutkuje zmniejszeniem zobowiązań oraz leży w jego interesie. Innymi słowy, otrzymane świadczenie może być uznane za przychód w sytuacji, jeśli ma ono charakter nieodwołalny oraz pewny w tym znaczeniu, że przejmujący uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy, rzeczywiste przysporzenie majątkowe po stronie pracownika nastąpi w momencie wyboru świadczenia za pośrednictwem platformy internetowej Systemu i przy użyciu środków pochodzących z ZFŚS, które w opisywanym Systemie ujmuje się w postaci punktów zasilających indywidualne konto pracownika. Samo przekazanie przez Spółkę punktów, którym odpowiada określona wartość pieniężna, nie stanowi dla pracownika przychodu ze stosunku pracy, zgodnie z definicją przychodu wynikającą z art. 11 oraz art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownik otrzymujący do dyspozycji pulę punktów do wykorzystania na platformie, nie otrzymuje – zdaniem Wnioskodawcy – żadnej korzyści majątkowej. Dopiero zrealizowanie świadczenia przy wykorzystaniu Systemu powoduje powstanie przysporzenia majątkowego i obowiązek rozpoznania przychodu po stronie pracownika. Wynika to z faktu, iż w tym momencie bowiem materializuje się faktyczne świadczenie, do którego otrzymania uprawniony jest pracownik.

W tym miejscu Wnioskodawca chciałby zwrócić uwagę na pewne cechy omawianego Systemu, które, jego zdaniem, w szczególności wskazują na brak możliwości powstania przychodu w momencie przekazania przez Spółkę punktów na indywidualne konta pracowników:

w przypadku niewykorzystania punktów w danym roku/okresie rozliczeniowym pracownik nie zachowuje prawa do ich wykorzystania w przyszłości, tj. przeniesienia na kolejny rok/okres rozliczeniowy. Oznacza to, iż sam fakt przyznania punktów nie jest równoważny otrzymaniu świadczenia, gdyż nie można wykluczyć, iż pracownik w danym roku całkowicie zrezygnuje z wymiany punktów na dany towar bądź usługę (np. w przypadku niedopasowania oferty dostępnych świadczeń do jego oczekiwań) lub zapomni je wykorzystać i zamienić na konkretne świadczenie. Tym samym może dojść do sytuacji, w której na koniec ustalonego okresu rozliczeniowego po stronie pracownika nie dojdzie do faktycznego skorzystania ze świadczenia, a tym samym rzeczywistego jego uzyskania;
pracownik nie może wymienić się punktami z innym pracownikiem, jak również nie może dokonać odpłatnego bądź nieodpłatnego zbycia punktów na rzecz innego pracownika bądź osób trzecich. Tak więc w momencie otrzymania punktów pracownik nie uzyskuje możliwości pełnego dysponowania świadczeniem o określonej wartości, przysługuje mu jedynie prawo uzyskania takiego świadczenia w zamian za przyznane punkty;
w ramach funkcjonowania platformy Wnioskodawca jest obciążany przez dostawcę kosztami wyłącznie za punkty zrealizowane przez pracowników. Samo przyznanie pracownikowi puli punktów nie wiąże się z obciążeniem Wnioskodawcy wartością takich punktów.

