Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.344.2019.1.JF
z 1 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2019 r. (data wpływu 12 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca ma obowiązek pobrania oraz odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) z tytułu wypłaty wynagrodzenia za korzystanie z Oprogramowania na rzecz zagranicznego kontrahenta -jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca ma obowiązek pobrania oraz odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) z tytułu wypłaty wynagrodzenia za korzystanie z Oprogramowania na rzecz zagranicznego kontrahenta.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (jest rezydentem podatkowym w Polsce). Spółka jest dostawcą usług nefrologicznych w Polsce. Spółka należy do międzynarodowej Grupy.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca korzysta z różnych programów komputerowych (dalej: „Oprogramowanie”), nabywanych na zasadzie licencji na korzystanie z programu komputerowego przez końcowego użytkownika (end user). Nabywane przez D. Oprogramowanie obejmuje następujące rodzaje programów:

• A;
  

• B;
  

• C,
  

• D,
  

• E.
  
  
  

Dostawcą nabywanego przez Spółkę Oprogramowania jest firma X.

Zgodnie z przyjętą strategią gospodarczą. Oprogramowanie nabywane jest przez D. za pośrednictwem spółki A., również należącej do Grupy. A. jest rezydentem podatkowym Szwecji.

W związku z zawarciem umowy z dostawcą Oprogramowania, Grupa zobowiązana jest do uiszczania na rzecz tego dostawcy odpowiednich opłat. Następnie A. refakturuje na poszczególne podmioty, w tym na D., odpowiednią część uiszczonych opłat.

Zobowiązanie Spółki do uiszczania na rzecz A. opłat z tytułu udostępnienia Oprogramowania wynika z umowy zawartej pomiędzy tymi podmiotami (dalej: „Umowa”).

Spółka podkreśla, że przedmiotem Umowy nie jest przeniesienie praw, czy też udzielenie prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych do Oprogramowania np. w celu umożliwienia czerpania korzyści majątkowych, a jedynie udostępnienie prawa do korzystania z Oprogramowania dla własnych potrzeb Spółki. Prawa przysługujące Spółce na podstawie Umowy ograniczone są zatem wyłącznie do praw przysługujących użytkownikowi końcowemu (tzw. end-user). Korzystanie przez Spółkę z ww. Oprogramowania odbywa się na komputerach, maszynach i urządzeniach należących do Spółki. Jest ograniczone do zakresu, w jakim jest to niezbędne do jego wykorzystania na własne potrzeby, zgodnie z jego przeznaczeniem. Wnioskodawca nie może zatem w jakikolwiek sposób, w całości lub w części, podlicencjonować, kopiować, najmować, pożyczać, przenosić, zmieniać, ulepszać, przygotowywać utworów zależnych, dekompilować lub dokonywać odwrotnej inżynierii Oprogramowania.

Wnioskodawca nie uzyskuje praw do czerpania korzyści z autorskich praw majątkowych, w szczególności nie korzysta z Oprogramowania na tzw. polach eksploatacji, o których mowa w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1191 z późn. zm., dalej: „Ustawa o prawie autorskim”).

Wnioskodawca dysponuje jedynie uprawnieniem do korzystania z Oprogramowania przez osoby (pracowników), którym taką możliwość udostępni. Udostępnienie Oprogramowania do korzystania z niego przez pracowników nie stanowi w żadnym zakresie dalszej umowy licencyjnej/sublicencji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym z tytułu wypłaty wynagrodzenia za korzystanie z Oprogramowania przez Wnioskodawcę na rzecz A., Wnioskodawca jest zobowiązany jako płatnik do potrącenia podatku u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, z uwzględnieniem postanowień art. 12 UPO?

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu opłat wnoszonych na podstawie ww. Umowy za korzystanie z Oprogramowania w stanie faktycznym, Wnioskodawca nie jest zobowiązany jako płatnik do potrącenia podatku u źródła o który m mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają m.in. przychody osiągane przez podatników nie mających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, z tytułu praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych. Powyższe przychody podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła w wysokości 20% tych przychodów.

Z kolei zgodnie z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, płatnikiem wspomnianego powyżej podatku u źródła, zobowiązanym do jego potrącenia, pobrania oraz odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego jest podmiot wypłacający z tego tytułu należności nierezydentowi.

Stosownie natomiast do art. 26 ust. 3 Ustawy o CIT płatnicy podatku u źródła przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b, 2d i 2e pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W świetle ww. przepisów, zdaniem Spółki na potrzeby przedmiotowej sprawy należy w pierwszej kolejności zbadać czy przedstawione w stanie faktycznym licencje do Oprogramowania mieszczą się w zakresie przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, tj. czy stanowią licencje sensu stricto w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 Ustawy o prawie autorskim licencja jest rozumiana jako umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, obejmująca pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione. Art. 50 Ustawy o prawie autorskim wskazuje jako pola eksploatacji:

1. w zakresie utrwalania i zwielokrotniania utworu - wytwarzanie określoną techniką egzemplarzy utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
2. w zakresie obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono - wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy,
3. w zakresie rozpowszechniania utworu w sposób inny niż określony w pkt 2 - publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.
   
   

Stosownie do art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego obejmują prawo do:

• trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie, w zakresie, w którym do wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego,
  

• tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała,
  

• rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.
  
  
  

Powyższy przepis kataloguje uprawnienia tworzące treść autorskiego prawa majątkowego do programu komputerowego, a ww. wskazanie pól eksploatacji prawa autorskiego zostało dokonane w sposób wyczerpujący. Jednocześnie art. 52 ust. 1 Ustawy o prawie autorskim wskazuje, że jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przeniesienie własności egzemplarza utworu nie powoduje przejścia autorskich praw majątkowych do utworu.

W okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego w ocenie Spółki, nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich do Oprogramowania. Wynika to z faktu, że Spółka jest jedynie użytkownikiem końcowym (end-user) Oprogramowania, mającym jedynie prawo do ich wykorzystywania na potrzeby własnej działalności gospodarczej bez prawa do dalszego licencjonowania dostępu Oprogramowania oraz wprowadzania zmian i tłumaczeń udostępnionego oprogramowania. Takie wykorzystanie udostępnionego Oprogramowania nie zostało wymienione jako kategoria przychodu objęta opodatkowaniem zryczałtowanym podatkiem dochodowym w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W związku z tym, należy jednoznacznie stwierdzić, że prawo do Oprogramowania nabyte przez D. jako, że dotyczy jedynie licencji końcowej, nie może zostać uznane za prawo autorskie, a tym samym nie jest objęte przepisami dotyczącymi obowiązku pobrania podatku u źródła, tj. art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT. Dodatkowo, mając na uwadze fakt, że zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy art. 21 ust. 1 ustawy o CIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska zasadne jest odwołanie się do przepisów Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r., (Dz. U. z 2016 r., nr 26, poz. 193 z późn. zm.).

W myśl art. 12 ust. 1-2 UPO należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie uprawnionej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w drugim Państwie.

Jednakże należności licencyjne mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają i zgodnie z prawem Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych posiada miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 % kwoty należności licencyjnych brutto.

Określenie „należności licencyjne” użyte w UPO oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, albo filmów lub taśm dla radia bądź telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (art. 12 ust. 3 UPO).

W zakresie interpretacji pojęcia „należności licencyjnych” szczególną rolę odgrywa Komentarz do Modelowej Konwencji OECD, ponieważ na Modelowej Konwencji wzorowane są wszystkie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Choć nie jest on źródłem prawa, ma moc szczególną, nadając kierunek interpretacji poszczególnym umowom o unikaniu podwójnego opodatkowania. Polskie organy podatkowe z uwagi na to, że Polska jest członkiem OECD mają również obowiązek stosować się do powyższego Komentarza, tak by zapewnić międzynarodową jednolitość interpretacji.

Powyższe podejście potwierdzają także organy podatkowe. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 3 grudnia 2015 r. ITPB1/4511-974/ 15/MR uznał, że „tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania”.

W związku z tym, na potwierdzenie stanowiska Wnioskodawcy, należy wskazać pkt 14.2 Komentarza do Modelowej Konwencji, zgodnie z którym wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej.

Jak już. wskazano powyżej w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca korzysta z oprogramowania komputerowego, za korzystanie którego płaci opłaty. Umowa, która umożliwia korzystanie odpowiednio z Oprogramowania przez Wnioskodawcę ma następujące cechy:

• jest umową o korzystanie z oprogramowania przez użytkownika końcowego, co oznacza, że Wnioskodawca jako użytkownik końcowy (end user) wykorzystuje Oprogramowanie wyłącznie na własne potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą;
  

• Wnioskodawca nie ma prawa dalej licencjonować dostępu do Oprogramowania, sublicencjonować, kopiować, najmować, pożyczać, przenosić, zmieniać, ulepszać, przygotowywać utwory zależne, dekompilować lub dokonywać odwrotnej inżynierii. Wnioskodawca nie uzyskuje praw do czerpania korzyści z autorskich praw majątkowych, w szczególności nie korzysta z Oprogramowania na tzw. polach eksploatacji, o których mowa w Ustawie o prawie autorskim;
  

• Wnioskodawca jedynie dysponuje uprawnieniem do korzystania z programu komputerowego przez osoby, którym taką możliwość udostępni. Udostępnienie do korzystania z programu komputerowego nie stanowi w żadnym zakresie dalszej umowy licencyjnej / sublicencji;
  

• Wnioskodawca nie może dokonywać żadnych zmian w programie komputerowym, w tym przepisywania, rekompilacji, dezasemblacji, odwrotnej inżynieria (reverse engineering) lub ingerencji w jakikolwiek element oprogramowania.
  