Przedstawione powyżej okoliczności – zdaniem Wnioskodawcy – jedynie potwierdzają postawioną przez Wnioskodawcę tezę, iż sam fakt zasilenia indywidualnych kont pracowników punktami, którym odpowiada równowartość pieniężna pochodząca ze środków ZFSŚ, za które następnie pracownik może uzyskać, na warunkach przewidzianych w regulaminie ZFSŚ (inkorporującego jednocześnie założenia Systemu), świadczenia o wartości zgodnej z wartością pieniężną przypisaną danej liczbie punktów, nie stanowi przychodu po stronie pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W momencie przyznania punktów pracownik nie otrzymuje żadnego obiektywnego przysporzenia majątkowego, a jedynie potencjalne uprawnienie do otrzymania pewnych świadczeń z ZFŚS. Tym samym, do momentu wyboru konkretnego świadczenia i zrealizowania przyznanych punktów, pracownik dysponuje jedynie informacją odnośnie ilości środków (punktów) do wykorzystania oraz dostępnych, w ramach otrzymanych przez niego punktów, świadczeń w Systemie, co zdaniem Wnioskodawcy nie wypełnia przesłanek przychodu wskazanych w powyżej wymienionych przepisach. Przychód dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych powstaje dopiero w momencie zmiany punktów na konkretne świadczenie w ramach Systemu.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane m.in. w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 25 maja 2017 r. o sygn. akt I SA/Sz 212/17, w którym w analogicznym stanie faktycznym sąd, zgadzając się ze stanowiskiem organu interpretacyjnego, uznał: Nie można zatem mówić o otrzymaniu nieodpłatnego świadczenia przez pracownika już w momencie przyznania mu punktów, skoro celem nabycia świadczenia pracownik musi dokonać jeszcze jednej czynności w postaci wymiany punktów na świadczenie i ewentualnej dopłaty z własnych środków. Podkreślenia wymaga, że po przyznaniu punktów pracownikowi nie może on tych punktów zbyć, zatem w sytuacji przyznania punktów, których wartość nie jest wystarczająca do nabycia określonego świadczenia, pracownik nie będzie mógł ich wykorzystać jeżeli nie zaangażuje własnych środków, czyli w ogóle nie nabędzie żadnego świadczenia i po jego stronie w ogóle nie powstanie przychód. Działanie pracodawcy w opisanym stanie faktycznym polega bowiem w istocie na postawieniu do dyspozycji pracownika punktów, za które dopiero pracownik może nabyć określone świadczenie. Z przytoczonego powyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że nieodpłatne świadczenia, ażeby mogły być uznane za przychód w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych muszą być otrzymane. Zgodzić się zatem należy ze stanowiskiem organu interpretacyjnego co do tego, że przychód ze stosunku pracy powstanie w momencie otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie określonego świadczenia, czyli w momencie wymiany punktów na to świadczenie. (...) W ocenie sądu taka potencjalna możliwość nabycia świadczenia nie może być uznana za otrzymanie przez pracownika świadczenia.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, dopiero zrealizowanie punktów i otrzymanie świadczenia przy wykorzystaniu platformy Systemu spowoduje powstanie przysporzenia majątkowego i obowiązek rozpoznania przychodu po stronie pracownika. Wtedy bowiem pracownik uzyskuje możliwość swobodnego wykorzystania świadczenia i rozdysponowywania nim zgodnie ze swoimi preferencjami.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego nr 2 – na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do świadczeń finansowanych z ZFŚS w ramach Systemu, stanowiących przychód dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych w momencie zamiany punktów na konkretne świadczenie, znajdzie zastosowanie zwolnienie przewidziane dla „działalności socjalnej”. W konsekwencji, w przypadku gdy łączna wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika z ZFŚS nie przekroczy w danym roku podatkowym kwoty wskazanej w tym przepisie (tj. 1.000 PLN obowiązującej w 2019 r.), świadczenia te będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Spółka, jako płatnik, nie będzie mieć żadnych obowiązków w zakresie poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1.000 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Wnioskodawca pragnie zatem zauważyć, iż zgodnie ze wskazanym przepisem, świadczenia otrzymywane przez pracowników w związku z finansowaniem działalności socjalnej są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych pod warunkiem, że:

świadczenie jest związane z finansowaniem działalności socjalnej oraz
świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub pieniężnego,
świadczenie nie może mieć postaci bonu, talonu i innego znaku uprawniającego do ich wymiany na towary lub usługi,
źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
wartość świadczenia w roku podatkowym nie przekracza łącznie kwoty 1.000 zł na pracownika (w 2019 r.).

W odniesieniu do przesłanki wymienionej w pkt 1 – związku świadczenia z finansowaniem działalności socjalnej – Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych poprzez działalność socjalną należy rozumieć usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Mając na uwadze powyższe, analizując pierwszą z przesłanek uprawniających do zastosowania omawianego zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych należy wskazać, że mając na uwadze charakter tych świadczeń (zakup biletów okresowych, karnetów na basen, do centrów fitness, centrów sportowych, finansowanie lub dofinansowanie usług rekreacyjnych, sportowych, kulturalno-oświatowych, w tym dla dzieci, zakup biletów na imprezy kulturalno-rozrywkowe, dofinansowanie zorganizowanego wypoczynku dzieci pracowników w formie wczasów i kolonii) mają one związek z finansowaniem działalności socjalnej, a więc mieszczą się w definicji działalności socjalnej zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

W odniesieniu do przesłanki wymienionej w pkt 2 – świadczeń o charakterze rzeczowym lub pieniężnym – Wnioskodawca wskazuje, że mając na uwadze charakter świadczeń przyznawanych w ramach Systemu należy uznać, iż również kolejna przesłanka uprawniająca do skorzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostanie spełniona, gdyż stanowią one świadczenie rzeczowe, o którym mowa we wskazanym przepisie.