  
  

Należy zatem stwierdzić, że Wnioskodawca na podstawie zawartej Umowy jest użytkownikiem końcowym (end-user) Oprogramowania, mającym jedynie prawo do jego wykorzystywania wyłącznie na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że wypłacane przez Wnioskodawcę należności z tytułu korzystania z Oprogramowania na własny użytek (w charakterze end user) nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT w związku z art. 12 ust. 1-3 UPO. W świetle powyższego Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz szwedzkiego rezydenta podatkowego (A.) oraz do wykonywania żadnych innych obowiązków płatnika w związku z wypłatą tych należności.

Stanowisko Wnioskodawcy, że ww. opłaty znajdują się poza zakresem regulacji podatku u źródła, zostało również wielokrotnie potwierdzone przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych wydawanych na tle podobnych stanów faktycznych:

• Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, z dnia 19 października 2018 r., 0114-KDIP2-1.4010.340.2018.l.JC, w której organ stwierdził, że:
  

„Mając na uwadze powyższe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. W przedstawionym stanie faktycznym nie będzie obejmował on Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego na własny użytek (w charakterze End User) nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 u.p.d.o.p. w związku z art. 13 umowy polsko-amerykańskiej. W świetle powyższego Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz spółki amerykańskiej oraz do wykonywania żadnych innych obowiązków płatnika w związku z wypłatą tych należności.”

• Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, z dnia 7 czerwca 2018 r., 0111-KDIB1-2.4010.224.2018.1.BG, w której organ stwierdził, że:
  

„(…) obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie będzie obejmował on Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu nabycia programu komputerowego na własny użytek nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 u.p.d.o.p. w związku z art. 12 umowy polsko-irlandzkiej. W świetle powyższego Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz rezydenta z Irlandii.”

• Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, z dnia 28 lipca 2017 r., 0111-KDIB2-1.4010.84.2017.l.BKD. w której organ stwierdził, że:
  

„Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka w ramach zakupionych licencji otrzymuje tylko prawo do użytkowania oprogramowania na własne potrzeby, nie zostają na nią natomiast przeniesione jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do oprogramowania uprawniające ją do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu. W świetle powyższego należy stwierdzić, że obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych wynikający z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. dotyczy wyłącznie wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. Wobec powyższego, nie obejmuje on swoją dyspozycją Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu zapłaty za licencje na użytkowanie programów do obsługi maszyn nie zostały wymienione jako podlegające opodatkowaniu „podatkiem u źródła” na podstawie art. 21 u.p.d.o.p. Tym samym, Wnioskodawca dokonując wypłaty należności na rzecz podmiotów zagranicznych nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od płatności dokonywanych na rzecz zagranicznego kontrahenta na podstawie art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. w zw. z art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. Ponadto, w przypadku wypłaty przez Spółkę należności zagranicznym kontrahentom z ww. tytułu, które jak wskazano nie mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p.”

• Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 stycznia 2018 r., 0114-KDIP2-1.4010.364.2017.l.PW. w której organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy, że:
  

„(…) jako że Spółka nabywając licencję użytkownika końcowego do korzystania z danych oraz oprogramowania udostępnianego przez Licencjodawcę:

nie jest jej wyłącznym użytkownikiem,

ma prawo wykorzystywać oprogramowanie i udostępnione dane wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej i tylko w Polsce,

nie ma prawa sprzedawać ani udostępniać lub przekazywać w innej formie osobom trzecim danych ich oprogramowania,

wynagrodzenie uiszczane przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy nie stanowi należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Nie podlega zatem opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w Polsce. Wnioskodawca nie jest więc w tym przypadku zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku i odprowadzenia go na rachunek organu podatkowego.”

• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2016 r., IPPB5/45I0-603/16-4/MK, w której organ stwierdził, że:
  

„(…) należy uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że poniesione przez Spółkę opłaty na rzecz A. z tytułu prawa do korzystania z programów komputerowych na własny użytek nie podlegają podatkowi u źródła w Polsce. Spółka nie będzie również zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu płatności za świadczenie usług serwisowo-utrzymaniowych na rzecz podmiotu ze Stanów Zjednoczonych, ponieważ usługi te nie zostały wymienione w katalogu art. 21 ust. 1 updop. Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru i odprowadzenia tego podatku w charakterze płatnika.”

Podsumowując, opłata za możliwość korzystania z Oprogramowania na własny użytek nie stanowi zdaniem Wnioskodawcy należności licencyjnej zarówno na podstawie przepisów ustawy o CIT, jak i w rozumieniu UPO. Wnioskodawca korzysta bowiem z zakupionych programów komputerowych na własne cele związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jednocześnie zakupione programy komputerowe nie podlegają dalszej odsprzedaży. W konsekwencji w takich przypadkach nie ma obowiązku poboru podatku u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca ma obowiązek pobrania oraz odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) z tytułu wypłaty wynagrodzenia za korzystanie z Oprogramowania na rzecz zagranicznego kontrahenta - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.