Odnosząc się do przesłanki wymienionej w pkt 3 – świadczenie nie stanowi bonu, talonu i innego znaku uprawniającego do ich wymiany na towary lub usługi – Wnioskodawca wskazuje, iż konkluzje wynikające z niniejszego wniosku (i analizy przywołanych przepisów) mają znaczenie także z punktu widzenia uznania świadczenia przekazywanego przez Wnioskodawcę za bony lub talony, wyłączone z zakresu zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca zauważa, iż skoro samo przyznanie punktów w Systemie nie stanowi świadczenia na rzecz pracownika, to należy uznać, że nie może być ono uznane za świadczenie w postaci bonu lub talonu. Jednocześnie, w przypadku wymiany przez pracowników, w ramach Systemu otrzymanych punktów na konkretne świadczenia, to taki charakter otrzymanego benefitu stanowi wówczas, w ocenie Wnioskodawcy, świadczenie rzeczowe niebędące bonem lub talonem ani innym znakiem uprawniającym do wymiany na towar lub usługę.

W odniesieniu do przesłanki wymienionej w pkt 4 – sfinansowania przedmiotowego świadczenia ze środków ZFŚS lub funduszy związków zawodowych – jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, przyznawanie świadczeń w ramach Systemu będzie finansowane ze środków ZFŚS. W konsekwencji więc należy uznać, że również kolejny warunek uprawniający do zastosowania przedmiotowego zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie spełniony, przy czym dotyczy to wyłącznie tej części świadczeń, która jest finansowana przez Spółkę z ZFŚS. Innymi słowy, zwolnienie z podatku może dotyczyć wyłącznie części świadczenia finansowanej w określony sposób, co nie wyklucza częściowego finansowania z innych źródeł. Tym samym, w sytuacji gdyby pula otrzymanych od Wnioskodawcy punktów została wyczerpana lub była niewystarczająca, a pracownik zdecydowałby się na pokrycie części kosztów związanych z realizacja usług/świadczeń ze środków własnych, zwolnieniu z opodatkowania podlega jedynie ta część świadczenia, która została sfinansowana ze środków ZFŚS.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 18 stycznia 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB1/415-1016/12-5/AP, w której organ uznał, że świadczenia (...) korzystają ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, gdyż jednym z warunków niezbędnych do zastosowaniu tego zwolnienia jest właściwe źródło finansowania wymienione w tym przepisie – w przedmiotowej sprawie jest to zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Natomiast udział procentowy finansowania przez Wnioskodawcę tych świadczeń pozostaje bez znaczenia.

W odniesieniu do przesłanki wymienionej w pkt 5 – wartość świadczenia nie przekracza w roku podatkowym określonej kwoty (1.000 PLN w 2019 r.) – Wnioskodawca wskazuje, iż w przypadku gdy wartość świadczenia przyznanego w ramach Systemu nie przekroczy limitu wskazanego w omawianym przepisie w danym roku podatkowym, będzie ona korzystała z przedmiotowego zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych. Jednocześnie, w przypadku gdy wartość tego zasilenia przekroczyła w danym roku podatkowym kwotę limitu, Spółka, jako płatnik, byłaby zobowiązana do pobrania i wpłacenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, ale tylko od nadwyżki ponad kwotę limitu.

Podsumowując, w przypadku świadczeń dostępnych w ramach Systemu, które są finansowane z ZFŚS oraz spełniają jednocześnie kryterium działalności socjalnej wskazanej w art. 2 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych i przesłanki art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania przewidziane dla „działalności socjalnej”. W konsekwencji, gdy łączna wartość takich świadczeń nie przekroczy w roku podatkowym kwoty wskazanej w tym przepisie (tj. 1.000 PLN), świadczenia te będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania, a Spółka jako płatnik nie będzie zobowiązana do poboru zaliczek na podatek dochodowy id osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca do przychodów ze stosunku pracy zalicza bowiem nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy (produktu), wykonania usługi, bądź udostępnienia rzeczy lub praw.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy – wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 12 ust. 2 ustawy). Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych – ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 tej ustawy).

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika – o czym stanowi art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają legalnej definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 i 2-2b oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leży w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w majątku pracownika. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że zaoszczędzenie wydatku przez pracownika może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko wtedy, gdy świadczenia te pracodawca spełnia na wniosek pracownika lub dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. Zgoda pracownika na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie.

W konsekwencji, „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.

Ponadto warunkiem uznania, iż dane świadczenie w naturze stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów podatkowych jest faktyczne otrzymanie świadczenia przez pracownika.

W świetle powyższego, dla uznania świadczenia za przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik musi świadczenie otrzymać, świadczenie musi być spełnione w jego interesie i za jego zgodą, musi być korzystne dla pracownika, a uzyskana korzyść musi być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Jednocześnie – na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1.000 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Powołany przepis dotyczy świadczeń otrzymywanych przez pracowników na podstawie ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1352). Artykuł 2 pkt 1 tej ustawy definiuje pojęcie działalności socjalnej. Zgodnie z tym przepisem działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika zatem, że zwolnienie od podatku dochodowego świadczeń otrzymanych przez pracowników możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej,
świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego bądź pieniężnego, przy czym świadczenie rzeczowe nie może być w postaci bonu, talonu i innego znaku uprawniającego do jego wymiany na towary lub usługi,
sfinansowane jest ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
wysokość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 1.000 zł.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca – celu zapewnienia dostępu do benefitów wszystkim pracownikom oraz poszerzenia oferty świadczeń pozapłacowych oferowanych przez Spółkę, jako pracodawcę – zdecydował o wprowadzeniu systemu świadczeń socjalnych, tzw. Systemu Kafeteryjnego. System ma funkcjonować w Spółce w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. W ramach Systemu funkcjonuje platforma elektroniczna, przez którą pracownikom, tj. osobom uprawnionym do korzystania z Funduszu, przyznawane są od Wnioskodawcy punkty. Dla potrzeb ewidencjonowania i rozliczania pomocy socjalnej przyjmuje się, że każdy przyznany pracownikowi punkt odpowiada wartości pieniężnej w wysokości 1 PLN. Punkty rejestrowane są w Systemie na koncie elektronicznym danego pracownika i mogą następnie być wymieniane na ściśle określone towary i usługi, które to związane są wyłącznie z działalnością socjalną. Tym samym, wspomniane świadczenia realizowane są ze środków Funduszu, a ich przyznawanie na rzecz danego pracownika uzależnione jest od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej danego pracownika, o czym stanowi regulamin Funduszu. Jednocześnie, w zależności od sytuacji danego pracownika, Spółka jako pracodawca może sfinansować całość lub dofinansować część świadczenia. W takim przypadku, tj. częściowego dofinansowania przez Spółkę, pracownicy pokrywają część kosztów związanych z realizacją usług/świadczeń ze środków własnych. Świadczenia z Funduszu przyznawane są do wysokości środków zgormadzonych na rachunku Funduszu. Na podstawie regulaminu Funduszu (inkorporującego jednocześnie założenia Systemu), punkty zgromadzone w Systemie mogą zostać przeznaczone w ramach ofert dostępnych w Systemie m.in. na: zakup biletów okresowych, karnetów na basen, do centrów fitness, centrów sportowych; finansowanie lub dofinansowanie usług rekreacyjnych, sportowych, kulturalno-oświatowych, w tym dla dzieci; zakup biletów na imprezy kulturalno-rozrywkowe; dofinansowanie zorganizowanego wypoczynku dzieci pracowników w formie wczasów i kolonii. Odbiór określonego świadczenia (np. bilety do kina, teatru, etc.) w zamian za zgromadzone punkty może zostać dokonany w dowolnie wybranym przez pracownika momencie w ciągu danego roku kalendarzowego lub określonego przez Spółkę okresu rozliczeniowego. Jednocześnie, po zakończeniu ustalonego okresu rozliczeniowego, niewykorzystane przez pracownika punkty zostają anulowane, tj. przepadają, z wyłączeniem możliwości przeniesienia ich na kolejny rok/okres rozliczeniowy. Niewykorzystane przez danego pracownika w danym roku kalendarzowym punkty zasilą ogólną pulę punktów przewidzianych do przyznania pracownikom Wnioskodawcy w kolejnym roku/okresie rozliczeniowym. Punkty przyznane w ramach Systemu przypisane są wyłącznie danemu pracownikowi i nie mogą być wymieniane pomiędzy pracownikami, jak również zbywane na rzecz innych pracowników bądź osób trzecich, niezwiązanych z Wnioskodawcą. W przypadku zakończenia stosunku pracy łączącego pracownika i Wnioskodawcę pracownik utraci możliwość korzystania ze świadczeń, a także realizacji niewykorzystanych punktów zgromadzonych w ramach Systemu. Przedmiotowy System został wdrożony w Spółce na podstawie umowy zawartej przez Wnioskodawcę z podmiotem zewnętrznym obejmującej dostęp, korzystanie oraz administrowanie przedstawionym w niniejszym wniosku Systemem. W ramach funkcjonowania platformy Wnioskodawca jest obciążany przez Administratora kosztami wyłącznie za punkty zrealizowane przez pracowników (czyli wymienione na świadczenia). Samo przyznanie pracownikowi puli punktów nie wiąże się z obciążeniem Wnioskodawcy wartością takich punktów.

Przystępując do oceny skutków podatkowych przyznawania pracownikom punktów w Programie Kafeteryjnym w związku z finasowaniem przez Spółkę działalności socjalnej w pierwszej kolejności zauważyć należy, że z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Otrzymanie oznacza przysporzenie w majątku w postaci czegoś, za co pracownik nie zapłacił lub zapłacił częściowo, a co ma określoną wartość wyrażoną w pieniądzu. Świadczenie nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne, to taki rodzaj świadczenia, w przypadku którego otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym lub też za co częściowo płaci, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian lub przekazuje świadczenie (płatność) nieekwiwalentne.

Zatem obok pieniędzy i wartości pieniężnych ustawodawca za przychody uważa również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Świadczenia w naturze to wszelkie takie świadczenia, w przypadku których przedmiot świadczenia jest inny niż pieniądz lub wartość pieniężna. Będą to w szczególności różnego rodzaju świadczenia rzeczowe, chociaż przedmiotem świadczenia mogą być również prawa. Powyższe związane jest z przyjętą zasadą kompletności opodatkowania, w myśl której opodatkowaniu powinny podlegać niemal wszelkie przysporzenia majątkowe, a nie tylko te o charakterze pieniężnym. Podstawową różnicą pomiędzy przychodami w postaci pieniędzy i wartości pieniężnych a nieodpłatnymi świadczeniami w naturze i innymi nieodpłatnymi świadczeniami jest odmienny moment powstania przychodu. W przypadku bowiem pierwszej kategorii świadczeń przychód powstaje w momencie ich otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika, natomiast w przypadku drugiej kategorii przychód powstaje wyłącznie w chwili otrzymania. Nie ma natomiast znaczenia moment postawienia świadczenia do dyspozycji podatnika.

Przenosząc przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że do świadczeń nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych związanych ze stosunkiem pracy zaliczyć należy również różnego rodzaju świadczenia przekazywane na rzecz pracownika w ramach tzw. Programu Kafeteryjnego w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością socjalną (w ramach ZFŚS). Zauważyć przy tym należy, że pracownicy będą mogli korzystać z punktów poprzez ich wymianę na ściśle określone towary lub usługi, które związane są wyłącznie z działalnością socjalną (m.in. na: zakup biletów okresowych, karnetów na basen, do centrów fitness, centrów sportowych, finansowanie lub dofinansowanie usług rekreacyjnych, sportowych, kulturalno-oświatowych, w tym dla dzieci; zakup biletów na imprezy kulturalno-rozrywkowe; dofinansowanie zorganizowanego wypoczynku dzieci pracowników w formie wczasów i kolonii) oraz ww. świadczenia realizowane są i będą ze środków ZFŚS. Wobec tego zasadnym jest twierdzenie, że u pracowników powstanie przychód ze stosunku pracy. Jednocześnie stwierdzić należy, że przychód ten powstanie w momencie otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie określonego świadczenia (produktu i/lub usługi), tj. w momencie wymiany punktów na ww. świadczenie. Pracownicy nie będą bowiem otrzymywali od Wnioskodawcy „gotowych” świadczeń, a punkty, które będą mogli na te świadczenia wymienić. Działanie Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym polega w istocie na postawieniu do dyspozycji pracownika punktów, za które dopiero mogą nabyć określone świadczenia. Z przytoczonego powyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika natomiast, że nieodpłatne świadczenia, ażeby mogły być uznane za przychód – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – muszą być otrzymane.

Zatem przychód u pracownika powstaje w momencie dokonania wymiany punktów na wybrane przez nich świadczenie dostępne w ramach Programu Kafeteryjnego. Jednocześnie do świadczeń tych ma zastosowanie zwolnienie od opodatkowania zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ spełniają one przesłanki zawarte w tym artykule. W konsekwencji, gdy łączna wartość świadczeń rzeczowych i pieniężnych otrzymanych przez pracownika nie przekroczy w roku podatkowym kwoty 1.000 zł, po stronie Wnioskodawcy nie powstaną obowiązki płatnika z tego tytułu, w tym obowiązek doliczenia wartości świadczenia do przychodu podatkowego danego pracownika oraz obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym oraz opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin